ΜΑΥΡΟΣΚΟΥΦΗΣ

ΜΑΥΡΟΣΚΟΥΦΗΣ
XX ΤΘΜ - XXIV ΤΘΤ - ΧΧVI EMA

Δευτέρα 21 Δεκεμβρίου 2015

Βιβλίο "ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΜΑΧΗΣ ΤΗΣ ΕΛΔΥΚ 14-16/8/74"


"Πολλά έχουν ειπωθεί και πολλά έχουν γραφτεί για την πιο άνιση Μάχη της Νεώτερης Ιστορίας, όχι μόνο της Ελλάδας αλλά του κόσμου. Για την Μάχη όπου διδάσκεται στην Βρετανική Στρατιωτική Ακαδημία, εκεί όπου 318 γενναίοι αντιμετώπισαν 6,900 περίπου στρατιώτες του εχθρού, δηλαδή ένας απέναντι σε εικοσιδύο.... (1:22)
Για μια μάχη όπου οι αμυνόμενοι δεν είχαν αεροπορική κάλυψη, δεν είχαν άρματα, δεν είχαν αντιαρματικά, αλλά μόνο μερικά πολυβόλα και ΠΑΟ και απέναντι τους έκαναν επέλαση τουλάχιστον 45 άρματα μάχης Μ-47 και Μ-48 υπό την συνεχή προστασία της αεροπορίας τους που βομβάρδιζε με μανία τους λιγοστούς αμυνόμενους...
Αυτή η άνιση Μάχη είναι η Μάχη του Στρατοπέδου της ΕΛ.ΔΥ.Κ., εκεί στην άκρη της κατοικημένης Λευκωσίας, δίπλα στον ΄Αγιο Δομέτιο, κοντά στο Διεθνές Αεροδρόμιο της πρωτεύουσας της Κύπρου και απέναντι από το Στρατόπεδο του «αντίπαλου δέους» της, δηλαδή του εκκενωμένου Στρατοπέδου της ΤΟΥΡ.ΔΥ.Κ.
Έχουν γραφτεί βιβλία είτε από στρατιωτικούς που συμμετείχαν σε αυτήν την 3ημερη άνιση μάχη, είτε από Ιστορικούς ερευνητές που προσπάθησαν να συλλέξουν στοιχεία και να τα φέρουν στην επιφάνεια.
Για πρώτη φορά όμως η Ιστορική πραγματικότητα βγαίνει από το στόμα του βασικού πρωταγωνιστή αυτής της Μάχης. Του τελευταίου Στρατοπεδάρχη του Στρατοπέδου της και Υποδιοικητή της Μονάδας, του Ανχη (ΠΖ) τότε, Παναγιώτη Β. Σταυρουλόπουλου. Του ανθρώπου που ΟΛΟΙ οι Ελδυκάριοι προσφωνούν ως «πατέρα» τους.
Θεία Τύχη μου έλαχε να είμαι αυτός που συνομίλησε δίκην συνέντευξης επί περίπου τέσσερις ώρες μαζί του, στο σπίτι του και που ανέλαβε να επιμεληθεί της καταγραφής αυτής της Μαρτυρίας που έχετε αυτήν την στιγμή στα χέρια σας. Μια συνέντευξη που διακοπτόταν κάθε τρεις και λίγο από τον κόμπο στον λαιμό που ένιωθε ο 89ετής σήμερα Ταξχος ε.α. Παν. Σταυρουλόπουλος, από την συγκίνηση που του προκαλούσαν οι αναμνήσεις εκείνου του «μαύρου» 3ημερου... Και δεν ήταν λίγες οι φορές που αυτός ο κόμπος γινόταν λυγμός, ιδιαίτερα όταν θυμόταν τους Αξιωματικούς του, τον Σταυριανάκο, τον Σταμπουλή, τον Κέντρα, τον Παπαλάμπρου και τους οπλίτες του που έμειναν εκεί, πιστοί στο καθήκον τους...
