Πάντα όταν έρχονται αυτές οι μέρες, οι μέρες που φαίνεται ξεκάθαρο το μεγαλείο του Έλληνα, όταν η «περίστασις συγχωρήσει», νιώθω αυτόματα μια εσωτερική θλίψη.
Κι αυτό γιατί ταυτόχρονα με την ανάταση ψυχής, λόγω του Ηρωϊκού ΟΧΙ, που η ηχώ του έφτασε μέχρι τον Ειρηνικό, έρχεται και η μιζέρια και η μισαλλοδοξία που μας διακατέχει σαν λαό.
Μια μισαλλοδοξία που φτάνει και ξεπερνάει τα όρια της κακίας ακόμα, όταν «διανθίζεται» ακατάσχετα με μπόλικη κομματική «κοπριά».
Όλοι πάντα γνωρίζαμε από τότε που ήμασταν στο Δημοτικό Σχολείο, τέλη δεκαετίας ’60, αρχές ’70 ότι το περήφανο ΟΧΙ στους Ιταλούς και στο τελεσίγραφό τους, το είπε ο Κυβερνήτης εκείνη την εποχή της Ελλάδος κ.Ιωάννης Μεταξάς, ο οποίος κυβερνούσε από την 4η Αυγούστου 1936.
Και ήλθε η Μεταπολίτευση, της «χλιαροδεξιούλας» Νέας Δημοκρατίας, κάτι σαν τον Κυπρέϊκο Συναγερμό δηλαδή, που άρχισε να θέτει υπό συζήτηση, κατά απαίτηση της Αριστεράς των ηττημένων κατσαπλιάδων του ’49, όλην την Νεώτερη Ελληνική Ιστορία.
Και άρχισαν τα πρώτα ψελλίσματα από πλευράς των χαλαρόμυαλων τάχα μου τάχα μου «δεξιών», περί «Φασίστα Μεταξά», περί «Όχι που είπε ο Λαός» κλπ. Αποδέχθηκε θεωρίες ότι τάχα μου τάχα μου – στα κυπριακά «η μίσιη μου» - αυτό το όχι ήταν ένα «τρολλάρισμα» του Μεταξά απέναντι στον Ελληνικό λαό …που τόσο «δυνάστευε» !!! Το βούλωσε η «χλιαροδεξιούλα» του «κουφάλογου» εκ Πρώτης Σερρών, όταν οι μαλλιάδες και μουσάτοι του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ, ανακοίνωναν πανευτυχείς στον Ελληνικό λαό την καινοφανή θεωρία τους περί προσυνεννοημένης – τυπικού χαρακτήρα – άρνησης του Μεταξά να αποδεχθεί το τελεσίγραφο του Ντούτσε, καθότι δεν ανέμενε ότι ο Ελληνικός Λαός θα τους πέταγε στην θάλασσα (ο Λαός, διότι περί Στρατού τότε εκεί στα 1975, ούτε αναφορά δεν γινόταν!). Το σκεπτικό τους δηλαδή που προσπάθησαν – και εν πολλοίς κατάφεραν – να επιβάλουν στην συνείδηση πολλών ελληνόφωνων κατοίκων της Ελλάδας, ήταν ότι ο Μεταξάς είπε συνεννοημένος με τους Ιταλούς το ΟΧΙ, μην χάσει το image του (μάλλον έτσι θα τον συμβούλευσε ο τότε image maker του Μανιαδάκης) απέναντι στον Ελληνικό Λαό τον οποίο κατά την άλογη-λογική των οπαδών του «χασάπη-Στάλιν», πρώτου εξαδέλφου του «φούρναρη-Χίτλερ», θα συνέχιζε να κυβερνά ακόμα και με την Ελλάδα σκλαβωμένη στον Ιταλικό Φασισμό. Και ναι η «χαριτόβρεκτος» Δεξιούλα στην Ελλάδα, το ήπιε και αυτό το «πικρόν ποτήριον» στο όνομα της «μη αναμόχλευσης των παθών», μιάς και η 7χρονη Δικτατορία μόλις είχε καταρρεύσει.
Με λίγα λόγια τι μας έλεγαν τα καλόπαιδα του «Οδηγητή» και της «Εξόρμησης» στα μέσα της δεκαετίας του ’70;
Ότι ο Ιωάννης Μεταξάς, θέλοντας να σώσει τα προσχήματα, είπε το ΟΧΙ, πιστεύοντας ότι ο Ελληνικός Στρατός δεν θα άντεχε στην Ιταλική Πολεμική μηχανή για πάνω από μια-δυό μέρες και όταν η Ελλάδα θα είχε πλέον καταληφθεί από τους Ιταλούς, ο Μεταξάς σαν «ιδεολογικά συγγενής» με τον Μουσσολίνι, θα συνέχιζε να είναι … «κατοχικός Πρωθυπουργός»! …Νοσηρή φαντασία καλπάζουσα.
Σε αυτήν την φαντασία, απάντηση δεν έδωσε κανείς από την «παρεούλα του εραστού του Ευταξία»!
Σε αυτό το σενάριο νοσηρής φαντασίας, απάντησαν σημαίνοντα στελέχη της Κομμουνιστικής Αριστεράς:
«…Ότι και να πεις για τον Μεταξά, το πρωί της 28ης Οκτωβρίου εξέφρασε το λαϊκό αίσθημα [...] Δεν μπορώ να δεχθώ αυτή τη συνεχή κριτική των αριστερών, οι οποίοι δεν είπαν ΠΟΤΕ ότι εν πάση περιπτώσει ο Μεταξάς εκείνο το πρωί είπε αυτό που αισθανόταν όλος ο ελληνικός λαός. Και θα πω και κάτι ακόμα: Στην κηδεία του Μεταξά εγώ παρευρέθηκα. Ήμουν από εκείνους που με τίποτα δεν τον ήθελα, αλλά παρευρέθηκα. Και παρευρέθηκε πολύς τέτοιος κόσμος…». (Καθημερινή 28-10-06 Συνέντευξη του Φαράκου Γ.Γ. της Κ.Ε. του ΚΚΕ 1989-1991)
«...Οταν έπεφτε μια πόλη, “έπεφτε” όλη η Ελλάδα: έβγαινε όλος ο κόσμος έξω, χτυπάγανε οι καμπάνες κι ο κόσμος τραγουδούσε, χόρευε, φίλαγε ο ένας τον άλλο... […] Τέτοια έξαρση πατριωτισμού δεν νομίζω να την ξανάζησαν οι Ελληνες. […] Ο θάνατος του Μεταξά ήταν ένα μεγάλο σοκ. Ο Μεταξάς ήταν πολύ τυχερός διότι συνέδεσε το όνομά του με το “Οχι”, συνέδεσε το όνομά του με τη νίκη και πέθανε σε μια κορύφωση νίκης...» (Μίκης Θεοδωράκης - Συνέντευξη του στην ΕΡΤ)
Και βέβαια η μέγιστη απόδειξη ότι ο Μεταξάς πίστεψε στην Νίκη, είναι το γεγονός ότι για τις επόμενες 70 ημέρες από τον τορπιλισμό της «Ελλης», ενώ φρόντισε να επικρατήσει η «ηρεμία πριν από την καταιγίδα, μ’ ένα πρωτοποριακό σύστημα «σιωπηρής επιστράτευσης» με ατομικές προσκλήσεις, ο Μεταξάς πρόλαβε να ετοιμάσει τον στρατό χωρίς να δώσει την αφορμή για πόλεμο. Μέχρι που, τα χαράματα της 28ης Οκτωβρίου, το αυτοκίνητο του Ιταλού πρέσβη έφτασε έξω από το σπίτι του στην Κηφισιά...
Η μεγάλη αλήθεια λοιπόν είναι ότι το ΟΧΙ, το είπε ο ΜΕΤΑΞΑΣ.
Μόνο ο ΜΕΤΑΞΑΣ…
Το πήρε την επόμενη μέρα ο Ελληνικός Λαός το έκανε σημαία του και δημιούργησε το Έπος της Βορείου Ηπείρου.
Αλλά τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου 1940, όταν όλοι κοιμόντουσαν, ο ικανότατος αυτός Κυβερνήτης, πήρε στους γηραιούς ώμους του την ΜΟΙΡΑ ΕΝΟΣ ΟΛΟΚΛΗΡΟΥ ΕΘΝΟΥΣ…
(αναρτήθηκε στην εφημερίδα ΜΑΧΗ-FREE PRESS της 29/10/2017)
(αναρτήθηκε στην εφημερίδα ΜΑΧΗ-FREE PRESS της 29/10/2017)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου