ΜΑΥΡΟΣΚΟΥΦΗΣ

ΜΑΥΡΟΣΚΟΥΦΗΣ
XX ΤΘΜ - XXIV ΤΘΤ - ΧΧVI EMA

Πέμπτη 30 Δεκεμβρίου 2010

ΑΡΓΥΡΟΥΝ ΑΡΙΣΤΕΙΟΝ ΑΝΔΡΕΙΑΣ ΣΤΗΝ ΧΑΡΑ ΝΙΚΟΠΟΥΛΟΥ.


Η Ακαδημία Αθηνών, το κορυφαίο Πνευματικό Ίδρυμα της χώρας μας, στην πανηγυρική συνεδρία της, την Τρίτη 28 Δεκεμβρίου 2010, παρασημοφόρησε την Φιλοπατρία και την Διαμόρφωση Θρησκευτικής και Εθνικής Συνείδησης, απονέμοντας το ΑΡΓΥΡΟΥΝ ΜΕΤΑΛΛΙΟΝ ΑΝΔΡΕΙΑΣ στην Δασκάλα του Γένους μας, την ηρωική Χαρά Νικοπούλου.

Με αυτή την ομολογουμένως θαρραλέα στάση της, η Ακαδημία Αθηνών, αφ' ενός μεν καταφέρνει ένα αποφασιστικής σημασίας πλήγμα στους πάσης φύσεως ανθέλληνες και κονιορτοποιεί τα σχέδιά τους για ολοκληρωτική παράδοση της Ελλάδος στα βρώμικα χέρια των ανόμων εχθρών της, αφ' ετέρου δε, αποστομώνει όλους εκείνους που επιτέθηκαν στη Χαρά με οποιονδήποτε τρόπο (τούρκους και υποτιθέμενους Έλληνες) κατατάσσοντάς τους στην ίδια κατηγορία αίσχους και ντροπής.

Τη στιγμή που οι ντόπιοι συνεργάτες των εχθρών μας, ετοιμάζονται να χαρακτηρίσουν σαν Ποινικά Εγκλήματα την Αγάπη για την Πατρίδα και το Έθνος μας και την συνειδητή Πίστη Στον Τριαδικό Θεό, έρχεται με παρρησία η Ακαδημία Αθηνών να δείξει τον δρόμο του Χρέους και της Τιμής, αναδεικνύοντας την Δασκάλα της ψυχής, των ονείρων και της ελπίδας όλων των χειμαζομένων Ελλήνων, σε Φάρο φωτεινό και άσβεστο και σε παράδειγμα που πρέπει να μιμηθεί κάθε Ελληνόψυχος.

Η Ακαδημία Αθηνών με αυτή την ιστορική απόφασή της, κηρύσσει με σαφήνεια και αδιαμφισβήτητη καθαρότητα ότι τα ΛΟΓΙΑ και τα ΕΡΓΑ της ΧΑΡΑΣ ΝΙΚΟΠΟΥΛΟΥ καθορίζουν πλέον τον ΑΚΡΙΒΗ ΚΑΝΟΝΑ ΠΑΔΕΙΑΣ και αποτελούν το ΛΑΜΠΡΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ για κάθε Δάσκαλο ή Δασκάλα, όλων των βαθμίδων, όπου και αν βρίσκονται.

Η Ακαδημία Αθηνών το βράδυ της 28ης Δεκεμβρίου 2010, άπλωσε τις μεγάλες και δυνατές Ελληνικές της φτερούγες και μας έδειξε ότι κάτω από αυτές εκκολάπτονται οι ελπίδες μας για Εθνική ανασύνταξη και συσπείρωση, που θα φέρουν το ποθούμενο για όλη την Ελλάδα, έτσι όπως την περιέγραψε στην αντιφώνησή της η Δασκάλα - θρύλος προς τον Πρόεδρο της Ακαδημίας Αθηνών κ. Κωνσταντίνο Σβολόπουλο, παρουσία του Υπουργού Εσωτερικών και αναπληρωτή Προέδρου της Κυβέρνησης κ. Γιάννη Ραγκούση, που την άκουγε εμβρόντητος και ανήμπορος να αντιδράσει.

(Νικόλαος Φ. Αργυρόπουλος, Πρόεδρος του Συλλόγου των ΒΕΤΕΡΑΝΩΝ ΠΟΛΕΜΙΣΤΩΝ ΚΥΠΡΟΥ 1974. ΤΗΛ. 6934654321 & 2106003680).

===================================

Η Αντιφώνησις

Η Χαρά Νικοπούλου προς τον Πρόεδρο της Ακαδημίας Αθηνών, κατά την παρασημοφόρησή της με το Αργυρούν Μετάλλιον Ανδρείας.

Αξιότιμε κύριε Πρόεδρε της Ακαδημίας Αθηνών,

Εν έτει 2010, όπου η Ελληνική Κυβέρνηση αφαιρεί τον όρο Εθνικής από το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων και περιθωριοποιεί ως ακραίους εθνικιστές τους απλούς Έλληνες που αγαπούν το Έθνος και την Πατρίδα τους,

Ευχαριστώ θερμά την Ακαδημία Αθηνών,

που στο πρόσωπό μου παρασημοφορεί τη Φιλοπατρία και τη διαμόρφωση Θρησκευτικής, αλλά κυρίως Εθνικής συνείδησης στους μαθητές μου, η οποία για όλους τους Έλληνες περιλαμβάνει τη σκλαβωμένη Βόρειο Ήπειρο από την οποία κατάγομαι, τη Μακεδονία μας στην οποία γεννήθηκα και η ελευθερία της οποίας τελεί υπό διαπραγμάτευση, τη Θράκη και την Κύπρο που καταδυναστεύονται από τους τούρκους και τους Ελεύθερους πολιορκημένους Έλληνες που ζουν στον Άγιο Παντελεήμονα.

Αυτό το Μετάλλιο Ανδρείας αποτελεί για μένα ηθική δέσμευση να συνεχίσω με μεγαλύτερη Πίστη τον αγώνα μου, μέχρι την τελική δικαίωση του Έθνους μας.

Το αφιερώνω στα δικά μου Πομακόπουλα της Θράκης.

(Αίθουσα Τελετών της Ακαδημίας Αθηνών, Πανηγυρική Συνεδρία της 28ης Δεκεμβρίου 2010).

Τρίτη 28 Δεκεμβρίου 2010

Η ΨΥΧΟΣΥΝΘΕΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΑ




ΕΝΑ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΗ ΚΡΟΥΣΤΗ


Ο ελληνικός λαός παρ’ολο που κατοικεί στο χώρο αυτόν από την πρώτη στιγμή της εμφανίσεως του στην ιστορία, διατηρεί την ίδια γλώσσα , τα ίδια γενετικά χαρακτηριστικά ,διασώζει ήθη και έθιμα από την αρχαιότητα , τον ξεχωρίζει μια ιστορική συνεχεία από άλλους λαούς, ταυτόχρονα, μιμείται άκριτα οτιδήποτε ξενόφερτο.
Ο έλληνας ενώ αιώνες τώρα δέχεται την εχθρότητα άλλων λαών γειτονικών και μη, η εν γένει άμυνα του δεν στρέφεται σε άλλους λαούς, αλλά σε επιθετικότητα ενάντια στον εαυτό του. Ότι κερδίζει στον πόλεμο το χάνει στην ειρήνη.
Ενώ θεωρεί ότι έχει μια ανωτερότητα σαν φυλή, ταυτόχρονα, θαυμάζει οποιονδήποτε δεν μιλάει ελληνικά.
Ο κάθε έλληνας έχει μια διαφορετική άποψη. Την...
δική του άποψη. Αναπόφευκτα θα τον χαρακτήριζε κάποιος, σαν ένα λαό ανομοιογενή. Αντιθέτως το χαρακτηριστικό αυτό ταυτοποιει μια κοινωνία με ανομοιογενή τάξη ή σε ομοιογενή αταξία.
Παράδειγμα τούτου είναι οι κατοικίες των ελλήνων που η κάθε μια χαρακτηρίζει τον ίδιο και μόνο, σύμφωνα με τις ανάγκες του και τα θέλω του.
Ενώ αντιμετωπίζουν φοβικά κάθε τι νέο, παράλληλα θα αφομοιώσουν κάθε τι ξένο.
Ενώ είναι κατά τεκμήριο λαός κοινωνικός σε κάθε μορφή κοινωνικής εκδήλωσης, από την άλλη ,σε κάθε τους φράση ξεκινούν με την λέξη «ΕΓΩ» ή «ΞΕΡΕΙΣ ΠΟΙΟΣ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ;»
Ενώ διδάξαν το μέτρο ζουν μεσ’την υπερβολή.
Ενώ είναι έξυπνοι και ιδιοφυείς, το προτέρημα αυτό το ακυρώνουν από την υπερηφάνεια και την αλαζονική τους συμπεριφορά.
Ενώ παράγουν λίγο ,καταναλώνουν υπέρμετρα.
Το ιδιωτικό αγαθό το συσσωρεύουν και το δημόσιο το σπαταλούν. Όσο κάτι ανήκει σε περισσότερους τόσο λιγότερο το προσέχουν.
Είναι πατριώτες και εξαγγέλλουν ότι θα πέθαιναν για την πατρίδα τους, στη πράξη όμως η ιστορία διδάσκει ότι η χώρα αυτή έχει βγάλει τους μεγαλύτερους προδότες.
Οι μεγάλες ήττες της χώρας ,δεν έγιναν στις μάχες αλλά στα παρασκήνια.
Ενώ κάθε μέρα εκφράζουν την πίστη τους στην πατρίδα ,κάθε μέρα κάνουν κάτι για να την καταστρέψουν.
Ενώ δείχνουν το πρότυπο μιας οικογενειακής ζωής, από την άλλη οι στατιστικές εξωσυζυγικών σχέσεων χτυπάνε κόκκινο.
Ενώ είναι υπέρ της ελεύθερης έκφρασης , της δημοκρατίας, της αντίθετης άποψης και του πλουραλισμού, παράλληλα , μισούν οτιδήποτε διαφωνεί μαζί τους. Και όταν κάποιος ή κάποιοι συμφωνούν μεταξύ τους , δεν το αντέχουν και πολύ, αμέσως βρίσκουν παρακλάδια διαφωνίας. (βλέπε πολιτικά κόμματα)
Ενώ διδάξαν το «αιεν αριστευειν», μάχονται με λύσσα οτιδήποτε είναι «ανώτερο». Το λοιδορούν, το φθονούν και δεν ησυχάζουν αν δεν το απαξιώσουν.
Ενώ διδάξαν το «γνώθι σ’ευατον», σε καμία περίπτωση δεν δέχονται ότι έσφαλαν οι ίδιοι ,αλλά πάντα οι άλλοι.
Ενώ διδάξαν το «τολμησον φρονειν», στριμώχνονται στα πολιτικά γραφεία απαιτώντας την προστασία του δημοσίου.
Ψηφίζουμε αριστερά και διατηρούμε επιχειρήσεις εφαρμόζοντας οτιδήποτε αντεργατικό,
Ψηφίζουμε δεξιά, και γλείφουμε να μπούμε στο δημόσιο
Ψηφίζουμε κάτι που δεν μας αρέσει για να μη βγει αυτό που δεν μας αρέσει καθόλου.
Ανάλογα της θέσης μας διαμορφώνουμε τις απόψεις μας και όχι ανάλογα την άποψη μας διαμορφώνουμε τη θέση μας.
Ο έλληνας, ενώ είναι καχύποπτος σε όλα, στην ουσία είναι ο πιο ευκολόπιστος πολίτης στην Ευρώπη.
Φτιάχνει σενάρια, εφευρίσκει εξωτερικούς εχθρούς που απειλούν την χώρα, και αγνοεί ότι ο ασφαλέστερος εχθρός του είναι ο εαυτός του.
Εκεί που χτίζει εκκλησίες , εκεί χαλάει σπίτια.
Στην διαπαιδαγώγηση των παιδιών τους οι αντιφάσεις είναι εξόφθαλμες.
Στην κόρη , «σιγά να μη σου δώσω προίκα, που ζούμε», «κοίτα να βρεις ένα καλό παιδί με καλή δουλειά» και άλλα τέτοια ενώ,
Στο αγόρι, «κοίτα να βρεις κοπέλα από σπίτι και με σπίτι»
Στην ηθική , ενώ στο αγόρι διδάσκουν το προσφιλές άθλημα του «γυναικά», στο κορίτσι η «παρθενιά» είναι κάτι πολύτιμο το οποίο δεν πρέπει να σπαταληθεί αδιάκριτα.
Στους γάμους οι γονείς των νεονυμφων από την μια εξασφαλίζουν την οικονομική ευημερία της νέας οικογένειας, και πριν αλέκτωρ λαλήσει τρεις αρχίζουν με τις παρεμβάσεις τους να την διαβρώνουν.
Όλοι γνωρίζουν και έναν υπουργό, έναν αξιωματούχο , έναν καλλιτέχνη, έναν μεγάλο ή έναν επώνυμο έλληνα, αλλά κανείς δεν γνωρίζει έναν άσημο άνεργο ή φτωχό στη διπλανή του πόρτα που πεινάει.
Διαδηλώνουμε για την ειρήνη στο κόσμο και δεν μιλάμε με τον αδελφό μας , τον γείτονα , μα περισσότερο δεν έχουμε ειρήνη με τον ίδιο μας τον εαυτό.
Έχουμε τα περισσότερα πανεπιστήμια στην Ευρώπη , τους περισσότερους δασκάλους , τα περισσότερα μαθήματα και την χειρότερη παιδεία.
Έχουμε το μεγαλύτερο ποσοστό ανθρώπων πανεπιστημιακής εκπαίδευσης, τα λιγότερα εργατικά χέρια, τους λιγότερους αγρότες, κάνουμε δυο δουλειές , απασχολούμε τους περισσότερους μετανάστες και παραλληλα εχουμε 15% ανεργία. Τι λαός Θεέ μου!
Έχουμε ποσοστά ιδιοκτησίας άνω του 90% του πληθυσμού, διαμέρισμα στην πόλη , σπίτι στην εξοχή, χωράφια στο χωριό , 2 αυτοκίνητα, καταθέσεις στις τράπεζες, τηλεοράσεις plasma σε όλα τα δωμάτια του σπιτιού, γεμάτες ταβέρνες, ακριβά ρούχα , πλούσιες διακοπές και 300 δις εξωτερικό χρέος.
Ενώ δεν έχουν σχέση τόσο πολύ με το διάβασμα, τα ξέρουν όλα.
Ενώ κάθε εξωτερικός παρατηρητής θα χαρακτήριζε τους έλληνες σαν ένα λαό θρησκευόμενο , θα διαπίστωνε ότι είναι ο πιο βλάστημος . Ενώ η θρησκεία τους, διδάσκει την ταπείνωση , η αλαζονεία είναι το κύριο χαρακτηριστικό τους.
Η ρητορεία και ο λόγος τους ,διέπουν μια εξωστρεφή προσωπικότητα και μια τάση προς τα άνω και τα μεγαλεπήβολα σχέδια, εξαντλείται όμως στις λεπτομέρειες και στην αναποφασιστικότητα. Ενώ μιλάμε όλοι και πολύ, δεν ακούει κανείς.
Κάθε αλλαγή την εκλαμβάνουμε σαν απειλή και κάθε ευκαιρία την εκμεταλλευόμαστε μέχρι εκφυλισεως της.
Εύκολα μπορεί να απαξιώσουν και να κατηγορήσουν οποιονδήποτε και την στιγμή της τιμωρίας θα τον συγχωρήσουν σαν ένδειξη μεγαλοψυχίας προς αποφυγή επαναλήψεως της παραβατικης πράξης και συνεπέστατα θα την επαναλάβουν γνωρίζοντας ότι θα ξανασυγχωρεθουν.
Ενώ θεωρούν τον εαυτό τους αυθεντία ,εύκολα προσκολλούνται σε κομματικούς σχηματισμούς οι οποίοι γι’αυτους κατέχουν το αλάθητο . Όταν όμως αλλάζουν γνώμη ανάλογα την συγκυρία , υπερασπίζουν μια άποψη με πάθος ,ξεχνώντας ότι πριν λίγο καιρό ήταν αυτοί που την κατηγορούσαν.(βλέπε ΠΑΣΟΚ)
Διαφωνούμε ή συμφωνούμε ,όχι ανάλογα με αυτό που ακούγεται αλλά από το ποιος το λέει.
Όμως.
Δεν μπορούμε να παραβλέψουμε ότι η μακροχρόνια υποταγή μας σε ξένες φυλές έχει αλλάξει το DNA μας.
Ο αγώνας για επιβίωση έκανε την εξυπνάδα ,πονηριά, την εγκράτεια , απληστία, την ντομπροσύνη, ανειλικρίνεια, την επινοητικότητα, απάτη, την τιμιότητα, αποδοχή προϊόντος εγκλήματος. Παράλληλα σε κάθε ανομία μας αντιτάξαμε ισχυρά άλλοθι, την φοροδιαφυγή την ονομάσαμε φυσιολογική άμυνα στο ληστρικό κράτος, τα αυθαίρετα και τις πολεοδομικές παραβάσεις τα θεωρούσαμε δεδομένα, τον διορισμό μας στο δημόσιο ,υποχρέωση του κράτους, την υγειά ,την παιδεία, την πρόνοια, τις θεωρούμε υπηρεσίες εξ ορισμού, δωρεάν, απαιτούμε να μας προσφέρουν το περισσότερο αντικαταβαλοντας το λιγότερο.
Η ευπροσαρμοστικοτητα μας και η πειθαρχία στους νόμους σε χώρες του εξωτερικού , έρχεται σε εμφανή αντίθεση με την συμπεριφορά μας στο εσωτερικό της χώρας.
Η ανυπακοή στους νόμους θεωρείται επαναστατική πράξη και ας είναι αυτοκαταστροφική
Έχουμε μπερδέψει το καθήκον με το δικαίωμα τη νομιμοφροσύνη με την υποχρέωση την πρόοδο με την οπισθοδρόμηση.
Απαιτούμε χωρίς να δίνουμε
Διεκδικούμε χωρίς να δικαιούμαστε
Νικάμε χωρίς να κερδίζουμε
Η ιστορία διδάσκει όμως δυο πλεονεκτήματα
1. ότι ο πάτος είναι πάντα για τον έλληνα το εφαλτήριο του για ανάπτυξη και
2. οτι στην ελληνική ψυχή καταγράφεται μια λέξη που δεν μεταφράζεται από καμία άλλη γλώσσα στον κόσμο
ΤΟ ΦΙΛΟΤΙΜΟ !!!

Αναρτήθηκε από το http://kostasxan.blogspot.com

Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010

ΣΤΑ ΣΠΛΑΧΝΑ ΤΟΥ ΘΗΡΙΟΥ!


(ΑΦΙΕΡΩΜΈΝΟ ΣΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ)

Στα σπλάχνα του θηρίου
Συγγραφέας:
Ροδίτη Άντη
Όπως ανάμεσα στα παιδιά τους οι γονιοί αγαπούν, αν τύχει κι έχουν, περισσότερο από τ’ άλλα το σακάτικο, έτσι κι η Αριστερά της Κύπρου αγαπά πάνω απ’ όλα το σύνθημά της: «Εμείς δεν κάναμε ποτέ κακό στην Κύπρο»! Μ’ αυτό θέλουν να πουν στον κόσμο ότι είναι οι ενωτικοί και ο ελληνικός στρατός οι αποκλειστικοί ένοχοι για το κατάντημα να βρίσκεται σήμερα η Κύπρος άγρια δαγκωμένη στο στόμα του λύκου, του Γκρίζου Λύκου. Ότι δεν φαίνεται να θριαμβεύει πάντοτε η Δικαιοσύνη θα μπορούσε κανείς να το εννοήσει ως μέρος του σχεδίου «ελευθερία» που διέπει την ύπαρξη του κόσμου. Μια μέρα, πάντως, ίσως πιο σύντομα απ’ ό,τι φαντάζεται η Αριστερά, όσο κι αν όλο και περισσότερο σπανίζουν οι πνευματικοί άνθρωποι-ηγέτες που θα επιτάχυναν τη διαδικασία, θα φτάσουμε όλοι στα ορθά συμπεράσματα και θα φανεί ξεκάθαρα τόσο η αληθινή της ταυτότητα, όσο και το μέγεθος της ευθύνης της. Αφήνοντας πίσω τη μη συμμετοχή της στον αντιαποικιακό-ενωτικό Αγώνα του ’55-’59 κι αφήνοντας πίσω το γεγονός ότι διέβαλε και συκοφάντησε όσο μπορούσε την Ένωση και την Ελλάδα ενόσω διεξαγόταν εκείνος ο Αγώνας, πράγματα που δεν έβλαψαν καίρια τότε, γιατί ο λαός την απομόνωσε και την εξουδετέρωσε, η δράση της υπήρξε αποφασιστικά καταστροφική στα πρώτα χρόνια μετά τον Αγώνα. Μέχρι τα τέλη Αυγούστου του 1964, ένας αντικειμενικός παρατηρητής, που θα είχε τις βασικές πληροφορίες στη διάθεσή του, θα μπορούσε, σχεδόν με βεβαιότητα να συμπεράνει, ότι το μέλλον προδιέγραφε μια τουρκική μάλλον, παρά ελληνική Κύπρο. Ναι μεν τότε, με την άδεια και την προτροπή των Αμερικανών, είχε επιτελεσθεί αρχικά η ντε φάκτο Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα (είχε μεταφερθεί στην Κύπρο μια ελληνική μεραρχία δύναμης πυρός Σώματος Στρατού), τα πράγματα, όμως, έμελλε να εξελιχθούν εντελώς ανάποδα. Όταν οι συνομιλίες για παροχή ανταλλαγμάτων στους Τούρκους, προκειμένου να επικυρωθεί και επισήμως η Ένωση απέτυχαν, αδημονώντας πια οι Αμερικανοί και σφόδρα ανησυχούντες για την πιθανότητα να μετατραπεί όντως η Κύπρος σε Κούβα της Μεσογείου, είπαν τη μεγάλη κουβέντα, την κουβέντα που έκαμε τους Εγγλέζους να ξινίσουν τα μούτρα τους1, την κουβέντα που κυριολεκτικά ακύρωνε τις τουρκικές και τις αγγλικές εγγυήσεις και τα επεμβατικά τους δικαιώματα εις τον αιώνα τον άπαντα, την κουβέντα που θα μπορούσε να οδηγήσει στη δικαίωση εθνικών αγώνων και μαρτυρίων και ονείρων αιώνων, την κουβέντα, ακόμα, που θα απαγόρευε και τις σημερινές απαιτήσεις των Τούρκων στο Αιγαίο: Κηρύξετε την Ένωση τώρα, είπαν, ολόκληρης της Κύπρου με την Ελλάδα, με μόνο όρο να υποσχεθείτε ότι θα συνομιλήσετε με τους Τούρκους για κάποια ανταλλάγματα μετά². ΜΕΤΑ. Δεν πρόκειται τώρα να αναλύσουμε τη σημασία αυτού του «μετά». Ο κάθε νουνεχής Έλληνας, πολιτικά σκεπτόμενος άνθρωπος, μπορεί μόνος του να φαντασθεί τη σημασία και τις προεκτάσεις του. Εδώ, απλώς, θυμίζουμε και την επιστολή του Προέδρου των ΗΠΑ Τζόνσον, της 5ης Ιουνίου 1964³, η οποία απαγόρευε ρητά στην Τουρκία να επέμβει στην Κύπρο χρησιμοποιώντας αμερικανική στρατιωτική βοήθεια που της δόθηκε για άλλους σκοπούς, με στόχο να διχοτομήσει την Κύπρο. Κι αυτό όχι βέβαια για τα δικά μας γλυκά μάτια, αλλά επειδή έτσι εξυπηρετείτο, τότε, η αμερικανική εξωτερική πολιτική. Ας αφήσουμε, στο σημείο αυτό, για λίγο το 1964 κι ας πάμε μια δεκαετία αργότερα, στον Σεπτέμβριο του 1974, στο ξενοδοχείο Dome (ιδιοκτησίας της οικογένειας Κατσελλή), στην τουρκοκρατούμενη Κερύνεια, όπου είχαν εγκλωβιστεί αρκετοί Έλληνες κάτοικοί της. Εκεί έφτασε σε κάποια στιγμή ένα αμερικανικό συνεργείο ειδήσεων και ζήτησε να μιλήσει με τους εγκλωβισμένους. Εκείνοι επιτέθησαν με άγριες φωνές κατά των Αμερικανών δημοσιογράφων, εκτοξεύοντας τις γνωστές και κατά τα άλλα δίκαιες, βέβαια, κατηγορίες για την ευθύνη των Αμερικανών στην ντε φάκτο τουρκοποίηση της Κερύνειας και της μισής σχεδόν Κύπρου. Ανάμεσα στους παρόντες εγκλωβισμένους ήταν και ο δάσκαλος Σωτήρης Έλληνας, δεν ζει πια, αλλά διηγήθηκε την ιστορία στον επίσης Κερυνειώτη κουνιάδο του Γιώργο Σφογγαρά κι εκείνος σε μένα, ο οποίος άκουσε τον επικεφαλής Αμερικανό δημοσιογράφο να αποστομώνει με τις εξής δυο φράσεις τους αγανακτισμένους, φωνασκούντες Κερυνειώτες: “Why do you shout? You had your chances!” Τουτέστιν, γιατί διαμαρτύρεστε; Σε σας πρώτους δόθηκε η ευκαιρία να κάνετε ό,τι επετράπη στους Τούρκους να κάμουν σήμερα κι εσείς, τότε, δεν την εκμεταλλευτήκατε! Εμείς οι Έλληνες της Κύπρου να εκμεταλλευτούμε τέτοια ευκαιρία; Αστεία πράματα. Εμείς, υπό την πεφωτισμένη ηγεσία του Μεγάλου μας Ηγέτη, Προέδρου, Αρχιεπισκόπου και Εθνάρχη Μακαρίου Γ΄, είχαμε ήδη αφήσει πίσω μας τον αγώνα της Ένωσης με την πτωχή και νατοϊκή Ελλάδα (δεν το ξέραμε άραγε το ’55-’59 ότι ανήκε στο ΝΑΤΟ;) κι είχαμε αναλάβει έναν περίπου παγκοσμίων διαστάσεων άλλον αγώνα, μεγάλο και αριστερό-προοδευτικό, μάλιστα, αγώνα ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΝΑΤΟ! Αρκεί κανείς να φυλλομετρήσει μερικές κυρίαρχες κυπριακές εφημερίδες της εποχής, όπως την ακελική Χαραυγή και τη δεξιά Ο Φιλελεύθερος, για να ζήσει αμέσως το πνεύμα που επικρατούσε. Η «Χ» ζητούσε επί καθημερινής βάσεως από την Ελλάδα να τα μαζεύει και να φεύγει από το ΝΑΤΟ το συντομότερο δυνατό (είχαμε τη Σοβιετική Ένωση να μας… στηρίζει!), ενώ ο δεξιός «Φ» διακήρυττε στεντορείως ότι ουδεμία ελληνική κυβέρνηση δικαιούται να υποδεικνύει στην Κύπρο τι πρέπει να πράξει! Σε λαϊκό, καθημερινό επίπεδο, καφενεία, σωματεία, χώρους εργασίας, κοινωνικές συνευρέσεις, η διαβολή και η συκοφαντία εις βάρος της Ελλάδος και του ελληνικού στρατού, της μεραρχίας, εκ μέρους της «Αριστεράς» κατά πρώτο λόγο, κυριολεκτικά οργίαζε. Εκτεινόταν από τον ερωτικό τομέα, πώς δηλαδή αυτοί οι απατεώνες οι Καλαμαράδες αποπλανούσαν με την όμορφη γλώσσα τους τις παρθένες Κυπριοπούλες μας, ως το πόσο αδύναμη οικονομικά ήταν η Ελλάς, που θα παρέσυρε μαζί της στην ιδία φτώχεια και την Κύπρο αν γινόταν η Ένωση, χώρια που οι υψηλόβαθμοι Κύπριοι δημόσιοι υπάλληλοι θα έχαναν τις θέσεις τους, αφού θα τους τις έπαιρναν, μόλις γινόταν η Ένωση, οι Καλαμαράδες! Όλ’ αυτά αντιμετωπίζονταν με πολύ σπάνιες έως ανύπαρκτες επίσημες κυβερνητικές δηλώσεις για την πραγματική αξία και σημασία της ελληνικής στρατιωτικής παρουσίας στην Κύπρο. Αυτό που έγινε σε μία περίπτωση, δεν μπορώ να διαβεβαιώσω και για δεύτερη, ήταν ότι κάλεσε τους Έλληνες αξιωματικούς ο Μακάριος για να τους εξηγήσει πως εκείνος ήταν μαζί τους και γνώριζε καλά τη σημασία και την αξία της παρουσίας τους, κατά τον ίδιο τρόπο που στα συλλαλητήριά του διακήρυττε την πίστη του στην Ένωση, αλλά το συνήθως τεράστιο πλήθος από κάτω δεν έφερε ούτε μία ελληνική σημαία, ενώ στις ελάχιστες φορές που αναφερόταν η λέξη «Ένωση», εκδήλωνε την… κάθετη διαφωνία του ξελαρυγγιζόμενο ρυθμικά «Η Κύπρος – ανήκει – στον – λα – ό – της». Μόλις πρόσφατα (30.8.2009) η αριστεροδεξιά ή δεξιοαριστερά κυπριακή εφημερίδα Καθημερινή (κατά το πρότυπο της αθηναϊκής, «που είναι μια δεξιά εφημερίδα», όπως λέει το Άρδην, «η οποία γράφεται κατά 80% από αριστερούς»), δημοσίευσε την έκπληξη ενός νεαρού αρθρογράφου της (δόκτορος, μάλιστα, της φιλοσοφίας, καθώς υπογράφει), για το γεγονός ότι οι Έλληνες στρατιώτες που έρχονταν ντυμένοι τουρίστες-επισκέπτες με πλοία για ν’ αποτελέσουν τη μεραρχία το 1964, ήταν φορτωμένοι «λύσσα ενάντια στον Μακάριο», επειδή τον θεωρούσαν ως τον κύριο υπεύθυνο για τη μη πραγματοποίηση της Ένωσης και για το γεγονός ότι οι Κύπριοι που τους συνόδευαν ήθελαν γι’ αυτό να τους πετάξουν στη θάλασσα! Όταν απάντησα στον νεαρό δόκτορα ότι τότε υπήρχε άλλη τόση λύσσα εκ μέρους της Κύπρου κατά της Ελλάδος, της Ελλάδος της δημοκρατίας του Γ. Παπανδρέου, βεβαίως, κι όχι της Ελλάδος της χούντας, την οποία λύσσα ο Μακάριος γνώριζε πολύ καλά, την υποδαύλιζε, μάλιστα, μέσω των παρακοιμωμένων του και την άφηνε ν’ αναπτύσσεται και να ευδοκιμεί, η επιστολή μου δεν δημοσιεύτηκε. και όταν δοκίμασα να επικοινωνήσω με τον διευθυντή της εφημερίδας, όχι άγνωστό μου, αρνήθηκε να βγει στο τηλέφωνο. Η κυπριακή Καθημερινή υποστηρίζει τον πάση θυσία συμβιβασμό (για να το πω έτσι) με την Τουρκία και τη συμβίωση με τους Τουρκοκύπριους, αλλά όσον αφορά τις δικές μας ιστορικές αλήθειες προτιμά να τις κρύβει κάτω από το χαλί! Δεν δείχνει να πιστεύει ότι είναι ανάγκη να τις ξέρουμε. Κι αν ο σκοταδισμός έχει τόσο αναβαθμιστεί στις μέρες μας, ώστε να εκλαμβάνεται ως προϋπόθεση/συστατικό της ειρήνης, ο καθένας μπορεί να συμπεράνει για ποιας ποιότητας «ειρήνη» μιλούμε. Όταν, λοιπόν, στις 19 Αυγούστου 1964 ο υπουργός Εξωτερικών της Κυπριακής Δημοκρατίας Σπύρος Κυπριανού, ευρισκόμενος στην Αθήνα, πληροφορήθηκε επισήμως ότι την επομένη θα πετούσε για την Κύπρο ο υπουργός Άμυνας της Ελλάδος, με σκοπό να ενημερώσει τον Πρόεδρο Μακάριο για την απόφαση της κυβέρνησης της Ελλάδος, της αντιπολίτευσης και του βασιλέως να κηρυχθεί μονομερώς η Ένωση Κύπρου-Ελλάδος, ενθουσιασμένος ο άνθρωπος πήρε τηλέφωνο τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο να του ανακοινώσει την ιστορική και μεγαλειώδη είδηση. Το ξύλο το γλίτωσε μόνο γιατί δεν περνούν τα σκαμπίλια μέσα από τα σύρματα. Ο Μακάριος τού έκλεισε αμέσως το τηλέφωνο και το ξανασήκωσε χωρίς καθυστέρηση. Πήρε τον μετέπειτα άλλο μεγάλο «αριστερό» και χαρισματικό ηγέτη, τον υιό του πρωθυπουργού, τον ομοϊδεάτη του Ανδρέα Παπανδρέου, επίσης οπαδό των Αδεσμεύτων και επίσης «τρανό πολεμιστή» κατά του ΝΑΤΟ και του εξήγησε πως όφειλε, μια και δυο, να πάει στον μπαμπά του και να του δώσει να καταλάβει, επιτέλους, πως ήταν καιρός να συνειδητοποιήσει ότι ΑΛΛΑΞΑΝ τα πράγματα κάτω στην Κύπρο και ότι ο λαός δεν ήθελε πια κανέναν ν’ αποφασίζει για λογαριασμό του. Το «σχέδιο» που είχε υπόψη του ο Μακάριος (σε αντίθεση με τα όσα είχε προηγουμένως συμφωνήσει με τον πρωθυπουργό της Ελλάδος πάνω σε μια κοινή γραμμή με στόχο την εκπλήρωση των εθνικών πόθων), το «σχέδιο» που μόνο εκ των υστέρων μπορεί κανείς να το μαντέψει μελετώντας δηλώσεις και απόψεις στενών συνεργατών του και απλών οπαδών του (ένας τέτοιος στενός συνεργάτης του ήταν π.χ. ο Μιλτιάδης Χριστοδούλου, ιδρυτικό στέλεχος του ΑΚΕΛ και επίσημος εκπρόσωπος της κυβέρνησης Μακαρίου)4, το «σχέδιο», λοιπόν, ήταν να φτάσει πρώτα ο λαός σε μιαν «αληθινή Ανεξαρτησία», να διώξει τις αγγλικές βάσεις και συλλήβδην το ΝΑΤΟ, να φτάσει έτσι σε μια «γνήσια Αυτοδιάθεση» και από κει να θέσει ξανά στον εαυτό του το μέγα ερώτημα αν ήθελε ή όχι την Ένωση με την Ελλάδα ή αν ήθελε να παραμείνει «ανεξάρτητος και αδέσμευτος», μακράν πάσης (δυτικής) συμμαχίας. Ενώ, λοιπόν, ο υπουργός Άμυνας της Ελλάδος εξηγούσε στη Λευκωσία τις λεπτομέρειες της ανακήρυξης της Ένωσης στον Μακάριο, ο Γεώργιος Παπανδρέου στην Αθήνα είχε ήδη μετανιώσει και σκεφτόταν με θλίψη (ήταν περίπου αμέτρητες οι φορές που ο Μακάριος δεν τήρησε μαζί του τα συμφωνηθέντα), πως ο μόνος τρόπος για να γίνει η Ένωση ήταν με πραξικόπημα εναντίον του Μακαρίου, πράγμα, βέβαια, που ο ίδιος δεν θα μπορούσε να κάμει ποτέ. Όταν, λοιπόν, ο αδελφός Γκουρογιάννης και άλλοι ομόγλωσσοι και ομόθρησκοι Έλληνες συγγραφείς δηλώνουν και νιώθουν (Άρδην τ. 76, σελίς 17) ότι «εμείς, σαν Ελλάδα, προξενήσαμε μια μεγάλη συμφορά στους Κυπρίους, που δεν τους άξιζε, και κυρίως γιατί μετά από αυτή τη συμφορά δεν φανήκαμε αλληλέγγυοι κ.λπ.», μερικοί από μας, μέσα από το στόμα του Λύκου σφηνωμένοι προσωρινά κάπου ανάμεσα στα δόντια του με τρόπο που τον εμποδίζει για την ώρα να μας καταπιεί πάραυτα και να μας ξεχέσει κανονικά θα του λέγαμε: Αστεία πράγματα, αδελφέ Βασίλη Γκουρογιάννη, αυτά που λες. Η μεγάλη αλήθεια είναι ότι η Ελλάς πάντα έτρεχε για την Κύπρο και η Κύπρος άμα άκουε «κινδυνεύει η Ελλάς» έδινε ό,τι είχε και δεν είχε για τη μάνα της. Η μεγαλύτερη όμως αλήθεια είναι ότι η Ελλάς, ακόμα και πάμπτωχη, έδινε από το υστέρημά της για την Κύπρο και η Κύπρος δεν είπε ποτέ – τουλάχιστον επί Μακαρίου – «κρατήστε τα, εσείς τα έχετε περισσότερη ανάγκη από μάς»! Αλλά η ακόμα πιο μεγάλη αλήθεια είναι ότι η Ελλάς έφερε εδώ τα στρατευμένα παιδιά της στα 1964, αποφασισμένη και να πολεμήσει για την Ένωση. Είμαστε εμείς οι Κύπριοι, οι Κύπριοι του Μακαρίου, οι αριστεροί της Χαραυγής και οι αριστεροί του δεξιού Φιλελεύθερου, που ΔΕΝ ΤΗ ΘΕΛΑΜΕ. Επειδή, όμως, η Κύπρος είναι κάτι παραπάνω από μισή Ελλάδα όταν τη δεις στην προοπτική του τι θα μπορούσε να ήταν σήμερα για τον εαυτό της, δηλαδή και για την Ελλάδα και γι’ αυτό ούτε αστεία σηκώνει ούτε και την παραμικρή άγνοια, ειδικά εκείνων που ενδιαφέρονται πραγματικά γι’ αυτή, δεν πρέπει να μείνουν ασχολίαστα ακόμα μερικά πράγματα από τη συνομιλία Καραμπελιά-Γκουρογιάννη στο Άρδην τ. 76. «Υπήρξαν άνθρωποι», λέει ο Γιώργος Καραμπελιάς (σελίς 20), που «μετράγανε πόσο γρήγορα προχωράει ο τούρκικος στρατός στην Κύπρο για να πέσει η χούντα στην Ελλάδα»! Κι «εμείς εδώ κάναμε δημοκρατία», συνεχίζει ο Γκουρογιάννης, «κι αυτοί χάσανε τη μισή Κύπρο». Κι όταν λίγο αργότερα έρχεται ο ίδιος ο Γκουρογιάννης και το «διορθώνει» (σελίς 22) λέγοντας «δεν υπάρχουν Ελλαδίτες και Κύπριοι, αλλά οι Κύπριοι είναι Έλληνες», δεν διορθώνει τίποτε. Το εμείς εδώ και αυτοί εκεί έχει περάσει στο αίμα όλων μας πια. Έτσι, αν αυτών εκεί τουρκέψει η ελληνική Κερύνειά τους για να έχουμε εμείς εδώ τη «δημοκρατία» μας ή για να λέμε τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη, αν είναι για να νικήσει η Αριστερά τη Δεξιά, κι ακόμα πιο ντόμπρα, αν είναι για να χάσουν οι μεν την εξουσία και να την περάσουν στο χέρι οι δε, γιατί να μην τουρκέψει ένα κομματάκι της Ελλάδας που είναι και στου διαόλου τη μάνα μακριά; Αν, όμως, πρέπει όσο γίνεται και όλο και πιο συχνά ν’ ασχολούμαστε με τις αλήθειες που έχουν μέλλον, θα πρέπει επιτέλους να παραδεχτούμε ότι η ευθύνη του «εμείς εδώ οι Καλαμαράδες» και του «αυτοί εκεί οι μακρινοί Κυπραίοι», βαραίνει πρώτα και κύρια τη λεγόμενη «Αριστερά» της Κύπρου, που υποστήριξε τον διαχωρισμό με χαρακτηριστική σοβιετική αποφασιστικότητα, εμμονή και συνέπεια, υπό την αιγίδα, μάλιστα, της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Κύπρου και του Αρχιεπισκόπου της Εθνάρχη Μακαρίου Γ΄. Του ήρωα της ευρύτερης «Αριστεράς» Μακαρίου, του οποίου ένα τεράστιο άγαλμα αποφάσισαν ομόφωνα και σχεδίασαν να στήσουν κάπου μεταξύ Ομονοίας και Συντάγματος, στα 1983 (ΑΠΕ 4.4.1983), οι Δ. Μπέης, Παναγιώτης Κανελλόπουλος, Ι. Καμπανέλλης, Α. Φλέμινγκ, Μ. Θεοδωράκης, Α. Σαμαράκης, Γ. Ρίτσος, Ν. Βρεττάκος, ο χαράκτης Τάσσος, η Έλλη Αλεξίου, η Μελίνα Μερκούρη και άλλοι «αριστεροί» και «προοδευτικοί», που έκριναν ότι για να ξοφλήσουν την υποχρέωσή τους και κυρίως για να ξεπλύνουν την ενοχή τους, που «ήθελαν να ηττηθεί η Κύπρος από τους Τούρκους (να τουρκέψει δηλαδή) για να πέσει η χούντα στην Ελλάδα», έπρεπε να ανταμείψουν τον… Μακάριο! Τον κατ’ εξοχήν υπεύθυνο. Βέβαια δεν το έλεγαν έτσι τότε κι ούτε και τώρα τολμά κανείς, ακόμα, να το πει έτσι. Αλλά ναι, είναι η «αριστερή» πολιτική του Μακαρίου, η μετά 13 ελληνικών-νατοϊκών κυβερνήσεων σύγκρουση και διαφωνία του και ο από αυτή την κατάσταση εκπορευθείς διαχωρισμός (μετεξελιχθείς αργότερα σε «διχασμό»), των από δω… υπερήφανων, ανυπότακτων και αδούλωτων στον ιμπεριαλισμό Κυπρίων, από τους εκεί… ξεφτιλισμένους, υποταγμένους και πληρωμένους Καλαμαράδες –για να μιλήσουμε με τη γλώσσα της κυπριακής νοοτροπίας του 1964– που καρποφόρησε στο τέλος την τουρκοποίηση της μισής Κύπρου στα 1974 κι ολόκληρης στο εγγύς ή στο όχι και τόσο εγγύς μέλλον. Στην Κύπρο, σήμερα, στον τόπο του εγκλήματος, στα καφέ της Μακαρίου και στα καφέ της Σπύρου Κυπριανού και πολύ σύντομα και στα καφέ της νεοβαπτισθείσης Τάσσου Παπαδόπουλου, στα καφέ των λεωφόρων που φέρουν τα ονόματα όλων των μεγάλων αριστεροδεξιών «ηρώων» μας –τρομάρα τους– άρχισε από καιρό να αναδίδεται η βρώμα και η δυσωδία της αληθινής προδοσίας. Άρχισαν οι νέοι να καταλαβαίνουν πως είναι η «αριστερή», αντιδυτική, αντινατοϊκή και κατ’ ακολουθία ανεδαφικά ανθελλαδική, ενάντια στην ασφάλεια του τόπου, πολιτική του Μακαρίου, που κατέληξε να μας φέρει τους Τούρκους, με φυσικό επακόλουθο, βέβαια, τι άλλο από ένα «σχέδιο Ανάν». Και διερωτώνται, επίσης, σήμερα οι νέοι, πώς είναι δυνατόν όλοι αυτοί που έλεγαν ΝΑΙ στον Μακάριο για να εξασφαλίσουν, κάποτε, μια δική τους άνοδο στην προεδρία της ταλαίπωρης «Κυπριακής Δημοκρατίας», πώς έγιναν ξαφνικά όλοι αυτοί… «μαραθωνομάχοι» του ΟΧΙ στο σχέδιο του Ανάν; Μήπως γιατί αυτό το «ΟΧΙ», εκτός από το να είναι μια γνήσια, όμως απελπιστικά καθυστερημένη αγωνιστική γραμμή, υπηρετεί επίσης τον στόχο τού να μένει καλά κρυμμένη η ευθύνη και η ενοχή του Μακαρίου και των συν αυτώ; Έτσι κι αλλιώς, ο ίδιος ο Μακάριος παραδέχτηκε ότι εδώ που έφερε τα πράγματα δεν θα μπορούσε πια να επιδιώξει τίποτε περισσότερο από μια «διζωνική ομοσπονδία». Και είναι, βέβαια, αστείο να περιμένει κανείς ότι μετά τη στρατιωτική νίκη της Τουρκίας σε βάρος της Ελλάδος, μετά την παρουσία τεσσάρων πλέον πάνοπλων τουρκικών μεραρχιών στην Κύπρο, πολύ κοντά στην ίδια την Τουρκία και πολύ μακριά από την Ελλάδα, θα συγκατανεύσει ποτέ η Τουρκία σε τέτοιου είδους «διζωνική ομοσπονδία», που ν’ αφήνει περιθώρια ν’ αποκτήσουν ξανά στην Κύπρο οι Έλληνες το πάνω χέρι! Εκείνο, όμως, για το οποίο δεν διερωτώνται καθόλου οι νέοι είναι το γεγονός ότι ένας άλλος που έλεγε μια ζωή τυφλά ΝΑΙ στον Μακάριο κι ύστερα τα ταύτισε με ΟΧΙ στα μασκαρεμένα ως «σχέδιο Ανάν» αποτελέσματα της πολιτικής του, ο νυν Αρχιεπίσκοπος Κύπρου, βλέποντας τώρα ότι η «υπόθεση Μακάριος» άρχισε να παίρνει την κάτω βόλτα, αντιλαμβανόμενος ότι έτσι και πέσει κάπως απότομα ο μύθος του Μεγάλου Ηγέτη θα πάρει κι άλλους πολλούς μαζί του, αντί –με στόχο την ενίσχυση του ΟΧΙ στα νέα σχέδια της Δύσης εναντίον μας– ν’ αναβιώσει την παλιά, καταπληκτική και αναξιοποίητη ιδέα των πιο πάνω αναφερθέντων πολιτικών, διανοουμένων και καλλιτεχνών της Ελλάδος, ηρώων της «Αριστεράς» που περίμεναν πώς και πώς «να ηττηθεί (δηλαδή να τουρκέψει) η Κύπρος για να πέσει η χούντα στην Ελλάδα», αντί δηλαδή να φτιάξει ακόμα ένα «σύμβολο αντίστασης», ακόμα έναν τερατώδη χάλκινο Μακάριο και να τον στείλει πεσκέσι να στηθεί στο Σύνταγμα και να στεφανώνεται εκάστην 20ην Ιουλίου (μέρα που τουρκοπατήθηκε η Κερύνεια κι ύστερα όλη η άλλη κατεχόμενη σήμερα Κύπρος), πήρε και σήκωσε ακόμα και τον δικό μας από το προαύλιο της Αρχιεπισκοπής εν Λευκωσία και τον έστησε μακριά στα βουνά να μην τον βλέπει άλλο ο λαός, γιατί βρίσε-βρίσε, μια μέρα θα έφταναν και στο δικό του παραθύρι οι βρισιές. Θα πρέπει, ακόμα, επιτέλους, να λεχθεί από ανθρώπους που δεν έχουν απολέσει την ικανότητα να σκέφτονται ένεκα υπερβολικής προσήλωσης στην τηλεοπτική οθόνη, ότι στον δικό μας ευρύτερο ελληνικό χώρο, αυτή η υπόθεση με την «Αριστερά», την αγνή, τάχα, ιδεολογία που ονειρεύτηκε να βάλει στον κυρίαρχο, εκτροχιασμένο και ξεπουλημένο «δεξιό» μας κόσμο τάξη, η «Αριστερά» («η κυρίαρχη ιδεολογία της διανόησης στην Ελλάδα» που λέει το Άρδην), που κόντεψε να το πιστέψει κιόλας ότι αποτελείται από καλύτερης πάστας ανθρώπους από τους κυβερνώντες «δεξιούς», όχι μόνο δεν διαφέρει κατ’ ελάχιστο από τους εχθρούς της, αλλά έχει πια προσκομίσει, με την άνοδό της στην εξουσία (και ΕΔΩ και ΕΚΕΙ), και αποδεικτικά στοιχεία ότι είναι ένα και το αυτό με τους άλλους κι ότι ένα είναι το παιχνίδι που παίζεται: Αυτό του ποιος θ’ αρπάξει και θα κρατήσει την εξουσία ταΐζοντας καλύτερα τους δικούς του σε βάρος των δικών του άλλου, και κατ’ επέκταση σε βάρος του συνόλου των ανθρώπων που αποτελούν την πατρίδα. Η πλάκα (πλάκα που η άλλη της όψη είναι μια ανείπωτη τραγωδία) είναι ότι αυτό το ηλίθιο παιγνίδι των τάχα καλύτερων και ευγενέστερων ανθρώπων (στην πραγματικότητα «παιγνίδι» αδικημένων που θέλουν απλώς να εκδικηθούν), που θα κυριαρχούσαν με την… αξιοσύνη, την ανωτερότητα και την παλικαριά τους πάνω στους «κακούς», κατάντησε να το παίξει κι ένας αρχιεπίσκοπος που το έφερε η κακή μας μοίρα να του είχε ανατεθεί η αποκατάσταση και η σωτηρία της Κύπρου, ενός από τα αρχαιότερα μέρη του Ελληνισμού. Στον δρόμο του «αγώνα» του αποφάσισε ότι του έπεφτε λίγη η απλή Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα («Το λεν για κατηγορία: Πως πεθυμούσε για την Κύπρο πιο πολλά απ’ όσα έπρεπε»5), αφού ένας άλλος, πολύ πιο ενδιαφέρων και μεγαλύτερων διαστάσεων αγώνας, εκείνος της κατατρόπωσης μιας χούντας και κατ’ ακολουθίαν εκείνος της κατατρόπωσης των ΗΠΑ και των ιμπεριαλιστικών, δυτικότροπων επιδιώξεών τους, του πήγαινε καλύτερα! Πέρα από το γεγονός ότι υπό τις νέες συνθήκες φυσικοί του σύμμαχοι έγιναν η Αριστερά και η Σοβιετική Ένωση και εχθρός του η… Ελλάς, του Γεωργίου Παπανδρέου ή του Γεωργίου Παπαδοπούλου δεν είχε σημασία πια, αφού όλοι στο κλαμπ του ΝΑΤΟ ήταν γραμμένοι, πέρα, λοιπόν, από το γεγονός ότι τα έβαζε με την πατρίδα που ορκίστηκε μαζί της να ενώσει την Κύπρο, υπάρχει και η αδιερεύνητη ψυχαναλυτικώς πλευρά του να έφτασε εκεί που έφτασε μόνο και μόνο για να διατηρεί, όσο βρισκόταν στη ζωή, όλες τις εξουσίες και τα μεγαλεία που του δώσαμε! Υπό αυτή την έννοια ο Αγώνας, που αρχικά ανέλαβε για λογαριασμό του λαού του, έγινε στο τέλος προσωπικός του «αγώνας». Είναι πολλά που μπορεί να βγάλει στη φόρα το «θηρίο Κύπρος» που λέει ο αδελφός Γκουρογιάννης και δίκαια (;) δεν αποτολμά να μπει στα σπλάχνα του. Περιμένει, λέει, έναν Θουκυδίδη ν’ αναστηθεί για να το κάμει. Αστεία πράματα! Αλήθεια, πόσο συχνά επανέρχεται, αφού τόσο μας πάει, η φράση: Αστεία πράματα! Πώς αλλιώς, όμως, αφού οι συγγραφείς μας δεν αποτολμούν πλέον τα δύσκολα και τα σημαντικά, αλλά προτιμούν να περιφέρονται στα περίχωρα των μεγάλων εθνικών προβληματισμών μας γράφοντας «υπαρξιακά», τάχα, «ευπώλητα» πάντως μυθιστορήματα περί «Βιετνάμ της Ελλάδος» ή, ακόμα, και «Βιετνάμ της Τουρκίας»; Γι’ αυτό, άμα θέλει το Άρδην να μιλά για την Κύπρο, ας αφήσει τον Γκουρογιάννη (πατριώτης, δεν λέω, ο άνθρωπος) ή τον Χατζόπουλο (επίσης άνθρωπος που αγαπά την Κύπρο), που δεν έζησαν, όμως, τίποτε από αυτά που γράφουν για την Κύπρο – και ας δοκιμάσει να δει κατάματα, όσο κι αν κοστίζει, την αλήθεια της Κύπρου. Ας μπει στα σπλάχνα της, εκεί που υπάρχει ανασφάλεια και κίνδυνος, εκεί που χρειάζεται Θουκυδίδης να τα βγάλει πέρα κι ας σπάσει εκεί τα μούτρα του: Με τους αξιωματικούς καταδρομείς του ελληνικού στρατού καθώς έπεφταν νεκροί, κτυπημένοι από Κύπριους ακροβολιστές, μακαριακούς αστυνομικούς, στη μέση του δρόμου έξω από το ΡΙΚ ή βγαίνοντας ανέμελοι και χωρίς προφυλάξεις από το σπίτι Κυπρίων πολιτικών που διατηρούσαν ένοπλες ομάδες ως αντίπαλο δέος στη… Μεραρχία, για χάρη του Μακαρίου! Αλλά και με τους Κύπριους Έλληνες εθνοφρουρούς, τα φανταράκια των 17 χρονών, που μέχρι πέρσι δεν τους έκαμναν μνημόσυνο, ούτε καν στα οχτώ που κάηκαν ζωντανά μέσα στο τεθωρακισμένο τους όχημα, μπροστά στην είσοδο του πάλαι ποτέ και αείποτε Κυβερνείου των Εγγλέζων και μετέπειτα Προεδρικού Μεγάρου του Μακαρίου, όταν βλήθηκαν από αντιαρματικό Κύπριου εφεδρικού αστυνομικού που μπορούσε να ήταν και πατέρας τους. Το σημείο ήταν ακριβώς το ίδιο, εκεί που στα 1931 Αγγλοτούρκοι αστυνομικοί πυροβόλησαν και σκότωσαν τον δεκαεπτάχρονο Ονούφριο Κληρίδη που είχε πάει εκεί, σε μια παράνομη διαδήλωση-επανάσταση, νομίζοντας πως έτσι θα πετύχαινε την Ένωση. ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ 1. Απόρρητο έγγραφο υπουργείου Άμυνας Μ. Βρετανίας DEFE 11/456, (10638, 25.8.1964), στο Fanoulla Argyrou «Conspiracy or Blunder?» Nicosia 2000, σ. 157-158 και φωτοτυπία του εγγράφου στη σελίδα 196). 2. Σπύρου Παπαγεωργίου Τα Κρίσιμα Ντοκουμέντα, Τόμος β΄, σ. 307-308. 3. Γλαύκου Κληρίδη Η Κατάθεσή μου, Εκδόσεις Αλήθειας 1989, β΄ τόμος, σ. 118-121. 4. Μιλτιάδη Χριστοδούλου Κύπρος-Ελλάς, Τόμος β΄, Πρόοδος, Λευκωσία 1999. 5. Απόσπασμα από ομιλία του ποιητή, δοκιμιογράφου, διευθυντή τού ΡΙΚ, μετέπειτα υπουργού Παιδείας και κυβερνητικού εκπροσώπου Ανδρέα Χριστοφίδη στο φιλολογικό μνημόσυνο του Μακαρίου στον Κύκκο στα 1983. Παραθέτω επιστολή που έστειλα μόλις πρόσφατα (30.8.2009) στην αριστεροδεξιά ή δεξιοαριστερά κυπριακή εφημερίδα Καθημερινή (κατά το πρότυπο της δικής σας, «που είναι μια δεξιά εφημερίδα» όπως λέτε, «η οποία γράφεται κατά 80% από αριστερούς», η οποία δεν τη δημοσίευσε, βεβαίως:

Σχόλια

Η απάντησή μου

Η Στις 5 Νοεμβρίου η εφημερίδα «Χαραυγή» έγραψε με την υπογραφή «Χρ. Μ.», ότι είμαι ένας «αμετανόητος ενωτικός», ο οποίος στο βιβλίο μου «Δέκα χιλιάδες μέλισσες» χρησιμοποιώ ντοκουμέντα για να αποδείξω ότι ο πρώτος και κύριος υπεύθυνος για τη μη πραγματοποίηση της Ένωσης ήταν ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος. Ναι, έτσι έγραψα και δεν έχω παράπονο από τη «Χαραυγή» που το επαναλαμβάνει. Είπα επίσης, λέει η «Χ», ότι το βιβλίο μου αποσκοπεί στην απομυθοποίηση του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου. Πράγματι, έτσι είναι και πάλι δεν έχω πρόβλημα με τη «Χ» που το ξαναλέει. Εκεί, όμως, που έχω μια πολύ σοβαρή διαφωνία με τη «Χ» είναι στο σημείο που γράφει ότι αν γινόταν η Ένωση θα καταλήγαμε σαν μια ακόμα «παρηκμασμένη επαρχία της Ελλάδας, όπως η περιοχή της Φλώρινας ή της Αλεξανδρούπολης»!! Απάντησα στη «Χ» ότι σε τέτοια περίπτωση θα ήμασταν οι Κύπριοι απείρως πιο ευτυχισμένοι από ό,τι τώρα με τη μισή μας πατρίδα τουρκοπατημένη, χιλιάδες πρόσφυγες, σκοτωμένους και αγνοούμενους. Η ίδια η Ελλάδα θα ήταν σε πολύ καλύτερη θέση για να υπερασπίζεται τα συμφέροντα όλων των Ελλήνων κι ότι είναι πραγματικά πολύ λυπηρό να δείχνουν προτίμηση στη σημερινή κατάσταση της Κύπρου (από κάθε άποψη), παρά προς μια Κύπρο φτωχή μεν αλλά ελληνική και απαλλαγμένη από την τουρκική κατοχή. Κι ότι, επίσης, αυτές οι απόψεις τους δεν διαφέρουν από εκείνες του 1964, όταν προκειμένου να στηρίξουν τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο και να διαβάλουν την Ελλάδα γενικά, υποστήριζαν ότι η Ένωση θα μας έφερνε την φτώχεια και την παρακμή μιας άσημης και απομακρυσμένης ελληνικής επαρχίας. Η «Χαραυγή» δεν δημοσίευσε την απάντησή μου. Συμπληρώνω σήμερα, αφού πέρασαν μερικές μέρες και σκέφτηκα ακόμα καλύτερα την εκτός τόπου και χρόνου εξωφρενική θέση της «Χαραυγής», ότι δεν είναι καθόλου παράξενο που προτιμούν να ζουν στη μισή Κύπρο με την άλλη μισή κατεχόμενη από την Τουρκία, παρά να ζουν σε μια Κύπρο αλώβητη και φτωχική επαρχία της Ελλάδος. Τους ικανοποιεί ότι…κυβερνούν! Αυτό ήταν πάντα το ΑΚΕΛ. Έβαζε πάνω απ’ όλα την συνοχή και την υπερίσχυση του Κόμματος, τίποτε άλλο. Της συνοχής και της υπερίσχυσης του Κόμματος δεν προηγείται τίποτε απολύτως. Όλα έπονται. Ούτε καν η «λύση» του κυπριακού δεν προηγείται. Κι αυτή έπεται. Για παράδειγμα μια συνεργασία ΑΚΕΛ – ΔΗ.ΣΥ με σκοπό τη «λύση» του κυπριακού εμπεριέχει τον κίνδυνο μείωσης της δύναμης τού ΑΚΕΛ. Ευτυχώς, λοιπόν, για μερικούς και δυστυχώς για άλλους, αυτή η συνεργασία δεν θα πραγματοποιηθεί ποτέ. Γιατί είτε το κυπριακό θα «λυθεί» με ένα ισχυρό ΑΚΕΛ στην εξουσία ή ας μη λυθεί ποτέ. Θέλω, όμως, να επανέλθω στο θέμα της «φτωχής επαρχίας της Ελλάδος» που, δυστυχώς, χάρη και στην ουσιαστική συμβολή του ΑΚΕΛ και της «Χ» δεν ευτυχήσαμε να καταλήξουμε. Πήγε ποτέ ο «Χρ.Μ.» στη Φλώρινα ή την Αλεξανδρούπολη για να διαπιστώσει ιδίοις όμμασι την «παρακμή» για την οποία εξακολουθεί να μιλά με την παρωχημένη γλώσσα του 1964; Σίγουρα όχι. Κι επειδή δεν μπορεί να είναι οικονομικό το πρόβλημά του, αφού σήμερα νέες αεροπορικές εταιρίες μπορούν πάμφθηνα να πετάξουν μέχρι εκεί τον οποιονδήποτε, ας πάει να δει περί ποιας ακριβώς «παρακμής» ομιλεί, για να μην του ξεφεύγουν από το στόμα ανοησίες. Αν, όμως, είναι όντως οικονομικό το πρόβλημα, πάλι υπάρχει εύκολη λύση και κάμνω την αρχή της προσφέροντας Є20, για έναν έρανο στον οποίο είμαι σίγουρος θα συνδράμουν κι άλλοι «αμετανόητοι ενωτικοί», μεταξύ των οποίων και ο ίδιος ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, ο οποίος θα είναι σίγουρα κι αυτός, έστω εν μέρει, «αμετανόητος ενωτικός», αφού μόλις προχθές τίμησε με την παρουσία και τα λόγια του έναν από τους μεγάλους αρχηγούς ημών των αμετανόητων ενωτικών: Τον θρυλικό Κυριάκο Μάτση, άνθρωπο που ήξερε καλά πόσο το ενωτικό ιδεώδες δεν απόκλειε, ούτε αποκλείει τις πανανθρωπινες αξίες, που δήθεν υπερασπιζόταν η πάλε ποτέ Σοβιετική Ένωση, το ίνδαλμα και το πρότυπο της «Χαραυγής», η οποία γι’ αυτό ακριβώς τον λόγο δεν δημοσιεύει απόψεις διαφωνούντων. Στη Σοβιετική Ένωση υπήρχε μόνο μια εφημερίδα, η κρατική, και υπήρχε μόνο ένα κόμμα, το κρατικό! Αυτό θαύμαζαν, αυτό μιμούνται, έστω κι αν δεν υπάρχει πλεόν. Όσοι πιστοί, λοιπόν, συνδράμετε να πάει ο άνθρωπος να δει από κοντά την Πατρίδα του, μπας κι ανοίξουν τα ματάκια του και ξεπλυθεί επιτέλους το μυαλό του. Άντης Ροδίτης 8.11.2010

σημείωση: ειναι ένα υπέροχο κείμενο! το ανήρτησα από την Ιστοσελίδα ΑΡΔΗΝ-ΡΗΞΗ.

Τρίτη 12 Οκτωβρίου 2010

ΚΥΠΡΟΣ 1974 - Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ



ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΤΟΝ ΑΠΡΙΛΙΟ ΤΟΥ 2011

Η ΕΡΕΥΝΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΕΙΣΒΟΛΗ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ

ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ "ΠΕΛΑΣΓΟΣ"


335 Σελίδες που ξετυλίγουν όλο τον ιστό της προδοσίας
χωρίς να χαρίζομαι σε κανένα

(*) όλα τα κείμενα είναι σε πολυτονικό

ΠΡΟΛΟΓΙΖΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΤΩΝΗ ΔΟΥΛΑ, ΒΕΤΕΡΑΝΟ ΤΟΥ
1974, ΕΛΔΥΚΑΡΙΟ ΤΟΥ ΜΗΧΑΝΙΚΟΥ ΠΟΥ ΠΟΛΕΜΗΣΕ ΤΟΤΕ
ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΚΔΟΤΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ Ι.ΓΙΑΝΝΑΚΕΝΑ
Πλήρης  στοίχιση
Λίγα λόγια από τον Συγγραφέα του έργου

"...Πολλά έχουν ειπωθεί και γραφεί για την αντίσταση των Ελληνικών όπλων κατά την Τουρκική Εισβολή στην Κύπρο, το «μαύρο» καλοκαίρι του 1974. Προσωπικά έχω υπ’ όψιν μου περ’ιπου 80 βιβλία – Ελληνικά και ξένα – τα οποία έχω μελετήσει προσεκτικά, διαβάζοντάς τα 2 και 3 φορές το καθένα, διασταυρώνοντας τα γεγονότα που αναφέρει το καθένα από αυτά, με ότι αντίστοιχο αναφέρουν τα υπόλοιπα, έτσι ώστε να αποκομίσω την μία και μοναδική αντικειμενική αλήθεια – όσο αυτό είναι δυνατόν - και να βγάλω τα προσωπικά συμπεράσματά μου. Αυτό περισσότερο από όλα για να είμαι ήσυχος με τον εαυτό μου και την συνείδηση μου, ότι όταν κατηγορώ κάποιους για «προδοσία» ή «ανικανότητα», να μπορώ να το στηρίξω με στοιχεία.

Το οφείλω επίσης στον πατέρα μου, που παιδί ακόμα, τον θυμάμαι να διαπληκτίζεται την ημέρα της Επιστράτευσης, με τον Διοικητή του Αστυνομικού Τμήματος της γειτονιάς μου στο Κερατσίνι, όταν αυτός του έλεγε ότι δεν επιστρατεύεται γιατί είχε λευκό Απολυτήριο και εκείνος οργίλος του φώναζε «εγώ θέλω να πάω να πολεμήσω για την πατρίδα μου!» και γύρισε σπίτι σχεδόν κλαίγοντας, 37 χρονών άντρας τότε, με δύο μικρά παιδιά! Σαν να ένοιωθε ταπεινωμένος που δεν θα πήγαινε να πολεμήσει, λόγω του χρώματος του Απολυτηρίου του Στρατού του - ενώ την ίδια στιγμή άλλοι διέφευγαν στο εξωτερικό για να διασφαλίσουν την σωματική ακεραιότητά τους. Το οφείλω σε έναν τέτοιον Έλληνα που με γέννησε και με ανάθρεψε και με έκανε απόλυτα όμοιο του, τον πατέρα μου Αλέξανδρο!

Αποφάσισα λοιπόν να γράψω αυτήν την έρευνά μου, μετά από την διαπίστωση ότι οι νεοέλληνες της μεταπολιτευτικής περιόδου, έχουν μια συγκεχυμένη άποψη στο μυαλό τους για το Κυπριακό, το οποίο το αντιμετωπίζουν τελείως αφοριστικά, με κραυγές του στυλ «Προδότες Χουντικοί», «Αλήτες Πολιτικοί», «οι Κύπριοι δεν πολεμήσανε», «ο Μακάριος ήταν Εθνάρχης» κλπ.

Αλλά με κραυγές δεν γράφεται η Ιστορία. Ίσως κάποια από τα παραπάνω να είναι αλήθεια, ίσως και όλα, ίσως και τίποτα!

Ίσως η αλήθεια να βρίσκεται κάπου στην μέση. Αυτός είναι ο λόγος που θέλησα να βάλω μελάνι στο άσπρο χαρτί για να γράψω τις διαπιστώσεις μου μετά από πολύχρονη έρευνα, που βασίζεται σε βιβλία που έγραψαν άλλοι, έτσι ώστε εμείς οι νεώτεροι, να έχουμε μια εικόνα πολύ πιο κοντά στην πραγματικότητα και να γνωρίζουμε τι πραγματικά έγινε τότε!...."

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

ΠΛΗΡΗΣ ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ ΠΕΡΙΠΟΥ 80 ΒΙΒΛΙΩΝ, ΣΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΣΤΗΡΙΧΘΗΚΕ Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΓΓΡΑΦΗ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ, (ΠΕΡΑΝ ΤΩΝ ΕΓΓΡΑΦΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΩΝ ΜΕ ΒΕΤΕΡΑΝΟΥΣ):

- ΑΠΟΡΡΗΤΟΣ ΑΤΤΙΛΑΣ Σ.Βλάσση

- ΑΥΤΟΣ ΚΑΛΕΣΕ ΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ Γ.Μιχαλόπουλος

- ΑΠΟΦΑΣΗ ΑΠΟΒΑΣΗ Μ.Α.Μπιράντ

- ΝΤΑΛΓΚΑ ΝΤΑΛΓΚΑ – ΚΥΜΑΤΑ ΚΥΜΑΤΑ Σ. Ιορδανίδου

- Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ 1974 Γ.Σέργη

- ΔΙΑΤΑΓΗ: ΕΚΤΕΛΕΣΤΕ ΤΟΥΣ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΥΣ Ρ.Αλάσορ

- Η ΑΛΗΘΕΙΑ Γ.Μπονάνος

- ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΑΤΤΙΛΑ Χ.Χαραλαμπόπουλος

- ΚΥΠΡΟΣ ’74 – ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΝΙΚΗΣΑΜΕ Δ.Χάντζος

- ΚΥΡΙΟΙ ΠΑΤΕ ΓΙΑ ΥΠΝΟ Ε.Σταμάτης

- ΑΓΝΩΣΤΟΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ – ΚΥΠΡΟΣ #1 Σ.Βλάσσης

- ΑΓΝΩΣΤΟΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ – ΚΥΠΡΟΣ #2 Σ.Βλάσσης

- ΤΑ ΤΕΘΩΡΑΚΙΣΜΕΝΑ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ Ι.Μαμουνιδάκης

- Ο ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΑΘΗΝΩΝ-ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ Α.Αθανασίου

- ΤΡΑΓΙΚΑ ΣΦΑΛΜΑΤΑ – ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΑΝ Π.Γαρουφαλιάς

- Ο ΑΤΤΙΛΑΣ ΠΛΗΤΤΕΙ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟΝ – Δ.Καρδιανός (Σ.Παπαγεωργίου)

- ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΑΣΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ ΣΤΟΥΣ ΔΥΟ ΑΤΤΙΛΕΣ Ι.Μπήτος

- ΕΙΣΒΟΛΗ Π.Παπαδημήτρης

- Ο ΠΑΣΑΣ ΚΑΙ Ο ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ Ε.Τουσάλπ

- ΟΙ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΜΟΥ Σ.Τσαγλαγιαγκίλ

- Η ΑΕΡΟΜΑΧΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΤΟΥΡΚΙΚΕΣ ΑΠΩΛΕΙΕΣ ΤΟ 1974 Ν.Τζελεπίδης

- ΠΟΛΕΜΙΣΤΕΣ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ - ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ «ΝΙΚΗ» Ι.Κακολύρης

- ΠΩΣ ΧΑΣΑΜΕ ΤΟ 38% ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ Δ.Μπίκος

- ΚΥΠΡΟΣ 1954-1974 – ΑΠΟ ΤΟ ΕΠΟΣ ΣΤΗΝ ΤΡΑΓΩΔΙΑ Κ.Χατζηαντωνίου

- 1974 ΟΙ ΑΔΙΚΑΙΩΤΟΙ Κ.Αργυρόπουλος

- ΟΙ 1619 ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΟΙ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ Ι.Βαρνάκος

- 13 ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΑ – ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΙ ΕΠΙΖΩΝΤΕΣ ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΟΙ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ Π.Κασιμάτης

- ΑΥΤΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ Κ.Βελλόπουλος

- ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ 1923-1993 Ι.Βαρνάκος

- ΚΥΠΡΟΣ – ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ 1960-2004 Ι.Λάμπρου

- YEARS OF RENEWAL H.Kissinger

- THE CYPRUS REVOLT N.Crawshaw

- ΔΥΣΚΟΛΑ ΧΡΟΝΙΑ Ν.Κρανιδιώτης

- ΚΡΙΣΙΜΕΣ ΩΡΕΣ Δ.Μπίτσιος

- ΠΑΖΑΡΕΜΑΤΑ Μ.Α.Μπριράντ

- ΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ Λ.Ιεροδιακόνου

- ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ Γ.Καρούζης

- Η ΚΥΠΡΟΣ ΔΕΝ ΕΑΛΩ Σ.Γεωργιάδης

- ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΦΤΕΡΑ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ Γ.Μήτσαινας

- ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΑΜΜΟΧΩΣΤΟ Β.Λειβαδάς

- ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ – 20 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ Ι.Μαζαράκης-Αινιάν

- ΕΙΣΒΟΛΗ – ΚΥΠΡΟΣ Α.Χατζόπουλος

- Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ Σ.Καρκαλέτσης

- ΚΥΠΡΙΑΚΟ 1972-1974 – Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΥΚΑΙΡΙΑ Μ.Δεκλερής

- ΚΥΠΡΟΣ – ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΑΤΤΙΛΑΣ Δ.Ανάλις

- ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΗΣ ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ & ΤΑ ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΤΟΥ Β.Χατζηκυριάκου

- ΚΥΠΡΟΣ 1974 – ΜΙΑ ΝΙΚΗ ΑΠΩΛΕΣΘΕΙΣΑ Δ.Χάντζος

- ΑΠΟΒΑΣΗ Α.Μούσκου

- ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ Π.Αραπάκης

- ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ & ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΕΙΣΒΟΛΗ Μ.Δρουσιώτης

- SATILIK ADA KIBRIS Ε.Μουτερσιμλέρ

- ΤΟ 361 ΤΑΓΜΑ ΠΕΖΙΚΟΥ ΣΤΗΝ ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ Δ.Χάντζος

- ΚΥΠΡΟΣ 1974 - ΟΤΑΝ ΣΠΑΖΕΙ Η ΣΙΩΠΗ Χ.Κουπάτος


- ΟΙ ΑΓΝΩΣΤΟΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ ΤΗΣ ΕΛΔΥΚ 1974 Α.Χρυσάφη


- O ΕΦΙΑΛΤΗΣ Α.Καούρης


- ΟΤΑΝ ΞΕΚΙΝΗΣΑΝ ΤΑ ΤΑΝΚΣ Α.Κυριακίδης -Ρ.Πρέντζας


- ΦΑΝΤΑΡΟΥ ΟΔΥΣΣΕΙΑ Κ.Λεωνίδου


- 256 ΤΑΓΜΑ ΠΕΖΙΚΟΥ Π.Μυρτιώτης


- ΟΙ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΙ ΤΗΣ ΞΥΛΟΦΑΓΟΥ Π.Μυρτιώτης


- ΝΕΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ Π.Σταύρος


- ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ ΚΑΙ ΦΑΚΕΛΛΟΣ Σ.Παπαγεωργίου


- ΦΑΚΕΛΛΟΣ ΚΥΠΡΟΥ Α.Παυλίδης


- Η ΑΛΛΗ ΠΛΕΥΡΑ Ν.Σαρρής


- ΟΙ ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ 1974 Κ.Τζώρτζης

- ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ 1972-1974 Σ.Μαρκεζίνης

- ΑΠΟΦΟΙΤΗΣΗ 1974 Α.Βλάχος

- Η ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΧΩΡΙΣ ΜΑΣΚΑ Ν.Ψαρουδάκης

- ΟΙ 70 ΚΡΙΣΙΜΕΣ ΜΕΡΕΣ Σ.Ψυχάρης

- Η ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΕΝΟΣ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ Α.Ανδρουτσόπουλος

- ΕΓΚΛΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ Κ.Κάππος

- ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΑΡΧΕΙΑ ΤΟΥ KISSINGER Κ.Βενιζέλος-Μ.Ιγνατίου

- ΑΙΜΑΤΗΡΗ ΑΛΗΘΕΙΑ / BLOODY TRUTH “Ανώνυμη Συγγραφική Ομάδα”

- ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΚΥΠΡΙΑΚΟΥ Θ.Μυλωνά

- ΣΗΜΑΔΕΜΕΝΗ ΤΡΑΠΟΥΛΑ. ΤΑ ΑΠΟΡΡΗΤΑ ΕΓΓΡΑΦΑ ΤΩΝ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΕΩΝ ΧΡΙΣΤΟΦΙΑ-ΤΑΛΑΑΤ Α Αιμιλιανίδης-Μ. Κοντός- Γ.Κέντας

- ΑΓΝΟΗΘΕΝΤΕΣ 1974 Π.Νεοκλέους

- Η ΑΠΟΡΡΗΤΗ ΕΚΘΕΣΗ ΤΟΥ Γ.Ε.Ε.Φ. ΓΙΑ ΤΟ 1974 Σ.Βλάσση

- 286 Μ.Τ.Π. – ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ 1974 Δ.Ταλιαδώρος

Τρίτη 21 Σεπτεμβρίου 2010

Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΚΕΡΥΝΕΙΑΣ - Συνέντευξη με 2 βετεράνους

Φωτογρφία από το άκρο του στρατοπέδου του 251 ΤΠ

(κομμάτι από το βιβλίο μου "ΚΥΠΡΟΣ 1974 - Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ" - Κεφάλαιο "Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΚΕΡΥΝΕΙΑΣ)

.... Για να ολοκληρώσω το κεφάλαιο που αναφέρεται στην «Μάχη της Κερύνειας», θα πρέπει να αναφέρω τις πληροφορίες που έλαβα από τον Έφεδρο Αξιωματικό του 251 Τ.Π. Κώστα Τ. (στο βιβλίο αναφέρεται το ονοματεπώνυμό του) που τις μεταφέρω αυτούσιες, όπως μου τις έδωσε εγγράφως (τις οποίες άλλωστε είχε παρουσιάσει σε άρθρο του σε Κυπριακή Εφημερίδα) και τις οποίες θεωρώ σημαντικές: «251 Τ.Π - ΤΟ ΤΑΓΜΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΤΗΣ ΓΛΥΚΙΩΤΙΣΣΑΣ ΤΟ ΤΑΓΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΕΡΥΝΕΙΑΣ» Το 251 Τ.Π ήταν το Τάγμα που πρώτο και μόνο αντιμετώπισε την τουρκική εισβολή στις 20 Ιουλίου 1974. Διοικητής του 251 Τ.Π ήταν ο Αντισυνταγματάρχης Παύλος Κουρούπης και Υποδιοικητής ο Ταγματάρχης Αλέξανδρος Μανιάτης. Το Τάγμα είχε έξι λόχους. Τον Λόχο Διοικήσεως, τον Λόχο Υποστηρίξεως καθώς και άλλους τέσσερις Λόχους.
Ο 1ος Λόχος καθώς και ο 2ος είχαν την έδρα τους στο Τάγμα μαζί τον ΛΥΤ και τον Λόχο Διοικήσεως.
Ο 3ος Λόχος είχε την έδρα του κοντά στο Δημητριάδειο Στάδιο, τον Πράξανδρο και είχε υπό την αρμοδιότητα του τα φυλάκια 101 έως και το 120 λίγο πριν από τον Άγιο Γεώργιο. Τα φυλάκια ήταν ακριβώς έξω από την νεκρά ζώνη και είχαν ρόλο να προφυλάσσουν την Κερύνεια από τα φυλάκια των Τούρκων που ήταν στον Πενταδάκτυλο λίγο πριν από τον Πύργο του Παυλίδη, από τους Τούρκους που κρατούσαν το φρούριο του Αγίου Ιλαρίωνα από τα γεγονότα της Τουρκοανταρσίας το 1963 και από τα φυλάκια μέχρι το ύψωμα της Καμήλας. Τα φυλάκια ήταν επανδρωμένα με 3-5 στρατιώτες με λιανοτούφεκα του 1940. Στο φυλάκιο 120 υπήρχε και ένα πολυβόλο 12,7 Γκρηνώφ ρωσικής κατασκευής, Αυτά τα Γκρηνώφ δεν ήταν αερόψυκτα αλλά είχαν ραβδώσεις για να κάθεται μέσα το ψύχος και να κρυώνει η κάννη. Αλλά δυστυχώς δεν είμασταν στην Σιβηρία με χαμηλές θερμοκρασίες αλλά στην Κύπρο με ψηλές θερμοκρασίες έτσι όταν έριχναν η κάννη άσπριζε και έπρεπε να υλακτεί. Με στοιχειώδη μέχρι και ανεπαρκή επικοινωνία επίσης όλα τα φυλάκια. Ο 4ος Λόχος είχε έδρα το σπίτι της Λαίδης 300 μέτρα μετά την 33ΜΚ στο Μπέλλαπάις.
Ο 4ος Λόχος αποτελείτο από 35-40 στρατιώτες και είχε αρμοδιότητα να φυλάει τον δρόμο Μπέλλαπάις μέχρι τον κύριο δρόμο Κερύνειας-Λευκωσίας που αξίζει να αναφέρομε ήταν αποκομμένος και αυτός από το 1963 λόγω της Τουρκοανταρσίας. Επίσης είχε δύο φυλάκια στον Πενταδάκτυλο έναντι πολυάριθμων φυλακίων των τούρκων στην Άσπρη Μούττη καθώς και την φύλαξη των αποθηκών πυρομαχικών που ήταν πίσω από το Μπέλλαπάις στο δρόμο προς Συγχαρί. Και αυτός ο Λόχος ήταν εφοδιασμένος με λιανοτούφεκα του 1940 όπως εξ άλλου ολόκληρη η Εθνική Φρουρά ήταν εφοδιασμένη με τον ίδιο οπλισμό. Να αφήσουμε τα οχήματα που όλα ήταν αγορασμένα από τις δημοπρασίες των αποθηκών των βάσεων και με χρονολογίες κατασκευής το 1940. Βεβαίως είχαμε και Μπρέν και Στέν και Όλμους και Μπαζούκας του 1940 όπως είχαμε και τα MG42 κοινώς τουρτούρες και Μάουζερ και αυτά του 1940 αλλά χιτλερικά κατάλοιπα. Το 251Τ.Π ιδρύθηκε το 1966 για τις ανάγκες της περιοχής της Κερύνειας και το Διοικητήριο βρισκόταν σε Τούρκικη γη. Αριστερά του δρόμου που οδηγούσε στην Παναγία τη Γλυκιώτισσα ήταν τα κτίρια της Παιδικής εξοχής του Σεβέρη όπου εκεί έμενε ο 1ος Λόχος και ο ΛΥΤ.Οι άλλοι Λόχοι, Λόχος Διοικήσεως και ο 2ος στεγαζόταν στο άλλο κτίριο του Σεβέρη που βρισκόταν δεξιά του δρόμου. Εκεί ήταν και τα μαγειρεία. Το Διοικητήριο ήταν στεγασμένο σε ένα κτίριο το οποίο όπως αναφέραμε ήταν σε Τουρκική γη. Από την είσοδο του Τάγματος μέχρι το ΚΨΜ και μέχρι το Διοικητήριο είχε δεκάδες κυπαρίσσια δεξιά και αριστερά των δρόμων. Είχε μεγάλο στίβο μάχης καθώς και μεγάλο χώρο έκτασης περίπου ενός γηπέδου ποδοσφαίρου για τις ασκήσεις και τις αθλοπαιδιές των στρατιωτών. Στο 251 Τ.Π. είχε και μια Ίλη αρμάτων Τ34/85 κατασκευής 1940-1945. Πέντε άρματα δηλαδή από σύνολο 35 που είχε η Εθνική Φρουρά. Ήταν εφοδιασμένα με ένα πυροβόλο των 85 χλ και δύο πολυβόλα των 7.62mm. Ο 2ος Λόχος δεν είχε στρατιώτες. Υπήρχε στα χαρτιά αλλά υπήρχε ο οπλισμός του σε αποθήκη δίπλα από τον Λόχο Διοικήσεως. Υπό την αρμοδιότητα του 251 Τ.Π ήταν και ο καθαρισμός των πολυβολείων και πυροβολείων που ήταν σε μια γραμμή τα μεν πολυβολεία από την Νήσο των Εχιδνών μέχρι τον Βαβυλά, 12 τον αριθμό και 5 πυροβολεία από το Περιβόλι της Κυρά Ελένης (έτσι πήρε και το όνομα του αυτό το πυροβολείο) που ήταν απέναντι από το καφενείο του Σακκά στον δρόμο προς Άγιο Γεώργιο και το τελευταίο ήταν στην παραλία των Πανάγρων. Πολυβολεία και πυροβολεία άδεια όμως, γιατί όταν κτίστηκαν ήταν στην Κύπρο η Ελληνική Μεραρχία η οποία είχε την ευθύνη για την στελέχωση και την επάνδρωσή τους με το κατάλληλο υλικό. Η Ελληνική Μεραρχία φεύγοντας από την Κύπρο τον Νοέμβριο του 1967 πήρε μαζί της και όλο το υλικό που είχε μέσα σε αυτά. Το 1972 το πυροβολείο που βρισκόταν και δέσποζε της περιοχής στο Πέντε Μίλι χαλάστηκε και άρχισαν να αναγείρουν ξενοδοχείο. Από το 1967 που έφυγε η Ελληνική Μεραρχία κανένα υλικό δεν αγοράστηκε για επάνδρωση όλων αυτών. Δεν μπορούσε η Εθνική Φρουρά το 1974 να βάλει μέσα σε αυτά τα πυροβολεία πυροβόλο των 25 Λιβρών γιατί αυτά ήταν για πυροβόλα των 9,4 ιντζών. Ούτε υπήρχαν έξτρα και κατάλληλα πολυβόλα για τα πολυβολεία Και μιλάμε για 12 πολυβολεία σε απόσταση περίπου δυόμιση χιλιομέτρων το ένα από το άλλο. Γιατί μερικοί νομίζουν ότι όλα ήταν κτισμένα στο Πέντε Μίλι. Στην Κερύνεια δεν είχαμε την γραμμή Μαζινώ ή τα οχυρά του Ρούπελ όπως μερικοί ανεγκέφαλοι νομίζουν. Τα δε πυροβολεία ήταν κτισμένα σε απόσταση 40 χιλιομέτρων. Και μιλάμε για πέντε πυροβολεία. Από την Κερύνεια μέχρι τα Πάναγρα σαράντα ολόκληρα χιλιόμετρα. Αυτό ήταν το 251Τ.Π που γιόρταζε κάθε χρόνο στις 8 του Σεπτέμβρη μιας και η Εκκλησία της Παναγίας της Γλυκιώτισσας ήταν ακριβώς στην βόρεια πλευρά του στρατοπέδου. Χιλιάδες οι προσκυνητές κάθε χρόνο στο Πανηγύρι της Γλυκιώτισσας από όλη την επαρχία. Δεκάδες οι πραματευτάδες και δεκάδες οι βάρκες να πηγαινοέρχονταν από το λιμάνι της Κερύνειας μέχρι το λιμανάκι της Παναγίας της Γλυκιώτισσας με προσκυνητές. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τις λιχουδιές και το παραδοσιακό κλέφτικο του Κούντουρου και τους χορούς μέχρι πρωίας για 3 ολόκληρες μέρες και την φιλοξενία του Τσιανάκκα που είχε το κέντρο στο απάνεμο λιμανάκι της Γλυκιώτισσας. ΔΡΑΣΗ 251 Τ.Π Όπως ανάφερα Διοικητής του 251 Τ.Π ήταν ο Ανχης Παύλος Κουρούπης και Υποδιοικητής ο Τχης Αλέξανδρος Μανιάτης.
Ο Αλέξανδρος Μανιάτης ανέλαβε την διοίκηση της 31 ΜΚ γιατί ο διοικητής της σκοτώθηκε στο πραξικόπημα. Καθήκοντα υποδιοικητή ανέλαβε ο Τχης Γρηγοριάδης Κων/νος Επιτελικός Αξιωματικός του 3ου Τακτικού Συγκροτήματος.
Οι ανησυχίες για επικείμενη τουρκική εισβολή άρχισαν να φαίνονται στον ορίζοντα από την Τετάρτη το απόγευμα. Οι πληροφορίες για επίθεση ήταν πιο συχνές την Πέμπτη 18 Ιουλίου και την Παρασκευή ήταν βέβαιη η εισβολή. Σε σύσκεψη αποφασίστηκε επιστράτευση 300 ατόμων και μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες του Σαββάτου ολοκληρώθηκε. Ο Κουρούπης ήταν ανήσυχος όπως και οι υπόλοιποι αξιωματικοί γιατί δεν είχαν πάρει σαφείς οδηγίες. Όμως ετοίμασε τον πρώτο λόχο και τον λόχο διοικήσεως καθώς και τον ΛΥΤ. Έδωσε οδηγίες και στα τρία ετοιμοπόλεμα Τ34/85 και περιμέναμε το ξημέρωμα. Με την έναρξη της τουρκικής εισβολής και αφού διεφάνη το σημείο απόβασης, ο ΗΡΩΑΣ Παύλος Κουρούπηε με τα παλικάρια του δηλαδή τον 1ο λόχο τον λόχο Διοικήσεως και τον ΛΥΤ ξεκίνησαν για το Πέντε Μίλι.
Ο 1ος λόχος και ο λόχος Διοικήσεως πήραν θέσεις αριστερά του δρόμου που οδηγούσε προς Καραβά παρά την στροφή της Περιοχής του Πικρού Νερού. Η εισβολή δεν είχε ξεκινήσει. Εκατοντάδες έφεδροι από την Βασίλεια, Λάπηθο, Καραβά, Άγιο Γεώργιο, Κερύνεια και άλλα γειτονικά χωριά έτρεξαν στο 251Τ.Π και εφοδιάστηκαν με ότι οπλισμό είχε το Τάγμα. Λάθος γιατί όλοι έτρεξαν στο 251 Τ.Π και δεν πήγαν στις μονάδες που έγραφε το ΦΑΠ τους με αποτέλεσμα να μην μείνει ούτε ένα όπλο για δείγμα στο στρατόπεδο. Συγχαρητήρια όμως σε όλους αυτούς που έτρεξαν και παρουσιάστηκαν και δεν κρύφτηκαν και να βγαίνουν μετά από χρόνια να εξασκούν κριτική. ΚΡΙΤΙΚΗ ΑΠΟ ΡΙΨΑΣΠΙΔΕΣ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ. Γύρω στις 7.00πμ, ξεκίνησαν και τα 3 άρματα για το Πέντε Μίλι με διοικητή τον Δώρο Μπούρα. Στις 7.15πμ, πέρασε έξω από το 251 Τ.Π και Μοίρα Πυροβολικού του Βοσπόρου και αφού πέρασε από την περιοχή που θα γινόταν η απόβαση ανηφόρισε προς τον Πενταδάκτυλο όπου τάχθηκε και έβαλε κατά της απόβασης που ξεκίνησε λίγο μετά τις 8 το πρωί της 20ης Ιουλίου 1974. Τα αεροπλάνα βομβάρδιζαν παντού όλες τις θέσεις της Ε.Φ. Τα πυροβόλα των πλοίων κτυπούσαν ασταμάτητα, τα ελικόπτερα πηγαινοέρχονταν στην Τουρκία ασταμάτητα. Και ξαφνικά ο Κουρούπης διατάζει πυρ αφού το ΓΕΕΦ τον είχε στο περίμενε. Πυρ και ο Υπολοχαγός Αντωνακόπουλος με τα πυροβόλα του από τον Πενταδάκτυλο, πυρ και τα πυροβόλα του Κρίτωνα Τζαβέλλα έφεδρου Αξιωματικού από την Αϊρκώτισσα. Οι Τούρκοι οι οποίοι μέχρι εκείνη τη στιγμή κατόρθωσαν να αποβιβάσουν ένα εκσκαφέα και καμιά 50ριά στρατιώτες τα έχασαν. Και ξέσπασαν με νέες αεροπορικές επιθέσεις, με τα πυροβόλα των πλοίων και με ομοβροντίες όλμων από τον Άγιο Ιλαρίωνα να σκορπούν θάνατο. Σε κάποια στιγμή 8-9 ελικόπτερα «Μπέλ Χιούη» κατόρθωσαν να αποβιβάσουν στρατιώτες στην περιοχή Φτέρυχα - Μότιδες. Οι Τούρκοι όμως λούφαξαν και έμειναν εκεί άπρακτοι αφού καθηλώθηκαν από τα λιγοστά παλικάρια του 251. Τα φορτηγά πηγαινοέρχονταν στο 251 και έφευγαν πίσω με πυρομαχικά. Μόνο πυρομαχικά. Ούτε νερό ούτε φαγητό ήθελαν τα γενναία παλικάρια του 251. Μερικού έφεδροι έτρεξαν και τους συμπαραστάθηκαν. Ο Κουρούπης από το πρόχειρο αρχηγείο του στο Τριμίθι δίπλα από την Παναγία την Χρυσοτριμιθκιώτισσα με τον Τσάκκα τον Μπλέτσα, το Γιάννη τον Οικονομίδη που είχε την πρωτοβουλία και με δική του διαταγή τα αντιαεροπορικά του 251 έγιναν ο φόβος και ο τρόμος των τουρκικών αεροπλάνων, τον χαμογελαστό Ελευθέριο Θωμά από την Λάπηθο, με τον αγνοούμενο ήρωα νεαρό έφεδρο αξιωματικό του 251 Νίκο Νικολάου γιό του Παναγιώτη από την Κερύνεια όρθιοι αντιμετώπιζαν τους Τούρκους . Οι άλλοι στρατιώτες του 251 πολεμούσαν στον Άγιο Γεώργιο με τον έφεδρο αξιωματικό Λουκά Λουκά γιό του Τάκη του Φουρουκλά. Λοκατζήδες της 33ΜΚ ανασυνταγμένοι μετά την μάχη του Αγίου Ιλαρίωνα κατέφθασαν στην περιοχή και έδωσαν μάχη σχεδόν εκ του συστάδην με τους Τούρκους. Γράφει ο συναιχμάλωτος μου Πολύκαρπος Γεωργιάδης στο ημερολόγιο του: «Ενώ υποχωρούσαμε κατέφθασαν 20 λοκατζήδες. Φορούσαν όλοι κοντά παντελόνια και κρατούσαν τσέχικα όπλα. Ο ένας από αυτούς, τραυματισμένος. Οι λοκατζήδες μας είπαν να υποχωρήσουμε. Αυτοί τράβηξαν εμπρός. Τέτοιο θάρρος δεν είδα ποτέ στη ζωή μου. Οι Τούρκοι εξαπέλυσαν τη στιγμή εκείνη τη δεύτερη επίθεση. Τότε κροτάλισαν τα αυτόματα των λοκατζήδων. Το θέαμα ήταν ανεπανάληπτο. Οι Τούρκοι έπεφταν νεκροί ο ένας μετά τον άλλο. Οι λοκατζήδες πολεμούσαν ως πραγματικοί ήρωες. Κάτω από τις ελιές γέμισε ο τόπος με πτώματα Τούρκων. Η μάχη συνεχίστηκε μέχρι την νύκτα… ’’Πολεμούν όλοι σαν λιοντάρια σαν ΕΛΛΗΝΕΣ. Αλήθεια ποιός μπορεί να ξεχάσει την ενέργεια του έφεδρου Λοχία Καταδρομών Χρίστου Καρεφυλλίδη του Ανδρέα που μόλις αντίκρισε τα παλικάρια της 33ΜΚ βα περνούν έξω από το 251Τ.Π με κατεύθυνση τον Άγιο Γεώργιο τους ακολούθησε και ενώθηκε μαζί τους και πολέμησε και σήμερα είναι ανάμεσα στο ΠΑΝΘΕΟ των ΗΡΩΩΝ και ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΩΝ. Μόνο όσοι ζήσαμε αυτή την εικόνα μπορούμε να καταλάβουμε το μεγαλείο του ΑΝΔΡΑ. Και έρχεται ή ώρα της προέλασης των απίστων και αφού πια δεν μπορούν να αντισταθούν στην υπεροπλία των βαρβάρων τα παλικάρια του 251 δίνουν το άπαν των δυνάμεων των για να αποκρούσουν τους Tούρκους. Και την Δευτέρα 22 Ιουλίου 1974 περνούν όλοι στην ΑΘΑΝΑΣΙΑ. Πέφτουν σχεδόν όλοι ΥΠΕΡ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΚΕΡΥΝΕΙΑΣ. Τολμώ να πω ότι εάν ο Παύλος Κουρούπης είχε μαζί του και τον Αλέξανδρο Μανιάτη και τον ήρωα του Καραβά Σταύρο Μπιτσάκη ίσως το αποτέλεσμα να ήταν διαφορετικό. Ίσως λέω γιατί και όσοι ήταν μαζί με τον Κουρούπη ήταν παλικάρια και ημίθεοι. Με τον Σταύρο Μπιτσάκη υπηρετήσαμε μαζί στο 251 την περίοδο 1972-1973 και μετά μετατέθηκε στο 256 Τ.Π. Ο τούρκος διοικητής της εισβολής στρατηγός Ντεμιρέλ στο ημερολόγιο του αναφέρει ότι η αντίσταση του 251 παραλίγο να τον αναγκάσει να διατάξει οπισθοχώρηση. ΓΡΑΦΕΙ Ο ΝΤΕΜΙΡΕΛ ΚΑΙ ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΕ ΒΙΒΛΙΟ ΚΑΙ ΚΑΛΑ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΟΙ ΡΙΨΑΣΠΙΔΕΣ ΚΑΙ ΜΙΣΕΛΛΗΝΕΣ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΟΥΝ: «Στη Μερσίνα παρουσιάστηκαν 20 τουρκοκύπριοι φοιτητές που ήθελαν να μας ακολουθήσουν σαν εθελοντές. Αμέσως τους παρεκάλεσα να έρθουν μαζί μας, όμως τελικά μόνο ένας, ο Munir Bey, μας ακολούθησε. Κατά τον πλου μας στην Κύπρο
ο M. Bey παρακολουθούσε το PIK γιατί γνώριζε ελληνικά, και άρχισε να
κλαίει. Μας είπε ότι οι αποβατικές μας δυνάμεις ρίχτηκαν στη θάλασσα. Τώρα καταλάβαινα καλύτερα τα λόγια του διοικητή της 2ης Στρατιάς, που παραπονείτο ότι το Τουρκικό Γ.Ε.Σ. δεν του έδινε καμία πληροφορία για την κατάσταση. O αρχηγός του Τουρκικού ΓΕΣ του είχε πει: Πάρτε αμέσως ότι βρείτε και ξεκινάτε. Χρειάζονται άρματα, πυροβόλα και αεροπλάνα. Μέσα μου όμως ήλπιζα ότι ήταν αδύνατο να είχαν καταστραφεί όλες οι αποβατικές δυνάμεις. Διέθεταν και μία ίλη 15 αρμάτων υπό τη διοίκηση του υπίλαρχου Ersel και μια μοίρα Π/Β με 12 πυροβόλα, ενώ η εχθρική αεροπορία δεν είχε εμφανιστεί. Σε μια περίπτωση άκουgα από τον ασύρματο κλάματα και κραυγές αγωνίας από την παραλία και δεν γνώριζα τι να κάνω. Σε κάποια στιγμή αποφάσισα να αποσύρω τα στρατεύματα και να σταματήσω την απόβαση γιατί δεχόμαστε πετυχημένες βολές από το πυροβολικό και πετυχημένα πυρά από τους άνδρες του 251Τ.Π και οι στρατιώτες μας δεν μπορούσαν να σηκώσουν κεφάλι.Υπολογίζαμε ότι η χειρότερη για μας περίπτωση θα ήταν να μην μπορούσαμε να βγούμε στην παραλία. Αν καταφέρναμε να αποβιβαστούμε στη στεριά θα έπρεπε να επιτεθούμε.» ΑΥΤΑ ΑΚΡΙΒΩΣ ΣΗΜΕΙΩΝΕ Ο ΔΙΟΙΚΗΤΗΣ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΚΗΣ ΑΠΟΒΑΣΗΣ ΝΤΕΜΙΡΕΛ(1). Αυτή ήταν σε γενικές γραμμές η δράση του 251Τ.Π κατά τις τρείς πρώτες, μέρες της εισβολής. Αρκετοί στρατιώτες του 251Τ.Π μετά από μια κοπιώδη πορεία πίσω από το Κάρμι και Ελιά και Καραβά ενώθηκαν με την μονάδα του πυροβολικού στον Προφήτη Ηλία στον Πενταδάκτυλο. Το 251 Τ.Π δεν εγκαταλείφτηκε έρμαιο στα χέρια των Tούρκων. 25 ΠΑΛΗΚΑΡΙΑ παρέμειναν μέσα σε αυτό και το υπερασπίστηκαν. Και τα 25 αυτά ΠΑΛΗΚΑΡΙΑ μετά από ένα άνισο αγώνα συνελήφθησαν αιχμάλωτοι. Οι υπόλοιποι διασωθέντες άντρες του 251 συνέχισαν την δράση τους στην περιοχή Αγίου Ερμολάου και Βασίλειας και στον δεύτερο γύρος πολέμησαν στον Κουτσοβέντη και στην Περιοχή Κυθραίας και Μιάς Μηλιάς υπό τις διαταγές του Αλέξανδρου Μανιάτη που επανήλθε πίσω στο 251 και του Κωνσταντίνου Γρηγοριάδη. Το 251 έδωσε για την πατρίδα όλη την ΙΚΜΑΔΑ ΤΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΤΟΥ. ΕΧΕΙ 94 ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΑ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΑ ΚΑΙ ΑΛΛΟΥΣ ΤΟΣΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ. Τα παλικάρια του πολέμησαν σαν νέοι ΜΑΡΑΘΩΝΟΜΑΧΟΙ υπό τις διαταγές ενός νέου Λεωνίδα του ΠΑΥΛΟΥ ΚΟΥΡΟΥΠΗ. Και πια η ανταμοιβή όλων αυτών των παλικαριών; Καμία. Μόνο τα μνημόσυνα και οι καταθέσεις στεφανιών. Οι ήρωες του 251 δεν χρειάζονται στεφάνια. Οι ήρωες του 251 απλά διερωτούνται . Διερωτούνται: ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΕΜΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΑΤΗΡΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΕΛΕΥΘΕΡΗ; Απλά δεν κάνουμε τίποτα. Μόνο παρακολουθούμε με δέος το Εθνικό ξεπούλημα της Κερύνειας. Από το 1974 και μετά το 251Τ.Π το ηρωικότερο εκ των ηρωικότερων ταγμάτων της Κύπρου δεν υπάρχει . Δεν υπάρχει ούτε και για το κράτος. Υπάρχει όμως στο ΠΑΝΘΕΟΝ ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ.
Kων.Τ.(2) Εφ.Αξιωματικός 251 Τ.Π.»
----------------------------------------------------------------------------------------------
(1) αναφέρεται στον Στρατηγό Μ.Ντεμιρέλ, Διοικητή της 39ης Τουρκικής Μεραρχίας
(2) η εξουσιοδότηση που έχω από τους βετεράνους είναι να χρησιμοποιήσω τις συνεντεύξεις τους στο βιβλίο μου μόνο και όχι σε αναρτήσεις στο διαδίκτυο, για αυτό τους αναφέρω μόνο με τα αρχικά τους σε αυτήν την ανάρτηση.


Ο Ανχης ΠΖ Παύλος Κουρούπης Διοικητής του 251 ΤΠ. Του δόθηκε το τιμητικό όνομα "Ο ΛΕΩΝΙΔΑΣ της Κερύνειας" - μέχρι σήμερα παραμένει στις λίστες των αγνοουμένων

Από την άλλη πλευρά πολλά ακούστηκαν για την στάση του Συνταγματάρχη Σ.Μιχόπουλου, που ήταν επικεφαλής του 3ου Τ.Σ. της Κερύνειας.
Είναι πάρα πολλοί αυτοί που τον χαρακτήρισαν προδότη. Επειδή σκοπός μου δεν είναι να σπιλώσω αξιωματικούς, για τους οποίους η πληροφόρηση που έχω, δεν μπορεί να είναι πλήρης και αντικειμενική, θα αναφερθώ σε μις κατάθεση, που την θεωρώ σχετικά ήπια σε σχέση με τον Συνταγματάρχη (διότι με βάση την πληροφόρησή μου, υπήρξαν καταθέσεις Εθνοφρουρών της εποχής, στην Εξεταστική Επιτροπή της Κυπριακής Βουλής, πραγματικός κόλαφος για τον Μιχόπουλο). Θα παραθέσω αυτούσια την ενημέρωση που είχα από τον Ελληνοκύπριο Έφεδρο Αξιωματικό Κώστα Σ., και που αφορούν και τον Σχη Στυλιανό Μιχόπουλο: “Στις 19/7/1974 το βράδυ βρέθηκα στην Κερύνεια με τμήμα Λόχου Μηχανικού
(3 αξιωματικοί και 15 οπλίτες) του 70 Τ.Μ., που αποσπάσθηκε στο 3ο Τακτικό Συγκρότημα (Κερύνειας). Τότε είχα τον βαθμό του ΔΕΑ ΜΧ και το τμήμα μας πήγε στην Κερύνεια για να ναρκοθετήσει τις παραλίες Πέντε και Έξι Μίλι, δυτικά της Κερύνειας, σύμφωνα με τα Σχέδια Αμύνης Κύπρου (ΣΑΚ1, ΣΑΚ2 και ΣΑΚ3). Στις 23.55 της 19/7/1974, εντός του στρατοπέδου του 251 Τ.Π., στην Γλυκιώτισσα, ο Συγκροτηματάρχης του 3ου ΤΣ Στυλιανός Μιχόπουλος δεν επέτρεψε στον υπολοχαγό ΜΧ Παναγιώτη Παναγόπουλο να στρώσει τα προγραμματισμένα από τα Σχέδια ναρκοπέδια. Ήμουνα μπροστά όταν του είπε «Προληπτικώς ήρθατε, πέστε να κοιμηθήτε!» Στις 4 το πρωί της 20/7/1974, αφού βγάλαμε τους στρατιώτες μας σε διασπορά στα δέντρα απέναντι από το 251 Τ.Π. και τους αφήσαμε με τον ανθ/λγο Γιάννη Τερζή, πήγαμε με τον υπολοχαγό και ένα κερυνιώτη έφεδρο που διέθεσε το ιδιωτικό του αυτοκίνητο στην παραλία Πέντε Μίλι για αναγνώριση, περίπου 4 km δυτικά του στρατοπέδου του 251 ΤΠ. Εκεί δεν υπήρχε ψυχή, ούτε Έλληνας ούτε Τούρκος, ενώ τα αποβατικά ήταν 1 km μέσα στην θάλασσα και ερχόντουσαν με λοξή πορεία προς την ακτή. Φεύγοντας από εκεί και επιστρέφοντας πίσω στο 251 ΤΠ είδαμε 2 πυροβόλα κατά πάσα πιθανότητα της 190 ΜΑΤΠ να έχουν ταχθεί βορείως του παραλιακού δρόμου, αντί στα μπετονένια πυροβολεία, και να βάλλουν κατά των αποβατικών (πολλά χρόνια αργότερα πληροφορήθηκα ότι τα πυροβολεία μπορούσαν να δεχθούν μόνο τα πυροβόλα των 17 ιντζών της ελληνικής μεραρχίας που αποχώρησε το 1967). Λίγα λεπτά αργότερα, μετά από βυθίσεις αεροπλάνων πάνω από τον δρόμο και μέχρι να φτάσουμε στην Γλυκιώτισσα οι Πυροβολαρχία σίγησε. Γιατί; Μάθαμε ότι χτυπήθηκε από τα αεροπλάνα και ίσως από αποβιβασθέντες από την Παρασκευή Τούρκους Πεζοναύτες. Φαίνεται ότι και εμείς από τύχη γλυτώσαμε την σφαγή μας από τους Τούρκους Πεζοναύτες. Γυρίσαμε πίσω και ταχθήκαμε βορείως του 251 ΤΠ ώστε να ανακόψουμε τυχόν διείσδυση/παρενόχληση Τ/Κ από το Τ/Κ χωρίο/θύλακα Τέμπλος. Μέχρι τις 16.30 δεν παρατηρήσαμε κάποια οργανωμένη κίνηση ελληνικών τμημάτων
προς την κατεύθυνση του προγεφυρώματος και είχαμε την εντύπωση ότι δεν υπήρχε οργανωμένο μέτωπο, ότι οι συγκρούσεις με τους εισβολείς ήταν τυχαίες και σποραδικές και ότι από στιγμή σε στιγμή θα εμφανιζόντουσαν
προελαύνοντες από δυτικά οι Τούρκοι. Κάποια στιγμή μάλιστα, γύρω στις 15.00 ταχθήκαμε προς δυσμάς διότι ήρθε η πληροφορία ότι έρχονται οι Τούρκοι. Στις 16.30 ήρθε στην πύλη του 251 ΤΠ ο συνταγματάρχης Μιχόπουλος και μας είπε περί προγεφυρώματος 4 αρμάτων και 1 τάγματος και πιάσαμε κουβέντα διότι η ένταση είχε πέσει και τα πράγματα φαινόντουσαν πιο χαλαρά.

Στις 17.30 (20/7/1974) κατέφθασε ουλαμός του 120 ΛΒΟ με 8 ΠΑΟ 106 υπό τον υπολοχαγό Κωνσταντίνο Αργυρόπουλο. Ήμουνα μπροστά όταν ο Μιχόπουλος του είπε «Προχώρα (δυτικά) και θα βρεις τα φίλια τμήματα,
θα σου δείξουν πού είναι τα 4 άρματα, θα τα βαρέσεις και τελειώσαμε!».
Πράγματι ο Αργυρόπουλος προχώρησε και σε λίγα λεπτά ακούσαμε κανονιές και ΠΑΟ και τον ορυμαγδό μιας σφοδρής μάχης με βαρέα. Λίγο αργότερα, και ενώ ο Μιχόπουλος την είχε κοπανήσει, επέστρεψε ο Αργυρόπουλος με 4 ΠΑΟ μόνο, και ανά χείρας τον στρατιώτη Λ.Α. (τα στοιχεία του είναι στην διάθεση του συγγραφέα) με μισοκομμένο χέρι. Ο Αργυρόπουλος είχε βρεί τους Τούρκους ξαπλωμένους μέσα στις ελιές, έκανε χειραψία με τον ταγματάρχη των αρμάτων, τους εξέλαβε για τα φίλια τμήματα, και μετά μονομάχησαν τα τμήματα με βαρέα όπλα, εκ του συστάδην! Η εντύπωσή μας για ανυπαρξία μετώπου, επιβεβαιωνόταν κατά δραματικό τρόπο. Σας εξιστόρησα αυτά που ξέρω σχετικά με τον Μιχόπουλο για το διήμερο 19/7/1974-21/7/1974 και καταλαβαίνω ότι εδώ στην Κύπρο, πολλοί τον θεωρούν αρχιπροδότη! Από ότι ακούω και από συμπολεμιστές μου καταλογίζονται στον Μιχόπουλο τεράστιες ευθύνες. Εγώ είπα στην εξεταστική επιτροπή της Βουλής ότι θεωρούσα για πολλά χρόνια τον Μιχόπουλο προδότη αλλά όχι πια. Τους είπα ότι θεωρώ ότι τα έχασε την κρίσιμη στιγμή και ότι τελικά σάλεψε το μυαλό του. Προς ενίσχυση της άποψής μου περί Μιχόπουλου, πέρα από την δική μου μαρτυρία (όχι ναρκοπέδιο στο Πέντε Μίλι-επεισόδιο με Αργυρόπουλο), υπάρχει η μαρτυρία του εφ. ανθ/λγου ΜΧ Χρίστου Σολομώντος ο οποίος το βράδυ της 20/7/1974 έφθασε στην Κερύνεια με 30 εφέδρους του Μηχανικού και εκρηκτικά για να ανατινάξει δρομολόγιο. Ο Μιχόπουλος του είπε να μπεί στο προγεφύρωμα και να κάνει «αέρα» και να ανατινάξει τα άρματα! Εκείνη την στιγμή μπήκε στου Μιχόπουλου ο λοχαγός Ανδρέας Φωτιάδης του 301 ΤΕ, μετέπειτα αιχμάλωτος,και ζήτησε όπλα για τους 300 εφέδρους του, που έφεραν πολλοί από αυτούς κυνηγετικά. Ο Μιχόπουλος του είπε να πάρει κουβέρτες από τους θαλάμους, να του δώσει βενζίνη και να κάνει «αέρα» και να κάψει τα άρματα! Έγινε φραστικό επεισόδιο και ο Μιχόπουλος έφυγε θυμωμένος. Έξω από το γραφείο ήταν ο ήδη μισοκαταστραφείς Αργυρόπουλος του 120 ΛΒΟ και είπε στον Ανθγό ΜΧ, να μην πάει διότι φίλια τμήματα δεν θα έβρισκε. Του διηγήθηκε τι του συνέβη το απόγευμα και του είπε «με βοηθήσανε οι δικοί σας, τα παιδιά του Μηχανικού, οι οποίοι πήρανε και τον σοβαρά τραυματισμένο Στρτη Λ. Α. στο νοσοκομείο». Ο Χρίστος Σολομώντος τότε επέστρεψε άπρακτος στην Λευκωσία και επανήλθε με το τμήμα του στην Κερύνεια, στις 21/7/1974, όπου εντάχθηκε στο δικό μας τμήμα και του ανατέθηκε η ομάδα πυροδοτήσεως για την ανατίναξη του κύριου δρόμου Κερύνειας-Κλεπίνης-Λευκωσίας. Σταματώ εδώ. Την όλη δράση του Μηχανικού στην Κερύνεια και αργότερα στο ανατολικό μέτωπο την κατέθεσα λεπτομερώς στην Κυπριακή Βουλή στις 21/4/2010, στα πλαίσια της έρευνας για τον Φάκελλο της Κύπρου. Στην κατάθεσή μου στην Βουλή ανάφερα ότι ο λοχαγός μας τήρησε όλες τις αρχές πολεμικής εμπλοκής για το Μηχανικό (αναγνωρίσεις, απόκρυψη και μηδενικές μετακινήσεις την ημέρα, δράση την νύκτα, μέτρα ασφαλείας στους χώρους στρατοπέδευσης, δρομολόγια διαφυγής κλπ), ώστε να πετύχουμε στις αποστολές μας με ελάχιστες απώλειες (τραυματισμούς μόνο). Κατέθεσα και έγχρωμο χάρτη (Google Earth), με τις θέσεις μας και την δραστηριότητά μας. Έκλεισα την κατάθεσή μου λέγοντας ότι αν οι μονάδες της Κερύνειας είχαν ταχθεί εκεί που προβλεπόταν από το βράδυ της 19/7/1974 και με την χρήση των βαρέων όπλων ευθυτενούς τροχιάς που υπήρχαν στην περιοχή, η απόβαση θα είχε λήξει σε 30 λεπτά. Το εγχείρημα της απόβασης σε μια ακτή μήκους 300 μέτρων σε απόσταση 200-300 μέτρων από τον δρόμο και δυνατότητα εγκλωβισμού του προγεφυρώματος από Δύση, Βορρά και Ανατολή ήταν καταδικασμένο.» Το πιο πιθανό είναι ότι ο ΣχηςΣ.Μιχόπουλος, στον γενικότερο εφησυχασμό και την μακαριότητα που κυριαρχούσε στο ΓΕΕΦ, δεν κατάλαβε τι ετοιμαζόταν από πλευράς Τούρκων την 20/7/74 και παρέμενε στην ειρηνική αλλά εικονική πραγματικότητά του. Όταν ξεκίνησε η απόβαση (ή καλύτερα η αποβίβαση των Τούρκων), φαίνεται να ξύπνησε! Όμως το χάος της «γελοίας» επιστράτευσης, οι αλληλοσυγκρουόμενες διαταγές του ΓΕΕΦ – που υποβάθμιζαν το γεγονός ότι οι Τούρκοι επιχειρούν απόβαση – τον έκαναν «να τα χάσει» και να παρασυρθεί σε κινήσεις, διαταγές και πράξεις που εξέθεσαν πρώτον τον ίδιο και κατά δεύτερο λόγο την ίδια την απόπειρα αντίστασης και απώθησης του εχθρικού προγεφυρώματος στην θάλασσα!

(Και οι δύο συνεντεύξεις εμφανίζονται στο βιβλίο μου "ΚΥΠΡΟΣ 1974 - Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ")