ΜΑΥΡΟΣΚΟΥΦΗΣ

ΜΑΥΡΟΣΚΟΥΦΗΣ
XX ΤΘΜ - XXIV ΤΘΤ - ΧΧVI EMA

Παρασκευή 25 Μαΐου 2018

Κάποιος έπρεπε να το κάνει...

ΜΠΡΑΒΟ ΦΑΗΛΟ... ΕΚΑΝΕΣ ΤΟ ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ



 


Ο Φαήλος Κρανιδιώτης, Πρόεδρος της ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ, κατέθεσε σήμερα Μηνυτήρια Αναφορά για να ελεγχθούν σύμφωνα με τον Αντιρατσιστικό Νόμο ο Δήμαρχος Θεσσαλονίκης κ.Γιάννης Μπουτάρης, για την φράση που χρησιμοποίησε σε συνέντευξη του για τον Μουσταφά Κεμάλ και ειδικότερα για το "χέστηκα αν ο Κεμάλ σκότωσε ή όχι Έλληνες" που είναι ξεκάθαρη ΑΡΝΗΣΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ (μιάς Γενοκτονίας σαν αυτήν των Ποντίων που ψηφίστηκε και από την Ελληνική Βουλή), αλλά και ο Πολιτευτής του "Ποταμιού" κ.Γιάννης Κωνσταντίνου, για την φράση που επίσης δημοσιοποίησε στο ίδιο πνεύμα και πιό συγκεκριμένα για την φράση "ας μην χάσουμε την χρυσή ευκαιρία, όχι μόνο της απομυθοποίησης της "δήθεν" (!!!) Γενοκτονίας αλλά και της κατάδειξης των ευθυνών των ίδιων των Ποντίων (!!!), για τα δεινά που υπέστησαν τότε" !!!
Δύο καραμπινάτες περιπτώσεις ΑΡΝΗΣΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ που η τιμωρία της φιγουράρει σε περίοπτη θέση στον Αντιρατσιστικό Νόμο που ψηφίστηκε με πρωτοβουλία της Κυβέρνησης από την Ελληνική Βουλή.
ΤΩΡΑ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΝΑ ΠΡΑΞΕΙ ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΤΗΣ.
Μπράβο Φαήλο Κρανιδιώτη... και πάλι μπράβο!
ΥΓ Τα υπόλοιπα "πατριωτικά" κόμματα, εντός και εκτός Βουλής που είναι ;;;;;;

ΚΏΣΤΑΣ Α. ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ

Δευτέρα 21 Μαΐου 2018

Δημοκρατική συμπεριφορά αλά κάρτ!

του Κώστα "Μαυροσκούφη" Δημητριάδη

Με αφορμή την επίθεση που δέχθηκε ο "εμετικός" για μένα Δήμαρχος Θεσσαλονίκης, Γιάννης Μπουτάρης μπήκα σε σκέψεις προσπαθώντας να ανακαλύψω τι πραγματικά επικράτησε μέσα μου στο άκουσμα της είδησης...
Αντέδρασα σαν ένα "politically correct" άτομο, ή σαν ένας αγανακτισμένος, κατά το ήμισυ Πόντιος, που βρέθηκα να ακούω τον Δήμαρχο της Θεσσαλονίκης να λέει ότι θαυμάζει τον Κεμάλ χωρίς να δίνει δεκάρα (κατά το κοινό "χέστηκε") αν το ινδαλμά του είχε μακελέψει εκατοντάδες χιλιάδες Ελλήνων του Πόντου και της Μικράς Ασίας...;;;
Προσπάθησα να σκεφθώ ψύχραιμα...
Η ήρεμη πλευρά μου, που αποτελεί την μειοψηφία του εκρηκτικού χαρακτήρα μου, επέμενε ότι δεν πρέπει να αφήσουμε την κοινωνία να "τραμπουκοποιηθεί" και ότι η ενέργεια αυτή κατά του Μπουτάρη ήταν ανεπίτρεπτη.
Η άλλη, η πιό αδιάλλακτη πλευρά μου, που κυριαρχεί στον παρορμητικό ψυχισμό μου, μου έλεγε "τι ήθελε στην εκδήλωση των Ποντίων; δεν ήξερε ότι λόγω των δηλώσεων του και της οργάνωσης του Gay Pride θα ήταν αναμμένα τα αίματα;;; προφανώς ήξερε ότι "θα τις φάει" και ήθελε να "θυματοποιηθεί" στα μάτια των πιστών οπαδών του που τον εξέλεξαν στις εκλογές με έξυπνο τρόπο, διότι προτίμησαν να πάνε να τον ψηφίσουν, σε αντίθεση με τους αντιπάλους του που προτίμησαν να πάνε να πιούν ένα ουζάκι στην Αρετσού ή στην Περαία."
Την απάντηση μου την έδωσε ο ίδιος ο εαυτός μου.
Προσπάθησα να θυμηθώ τι πρωτοένιωσα όταν άκουσα την είδηση...
ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ... αυτό ένιωσα!
Και επειδή δεν είμαι "όπου φυσάει ο άνεμος" το λέω ξεκάθαρα με κίνδυνο να παρεξηγηθώ και από καλούς φίλους που είναι σφόδρα αντίθετοι με ότι έγινε εκεί κάτω από τον Λευκό Πύργο...
ΕΝΙΩΣΑ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ... σαν ένα είδος εκδίκησης για τα όσα είπε για τον παππού μου τον Θεοχάρη Τριανταφυλλίδη, τον μπαρμπα-Χάρη τον Αούτο, όπως τον ήξεραν στα "λεμονάδικα" στον Πειραιά την δεκαετία του '30, από τα Κοτύωρα του Πόντου, που σώθηκε από το μαχαίρι του Τούρκου με την ψυχή στο στόμα και την γιαγιά μου την Ειρήνη Κοσμίδου από την Βόνα του Πόντου, που ήλθε στην "παλαιά Ελλάδα" μικρό κορίτσι με τον άρρωστο πατέρα της και έξη μικρότερα αδέλφια, αφού πρώτα είδε τους Τούρκους να σκοτώνουν εν ψυχρώ την μάνα της. Γιατί η ύβρις του Μπουτάρη προς τον Ποντιακό Ελληνισμό, ήταν ύβρις προς τον παππού μου και την γιαγιά μου, προς όλη την ρίζα μ' από την μεριά της μητέρας μου...
Και η αρχαιοελληνική συμπαντική κοσμοθεωρία γιά όσους γνωρίζουν, έχει μια αναπότρεπτο ακολουθία: ΥΒΡΙΣ - ΑΤΗ - ΝΕΜΕΣΙΣ - ΤΙΣΙΣ....
Η ΥΒΡΙΣ του Δημάρχου την ενεργοποίησε...
Βέβαια υπάρχουν και αυτοί που θέλουν να με κάνουν να νιώσω ενοχές, να νιώσω τύψεις που ένιωσα ικανοποίηση για το πάθημα του "ανώτατου άρχοντα της συμπρωτεύουσας". 
Κάποιοι που κατηγορούν τα αισθήματα μου σαν αποτέλεσμα ενός ενδόμυχου και καλά κρυμμένου φασίστα μέσα στην ψυχή μου...
Υπάρχουν αυτοί που λένε ότι σε μια Δημοκρατική Κοινωνία δεν έχουν θέση τέτοιες αντιδράσεις, που χαρακτηρίζουν μια - κατά την γνώμη τους - παρηκμασμένη κοινωνία...
Δεν έχουν άδικο από μια πλευρά. Ο νόμος του "Λύντς" δεν αποτέλεσε ποτέ λύση σε μια δημοκρατική κοινωνία.
Αλλά εδώ ξεπηδούν δύο κυρίαρχα ερωτήματα:
1. Ζούμε σε καθεστώς Δημοκρατίας ;;; ...και εννοώ πραγματικής Δημοκρατίας.
2. Μπορεί η απέχθεια προς τον τραμπουκισμό να απευθύνεται μόνο όταν αυτός εμφανίζεται από την μία πολιτική πλευρά;
Αν σαν ελεύθερος και νοήμων πολίτης, με δείκτη ευφυΐας άνω του μετρίου κληθώ να απαντήσω ο ίδιος σε αυτά τα ερωτήματα, οι απαντήσεις μου θα είναι οι εξής:
1. Όχι δεν ζούμε σε μια δημοκρατική κοινωνία. Δεν ζούσε υπό καθεστώς Δημοκρατίας. Το πολίτευμα της χώρας είναι ψευδεπίγραφο. Και εξηγούμαι. Πότε αυτοί που επινόησαν το Δημοκρατικό Πολίτευμα επέτρεψαν σε κάποιον να υπόσχεται προεκλογικά πολλά και διάφορα και μόλις - βάσει των εξαγγελιών του - ο λαός τον εκλέξει δημοκρατικά, αποφασίζει να πράξει ακριβώς τα αντίθετα από τις εξαγγελίες του, παγιδεύοντας αυτόν τον λαό και κοροϊδεύοντάς τον κατευθείαν στα μούτρα του! Είναι Δημοκρατικό να ζητάς μέσω ενός Δημοψηφίσματος από τον Λαό ένα ΟΧΙ και όταν αυτό στο δίνει με τον πιό κατηγορηματικό τρόπο, εσύ το μετατρέπεις αμέσως σε ΝΑΙ εντελώς ανερυθρίαστα ...κάνοντας του και πλάκα ότι δήθεν τίμησες την ψήφο του;;; 
Εξαγγέλεις κάποια πράγματα που προτίθεσαι να κάνεις και τα θέτεις εις γνώσιν του κυρίαρχου λαού. Αυτός σε πιστεύει και σε ψηφίζει. Και την επαύριον πράττεις ακριβώς τα αντίθετα, αποδεικνύοντας ότι κορόϊδεψες τους πάντες προκειμένου να υφαρπάξεις την εξουσία. Αν η Δημοκρατία λειτουργούσε, θα είχε προνοηθεί να υπάρχει ένα Συνταγματικό Δικαστήριο που θα μπορούσαν να καταφύγουν οι Πολίτες με στοιχεία προκειμένου να αποδείξουν ότι είσαι ΔΗΜΑΓΩΓΟΣ και ΛΑΟΠΛΑΝΟΣ, ώστε αυτό να σου αφαιρέσει την Εξουσία! 
ΑΥΤΟ ΝΑΙ ΘΑ ΗΤΑΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ...
Ομως κάτι τέτοιο δεν υφίσταται, οπότε δεν υπάρχει ΟΥΤΕ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ!
2. Η επίθεση κατά του Μπουτάρη, τι διαφορά είχε με την επίθεση κατά του Πάγκαλου πιό παλιά στα Καλύβια Αττικής ή κατά των Χατζηδάκη, Κουμουτσάκου στο Κέντρο της Αθήνας; Τότε όλοι αυτοί που διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους ...δικαιολογούσαν τον τραμπουκισμό κάποιων "δικών τους" λέγοντας ....ότι ήταν φυσιολογικό επακόλουθο της αγανάκτησης "εξαγριωμένων" πολιτών!!!
Στα αυτιά μου έχω ακόμα τον Τσίπρα, τον Σκουρλέτη και την Φωτίου να τους δικαιολογούν!
Ή μήπως δεν ήταν ο "έτερος Καππαδόκης" της Συγκυβέρνησης, ο Καμμένος ο οποίος ζητούσε από τον κόσμο "να λυντσάρει τον Πάχτα ;;;" Δεν πέρασε δα και κανένας αιώνας για να τα ξεχάσουμε όλα αυτά...

Οπότε με ήσυχη πλέον την συνείδησή μου, λέω και εγώ "καλά του έκαναν του μαλάκα" όπως λέει και ο μέσος Έλληνας, γιατί όπως έλεγε και ο βέρος Αθηναίος έτερος παππούς μου, Κωνσταντίνος Δημητριάδης κι αυτός, "όταν σπέρνεις ανέμους, θερίζεις θύελλες" !!!!

ΕΚΤΟΣ ΑΝ ΚΑΠΟΙΟΙ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΜΑΣ ΠΕΙΣΟΥΝ ΟΤΙ ΑΛΛΟ ΤΟ ΞΥΛΟ ΠΟΥ ΡΙΧΝΟΥΝ ΟΙ ΔΙΚΟΙ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΑΛΛΟ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΡΙΧΝΟΥΝ ΟΙ ΑΛΛΟΙ...
ΕΞΕΘΡΕΨΑΝ ΜΙΑ ΠΡΑΚΤΙΚΗ ...ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΤΟ ΤΙΜΗΜΑ. ΓΙΑΤΙ ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ Ο ΜΠΟΥΤΑΡΗΣ ΗΤΑΝ ΜΟΝΟ Η ΑΡΧΗ...


ΥΓ (1) Θα θεωρηθώ γραφικός αν υπενθυμίσω τις δηλώσεις και την αντιμετώπιση που είχε η δολοφονία Φύσσα, σε αντίθεση με αυτήν των άτυχων υπαλλήλων της MARFIN ή των νεαρών Φουντούλη και Καπελώνη;
ΥΓ (2) Μου άρεσε αυτή η ανάρτηση του Φαήλου Κρανιδιώτη και την κοινοποιώ








Δευτέρα 14 Μαΐου 2018

Πάνω από όλα ο Πατριωτισμός

Βλέπω συχνά συζητώντας με ομοϊδεάτες Πατριώτες το εξής παράδοξο, δείγμα του πόσο μεγάλο κακό κάνει ο κομματισμός στην Πατρίδα.
Ξεκινάμε λοιπόν μια συζήτηση που αφορά το πως θα αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά τον ένα και μοναδικό εχθρό μας, τον Τούρκο που συνοδεύεται από τους εδώ νενέκους (*) εκφραστές της τρομοκρατίας του.
Αναλύουμε τα γεγονότα, την διαμορφωθείσα πραγματικότητα του σήμερα, το ρεαλιστικό μέγεθος του προβλήματος και τις μεθόδους που ενδεχόμενα πρέπει να ακολουθήσουμε για να τους αντιμετωπίσουμε.
Και τότε κάποιος κάνει το "μέγα λάθος" να χρησιμοποιήσει ένα παράδειγμα από την πρόσφατη Ιστορία είτε της κυρίως Ελλάδος είτε - ακόμα χειρότερα - της Μεγαλονήσου.
Και γινόμαστε τότε θεατές ενός μονόπρακτου που αν δεν ήταν γιά κλάματα είναι τουλάχιστον για να χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο.
Αν δηλαδή κάποιος πει "Τότε αυτό δεν είχε κάνει ο Κληρίδης και ...μπλα μπλα μπλα" βλέπουμε κάποιον από την ομήγυρη να αλλάζει ύφος, να σκληραίνουν τα χαρακτηριστικά του και να παίρνει βίαια τον λόγο για να απαντήσει, ωσάν ο Κληρίδης να ήταν ο πατέρας του και να έπρεπε να υπερασπισθεί την απειλούμενη τιμή της οικογενείας...
Και εκεί που η συζήτηση είχε την αντιμετώπιση του Τούρκου ως μοναδικού αυτήν την στιγμή προβλήματος για τον Κύπριο πολίτη, μέλος της ΕΕ και μόνο αναγνωρισμένο από τον ΟΗΕ επίσημα (γιατί με τα λάθη μας το ανεπίσημο με βάση το πλαίσιο Γκουτιέρες είναι διαφορετικό, επαναλαμβάνω με 100% δική μας ευθύνη), γινόμαστε μάρτυρες μιάς ελεεινής ανταλλαγής ύβρεων, ανάμεσα σε έχοντες την ίδια προσμονή απέναντι στον Τούρκο, αλλά με διαφορετικές κομματικές ταμπέλες, που μπορεί να οδηγήσει και σε προπηλακισμούς και συχνά πυκνά σε χειροδικίες.
Μου θυμίζει την ταινία με πρωταγωνιστή τον Λογοθετίδη και τίτλο "Οι Γερμανοί ξανάρχονται", όπου στο όνειρό του ο Λογοθετίδης πάνω στην αμάκα της αυλής, είδε ότι με την επανεμφάνιση των Γερμανών και την Νέα Κατοχή, όλοι οι Έλληνες ενώθηκαν κατά του κοινού εχθρού, του Κατακτητή. Και μόλις έφτασε η στιγμή, οι ένοικοι της αυλής, να φυγαδευτούν εκτός Αθηνών και ίσως εκτός Ελλάδος, για να μην τους πιάσουν οι Γερμανοί και οι ντόπιοι συνεργάτες τους, οι κομματικές αγκυλώσεις επικράτησαν...
"Γιατί να πάμε με τους Αγγλους, γιατί να πάμε στο βουνό με τους κομμουνιστές...;;;"
Ώσπου οι Γκεσταμπίτες τους εγκλώβισαν εκεί που βρίσκονταν κρυμμένοι και τους επιτέθηκαν...
Με αυτήν την περιγραφή θα σας εξομολογηθώ μια ιστορία που μου εκμυστηρεύτηκε η κυρία Μαίρη Κουρούπη, σύζυγος του μέχρι σήμερα αγνοούμενου Διοικητή του 251 ΤΠ της Γλυκιώτισσας στην Κερύνεια Αντισυνταγματάρχη ΠΖ Παύλου Κουρούπη. Μου είπε λοιπόν η κα Κουρούπη:
"Μιά μέρα ο Παύλος έκανε επιθεώρηση των χώρων του μεγάλου Στρατοπέδου. Φθάνοντας στις τουαλέττες (αποχωρητήρια) των οπλιτών, διαπίστωσε ότι από την μιά μεριά στους τοίχους ήταν κολλημένες αφίσσες του Γρίβα και από την άλλη μεριά ήταν κολλημένες αφίσσες του Μακαρίου. Αμέσως ο Κουρούπης διέταξε αναφορά τάγματος.
Με τους άνδρες του μαζεμένους στον χώρο αναφοράς τάγματος ο Κουρούπης τους έδειξε τις αφίσσες που είχε βρει στα αποχωρητήρια. Και με μιά κίνηση του δείχνει με το δάκτυλό λοξά δεξιά του τον τουρκοκρατούμενο από την εποχή της τουρκανταρσίας Άγιο Ιλαρίωνα και τους λέει: "Ο ΕΧΘΡΟΣ ΚΥΡΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙ. ΑΝ ΜΑΣ ΕΠΙΤΕΘΕΙ ΔΕΝ ΘΑ ΜΑΣ ΠΕΡΙΣΣΕΥΕΙ ΚΑΝΕΙΣ."
Προφητικό.
Αυτό λέω και εγώ σήμερα σε όλους όσους απαρτίζουν τον Αντιομοσπονδιακό χώρο.
Είμαστε κατά της ΔΔΟ όχι γιατί αυτό πρεσβεύει το Πολιτικό Κόμμα που συμπαθούμε. Τα κόμματα είναι πλασμένα να παίζουν "παιγνίδια", τα λεγόμενα κομματικά παιγνίδια.
Εμείς δεν παίζουμε κανένα παιγνίδι, που να το υπαγορεύουν πολιτικά κόμματα.
Εμείς αφού εξετάσαμε τα πεπραγμένα, τα προτεινόμενα και τα γεγονότα, αποφασίσαμε να κρατήσουμε αυτήν την στάση. Εμείς. Μόνοι μας...
Και ας πάνε στο διάβολο τα κόμματα, ότι κι αν αποφασίσουν να πράξουν, χάριν σκοπιμοτήτων.
Γιατί εμείς είμαστε ΠΡΩΤΑ ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ... και μετά οτιδήποτε άλλο....
Γιατί για εμάς ο ΕΧΘΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙ, ΣΤΟΝ ΠΕΝΤΑΔΑΧΤΥΛΟ ΚΑΙ ΜΑΣ ΜΟΣΤΡΑΡΕΙ ΤΟ ΜΠΑΪΡΑΚΙ ΤΟΥ.
Και να το ξέρετε. Αν τελικά γίνει το "μπαμ" με τους Τούρκους πάλιν "ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΙΣΣΕΥΕΙ ΚΑΝΕΙΣ".
Φύλακες γρηγορείτε... Ο καιρός γαρ εγγύς...


(*) νενέκος = Δημήτριος Νενέκος, οπλαρχηγός της Αχαΐας με έδρα την ευρύτερη περιοχή πέριξ των Καλαβρύτων και του  Αιγίου. Κατά την εισβολή του Ιμπραήμ στην Πελοπόνησο και τον ανταρτοπόλεμο που ξεκίνησε εναντίον του ο Κολοκοτρώνης, ο Νενέκος αποστάτησε και με τους άντρες του μπήκε στην υπηρεσία του Πασά. Το έσωσε μάλιστα μια φορά όταν ο Ιμπραήμ χάθηκε σε περίπατό του στην άγρια φύση των Καλαβρύτων και εκείνος τον βρήκε και τον έφερε πίσω στο Αίγιο. Ο Κολοκοτρώνης έβγαλε διαταγή να σκοτωθεί ο Νενέκος και ειδικά έδωσε εντολή στον συγγενή εξ αγχιστείας του Νενέκου, ονόματι Σαγιά να βρει μια ευκαιρία να τον σκοτώσει. Έτσι και έγινε. Ο Σαγιάς εκμεταλλευόμενος το γεγονός ότι ο Νενέκος επειδή ήταν συγγενείς δεν φυλαγόταν όταν βρισκόταν μαζί του, τον σκότωσε εκτελώντας την εντολή του Εθνάρχη Κολοκοτρώνη. Έκτοτε όλοι όσοι συνεργάζονται ή είναι φιλικά διακείμενοι με τον εχθρό, ονομάζονται "νενέκοι". Ο όρος "ναιναικος" είναι καινοφανής και πιθανώτατα οφείλει την ύπαρξη του στην λέξη ΝΑΙ αλλά με έμφαση (2 φορές ΝΑΙ) και αναφέρεται σε όσους από δική τους αντίληψη ή παρασυρμένοι από τους νενέκους είναι έτοιμοι να ψηφίσουν ΝΑΙ σε ένα πιθανό Δημοψήφισμα για την αποδοχή ή όχι της λύσης με βάση της Αρχές της Συνομοσπονδίας (γιατί αυτό το πράγμα που μας προτείνεται μόνο Ομοσπονδία δεν είναι).

Αρθρο που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Η ΜΑΧΗ-FREE PRESS της 13/5/2018 και στην ιστοσελίδα ΜΑΧΗ-DEFENCE της 14/5/2018 στην στήλη ΑΜΥΝΩ' ΔΕ ΚΑΙ ΜΟΝΟΣ...

Ανχης (ΠΖ) Χρήστος Φώτης

Μάθημα Ηρωϊσμού από έναν Κύπριο Αξιωματικό του Ελληνικού Στρατού το ‘74


Γεννήθηκε στις 25/1/1931 στην Άσσια.
Οι γονείς του ήταν ο Φώτης και η Μαρία Χρίστου Κοκκίνη. Ο πατέρας του ήταν κτίστης στο επάγγελμα, ένας πολύ καλός τεχνίτης, που δικαιωματικά στην Άσσια της τότε εποχής τον αποκαλούσαν Μάστρε Φωτής.
Από μικρός δείχνει ενδιαφέρον και αγάπη για τα στρατιωτικά και την πατρίδα. (παιδί, σπάζει με μια ξύλινη λόγχη που είχε πάντα μαζί του στα παιγνίδια του τον καθρέπτη  του σπιτιού του, κάνοντας επίδειξη μπροστά του. Επίσης του άρεσαν και απάγγελνε στις διάφορες γιορτές πατριωτικά ποιήματα).
Μπαίνει στο Παγκύπριο Γυμνάσιο το 1943 και αποφοιτά το 1949. Τελειώνοντας το Γυμνάσιο παίρνει στη Στ' τάξη το «Σολώνειο» Βραβείο, 1ο βραβείο στα Μαθηματικά μετά από διαγωνισμό.
Δουλεύει για ένα χρόνο σε αλευρόμυλο, του κ. Κκουλλαπή κοντά στο παλιό οίκημα του «ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ» στη Λευκωσία.
Στα 19 ½ χρόνια του το 1950 μπαίνει μετά από πετυχημένες εξετάσεις στη Σχολή Ευελπίδων. Τελειώνει το 1953 με το βαθμό του ανθυπολοχαγού.
Υπηρετεί  στη Μακεδονία, Πελοπόννησο, Εύβοια.
Νυμφεύεται το 1961 τη Βασιλική Μορφονιού από την Τρίπολη Πελοποννήσου. Αποκτούν δυο αγόρια.
Με την ανακήρυξη της Κυπριακής Δημοκρατίας έρχεται στην Κύπρο παίρνοντας το βαθμό του Ταγματάρχη.
Το 1963-1964, λαμβάνει μέρος στις μάχες κατά της τουρκικής ανταρσίας και προασπίζεται την Κυπριακή Δημοκρατία.
Πολεμά στην πρώτη γραμμή στην Ομορφίτα, στην Πάφο και τα Καζιβερά.
Πάντα διακρινόταν για το θάρρος και την τόλμη του στα πεδία των μαχών.
Στον Μούτταλο της Πάφου όρθιος προχωρά.
«Άντε, λεβέντες μου, να τους πιάσουμε. Μη φοβάστε τις σφαίρες. Έρχονται από πολύ μακριά. Δεν τις ακούτε που σφυρίζουν;»
Οι στρατιώτες του τον θυμούνται πάντα όχι στα μετόπισθεν αλλά στην πρώτη γραμμή. Στα επόμενα χρόνια φοιτά στη Σχολή Πολέμου στην Ελλάδα και παίρνει το βαθμό του Αντισυνταγματάρχη.
Στις 15 Ιουλίου 1974 πραγματοποιείται το Πραξικόπημα που οργανώθηκε και εκτελέστηκε από την Χούντα των Αθηνών και την ενεργό συμμετοχή του ΓΕΕΦ.
Ο Χρίστος Φώτη που υπηρετεί στην Εθνική Φρουρά με το βαθμό του αντισυνταγματάρχη ούτε συμμερίζεται τις λανθασμένες αποφάσεις και ενέργειες , ούτε λαμβάνει μέρος στο πραξικόπημα. Μπαίνει υπό περιορισμό.
Στις 20 Ιουλίου 1974 η Τουρκία επικαλείται τα εγγυητικά της δικαιώματα για να εκτελέσει τα επεκτατικά της σχέδια στην Κύπρο. Άλλωστε θεωρεί ότι έχει λάβει προς τούτου, την νομική νομιμοποίηση από την ατυχή ομιλία του Μακαρίου στο Συμβούλιο Ασφαλείας του Ο.Η.Ε. (η αλήθεια είναι ότι η Τουρκία και χωρίς αυτήν την ομιλία θα εισέβαλε – άλλωστε ετοιμαζόταν από το 1964 για αυτό), απλά το «…καλώ τις εγγυήτριες δυνάμεις…» του Μακαρίου έδωσε την φαινομενική νομιμοποίηση στο εγχείρημα-απάντηση των Τούρκων απέναντι στο ανόητο Πραξικόπημα του Επιτελείου των Αθηνών, με πρωτεργάτες το δίδυμο Ιωαννίδη-Γκιζίκη.
Εισβάλλει λοιπόν η Τουρκία στην σπαρασσόμενη από το αδελφοκτόνο πραξικόπημα Κυπριακή Δημοκρατία με την πολεμική της μηχανή και σκορπά το θάνατο και τον όλεθρο.
Το Σάββατο 20 Ιουλίου πρώτη μέρα της εισβολής, ο Αντισυνταγματάρχης Χρίστος Φώτη παίρνει διαταγή να εξουδετερώσει τον θύλακα των Τουρκοκυπρίων στα Καζιβερά που λόγω μεγέθους και δυναμικότητας δημιουργούσε τις προϋποθέσεις να εξελιχθεί σε προγεφύρωμα των τουρκικών δυνάμεων εισβολής.
Οι πρώτες προσπάθειες που γίνονται από την μονάδα εφέδρων που ανέλαβε την αποστολή αποτυγχάνει καθότι οι Τουρκοκύπριοι είναι πολύ καλά οπλισμένοι με σύγχρονα όπλα.
Ο Αντισυνταγματάρχης Χρίστος Φώτη αναλαμβάνει να ηγηθεί προσωπικά νέας προσπάθειας για κατάληψη του πολύ καλά οργανωμένου Τ/Κ θύλακα.
Οπλισμένος ως απλός μαχητής με το θάρρος και την τόλμη που πάντοτε τον διέκρινε, βρίσκεται στη πρώτη γραμμή, όπως άλλωστε έπραττε σ' όλη του τη στρατιωτική σταδιοδρομία.
Εφορμά φωνάζοντας «Φακκάτε τους λεβέντες μου»!
Και ενώ η αποστολή φτάνει ουσιαστικά στο τέλος της με την ορμή των επιτιθέμενων εφέδρων και οι Τ/Κ είναι έτοιμοι να παραδοθούν, ένα φονικό βόλι προφανώς από κάποιο ακροβολισμένο Τ/Κ, βρίσκει στόχο πάνω στο κορμί του γενναίου αξιωματικού.
«Αχ Θεέ μου» θα προλάβει να αναφωνήσει και να πέσει νεκρός στο πεδίο της μάχης, της τιμής και του καθήκοντος.
Λίγα λεπτά μετά ένας τηλεβόας θα ανακοινώσει την παράδοση του θύλακα των Καζιβερών.
Ο Αντισυνταγματάρχης Χρίστος Φώτη, λεβέντης όπως ήταν καθ’ όλη του την ζωή και την στρατιωτική του σταδιοδρομία, θα τιμήσει τον όρκο του και ταυτόχρονα με την θυσία του θα διαφυλάξει και αυτός την τιμή του Έλληνα Αξιωματικού που κάποιοι με τις πράξεις τους μερικές μέρες πριν την είχαν θέσει υπό αμφισβήτηση…Τιμή και καύχημα της οικογένειάς του και της γενέτειράς του Άσσιας.
Παραμένει θαμμένος στην σκλαβωμένη Μόρφου και αναμένει την ώρα της Απελευθέρωσης να μεταφερθεί στην ελεύθερη πλέον Άσσια, όπου οι Ασσιώτες θα μπορούν να του αποδώσουν τις τιμές που είναι αντάξιες της λεβεντιάς του και της θυσίας του.
Στον Τύμβο της Μακεδονίτισσας υπάρχει κενοτάφιο εις μνήμη του. 
Ο Αντισυνταγματάρχης Χρίστος Φώτη μετά το θάνατο του έτυχε υπηρεσιακής και πολιτικής αναγνώρισης που του άρμοζε.
Μετά από απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου το 2007 προάγεται μετά θάνατον στο βακμό του Υποστρατήγου επ' ανδραγαθία.
Στις 7 Οκτωβρίου 2007 σε μια σεμνή τελετή έγιναν τα αποκαλυπτήρια της προτομής του στο στρατόπεδο που φέρει το όνομα του στην Ορούντα από τον τότε Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας Τάσσο Παπαδόπουλο.
Σύσσωμος η κοινότητα της Άσσιας παρευρέθηκε στην εκδήλωση τιμής στον ήρωα μας.
ΑΘΑΝΑΤΟΣ

(αποσπασμα από το βιβλίο του Κων.Δημητριάδη 
ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΤΙΜΗΣΑΝ ΤΗΝ ΣΤΟΛΗ ΤΟΥΣ - Εκδ. ΠΕΛΑΣΓΟΣ Ιωαν.Χ.Γιαννάκενας)

Παρασκευή 4 Μαΐου 2018

Τι σημαίνει η λέξη "πατριωτισμός" για τους νέους;


της Αλεξάνδρας Κων. Δημητριάδου

Ο πατριωτισμός για ένα άτομο, ξεκινάει να εμφανίζεται σαν αίσθημα ήδη από μικρή ηλικία. Σαν έννοια, θα λέγαμε πως εκπροσωπεί το συναισθηματικό δεσμό που δημιουργείται μεταξύ του ανθρώπου και του τόπου που γεννήθηκε (και με ότι σχετίζεται με αυτόν).
Αυτό τον συναισθηματικό δεσμό, τον αποκτάει ένας άνθρωπος από την νεαρή κιόλας ηλικία, κάτι το οποίο δημιουργείται τόσο στο οικογενειακό περιβάλλον όσο και από την Εκπαίδευση.
Το οικογενειακό περιβάλλον αρχικά μεταφέρει μέσω της διαπαιδαγώγησης, την αγάπη για την πατρίδα και ότι συνεπάγεται με αυτήν. Αναπτύσσει στο παιδί λοιπόν, το συναισθηματικό δέσιμο με κάθε πολιτισμική και ιστορική πτυχή του Έθνους.
Η οικογένεια που γαλουχεί τα παιδιά με την έννοια του Έθνους, πρέπει να ξέρει ότι αυτό υπέχει τον κίνδυνο ακούσια να εκτροχιαστεί στην πορεία και να αναπτυχθεί η ιδέα του υπερεθνικισμού, δηλαδή του εξωστρεφούς σοβινισμού.
Αντίθετα με τον υπερεθνικισμό δηλαδή, ο πατριωτισμός αποτελεί μια εσωστρεφή αγνή αγάπη για την πατρίδα δίχως εχθρικές διαθέσεις προς τους υπόλοιπους λαούς. Δυστυχώς, υπάρχουν χώρες όπου επικρατεί σε μεγάλο βαθμό η υπερεθνικιστική πολιτική, με κλασσικό παράδειγμα την Τουρκία. Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και όσοι προϋπήρξαν στην θέση που βρίσκεται αυτός σήμερα, ονειρεύεται πολέμους με άλλες χώρες και θέλει να κάνει «καριέρα επιδρομέα και κατακτητή».
Συγχέοντας τον όρο Υπερεθνικισμός (Σοβινισμός) με τον όρο Εθνικισμός, λόγω της προπαγάνδας των Μ.Μ.Ε., πολλοί νέοι σήμερα έχουν αποστασιοποιηθεί από κάθε έννοια σχετικά με την λέξη “έθνος”.
Τόσο οι πληροφορίες της στρατευμένης δημοσιογραφίας, όσο και το διαδίκτυο, έχουν συμβάλλει σημαντικά στην εξίσωση του αγνού πατριωτισμού και της εθνικής υπερηφάνειας με τον σοβινισμό, που είναι ένα παρακλάδι μιά έκφρασης του φασισμού.
Ο πατριωτισμός έχει μικρές διφορές από τον Εθνικισμό και πολύ σημαντικές διαφορές από τον Υπερεθνικισμό.
Αρχικά ο πατριωτισμός δεν συνδέει την αγάπη για τον λαό στον οποίο ανήκει κάποιος, με άλλες παραμέτρους, όπως είναι παραδείγματος χάριν η θρησκεία.
Ο Έλληνας Μουσουλμάνος Πομάκος της Θράκης μπορεί να είναι το ίδιο Πατριώτης με τον Έλληνα Χριστιανό της Αλεξανδρούπολης.
Αντίθετα ο Εθνικισμός, θέτει παραμέτρους όπως την έννοια της Φυλής, της Θρησκείας, της γλώσσας, σαν επικουρικά συστατικά του Πατριωτισμού. Συγκεκριμένα, θεωρείται ότι ένας Έλληνας, πρέπει να είναι πιστός Χριστιανός Ορθόδοξος, να μιλάει Ελληνικά, αν θέλει να λέγεται Πατριώτης. Λανθασμένη άποψη και εν πολλοίς προσβλητική για τους χιλιάδες Έλληνες πολίτες, άλλων θρησκευμάτων, πολλώ δε μάλλον όταν στο θέμα της γλώσσας, έχουμε κάποιους Μακεδονομάχους ή ακόμα και κάποιους ήρωες της Επανάστασης του 1821, που δεν μιλούσαν ελληνικά, αλλά ιδιώματα από την τοπολαλιά τους.
Ακόμα πιο ακραίος είναι ο εξωστρεφής Υπερεθνικισμός, που όχι μόνο διαχωρίζει τις θρησκευτικές πεποιθήσεις και τις συνδέει λανθασμένα με την φιλοπατρία, αλλά θέλει να τις επιβάλλει και στις άλλες εθνότητες. Ο
Σοβινισμός τροφοδοτεί την λογική και την πολιτική της επιβολής κάποιων λαών απέναντι σε άλλους λαούς.
Ο Πατριωτισμός δεν έχει σχέση με αυτόν, γιατί αποτελεί την βαθιά αγάπη που τρέφει ένα πρόσωπο για τον τόπο στον οποίο γεννήθηκε και μεγάλωσε, για την ιστορία του, για τα ήθη και έθιμά του, για τον πολιτισμό του, χωρίς καμιά επίδειξη ισχύος της χώρας του έναντι σε άλλες χώρες και λαούς, πέραν της πολιτιστικής.
Δυστυχώς, επικρατεί τον τελευταίο καιρό μια σύγχυση κάτι σαν τρικυμία εν κρανίω, σχετικά με αυτές τις λέξεις-όρους.
Άτομα, υποστηρικτές ακραίων διεθνιστικών απόψεων συνδέουν απόλυτα την λέξη Πατριωτισμός με τον Ρατσισμό, Φασισμό, Υπερεθνικισμό. Λέξεις άκρως διαφορετικές με άλλο υπόβαθρο και άλλο νόημα.
Αυτός είναι και ο λόγος που κάποιοι νέοι σήμερα έχουν κρατήσει τις αποστάσεις τους από οποιαδήποτε έννοια σχετίζεται με την πατρίδα.
Κάποιοι κατάφεραν να παρουσιάζεται ο Πατριωτισμός σαν να είναι ένα παρακλάδι ή το πρώιμο στάδιο του Σοβινισμού και κατ’ επέκταση του Φασισμού.
Ένα μεγάλο ποσοστό νέων, οι οποίοι ίσως από άγνοια ή ημιμάθεια ή από αυτήν την λάθος ενημέρωση, υποστηρίζει ότι είναι λάθος να είναι κάποιος πατριώτης. Συγχέουν τις έννοιες Πατριώτης ή Εθνικιστής με την έννοια Φασίστας.  
Πάλι για ένα άλλο ποσοστό νέων, ο Εθνικισμός είναι κάτι υγιές και οι ίδιοι δηλώνουν πατριώτες, θεωρώντας ορθώς ότι ο πατριωτισμός και η αγάπη για την χώρα στην οποία γεννήθηκαν και μεγαλώνουν, είναι το να διαθέτεις την απαιτούμενη θέληση να την κάνεις καλύτερη. Για πολλούς νέους, η έννοια πατριωτισμός δεν έχει αλλοιωθεί ούτε έχει χαθεί, αλλά αποτελεί βασική παράμετρο για να προοδεύσει μία χώρα.
Ο ανθρωπισμός, η αξιοπρεπής διαβίωση του λαού, η αγάπη και η αλληλεγγύη για τους συνανθρώπους, αλλά και η οικονομική και κοινωνική πρόοδος του τόπου σου, είναι όλα αυτά που συνθέτουν την λέξη «πατριωτισμός» για την λογικά σκεπτόμενη νέα γενιά. Το να είσαι πρόθυμος να προστατεύσεις τον τόπο σου όταν απειλείται και να προφυλάξεις την πολιτισμική ταυτότητα, την οικογένεια, είναι μια καθαρή μορφή πατριωτισμού που η συντριπτική πλειοψηφία της νέας γενιάς ενστερνίζεται.
Ο πατριωτισμός λοιπόν για τους νέους, είναι να αγαπάς τον τόπο σου και να παλεύεις προς όφελος του, αλλά και των ανθρώπων που ζουν μέσα σε αυτόν.
Σε ότι αφορά την Πατρίδα μας, κάποιοι παλαιοτέρων γενεών, θεωρούν ότι οι νέοι σήμερα, έχουν αποτινάξει από πάνω τους την αγάπη για την πατρίδα.
Αυτό δεν ισχύει, απλά η νέα γενιά, αντιλαμβάνεται τη λέξη «πατριωτισμός» κάπως διαφορετικά με τις παλαιότερες γενιές στο νέο περιβάλλον της Παγκοσμιοποίησης.
Προσωπικά σαν άτομο που ανήκει στην νέα αυτή γενιά και δη Ελληνίδα, θεωρώ ότι θα έπρεπε να δημιουργήσουμε φιλέλληνες σε μια κίνηση εξωστρεφούς πατριωτισμού, από το να θεωρούμε ότι εκ προοιμίου ότι ο Έλληνας σαν όρος από μόνος του είναι ικανός να αντιμετωπίσει τα πάντα. Λάθος. Ο σημερινός Έλληνας πρέπει καθημερινά να αποδεικνύει με την συμπεριφορά και τα επιτεύγματα του, ότι ανήκει στην ράτσα όλων αυτών προϋπήρξαν αυτού. Έτσι σκέφτεται και ένα μεγάλο ποσοστό νέων.

Εν κατακλείδι στην νέα γενιά, η οποία έχει την πολυτέλεια της ενημέρωσης και της πρόσβασης σε κάθε μορφής πληροφορίες από βιβλία μέχρι διαδίκτυο και που προβληματίζεται όλο και περισσότερο, μια νέα γενιά που πιστεύω ότι διαθέτει περισσότερη ευαισθησία πάνω στα εθνικά θέματα, δίχως να κοιτάει το δέντρο και να χάνει το δάσος, Πατριωτισμός σημαίνει η ατομική ή συλλογική προσπάθεια για την ανέλιξη και την εξέλιξη αυτού του λαού και αυτού του τόπου.
Ενός λαού που έδωσε κάποτε τα φώτα στην Οικουμένη και δυστυχώς κάποιοι σήμερα του έστειλαν χωρίς ντροπή τον λογαριασμό…

ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ "ΜΑΧΗ-FREE PRESS" ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ "ΜΑΧΗ-DEFENCE" της 29/4/2018

Κρίμα Νίκο, έφυγες νωρίς…

του Κωνσταντίνου «Μαυροσκούφη» Δημητριάδη



Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα μικρό παιδί στην Κύπρο, που το έλεγαν Νικόλα.
Μεγαλωμένος από μια οικογένεια που μιλούσε από το πρωΐ μέχρι το βράδυ για την Ελλάδα, ο μικρός Νικόλας Γεωργιάδης ανέπτυξε μια ιδιαίτερη Ελληνοκεντρική ιδιοσυγκρασία, που λίγο πολύ χαρακτήριζε και τα περισσότερα «μη προνομιούχα» παιδιά (παιδιά που οι οικογένειες τους δεν ανήκαν στην λεγόμενη ελίτ, της Κυπριακής κοινωνίας).  Αναγιώθηκε με ιστορίες από τους Ηρωες της Επανάστασης του 1821, τους Μακεδονομάχους, τους πολεμιστές της Πίνδου και των Οχυρών…
Σαν λογική συνέπεια, με την δημιουργία της Ε.Ο.Κ.Α., ο 20χρονος Νικόλας, μπήκε από τους πρώτους στον αγώνα, προκειμένου να δει κι αυτός όπως και οι υπόλοιποι συναγωνιστές του, υπό την καθοδήγησηση του Μακαρίου και του Αρχηγού Διγενή, την Κύπρο απελευθερωμένη από τους Άγγλους, να ενώνεται με την Μητέρα Ελλάδα.


Παράτολμες όλες οι αποστολές του, στις οποίες χρησιμοποιούσε το ψευδώνυμο  «Σαμψών» (όνομα του πατέρα του, Σαμψών Γεωργιάδη), το οποίο με τον καιρό διατηρήθηκε ως επώνυμο.
Οι πιο γνωστές είχαν να κάνουν με εκτελέσεις Άγγλων στρατιωτικών και συνεργατών τους, στο γνωστό «Μίλι του Θανάτου» στην οδό Λάδρας της Λευκωσίας.
Με το πρόσχημα του νεαρού φωτορεπόρτερ, είτε του «Φιλελεύθερου», είτε της «Αλήθειας», είτε της «
Cyprus Mail», εκτελούσε και παρέμενε στον χώρο κοντά στον νεκρό αποικιοκράτη, δήθεν για να πάρει φωτογραφίες (φωτο 1), αφού πρώτα είχε φροντίσει να φυγαδεύσει το όπλο του, ένα γερμανικό «Λούγκερ Παραμπέλουμ» (φωτο 2), κάτω από τις φούστες κάποιας κοπέλας της οργάνωσης, που βρισκόταν πάντα κάπου εκεί κοντά, για αυτόν τον λόγο. 
Κάποια στιγμή, ρισκάροντας σε όλες τις αποστολές του, νομοτελειακά συνελήφθη. 






Και συνελήφθη από προδοσία, καθότι ο «Εφιάλτης» καραδοκούσε.
Βασανίστηκε απάνθρωπα στο Δάλι.
Οι Άγγλοι δοκίμασαν πάνω του κάθε τεχνική που είχαν επινοήσει προκειμένου να αποσπούν ομολογίες και να κάνουν «τα σκληρά καρύδια της ΕΟΚΑ» να μιλήσουν και να καταδώσουν τους συναγωνιστές τους.
Δεν είναι του παρόντος να τα απαριθμήσω. Θα αρκεστώ ότι με την ιατρική γνωμάτευση του Δρα
Skinner, στον οποίο πήγε ο Νίκος Σαμψών μετά από δεκαετίες, όταν άρχισαν τα προβλήματα της υγείας του, πιστοποιήθηκε μετατόπιση της καρδίας του προς την αντίθετη πλευρά της φυσιολογικής θέσης της.
Η έκθεση του Δρα
Skinner  ήταν ξεκάθαρη και ο ίδιος ο διάσημος Χειρουργός δήλωσε απερίφραστα ότι αυτό δεν ήταν πρόβλημα εκ γενετής, αλλά επίκτητο, δηλαδή προήλθε από χρήση …βίας!


Μην καταφέρνοντας να τον λυγίσουν οι Άγγλοι με τα βασανιστήρια, τον δίκασαν και τον καταδίκασαν Δις εις Θάνατον, ποινή την οποία μετέτρεψαν σε Ισόβια Δεσμά.
Αλλά το Αγγλικό Δικαστήριο δεν τον έστειλε στις φυλακές Λευκωσίας ή σε κάποιο από τα κρατητήρια-κολαστήρια που είχαν δημιουργήσει οι Άγγλοι στο νησί.
Τον έστειλαν σε Φυλακές Υψίστης Ασφαλείας στην Αγγλία, εκεί που ήταν φυλακισμένα όσα πρωτοπαλλήκαρα του
I.R.A. συνελάμβαναν και καταδίκαζαν. Φυλακίστηκε λοιπόν με «Ιρλανδούς Αντάρτες πόλεων» - όπως ήταν και ο ίδιος - που κι αυτοί αγωνίζονταν για την απελευθέρωση του νησιού τους από τον Αγγλικό Αποικιακό ζυγό. Μαζί τους προσπάθησε δύο φορές να αποδράσει.
Το πλήρωσε με νέα βασανιστήρια, ένα από τα οποία ήταν και το σφίξιμο της κεφαλής με σιδερένιο στεφάνι, ένα γνωστό μεσαιωνικό βασανιστήριο, που πολλούς θα μπορούσε να τους οδηγήσει στην τρέλα.
Όχι όμως τον Νίκο Σαμψών.



Και ήλθε το 1959.
Οι Άγγλοι πιεζόμενοι πλέον από παντού και μη δυνάμενοι να τιθασεύσουν την ορμή των Κυπρίων Αγωνιστών που ζητούν την Λευτεριά τους, παρά τις εκτελέσεις, τις φυλακίσεις, τις διώξεις και τα βασανιστήρια, αποφασίζουν να δώσουν στην Κύπρο την Ανεξαρτησία της. Προσοχή την Ανεξαρτησία της… όχι την ικανοποίηση του πόθου της να ενωθεί με την Ελλάδα. Προς τούτο, δουλεύοντας «υπόγεια» όπως έκαναν πάντα οι Άγγλοι, καταφέρνουν να προσεταιριστούν σε αυτήν την πολιτική τους επιλογή, τον πολιτικό και θρησκευτικό αρχηγό της ΕΟΚΑ, τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο τον Γ’, τον οποίο είχαν εξορίσει στις Σεϋχέλλες, ο οποίος «ξέχασε» για κάποιο λόγο (που μόνο αυτός, ο Κρίτων Τορναρίτης και οι ίδιοι οι Άγγλοι γνωρίζουν), τον «όρκο της Φανερωμένης» που έλεγε ότι «ο Αγώνας γίνεται δια την Ένωσιν και μόνον διά την Ένωσιν» (με την Ελλάδα).
Ο Νίκος Σαμψών στα πλαίσια των Συνθηκών Ζυρίχης και Λονδίνου, κάνει χρήση της απονομής χάριτος από τους Άγγλους και αποφυλακίζεται.
Λίγο καιρό μετά την επιστροφή του από την εξορία και συγκεκριμένα την 24η Οκτωβρίου του 1960, ο Σαμψών προβαίνει στην έκδοση της εφημερίδας «Μάχη», η κυκλοφορία της οποίας χαιρετίζεται μεταξύ άλλων και από τον Μακάριο αλλά και τον Γρίβα.



Η «Μάχη» μέχρι το τέλος της ζωής του υπήρξε η μεγάλη του αγάπη και μετά την Ελλάδα, το φλογερό του πάθος. Παράλληλα, δημιουργεί τη δική του ένοπλη ομάδα έπειτα από προτροπή του Μακαρίου. Παρόμοια προτροπή υπήρξε από τον Μακάριο και προς τον Βάσο Λυσσαρίδη (ο Μακάριος  χρησιμοποίησε «έξυπνα» και τους δύο «πατριωτικούς πόλους»).

Και έρχονται τα Χριστούγεννα του 1963. Ο Μακάριος αποφασίζει να αναθεωρήσει με τα γνωστά «13 σημεία» το «ερμαφρόδιτο» Σύνταγμα της Ανεξαρτησίας, ένα Σύνταγμα που του επιβλήθηκε από τους Άγγλους, σε αγαστή συνεργασία με το δίδυμο Καραμανλή-Αβέρωφ και την φυσιολογική αποδοχή από τους Τουρκοκυπρίους του Κιουτσούκ. Οι τουρκοκύπριοι ετοιμάζονται για ανταρσία, αφού πρώτα έχουν εγκαταλείψει όλοι τις κυβερνητικές θέσεις τους. Με αφορμή ένα αιματηρό γεγονός ξεσηκώνονται και στρέφονται με τά όπλα, κατά των Κυπρίων.  Τότε εμφανίζεται ο Νίκος Σαμψών με τους άνδρες του, με δική του πρωτοβουλία και μετά από συναίνεση του Πολύκαρπου Γεωρκάτζη στην Ομορφίτα.


Ο γράφων δεν θα αναμασήσει τίποτα από ότι κατά καιρούς έχει γραφτεί για αυτήν την περίοδο. Θα αναφέρει μόνο τι του είπε ο κυρ-Πανίκος και η γυναίκα του η Στάλω, κάτοικοι το 1963 της Ομορφίτας και σήμερα Καϊμακλίου, οι οποίοι δηλώνουν μάλιστα κομμουνιστές (όπως όλοι σχεδόν οι ηλικιωμένοι φτωχοί μεροκαματιάρηδες που αφελώς πιστεύαν ότι το ΑΚΕΛ είναι ο «προστάτης των φτωχών εργατών»). Στην έρευνα μου για τα «έργα και ημέρες» του Νίκου Σαμψών, πήρα μια συνέντευξη από αυτό το απλοϊκό και ηλικιωμένο ζευγάρι. Μου είπαν:
- Φίλε μου, έχουν πει πολλά για τον Σαμψών. Και ιδίως οι ομοϊδεάτες μου. Μέχρι και εγκληματία τον είπαν. Εγώ ένα σου λέω. Αν δεν ήταν ο Σαμψών με τους 41 άνδρες του εκείνες τις μέρες, εγώ και η γυναίκα μου δεν θα ζούσαμε σήμερα να τους ψηφίζουμε. Την αλήθεια πρέπει να την λέμε. Ήταν λεβέντης. Και εκεί που νομίζαμε ότι όλα χάθηκαν και οι τούρκοι θα μας σκοτώσουν, ήλθε ο Σαμψών και μας ελευθέρωσε. Τον θυμάμαι ακόμα με μια στρατιωτική φόρμα και ένα πιστόλι στο χέρι που γύρναγε στα σπίτια και έλεγε «μην φοβάστε, ο Σαμψών είναι εδώ»!
Τους σακάτεψε τους τούρκους. Και αν κάποιοι τον κατηγορούν, είναι γιατί δεν είδαν τι κίνδυνο είχαμε. Άγρια σκυλιά οι τούρκοι…».
(φωτο 3)


Κάποιοι μίλησαν για ακρότητες του Σαμψών. Και δυστυχώς ανάμεσα τους όχι μόνο τουρκοκύπριοι. Το πιο γνωστό έγκλημα κατά αμάχων που πήγαν να φορτώσουν στον Σαμψών και τους άνδρες του, είναι η κατηγορία για τη δολοφονία της γυναίκας και των παιδιών του στρατιωτικού ιατρού της ΤΟΥΡΔΥΚ, Νιχάτ Ιλχάν συνοδευόμενη και από φωτογραφία. H κυπριακή πλευρά αντέκρουσε τον ισχυρισμό αυτό επικαλούμενη μαρτυρία του φωτογράφου της περίφημης εικόνας  που έκανε το γύρο του κόσμου, Αχμέτ Μπαράν, στον δημοσιογράφο Κώστα Γεννάρη. Σύμφωνα με τον Μπαράν, το έγκλημα αυτό διαπράχτηκε από τον ευρισκόμενο σε κατάσταση αμόκ Νιχάτ Ιλχάν και βέβαια όχι στο μπάνιο. Ο Μπαράν βεβαιώνει ότι με εντολή του Ντεκτάς που όταν ειδοποιήθηκε για το φονικό είπε «αυτή η υπόθεση μπορεί να μας φανεί χρήσιμη», τα πτώματα μεταφέρθηκαν στο γνωστό μπάνιο και κατηγόρησαν-στοχοποίησαν τους Κύπριους πολιτοφύλακες για το δήθεν έγκλημα.
Το αποκρουστικό είναι ότι η Αριστερά της Κύπρου, υιοθέτησε αμέσως και χωρίς ενδοιασμούς την τουρκική εκδοχή… «Και εμείς κάναμε πολλά…»Και ερχόμαστε στην 14η Ιουλίου 1974. Ο Σαμψών βρίσκεται στην Τύμπου σε μια εκδήλωση. Μετά την Τύμπου πάει στην Λύση, καλεσμένος στον γαμο του Ανδρέα Παρισινού όπου μένει στο γλέντι μέχρι τις 2 το πρωΐ. Το πρωΐ της 15ης Ιουλίου στις 08.15’ του τηλεφωνεί η γυναίκα του Βέρα, που πηγαίνοντας στον γιατρό της για προγραμματισμένο check-up, ευρισκόμενη στον Στρόβολο, ακούει πυροβολισμούς. Του λέει «Μείνε σπίτι, μην πας στην εφημερίδα, δεν ξέρω τι γίνεται».
Ο Σαμψών δεν την ακούει. Στις 9 παίρνει το αυτοκίνητό του και τους αστυνομικούς-συνοδούς του, και ξεκινάει από την Φάρμα του προς το κέντρο, προκειμένου να πάει στην «Μάχη».
Στην διασταύρωση Τσερίου που υπήρχε μια ξυλοσχιστική μηχανή, τέσσερις άοπλοι άνδρες του 70 ΤΜΧ, κόβουν ξύλα κατ’ εντολή της μονάδας τους προκειμένου να γίνουν κάποιες κατασκευές.
Βλέποντας τον οι στρατιώτες του ζητούν να τους πάρει μαζί του και να τους πάει στο ΒΜΗ, διότι ήταν άοπλοι και φοβήθηκαν μην βρεθούν σε χώρο ανταλλαγής πυρών.



Όντως ο Σαμψών τους παίρνει και τους πάει στην Αεροπορική Βάση να τους παραδώσει. Ο Αξιωματικός Υπηρεσίας δεν τους δέχεται καθότι η Βάση είναι σε επιφυλακή. Τότε ο Σαμψών μαθαίνει από τους αεροπόρους ότι έγινε πραξικόπημα και ότι ο Μακάριος ανετράπη από την Ε.Φ.
Η Βάση διαθέτει όμως «κόκκινο τηλέφωνο» επικοινωνίας με το ΓΕΕΦ. Επικοινωνεί. Τους εξηγεί το πρόβλημά του. Παίρνει εντολή να τους πάει στο ΒΜΗ.
Ξεκινώντας για το ΒΜΗ φτάνει στα φώτα «Καλησπέρα». Κάπου εκεί ήταν ένα μπλόκο της Ε.Φ.
Βλέποντας τους ο επικεφαλής αξιωματικός, τους σταματάει και συλλαμβάνει τους συνοδούς αστυνομικούς που οπλοφορούν. Ο Σαμψών αρνείται να τους εγκαταλείψει και πάει μαζί τους κάπου εκεί στην Ξενοδοχειακή Σχολή, όπου υπήρχε ένα άτυπο επιχειρησιακό κέντρο των πραξικοπηματιών. Μόλις φτάνει βρίσκει μεταξύ άλλων μπροστά του και τον Ταγματάρχη Σκλαβενίτη τον οποίο γνωρίζει προσωπικά. Ο Ταγματάρχης του λέει:
- Νίκο, πάρε αυτήν την λίστα με αυτά τα τρία ονόματα και πήγαινε να μου φέρεις έναν από όλους, να αναλάβει Πρόεδρος στην θέση του Μακαρίου (τα ονόματα είναι κατατεθειμένα στην Εξετ.Επιτρ.Βουλής του Φάκελου για το 1974). Πήγαινε στον πρώτο και αν υπάρξει πρόβλημα, πήγαινε στον επόμενο. Φέρε μου όμως έναν από τους τρεις.
Ο πρώτος ήταν Υπουργός του Μακαρίου και οι άλλοι δύο Δικαστικοί. Κανείς δεν μπορεί να πιστοποιήσει αν αυτοί είχαν συμφωνήσει εκ των προτέρων να αναλάβουν σε περίπτωση ανατροπής του Μακαρίου. Γνωστός πολιτικός που φέρεται να είχε συμφωνήσει πριν λίγο καιρό, τελικά είχε υπαναχωρήσει για δικούς του λόγους, λίγο προ του πραξικοπήματος.
Ο Σαμψών πηγαίνει στα σπίτια και των τριών όπου κανείς τους δεν εμφανίζεται, άλλος με την δικαιολογία ότι είναι πολύ άρρωστος, άλλος όντας κάπου απών και ο τρίτος …εξαφανισμένος. Γυρνάει και το λέει στους πραξικοπηματίες Αξιωματικούς. Τότε ο Ταγματάρχης Σκλαβενίτης, παρουσία δύο άλλων αξιωματικών, του λέει:
-
Nίκο, πρέπει να αναλάβεις εσύ τότε. Ο Μακάριος είναι νεκρός. Θα έχουμε εμφύλιο. Εσύ δεν είσαι ΕΟΚΑ Βητατζής. Όλοι σε εκτιμούν. Μόνο εσύ μπορείς να το αποτρέψεις. Φόρεσε ένα σακάκι και μια γραβάτα και έλα να σε ορκίσουμε!
Ήταν τότε που ο Νίκος Σαμψών πιστεύοντας ότι με τον Μακάριο νεκρό, η Κύπρος οδεύει προς αιματοκύλισμα και ότι αναλαμβάνοντας την θέση του ανατραπέντα Μακαρίου, προσφέρει υπηρεσία και στην πατρίδα και στον λαό. Και δέχεται.



ΗΤΑΝ ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΛΑΘΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ…
Πολλοί Μακαριακοί και Αριστεροί σώθηκαν με παρέμβαση του Σαμψών, είτε οι ίδιοι, είτε μέλη της οικογένειάς τους από πράξεις αντεκδίκησης εκ μέρους στελεχών  της ΕΟΚΑ Β’, τα οποία είχαν βασανιστεί απάνθρωπα στις Φυλακές από άνδρες του Εφεδρικού.
  

Το κακό είναι ότι όλοι αυτοί που ο Σαμψών τους έσωσε, το ξέχασαν αμέσως μετά την επιστροφή του Μακαρίου στα τέλη του 1974…
Και ο Σαμψών έμεινε με την ρετσινιά του Πραξικοπηματία και του Δοτού Πρόεδρου των Πραξικοπηματιών…

Στις ΗΠΑ ο Kissinger (όπως αναφέρουν τα αποδεσμευμένα αρχεία της εποχής του State Dpmt) ήταν έξαλλος με την είδηση της ανάληψης της εξουσίας από τον Σαμψών: «Αυτός είναι ακραίος εθνικιστής» έλεγε και ξανάλεγε… Με το «ακραίος εθνικιστής» εννοούσε «δεν είναι του χεριού μας, ήτοι ανεξέλεγκτος» (Depmt of State, Office of Historian, Volume 1966-1975, Area Turkey-Greece-Cyprus, Doc.#107)

Ο δε Ιωαννίδης στο Α/ΕΔ είπε: «Μα αυτός είναι σχιζοφρενής»! (Καταθ.Γεωργίτση)
Και αποδείχθηκε ότι δεν ήταν του χεριού τους, με το πώς αντιτάχθηκε στις κινήσεις «εφησυχασμού» του ΓΕΕΦ, με την έναρξη της Τουρκικής Εισβολής.

Κάποιος εκ των εξ απορρήτων του Μακαρίου, κάποτε του είπε: «Ο Μακάριος Νίκο, ξέρει ότι δεν το έκανες εσύ. Ζήτα του συγγνώμη και το θέμα θα κλείσει». 
Ο Σαμψών αρνήθηκε και με αφορμή μια ομιλία του στο δεύτερο ετήσιο μνημόσυνο του Γρίβα, κατηγορήθηκε ότι ωθεί τα πλήθη σε νέα εκτροπή και του ασκήθηκε ποινική δίωξη και συνελήφθη. Αργότερα παραπέμφθηκε σε δίκη για την συμμετοχή του στο Πραξικόπημα και καταδικάστηκε…
Έσβησε το 2001 από τα κουσούρια που του είχαν αφήσει τα βασανιστήρια των Εγγλέζων, μετά από πολλές περιπέτειες…

ΗΞΕΡΕ ΟΤΙ ΕΦΕΥΓΕ. ΚΑΙ ΕΦΥΓΕ ΠΙΚΡΑΜΕΝΟΣ. ΑΠΟΔΙΟΠΟΜΠΑΙΟΣ ΤΡΑΓΟΣ…
ΠΟΙΟΣ; Ο «ΑΤΡΩΤΟΣ» ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΥΠΡΙΩΝ ΠΑΤΡΙΩΤΩΝ…
ΕΥΤΥΧΩΣ ΔΕΝ ΖΕΙ ΣΗΜΕΡΑ ΝΑ ΔΕΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΝΤΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΣΚΗΝΗΣ…



ΥΓ: Απαξιώ να αναφέρω τις ελεεινές κατηγορίες δύο πρωταγωνιστών της επιτροπής της κυπριακής βουλής, που αβίαστα υιοθέτησαν μια εμετική πληροφορία κάποιου, ότι δήθεν ο Σαμψών σχεδίασε με τον Λαμπράκη το Πραξικόπημα της 15/7/74, λίγες μέρες πριν στον Πόρο. Η εν λόγω επιτροπή δεν δεχθηκε να καταθέσουν όλοι όσοι μπορούσαν να βεβαιώσουν ότι την συγκεκριμένη μέρα, ήταν στην Λακατάμεια.

δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΜΑΧΗ FREE PRESS και την Ιστοσελίδα MAXH DEFENCE της 6/5/2018