ΜΑΥΡΟΣΚΟΥΦΗΣ

ΜΑΥΡΟΣΚΟΥΦΗΣ
XX ΤΘΜ - XXIV ΤΘΤ - ΧΧVI EMA

Πέμπτη 28 Δεκεμβρίου 2017

Σήμερα διενεργήθηκε για λογαριασμό της εφημερίδας "Η ΜΑΧΗ - FREE PRESS" μια σύντομη δημοσκόπηση στην εορταστική οδό Λήδρας, από τις 12.00 - 15.00
Το δείγμα αποτελείτο από περαστικούς (άνδρες μόνο) ηλικίας 18-69 ετών από διάφορα κοινωνικά στρώματα. Η επιλογή μόνο ανδρών ήταν λόγω της φύσεως της ερώτησης που κατά βάσιν οι γυναίκες δεν μπορούν να αξιολογήσουν.
Το δείγμα αποτελείτο από:
********************
ΗΛΙΚΙΕΣ: 
18-38     92 ατομα
39-58   258 ατομα
59-69     50 ατομα
********************
ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΑ:
Κυβερν. Υπάλληλος 76 ατομα
Ιδιωτ. Υπάλληλος   167 ατομα
Επιχειρηματίας        69 ατομα 
Εισοδηματίας           14 ατομα 
Ανεργος                    74 ατομα
*******************

Η ερώτηση της δημοσκόπησης ήταν ΜΙΑ και ΜΟΝΑΔΙΚΗ:
"Πόσο εμπιστοσύνη έχετε στην ΕΛ.ΔΥ.Κ., ως δύναμη αποτροπής των Τουρκικών επεκτατικών επιδιώξεων στο νησί;"
ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ:
Πολύ Μεγάλη 34% (136/400)
Μεγάλη           39% (157/400)
Μέτρια            12% (47/400)
Καθόλου         15% (60/400)
ΔΞ/ΔΑ               0% (0/400)
********************

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Καθίσταται σαφές ότι πλέον με τον πιό κατηγορηματικό τρόπο οι Κύπριοι πολίτες, θεωρούν την ΕΛΔΥΚ σοβαρό αποτρεπτικό παράγοντα της Τουρκικής επεκτατικής απειλής. Όταν το 73% την θεωρεί από Πολύ Μεγάλη έως Μεγάλη, σημαίνει ότι η ευθύνη στις πλάτες του Διοικητή της Σχη ΠΖ Προκόπη Μαυραγάνη είναι μεγάλη. Σημαίνει όμως και κάτι ακόμα...
Οτι νιώθει την ΕΛΔΥΚ του Συνταγματάρχη Μαυραγάνη και των Αντισυνταγματαρχών Διοικητών των Μηχανοκίνητων Ταγμάτων της, ως μια ασφάλεια, κάπου που μπορούν να ακουμπήσουν. Τα Ιστορικά στοιχεία για την ΕΛΔΥΚ του Σταυρουλόπουλου το 1974, ίσως να συνηγόρησαν σε αυτό, αλλά σίγουρα τα αποτελέσματα της Εκπαίδευσης των Ελδυκαρίων τα τελευταία χρόνια δεν έχουν περάσει απαρατήρητα από τον Κυπριακό Ελληνισμό. Ξεκάθαρη απόδειξη η δημοσκόπηση.

από τον Κώστα Δημητριαδη 

Το "κύκνειο άσμα" ενός ...πελλοκαλαμαρά!

Για όλα τα ωραία πράγματα υπάρχει μια πολλά υποσχόμενη αρχή και ένα γλυκόξινο (σαν την σως στα νάγκετς των McDonalds) τέλος.
Ξεκίνησα, ορεξάτος στις αρχές του περασμένου Μαΐου, την ταπεινή  αρθρογραφία μου στην εβδομαδιαία εφημερίδα Η ΜΑΧΗ, που ανήκει σε δύο πολύ προσφιλή μου πρόσωπα, τα παιδιά του «άτρωτου» μαχητή των ιδανικών της Ελευθερίας και της Ένωσης, του αείμνηστο και σφόδρα αδικημένου από τους ανθρώπους – ελπίζω όχι από τον Θεό – Νίκου Σαμψών, την Μίνα και τον Σωτήρη.
Βασικά η ιδέα ήταν της Μίνας και δεν γνωρίζω αν μετάνιωσε ποτέ για αυτήν, αλλά «
γέγονε γέγονε»… μιας και τα λάθη είναι ανθρώπινα.
Ήλθα λοιπόν στην όμορφη και εσωτερικά αλληλέγγυα ομάδα της «Μάχης» να προσθέσω τις ιδέες μου, στην αρθρογραφία του.
Αμέσως μου έκαναν την εξαιρετική τιμή να μου αφιερώσουν το «σαλόνι» της εφημερίδας, τις μεσαίες δηλαδή σελίδες 20 και 21, στις οποίες προσέδωσα και όνομα στήλης, παρμένο από τον όρκο των Αθηναίων Εφήβων «Αμυνώ δε και μόνος…» (το «…και μετά πολλών» δεν το πρόσθεσα, μιάς και αποδείχθηκε προφητική η εκούσια απάλειψή του.
Το πρώτο μου άρθρο ήταν αν θυμάμαι καλά, το  «Γιατί δεν φοβόμαστε τους Τούρκους» που ήταν η ιστορική αναδρομή στα έργα και τις ημέρες του τουρκικού στρατού εισβολής κατά τους Αττίλα Ι και ΙΙ και την πανθομολογούμενη ανικανότητα που έδειξαν τότε να ανταποκριθούν με την ισχύ ενός σύγχρονου στρατού. Αποδείκνυα δηλαδή με πολύ αδιάσειστα στοιχεία, ότι η επιτυχία του εγχειρήματος των Τούρκων τότε, ήταν απλά και μόνο λόγω της δικής μας Προδοσίας από πλευράς Χουντικών και των επελθόντων Πολιτικών και της ανικανότητας μερίδας των υπηρετούντων τότε στο νησί Αξιωματικών.
Στην αμέσως επόμενη έκδοση, το άρθρο μου πραγματευόταν την απλή συλλογιστική μου που έδινε την απάντηση στο ερώτημα «Γιατί δεν ανοίγει ο Φάκελος της Κύπρου». Με λόγια απλά, απόρροια μια εξίσου απλής αλλά απόλυτα τεκμηριωμένης συλλογιστικής, παρουσίαζα στον αναγνώστη της ΜΑΧΗΣ που δεν θα μπορούσε να γνωρίζει, τα «πικρά μυστικά» που έκρυβε αυτός ο «Φάκελος» ο οποίος θεωρώ ακόμα και σήμερα δεν θα ανοίξει με κρατική πρωτοβουλία ΠΟΤΕ.
Στην τρίτη αρθρογραφία μου, ανέπτυξα με τον πιο απλό και κατανοητό τρόπο, την έμφυτη Ελληνική Μισαλλοδοξία, αυτή που κάνει έναν μαχητή του ’74, αντί να παλεύει να αναγνωριστεί η θυσία των συμπολεμιστών του στον ατυχή τότε και προδομένο πόλεμο, να μάχεται καθημερινά να μην αναγνωριστεί η θυσία …των άλλων μαχητών! Άλλη μια πληγή, που εγώ την συναντώ καθημερινά στο νησί.
Το αμέσως επόμενο άρθρο μου, αφορούσε το ισοζύγιο στρατιωτικών δυνάμεων Ελλήνων και Τούρκων πάνω στο νησί. Σκοπός μου ήταν να καταδείξω, με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο, ότι το 2017 δεν είμαστε στην κατάσταση του 1974 ούτε από πλευράς έμψυχου, αλλά πολύ περισσότερο ούτε από πλευράς πολεμικού υλικού. Εκμεταλλευόμενοι τον τρόμο και την κατάπτωση που δημιούργησε το 1974 στους σημερινούς 65αρηδες και που μεταλαμπαδεύτηκε και στα παιδιά τους, οι εκάστοτε πολιτικοί προωθούσαν έντεχνα, τον φόβο του «Τούρκου μπαμπούλα» που καραδοκεί να κάνει μια μπουκιά και το υπόλοιπο – ελεύθερο ακόμα – κομμάτι του νησιού. Και αυτό με σκοπό να δικαιολογήσουν, λογικά αδικαιολόγητες υποχωρήσεις που κάνουν στις ατέρμονες διαπραγματεύσεις τους με τους Τούρκους, προκειμένου δήθεν να βρουν λύση στο Εθνικό Θέμα. Με το άρθρο μου λοιπόν αποδόμησα ένα ένα όλα αυτά τα επιχειρήματα, αποδεικνύοντας ότι οι στρατιωτικοί συσχετισμοί σήμερα είναι επαρκείς όχι μόνο για την διαφύλαξη της ακεραιότητας της Κυπριακής Δημοκρατίας στην σημερινή της δομή και επικράτεια, αλλά και για το τόλμημα ακόμα ακόμα της «απελευθέρωσης»!
Την αμέσως επόμενη εβδομάδα, με το άρθρο μου έκανα μια έκκληση προς τους παλαιούς αγωνιστές της ΕΟΚΑ να μην παραδώσουν τα όπλα στον κομματισμό, που θα τους αναγκάσει να υποστηρίξουν ακόμα και στρεβλές πολιτικές, που δεν θα συνάδουν με τις ιδέες για τις οποίες χύθηκε το αίμα του αγώνα 1955-1959. Αυτό σαν άρθρο ίσως να χτύπησε άσχημα στα αυτιά κάποιων αγωνιστών, που να θεώρησαν «ιεροσυλία» ένας νεώτερος εκείνων στην ηλικία και μάλιστα και «καλαμαράς» (γιατί ο «καλαμαράς» θα είναι για πάντα και για όλους «ο καλαμαράς»), ήλθε να τους κάνει υποδείξεις για την στάση που θα πρέπει να κρατήσουν απέναντι στα Κυπριακά Πολιτικά Κόμματα. Κι όμως το έγραψα σαν άρθρο, γιατί θεωρούσα και θεωρώ, ότι εκεί εδράζεται η κακοδαιμονία της Κυπριακή πολιτικής ζωής και της κοινωνίας στο νησί γενικώτερα.
Ακολούθησε άρθρο μου, που ήταν μια πρότασή μου, προς την πολιτική ηγεσία του τόπου, να σκληρύνει την στάση της απέναντι στις αδιάλλακτες τουρκοκυπριακές και κατά βάσιν τουρκικές (μην γελιόμαστε) απαιτήσεις στις διάφορες συζητήσεις. Παράθετα σε κείνη την έκδοση ένα κομμάτι από άρθρο Τούρκου που αναφερόταν στην Εισβολή και την ανικανότητα του Τουρκικού Στρατού να αντιπαρατεθεί όπου έβρισκε αντίσταση, κάτι που πράττει και στην πολιτική σκακιέρα. Επισήμαινα ότι οι τούρκοι είναι μαέστροι στην «υψηλή διπλωματία» και «άσοι στις μπλόφες» οποτεδήποτε συναντήσουν σκληρή στάση απέναντί τους και το τεκμηρίωνα με ιστορικά στοιχεία. Ελπίζω να κάποιος που έπρεπε, να το διάβασε, να βοήθησα λίγο την σκέψη του.
Την επόμενη φορά σίγουρα θα έγινα δυσάρεστος σε όλους τους κομματικούς εγκάθετους. Το άρθρο μου είχε τίτλο «Τα κόμματα και ο τρόπος λειτουργίας τους σήμερα αποτελούν γάγγραινα για την Δημοκρατία». Αντιλαμβάνεστε ότι προσπαθώντας να αναδείξω την πολιτική του ρουσφετιού, του βολέματος, του ψεύτικου χαμόγελου, των ανεκπλήρωτων υποσχέσεων, των βυζαντινού στυλ ραδιουργιών, που σε καμιά περίπτωση δεν έχουν σχέση με την Δημοκρατία και το πώς αυτή ορίζει την λειτουργία και τους σκοπούς της ύπαρξης των κομμάτων, έγινα πλήρως αντιπαθής σε πολλούς. Ο «πελλός του καντουνιού», που καλά μεν τα λέει, αλλά «δεν πρέπει να τα λέει!!!»
Και φθάνουμε σε μια ημερομηνία σταθμό στα «σοκαριστικού τίτλου άρθρα μου» με το άρθρο «Αγκάλιασε τον βιαστή της μάνας σου ρε, τι σου ζητάμε;» που για λόγους άλλους πέραν της θέλησής μου, άλλαξε κατά το τύπωμα της εφημερίδας σε «Ο ραγιάς δεν γεννιέται αλλά γίνεται»! Παρά ταύτα, ήταν ένα σκληρό άρθρο, που δεν θα χαροποίησε πολλούς της συμπολίτευσης (της αριστεροδέξιας και καθ’όλα «αδέξιας»), αλλά ενδεχόμενα και της μωσαϊκού τύπου αντιπολίτευσης.
Με το άρθρο αυτό προσπαθούσα να σταματήσω την ρητορική που επικρατούσε εκείνο τον καιρό με τις διαπραγματεύσεις στην Ελβετία, μεταξύ Αναστασιάδη και Ακιντζί (του οποίου το όνομα ειρήσθω εν παρόδω, στα  τούρκικα σημαίνει «σημαδιακά» Επιδρομέας), η οποία προσπαθούσε να βάλει μέσα στο «
mixer» της λήθης, όλα τα γεγονότα του 1974 αλλά και πιο πριν, του 1963, της σφαγής του Κοντεμένου, στα οποία πρωταγωνιστικό ρόλο στις σφαγές και τις ωμότητες κατά των Ελλήνων του νησιού είχαν, οι εμφανιζόμενοι σήμερα σαν αδέλφια, τουρκοκύπριοι! Γεγονότα και καταστάσεις που τις αποδέχεται και τις παραδέχεται μέχρι και ο Σενέρ Λεβέντ στην «Άφρικα». Με αυτό προσπάθησα να τονίσω ότι καλό να κοιτάμε μπροστά, αλλά να έχουμε πάντα και την φωτιά από πίσω μας να μας φωτίζει τον δρόμο…
Τα επόμενα άρθρα μου καταπιάστηκαν με ιστορικά γεγονότα που στην Κύπρο είτε διαστρεβλώθηκαν εσκεμμένα, είτε παρέμειναν στην ημι-πληροφόρηση που σημαίνει ημιμάθεια και που αντιστοιχεί στην χειρότερη μορφή αμάθειας, δηλαδή σαν το τι και πως έγινε το Πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1974, Ποιοι πολέμησαν κατά την Τουρκική Εισβολή, Τι σημασία είχαν Μάχες όπως η Μάχη της υπεράσπισης του Στρατοπέδου της ΕΛΔΥΚ ή την η Μάχη στον Άγιο Παύλο Λευκωσίας, τι έδειξε η μοναδική αρματομαχία που έγινε στην Κυπριακή γη και πολλά τέτοια ιστορικά θέματα όπου από την αντίδραση των αναγνωστών έγινε αντιληπτό ότι εκτός από γενικότητες είχαν «μαύρα μεσάνυχτα».
Και φτάνουμε σε μια Κυριακή όπου ο τίτλος του άρθρου ήταν «Ποιος θα καθήσει την Τουρκία στο σκαμνί (για τα εγκλήματα πολέμου);». Με αυτό το άρθρο τελείως τεχνοκρατικά ανάλυσα τους όρους, «Αιχμάλωτος Πολέμου», «Αδήλωτος Αιχμάλωτος Πολέμου», «Αγνοούμενος», «Εγκληματίας Πολέμου», «Διεθνές Δικαστήριο για Εγκληματίες Πολέμου» και όλο το νομικό καθεστώς που τους διέπει. Κι όλα αυτά με βάση το γεγονός των δυσκολιών που δημιουργούν οι κατοχικές δυνάμεις στην Δ.Ε.Α., αλλά και το πρόσφατο γεγονός του ταυτοποιηθέντα Ελδυκάριου Παπαδόπουλου, που τα οστά του βρέθηκαν σε θέση που ήταν ξεκάθαρο ότι εκτελέστηκε εν ψυχρώ ενώ ήταν δεμένος πισθάγκωνα με τα κορδόνια από τα άρβυλά του, γεγονός που περίτρανα καταδεικνύει «Έγκλημα Πολέμου» για το οποίο και με ευθύνη δικής μας, κανείς δεν πρόκειται να πληρώσει…
Ακολούθησαν συνεντεύξεις από τον Αντγο ε.α. Φοίβο Κλόκκαρη, που μου ανέλυε και δι’ εμού ενημέρωνε σε τι περιπέτειες οδηγούν οι διαπραγματεύσεις υπό τον κ.Αναστασιάδη, συνέντευξη του Νομικού κ.Πάνου Ιωαννίδη της «Κίνησης για Ελευθερία και Δικαιοσύνη» όπου μου ανέλυε την αναγκαιότητα της διατήρησης της σημερινής μορφής με τον ίδιο θεσμικό ρόλο της Κυπριακής Δημοκρατίας και την ορατή πλέον πιθανότητα να καταργηθεί
de jure με μια συμφωνία στην βάση της ΔΔΟ καθώς και συνεντεύξεις των κ.κ. Ανδρέα Παπαχαραλάμπους, Δημάρχου Στροβόλου και Χρίστου Χρίστου, Προέδρου του ΕΛΑΜ και Υποψηφίου για το αξίωμα της Κ.Δ. στις επόμενες εκλογές του Ιανουαρίου.
Και έκλεισα αυτήν την πορεία μου κοινωνικά άρθρα που απασχολούν την Κυπριακή κοινωνία (και όχι μόνο) με τους προβληματισμούς του «Τι να ψηφίσω στις Προεδρικές Εκλογές;» ή του «Όλα πάνε καλά ή μήπως όχι;» ή με το άρθρο της προηγούμενης Κυριακής με τίτλο «Σκοτώνουν τα άλογα ακόμα και πριν γεράσουν!» που ήταν μια τσεκουριά στην κελλέ του συστήματος που θέλει τους άνεργους με εξαιρετικά προσόντα στην ακόμα δημιουργική ηλικία των 45-50+ ετών, με εξαιρετική εμπειρία να μην βρίσκουν εργασία… με μόνο κριτήριο την ημερομηνία γέννησής του, τώρα στα χρόνια της μισητής Νέας Τάξης Πραγμάτων και της καθόλα εμετικής Παγκοσμιοποίησης.
Η κατάληξη αυτού του τελευταίου άρθρου μου στην εφημερίδα Η ΜΑΧΗ, που ίσως διαβάζετε τώρα, είναι η φράση μου που την εννοώ πλέον με όλη την δύναμη της ψυχής μου:
«
Koυμπάροι, εγώ σας τα είπα όλα και με λεπτομέρειες και στοιχεία. Ότι είχα να σας πω, σας το είπα, χωρίς να κρύψω κάτι και χωρίς να έχω κομματικές, πολιτικές ή άλλες σκοπιμότητες. Ο Θεός πλέον να σας φωτίσει, για τις αποφάσεις σας που θα πάρετε και τις επιλογές σας και τώρα και στο μέλλον».

Ο Πειραιώτης Καλαμαράς, που ήλθε πριν από εννέα μήνες στο νησί και πολλοί θεώρησαν ότι μπήκε ως ταύρος σε υαλοπωλείο, καταθέτει την πένα του και μεταθέτει πλέον την ευθύνη σε σας, στην λογική σας, αλλά και στον πατριωτισμό σας, όπως και στην αγάπη σας για την οικογένειά σας.
Σας ευχαριστώ για την τιμή που μου κάνατε να με διαβάζετε – κάποιοι ανελλιπώς – κάθε Κυριακή, όπως και τους ιδιοκτήτες της ΜΑΧΗΣ για την εμπιστοσύνη με την οποία με περιέβαλλαν όλους αυτούς τους 8 μήνες.
ΕΡΡΩΣΘΕ ΚΑΙ ΕΥΔΑΙΜΟΝΕΙΤΕ…
ΚΩΝ.Α.ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ

(αρθρο που δημοσιευθηκε στην εφημ. ΜΑΧΗ-FREE PRESS στις 24/12/2017)

Πέμπτη 14 Δεκεμβρίου 2017

Σκοτώνουν τα άλογα, ακόμα και πριν γεράσουν!

Θυμάμαι πριν από χρόνια όταν είδα την ταινία «Σκοτώνουν τα άλογα σαν γεράσουν», (πρωτότυπος τίτλος «They Shoot Horses, Don't They?») που ήταν ένα δράμα παραγωγής 1969 σε σκηνοθεσία Σίντνεϊ Πόλακ. Η ταινία είναι βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Χόρας Μακ Κόι, την οποία διασκεύασαν για τη μεγάλη οθόνη οι Τζέιμς Πόου και Ρόμπερτ Ε. Τόμπσον.

Θυμάμαι μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση. Για πολύ καιρό την έφερνα στο μυαλό μου και θυμάμαι ότι κάποιες δυνατές στιγμές της, τις χρησιμοποίησα πολλές φορές σε εκθέσεις μου στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο, ιδίως σε αυτές τις  γνωστές, περίπλοκου θέματος, που μας έβαζε ο αείμνηστος καθηγητής μας, ο Νίκος Ρήγας, ο μόνος υπεύθυνος που φταίει για την μανία μου να γράφω, γενικώς και ειδικώς.
Λοιπόν, κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει, ότι ο τίτλος αυτής της ταινίας θα ήταν μια πικρή γεύση που ενδεχόμενα κάποιος πάνω της, θα μπορούσε να χτίσει την απογοήτευση του γιά την κοινωνία και τους ανθρώπους. Από ένας τίτλος ταινίας, με τις γνωστές «στους επαΐοντες», διδαχές του γαλλικού υπαρξισμού, γίνεται μια πραγματικότητα, που βιώνει κάποιος της ηλικίας των 50+, όταν προσπαθεί να κάνει κάτι, ώστε να ζει με αξιοπρέπεια την ζωή του.
Μα τα 50+ θα πει κάποιος, δεν είναι ηλικία που κάποιος μπορεί να θεωρηθεί γερασμένος… Σωστά! Γι’ αυτό λέμε ότι πλέον έγινε η υπέρβαση…
«Σκοτώνουν τα άλογα …πριν γεράσουν»!
Ζούμε μια κοινωνία, σκληρά ανταγωνιστική, μια κοινωνία βιτρίνας.
Όλοι τρέχουν… τρέχουν… τρέχουν… να προλάβουν τι ;;;
Δεν έχει σημασία. Τρέχουν… Γιατί έτσι επιβάλλουν οι κανόνες!
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Τελειώνεις το δημοτικό, μετά το γυμνάσιο και μετά το λύκειο. Το όραμα του γονιού, να δει το παιδί του «επιστήμονα»!
Και επιστήμονας γίνεσαι μόνο στο Πανεπιστήμιο.
Και σε στέλνουν στο Πανεπιστήμιο. Και το τελειώνεις.
Αλλά πλέον πολλοί, στον ανταγωνιστικό αυτό χώρο της αγοράς εργασίας, αυτοί που πήραν πτυχίο στο Πανεπιστήμιο…
Οπότε πρέπει να συνεχίσουν να σπουδάζουν για να μπορέσουν να πάρουν και το μεταπτυχιακό!
Και “
surprise-surprise” όταν το παίρνουν… ανακαλύπτουν με μεγάλη έκπληξη και απογοήτευση, ότι δεν είναι πλέον ούτε αυτό αρκετό.
Νέος αγώνας… Πλέον για Διδακτορικό…
Νέο δάνειο ο πατέρας στην Τράπεζα, νέες προκαταβολές μισθών η μητέρα από  την Υπηρεσία της, για να καλυφθούν τα έξοδα του Διδακτορικού. Είναι μακριά και αυτή η Αγγλία ρε γαμώτο!
Κάποια στιγμή, το παίρνουν. Και το βγάζουν πάρα πολλές φωτοτυπίες πριν το κορνιζάρουν, μιας και θα είναι συνημμένο σε όλα τα
Application Forms, στην αναζήτηση εργασίας.
Και ξεκινούν…
Η ηλικία περίπου 26-27 κι αν είσαι άνδρας με την υποχρέωση της Στρατιωτικής θητείας, τότε γεμάτα 28 χρονών.
Εμπειρία; … μηδέν! Περγαμηνές; … να γεμίσεις ένα τοίχο κάδρα! Όλα με χρυσές κορνίζες αν είσαι λίγο του “
show”, σκουρόχρωμες σοβαρές αν είσαι των τύπων.
Τους ρωτούν, σχεδόν σε όλα τα
interviews που πάνε, σε όλες τις εταιρείες που αναφέρουν στην ιστοσελίδα τους, όλα τα γραφεία ευρέσεως εργασίας και αγγελιών:
- Έχετε εμπειρία;
Τι εμπειρία να έχει ο έρμος κυρά μου…; Πότε να την αποκτήσει; Και που; 20-21 χρόνια Ακαδημαϊκές Σπουδές! Άντε και ένα, ενάμιση χρόνο στο Στρατό, συν τα έξι χρόνια μέχρι να τους πάει πρώτη φορά «καροτσάκι» και «κλαίγοντας», η μάνα τους στο σχολείο… να τα 28-29 χρόνια και χωρίς να χρησιμοποιήσω για να κάνω τον υπολογισμό κομπιουτεράκι.
- Αααα δεν έχετε εμπειρία…!!! επαναλαμβάνει η ψυχαναγκαστική νεαρά που παίρνει την συνέντευξη κατ’ εντολήν του Διευθυντή Προσωπικού της Εταιρείας.
Πώς να έχουν εμπειρία ρε χριστιανή μου, πάλι τα ίδια θα λέμε;
Συμπληγάδες αυτές οι ερωτήσεις περί σπουδών σε συνάρτηση με την εμπειρία.
Κι αν κοιτούν να αποφύγουν τον βράχο που τους έρχεται από δεξιά, το πιο πιθανό είναι να τους έλθει η «σφαλιάρα» από τα αριστερά!
Αλλά έχω γίνει υπέρ το δέον αρνητικός.
Κάποια στιγμή, αν δεν υπάρξει κανένα μεγάλο «ατύχημα», όλο και κάποιος επιχειρηματίας θα αποφασίσει να τους προσλάβει!
Με ένα μισθουλάκο έτσι κι έτσι, αλλά είναι μια αρχή!
Άλλωστε θα έχουν και
companys car και companys mobile.
Και ξεκινούν… Και ρίχνονται με όλη τους την ψυχή στην δουλειά!

Θέλουν να αποκτήσουν αυτό που τους λείπει… Η εμπειρία.
Αυτή η άτιμη η εμπειρία…
Και θέλουν να τα μάθουν όλα. Όλα.
Ποιος θα πάει στο εξωτερικό για λογαριασμός της εταιρείας;
Ποιος θα οργανώσει το
team του γραφείου;
Ποιος θα συναντήσει στις διαπραγματεύσεις με τους πελάτες, τον κύριο Διευθυντή;
Σε όλα πρώτοι…
Όπως στο Δημοτικό, που ο δάσκαλος ρωτούσε ποιός ξέρει κάτι και εκείνοι με τον δείκτη να δείχνει τον …Θεό, φώναζαν «εγώ κύριε», «εγώ κύριε», «να πω εγώ κύριε;»…
Και περνούν τα χρόνια.
Και έρχονται οι προαγωγές. Και η εμπειρία, αναλόγως της θέσης, μεγαλώνει, μεγαλώνει, μεγαλώνει…
Και νέες προαγωγές…
Όλα αρχίζουν να φαίνονται τόσο εύκολα πλέον.
Κάθε δυσκολία, την αντιμετωπίζουν με μια άνεση, προϊόν της εμπειρίας που απέκτησαν μαζί με τις πρώτες άσπρες τρίχες και την ελαφρά καραφλίτσα…
Όλοι τους θαυμάζουν.
Οι πιο νέοι τους φθονούν. Σκέφτονται ότι κάποια στιγμή πρέπει να πάρουν την θέση τους, όπως σκέφτονταν και αυτοί κάποτε. Και αρχίζουν τα τραβήγματα των χαλιών κάτω από τα πόδια…
Αλλά η εμπειρία, τους κάνει δυνατούς.
Τα χρόνια περνούν σαν νερό. Πότε ήταν που βρίσκονταν στην ηλικία των 30 και πότε έφτασαν στα 50;
Και δώσε του να προσθέτουν πρακτικές γνώσεις και εμπειρία.
Με τόση εμπειρία, με τόσες γνώσεις, με τόσες σπουδές δεν τους κουνάει τίποτα…
Τίποτα;
Μόνο οι οικονομικές συγκυρίες, ίσως. Μόνο το κακό οικονομικό περιβάλλον.
Και έρχεται μια περίοδος κρίσης.
Οικονομική κρίση. Η εταιρεία δεν πάει καλά…
Προχωρεί σε απολύσεις…
Κάποια στιγμή βρίσκονται με ένα χαρτί απόλυσης στο χέρι…
50 χρόνων σε αναζήτηση εργασίας…
Η αποζημείωση και το πλεονάζον, τους συντηρούν για κάποιο χρονικό διάστημα.
Οι υποχρεώσεις πολλές, ανάλογες της «μισθάρας» που είχαν…
Ποιος το περίμενε ότι θα βρίσκονταν χωρίς δουλειά. Κανείς…
Και να τώρα, όλη μέρα μπροστά στους υπολογιστές, στις ιστοσελίδες των πολλών γραφείων ευρέσεως εργασίας…
Τρείς σελίδες βιογραφικό…
Σπουδές, εργασιακή εμπειρία, άλλα τυπικά προσόντα, ξένες γλώσσες…
Τρεις σελίδες βιογραφικό…
Και να μια δουλειά, ακριβώς ότι έκαναν μέχρι την ημέρα που έχασαν την δουλειά τους!
Διαβάζουν ξανά και ξανά, τις προδιαγραφές της θέσης.
Ναι ναι, ίδια ακριβώς καθήκοντα, ίδια ακριβώς εργασία!
Ώπα… τι λέει εκεί στο τέλος;
Ηλικία από 30-40 ετών!
Μπα, λάθος θα έκαναν, σκέφτονται.
Πρώτον, ζητούν εμπειρία. Που να την βρει ο άλλος την εμπειρία στα 30 του;
Η μόνη εμπειρία που μπορεί να έχει σε αυτήν την ηλικία, είναι από το τάβλι στα φοιτητικά μπαράκια!
Κλείνουν το ραντεβού για το
interview.
Και πάνε. Περιμένουν υπομονετικά στην ουρά, πίσω από τα νεαρά παιδιά, που και αυτά θέλουν να ξεκινήσουν τον εργασιακό τους βίο, με όνειρα και όρεξη, σαν αυτήν που είχαν και εκείνοι κάποτε πριν μια εικοσαετία!
Τους υποδέχεται μια νεαρά δεσποινίς, με το βιογραφικό τους μπροστά της.
Προσπαθεί να τους κάνει να νιώσουν άνετα λέγοντας το αμίμητο:
- Εντυπωσιακό βιογραφικό.
Και αφού το συζητούν λίγο και αυτοί, νιώθοντας βέβαια κάπως άβολα, καθότι πρώτη φορά μετά από μία 20ετία συνεντευξιαζόμενοι, έρχεται η ώρα της απογοήτευσης που εκφράζεται με την εξής ατάκα:
- Έχετε ένα μεγάλο συν, αλλά και ένα μεγάλο πλην…
- Σας ακούω, απαντούν με μια σχετική πλέον άνεση, απόρροια της εμπειρίας και της αντίληψης ότι απέναντί τους έχουν ένα νεαρό κορίτσι, που πιθανότατα έχει εντυπωσιαστεί από το τρισέλιδο βιογραφικό τους…
- Το συν είναι η εντυπωσιακές σπουδές σας σε συνδυασμό με την μεγάλη εμπειρία σας!
- Και το πλην; τολμούν να ρωτήσουν, σίγουροι ότι θα είναι κάτι απλά τυπικό.
- Το πλην, είναι η ηλικία σας! τους απαντά. Η ηλικία σας. Είστε 50 ετών.
Αυτό που οι ίδιοι πίστευαν ως πλεονέκτημα για τον εαυτό τους, αποδεικνύεται ένα σημαντικό μειονέκτημα, σε σχέση με τους νεαρούς που συνωστίζονταν για να δώσουν και αυτοί συνέντευξη.
Η ωριμότητα της σκέψης, η γνώση με την εμπειρία μαζί, δεν είναι πλέον ένα τρανό πλεονέκτημα, αλλά ένας λόγος απόρριψης της υποψηφιότητάς τους για την Θέση…
Χαιρετούν ευγενικά – άλλωστε τι φταίει η κοπέλα; - και βγαίνουν στον δρόμο.
Πνίγονται. Θέλουν να ανασάνουν…
Να περπατήσουν μόνοι στον δρόμο, μαζί με άλλους …αλλά μόνοι!

Άλλωστε ΜΟΝΟΙ είναι...
Όλοι όσοι τάχα ενδιαφέρονταν να βοηθήσουν, να πουν μια καλή κουβέντα σε κάποιον εν δυνάμει εργοδότη, έπεσαν "ένα σκαλοπάτι" και πλέον το γύρισαν στις ευχές...
- "Εύχομαι να βρεις μια δουλειά"! τους λένε πλέον...
Για να μπουν μπροστά και να εγγυηθούν για αυτούς, πλέον ούτε κουβέντα...
Άλλωστε ποτέ δεν το εννοούσαν...
- "Έκαστος την πάρτη του, αδελφέ..." έλεγαν τα μάτια τους, αλλά εκείνοι άκουγαν το στόμα τους. Και πίστευαν και ήλπιζαν...
Είναι εύκολο να υπόσχεσαι ότι νάναι και ακόμα πιό εύκολο να υπόσχεσαι ξέροντας ότι δεν θα κρατήσεις την υπόσχεσή σου... Εύκολο, αλλά ανέντιμο...
Αυτοί ήταν οι τόσοι γνωστοί, οι τόσοι φίλοι, οι τόσοι αυτοαποκαλούμενοι "αδελφοί"...
Πικραίνονται... και πνίγονται...
Πνίγονται. Με αυτές τις σκέψεις περνούν μπροστά από ένα μπαράκι…
Μπαίνουν να πιούν ένα ποτό. Τους χρειάζεται ένα ποτό…
Στην πόρτα, ένα χαρτί: ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΜΠΑΡΜΑΝ
Σκέφτονται… Βγάζουν το Βιογραφικό τους από την τσέπη…
Το διαβάζουν, με σπουδή… Σαν να το διάβαζαν πρώτη φορά… Κι ας το έγραψαν οι ίδιοι!
Το διαβάζουν και ξαφνικά σε μια στιγμή απόγνωσης, το τσαλακώνουν και το πετάνε στα σκουπίδια, δίπλα από τον πάγκο του μπαρ.
- Θέλω ένα ούζο σκέτο και να ρωτήσω για την θέση που ζητάτε του μπάρμαν!
Ο μπάρμαν πίσω από τον πάγκο, ρωτά σχεδόν αδιάφορα:
- Για τον γιό σου;
Ρουφούν τότε το ούζο με μιάς, αφήνουν το χαρτονόμισμα των 5 ευρώ στον πάγκο και κάνουν μεταβολή για να βγουν έξω…
Το πλατάνι απ’ έξω ρίχνει τα φύλλα του… Γεμίζουν το πεζοδρόμιο…
Προχωρούν αργά… Προς τα πού;
Ακολουθούν τον δρόμο… τον δρόμο που οδηγεί εκεί που σκοτώνουν τα άλογα πριν γεράσουν…

Εκεί που σκοτώνουν τα άλογα ακόμα και πριν γεράσουν!

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Α. ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ 13/12/2017

ΑΧ ΒΡΕ ΕΛΛΗΝΑ!!!

Πόσες φορές δεν κάθησα να σου γράψω Έλληνα… και δεν έβρισκα πως να ξεκινήσω.
Πόσες φορές δεν έχεις ιδέα…
Από πού να ξεκινήσω και που να διαβώ με την πένα μου!
Τα κατορθώματα σου, στην γη μοναδικά. Ναι μοναδικά.
Κατορθώματα και καλά και κακά.
Γιατί θέλει προσπάθεια να κάνεις και το μέγιστο κακό.
Επιτεύγματα και Καταστροφές.
Και ξέρεις Έλληνα κάτι;
Είναι το
DNA σου τέτοιο! Και κυνηγάει και τον Βορειοηπειρώτη και τον Σαλονικιό και τον Εβρίτη, και τον Κερκυραίο και τον Πελοπονήσιο και τον Αθηναίο και τον Κρητικό και τον Χιώτη και τον Κύπριο.
Πολλές φορές, άνοιξα την «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους» και ένιωσα να κάνω σκωτσέζικο ντους.
Από την μια άνισες Μάχες που έδειχνες το μεγαλείο της ψυχής σου, την μαγκιά σου, τον τσαμπουκά σου, τον αντριλίκι σου… και από την άλλη την ψοφοδεή πλευρά σου!
Αυτή που έγλυφε κατακτητές, κατέδιδε στους εχθρούς τους συντρόφους, έδειχνε κρυφά μονοπάτια στον εχθρό…
Κουράστηκα ρε Έλληνα. Ειλικρινά κουράστηκα.
Σε μελετώ πάντα. Κάθε σου βήμα. Και ξέρεις ανακάλυψα πολλά για σένα.
Πρώτα από όλα κατάλαβα ότι εσύ που ανακάλυψες την Δημοκρατία, δεν σου ταιριάζει σαν Πολίτευμα. Ναι σωστά άκουσες…
Και ξέρεις γιατί;
Γιατί την θεωρείς ισότιμη της Αναρχίας.
Κάνεις κάτι παράνομο, σου κάνει κάποιος μια παρατήρηση και αμέσως η απάντηση είναι «Δημοκρατία έχουμε»! Ποια Δημοκρατία έχουμε; Αυτήν που καταπατάει τα δικά μου δικαιώματα για να μπορείς να κάνεις ότι βλακεία θέλεις και να νιώθεις «ελεύθερος δημοκράτης»;
Αν κάποιος πει κάτι αρνητικό για σένα, αμέσως εκνευρίζεσαι! Η μόνιμη επωδός είναι : «Ποιος σου έδωσε το δικαίωμα να μιλάς για το άτομό μου;» ενώ όταν εσύ πεις κάτι αρνητικό ή κριτικάρεις κάποιον και εκείνος αντιδράσει, αμέσως θα πεις: «στις Δημοκρατίες δεν υπάρχει λογοκρισία»!
Πετάς μια μπανανόφλουδα στον δρόμο γιατί πληρώνεις στον δήμο να έχει οδοκαθαριστές και αν κάποιος σου κάνει παρατήρηση, απαντάς ότι το κάνεις γιατί αν παντού είναι καθαρά, δεν θα χρειάζονται οδοκαθαριστές και δεν θέλεις να χάσουν την δουλειά τους. Αλτρουϊστής δηλαδή! Την απάντηση την έχεις πάντα έτοιμη.
Έχεις στο μυαλό σου ένα συγκεκριμένο Κυβερνητικό μοντέλο. Οτιδήποτε άλλο είναι μπούρδες. Και είσαι έτοιμος να χαλάσεις τις σχέσεις σου ακόμα και με φίλους που σε αγαπούν, γιατί δεν συμμερίζονται το δικό σου Κυβερνητικό μοντέλο.
Βέβαια καθημερινά, βρίζεις το Σύστημα. Το σύστημα των βολεψάκηδων, των γνωστών, των κολλητών…
Μόλις δεις όμως κλήση (τίκετ) στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου σου, αμέσως σκέφτεσαι ποιόν αστυνομικό γνωρίζεις αν η κλήση είναι από τροχαίο ή ποιόν δημοτικό σύμβουλο γνωρίζεις αν η κλήση είναι από δημοτικό αστυνομικό, για να στην «σβήσει»!
Βρίζεις γιατί το Εθνικό Σύστημα Υγείας της χώρας σου σε στέλνει για εξετάσεις μετά από ένα χρόνο, επειδή Κύριος οίδε πόσοι «γνωστοί γιατρών» σε …προσπέρασαν παράνομα στην λίστα, αλλά μόλις βρεις γιατρό που ήσασταν κάποτε συμμαθητές, κατευθείαν του κλαίγεσαι για να σε βάλει μπροστά μπροστά επικαλούμενος την παιδική σας φιλία… ασχέτως αν τον είχες ταράξει στις καρπαζιές τότε γιατί ήταν σπασίκλας!
Δεν πας σε μια παρουσίαση βιβλίου, γιατί λες «ποιος σηκώνεται από τον καναπέ τώρα;» αλλά θα πας στον Ρέμο να τον γεμίσεις γαρύφαλλα λες και είναι Επιτάφιος! Και θα κάτσεις μέχρι το πρωΐ… ξεχνώντας ότι έχεις και μια δουλειά και αυτός ο «ελεεινός» ο προϊστάμενος, δεν θέλει να αργείς!
Μουντζώνεις με την ψυχή σου όταν βλέπεις ένα αντιπαθή πολιτικό στην τηλεόραση, αλλά αν τυχόν και τον συναντήσεις όταν κάνεις την βόλτα σου, θα στριμωχθείς να του σφίξεις το χέρι!
Και φτάνουμε στο σημείο κλειδί…
Το πώς ψηφίζεις!


