Η ΑΝΤΑΡΣΙΑ ΣΤΟ ΘΩΡΗΚΤΟ ΑΒΕΡΩΦ (1941)

 ΠΡΙΝ 82 ΧΡΟΝΙΑ ΠΕΡΙΠΟΥ ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ...

"Η Ανταρσία του Θ/Κ Γεώργιος Αβέρωφ"

ΤΟ ΝΕΟ ΒΙΒΛΙΟ ΠΟΥ ΓΡΑΦΩ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΠΟΥ ΕΠΙΣΗΣ ΕΙΝΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ ΜΕ ΤΙΤΛΟ "ΗΤΤΗΜΕΝΟΙ ΝΙΚΗΤΕΣ", ΠΡΑΓΜΑΤΕΥΕΤΑΙ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΝΕΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΟΥΛΙΟ ΤΟΥ 1939 ΕΩΣ ΤΟΝ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟ ΤΟΥ 1945.

ΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΣΕΛΙΔΕΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΟΥ ΕΜΦΑΝΙΖΟΝΤΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ, ΑΛΛΑ ΓΝΩΣΤΑ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΛΙΓΩΤΕΡΟ ΓΝΩΣΤΑ. ΕΝΑ ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ Η "ΑΝΤΑΡΣΙΑ ΤΟΥ Θ/Κ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΑΒΕΡΩΦ|, ΠΟΥ Η ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΝΑΥΤΙΚΟΥ ΔΙΕΤΑΞΕ ΤΟ ΠΛΗΡΩΜΑ ΤΟΥ ΝΑ ΤΟ ΒΥΘΙΣΕΙ ΣΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ, ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΣΕΙ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΩΝ  ΓΕΡΜΑΝΩΝ, ΠΟΥ ΣΕ ΛΙΓΕΣ ΩΡΕΣ ΘΑ ΕΜΠΑΙΝΑΝ ΩΣ ΚΑΤΑΚΤΗΤΕΣ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ.

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΝΤΑΡΣΙΑΣ ΤΟΥ Θ/Κ Γ.ΑΒΕΡΩΦ ΤΟ 1941:

Το θωρηκτό ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΑΒΕΡΩΦ το 1940, ξαναθυμήθηκε το ένδοξο παρελθόν του: Έγινε πάλι η ναυαρχίδα.

Στις 28 Οκτωβρίου, ο αντιναύαρχος Επαμεινώνδας Καββαδίας ειδοποιήθηκε από τους πρώτους. Ξημέρωνε, όταν ανέβαινε στον «Αβέρωφ», όπου ήδη κυμάτιζε το σήμα του ως αρχηγός στόλου. Βρήκε να τον περιμένει το τηλεγράφημα που πληροφορούσε τον στόλο για την κήρυξη του πολέμου. Το ανακοίνωσε στο πλήρωμα. Ένα ουρανόμηκες «ζήτω» από το κατάστρωμα της παλαιάς ναυαρχίδας του Παύλου Κουντουριώτη, υποδέχτηκε την ανακοίνωση. Τον Απρίλιο του 1941, ο «Αβέρωφ» βρισκόταν εγκατεστημένος στον όρμο, ακοίμητος φρουρός με τα πυροβόλα του, προσφέροντας αντιαεροπορική προστασία στον ναύσταθμο και στο αεροδρόμιο της Ελευσίνας.

Οι Γερμανοί χτύπησαν στις 6 Απριλίου του 1941. Η σύμπτυξη του ελληνικού στρατού στο αλβανικό μέτωπο ξεκίνησε στις 13 Απριλίου. Η συνθηκολόγηση υπογράφτηκε στη Λάρισα στις 21 Απριλίου του 1941. Η τελετή ξανάγινε στη Θεσσαλονίκη, στις 24 του μήνα, έπειτα από απαίτηση του Μουσολίνι να παρίστανται και Ιταλοί στην παράδοση. Την ίδια μέρα, ο βασιλιάς και η κυβέρνηση αποχωρούσαν από την ελληνική πρωτεύουσα. Η απαγκίστρωση των Βρετανών πραγματοποιήθηκε αιματηρή από τις 21 ως τις 29 του μήνα, καθώς βυθίστηκαν 26 πλοία γεμάτα στρατιώτες. Τα πέντε από αυτά ήταν νοσοκομειακά. Οι Γερμανοί μπήκαν στην Αθήνα στις 27 Απριλίου του 1941. Στον ναύσταθμο, το δράμα είχε ήδη πάρει τέλος.

*****

Απρίλιο του 1941, ο ασυρματιστής του «Αβέρωφ» έγραφε στο ημερολόγιό του:

«Έχουμε φτάσει στον όρμο για να καλύψουμε με τα πυροβόλα μας το αεροδρόμιο και τον ναύσταθμο. Σαν ασυρματιστής, δεν είχα μάχιμη θέση αλλά, όταν οι άλλοι πολεμούσαν, εγώ χωνόμουν κάτω από το γραφείο, παρέα με τον ασύρματο, μια και πια είχα αποκτήσει ‘‘τοίχο με θέα’’. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, στις 16 του μήνα, Μεγάλη Τετάρτη, ήρθε ένα μήνυμα που μόνο καλό δεν ήταν. Να βυθίσουμε το σκαρί μας, να μην πέσει στα χέρια του εχθρού. Να ’ναι καλά ο (σημαιοφόρος) Ηλιομαρκάκης και ο ιερέας που ξεσήκωσαν το πλήρωμα να μη γίνει δεκτή η εντολή. Ο Ηλιομαρκάκης με διέταξε να στείλω μήνυμα στην αγγλική κορβέτα ‘‘Salvia’’ να μας βοηθήσει (να διαφύγουμε), μιας κι ήταν κοντά».

Η εντολή να καταβυθισθεί ο «Αβέρωφ» ήρθε ως μοναδική λύση καθώς οι Γερμανοί είχαν ποντίσει μαγνητικές νάρκες στον δίαυλο καθιστώντας ανέφικτη την έξοδο. Ορισμένοι όμως αξιωματικοί, ο ιερέας του πλοίου αρχιμανδρίτης Παπανικολόπουλος κι ένα μέρος του πληρώματος που ξεσήκωσε ο σημαιοφόρος Ηλιομαρκάκης, αρνήθηκαν να εκτελέσουν την διαταγή. Επέμεναν ότι ο «Αβέρωφ» μπορούσε να συνεχίσει τον πόλεμο.

*****

Μεγάλη Πέμπτη, 17 Απριλίου, και ήμουν εκεί: Ο κυβερνήτης, πλοίαρχος Ι. Βλαχόπουλος, πετάχτηκε στο Γενικό Επιτελείο Ναυτικού να δει, τι γινόταν. Ήταν περίεργος άνθρωπος. Στον «Αβέρωφ» διατηρούν ακόμα τα σακιά με το «χώμα από την πατρίδα». Έφερνε ένα τέτοιο σακί κάθε φορά που ο «Αβέρωφ» ήταν να αποπλεύσει. Στον γυρισμό, το άδειαζε σ’ ένα μεγάλο κιβώτιο στ’ αμπάρι. Έφερνε καινούριο χώμα στο επόμενο ταξίδι. Σήμερα, μάλλον τα είχε χαμένα. Κι όσο έλειπε, ο «Αβέρωφ» έμελλε να γνωρίσει την πιο πρωτότυπη στα παγκόσμια χρονικά ανταρσία: Οι αντάρτες ήθελαν να πολεμήσουν!

Παρακολουθούσα τη «γενική συνέλευση» στο 1ο υπόστρωμα. Το καρέ των αξιωματικών ξεχείλιζε κόσμο που έφτανε ως μπροστά στην ανοιχτή πόρτα του διαμερίσματος του ναυάρχου. Δεν πίστευα στα μάτια και τ’ αφτιά μου.

«Αυτό λέγεται ανταρσία», ούρλιαζε ο ύπαρχος.

«Εσείς κάνετε ανταρσία: Εναντίον της πατρίδος», φώναζε ο σημαιοφόρος Ηλιομαρκάκης.

«Λες προδότη τον ναύαρχο;», αντέτεινε ο ύπαρχος.

«Όχι. Εκείνος θέλει να μας σώσει. Εμείς διαλέγουμε να πεθάνουμε».

«Είναι αυτοκτονία να βγείτε. Θα πέσετε στις νάρκες».

«Έτσι, θα βυθιστούμε και θα έχει εκτελεστεί η εντολή του ναυάρχου», μπήκε στη μέση ο ιερέας.

«Αν βγείτε, οι Γερμανοί θα σας αιχμαλωτίσουν».

«Κανένας δεν αιχμαλωτίζει τον ‘‘Αβέρωφ’’. Μας προστατεύει ο Κουντουριώτης», απάντησε σταθερά ο πλωτάρχης Δαμηλάτης.

«Και ο Ύψιστος», συμπλήρωσε ο ιερέας.

Οι ζητωκραυγές έπεισαν τον ύπαρχο ότι ματαιοπονούσε. «Ο απόπλους είναι καθαρή αυτοκτονία», μουρμούρισε. Πήρε μαζί του υπαξιωματικούς και ναύτες που δεν ήθελαν να παραμείνουν κι αποβιβάστηκε. Στο 1ο υπόστρωμα, ο ενθουσιασμός περίσσευε.

«Σήμα από το ‘‘Salvia’’», ανέφερε ο ασυρματιστής.

Του Ηλιομαρκάκη γελούσαν και τα μουστάκια, καθώς το διάβασε φωναχτά:

«Δίαυλος, επί του παρόντος, ελεύθερος από νάρκες».

Χειροκροτήματα και ζητωκραυγές κάλυψαν τα λόγια του. Χύθηκαν στις θέσεις τους περιμένοντας το σκοτάδι. Άναστρη νύχτα ήχησε ο σαλπιγκτής αναχώρηση. Μέσα σε καπνούς και τις ανταύγειες των βομβών, με πλήρη συσκότιση, ο σκούρος όγκος του θωρηκτού «Γ. Αβέρωφ», κινιόταν πάλι προς τη δόξα. Ο σαλπιγκτής εξακολουθούσε να σαλπίζει:

«Εις τάξιν απάρσεως».

Ο ασυρματιστής δούλευε υπερωρίες. Το ένα μετά το άλλο κατέφθαναν τα σήματα από τη στεριά να σταματήσουμε. Ο Ηλιομαρκάκης τα διάβαζε και τα έδινε για αρχειοθέτηση. Στη γέφυρα, ο κυβερνήτης της ανάγκης, πλωτάρχης πυροβολικού Παναγιώτης Δαμηλάτης, είχε ζητήσει να τον ενοχλήσουν μόνο αν κάποιο σήμα ήταν διαφορετικό. Ναύσταθμος, Πέραμα, Ψυτάλλεια έμειναν πίσω. Ανοιχτήκαμε στο πέλαγος. Πρέπει να είμαστε κοντά στις Φλέβες, όταν σημειώθηκε αναταραχή μες στο σκοτάδι. Ανέβηκα να δω.

«Μηχανές κράτει».

Μια βενζινάκατος μας πλησίαζε. Ο πλωτάρχης Δανηλάτης άφησε τη γέφυρα και κατέβηκε στο κατάστρωμα. Η ματιά του έδειχνε αδιόρατη ανησυχία αλλά οι κινήσεις του ήταν σταθερές και αποφασιστικές. Ο Βλαχόπουλος! Ναι. Ο πλοίαρχος Βλαχόπουλος ερχόταν να διεκδικήσει το πλοίο του. Ο πλωτάρχης Δανηλάτης στάθηκε προσοχή μπροστά του. Τον χαιρέτησε με σεβασμό. Και του παρέδωσε το ξίφος του απολογούμενος:

«Έπραξα το καθήκον μου, όπως η συνείδησή μου το επέβαλλε».

Ο Βλαχόπουλος γέλασε:

«Κράτα το. Έφερα καινούριο χώμα από την πατρίδα. Κατεύθυνσις Σούδα».

Πανζουρλισμός. Ζητωκραυγές στο σκοτάδι από αλαλάζοντες αντάρτες, νόμιμους πια. Πρωί Μεγάλης Παρασκευής πιάσαμε Σούδα.

«Ένα λιμάνι χωρίς λιμάνι», έγραφε ο ασυρματιστής.

Ήταν κι άλλα πλοία εκεί.

Μεγάλο Σάββατο, 19 Απριλίου του 1941, μια τεράστια νηοπομπή ξεκίνησε από τη Σούδα. Ο αγέρωχος «Αβέρωφ» προστάτευε τη μια πλευρά της, το αγγλικό καταδρομικό «Carlisle» την άλλη. Η καταγραφή στο ημερολόγιο γέφυρας αναφέρει:

«Δεχόμεθα συνεχείς επιθέσεις βομβαρδιστικών αεροσκαφών και τορπιλοπλάνων τας οποίας αποκρούομεν δια των πυροβόλων μας».

Κυριακή του Πάσχα, 20 Απριλίου του 1941, φτάσαμε σώοι στην Αλεξάνδρεια. Ως την Πρωτομαγιά, είχαν μαζευτεί εκεί 17 ελληνικά πλοία: 210 αξιωματικοί, 2.944 ναύτες.

Τα αρχαία τορπιλοβόλα «Σφενδόνη», «Νίκη» και «Ασπίς» ανέλαβαν να περιπολούν στην Αλεξάνδρεια. Είχαν ναυπηγηθεί το 1906 και δεν άντεχαν για κάτι παραπάνω. Ο νεανίας «Αβέρωφ», του 1910, ανέλαβε πολεμική δράση. Ήταν 16 Μαΐου, όταν πιάσαμε Πορτ Σάιντ. Είπα να κατέβω. Θα τον αντάμωνα ξανά στον Πόρο.

Το θωρηκτό βρέθηκε στη Βομβάη των αγγλικών Ινδιών. Επισκευάστηκε κι ανέλαβε συνοδός νηοπομπών. Όταν, στις 7 Δεκεμβρίου του 1941, οι Γιαπωνέζοι βομβάρδισαν το Περλ Χάρμπορ και μπήκαν στον πόλεμο, ο «Αβέρωφ» επέστρεψε στη Βομβάη για να ενισχύσει την αντιαεροπορική της άμυνα. Μέσα σε λίγους μήνες, είχε διανύσει 8.850 επικίνδυνα μίλια. Στα 1942, μετακόμισε στο Πορτ Σάιντ κι εντάχθηκε στην εκεί αντιαεροπορική άμυνα. Το 1944, κίνησε πάλι για την Ελλάδα...

ΑΠΕΙΘΑΡΧΗΣΕ Ο ΚΑΤΣΙΜΗΤΡΟΣ ΣΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΠΑΠΑΓΟΥ;

 Τις Μερες αυτες θα βγουν αρκετοι "επαΐοντες ιστορικοι αναλυτες" της οκας, ιδεοληπτικοι ανιστορητοι η και εντεταλμενοι Αριστερο-φιλελεδες και θα προσπαθησουν να διαστρέβλωσουν την ιστορικη αληθεια ενω θα υπαρξουν ακομη περισοτεροι "παπαγαλοι" που θα χαψουν και θα προωθουν τις ανοησιες τους.

Το γνωστο δηλαδη παραμυθι οτι ταχα η "ηττοπαθης" Ελληνικη Ηγεσια Μεταξα-Παπαγου δεν πιστεψε ποτε στη Νικη και ειχε αποφασισει και διεταξε την 8η Μεραρχια του Κατσιμητρου να ριξει μονο μερικες τουφεκιες στην Ηπειρο για να σωσει τα προσχηματα και να υποχωρισει στη Γραμμή Αραχθος-Ζυγος Μετσοβου, παραχωρόντας εθνικο εδαφος στον εχθρο ενω τη κατασταση εσωσε ταχα ο "απειθαρχος" Κατσιμητρος που παρακουσε τη διαταγη και εμεινε και εδωσε την Μαχη στη γραμμη ΕΛΑΙΑ-ΚΑΛΑΜΑ σωζοντας τελικα τη τιμη των Ελληνικων Όπλων ...

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΟΗΣΙΑ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΠΛΑΣΤΟΓΡΑΦΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΗΡΩΙΚΟ ΕΠΟΣ ΤΟΥ 40 ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΚΥΡΙΟΙ ΑΣΧΕΤΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ ΤΗΣ ΜΠΑΡΟΥΦΑΣ ....

ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ

Το ΓΕΣ, που παρακολουθούσε συνεχώς την κατάσταση στην Αλβανία, εκτίμησε – ορθώς – ότι η κυρία προσπάθεια των Ιταλών θα κατευθυνόταν προς την Ήπειρο και όχι προς τη Δυτική Μακεδονία και τη Θεσσαλονίκη. Εκτίμησε δηλαδή ότι ο Κατσιμήτρος και οι Ηπειρώτες του θα δεχόντουσαν το κύριο βάρος της ιταλικής επιθέσεως. Στις 24 Αυγούστου αποστέλλονται στον Κατσιμήτρο νέες οδηγίες επιχειρήσεων, στο τέλος των οποίων αναγράφεται:

«Αναγνωρίζεται η δυσχερής θέσις εις την οποία ευρίσκεται η Μεραρχία. Η Κυβέρνησις δεν αναμένει βεβαίως παρά της Μεραρχίας νίκας, δεδομένης της αριθμητικής υπεροχής του αντιπάλου, αναμένει όμως εκ ταύτης να σώσει την τιμήν των ελληνικών όπλων. Και προς τούτο δύναται ο διοικητής της Μεραρχίας να θέσει τα δυνάμεις αυτής όπως αυτός νομίζει καλύτερον».

Η διαταγή αυτή ειναι το σημειο οπου πατουν οι διαφοροι σημερα δολοφονοι της ιστοριας και μιλουν για «ηττοπαθή» Ηγεσία, η οποία ήθελε απλώς να «πέσουν μερικές τουφεκιές για την τιμή των όπλων». Πρόκειται όμως για προφανή διαστρέβλωση της πραγματικότητας. Οι επικριτές της Ηγεσίας αποσιωπούν εσκεμμένως ότι ο Παπάγος εξέδωσε στις 16 Σεπ 1940, διαταγή στην οποία, μεταξύ των άλλων, καθορίζει ότι:

«Η τιμή των ελληνικών όπλων απαιτεί όπως οιονδήποτε τμήμα σε οιανδήποτε κατάστασιν και αν ευρεθεί, οφείλει να πολεμήσει μέχρι και του τελευταίου ανδρός και του τελευταίου φυσιγγίου».

Η φράση ότι «δεν αναμένονται από την Μεραρχία νίκες», σε συνδυασμό με την πρωτοβουλία που παρεσχέθη στον διοικητή της, κάλυπτε πλήρως τον Κατσιμήτρο ό,τι και αν έκανε. Αφέθηκε λοιπόν στον Μέραρχο η απόφαση, γιατί κανείς δεν γνώριζε τι συμβαίνει στον τομέα του καλύτερα από εκείνον. Ο Αρχιστράτηγος του είχε απόλυτη εμπιστοσύνη και αυτό προκύπτει από προσωπική επιστολή με ημερομηνία 22 Αυγ 1940, στην οποία του έγραφε:

«Αγαπητέ Κατσιμήτρο, (…) Επιθυμώ να γνωρίζεις ότι τόσον η Κυβέρνησις όσον και εγώ σε περιβάλλομεν μετ’ απολύτου εμπιστοσύνης και πλήρους εκτιμήσεως. (…) Σε ασπάζομαι εγκαρδίως. Αλέξανδρος Παπάγος.»

Θα πρέπει εξαρχής να επισημανθεί ότι οι αρθρογραφούντες περί της «απείθειας» του Κατσιμήτρου –που προφανώς κάτι άκουσαν, κάτι διάβασαν- ξεκινούν από την λανθασμένη άποψη ότι το Σχέδιο του Γενικού Στρατηγείο προέβλεπε παραχώρηση εθνικού εδάφους. Η πραγματικότητα είναι ότι τα Σχέδια ΙΒα και ΙΒβ προέβλεπαν προωθημένη άμυνα, χωρίς παραχώρηση εθνικού εδάφους. Η απόφαση αυτή του Παπάγου απεδείχθη από το αποτέλεσμα επιτυχέστατη, διότι απέκρουσε τον εισβολέα κατά το δυνατό πλησιέστερα προς τα ελληνοαλβανικά σύνορα και κάλυψε πλήρως τη γενική επιστράτευση και τη στρατηγική συγκέντρωση των ελληνικών δυνάμεων.

Ο Κατσιμήτρος δεν ήταν απλώς ένας ικανότατος στρατηγός. Ήταν δεμένος με τη Μεραρχία του αλλά και με τη γη της Ηπείρου. Από το 1938, που ανέλαβε τη διοίκηση της VIIIης Μεραρχίας είχε αφιερωθεί στο να καταστήσει την Ήπειρο αληθινό προμαχώνα. Στο πλαίσιο της ελευθερίας αποφάσεως που του παρείχαν το Σχέδιο Επιχειρήσεων και οι Οδηγίες του Γενικού Στρατηγείου, επέλεξε να αμυνθεί επί της Γραμμής ΕΛΑΙΑ-ΚΑΛΑΜΑΣ. Δεν παρέβη καμία διαταγή, ούτε θα τις παρέβαινε αν συμπτυσσόταν στη Γραμμή ΑΡΑΧΘΟΣ-ΖΥΓΟΣ ΜΕΤΣΟΒΟΥ. Την απόφασή του αυτή την ανέφερε στο ΓΕΣ, κατά τα προβλεπόμενα, και εγκρίθηκε. Έτσι γίνεται στο Στρατό. Κανείς δεν κάνει του κεφαλιού του.

Τις παραμονές της ιταλικής επιθέσεως τηλεφωνεί στον αρμόδιο επιτελή του ΓΕΣ, στον οποίο λέγει τα εξής:

«Αναφέρατε παρακαλώ στον κ. Αρχηγόν του ΓΕΣ ότι, η προσωπική μου γνώμη είναι ότι αύριον την πρωίαν ή κατά τη διάρκεια της νυκτός 27 προς 28 Οκτωβρίου θα έχωμεν ιταλικήν επίθεσιν. Η Μεραρχία θα εκτελέσει το καθήκον της προς την πατρίδα, συμφώνως προς τας διαταγάς και οδηγίας του Γενικού Επιτελείου. Δύναμαι να βεβαιώσω υπευθύνως τον κ. Αρχηγόν ΓΕΣ – και τονίζω τούτο ιδιαιτέρως – ότι δεν θα περάσουν οι Ιταλοί από το Καλπάκι.»

Τι πιο προφανές; Ο ίδιος ο Κατσιμήτρος, πρώτον λέγει ότι θα εφαρμόσει τις διαταγές και οδηγίες του Γενικού Επιτελείου, και δεύτερον αναφέρει την απόφασή του στους προϊσταμένους του. Πόσο άσχετος ή εμπαθής πρέπει να είναι κάποιος για να τον χαρακτηρίσει ως «απείθαρχο».

Εαν ο Ιωαννης Μεταξας ειχε προαποφασισει την παραδοση της χωρας στους Ιταλους ειχε το ποιο ατρανταχτο αλλοθι να το πραξει οταν απο το 1936 που ανελαβε τα ηνια βρηκε μια χωρα απροετοιμαστη και στρατιωτικα διαλυμενη δε θα εμπαινε απο τοτε λοιπον στο κοπο να την οργανωσει να την προπαρασκευασει και να την εξοπλισει ξοδευοντας τεραστια για την εποχη εκεινη ποσα για την κατασκευη φαραωνικων οχυρωματικων εργων οπως τα Οχυρα Μεταξα, την αγορα οπλισμου και μεσων και για τους τρεις κλαδους των Ενοπλων Δυναμεων, την ιδρυση των ναυπηγειων στο Σκαραμαγκα, τη ναυπηγηση εκει νεων αντιτορπιλικων, ουτε θα εβαζε τον Κατσιμητρο και τον Μαυρογιαννη να οχυρωνουν την γραμμη Eλαιας-Kαλαμα απο το 1938 κλπ κλπ κλπ !!!

Και βεβαια οταν μετα την σκληρη μαχη της Πινδου τα γκεσεμια του Ιταλικου Στρατου, η Μεραρχια Τζουλια διερρηξε την αμυνα του Δαβακη και βρεθηκε στη Βωβουσα στις πορτες του Μετσοβου απειλωντας τον Κατσιμητρο με συντριβη και ολο τον Ελληνικο Στρατο με κυκλωση και ολοκληρωτικη Ηττα, δεν θα εκανε το παν να στειλει αμεσα τους Στρατηγους Βραχνο και Στανωτα με τις δυναμεις τους να σωσουν τη κατασταση !!!

Θα αφηνε τον χρονο να περασει αγοραζοντας μονο λιγα παλιοντουφεκα για τα ματια του κοσμου, ξοδευοντας ολο αυτο το χρημα για τη προβολη του καθεστώτος του, ταϊζοντας ημετερους και τον εαυτο του - οπως κανουν οι σημερινοι - και οταν θα ερχοταν η ωρα θα ελεγε ενα ολοστρογγυλο ΝΑΙ δηλωντας στον Ελληνικο λαο οτι υπαρχει τεραστιο χασμα δυναμεων, οπως εκαναν καποιοι αλλοι στα ιμια το 1996 !!! Αλλωστε για αυτον θα ηταν ευκολοτερο καθως δεν θα ειχε μπροστα του εκλογες για να φοβηθει το πολιτικο κοστος !!

Μιλώντας για την Ηγεσία,λοιπον οφείλουμε να αναφερθούμε και στη στάση της ανωτάτης πολιτικής ελιτ της χώρας την κρίσιμη στιγμή..

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ», παλιός πολέμιος του Ι. Μεταξά, που επανειλημμένως στο παρελθόν του είχε επιτεθεί σκληρά με την αρθρογραφία του εγραψε..

«Καὶ ἔφθασε τότε ἡ μεγάλη στιγμή. Εἴκοσι ὀκτὼ Ὀκτωβρίου, Δευτέρα, τρεῖς τὸ πρωί. Ὁ Μεταξᾶς, μόνος, κοιμᾶται. Τὸ τηλέφωνον. Μία ὁμιλία. Ὁ Γκράτσι. Γύρω του δὲν ἔχει κανένα. Δὲν ἔχει κἂν τὸ γραφεῖον του, δὲν ἔχει ἕνα κλητῆρα. Κανένα. Ἡ ὑπηρεσία, ὅπως ὅλη ἡ Ἑλλὰς τὴν ὥραν ἐκείνην, κοιμᾶται. Πρὸς στιγμήν, ἂς κρατήσωμεν τὴν ἀναπνοήν μας, διότι ἐδῶ πλησιάζομεν τὸν μεγαλύτερον σταθμὸν τῆς Ἑλληνικῆς Ἱστορίας. Ἡ Ἰταλικὴ Αὐτοκρατορία, μὲ τὰ σαράντα ὀκτώ της ἑκατομμύρια, μὲ τὸν πλοῦτον της, μὲ τοὺς στρατούς της, μὲ τὰ ἀεροπλάνα της, μὲ τὰ ἅρματά της, ἐξύπνησε αἰφνιδιαστικῶς ἕνα ἄνθρωπον καὶ τοῦ ἐζήτησε ἐντὸς τριῶν ὡρῶν τὴν Ἑλλάδα. Καὶ ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς εἶπεν: Ὄχι. Ἀμέσως, ἄνευ συζητήσεως, ἄνευ ἐνδοιασμοῦ. Δὲν εἶπεν «ὄχι» ἁπλῶς. Ἐντὸς λεπτοῦ, ὅπως ἐξύπνησεν αὐτὸς, ἐντὸς λεπτοῦ ἐξύπνησε τὴν Ἑλλάδα. Διαταγαί, σχέδια, τηλεφωνήματα, γενικὴ ἐπιστράτευσις, κήρυξις Στρατιωτικοῦ Νόμου, ἐπιτάξεις, προκηρύξεις, ἀγγέλματα… ἔγιναν πρὶν ἀνατείλη ὁ ἥλιος καί, ὅταν ἀνέτειλε, ἤδη ἐμάχετο ἡ Ἑλλάς.»

