ΜΑΥΡΟΣΚΟΥΦΗΣ

ΜΑΥΡΟΣΚΟΥΦΗΣ
XX ΤΘΜ - XXIV ΤΘΤ - ΧΧVI EMA

Δευτέρα 19 Μαρτίου 2018

ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΓΙΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΑΝΑ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Της Γυναίκας που γιορτάζεται στις 8 Μαρτίου ετησίως, αξίζει να υπενθυμιστούν οι αγώνες που δίνει η γυναίκα ανά τα χρόνια
- έως και σήμερα - προκειμένου να διεκδικήσει το δικαίωμα σε ένα από τα βασικότερα αγαθά και αναπόσπαστο κομμάτι της δημοκρατίας για τον άνθρωπο: Την ελευθερία. Ελευθερία βούλησης, ελευθερία λόγου, ελευθερία στην εργασία, δικαίωμα ψήφου κλπ.
Η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας δεν είναι μια γιορτή, είναι μια υπενθύμιση για όλες εκείνες τις φορές που απαξιώθηκε η γυναικεία υπόσταση αλλά και για εκείνες που μέσα από συλλογικούς και σκληρούς αγώνες,  εκτιμήθηκε. Είναι μια υπενθύμιση για την μάχη που έχουν δώσει τα κινήματα για τα δικαιώματα των γυναικών.  Όλα ξεκίνησαν στις 8 Μαρτίου το 1857 στην Νέα Υόρκη, όταν εκατοντάδες εργάτριες εργοστασίου κλωστοϋφαντουργίας, διαδήλωναν για ευνοϊκότερες συνθήκες εργασίας.
Έπειτα το 1908, 15.000 γυναίκες διαδήλωσαν στους δρόμους της Νέας Υόρκης με κίνητρο το δικαίωμα ψήφου, μείωση εργασιακών ωραρίων αλλά και υψηλότερους μισθούς.
Ένα χρόνο αργότερα και ύστερα από παρότρυνση της φεμινίστρια και αρχηγού του γυναικείου τμήματος του Σοσιαλιστικού Δημοκρατικού Κόμματος της Γερμανίας, Κλάρα Ζέτκλιν, καθιερώθηκε παγκοσμίως η Ημέρα της Γυναίκας.
Στην Αμερική, το αίτημα για την καθιέρωση της ημέρας αυτή έγινε δεκτό το 1975.
Μέτα την επικράτηση της Οκτωβριανής Επανάστασης ο Βλάντιμιρ Λένιν πείστηκε από την μπολσεβίκα Αλεξάνδρα Κολλοντάι να καθιερώσει την Ημέρα της Γυναίκας ως επίσημη αργία.
Ένα από τα δικαιώματα που προσπάθησε η γυναίκα να διεκδικήσει και αγωνίστηκε για να αποκτήσει είναι το δικαίωμα στην ψήφο.
Στην Ελλάδα, επί δεκαετίες οι γυναίκες αγωνίζωνταν προκειμένου να αποκτήσουν την πρόσβαση στην κάλπη.
Η αρχή έγινε στις 11 Φεβρουαρίου του 1934 όπου δόθηκε το εκλογικό δικαίωμα σε κάποιες γυναίκες, με την προϋπόθεση ότι έχουν συμπληρώσει τα 30 έτη και διέθεταν απολυτήριο Δημοτικού. Από τις 2.655 γυναίκες στην κάλπη πλησίασαν οι τελικά μόνο 439 γυναίκες. Μάλιστα γνωστή ηθοποιός η Μαρίκα Κοτοπούλη, αρνήθηκε την ευκαιρία να ψηφίσει τονίζοντας χαρακτηριστικά ότι ψήφο θέλουν μόνο όσες είναι άσχημες και όσες δεν θέλουν να κάνουν παιδιά.
Το δικαίωμα ψήφου στις βουλευτικές εκλογές για τις γυναίκες θεσπίστηκε στις 28 Μαΐου του 1952. Εν τέλει όμως δεν συμμετείχαν στις εκλογές του Νοέμβρη καθώς οι εκλογικοί κατάλογοι δεν είχαν ενημερωθεί. Ωστόσο το 1953 σε επαναληπτική εκλογή στην Θεσσαλονίκη εξελέγη η πρώτη γυναίκα βουλευτής, Ελένη Σκούρα του Κόμματος “Ελληνικός Συναγερμός”. Μαζί με την Βιργινία Ζάννα από το “Κόμμα των Φιλελεύθερων” υπήρξε από τις πρώτες υποψήφιες για βουλευτικό αξίωμα. Στις 19 Φεβρουαρίου του 1956, οι γυναίκες κατάφεραν να συμμετάσχουν κανονικά στις εκλογές, όπου η Λίνα Τσάλδαρη της ΕΡΕ με την Βάσω Θανασέκου της “Δημοκρατικής ‘Ενωσης” εκλέχτηκαν στην Βουλή.
Τα πολιτικά δικαιώματα των γυναικών μπήκαν πρώτη φορά στο επίκεντρο χάρις το φεμινιστικό κίνημα με σημαντικότερη μορφή την Καλλιρόη Παρρέν, δημοσιογράφο και εκδότρια του περιοδικού “Εφημερίς των Κυριών” και μια από τις πρώτες Ελληνίδες φεμινίστριες.
Το δικαίωμα στην ψήφο αποτέλεσε κίνητρο για “αιματηρούς” αγώνες πριν έναν αιώνα στην Βρετανία.Στις 6 Φεβρουαρίου του 1918 το βρετανικό κοινοβούλιο υιοθέτησε τον “Νόμο του 1918 για λαϊκή εκπροσώπηση” όπου γυναίκες άνω των 30 μετέβησαν στην κάλπη για να ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα.
Ωστόσο χρειάστηκε μια δεκαετία για να αποκτήσουν οι γυναίκες το δικαίωμα του εκλέγειν, κανονικά, σε ηλικία 21 ετών.
Το 1918 ακολούθησαν και άλλες χώρες όπως η Αυστρία και η Γερμανία στο δικαίωμα ψήφου των γυναικών.
  Οι σουφραζέτες (υποτιμητικός όρος που επινοήθηκε από την Daily Mail το 1906 για να χαρακτηρίσει τις γυναίκες, μέλη του κινήματος για το δικαίωμα της γυναίκας στην ψήφο) οι οποίες είναι μέλη της οργάνωσης Κοινωνική και Πολιτική Ένωση Γυναικών και ακτιβίστριες, κατάφεραν να με την δράση τους να αλλάξουν όλα τα δεδομένα για τις γυναίκες και το δικαίωμα στην ψήφο. Οι ίδιες κυρίως κατέφευγαν σε πιο ριζοσπαστικές και βίαιες μεθόδους όπως εμπρησμούς, σπάσιμο βιτρινών, βόμβες κτλπ. Το πιο χαρακτηριστικό γεγονός που αφορά την δράση τους ήταν η βομβιστική επίθεση στην κατοικία του πρωθυπουργού Ντέιβιντ Λόιντ Τζορτζ το 1913. Οι γυναίκες αυτές προέρχονταν από αστικά στρώματα, ωστόσο η Έμελιν Πανκχερστ, ηγέτιδα του βρετανικού αυτού κινήματος των σουφραζέτων επιστράτευε γυναίκες της εργατική τάξης του εργοστασίου κλωστοϋφαντουργίας.
Οι γυναίκες έδωσαν το παρόν στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο με την Έμελι Πανκχερστ να καλεί τις συναγωνίστριες της να συμμετέχουν στον αγώνα του πολέμου. Στο τέλους του πολέμου υιοθετήθηκαν και οι πρώτες μεταρρυθμίσεις για ίσα δικαιώματα, ενώ μάλιστα και σύμφωνα με ιστορικούς η συμμετοχή στον πόλεμο συνέβαλε – κυρίως – στην υιοθέτηση του νόμου του 1918.
 Η συμβολή των γυναικών επεκτάθηκαν και στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Κατά τα χρόνια της επίθεσης από τους Ιταλούς και της ναζιστική κατοχής. Το 1940 – 1944 οι γυναίκες συμμετείχαν ενεργά ως αντάρτισσες στον εθνοαπελευθερωτικό αγώνα και μέσω της αντίστασης του ΕΑΜ προχώρησαν σε μαζική δράση.
Το 1944 ήταν η πρώτη φορά που πραγματοποιήθηκε ψήφισμα από γυναίκες για την εκλογή εθνικού συμβουλίου. Το δικαίωμα δόθηκε με διάταγμα της Κυβέρνησης του Βουνού και αναδείχθηκαν ως αντιπρόσωποι στο Ελληνικό Συμβούλιο 5 γυναίκες.
Δύο χρόνια μετά ιδρύθηκε η Πανελλήνια Ομοσπονδία Γυναικών από 35 γυναικείου συλλόγους και οργανώσεις. Το Πρώτο Πανελλήνιο Συνέδριο της ΠΟΓ παραδόθηκε στην Βουλή με διακήρυξη γι
α τα ίσα πολιτικά δικαιώματα και στα δύο φύλα. Η ΠΟΓ έμεινε ενεργή επί δύο έτη συγκεντρώνοντας δεκάδες χιλιάδες γυναίκες.

Σήμερα ίσως να μην πραγματοποιούνται επαναστατικοί και ολοκληρωτικοί αγώνες αλλά ανά τον κόσμο ακόμα υπάρχουν άνθρωποι που ενώνουν τις φωνές του για ίσα δικαιώματα. Κατά καιρούς οργανώνονται σποραδικές διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες ενάντια στην πολιτική του Αμερικανού Προέδρου Ντόναλντ Τραμπ συνεχίζονται στις ΗΠΑ ανά τακτά χρονικά διαστήματα.
Άλλο πρόσφατο γεγονός είναι η διαμαρτυρίες στην Κωνσταντινούπολη όπου πραγματοποιήθηκαν διαδηλώσεις για “ελευθερία αλλά και διαδηλώσεις προς μνήμην της Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας. Διότι ακόμη και σήμερα οι γυναίκες στον Δυτικό Κόσμο αντιμετωπίζουν ακόμη την μάστιγα των έμφυλων διαφορών.
Ακόμη χειρότερη είναι η κατάσταση στην Ανατολή και στον Ισλαμικό Κόσμο, για αυτό το λόγο η Ημέρα της Γυναίκας δεν θα έπρεπε να λαμβάνεται υπόψιν ως μια γιορτή αλλά υπενθύμιση για τους παραπάνω αγώνες αλλά και ακόμα περισσότερους, όπως επίσης περισσότερα και ίσα δικαιώματα και σεβασμό, που θα πρέπει να αποκτήσουν οι γυναίκες σε όλες τις χώρες του χάρτη, αντί για τριαντάφυλλα.

Κυριακή 18 Μαρτίου 2018

ΕΛ.ΔΥ.Κ.: Εμείς θα κάνουμε το καθήκον μας. Αλλά φτάνει αυτό;

του Κωνσταντίνου Δημητριάδη
Πριν από περίπου ενάμιση μήνα, η εφημερίδα μας έκανε μια δημοσκόπηση στην οδό Λήδρας, ανάμεσα σε Κύπριους πολίτες, όπου από τα αποτελέσματά της διαπιστώσαμε την άκρα εμπιστοσύνη του Κυπριακού λαού, με ποσοστά «σοβιετικού τύπου», στον αποτρεπτικό ρόλο της ΕΛΔΥΚ απέναντι στην αισχρή Τουρκική βουλιμία.
Είναι αντιληπτό ότι αυτή η εμπιστοσύνη πηγάζει από τα γεγονότα του 1974, όπου η ΕΛΔΥΚ κράτησε τους Τούρκους μακριά από την πόλη της Λευκωσίας, πολεμώντας τους σε έναν άνισο αγώνα και θυσιάζοντας με τιμή περίπου 100 παλληκάρια από την Μητέρα Ελλάδα, για να παραμείνει η κυρίως Λευκωσία πρωτεύουσα του Κυπριακού Κράτους, σε μια τραγική στιγμή που όλα μα όλα έμοιαζαν χαμένα.Προσκλήθηκα από την Διοίκηση της ΕΛΔΥΚ, να παρακολου- θήσω την ‘Ασκηση με αληθινά 
πυρά του 1oυ Μ/Κ Τάγματος, που εδρεύει στον Άγιο Ιωάννη, για να αντιληφθώ και εγώ ότι το «πνεύμα του 1974» ζει μέχρι σήμερα, μέσα στα στήθη όλων όσων φέρουν το «Ελδυκόσημο».
Ήταν μια άσκηση που η Διοίκηση έφερε τις εκπαιδευόμενες δυνάμεις της, στα όρια τους, χρησιμοποιώντας ότι πιο περίπλοκο μπορεί να συμβεί σαν σενάριο μάχης. Και βέβαια αυτό θα μπορούσε να εξηγηθεί σε μια μονάδα που οι οπλίτες θητείας της θα υπηρετούσαν 22 μήνες – όπως την εποχή μου – αλλά μοιάζει αδιανόητο να περιμένεις επιτυχία από οπλίτες θητείας των 9 μηνών, που ακόμα δεν πρόλαβαν να μάθουν «τα κατατόπια», ακόμα και στο ίδιο τους το Τάγμα.
Η άσκηση είχε την ονομασία «ΤΑΜΣ ΥΔΑΣΠΗΣ 2018» και πήρε αυτήν την κωδική ονομασία από τον ποταμό Υδάσπη και την ομώνυμη μάχη μεταξύ του μαίτρ των πολεμικών ελιγμών Μεγάλου Αλεξάνδρου, εναντίον του Ινδού βασιλέα Πώρου, το 326 π.Χ., όπου ο Έλληνας Στρατηλάτης εγκλώβισε τις εχθρικές δυνάμεις και ακύρωσε κάθε επιθετική ενέργειά τους.
Η άσκηση αυτή κατέδειξε την εξαίρετη συνεργασία και αλληλεγγύη μεταξύ των Δυνάμεων της Εθνικής Φρουράς και της ΕΛΔΥΚ. Η εμπλοκή της Ελληνικής Δύναμης αποδυνάμωσε την εχθρική (τουρκική) επίθεση κατά των ταγμάτων της Κυπριακής Ταξιαρχίας, έτσι ώστε να υπάρξει σημαντικός χρόνος για την ενίσχυσή τους με τις εφεδρείες της, που χρειάζονταν κάποιο χρόνο για να λάβουν θέσεις μάχης και να αμυνθούν αποτελεσματικά.
Στον αγώνα ενεπλάκησαν με ίδια μέσα μόνο, οι άνδρες της ΕΛΔΥΚ, μόνιμα στελέχη και άνδρες θητείας, χρησιμοποιώντας τα οπλικά συστήματα που έχει διαθέσει η Ελλάδα στην άμυνα της  Κύπρου, βάσει των εν ισχύ Συνθηκών.
Όλμοι, Α/Τ βλήματα, τεθωρακισμένα οχήματα, έλαβαν μέρος σε ένα πανηγύρι από αληθινό ατσάλι και φωτιά, σε έναν τέτοιο συντονισμό που αποδεικνύει περίτρανα την ορθή κρίση του Κύπριοι πολίτη της οδού Λήδρας, που έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης στο Ελληνικό Σύνταγμα πριν από 45 μέρες.

 Αυτό που προκάλεσε το ενδιαφέρον μου, με τις όποιες γνώσεις έχω πάνω στα στρατιωτικά θέματα, ήταν το γεγονός ότι οι Επιτελείς της ΕΛΔΥΚ είχαν σχεδιάσει και είχαν προβλέψει όλα τα ακραία σενάρια αντίδρασης του εχθρού, πράγμα που αποδεικνύει ότι «ΠΟΤΕ ΠΙΑ δεν θα μας ξαναβρούν στον ύπνο».
Η «αντεπίθεση εκτός τοποθεσίας», αποτελεί μια επιχείρηση υψηλού ρίσκου, που φέρνει επιτελείς και μαχόμενους να κινούνται σε οριακά επίπεδα σχεδιασμού και εκτέλεσης και εκτελείται συνήθως εναντίον εχθρικών δυνάμεων που βρίσκονται στο στάδιο της προπαρασκευής, για εκτόξευση κυρίας επίθεσης. Αυτή η επιχείρηση δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ και πουθενά από τις Ελληνικές και Κυπριακές Δυνάμεις κατά των Τούρκων το 1974, εκτός της περίπτωσης της επίθεσης της ΕΛΔΥΚ στο Κιόνελι, που όμως δεν είχε σχεδιαστεί με αυτόν τον αντικειμενικό σκοπό.
Η εκτέλεση των πυρών υποδειγματική, ο επαγγελματισμός στο κατακόρυφο και η προσήλωση στον στόχο να έχει επιτυχία η άσκηση, ήταν κάτι που διέκρινε πέραν από την Διοίκηση των εμπλεκόμενων τμημάτων του 1ου Τάγματος και όλα τα στελέχη του. Πράγμα πρωτόγνωρο και βέβαια η καλύτερη απάντηση για όσους μιλούν για Στρατιωτικούς που νιώθουν Δημόσιοι (Κυβερνητικοί) Υπάλληλοι. Η παρακολούθηση της αγωνίας τους κάθε στελέχους που ζούσε αυτήν την άσκηση ήταν και η καλύτερη απάντηση σε όλους αυτούς τους ασκούντες κριτική εκ του καναπέ ή υπό τον θόρυβο των ζαριών στο τάβλι του καφενέ.
ΚΑΙ ΕΔΩ ΞΕΚΙΝΟΥΝ ΟΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ ΜΟΥ.
Μετά το πέρας της άσκησης που διήρκεσε περίπου 90 λεπτά, είχα την χαρά και την τιμή να συνομιλήσω με τον Διοικητή του Συντάγματος, μόλις προαχθέντα σε Ταξίαρχο κατ’ εκλογήν, Προκόπη Μαυραγάνη, στα πλαίσια της επικοινωνίας που είχαμε εγκαινιάσει με την άφιξη του στο νησί πριν περίπου δύο χρόνια.
Πρώτα από όλα πρέπει να πω, ότι η προαγωγή του σε Ταξίαρχο κατ’ εκλογήν και ειδικά για κάποιον που ανήκει στις Ειδικές Δυνάμεις, αποδεικνύει ότι το Ελληνικό Κράτος διαχρονικά, τοποθετεί ως Διοικητή των Ελληνικών Δυνάμεων στην Κύπρο, κάποιον από την «αφρόκρεμα» της στρατιωτικής ιεραρχίας, αντιλαμβανόμενο την κρισιμότητα της θέσης του. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι και οι δύο τελευταίοι Συνταγματάρχες, πρώην και νυν, Διοικητές του Ελληνικού Συντάγματος (Θεοδώρου Εμμανουήλ - Μαυραγάνης Προκόπιος), προήχθησαν και οι δύο, στις τελευταίες κρίσεις στον βαθμό του Ταξιάρχου «κατ’ εκλογήν».
Αποδεικνύεται ότι η Ελλάδα ανεξάρτητα από τα προβλήματά της, ανεξάρτητα από την οικονομική και κοινωνική της κρίση, ανεξάρτητα από τα προβλήματα του πολιτικού της συστήματος, στέλνει διαχρονικά στην Κύπρο, ότι καλύτερο έχει, είτε σε έμψυχο, είτε σε πολεμικό υλικό. Γιατί για την Ελλάδα μπορεί να ατόνισε «τυπικά» τις τελευταίες δεκαετίες – ιδιαίτερα μετά την ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε. - ο θεσμός του «ενιαίου αμυντικού δόγματος», όμως δεν εξαλείφθηκε και ούτε πρόκειται να εξαλειφθεί, ως γεωστρατηγική συνειδητή επιλογή, πολλώ δε μάλλον σήμερα όπου το Έθνος μας δέχεται απειλές και επιθέσεις από παντού και κύρια από τον «μόνιμο ταραχοποιό της γειτονιάς μας».
Ο Διοικητής της ΕΛΔΥΚ ως εκ της θέσεως του δεν δύναται να αποδέχεται και να δίνει συνεντεύξεις και δεν θέλησα αυτή η ολιγόλεπτη συζήτησή μας στο περιθώριο αυτής της άσκησης, να εκληφθεί έτσι.
Απλά θέλησα και εγώ να ενημερωθώ, για τα όσα η Διοίκηση πιστεύει για την ετοιμότητα της μονάδας να ανταπεξέλθει νικηφόρα στην αποστολή της, ειδικότερα τώρα, που ο ξιπασμένος «ψευτο-Σουλτάνος» απειλεί καθημερινά Ελλάδα και Κύπρο με πόλεμο και αναλώνεται σε υποτιμητικές για τον Ελληνικό Στρατό διαπιστώσεις και ανιστόρητες υπομνήσεις.
Χωρίς να θελήσω λοιπόν να φέρω σε δύσκολη θέση τον εκλεκτό αυτόν αξιωματικό, που το Ελληνικό Κράτος του εμπιστεύθηκε την κρίσιμη αυτή θέση του Διοκητή και που πρόσφατα τον προήγαγε στον βαθμό του Ταξιάρχου, ρώτησα ορισμένα πράγματα για να γνωρίζω και εγώ κατά πόσο θα πρέπει να νιώθω ασφαλής, εκεί στην άκρη του Αγίου Δομετίου όπου διαμένω, σε απόσταση αναπνοής από το τουρκικό φυλάκιο του “Υψώματος
Cyta” και δύο βήματα από το σκλαβωμένο από το 1974 παλαιό Στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ και την κατεστραμμένη Σχολή Γρηγορίου (Grammar School).
Αυτό που μου έγινε άμεσα αντιληπτό από τον κ.Ταξίαρχο είναι το γεγονός, ότι η «φωτιά των Ελδυκάριων του 1974» είναι το φως που φωτίζει τον δρόμο στους Ελδυκάριους του 2018, με το ίδιο φρόνημα, την ίδια αίσθηση του χρέους και τον ίδιο πατριωτισμό, σαν να μην πέρασε ούτε μια μέρα από τότε.
Αυτό είναι το ένα από τα δύο καλά της υπόθεσης.
Το δεύτερο είναι το γεγονός ότι το 2018 δεν είμαστε σχεδόν άοπλοι ή κατά κάποιο τρόπο ελλιπώς οπλισμένοι, όπως ήταν οι άνδρες των δύο ταγμάτων και του λόχου διοικήσεως του Συντάγματος, το 1974.
Παρά τις οικονομικές περικοπές που έχουν επιβληθεί από το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας σε όλο το Στράτευμα στην Ελλάδα, η Μητέρα Πατρίδα αναγνωρίζοντας τον ρόλο της «ως Μητέρα» στερείται η ίδια, για να δίνει στα παιδιά της. Έτσι αυτές οι περικοπές δεν έγιναν τόσο αντιληπτές στην ΕΛΔΥΚ, μιας και το Κράτος φρόντισε και φροντίζει και για τον οπλισμό και για τις συνθήκες διαβίωσης των Στελεχών του και των Οπλιτών θητείας.
Αυτά όπως προανέφερα είναι τα δύο καλά της υπόθεσης.
Το μόνο κακό που υφίσταται, είναι η διαρκής εγρήγορση που υφίσταται σε αυτό το προσωπικό, εξ αιτίας της διαχρονικής ιταμής τουρκικής απειλής που αναγκάζει τα στελέχη να είναι διαρκώς «στην πρίζα» ακόμα και για το πιο αθώο – όπως αποδεικνύεται εκ του αποτελέσματος - συμβάν.
Κάποτε ο Ταγματάρχης Δουράτσος στο Οχυρό Ρούπελ είχε πει σε έναν, μόλις μετατεθέντα εκεί νεαρό έφεδρο υπολοχαγό: «Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα να γυαλίζεις το όπλο σου και να περιμένεις».
Η ΕΛΔΥΚ όμως έχει καταφέρει τα τελευταία χρόνια το αντίθετο: Να είναι έτοιμη να δώσει το «θανάσιμο πρώτο χτύπημα στον εχθρό» (κατά τον Π.Κονδύλη) σε τακτικό επίπεδο, αν η Πολιτική Ηγεσία που αποφασίζει, το κρίνει ως θεμιτό και απαραίτητο.
Και κατάφερε και κάτι ακόμα. Να δημιουργήσει έναν δίαυλο αγαστής συνεργασίας στον σχεδιασμό και την εκτέλεση των αποστολών με την Εθνική Φρουρά, τον θεσμοθετημένο πυλώνα αποτροπής της όποιας επιβουλής κατά του νησιού.
Το 1974 αυτό δεν λειτούργησε. Και ίσως να μην λειτούργησε και τα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια, κύρια λόγω της καχυποψίας των στελεχών της , δηλαδή των Κυπρίων στρατιωτικών, λόγω των γεγονότων του 1974.
Σήμερα όμως ο συγχρονισμός των Κυπριακών Ταξιαρχιών με το Ελληνικό Σύνταγμα με βάση την πεποίθηση του κ.Διοικητή, βρίσκεται σε εξαιρετικά υψηλό επίπεδο. Ίσως – με το δικό μου αισθητήριο – αυτό να οφείλεται και λόγω της παρουσίας του Αντιστρατήγου Ηλία Λεοντάρη στην θέση του Αρχηγού της Ε.Φ.
Γιατί όπως είπε και ο κ.Ταξίαρχος στην ομιλία του μετά την άσκηση, μπορεί το ένα δάκτυλο να είναι ικανό και γερό, αλλά από μόνο του δεν μπορεί να βαρέσει γροθιά.
Πρέπει σε κάθε περίπτωση να έχουμε εμπιστοσύνη στην ΕΛΔΥΚ αλλά αυτή από μόνη της δεν θα κερδίσει έναν ενδεχόμενο πόλεμο. Η ατσάλινη γροθιά θα πρέπει να είναι η Ε.Φ. και η ΕΛΔΥΚ ο αρωγός της, ο σύντροφός της.
Κλείνοντας θέλω να πω, ότι ένιωσα υπέροχα μιλώντας με τον Προκόπη Μαυραγάνη, όχι μόνο γιατί είναι ανοικτός και καθαρός στον λόγο και τις σκέψεις του, αλλά κύρια γιατί βλέπεις μπροστά σου ένα επαγγελματία στρατιωτικό με πατριωτικές αρχές, που δεν μασάει τα λόγια του, που δεν λέει πομπώδεις εκφράσεις και δεν είδε την μετάθεση του στην Κύπρο σαν μια ευκαιρία για καλύτερο μισθό και πιο μεγάλη προβολή για ατομικό όφελος.
Και βλέποντας τα στο πέτο του τα διακριτικά του απόφοιτου της σχολής βατραχανθρώπων, αλεξιπτωτιστών, χιονοδρόμων, κλπ κλπ, καταλαβαίνω πόσο ψηλά είναι ο πήχης για αυτόν που θα τον αντικαταστήσει σύντομα, στο τέλος της υπηρεσίας του στην Κύπρο.
Δεν θα ξεχάσω ακόμα κι όταν επαναπατριστεί, τον σεβασμό με τον οποίο περιέβαλε τον αείμνηστο Ταξίαρχο Παναγιώτη Σταυρουλόπουλο, τελευταίο Στρατοπεδάρχη της ΕΛΔΥΚ το 1974 και την φράση που είπε στον ΠτΔ κ.Αναστασιάδη στις αρχές της θητείας του: «Κύριε Πρόεδρε, φεύγοντας από το Στρατόπεδο, πείτε στους Κυπρίους αδελφούς μας, ότι η ΕΛΔΥΚ αν χρειαστεί θα πράξει το καθήκον της για την διασφάλιση της ελευθερίας τους, όπως έκαναν οι άνδρες της και το 1974 με τίμημα την ζωή τους».
(δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Η ΜΑΧΗ-FREE PRESS της 18/3/2018 σελ.20-21)

Τετάρτη 14 Μαρτίου 2018

Βιβλίο: ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΠΝΙΓΗΚΕ ΣΤΟΝ ΣΑΓΓΑΡΙΟ - Κριτικές

Κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις "ΠΕΛΑΣΓΟΣ" του Ιωάννη Χ. Γιαννάκενα, το 4ο βιβλίο μου, ένα Ιστορικό Μυθιστόρημα με τίτλο ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΠΝΙΓΗΚΕ ΣΤΟΝ ΣΑΓΓΑΡΙΟ και που είναι η συνολική εξιστόρηση της Μικρασιατικής Εκστρατείας και Καταστροφής μέσα από τα μάτια ενός Θεσσαλονικιού έφεδρου Λοχία.

                                           
Προσπάθησα να αποστασιοποιηθώ από την φανατική θεώρηση αυτού του μελανού κεφαλαίου της Νεώτερης Ελληνικής Ιστορίας και να την αποδώσω με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη αντικειμενικότητα, κάτι που χαρακτηρίζει και τα προηγούμενα βιβλία μου για την Τουρκική Εισβολή στην Κύπρο το 1974.
Ήδη το βιβλίο έλαβε τις πρώτες κριτικές του, τις οποίες και αναρτώ για την ενημέρωσή σας.

                                            

"Το Όνειρο που πνίγηκε στον Σαγγάριο γεννήθηκε, σε πρώτη 
του μορφή το 1204, όταν η Κωνστα- ντινούπολη αλώθηκε από τους Φράγκους. Ξαναήρθε στην σκέψη των Ελλήνων το 1453, όταν αλώθηκε η Πόλη από τους Τούρκους και έκτοτε ο Έλληνας κρατούσε στην ψυχή του το όνειρο των Χαμένων Πατρίδων. Όταν κατέρρευσε η Οθωμανική Αυτοκρατορία, οι Μεγάλες Δυνάμεις αποφάσισαν τον διαμελισμό της, κατά τα συμφέροντά τους. Στάλθηκε τότε Ελληνικός Στρατός στην Ιωνία. Ακολούθησαν πολλά εγκληματικά λάθη που αναφέρονται επακριβώς και με μια πρωτόγνωρη αντικειμενικότητα από τον συγγραφέα στο βιβλίο, που έγιναν και η αιτία η Μεγάλη Ιδέα να σβήσει και οι εκεί Έλληνες να μαζέψουν τα υπολείμματα της αξιοπρεπείας τους κα να γυρίσουν στην κυρίως Ελλάδα. Το 1923 χάθηκε ο ένας πνεύμονας της Ελλάδος και έκτοτε η Ελλάδα είναι ανάπηρη. Στο βιβλίο βλέπουμε έναν συγγραφἐα ώριμο, με μία στρωτή γλώσσα, που αναλύει με αντικειμενικότητα στην κρίση του, την Ιστορία από το 1919 έως το 1922, και μέσα από τα μάτια ενός απλού λοχία θα δούμε και θα διαβάσουμε την Ιστορία. Ο λοχίας είναι ένας νέος άνδρας που θα βρεθεί, από ένα απλό χωριό της Θεσσαλονίκης, στην κοσμοπολίτικη Σμύρνη, η οποία δεν είχε να ζηλέψει τίποτα από τις μεγάλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Θα βρεθεί να προελαύνει προς την Ανατολή, την άγονη και άνυδρη Αλμυρά Έρημο, και να περιγράφει με λεπτομέρειες τις συνθήκες διαβίωσης των στρατιωτών και τις βαρβαρότητες των Τούρκων εναντίον των Χριστιανών (αιχμαλώτων και αμάχων). Συνεχίζει με την μάχη στον Σαγγάριο και την κατάρρευση του Μετώπου. Κυρίως περιγράφει τον πόνο και τον μαρασμό του Έλληνα, σαν ανθρώπου που μεγάλωσε με τις διηγήσεις των παππούδων του για την Κωνσταντινούπολη και τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά.

Επιστρέφοντας στην Θεσσαλονίκη ο λοχίας, νικημένος αλλά όχι ντροπιασμένος, δεν θα κατεβεί, αλλά θα συνεχίσει με το τραίνο προς τον Έβρο, όπου εκεί έχει δημιουργηθεί η Στρατιά του Έβρου, με απώτερο σκοπό την απελευθέρωση της Κωνσταντινούπολης. Οι συνθήκες ήταν ευνοϊκές για αυτό το εγχείρημα, αλλά οι παππούδες μας δεν το τόλμησαν.[...] Σε αυτό το βιβλίο βλέπουμε έναν διαφορετικό Δημητριάδη, φοβερά περιγραφικό, σε βαθμό να νιώθεις ότι ζεις κάθε σκηνή του έργου ως συμμετέχων και ταυτόχρονα να μαθαίνεις Ιστορία, ζώντας όπως προανέφερα πραγματικά γεγονότα με απόλυτη εντιμότητα..."
Ιωάννης Κακολύρης, Ιστορικός Ερευνητής, Συγγραφέας, τ.Αντιπρόεδρος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών

Αγαπητέ Κωνσταντίνε,
Σε ευχαριστώ για το βιβλίο που έγραψες «Το όνειρο πνίγηκε στον Σαγγάριο»,
Κολακεύομαι να πιστεύω ότι έχω διαβάσει πάρα πολλά βιβλία για την τραγωδία μέσα σε απίθανους ηρωισμούς, του 1922, η οποία στιγμάτισε και στιγματίζει και θα στιγματίζει πολλές γενιές Ελλήνων.
Μέσα στο πολύ ώριμό ιστορικό μυθιστόρημά σου και χωρίς ίχνος προκατάληψης απέδωσες την πικρή πραγματικότητα η οποία εκτός των άλλων είναι και ένα μάθημα για το σήμερα ,μιας και η σημερινή Τουρκία με το – δυστυχώς - απίστευτο μίσος της για ότι είναι ελληνικό, αναμιμνήσκεται εκείνων των ημερών, λές και δεν έχει περάσει ούτε μια ημέρα εδώ και 96 χρόνια.
Και ενώ η ιστορία έχει πλέον καταλήξει ότι ο διχασμός του 1915, ο οποίος βαραίνει πολλούς ώμους, οδήγησε στην καταστροφή , όπως ο εμφύλιος του 1946-49, ο οποίος επίσης βαραίνει πολλούς ώμους, οδήγησε στην καταστροφή του 1974.., κατορθώνεις να περιγράψεις τους ηρωισμούς και τις αθλιότητες χωρίς πάθος σαν ένας πολύ καλός παραγωγός ενός αντικειμενικού ιστορικού ντοκιμαντέρ.
Η προσφορά σου για τον σημερινό αναγνώστη είναι τεράστια και για το επίκαιρο της υπόμνησης της εθνικής μας ατυχίας να συνορεύουμε με ένα κράτος παρία και προσβολή της ανθρωπότητας αφού απεργάζεται σήμερα ακόμα και την ευτυχία του ίδιου του λαού της….
Ας γίνει , εύχομαι, η λιτή, γλαφυρή και αντικειμενική σου περιγραφή ένα ακόμη μάθημα στις εδώ και πολλά χρόνια και στην Αθήνα και στην Λευκωσία ηγεσίες μας αλλά και στον Λαό μας ότι επί τέλους είμαστε μόνοι και πρέπει να στηριζόμαστε ΜΟΝΟ στις δικές μας δυνάμεις όπως μας δίδαξε εδώ και 2,500 χρόνια ο Δημοσθένης.
Αγαπητέ Κωνσταντίνε, πάλι σε ευχαριστώ για το πολύτιμο πόνημά σου και εύχομαι να το διαβάσουν πολλοί Έλληνες, από την ηγεσία μέχρι τον απλό αναγνώστη,
Αθήνα 13 Μαρτίου 2018,
Δημήτρης Αλευρομάγειρος, Αντιστράτηγος ε.α., Επίτιμος Γενικός Επιθεωρητής Στρατού, επικεφαλής των Δυνάμεων Αμύνης της Εθνικής Φρουράς κατά την υπεράσπιση της Λευκωσίας στον Αττίλα ΙΙ το 1974.
"...Kωνσταντίνε, ειλικρινά λυπάμαι που δεν έχω τα χρήματα να το γυρίσω ταινία αυτό το βιβλίο!
Θα ήταν ότι πιό διδαχτικό για τον Έλληνα του σήμερα... Ειλικρινά! 
Μπράβο!"


Δημήτρης Κολλάτος, Σκηνοθέτης, Συγγραφέας