Ένας λόγος που επιμένω Έλληνα ότι δεν σου ταιριάζει η Δημοκρατία σαν πολίτευμα, είναι το γεγονός ότι δεν ξέρεις να ψηφίζεις.
Δεν ξέρεις να ψηφίζεις σημαίνει ότι δεν ξέρεις πώς να ψηφίσεις, ποιόν να ψηφίσεις, γιατί να τον ψηφίσεις…
Θα σου φέρω ένα παράδειγμα.
Κάποτε τα πολύ παλιά τα χρόνια, όταν οι κάτοικοι των Αθηνών είχαν την πατέντα του Δημοκρατικού Πολιτεύματος, κάθε φορά που ψήφιζαν, έκαναν και μια «πατάτα».
Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η ψηφοφορία για τον Αριστείδη τον Δίκαιο.
Κάποιος ψήφισε να εξοριστεί ισοβίως από τον τόπο του, πράγμα άκρως ατιμωτικό για την τότε εποχή. Να στερηθεί το δικαίωμά του να ζει στον τόπο του.
Κι όμως ο άλλος το ψήφισε. Κάποιος τότε σκέφτηκε «μα καλά κάποιον λόγο θα έχει!». Και πήγε και τον ρώτησε.
- Γιατί ψήφισες να εξοριστεί ο Αριστείδης με το να γράψεις το όνομά του στο όστρακο; (όστρακο = το ψηφοδέλτιο της εποχής)
Η απάντηση ήταν: «Γιατί βαρέθηκα να ακούω όλους να τον αποκαλούν ΔΙΚΑΙΟ»!
Και ο Αριστείδης… εξορίστηκε!
Και πάμε στα νεώτερα χρόνια. Και βλέπουμε την μία τετραετία ο Καραμανλής ο πρεσβύτερος να παίρνει 55% και να ανακηρύσσεται ΘΕΟΣ
Την επόμενη τετραετία βλέπουμε να πέφτει στο 40% ώστε την αμέσως επόμενη ο κύριος αντίπαλός του εκλέγεται με 46% και να του παίρνει τον Θρόνο του Θεού, αλλά όχι στην Βασιλεία των Ουρανών αλλά στον μάταιο κόσμο των ανθρώπων.
Ο νέος Θεός, ονόματι Ανδρέας Παπανδρέου, αφού την επόμενη τετραετία πέφτει στο 40%, περιμένει την αμέσως επόμενη, για να δει πλέον τον αντίπαλό του που ακούει στο όνομα Μητσοτάκης να παίρνει 44% και να γίνεται πλέον αυτός Θεός.
Περνά ξανά ο καιρός και ο Μητσοτάκης βλέπει με λύπη του έναν πρώην αρχιερέα (της λεγόμενης διαπλοκής) ονόματι Σημίτη να παίρνει πιά αυτός το 44% !!!
Άντε να δούμε λες από μέσα σου. Κι όμως, περνάει περνάει η μέλισσα με τα μελισσόπουλα και με τα κλεφτόπουλα και μετά από άλλη μια τετραετία, έρχεται ένας νέος Σωτήρ, που ακούει στο όνομα Κώστας Καραμανλής ο νεώτερος και παίρνει αυτός πια το 44%...
Τι είναι αυτό το 44% ρε Έλληνα.  Σαν το αγαπημένο σου νούμερο είναι. Να το παίξεις στο τζόκερ μπας και δεις «άσπρη μέρα», γιατί όταν το βγάζεις στις εκλογές μας στέλνεις στον Καιάδα όπου πάντα μας σώνει την «τελευταία στιγμή» ο λεγόμενος «Θεός της Ελλάδας».
Και μετά τον Καραμανλή τον νεώτερο, νάτος ο έτερος Καππαδόκης. Ονομάζεται Γιωργάκης. Όχι στο επώνυμο. Στο όνομα. Κι αυτό γιατί λόγω της έμφυτης βλακείας του δεν κατάφερε να γίνει ποτέ Γιώργος. Αλλά εσύ Έλληνα, το δίνεις αυτού πλέον το 44%... Πάλι 44%....
Λες και είναι ένα κλειστό
Club αυτοί οι ψηφοφόροι και κάθε φορά αποφασίζουν ποιόν θα ψηφίζουν μονοκούκι!
Αλλά και σύ Γιωργάκη δεν φτούρησες… Κλάταρες νωρίς νωρίς…
Και στην θέση σου ήλθε ο άλλος, μετά ο άλλος και τώρα ο ΑΡΧΙΨΕΥΤΗΣ των τριών Ηπείρων και πέντε Θαλασσών, ονόματι Τσίπρας.
Και τον ψήφισες και με τα δύο σου χέρια.
Και την πάτησες. Γιατί μιάς και αποφάσισες ότι είσαι «κοψωχέρης» δηλαδή από αυτούς που μετά τις εκλογές λένε «τι βλακεία που ψήφισα τον τάδε ή τον δείνα» και καταλήγουν «δεν μου κοβόταν καλύτερα το χέρι;» τι ήθελες να ψηφίσεις και με τα δύο σου χέρια;
Όταν ψηφίζεις με το ένα χέρι, λες «δεν μου κοβόταν το χέρι την ώρα που τον ψήφιζα!» και το πολύ πολύ να χάσεις το ένα χέρι.
Αλλά όταν ψηφίζεις και με τα δυό σου χέρια κάποιον… την πάτησες, αν σου βγει «σάπιο το καρπούζι»! Θα πρέπει να αρχίσεις να εκπαιδεύεσαι να πιάνεις το πιρούνι με τα πόδια…
Και ξέρεις γιατί γίνονται όλα αυτά…
Για δύο λόγους: είσαι επιρρεπής προς την καλοπέραση και δεν έχεις υπομονή.
Είναι σαν να χτίζεις ένα σπίτι.
Προσλαμβάνεις έναν εργολάβο που σου λέει ότι κάνει πολλή καλή δουλειά.
Συμφωνείς να του δώσεις την εργολαβία και του δίνεις τα σχέδια που θέλεις.
Εεε εκείνος φέρνει τις σκαλωσιές του, τις μπετονιέρες του, τις παλέττες με τα τσιμέντα, με τα τούβλα, ξεφορτώνει το φορτηγό την άμμο, φέρνει τα καλούπια του.
Και ξεκινάει.
Ξυπνάς ένα πρωΐ, βλέπεις τον κακό χαμό στο οικόπεδο που χτίζεις και αρχίζεις: «
Mα τι κάνεις εδώ χριστιανέ μου; Χάλια τα έκανες! Γέμισες τον τόπο παλέττες. Τι είναι αυτά τα τσιμέντα έξω. Τι είναι αυτά τα ξύλα; Τι είναι αυτά τα πεταμένα νάϋλον;
Άσε άσε δεν κάνεις καλή δουλειά!
Και τον σταματάς και ψάχνεις για καινούργιο εργολάβο…
Αυτό κάνεις. Και για αυτό δεν έχεις ακόμα σπίτι…
Αν πέσεις στα χέρια κανενός «πονηρού» εργολάβου που σε κατάλαβε τι «σπαστικός» είσαι  και χωρίς υλικά, όλο κάνει ότι κατασκευάζει κάτι, αλλά αποτέλεσμα  μηδέν, αρκούμενος που χαίρεσαι να βλέπεις το οικόπεδο καθαρό… Άντε να χάσεις καμμιά τετραετία ή πενταετία αν χτίζεις στην Κύπρο.
Απλά δεν καταλαβαίνεις ότι εσύ χάνεις χρόνο, ενώ όλοι οι γείτονές σου εκμεταλλεύονται μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο.
Αυτός είσαι Έλληνα…
Φτηνός στα λάχανα και ακριβός στις λαχανίδες…
Εγώ δεν θα στο ξαναπώ. Μην κολλάς στις λέξεις.
Η Δημοκρατία θέλει μυαλό για να λειτουργήσει.
Είναι κάτι σαν κι αυτό που έλεγε και η γιαγιά μου: «τα μεταξωτά βρακιά, θέλουν κι επιδέξιους πισινούς»!
Να το θυμάσαι αυτό.
Και να το θυμηθείς τι σου είπα, την επόμενη φορά που θα με πεις …φασίστα!
Γιατί μάλλον είσαι πιο φασίστας από ότι νομίζεις…

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ "ΜΑΧΗ-FREE PRESS" ΤΗΝ 10/12/2017

Πέμπτη 23 Νοεμβρίου 2017

Ο Διοικητής της ΕΛ.ΔΥ.Κ. "ξαναχτύπησε"....

ΜΑΛΟΥΝΤΑ. Της Παναγίας στις 21 Νοεμβρίου. Ημέρα των Ενόπλων Δυνάμεων και η ΕΛ.ΔΥ.Κ. έχει βάλει τα γιορτινά της. Αγήματα, η ΕΝΔΟΞΗ Πολεμική της Σημαία, ο ΗΡΩΑΣ βετεράνος Λοχαγός του 4ου Λ/ΤΦ το 1974 στην Επική πιά Μάχη του Στρατοπέδου, κ.Λούης Ιωαννίδης, ο ΥΠΑΜ, ο Α/ΓΕΕΦ και λοιποί επίσημοι. 
Μετά την Εορταστική Δοξολογία χοροστατούντος του σεβασμ. Μητροπολίτη κ.Ησαΐα, υπήρξε επίδειξη του …τι περιμένει τους Τούρκους, αν ποτέ τολμήσουν να αμφισβητήσουν την Εδαφική Ακεραιότητα της Κύπρου. Η όλη επίδειξη σε ρεαλιστικές συνθήκες Μάχης, των δυνατοτήτων και της άρτιας εκπαίδευσης των ανδρών και γυναικών του Ελληνικού Συντάγματος, που έφτασε όχι μόνο στην άριστη χρήση όλων των υπερσύγχρονων οπλικών συστημάτων που διαθέτει, αλλά και σε εκπαίδευση σε εφαρμογές και δράσεις που μέχρι σήμερα δεν είχε κανείς εγκαινιάσει πριν την τελευταία Διοίκηση, όπως είναι το Σχολείο Αυτοάμυνας, έδωσε στους παρευρισκόμενους Πολιτικούς, Στρατιωτικούς, Δημοσιογράφους και λοιπούς προσκεκλημένους την αίσθηση ότι ο ΓΡΑΝΙΤΗΣ που λέγεται ΕΛ.ΔΥ.Κ., θα είναι πάντα εκεί και θα φράζει με επιτυχία τον δρόμο σε οποιονδήποτε τολμήσει να απειλήσει τη Κυπριακής Δημοκρατίας. Αλλά από ότι φαίνεται στην Διοίκηση της, δεν φτάνει μόνο αυτό. Δεν φτάνει μόνο η αποτροπή. Και αυτό έγινε κατανοητό από τις τελευταίες φράσεις στην ομιλία του κ. Διοικητού Σχη (ΠΖ) Προκόπη Μαυραγάνη, ο οποίος και άλλες φορές έχει μιλήσει με αυτά τα λόγια και σε άλλες  εκδηλώσεις.
Κατέληξε στον λόγο του λοιπόν ο κ.Διοικητής, παρουσία του ΥΠΑΜ κ.Χ.Φωκαΐδη και του Α/ΓΕΕΦ Αντγου Η.Λεοντάρη: «…και εύχομαι να είναι η ΕΛ.ΔΥ.Κ. αυτή που θα απελευθερώσει τα σκλαβωμένα εδάφη της Κύπρου μας!»
Λεβέντικα λόγια, ενός πραγματικού ΕΛΛΗΝΑ Αξιωματικού, ενός Διοικητή μιάς επίλεκτης Μονάδας του Ελληνικού Στρατού, που δεν μασάει τα λόγια του και δίνει ο ίδιος το παράδειγμα για να δημιουργηθεί το υψηλό φρόνημα που χρειάζονται όλοι οι υφιστάμενοι του, από τον υποδιοικητή μέχρι και τον τελευταίο οπλίτη.
Κάθε φορά στην ΕΛ.ΔΥ.Κ. είμαι πεπεισμένος, ότι οι ΗΡΩΕΣ του 1974, από κει ψηλά, θα κουνούν το κεφάλι με ικανοποίηση βλέποντας τους σημερινούς διάδοχους τους.
(αρθρο που δημοσιευτηκε στην εφημεριδα ΜΑΧΗ-FRESS PRESS της 26/11/2017)

Κυριακή 29 Οκτωβρίου 2017

Τελικά το "ΟΧΙ" το είπε ο Μεταξάς!

του Κωνσταντίνου Α. Δημητριάδη 

Πάντα όταν έρχονται αυτές οι μέρες, οι μέρες που φαίνεται ξεκάθαρο το μεγαλείο του Έλληνα, όταν η «περίστασις συγχωρήσει», νιώθω αυτόματα μια εσωτερική θλίψη.

Κι αυτό γιατί ταυτόχρονα με την ανάταση ψυχής, λόγω του Ηρωϊκού ΟΧΙ, που η ηχώ του έφτασε μέχρι τον Ειρηνικό, έρχεται και η μιζέρια και η μισαλλοδοξία που μας διακατέχει σαν λαό.
Μια μισαλλοδοξία που φτάνει και ξεπερνάει τα όρια της κακίας ακόμα, όταν «διανθίζεται» ακατάσχετα με μπόλικη κομματική «κοπριά».

Όλοι πάντα γνωρίζαμε από τότε που ήμασταν στο Δημοτικό Σχολείο, τέλη δεκαετίας ’60, αρχές ’70 ότι το περήφανο ΟΧΙ στους Ιταλούς και στο τελεσίγραφό τους, το είπε ο Κυβερνήτης εκείνη την εποχή της Ελλάδος κ.Ιωάννης Μεταξάς, ο οποίος κυβερνούσε από την 4η Αυγούστου 1936.





















Και ήλθε η Μεταπολίτευση, της «χλιαροδεξιούλας» Νέας Δημοκρατίας, κάτι σαν τον Κυπρέϊκο Συναγερμό δηλαδή, που άρχισε να θέτει υπό συζήτηση, κατά απαίτηση της Αριστεράς των ηττημένων κατσαπλιάδων του ’49, όλην την Νεώτερη Ελληνική Ιστορία.

Και άρχισαν τα πρώτα ψελλίσματα από πλευράς των χαλαρόμυαλων τάχα μου τάχα μου «δεξιών», περί «Φασίστα Μεταξά», περί «Όχι που είπε ο Λαός» κλπ. Αποδέχθηκε θεωρίες ότι τάχα μου τάχα μου – στα κυπριακά «η μίσιη μου» - αυτό το όχι ήταν ένα «τρολλάρισμα» του Μεταξά απέναντι στον Ελληνικό λαό …που τόσο «δυνάστευε» !!! Το βούλωσε η «χλιαροδεξιούλα» του «κουφάλογου» εκ Πρώτης Σερρών, όταν οι μαλλιάδες και μουσάτοι του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ, ανακοίνωναν πανευτυχείς στον Ελληνικό λαό την καινοφανή θεωρία τους περί προσυνεννοημένης – τυπικού χαρακτήρα – άρνησης του Μεταξά να αποδεχθεί το τελεσίγραφο του Ντούτσε, καθότι δεν ανέμενε ότι ο Ελληνικός Λαός θα τους πέταγε στην θάλασσα (ο Λαός, διότι περί Στρατού τότε εκεί στα 1975, ούτε αναφορά δεν γινόταν!). Το σκεπτικό τους δηλαδή που προσπάθησαν – και εν πολλοίς κατάφεραν – να επιβάλουν στην συνείδηση πολλών ελληνόφωνων κατοίκων της Ελλάδας, ήταν ότι ο Μεταξάς είπε συνεννοημένος με τους Ιταλούς το ΟΧΙ, μην χάσει το image του (μάλλον έτσι θα τον συμβούλευσε ο τότε image maker του Μανιαδάκης) απέναντι στον Ελληνικό Λαό τον οποίο κατά την άλογη-λογική των οπαδών του «χασάπη-Στάλιν», πρώτου εξαδέλφου του «φούρναρη-Χίτλερ», θα συνέχιζε να κυβερνά ακόμα και με την Ελλάδα σκλαβωμένη στον Ιταλικό Φασισμό. Και ναι η «χαριτόβρεκτος» Δεξιούλα στην Ελλάδα, το ήπιε και αυτό το «πικρόν ποτήριον» στο όνομα της «μη αναμόχλευσης των παθών», μιάς και η 7χρονη Δικτατορία μόλις είχε καταρρεύσει.

Με λίγα λόγια τι μας έλεγαν τα καλόπαιδα του «Οδηγητή» και της «Εξόρμησης» στα μέσα της δεκαετίας του ’70;
Ότι ο Ιωάννης Μεταξάς, θέλοντας να σώσει τα προσχήματα, είπε το ΟΧΙ, πιστεύοντας ότι ο Ελληνικός Στρατός δεν θα άντεχε στην Ιταλική Πολεμική μηχανή για πάνω από μια-δυό μέρες και όταν η Ελλάδα θα είχε πλέον καταληφθεί από τους Ιταλούς, ο Μεταξάς σαν «ιδεολογικά συγγενής» με τον Μουσσολίνι, θα συνέχιζε να είναι … «κατοχικός Πρωθυπουργός»! …Νοσηρή φαντασία καλπάζουσα.

Σε αυτήν την φαντασία, απάντηση δεν έδωσε κανείς από την «παρεούλα του εραστού του Ευταξία»!

Σε αυτό το σενάριο νοσηρής φαντασίας, απάντησαν σημαίνοντα στελέχη της Κομμουνιστικής Αριστεράς:

«…Ότι και να πεις για τον Μεταξά, το πρωί της 28ης Οκτωβρίου εξέφρασε το λαϊκό αίσθημα [...] Δεν μπορώ να δεχθώ αυτή τη συνεχή κριτική των αριστερών, οι οποίοι δεν είπαν ΠΟΤΕ ότι εν πάση περιπτώσει ο Μεταξάς εκείνο το πρωί είπε αυτό που αισθανόταν όλος ο ελληνικός λαός. Και θα πω και κάτι ακόμα: Στην κηδεία του Μεταξά εγώ παρευρέθηκα. Ήμουν από εκείνους που με τίποτα δεν τον ήθελα, αλλά παρευρέθηκα. Και παρευρέθηκε πολύς τέτοιος κόσμος…». (Καθημερινή 28-10-06 Συνέντευξη του Φαράκου Γ.Γ. της Κ.Ε. του ΚΚΕ 1989-1991)

«...Οταν έπεφτε μια πόλη, “έπεφτε” όλη η Ελλάδα: έβγαινε όλος ο κόσμος έξω, χτυπάγανε οι καμπάνες κι ο κόσμος τραγουδούσε, χόρευε, φίλαγε ο ένας τον άλλο... […] Τέτοια έξαρση πατριωτισμού δεν νομίζω να την ξανάζησαν οι Ελληνες. […] Ο θάνατος του Μεταξά ήταν ένα μεγάλο σοκ. Ο Μεταξάς ήταν πολύ τυχερός διότι συνέδεσε το όνομά του με το “Οχι”, συνέδεσε το όνομά του με τη νίκη και πέθανε σε μια κορύφωση νίκης...» (Μίκης Θεοδωράκης - Συνέντευξη του στην ΕΡΤ)

Και βέβαια η μέγιστη απόδειξη ότι ο Μεταξάς πίστεψε στην Νίκη, είναι το γεγονός ότι για τις επόμενες 70 ημέρες από τον τορπιλισμό της «Ελλης», ενώ φρόντισε να επικρατήσει η «ηρεμία πριν από την καταιγίδα, μ’ ένα πρωτοποριακό σύστημα «σιωπηρής επιστράτευσης» με ατομικές προσκλήσεις, ο Μεταξάς πρόλαβε να ετοιμάσει τον στρατό χωρίς να δώσει την αφορμή για πόλεμο. Μέχρι που, τα χαράματα της 28ης Οκτωβρίου, το αυτοκίνητο του Ιταλού πρέσβη έφτασε έξω από το σπίτι του στην Κηφισιά...

Η μεγάλη αλήθεια λοιπόν είναι ότι το ΟΧΙ, το είπε ο ΜΕΤΑΞΑΣ. 
Μόνο ο ΜΕΤΑΞΑΣ… 
Το πήρε την επόμενη μέρα ο Ελληνικός Λαός το έκανε σημαία του και δημιούργησε το Έπος της Βορείου Ηπείρου. 
Αλλά τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου 1940, όταν όλοι κοιμόντουσαν, ο ικανότατος αυτός Κυβερνήτης, πήρε στους γηραιούς ώμους του την ΜΟΙΡΑ ΕΝΟΣ ΟΛΟΚΛΗΡΟΥ ΕΘΝΟΥΣ…

(αναρτήθηκε στην εφημερίδα ΜΑΧΗ-FREE PRESS της 29/10/2017)

Σάββατο 28 Οκτωβρίου 2017

28η Οκτωβρίου 1940 και οι συντελεστές της Νίκης...

γράφει ο Κώστας Καρδαράς

O εορτασμός των εθνικών επετείων αποτελεί μακρά παράδοση για μας τους Έλληνες αλλά και για πολλούς άλλους λαούς. Συντελεί στην αναζωπύρωση της εθνικής συλλογικής μνήμης και υπερηφάνειας, στην σταθεροποίηση των δεσμών της νεωτέρας γενεάς με τα επιτεύγματα και τις θυσίες των παλαιοτέρων και ενισχύει το συλλογικό πνεύμα του λαού πού σε εποχές άκρου έξατομισμού όπως είναι ή δική μας τόσο πολύ χαλαρώνει και εκφυλίζεται.
Οι μικροί φαύλοι άνθρωποι πού ή κακή μοίρα της Πατρίδος τοποθέτησε προσωρινά επικεφαλής τού Ελλαδικού κρατιδίου, αποτελούν ακριβώς βλαστάρια του βάλτου της παντελούς ισοπεδώσεως και για τούτο κάθε συμφέρον έχουν να συντηρούν μία γκρίζα ομοιομορφία πολεμώντας και καταστρέφοντας συστηματικά κάθε τι πού διαφοροποιεί τα άτομα και τους λαούς θέλοντας να θάψουν την ποικιλία, την πολυμορφία και την αρμονία των φυσικών διαφοροποιήσεων των ατόμων και των εθνών και να την μετατρέψουν σε μία στατιστικά προβλέψιμη και προπαγανδιστικά εύκολα χειραγωγήσιμη ομοιόμορφη μάζα πού θα εξασφαλίσει την διατήρηση της εκφυλισμένης τους υπάρξεως στους θώκους της εξουσίας.

Στα πλαίσια αυτής της προσπάθειας φροντίζουν τόσο να διαστρεβλώνουν το νόημα και να υποβιβάζουν τη σήμα σία των εθνικών επετείων όσο και να αλλοιώνουν συστηματικά και σκοπίμως τις Ιστορικές αλήθειες και γεγονότα ώστε να χάνεται ο ειρμός και ή συνέχεια της Ιστορικής μας μνήμης. Αποτελεί χρέος μας τόσο ο Ελληνοπρεπής εορτασμός των επετείων αυτών όσο και ή δια παντός τρόπου και με σου αποκατάσταση της διαστρεβλωθείσης ιστορικής αληθείας καθώς και η διάδοσή της. Γιατί είναι δυστυχώς αλήθεια ότι στα τέλματα τού ψεύδους και της απάτης βλαστάνουν και ανθίζουν όλοι οι σπόροι τού εκφυλισμού των σημερινών κοσμοεξουσιαστών.
Δυστυχώς, ή επίσημη κάλυψη του εορτασμού της επετείου της 28ης "Οκτωβρίου βρίσκεται στα χέρια εκείνων των ανθρώπων πού εγκατέλειψαν το μνημείο των Σαλαμινομάχων μετατρέποντας το σε σκουπιδότοπο και τα άγια οστά των ηρώων σε αθύρματα αδέσποτων σκύλων, πού ακόμη δεν έχουν αναγνωρίσει επισήμως την θυσία των ηρώων τού 1974 στην Κύπρο, ότι δηλαδή έπεσαν μαχόμενοι υπέρ πατρίδος ώστε να τους αποδοθούν οι τιμές πού τους πρέπουν, πού μας οδηγούν από την μία εθνική ταπείνωση στην άλλη στο όνομα μιας τρυφηλής, θανατηφόρου ευδαιμονίας πού συν τοις άλλοις αποδεικνύεται απραγματοποίητη φενάκη.
«Μη, μην πάτε στην Ελλάδα. Εκεί η ίδια η γη σηκώνεται και τρώει τον ξένο!»

Ας γυρίσουμε όμως 58 χρόνια πίσω τις ταραγμένες ήμερες του "Οκτωβρίου τού 1940. Τα ξημερώματα της 28ης "Οκτωβρίου 1940 (στις 3 παρά δέκα τη νύχτα) ένα αυτοκίνητο του Διπλωματικού Σώματος φθάνει σε μία απλή παλαιική διώροφη κατοικία στην Κηφισιά. Ανάμεσα στους τρεις επιβάτες του είναι και ο τότε πρέσβυς της Ιταλίας στην Ελλάδα Εμμανουέλε Γκράτσι στον οποίο άλλωστε ανήκει και ή περιγραφή των στιγμών αυτών. Βγαίνει από το αυτοκίνητο και ζήτα στην Ελληνική γλώσσα αφού γνωστοποιεί πρώτα την ιδιότητα του στον μοναδικό χωροφύλακα σκοπό της εξώπορτας της α ύλης, να συναντήσει τον πρωθυπουργό της χώρας "Ιωάννη Μεταξά για ένα εξαιρετικά επείγον θέμα. Με τα επίμονα χτυπήματα τού κουδουνιού στο εσωτερικό τού σπιτιού εμφανίζεται ο ίδιος ο Μεταξάς με μία ρόμπα ριγμένη π άνω από το απλό βαμβακερό του νυκτικό και αναγνωρίζοντας τον επισκέπτη του τον οδηγεί σε ένα λιτά επιπλωμένο σαλονάκι. "Εκείνος τού επιδίδει το μακροσκελέστατο τελεσίγραφο πού ζητούσε την άμεση παράδοση στην Ιταλία στρατηγικών θέσεων της Ελληνικής επικρατείας. Το διαβάζει κρατώντας το με χέρια πού έτρεμαν ελαφρά (ήτο άλλωστε τότε 70 ετών) και με ελαφρά βουρκωμένα μάτια όπως πάντα όταν ήτο συγκεκινημένος και με σταθερή φωνή λέγει στα Γαλλικά πού ήταν και ή γλώσσα των διπλωματών της εποχής «Alors c' est la guerre - Λοιπόν έχουμε πόλεμο» 

συν. Κώστας Καρδαράς
Καταλαβαίνουμε λοιπόν την σημασία μιας συγκεντρώσεως σαν την σημερινή όπου σαν μέσα σε μία Ιερή εθνική κοινωνία θα ξαναθυμηθούμε όλοι μαζί τις στιγμές πού ο Έλληνας επαναπροσδιόριζε το νόημα τού ήρωος άνθρώπου πάνω στα κακοτράχαλα βουνά της γης του πού συμμέτοχα και αυτά επαλήθευσαν θαρρείς τον Αισχύλο στους «Πέρσες» του πού λέει την φράση πού έμεινε στην Ιστορία σαν το περίφημο ΟΧΙ στην "Ιταλική εισβολή και πού έκτοτε προσδιορίζει και χαρακτηρίζει κάθε απόφαση για αποφασιστική, σθεναρή και ηρωική αντίσταση.
Αυτό το ΟΧΙ ήταν ο πυρήνας ενός άνεμοστροβίλου και ή αρχή μιας εποποιίας πού έμελλε να συνταράξει την ανθρωπότητα ολόκληρη. Τα τελευταία χρόνια ένας εκ τού πονηρού λαϊκισμός, προσπαθεί να μας πείσει ότι ο Μεταξάς είπε το ΟΧΙ φοβούμένος την λαϊκή αγανάκτηση ενώ ο ίδιος ήταν δήθεν έτοιμος να παραδώσει την χώρα στους Ιταλούς και άλλα τέτοια εξ Ίσου φαιδρά και ευτράπελα.

Ή πηγή όλων αυτών είναι είτε οι αγράμματοι και αστοιχείωτοι ξυλοσχίστες του Υπουργείου Παιδείας καθώς και οι ανταγωνιστές τους στην άπαιδευσία δημοσιογράφοι των μεγάλων ΜΜΕ αλλά και των μικρών πού προσπαθούν συνήθως να τους μιμηθούν και να τους μοιάσουν πού είναι εύκολοι και πρόθυμοι αναμεταδότες κάθε αντεθνικό Ο ψεύδους και κάθε εκφυλισμένου συρμού.
Τα ηρωικά πρότυπα και οι προσωπικότητες αποτελούν απαραίτητα σύμβολα για την ψυχική ευρωστία ενός λαού. Ή απομυθοποίηση των συμβόλων και των προτύπων ανέκαθεν αποτελούσε αντικείμενο της προπαγάνδας των κομμουνιστών και των άλλων αντεθνικών στοιχείων. Μετακινώντας το βάρος της αποφάσεως από τον ηγέτη στην μάζα πετυχαίνουν τα εξής:

1) Κολακεύουν το ατομικιστικό αίσθημα και τον ατομικισμό του καθενός καταργώντας κάθε έννοια συλλογικότητος.
2) Καταργούν το ηρωικό πρότυπο απαραίτητο στοιχείο για την συλλογική έκφραση και ψυχική ευρωστία.
3) Μετατρέπουν τον λαό από ένα ενιαίο οργανικό σύνολο σε ένα άθροισμα μεμονωμένων ατόμων πού είναι εύκολα χειραγωγήσιμο από τις προπαγάνδες πού κολακεύουν και υποκινούν τα κατώτερα ένστικτα και τα ατομικιστικά αισθήματα των ατόμων ενώ αφαιρούν από τον θεσμό της ιεραρχήσεως την αξιοκρατική του υπόσταση μετατρέποντάς τον σε μία άνευ ουσίας κοινωνική ταξινόμηση και διαστρωμάτωση πού απλώς βολεύει τους εξουσιαστές μας.
Αποτελεί για τον λαό μας ελάχιστο χρέος να αναγνωρίζει και να τοποθετεί στο βάθρο πού τους πρέπει τους ηγέτες εκείνους πού στις κρίσιμες ιστορικές στιγμές απετέλεσαν την χαλύβδινη αιχμή του δόρατος του έθνους οδηγώντας το στο δρόμο των προοπτικών και των επιδιώξεων του. Ή αλήθεια είναι σήμερα καλά γνωστή, απλή και προφανής.

Εκείνη την ιστορική Ώρα ο Ιωάννης Μεταξάς ήτο μόνος ενώπιον της Ιστορίας και ουσιαστικά ανακοίνωσε μία Απόφαση πού ο ίδιος είχε πάρει πολύ καιρό πριν. Από το φθινόπωρο ήδη του 1936 στη Συνεδρίαση τού Ανωτάτου Ναυτικού Συμβουλίου ...πως διασώζεται από τα πρακτικά είχε προβλέψει την έκρηξη του πολέμου καθώς και την αναγκαστική συμμετοχή της Ελλάδος σε αυτόν είχε δε (ορθώς γεωπολιτικά) προδιαγράψει την θέση μας παρά το πλευρό της Αγγλίας.
«Αυτό πού θα σας είπω δεν θα το ανακοινώσετε εις κανένα, προβλέπω πόλεμον μεταξύ του Αγγλικού και του Γερμανικού συγκροτήματος. Πόλεμον πολύ χειρότερον από τον προηγούμενον. Εις τον πόλεμον αυτόν θα κάνω ότι ημπορώ δια να μην εμπλοκή ή Ελλάς αλλά τούτο δυστυχώς θα είναι αδύνατον. Είναι περιττόν να σας είπω ότι η θέσις μ ας εις την σύρραξιν αυτήν θα είναι παρά το πλευρόν της Αγγλίας. Επαναλαμβάνω και πάλιν: το τελευταίο αυτό προπαντός, να μην εξέλθη της αιθούσης ταύτης.»

Είναι εξ άλλου γνωστό ότι το καθεστώς της 4ης Αυγούστου ανεμόρφωσε πλήρως τον ουσιαστικά άοπλο και διχασμένο από τον διχασμό και τα κινήματα στρατό σε αξιόμαχη και επίφοβη δύναμη φροντίζοντας τόσο τον εξοπλισμό του με μαζικές παραγγελίες ...όπλων και υλικού σε ποσότητες πρωτοφανείς για τα τότε Ελληνικά δεδομένα καθώς και για το ψυχικό σκέλος τού ηθικού τού στρατεύματος πού άλλωστε αποτελούσε αντανάκλαση τού ηθικού ολοκλήρου τού λαού πού ενωμένος με πίστη στην ηγεσία του πού ήδη είχε καταξιωθεί στην συνείδησή του με την άκρα επιτυχία της κοινωνικής και οικονομικής της πολιτικής. Η αλήθεια είναι ότι ο Μεταξάς όχι μόνο είναι αυτός πού είπε το ΟΧΙ αλλά και από πολύ ενωρίς είχε προβλέψει την εμπλοκή μας στον πόλεμο και με μεγάλη συνέπεια και επιμέλεια είχε προετοιμάσει και τον λαό και τον στρατό γι' αυτό. Το Έπος της 28ης Οκτωβρίου δεν είναι τυχαίο γεγονός ούτε αποτέλεσμα παρορμήσεων της στιγμής αλλά το αποτέλεσμα μακρόχρονης μεθοδικής προετοιμασίας ενός μεγάλου λαού από τον εξίσου μεγάλο κυβερνήτη του. Επομένως αν θελήσουμε να προσδιορίσουμε τους συντελεστές της νίκης θα πρέπει να λάβουμε υπ' όψιν μας τα εξής:

Εκείνες τις δραματικές στιγμές, Κυβερνήτης ήτο μόνος του ενώπιον της Ιστορίας. Η απόφαση επομένως ήταν δική του και κανενός άλλου (όπως αποκλειστικά δική τους ήταν η απόφαση τού Καραμανλή το 1974 πού είπε πως η Κύπρος ευρίσκεται πολύ μακριά δια να επέμβωμεν καί τού Σημίτη πού ευχαρίστησε τους Αμερικανούς για την πρωτοφανή προσβολή της εθνικής τιμής και αξιοπρέπειας πού κατάφεραν αυτός και οι όμοιοί του στα Ίμια). Φυσικά και εξέφραζε εκείνη την στιγμή την θέληση τού λάου και τού έθνους πού άλλωστε ο ίδιος είχε διαυλώσει και σφυρηλατήσει. 

Άλλωστε αυτό είναι και το μεγαλείο τού κυβερνήτου, ή οργανική διαρκής κοινωνία με τις ενδόμυχες τάσεις και ροπές τού έθνους και ή έκφραση και υλοποίηση τους. Αποτελεί πράξη εθνικής προδοσίας και προϊόν χαμερπών εγκεφάλων ή προσπάθεια να αποδοθούν σε μία μεγαλειώδη πράξη - έκφραση της άρρηκτης κοινωνίας τού κυβερνήτου με τον λαό του, ταπεινά και εγωιστικά ελατήρια. Οι πολλαπλές και επανειλημμένες καταγραφές στο ημερολόγιο του πού εκδόθηκε μετά τον πόλεμο αποκαλύπτουν την σταθερή του απόφαση να προτίμηση τον δρόμο τού αγώνος από την εύκολη λύση τού συμβιβασμού και της συνθηκολογήσεως καθώς και την σπουδή του να προετοιμάσει τον λαό και τον στρατό εγκαίρως για την επερχόμενη θύελλα. Διαβάζουμε σποραδικά στο ημερολόγιο του:

18 Μαρτίου 1939
«Φοβερά απόφασίς μου εν περιπτώσει Ιταλικής προσβολής» 23 Αυγούστου 1940
«Έναρξις επιστρατεύσεως 8ης και 9ης Μεραρχίας. Νυν υπέρ πάντων ο άγων» 25 Αυγούστου 1940
«Ή μηχανή δουλεύει εκτάκτως καλά. ...Τα διαγγέλματα και τα διατάγματα είναι επίσης καθ' όλα έτοιμα.» 24 Οκτωβρίου 1940
«Ελάβαμε όλα τα μέτρα μας» 28 Οκτωβρίου 1940
«Ούτε σήμερα επίθεσις»
Έργο δικό του και της 4ης Αυγούστου αποτελεί η ψυχική προετοιμασία και πολεμική προπαρασκευή τού λαού πού όπως γνωρίζουμε ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα της πατρίδος με ενθουσιασμό και αυταπάρνηση. Ή μεγάλη επιτυχία των κοινωνικών και οικονομικών μέτρων τού καθεστώτος πού συγκριτικά ευρίσκεται στην κορυφαία θέση μεταξύ όλων των κυβερνήσεων τού 20ού αιώνος, συνετέλεσε στην απελευθέρωση του λαού από το φάσμα της εξαθλιώσεως, της αβεβαιότητος και της πενίας καθώς και στην αύξηση των συλλογικών δεσμών του και της εμπιστοσύνης του προς την κυβέρνησή του.

Αναφέρουμε μερικά μόνο από τα μέτρα της Κυβερνήσεως της 4ης Αυγούστου πού έθεσπίσθησαν το ένα μετά το άλλο όπως είναι ή καθιέρωση του 8ώρου εργασίας και της αργίας της Κυριακής, του θεσμού της εργατικής κατοικίας, ή ίδρυση, οργάνωση και λειτουργία του ΙΚΑ, ή προικοδότηση των απόρων κορασίδων, ή ίδρυση και λειτουργία τού πρώτου ραδιοφωνικού σταθμού και τόσα άλλα.
Ή συστηματική εθνική διαπαιδαγώγηση και ηθική πολεμική προπαρασκευή τόσο μέσα στους κόλπους της ΕΟΝ όσο και μέσα στους χώρους εργασίας και γενικά δημόσιους χώρους καθώς και από τα κρατικά και μη μέσα μαζικής ενημερώσεως όπως και οι συνεχείς ασκήσεις αεράμυνας και επιστρατεύσεως συνετέλεσε στην πολεμική προπαρασκευή του πληθυσμού και στο θαύμα της επιστρατεύσεως στο όποιο όλοι φαντάζομαι έχουμε γίνει κοινωνοί παρακολουθώντας σκηνές από επίκαιρα της εποχής πού δείχνουν τον αλλόφρονα ενθουσιασμό μέσα στον όποιο έτρεχαν να καταταγούν και να πολεμήσουν ακόμη και εκείνοι πού ήσαν πολύ μικροί ή πολύ μεγάλοι για να επιστρατευτούν. Γνωρίζουμε επίσης πάρα πολύ καλά την συμμετοχή τού αμάχου πληθυσμού στις πολεμικές επιχειρήσεις, κυρίως των Ηπειρωτών πού χρησίμευαν σαν οδηγοί στα στρατιωτικά τμήματα κινούμενοι διαρκώς στις προωθημένες θέσεις και μέσα στην ζώνη του πυρός όσο κυρίως και των ηρωικών γυναικών της Ηπείρου πού αντικατέστησαν τα υποζύγια μεταφέροντας πυρομαχικά και εφόδια για τις αδηφάγες ανάγκες του πολέμου στα απόκρημνα βουνά της πρώτης γραμμής. Επίσης δικό του έργο αποτελεί η από πάσης πλευράς προετοιμασία του Στρατού για την ανάληψη αυτού του έργου.

Συμφωνά με τα πρακτικά του -Ανωτάτου Στρατιωτικού Συμβουλίου της χώρας της 14-12-1932:
«η κατάστασις αμύνης της χώρας είναι αυτόχρημα τραγική» ενώ ο Αλέξανδρος Παπάγος όταν ανέλαβε αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Στράτου διεπίστωσε ότι:
«ή Στρατιωτική ημών κατάστασις ήτο από πάσης πλευράς αξιοθρήνητος»
 
καί ο πρέσβυς της Μεγάλης Βρετανίας 
Waterlow, σημειώνει για την Ελλάδα του 1935
«Όχι μόνον η οικονομική και κοινωνική αποσύνθεση βρισκόταν σε πλήρη ανάπτυξη. αλλά η Ελλάς ήταν άοπλη καί ανυπεράσπιστη την στιγμή που τα σύννεφα ενός γενικού πολέμου υψωνόταν πάνω από την Ευρώπη. Είχε πάψει να υπολογίζεται ακόμα και σαν πιόνι στο Βαλκανικό και Μεσογειακό σκάκι. Η επιστράτευση του Μαρτίου τού 1935 είχε κάνει φανερό αυτό πού δεν ήταν ποτέ μυστικό, ότι δηλαδή ο Στρατός διοικούμενος άσχημα, με κακή πειθαρχία, κακό οπλισμό και με ανύπαρκτες σχεδόν υπηρεσίες εφοδιασμού και Ιατρικής περιθάλψεως, ήταν ασήμαντος σαν μαχητική δύναμις.»
Αυτή λοιπόν την τραγική κατάσταση κατάφερε να ανατρέψει η Κυβέρνηση της 4ης Αύγουστου. Από την πρώτη στιγμή της αναλήψεως της εξουσίας εδόθησαν αμέσως μαζικές παραγγελίες όπλων και πυρομαχικών αλλά και αυτοκινήτων, αεροπλάνων και πολεμικών σκαφών σε ποσότητες τεράστιες για τα δεδομένα της εποχής, με δαπάνες ύψους 15 δισεκατομμυρίων δραχμών ενώ άρχισαν να λειτουργούν για πρώτη φορά και τα ναυπηγεία Σκαραμαγκά κατασκευάζοντας δύο νέα αντιτορπιλικά των οποίων όμως την κατασκευή διέκοψε ο πόλεμος. Η σχεδόν εξ αρχής κατασκευή των μεγάλης εκτάσεως οχυρώσεων της Γραμμής Μεταξά πού θωράκισαν τα προς την Βουλγαρία σύνορά μας και παρέμειναν απόρθητα ακόμη και από τις ανίκητες Γερμανικές στρατιές, απετέλεσε ένα ακόμη αξιοθαύμαστο επίτευγμα πού δείχνει την σφοδρή θέληση αλλά και την από καιρού εν ψυχρώ είλημμένη απόφαση της υπερασπίσεως του εδάφους και της τιμής της Πατρίδος.

Σαν Έλληνες γνωρίζουμε όμως πολύ καλά ότι στην έκβαση των πολέμων ανώτερο του υλικού εξοπλισμού ρόλο διαδραματίζει το ηθικό του στρατού. Αξιοθαύμαστος είναι εν προκειμένω ο ρόλος της 4ης Αυγούστου πού μετέτρεψε τον διχασμένο και κουρασμένο στρατό πού ήδη περιεγράψαμε σε ένα θαυμαστό πολεμικό μηχανισμό και μάλιστα με σαφώς επιθετικό προσανατολισμό αλλά και επιτελικά σχέδια (όπως άλλωστε και οι ίδιοι οι Ιταλοί έκπληκτοι διεπίστωσαν και κατέγραψαν),
«Πως συμβαίνει ώστε να βρίσκουμε αυτούς τους "Έλληνες εφοδιασμένους για πόλεμο ορεινό και τακτικά σχέδια τόσο σαφώς επιθετικά;»
Corriere Della Sierra – 18/1/1941
με τόσο υψηλό ηθικό πού ακόμη και κατά την υποχώρηση πού έγινε με πλήρη τάξη συνελάμβαναν και έπαιρναν μαζί τους αιχμαλώτους μαχόμενοι τους καταδιώκοντες αυτούς Ιταλούς. Εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι προς αποκατάσταση της ιστορικής αληθείας, της τιμής των αντιπάλων αλλά και της αξίας του στρατού μας, ότι αντίθετα με την προπαγάνδα της εποχής εκείνης πού έγινε για λόγους τονώσεως του ηθικού του αμάχου πληθυσμού και τού στρατού οι Ιταλοί πολέμησαν και μάλιστα καλά. Ήταν ένας από τους Ισχυρότερους στρατούς της εποχής εκείνης καλά εκπαιδευμένος και άριστα εξοπλισμένος πού είχε ήδη καταλάβει την Βρετανική Σομαλία και είχε προελάσει στην Λιβύη σε βάθος 100 χιλιομέτρων καταλαμβάνοντας το Σίντι Αλ Μπαράνι και το Σολούμ απειλώντας την Αλεξάνδρεια και αναγκάζοντας τους Άγγλους να συμπτυχθούν με όλες τις δυνάμεις τους στη Μάρσα Ματρούχ.
 

Ο στόλος τους, δεύτερος μετά τον Αγγλικό, είχε τρομερή ελευθερία δράσεως στην Μεσόγειο μετά τις νίκες της Αφρικής ενώ αποτελούσε απόλυτο σχεδόν κυρίαρχο της Αδριατικής.
 
Με προφανή υπεροχή τόσο σε έμψυχο όσο και σε άψυχο υλικό παρά τον ήδη αναφερθέντα εξοπλισμό του στρατού μας απετέλεσε το μέτρο της ευψυχίας, του ηρωισμού και της πολεμικής αρετής του στρατού μας πού εγγίζουν το υπεράνθρωπο. Οι σελίδες δόξης πού έγραψαν πολίτες και στρατιώτες, αξιωματικοί και οπλίτες είναι εν πολλοίς γνωστές και είναι αδύνατον να περιγραφούν τώρα εδώ. Με θυελλώδη ορμή και ενθουσιασμό μέσα σε 15 μέρες μετατρέπουν την περήφανη Ιταλική στρατιά από επιτιθεμένη σε αμυνόμενη μέσα στο δικό της έδαφος, μέσα στον πρώτο μήνα του αγώνος απελευθερώνεται μεγάλο τμήμα της Βορείου Ηπείρου ενώ μέσα σε σχεδόν δύο μήνες απελευθερώνεται ολόκληρο το πολύπαθο αυτό κομμάτι της πατρίδος πού μοίρα του είναι να ελευθερώνεται με αγώνα και αίμα και να ξανασκλαβώνεται με συνθήκες, υπογραφές και προδοσίες.
 

Όταν όπως άλλωστε είχε προβλέψει ο Μεταξάς οι κυρίαρχοι της Ευρώπης Γερμανοί με την απόλυτη ανοχή της τότε συμμάχου τους Σταλινικής Ρωσίας πού υπέταξαν το μεγαλύτερο μέρος της ηπείρου μας σε διάστημα ενός μηνός ήρθαν σε βοήθεια των συμμάχων τους σε μία απεγνωσμένη προσπάθεια να τους απαγκιστρώσουν, μετά απεγνωσμένο και ηρωικό αγώνα ενίοτε και μέχρις εσχάτων και πολλές φορές μόνο για την τιμή της σημαίας και των όπλων κατάφεραν να επιτύχουν την έντιμη συνθηκολόγηση μετά από δίμηνη εμπλοκή τού στρατού τους στην Ελλάδα γεγονός πού τους κόστισε σύμφωνα με γενική και παγκόσμια ομολογία την ήττα τους στο Ανατολικό μέτωπο όπως και Γερμανικά έγγραφα αλλά και Ρωσικές πηγές καταμαρτυρούν. Θα πρέπει εδώ να σημειώσουμε ότι ο αιφνίδιος θάνατος του Μεταξά πού επήλθε κατά την κορύφωση του αγώνος προ της Γερμανικής επιθέσεως ενσπείρει πολλές υπόνοιες για την συμμετοχή των Άγγλων σε αυτόν.
Αν και όπως προαναφέραμε ο Μεταξάς είχε προβλέψει την επέμβαση των Γερμανών και είχε προδιαγράψει τόσο σε δηλώσεις του στις συσκέψεις του επιτελείου, στον Γερμανό πρεσβευτή αλλά και κατ Ιδίαν στο ημερολόγιο του την απόφασή του για σθεναρά αντίσταση, όπως μας αποκαλύπτουν άλλωστε και οι πηγές «Αργά ή γρήγορα θα πολεμήσωμεν καί τους Γερμανούς» - στο Υπουργικό Συμβούλιο την 28η – 10 – 1940
«Αν μας επιτεθείτε θα αμυνθώμεν» - στον πρέσβυ της Γερμανίας την 20 –12 – 1940.
Σύμφωνα όμως με βάσιμες πηγές, προσπαθούσε διπλωματικώς να παγιώσει τα εδαφικά κέρδη των νικών τού Αλβανικού μετώπου σε μία έντιμη ανακωχή. Άγνωστο εάν θα επετύγχανε οτιδήποτε.
Δεν έχει βεβαίως αποδειχτεί ότι δολοφονήθηκε αλλά τα γεγονότα πού αποτελούν ενδείξεις είναι:
1) Ό θάνατος του επήλθε σε μία βολική για τους Άγγλους στιγμή στις 29 Ιανουαρίου, πάνω στην κορύφωση της Ελληνικής προελάσεως ενώ η Γερμανική επίθεση εξεδηλώθη την 6η Απριλίου και αφού στον πόλεμο ενεπλάκησαν καί Αγγλικές δυνάμεις.
2) Πέθανε από μία ασήμαντη αίτία (απόστημα δοντιού) πού εύκολα θα μπορούσε και τότε να αντιμετωπισθεί.
3) Πέθανε περιστοιχιζόμενος από Άγγλους γιατρούς και νοσοκόμες μερικών εκ των οποίων αγνοείται ή ταυτότης και εικάζεται ότι ήσαν πράκτορες.
Είναι αναμφίβολες τόσο ή προσωπικότητα όσο και οι Ικανότητες του Ιωάννου Μεταξά. Ακόμη και οι πολιτικοί αντίπαλοι το έχουν ομολογήσει δημοσίως.
Αποτελεί αναμφισβήτητο γεγονός ότι είχε προβλέψει την εμπλοκή μας στον πόλεμο και είχε προαποφασίσει τη σθεναρή αντίσταση. Ακόμη είναι γνωστός ο απαράμιλλος ηρωισμός του λαού και του στρατού τόσο στην Γραμμή του μετώπου όσο και σε όλη την έκταση των μετόπισθεν.

Για να μη μακρηγορούμε λοιπόν θα μπορούσαμε να συνοψίσουμε τους παράγοντες της νίκης στα εξής
Ένας ικανός, εμπνευσμένος, άξιος και εθνικιστής κυβερνήτης.
Ένας λαός όπως ο Ελληνικός πάντα έτοιμος για έργα θαυμαστά αρκεί να αναζωπυρωθεί αυτή φλόγα πού πάντα καίει στην ψυχή του.
Και ένας στρατός πού οι ατελείωτες σελίδες δόξης του δονούν και κοσμούν συνάμα όλη την χωρική και χρονική έκταση της ανθρώπινης ιστορίας.
Αυτών ή συζεύξει και τότε και πάντα θα γράφει μοναδικές σελίδες δόξης και θριάμβων για όσο καιρό θα υπάρχουν άνθρωποι, για όσο καιρό δηλαδή θα υπάρχουν Έλληνες.
Και την συζεύξει αυτή ακριβώς προσπαθούν να εμποδίσουν με κάθε τρόπο όσοι συντηρώντας την τακτική τού «Διαίρει και βασίλευε», προσπαθούν να διατηρήσουν την εναντίον οποιασδήποτε εννοίας αξιοκρατίας παραμονή τους στους θώκους της εξουσίας, παρατείνοντας την πολιτική, κοινωνική, οικονομική και ηθική παρακμή και εξαθλίωση δημιούργημα αλλά και ζωοδότη τους συνάμα πού έχει φτάσει πια σε απροχώρητο σημείο.
Γνωρίζουν και γι' αυτό αγωνιούν πώς το τέλος τού κύκλου αυτού της παρακμής θα σημάνει και το δικό τους τέλος γιατί αιχμή του δόρατος και αξιοκρατική αρχή τού έθνους θα αποτελέσουν οι από μέσα του βγαλμένοι άξιοι καί Ικανοί ηγέτες με μία και μόνη Ιδεολογία:
ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΕΙΟ!

(*) αναρτήθηκε από την Ιστοσελίδα "Κοινός Παρονομαστής" στις 28/10/2017

Δευτέρα 23 Οκτωβρίου 2017

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ "ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΤΙΜΗΣΑΝ ΤΗΝ ΣΤΟΛΗ ΤΟΥΣ-ΚΥΠΡΟΣ 1974" ΣΤΗΝ ΛΕΜΕΣΟ' 25/10/2017


Eλληνισμός … Ένας λαός πολιτικά ανώριμος, ανιστόρητος και μωρόπιστος

άρθρο του Κωνσταντίνου Α. Δημητριάδη 
Έλληνας.
Ελλαδίτης ή Κύπριος!
Πορεύεται πάντα σαν πρόβατο έχοντας την ανάγκη του τσοπάνη! 
Δεν έχει συνηθίσει να του τραβούν τα αυτιά, αλλά να του τα «χαϊδεύουν». Και είναι ευτυχής. Και έτσι πορεύεται, εν μέσω «λύκων»!


















Έχω και σε άλλα άρθρα μου αναφερθεί, στην εξάρτηση του Έλληνα από τα κόμματα και την πολιτική. Αυτό που σε άλλα κράτη είναι ξίφος και ρομφαία, δηλαδή η δύναμη του λαού απέναντι στην εξουσία, στην Ελληνική και την Κυπριακή Δημοκρατία είναι η δύναμη του πολιτικού και δη του πολιτικάντη απέναντι στον ίδιο τον λαό.
Και εξηγούμαι: Όταν στην Γερμανία π.χ., ο Καγκελάριος προχωρεί σε πράξεις και ενέργειες κατά του Γερμανικού λαού και Κράτους, στις επόμενες εκλογές το κόμμα του πιάνει «πάτο» και ο ίδιος εκπαραθυρώνεται από την Καγκελαρία. Και ούτε τολμά να ξαναεμφανισθεί στην πολιτική ζωή της Γερμανίας. Το σημαντικό είναι ότι ο λαός είναι έτοιμος να δεχθεί θυσίες προκειμένου να διορθωθούν παθογένειες στο Κράτος του, όντας σίγουρος ότι αυτές δεν θα πεταχθούν σε ένα μαύρο πηγάδι, δηλαδή δεν θα πάνε χαμένες. Και απαιτούν δείγματα ότι οι θυσίες του προορίζονται για καλό σκοπό που θα εξυπηρετεί όλους, το γενικό σύνολο. Αλίμονο σε αυτόν που θα αποδειχθεί αφερέγγυος. Και σε αυτές τις χώρες δεν υφίσταται η φράση: «μα υπάρχει κανείς καλύτερος να τον ψηφίσουμε;»
Στην Ελλάδα και Κύπρο τι έχουμε;
Πολιτικούς που αυτοϋποβιβάζονται ένας-ένας καθημερινά σε πολιτικάντηδες, που στις περισσότερες των περιπτώσεων, ούτε και οι ίδιοι πιστεύουν ότι λένε και αυτό διότι δεν θεωρούν ότι κανείς θα τους ελέγξει για προγραμματικές δηλώσεις ή υποσχέσεις.
Το πιο κλασσικό παράδειγμα η Ελλάδα του ΣΥΡΙΖΑ. Το πρόβλημα ξεκίνησε από το 1981. Τότε που ο Ανδρέας Παπανδρέου εξελέγη πανηγυρικά με 45% πρωθυπουργός! Σημειωτέον πριν 6 χρόνια ο κύριος αντίπαλός του ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε εκλεγεί πρωθυπουργός με 55% !!! Τι έγινε θα πει κανείς;  Έκανε τόσα πολλά πράγματα λάθος ο Καραμανλής έτσι ώστε ακόμα και «παραδοσιακοί δεξιοί» να ψηφίσουν τον  τ.Τροτσκιστή και νυν Σοσιαλιστή αντίπαλό του; Η απάντηση είναι κατηγορηματικά ΌΧΙ. Δεν έκανε τόσα πολλά λάθη η Κυβέρνηση Καραμανλή-Ράλλη, ώστε να πιεί το τόσο πικρό ποτήρι της ήττας. Απλά ο ένας (Ράλλης) ομιλούσε την γλώσσα της αλήθειας για την πορεία της οικονομίας, της εξωτερικής πολιτικής, της άμυνας, κλπ και ο άλλος (Α.Παπανδρέου) υποσχόταν μια «Ελλάδα που να ανήκει στους Έλληνες», μια Ελλάδα που θα τιμωρούσε τις ΗΠΑ για την στάση τους στο Κυπριακό, με το να κλείσει τις Βάσεις τους που βρίσκονταν στο Ελληνικό έδαφος. Υποσχέθηκε ακόμα ανακατανομή του Εθνικού Πλούτου κάτι που εξιτάρησε τα πλήθη! Και τον εξέλεξε εν χορδαίς και οργάνοις!
Μετά από μερικά χρόνια… ήλθε ο λογαριασμός! Και ο κόσμος οργίστηκε και τον καταψήφισε. Ακούς εκεί να του στείλει λογαριασμό! Τι κι αν ανέχθηκε σαν λαός να τον βλέπει να προσλαμβάνει στην Ολυμπιακή Αεροπορία 500 καθαρίστριες, λες και θα καθάριζαν τα βυρσοδεψεία της Καστοριάς ή 500 κηπουρούς λες και το Αεροδρόμιο στο Ελληνικό ήταν ο Βασιλικός Κήπος. Και το ίδιο έγινε στην ΔΕΗ, τον ΟΤΕ, τον ΕΛΤΑ, τις συγκοινωνίες, τον ΕΟΤ και όλες τις Δημόσιες Υπηρεσίες και Οργανισμούς Κοινής Ωφελείας , δημιουργώντας μια στρατιά βολεμένων. Στο βόλεμα λέμε ΝΑΙ, στον λογαριασμό μετά λέμε ΟΧΙ. Και ψήφισαν τον Μητσοτάκη μετά από 9 χρόνια κραιπάλης. Αλλά και αυτός μόλις αποφάσισε να κινηθεί στην πορεία της εξυγίανσης και του ξεβολέματος… ξανά «μαζί σου Ανδρέα, για μια Ελλάδα νέα» (όπου Νέα σημαίνει οτιδήποτε το παλαιό: μια Ελλάδα βολεμένων, λαμογιών, παραγόντων, κρατικοδίαιτων συνδικαλιστών). Ναι ο Ανδρέας όχι είχε μόνο τα μούτρα να ξαναεμφανιστεί στην πολιτική ζωή του τόπου, όχι μόνο να ξαναδιεκδικήσει την εξουσία, αλλά και να έχει την σιγουριά ότι θα επανεκλεγεί πανηγυρικά! Όπως και έγινε… Κι ότι έκανε στο παρελθόν;
Στον «Καιάδα» ή μάλλον στο «
Recycle Bin» (για να μιλάμε με σύγχρονους όρους) «της Ιστορίας του τόπου». Κάθε επανεκλογή, μια κολυμβήθρα του Σιλωάμ για τον Πολιτικό.
Και πέρασαν τα χρόνια με εναλλαγές στην εξουσία αυτού που χάϊδευε πιο πολύ τα αυτιά του «πόπολου», σε σχέση με αυτόν που τα «χάϊδευε πριν, αλλά τα σκάτωσε στην πράξη»!
Έτσι είχαμε τον «αρχιπροδόταρο» Γιωργάκη Παπανδρέου με το «Λεφτά Υπάρχουν». Και μόλις εξελέγη ο ίδιος απέδειξε…ότι λεφτά ουδέποτε υπήρξαν! Και αντί να γίνει μια λαϊκή εξέγερση σε στυλ κατά Τσαουσέσκου… όλα κύλησαν ομαλά ώστε μετά από 5 χρόνια Κυβερνήσεων οπερέτας να εκλεγεί κάποιος ο οποίος έταζε ότι ήθελε να ακούσει το ούς του νεογραικύλου. Και εξελέγη. Πανηγυρικά και μέσα σε ένα 7μηνο απέδειξε ότι δεν μπορούσε να κάνει τίποτα από όσα υποσχέθηκε. Και ξανακάνει εκλογές. Και τις ξανακερδίζει. Ο «σοφός λαός» σκέφθηκε: Τουλάχιστον αυτός, ότι και να μας κάνει, είναι αριστερός, πράγμα που στην λογική του νεοέλληνα σημαίνει προστάτης του φτωχού λαού απέναντι στο Κεφάλαιο και την ασυδοσία του! Και από εκείνη την μέρα του Σεπτεμβρίου του 2015, μόνο αντιλαϊκούς νόμους και αύξηση της φτώχειας στον απλό λαό ήταν τα επιτεύγματα του! Και ο λαός που βογγάει… θυμήθηκε κάτι που έρχεται από πριν 50 χρόνια: «Που ‘σαι ρε Παπαδόπουλε!» Ποιος τον αποζητά; Ο ίδιος που πριν 43 χρόνια φώναζε «Δώστε την Χούντα στον Λαό»…
Το μέλλον ;;; Αβέβαιο. Οι πιθανότητες να αντέξει η Ελληνική Κοινωνία ;;; Ελάχιστες ως μηδενικές. Και όλα αυτά γιατί πλέον ο Ελληνικός Λαός ιδιωτικοποίησε το πρόβλημα της χώρας του και έβαλε το σαρκίο του μπροστά από την Πατρίδα, από το κοινωνικό σύνολο. Κι αυτό πλέον μετά από δύο γενεές ευδαιμονισμού δεν πρόκειται να αλλάξει. Στον Ελληνισμό όλοι ξέρουν πλέον το κριτήριο του πώς να ψηφίζεις. Ψηφίζεις κοιτώντας το «τομάρι» σου! Και μην περιμένεις να μετρούν στο υποσυνείδητό του ιδέες όπως «Πατρίδα» ή «Έθνος». Παρωχημένες ιδέες και νοήματα άλλων εποχών. Κυρίαρχη ιδέα «ο φιλοτομαρισμός»! Λογική κατάληξη γιά ένα Κράτος που φυλάκισε έναν Κολοκοτρώνη…



Και στην Κύπρο; Τι γίνεται στην Κύπρο; Εδώ είναι πιο απλά τα πράγματα. Έκαστος Κύπριος έθεσε εαυτόν στην υπηρεσία ενός Κόμματος. Έκανε “Delete” όλες τις σελίδες Τιμής και Δόξας, που δημιούργησε με τον άθλο της ΕΟΚΑ ‘55-59 και τις αντικατέστησε με ένα διαμερισματάκι στον Πρωταρά ή στις Πλάτρες, με μια Mercedes, ένα Master στην Αγγλία… Και αυτά όλα τον δένουν σε ένα άρμα κάποιου Κόμματος που κατά την γνώμη του, είναι η εγγύηση ότι αυτά που κατέχει δεν θα κινδυνεύσουν να χαθούν. Τι και  αν τουρκοποιηθεί ο τόπος; Τι κι αν στα πλαίσια μιας Συνομοσπονδίας που για λόγους «καμουφλάζ» θα την αποκαλούμε Ομοσπονδία το Έθνος θα χαθεί, η πολιτιστική του κληρονομιά θα αποδομηθεί και η Ταυτότητά του εξευτελισθεί; Το κόμμα ξέρει. Ο Ηγέτης γνωρίζει τι κάνει. Τα Κομματικά Στελέχη προνοούν. Έτσι η Κομματική βάση «βολεύεται»!
Και κατίσιη σου, αν του βρίσεις το Κόμμα ή τον Πρόεδρο του Κόμματος. Ξεχνά την φιλία σου, το τι σου οφείλει στην μέχρι τώρα ζωή του, το τι έχεις κάνει για αυτόν παλαιότερα.
Γιαυτό και μορφές όπως ο «Άτρωτος» …μπήκαν φυλακή!
 
Από μνήμη ο Έλληνας συναγωνίζεται τα χρυσόψαρα!

Κάπως έτσι φυλάκισε και τον «Άτρωτο», γιατί έτσι το ζήτησε το Κόμμα. Και ξέχασε, τι έκανε ο «Άτρωτος» για αυτόν. Ξέχασε που έβαζε το σώμα του μπροστά στην περίοδο της Τουρκανταρσίας να τον σώσει από τους Τούρκους στην Ομορφίτα. Ξέχασε πιο παλιά πόσο ρίσκαρε την ίδια του την ζωή, στην εποχή του αγώνα της ΕΟΚΑ, για να έλθει η πολυπόθητη Λευτεριά από τον Αποικιοκράτη. Τότε ήταν ο Ήρωας του Αγώνα. Τότε δεν υπήρχαν Κόμματα βέβαια, γιατί δεν υπήρχε Κράτος. Μόλις δημιουργήθηκαν τα Κόμματα έγινε ο «Ακραίος» και μετά το Πραξικόπημα στο οποίο αυτό καθαυτό δεν είχε καμιά οργανωτική ή εκτελεστική εμπλοκή, έγινε ο «Φασίστας και ο Πραξικοπηματίας»! Και αυτό, γιατί έτσι το είπε το Κόμμα και ο Ηγέτης του.
Οι καιροί είναι ΔΥΣΚΟΛΟΙ. Ένας φίλος που είναι χρόνια στην Κύπρο, μου είπε όταν ήλθα μόνιμα στο νησί: «Δυστυχώς Κώστα, η Κύπρος και οι νέο-κύπριοι δεν είναι όσα ξέραμε οι παλαιότεροι ή όσα περίμεναν να βρουν εδώ οι νεώτεροι. Άλλαξαν. Μεταλλάχθηκαν. Για το μόνο που αξίζει να μάχεσαι πλέον είναι για ένα μικρό ποσοστό ακομμάτιστων αληθινών Ελλήνων Κύπριων που ακόμα αντέχουν».

Και για αυτούς μάχομαι. Είπαμε «ΑΜΥΝΩ ΔΕ ΚΑΙ ΜΟΝΟΣ…»

(
kostasmavroskoufis@gmail.com)
αρθρο μου στην εφημερίδα Η ΜΑΧΗ της Κύπρου 22/10/2017