Ο Ελευθεριος Βενιζέλος σε επιστολή του από το Παρίσι προς τον πρώην υπουργό-του Λουκά Ρούφο, στις 9 Μαρτιου 1936 (9 ημέρες προ του θανάτου του) γράφει μεταξύ άλλων:

«Δεν είναι ανάγκη να σου είπω πόσο ζωηρά είναι η χαρά μου διότι ο Βασιλεύς απεφάσισε (…) να αναθέσει το υπουργείον των Στρατιωτικών εις τον Μεταξάν». Καταλήγει δε με την φράση: «Από μέσα από την καρδιά αναφωνώ: Ζήτω ο Βασιλεύς.»

Ο Παναγιωτης Κανελλόπουλος στο βιβλίο του «ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ»:

«Πρέπει να είμεθα χωρίς άλλο ευγνώμονες εις τον Ιωάννην Μεταξά διότι είπε ολομόναχος στο σκοτάδι της νυκτός το μέγα ΟΧΙ. Λέγουν όσοι αντιμετωπίζουν με εμπάθειαν και αυτά τα ανάγλυφα γεγονότα της Ιστορίας, ότι το ΟΧΙ δεν το είπεν ο Μεταξάς, ότι το είπεν ο λαός. Ναι, το είπεν ο λαός, αλλά αφού το είχεν ειπεί ο Μεταξάς. Ο ατυχής και συμπαθής Εμμανουέλε Γκράτσι εξύπνησε την 3ην πρωϊνήν τον Μεταξάν και όχι τον Ελληνικόν λαόν. Εάν έλεγεν ο Μεταξάς ΝΑΙ, πώς θα έλεγεν ΟΧΙ ο Ελληνικός λαός, που θα εξυπνούσε αργότερα; Θα το έλεγε βέβαια μέσα του και θα το εξεδήλωνε έμπρακτα, όταν θα οργάνωνε μυστικά την αντίστασή του. Αλλά το Βορειοηπειρωτικόν έπος δεν θα εγράφετο ποτέ. Ας είμεθα λοιπόν τίμιοι απέναντι της Ιστορίας. Το μεγάλο ΟΧΙ είναι πράξις του Ιωάννου Μεταξά».

Οσο για τον ελληνικο λαο ειδειξε τα αιθηματα του οταν τον εχασε με την πανδημη παρουσια του στη κηδεια του Ηγετη του και με τα τραγουδια του

ΓΙΑΤΙ Ο ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΕΤΑΞΑΣ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΦΥΓΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΕΣΗ;

Ο Ιωάννης Μεταξάς, ο Κυβερνήτης της Ελλάδος στην μεγάλη κι ένδοξη περίοδο του Ελληνοϊταλικού Πολέμου που μετά από λίγο θα γινόταν Ελληνογερμανικός, πέθανε από οξεία αμυγδαλίτιδα και θα είναι ο πρώτος και μοναδικός εν ενεργεία Πρωθυπουργός παγκόσμια που θα χάσει την ζωή του από αυτήν την ασθένεια...

Πέθανε σε μια κρίσιμη στιγμή για την Ιστορία, σε μια καμπή που τα αποκαλυφθέντα αρχεία δείχνουν ότι ήταν κοντά σε μια συμφωνία για την μεσολάβηση της Γερμανίας στον τερματισμό του πολέμου στα βορειοηπειρωτικά βουνά με εδαφικά οφέλη για την Ελλάδα και αποφυγή της γερμανικής επέμβασης...

Ως ιστορικός μελετητής είμαι πεπεισμένος ότι κάποιοι δεν το ήθελαν αυτό... Ονόματα δεν λέμε.... κοκκινόκωλοι είναι....

Και φρόντισαν ο Κυβερνήτης να βγει από την μέση...

Αυτό πιστεύω...

Ο Χίτλερ βλέποντας ότι και η πολυδιαφημισμένη Εαρινη Επίθεση του Μουσσολίνι, έληξε και αυτή με οικτρή αποτυχία όπως και οι προηγούμενες και έχοντας ετοιμαστεί για να εισβάλει στην Ρωσία πριν το καλοκαίρι, θεώρησε ότι ένα αγκάθι όπως η Ελλάδα στα μετόπισθεν του από όπου οι Αγγλοι θα μπορούσαν με τα αεροπλάνα τους να χτυπήσουν τις πολύτιμες για αυτόν πετρελαιοπηγές στο Πλοέστι της Ρουμανίας, αποφάσισε να βολιδοσκοπήσει την Ελληνική Κυβέρνηση αν ήταν διατεθειμένη να προχωρή σε παύση των εχθροπραξιών στην Βόρειο Ηπειρο και να αποδεχθεί αυστηρή ουδετερότητα έναντι των εμπλεκομένων Συμμάχων και Αξονα. Εβαλε τον Φον Κανάρη που είχε μακρινές ελληνικές ρίζες όπως μαρτυρεί και το ονομα του, να βρει κάποιον να μιλήσει - εκτός της διπλωματικής οδού, που την θεωρούσε μη "στεγανή" και γεμάτη ρουφιάνους και διπλούς πράκτορες - στην Ελληνική Κυβέρνηση. Ο Κανάρης ευρισκόμενος στην Μαδρίτη για συνομιλίες με τον Στρατηγό Φρανκο (ήθελε να τον πείσει να επιτρέψει στους Γερμανούς να επιτεθούν στο βρετανικό Γιβραλταρ μέσω Ισπανίας), το συζήτησε με τον Πρέσβη του. Εκείνος αβέθεσε την "δουλειά" στον Ούγγρο απόστρατο Ακόρντα ο οποίος πλησίασε τον Πρέσβη της Ελλάδος στην Ισπανία κ.Αργυρόπουλο. Η πρόταση ήταν η εξης:

- Αμεση παύση των εχθροπραξιών στην Βορειο Ηπειρο.

- Η Ελλάς κηρύσσει την Ελληνική Επικράτεια υπό αυστηράν ουδετερότητα.

- Η Ελλάς διατηρεί και προχωρεί στην προσάρτηση στο Ελληνικό Κράτος όσων εδαφών κατέλαβε δια των όπλων από την 28/10/1940 κι μετά, μέχρι την υπογραφή της Συμφωνίας.

- Μεταξύ των αντιμαχομένων (Ελλήνων και Ιταλών) δύνανται να παρεμβληθούν γερμανικά στρατεύματα (όπως οι ΟΗΕδες στην Κύπρο στην "νεκρή ζώνη").

Ο Αργυρόπουλος μετέφερε ο ιδιος αυτά στον Μεταξά που φάνηκε να τον ευχαρίστησαν.

Ακολούθως ο κ. Μπέρινγκερ μορφωτικός ακόλουθος της γερμανικής πρεσβείας στην Αθήνα και επίσης φίλος του Φον Κανάρη, βολιδοσκόπησε τον στενό συνεργάτη και Υπουργό Ασφαλείας του Μεταξά κ.Μανιαδάκη, προσφέροντας τους ίδιους όρους με αυτούς που πρόσφερε ο Ακόρντα στον Αργυρόπουλο.

Σε ερώτηση του Μανιαδάκη "Αν ο Χίτλερ είχε την δυνατότητα να επιβάλλει αυτην την Συμφωνία στους Ιταλούς και τον Μουσσολίνι", έλαβε θετική απάντηση από τον γερμανό.

Οταν ο Μανιαδάκης το είπε στον Μεταξά, εκείνος χαμογέλασε και είπε "ας περιμένουμε τότε λίγο ακόμα να κερδίσουμε ακόμα λίγα εδάφη"...

Δυστυχώς αυτό που φοβόταν ο Χίτλερ, ότι η πρόταση θα διέρεε και θα την μάθαιναν οι Άγγλοι... έγινε!

Οι Αγγλοι το έμαθαν και σκεπτόμενοι ότι θα έχαναν την Συμμαχία της Ελλάδας με ότι αυτό συνεπάγετο, έδρασαν άμεσα και δραστικά.

Δεν είναι γνωστό αν ο αγγλόφιλος Βασιλέας Γεώργιος Β' ήταν γνώστης όλων αυτών - πράγμα που θα δικαιολογούσε την διαρροή!

ΙΩΑΝΝΗ ΜΕΤΑΞΑ ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΟ "ΟΧΙ" ΚΑΙ ΓΙΑ ΟΛΑ...

Σε ευχαριστούμε που μας έδειξες τν δρόμο να οδηγηθούμε στα μονοπάτια των προγόνων μας....

ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ Κώστα Δημητριάδη ΜΕ ΤΟΝ Τάσο Λεκάκη ΓΙΑ ΤΟ Κ...

Το Κυπριακό από το 1915 έως την εισβολή. Μακάριος-Γρίβας-Γεωρκάτζης-Παπα...