Διάβαζα ένα μακροσκελέστατο άρθρο-κριτική για την πορεία του Νικολάου Πλαστήρα, από κάποιον που σίγουρα δεν πλημμύριζε από φιλο-βενιζελικά αισθήματα. Προσπαθούσε να αποδείξει ότι ο Πλαστήρας ήταν ...προδότης και οτι εξ αιτίας της δειλίας του επέστη η ρήξη του μετώπου και επήλθε η καταστροφή.
Το χειρότερο έργο που μπορεί να προσφέρει κάποιος στην Πατρίδα του, είναι να βγάλει τις εμμονές τους και τα κολλήματά του και να προσπαθεί να τις μεταδώσει στους άλλους σαν θέσφατο Ιστορικής πραγματικότητας. 
Τον Πλαστήρα για πολλά μπορεί να τον κατηγορήσει κανείς. Όχι όμως για δειλία. 
Εγώ διαβαζοντας επισταμένως την ιστορία της Μικρασιατικής Εκστρατείας δεν είδα πουθενά Διοικητή Συντάγματατος να βρίσκεται στις σκοπιές μαζί με τους τσολιάδες του, να κλαίει όταν έχανε μεγάλο αριθμό ανδρών, να σκέφτεται πως θα σώσει τον κόσμο και τους πολεμιστές του και εν κατακλείδι να εκτελεί καθήκοντα "ποιμενικού κυνός" σε ένα στράτευμα που βάδιζε διαλυμένο προς την θάλασσα.
Την απάντηση για τον Πλαστήρα την δίνουν οι ίδιοι οι Τούρκοι. Δεν ονόμασαν "Καραμπιμπέρ" ούτε τον Τρικούπη, ούτε τον Πρίγκιπα Ανδρέα. Δεν ονόμασαν "Σεϊταν Ασκερ" μονάδες που αυτοδιαλύθηκαν επειδή οι Διοικητές τους ήταν ανίκανοι.
Ο Πλαστήρας πλήρωσε το τίμημα της Δίκης των Οκτώ, όπου εκτελέστηκαν οι Έξι. Και εκεί εδράζεται το μένος τους.
Κάποιοι - όπως αυτός του οποίου το δήθεν ιστορικό κείμενο διάβαζα - μιλούν για σπουδή του Πλαστήρα να φτασει στην θάλασσα και να μπει στα καράβια για να έλθει στην Αθήνα να κάνει την Επανασταση με σκοπό να επαναφέρει τον Βενιζέλο.
Αν αυτό ήταν αλήθεια δεν θα είχε μείνει με τους τελευταίους Ελληνες Στρατιώτες να επιβιβαστεί σχεδόν τελευταίος αφού πρώτα έδωσε την Μάχη στον Σταυρό της Ερυθραίας.
Όσο για την Δίκη των Οκτώ, εγώ πρώτος είπα ότι η Δίκη ήταν μια Δίκη-Νομική παρωδία, η οποία έγινε για να υπάρξει η Λύτρωση από το άγος της ήττας. Αλλά μην αγιοποιούμε και τους κατηγορούμενους έτσι; Μπορεί ο Πρωτοπαπαδάκης να μην έφταιξε στο μέγεθος που έφταιξαν οι υπόλοιποι, αλλά δεν ήμουν εγώ που υπέγραψα Βασιλικό Διαταγμα ένα μήνα προ της Καταστροφής που απαγόρευα σε Έλληνες Πολίτες να διεκπεραιώνουν προς την Ελλάδα "αλλοδαπούς" πολίτες (και οι Σμυρνιοί μη εντασσομένης της Σμύρνης στην Ελληνική Επικράτεια, εθεωρούνταν "αλλοδαποί"), αφήνοντας τους Σμυρνιούς στο μαχαίρι του Κεμάλ.
Παρά ταύτα πιστεύω ότι ο Πλαστήρας έκανε μεγάλα λάθη. Η εμμονική προσήλωσή του στον Βενιζέλο και τον Βενιζελισμό, τον κατεστρεψε και του θόλωσε πολλάκις την σκέψη. Απόδειξη η η Συνθήκη στα Μουδανιά, μετά αυτής η αποτροπή του Παγκαλου να ορμήσει κατά της Ανατολικής Θράκης με την ανασυσταθείσα Στρατιά Εβρου, αλλά και η αποδοχή της Συνθήκη της Λωζάνης. 
Απόδειξη το Κίνημα του '35, όπου ο Βενιζέλος έβγαλε την ουρά του και την πλήρωσαν άλλοι. Αλλοι με την ζωή τους (Τσιγάντες, Παπούλας κλπ) άλλοι με πολυετείς φυλακίσεις και άλλοι με εξορίες.
Η στάση του σε ότι αφορά τον Πόλεμο του 1941 κατά των Γερμανών δεν διαφέρει από αυτήν την Ιωάννου Μεταξά. Ο Μεταξάς τι είχε πει στους Αγγλους: Αν οι Γερμανοί μας επιτεθούν θα αμυνθώμεν. Το επιτάσσει η Ιστορία μας. Αλλά είμαι πεπεισμένος ότι οι Γερμανοί δεν θα επιτεθούν ενόσω τηρούμε στάση ουδετέραν απέναντί των (ήξερε και το έλεγε). Αν κύριοι, θελήσετε να σπάσετε την ουδετερότητά μας (απευθυνόμενος στους Άγγλους) θα το κάνετε με αποβίβαση επί Ελληνικού εδάφους των αναγκαίων Μεραρχιών μετά του οπλισμού των δια να αμυνθώμεν.
Ε το ίδιο περίπου είπε και ο Πλαστήρας - που οι εχθροί του το διόγκωσαν ώστε να τον εμφανίσουν ως Προδότη.
Ξέροντας τι καθαρματα ήταν οι Αγγλοι (από την σταση τους στην Μικρά Ασία και μετέπειτα) στην περιβόητη επιστολή του αυτό λέει. Να μην πολεμήσουμε τους Γερμανούς προς χάριν των σχεδίων της Αγγλίας, που θέλουν να μας εμπλέξουν χωρίς αυτοί να θυσιάσουν κάτι (κι όντως οι Άγγλοι έσπασαν την ουδετερότητα μας και προκάλεσαν την επιθεση των Γερμανών με μόνο μερικές Ταξιαρχίες Νεοζηλανδών και Κογκολέζων... χωρίς βαρύ οπλισμό και αεροπορία).
Και οι επικριτές του Πλαστήρα ξεχνούν ποιός ανέλαβε την κρίσιμη περίοδο των Δεκεμβριανών να βγάλει τα κάστανα απο την φωτιά - διότι ξέροντας τους κομμουνιστές από την δράση τους στο Μικρασιατικό Μετωπο ήταν άκαμπτος αντικομμουνιστής - και να προκαλέσει το γνωστό ρηθέν υπό των ΕΑΜιτών "Τι Παπαγος τι Πλαστήρας" λίγο αργότερα με την ΕΠΕΚ.
Ο λιτός τρόπος ζωής του, ήταν δείγμα ανθρώπου έντιμου, πατριώτη, που αγάπησε αυτόν τον τόπο. Και είναι ντροπή όταν κάποιοι ΗΛΙΘΙΟΙ κολλημένοι προσπαθούν να τον αποκαθηλώσουν παρά τα όσα πρόσφερε, μόνο και μόνο επειδή μέχρι το τέλος του βίου του υπήρξε ένας αμετανόητος Βενιζελικός.
Για τον Κονδύλη που ήταν δέκα φορές πιό αντιβασιλικός από τον Πλαστήρα δεν λενε τίποτα, γιατί σαν σουπιά που ήταν (γενναίος αλλά και "πολιτική σουπιά") μόλις κατάλαβε που πάει το πράγμα μεταπήδησε στο φιλο-βασιλικό στρατόπεδο και αναβαπτίστηκε στην πολιτική κολυμβήθρα του Σιλωάμ.
ΔΥΣΚΟΛΗ Η ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥ ΝΑ ΚΡΙΝΕΙΣ ΠΡΟΣΩΠΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΜΕ ΤΑ ΣΗΜΕΡΙΝΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ. ΟΜΩΣ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΗ ΠΥΞΙΔΑ ΣΟΥ.