ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ 17 Ιουνίου 1919, σφαγή των Ελλήνων στο Αϊδίνι. Όταν οι Τούρκοι αντιλήφθηκαν ότι οι άνδρες του Σχοινά ήταν λίγοι, αναθάρρησαν και επιτέθηκαν κατά της πόλης.
Μετά από τρεις μέρες σκληρών μαχών με τους άτακτους τσέτες Τούρκους, ο Συνταγματάρχης Σχοινάς (καταδικάστηκε στο Στρατοδικείο για λιποταξία ενώπιον του εχθρού και ανικανότητα) δίνει εντολή να αποχωρήσει ο Ελληνικός Στρατός και να εγκαταλείψει τους 8.000 Έλληνες του Αϊδινίου στη μοίρα τους, η πλειονότητα των οποίων εξολοθρεύτηκε.Την πόλη υπερασπίστηκε μια διλοχία Ευζώνων υπο τον Ταγματαρχη Λαμπρακη που μέσα στην ταραχή του ξέχασε να ειδοποιήσει να υποχωρήσουν ο Σχοινάς καθώς και οι τοπικοί Πρόσκοποι, αφού το 4ο Σύνταγμα Πεζικού τους είχε πλέον εγκαταλείψει . Επί τρίωρο πολεμούσε η διλοχία των Ευζώνων υπό τον Λαμπράκη, τελικά διέσπασαν τον κλοιό κι έφθασαν δυτικά της πόλης. Ο δρόμος ήταν ανοιχτός, μπορούσαν να φύγουν. Όσοι είχαν γλυτώσει από την σφαγή στους πρόποδες των Τράλλεων φώναζαν στην Διλοχία «Πού φεύγετε; Πού μας αφήνετε;» Κι ο Λαμπράκης δεν φεύγει. Μένει κι αναχαιτίζει, για μια ακόμη φορά, τους Τούρκους.
ΟΙ Πρόσκοποι επιπλέον, με τον τοπικό έφορο Αϊδινίου έχουν πάρει μέρος στην υπεράσπιση της πόλης. Οι μεγαλύτεροι αρπάζουν τα όπλα και πολεμούν μαζί με τους στρατιώτες, οι μικρότεροι μεταφέρουν πολεμοφόδια, παίρνουν τους τραυματίες και μεταδίδουν μηνύματα. Μόνο το θέαμα των μικρών αυτών ηρώων, με τα γυμνά γόνατα, θα έπρεπε να εμψυχώσει τον Σχοινά. Κι όμως φεύγει, αφήνοντας αυτός, ένας Ανωτερος αξιωματικός τους μικρούς προσκόπους να καλύψουν την υποχώρηση του. Πολλοί από τους Προσκόπους έπεσαν την ώρα της μάχης. Τυχεροί όσοι σκοτώθηκαν, οι υπόλοιποι υποβλήθηκαν στα μαρτυρία των δημίων του Ατναν Μεντερές κι οδηγήθηκαν ανατολικά της πόλης, στις όχθες του Εύδωνος ποταμού, που έγινε κι ο τόπος του μαρτυρίου τους. Ζήτησε ο Μεντερές από τον Έφορο Αυγερίδη να ασπασθεί το Ισλάμ και να κλείσει το θέμα εκεί για όλους, αλλα αυτός αρνήθηκε απαντώντας με ένα σκέτο ”Ζήτω η Ελλάς ”
Όλα αυτά τα παιδιά του Προσκοπισμού τα ακολούθησε η ίδια μοίρα . Ο Αυγερίδης κομματιάζεται, ο Φιλοκτήτης Αργυράκης γδέρνεται κυριολεκτικά, ο Βεϊνόγλου αποκεφαλίζεται, κανείς δεν γλυτώνει. Τόση ήταν η μανία των Τούρκων, που και νεκρούς ακόμη τους βασανίζουν. Παλουκώνουν τα πτώματα τους τα ευνουχίζουν επιδίδονται σ’ ένα όργιο φρικιαστικό — όργιο, που δεν μπορεί να συλλάβει ο ανθρώπινος νους. Κι όταν, δυο ημέρες αργότερα, οι Έλληνες στρατιώτες ξαναπαίρνουν το Αϊδίνι, δεν μπορούν να κρύψουν τη συγκίνηση τους. Με δακρυσμένα μάτια, οι σκληροτράχηλοι Έλληνες πολεμιστές, σηκώνουν στην αγκαλιά τους τα τυραννισμένα πτώματα των μικρών ηρώων για να τα θάψουν.
Για την ιστορία να θυμίσουμε ότι οι Ιταλοί συνέδραμαν με την απάθεια τους της σφαγή των Προσκόπων του Αϊδινίου παραμένοντας αμέτοχοι στα φυλάκια τους .
Οι Τούρκοι κατέλαβαν το Αϊδίνι και κατέσφαξαν πάνω από 1000 άμαχους.
Γυναίκες, πόδια, γέροι, νήπια βρέθηκαν κατακρεουργημένοι με βγαλμένα τα μάτια και με τα σπλάχνα τους περασμένα στο λαιμό τους.
Πολλοί στρατιώτες που είχαν απομονωθεί και συνελήφθησαν τραυματισμένοι, άλλοι ευνουχίστηκαν και τα μόρια τους τα τοποθέτησαν στο στόμα του, αφήνοντας τους να πεθάνουν από αιμορραγία και άλλους τους έψησαν ζωντανούς στους φούρνους της πόλης.
Βίασαν γυναίκες και παιδιά ανεξαιρέτως ηλικίας...
Η πόλη έβγαζε μια βρώμα από καμμένο ξύλο και καμμένη σάρκα.
Αυτοί ήταν πάντα οι Τουρκοι!
Σε λίγο θα έπεφτε πάνω τους όμως ο "Κεραυνός" Κονδύλης με τους Θεσσαλούς τσολιάδες τους και δεν θα άφηνε τούρκικο ρουθούνι παρότι οι Τούρκοι αποτραβήχτηκαν σαν δειλοί στην Ιταλική Ζώνη ευθύνης.
Οι άνδρες του Κονδύλη, μετά από διαταγη του Διοικητή τους και παρά τις σφοδρές αντιδράσεις των Ιταλών, πέρασαν στη Ιταλική Ζώνη ευθυνης κι ενώ οι Τσέτες και οι θρασύδειλοι άνδρες του πρώην Οθωμανικού Στρατού δεν τους περίμεναν, έπεσαν πάνω τους και τους τσάκισαν και πήραν εκδίκηση για λογαρασμό των άτυχων θυματων τους στο Αϊδίνι. Δεν έμεινε ρουθούνι Τούρκικο....