Και βέβαια μόλις πέρναγε η συγκίνηση ερχόταν ο θυμός και η οργή για αυτούς που τους εγκατέλειψαν και τους άφησαν να χαθούν, μιας και τους είχαν ξεγραμμένους. Και τους ονοματίζει... Τουλάχιστον στην συνέντευξη του, αν και μετά σε ένα κρεσέντο μεγαλοθυμίας προσπαθεί να απαλείψει τα ονόματα «γιατί πέρασαν τόσα χρόνια»...
Αλλά πάλι πώς να απαλείψεις τα ονόματα αυτών που άφησαν τους «300» να φυλάξουν τις «προδομένες Θερμοπύλες». όταν γνωρίζεις ότι τους εγκατέλειψαν στην μοίρα τους κι όταν ξέρεις ότι εκεί σε αυτά τα ορύγματα μέσα και έξω από το Στρατόπεδο, έπεσαν Ελληνόπουλα κρατώντας σφιχτά στα χέρια τους το Μ1 τους;
Με αυτό το βίβλιο-μαρτυρία, ο κ.Σταυρουλόπουλος, προσπαθεί να βάλει όλα τα κομμάτια του παζλ στην θέση τους, ώστε να είναι ξεκάθαρο στον κάθε Έλληνα και στην κάθε Ελληνίδα, είτε από την μητροπολιτική Ελλάδα, είτε από την Κύπρο, τι έγινε τότε ! Τι έγινε στο 3ημερο από την 14η έως και την 16η Αυγούστου 1974 !
Για να πάψουμε επιτέλους να τιμούμε προδότες ή δειλούς ή ανίκανους και να μείνει η Τιμή και η Δόξα ΜΟΝΟ σε αυτούς που πρέπει... ΜΟΝΟ σε αυτούς που φύλαξαν Θερμοπύλες, τις νεώτερες Θερμοπύλες του Ελληνισμού, στην πανάρχαια Ελληνική γη της Κύπρου μας, που την μόλυναν οι βρωμεροί βάρβαροι της Ανατολίας...
ΤΙΜΗ και ΔΟΞΑ λοιπόν ΜΟΝΟ σε αυτούς που όχι μόνο φύλαξαν «Θερμοπύλες», αλλά που έμειναν εκεί παρότι γνώριζαν ότι ο «Εφιάλτης» επιτέλους θα φανεί και οι «Μήδοι» θα διαβούν...
Και στον αντίποδα, ΑΙΩΝΙΟ ΑΝΑΘΕΜΑ σε όλους αυτούς που με ελαφριά την καρδιά και εν γνώσει τους, θυσίασαν άξια παλληκάρια Αξιωματικούς, Υπαξιωματικούς και Οπλίτες της ΕΛΔΥΚ, απλά και μόνο για «την τιμή των όπλων»...
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΣΤΑΥΡΟΥΛΟΠΟΥΛΕ ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ....
ΕΛΔΥΚΑΡΙΟΙ ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ...
ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑΤΙ ΑΠΟΔΕΙΞΑΤΕ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ DNA ΤΗΣ ΦΥΛΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ ΜΑΣ, ΑΠΟ ΤΑ ΑΡΧΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ....
Σίγουρα τότε, από κει ψηλά ο Λεωνίδας, ο Παλαιολόγος και ο Κολοκοτρώνης, θα σας κοιτούσαν με θαυμασμό και θα έσκυβαν με σεβασμό το κεφάλι τους μπροστά σας!".

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΑΛΕΞ. ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ - Επιμελητής του έργου

Κυριακή 25 Οκτωβρίου 2015

"Οι Ελληνες περνούν καλα...."


Πόσο γελοίο ακούγεται… Υπάρχουν ακόμα ηλίθιοι που μετράνε τη ζωή με το αν είναι γεμάτη μια καφετέρεια.. Υπάρχουν ακόμα ανόητοι που θεωρούν καλά το ότι είναι εντάξει με τις τράπεζες και την εφορία. Πως καλά είμαστε ακόμα γιατί ένα κομμάτι μπορεί ακόμα και τη βγάζει καθαρή μέσα στο μεγάλο σφαγείο. Επειδή δεν έχει έρθει η σειρά τους. Επειδή ο χασάπης τους έχει ακόμα στη κατάψυξη να σιτέψουν καλά… 
Οχι δεν περνάμε καλά. Γιατί πίσω από το γέλιο στη καφετέρεια και το χαβαλέ διακρίνεις τα άφτιαχτα δόντια που αρχίζουν και σαπίζουν ένα ένα κι έχει μπει ο οδοντίατρος στη λίστα των αχρείαστων ειδών. 
Οχι δεν περνάμε καλά γιατί τα στημένα αυτοκίνητα στο βενζινάδικο βάζουν 5 και 10 ευρώ βενζίνη. Γιατί βάφεσαι και φτιάχνεσαι για το ραντεβουδάκι αλλά στο σπίτι οι υπόλοιποι θα τη περάσουν με κουβέρτα δίπλα σε ένα αερόθερομο του κωλου γιατί και το πετρέλαιο είναι στην ίδια λίστα με τον οδοντίατρο, εκείνες τις εξετάσεις που αναβάλεις, το φαί ποιότητας, το φρεσκάρισμα στο σπίτι που αρχίζει και βγάζει μούχλα, και σιγά σιγά τα υπόλοιπα είδη ενός «πολιτισμένου κόσμου» που θα μπουν στην ίδια λίστα σαν περιττές δαπάνες. 
Οχι δεν περνάμε καλά γιατί αυτό το νεαρό παιδί χώθηκε κάπου με τρία κατοστάρικα αλλά δεν έχει όνειρα. Πάει να πιεί το ποτάκι του μόλις καβατζώσει ένα μεροκάματο γιατί νιάτο είναι, αλλά μέχρι εκεί φτάνουν τα όνειρα του. Μερικά 24ωρα μπροστά και πολύ λέω. Οχι δεν περνάμε καλά γιατί στο παππού δώσανε κάτι κ@λογενόσημα αγνώστου προελεύσεως που δεν τα ξέρει ούτε η μάνα τους, τον τυλίξαμε και με μια κουβέρτα να μη ξεπαγιάζει και τελικά.. μας έμεινε… Οχι δεν είμαστε καλά γιατί όλη αυτή η κίνηση είναι ανθρώπων που δεν ελπίζουν σε τίποτα πια, δεν έχουν τίποτα αλλά δεν είναι κι ελεύθεροι. Ξυπνάνε και κοιμούνται με τη σκέψη τι θα είναι η έλειψη της επόμενης μέρας. Αν θα κάνουν αυτό αντί για εκείνο. Γιατί πλέον δεν έχουμε τη πολυτέλεια να τα κάνουμε και τα δυο ακόμα κι αν αυτά είναι βασικές ανάγκες.... 

Ναι έτσι γουστάρουν και γυρνάνε με το αυτοκίνητο τσάρκα. Μήπως θα μάθετε ποτέ πόσοι τσακωμοί προηγήθηκαν στο σπίτι? Πόσα γαμοσταυρίδια πέσανε πριν ξεμυτίσει η χαρούμενη οικογένεια για τη βόλτα της? Μήπως θα μάθετε πόσοι κοιμούνται χαπακωμένοι και πόσοι δεν κοιμούνται καθόλου πια? Μπορεί κανείς να συλάβει ΤΟ ΜΕΓΕΘΟΣ ΤΗΣ ΑΡΡΩΣΤΕΙΑΣ? Οχι δεν μπορούμε να το συλλάβουμε γιατί δεν στο λέω και δεν μου το λες. Γιατί ξυπνάμε και κοιμόμαστε σ΄ενα χώρο που έχει ξεχάσει πλέον τι είναι ζωή, δικαίωμα, πραγματική ανάγκη... Ανάγκη έχει γίνει να πληρώσεις, ανάγκη έχει γίνει να είσαι εντάξει απέναντι στους τοκογλύφους, να μην κινδυνέψεις για τα «μεγάλα» να σε ξεσπιτώσουν, να μην έχεις φαί, να μην έχεις που να κοιμηθείς. Οτιδήποτε πάνω από αυτό ονομάζεται «εντάξει είμαστε» Τόσο αθλίο, τόσο μίζερο το τοπίο της νεοφώτιστης μπανανίας της Ευρώπης.... 
Είναι σαν να βλέπεις μια δύστυχη να κάνει πιάτσα για ένα δεκάρικο, κι επειδή θα γυρίσει σπίτι έχοντας αγοράσει δυο πιτόγυρα μετά το πήδημα, θα θεωρείται πως «εντάξει είναι μωρέ» δε τρέχει και τίποτα. Εκατοντάδες Χιλιάδες άνθρωποι αυτή τη στιγμή τρέμουν στην ιδέα πως θα κάνει βαρύ χειμώνα γιατί της θέρμανσης προηγούνται τα χαράτσια, δεν γίνεται να τα καλύψεις και τα δύο. ... Στρατιές από ανθρώπους που η υγεία τους πάει κατά διαόλου για χίλια δυο λόγους, όπως συμβαίνει στον άνθρωπο… την αφήνουν στην άκρη γιατί προηγούνται οι φόροι, οι τράπεζες, οι ΔΕΚΟ, να ζήσουμε να τους θυμόμαστε…... Πόσο θα κρατήσει η βιτρίνα πριν να φανεί η βρώμα που κρύβεται από πίσω? Και δεν εννοώ πως θα γίνει κάποιος ξεσηκωμός. Δεν είναι πανάκεια, πλέον, πως τη φτώχεια και τη δυστυχία θα την ακολουθήσει η Νέμεση. Μπορεί απλά να δεις γύρω σου τη χώρα των ζόμπι. Των ζωντανών νεκρών. The walking dead της Μεσογείου…... Ανθρωποι ήδη σέρνονται άσκοπα χωρίς να ξέρουν ούτε τι κάνουν σ΄αυτή τη ζωή , ούτε που πάνε. Ξυπνάνε κοιμούνται σαν ρομποτάκια, χωρίς καν να έχουν ιδέα πως είναι κάτι τέτοιο.. Αυτό είναι το χειρότερο αλλά το αναπόφευκτο στα ζόμπι. Δεν.. Κάποιο θόρυβο ακούν κι ακολουθούν, αν τους σφυρίξεις από την άλλη θα πάνε από εκεί. Μόλις μυρίσουν φαί θα ρθουν..... 
Ναι οι έλληνες περνάνε καλά στο κολαστήριο. Εχει καπαρώσει ο καθένας τη τιμωρία του και αυτομαστιγώνεται. Εκατό φορές τη μέρα «θα είμαι καλό παιδί» Δεν θα ξανακάνω ζαβολιές. Μαζί τα φάγαμε και τώρα αναδρομικά θα ξεράσουμε και το γάλα της μάνας μας. Ετσι γιατί οι κύριοι καθηγητές επιβάλλουν συμόρφωση και τάξη. Κι όπως λέει κι ο ποιητής οταν ακούς τάξη.. ανθρώπινο κρέας μυρίζει.... 
Βλέπετε καφετέριες γεμάτες? Τα μπαράκια? Τις ταβέρνες? Υπάρχει ένα παλιό ανέκδοτο με το Χότζα και τον αφέντη του. Του λέει ο αφέντης του τρέχα βάλε φόρους κι έλα να μου πεις. Πράγματι βάζει και την άλλη μέρα του δίνει αναφορά. Εχουν αναστατωθεί όλοι αγά μου τι θα κάνουμε? Βάλε κι άλλους φόρους του λέει κι έλα πάλι. Αγά μου γίνεται χαμός, φωνάζουν, βρίζουν τι κάνουμε? Ρίξε κι άλλους φόρους κι έλα να μου πεις. Αγά μου τώρα έχουν βγάλει κάτι μαχαίρια και τ΄ακονίζουν θα μας σφάξουν. Τώρα του λέει ρίξε και τα χειρότερα χαράτσια αυτά που ξεπερνάνε κάθε όριο κι έλα να μου πεις. Γυρνάει ο Χότζας πίσω και του λέει, αγά μου συμβαίνει κάτι πρωτοφανές. Εχουν ησυχάσει όλοι, έχουν γεμίσει τις ταβέρνες, τα μαγαζιά, γελάνε, πίνουν, τραγουδάνε… Αυτό είναι το χειρότερο λέει ο αγάς.. Κατάλαβαν που το πάμε και θα τα φάνε όλα, θα τα κάψουν αλλά εμείς δεν θα πάρουμε άλλο φράγκο. Τώρα αρχίζει ο κίνδυνος.... Ο έλληνας τη πάτησε με το χρηματηστήριο, οι πρώτες κασέλες αδειάσανε, τώρα αδειάζουν και τα ρέστα.. Οσοι κρατιούνται καλά φεύγουν, όσοι μείνουν, σε λίγο καιρό, θα νοιώθουν αυτό ακριβώς που τους θεωρεί το σύστημα. Τίποτα. Ο κανένας. Ολη αυτή η κίνηση, όλη αυτή η υποταγή ακόμα είναι γιατί ο άλλος θυμάται ακόμα το ονομά του… Στο στάδιο «ο κανένας» τη πατήσατε.... 
Μια σπίθα ν΄ανάψει στο μυαλό της ζόμπιλαντ και θα γίνει ένα γενικευμένο χασάπικο… Κι όποιος επιβιώσει. Το να γυρίζεις ένα λαό στο μεσαίωνα και να νομίζεις πως όλα θα πάνε καλά είναι γελοίο. Ο άνθρωπος ήταν και θα είναι πάντα το πιο άγριο θηρίο. Η ταμπέλα του πολιτισμένου κρέμεται επάνω του όσο του δίνεις την ευκαιρία να ονειρεύεται πως είναι κάτι άλλο. Οσο του δίνεις τα εφόδια να γίνει κάτι άλλο. Με τη μόρφωση, με την υγεία, με τη τέχνη, με την αίσθηση πως είναι ΑΣΦΑΛΗΣ στη φωλίτσα του. Αν του τα πάρεις όλα αυτά και τον βάλεις να παίξει σε επίπεδο επιβίωσης ίσως ανακαλύψεις πως ο πολιτισμός δεν πέρασε από πάνω του ούτε μια μέρα…... 
Στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή δεν καίγεται το πορτοφόλι απλά, δεν καίγονται τα παλιόχαρτα.. καίγονται νευρώνες αλύπητα, καίγονται συναισθήματα, όνειρα, ελπίδες, καίγονται όλες οι ασφάλειες… Κι αργά ή γρήγορα θα έρθει το βραχυκύκλωμα που θα κατεβάσει το γενικό. Και τότε, πραγματικά θα περάσουμε καλά.... 
Ονειρεμένα…...

www.kostasmavroskoufis.blogspot.com
(Λόγιος Ερμής)

26 Οκτωβρίου 1912... Θεσσαλονίκη !

Απομακρυσμένος από τα αισθήματα τυφλού μίσους που δημιουργήθηκαν μεταξύ Βασιλέα Κωνσταντίνου Α' και Ελευθερίου Βενιζέλου, μετά από 4 χρόνια, τις εποχές του Εθνικού Διχασμού, θα αναφερθώ απλά και μόνο στην εξαιρετική επέτειο μιας Μεγάλης Ημέρας...
Της απελευθέρωσης της Θεσσαλονίκης και του χρονικού της από τις σημειώσεις μου...

"...Τελευταίο πολύ σημαντικό εμπόδιο στην πορεία των Ελλήνων προς τη Θεσσαλονίκη ήταν τα Γιαννιτσά, πόλη ιερή για τους μουσουλμάνους.
Το σημείο όπου οχυρώθηκαν οι Τούρκοι έδινε το πλεονέκτημα στον αμυνόμενο, καθώς η επάνδρωσή του δεν απαιτούσε μεγάλες δυνάμεις, ενώ ταυτόχρονα, ήταν σχεδόν αδύνατη η υπερκέρασή του από τα πλάγια.
Πέντε μεραρχίες και μία ταξιαρχία ιππικού των Ελλήνων κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν τις τουρκικές δυνάμεις που αποτελούνταν από έξι πυροβολαρχίες και πέντε μεραρχίες.
Μετά από σφοδρή μάχη, διάρκειας δύο ημερών (19-20 Οκτωβρίου) με μεγάλες απώλειες εκατέρωθεν, ο ελληνικός στρατός μπήκε θριαμβευτής στα Γιαννιτσά, ενώ οι Τούρκοι οπισθοχώρησαν προς τη Θεσσαλονίκη.
Ο δρόμος για την κατάληψη της πόλης ήταν τελείως ανοιχτός.
Όμως, οι Τούρκοι, κατά την υποχώρησή τους, είχαν καταστρέψει πολλές γέφυρες και περάσματα, δυσχεραίνοντας την πορεία του ελληνικού στρατού.
Η καθυστέρηση των Ελλήνων και ταυτόχρονα η είδηση ότι οι Βούλγαροι πλησιάζουν στη Θεσσαλονίκη, ανησύχησαν το Βενιζέλο, ο οποίος διεμήνυσε στον Κωνσταντίνο πως τον καθιστά προσωπικά υπεύθυνο σε περίπτωση απώλειας της πόλης.
Τελικά, στις 25 Οκτωβρίου ο ελληνικός στρατός πέρασε τον Αξιό ποταμό και ετοιμάστηκε για επίθεση στη Θεσσαλονίκη.
Ωστόσο, ο Ταχσίν πασάς πρότεινε την, υπό όρους, παράδοση της πόλης στους Έλληνες.
Ο Κωνσταντίνος αντιπρότεινε τη μεταφορά των Τούρκων αξιωματικών στη Μικρά Ασία, δίνοντας διορία έως τα ξημερώματα της 26ης Οκτωβρίου.
Οι Τούρκοι δέχθηκαν, ζητώντας παράλληλα να πάρουν μαζί τους και 5.000 όπλα, όρο που απέρριψε ο Κωνσταντίνος, δίνοντας δίωρη παράταση για τελική συμφωνία.
Η νέα διορία πέρασε και ο ελληνικός στρατός ετοιμάστηκε για επίθεση, όμως τελικά, ο Ταχσίν πασάς ανακοίνωσε ότι δέχονταν τους ελληνικούς όρους.
Το βράδυ της 26ης Οκτωβρίου, ημέρας της γιορτής του πολιούχου και προστάτη της πόλης Άγιου Δημητρίου, η Θεσσαλονίκη απελευθερώθηκε από τον ελληνικό στρατό: μόλις είκοσι ημέρες μετά την κήρυξη του Α΄ Βαλκανικού Πολέμου και λίγες ώρες προτού ο βουλγαρικός στρατός φτάσει με τη σειρά του στην – ήδη ελληνική – Θεσσαλονίκη…" 
                       

Αυτό πρέπει να κρατήσουμε από το Χρονικό της Ημέρας... Ολα τα άλλα είναι αντικείμενο μελέτης ενός άλλου κεφαλαίου, μελανού της Νεώτερης Ελληνικής Ιστορίας...
Χρόνια Πολλά Θεσσαλονικη... Χρόνια Πολλά Θεσσαλονικείς !!

(ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΙΟ ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΗ ΜΙΚΡΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ ΔΕΙΤΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΒΙΝΤΕΟ
https://www.youtube.com/watch?v=YThpq2VzZ-o)

Κυριακή 28 Ιουνίου 2015

Ο ΣΥΝΗΓΟΡΟΣ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ....


Τους εξ Εσπερίας τους γνωρίζουμε και πως σκέφτονται και πως ενεργούν....
Είναι στυγνοί λογιστές... γιατί έχουν κάνει την ζωή τους "μόνο" εργασία, διότι η εργασία ελευθερώνει (το έβαλαν και στην εισοδο του Άουσβιτς) με "μόνο" ενα μήνα διακοπές με σορτσάκι καλτσάκι και σανδάλι....
Αυτή είναι η ζωή τους...
Είναι λογικό λοιπόν να βλέπουν με μισό μάτι έναν λαό που την Κυριακή θα βγεί να πιεί το ουζάκι του με τα απαραίτητα μεζεδάκια κάτω από τον άφθονο ήλιο του και δίπλα στην καταγάλανη θάλασσά του όλο γέλια και τραγούδι, πολλώ δε μάλλον όταν αυτός ο λαός διά των κυβερνώντων του την επόμενη μέρα, την Δευτέρα τους επισκέπτεται για δανεικά.... και εν πολλοίς αν δεχθούμε ότι το χρέος είναι μη βιώσιμο, δανεικά που θάναι ουσιαστικά και αγύριστα....
Για να μην παρεξηγηθώ κάνω τον δικηγόρο του διαβόλου για να γίνουν αντιληπτά τα μονοπάτια σκέψης των απογόνων Ούννων, Κελτών και Γότθων....
Λοιπόν πάνε οι δικοί μας ζητώντας αλληλεγγύη και δανεικά, αλλά ταυτόχρονα εχουν φροντίσει την προηγούμενη μέρα να προσλάβουν το "κηφηναριό νέας γενιάς" στην ΕΡΤ και την ΕΡΤ-3, τις "καθαρίστριες του ΥΠΟΙΚ" που το πρόβλημα τους το είχαμε αναγάγει σε "'Υψιστης σημασίας Εθνικό θέμα", λες και δεν υπάρχουν κάτι εκατομμύρια άνεργοι του ιδιωτικού τομέα και ταυτόχρονα έχοντας φροντίσει να χρησιμοποιούν τον "ψεκασμένο" συγκυβερνήτη και τους "ταβερνιάρηδες" Κυβερνητικούς συντονιστές να λένε ότι "δεν διαπραγματεύονται με απογόνους των Ναζί" και των "Κουίσλινγκς"....
Πείτε μου με το χέρι στην καρδιά ρε...
Αν ερχόταν λοιπόν κάποιος που σας χρώσταγε τα μαλλιοκέφαλά του τον οποίο τον βλέπετε να μην τηρεί αυτά που καλώς ή κακώς συμφώνησε μαζί σας, που συνεχίζει να κάνει τα ίδια λάθη με αυτά που τον οδήγησαν σε κατάσταση τέτοια ώστε να ζητάει ξανά και ξανά δανεικά και ταυτόχρονα να σας βρίζει μαζί με όλο του το σόϊ... εσείς θα τον δανείζατε ;;;;
Πείτε με ρε με το χέρι στην καρδιά γιατί θα τρελαθούμε εδώ πέρα....
Δεν υπάρχει περίπτωση ο 'Ελληνας να μην ψηφίσει με βάση το θυμικό την επόμενη Κυριακή... ΟΧΙ "δαγκωτό" θα ρίξει....
Το ερώτημα είναι "που θα τον οδηγήσει το θυμικό του" !!!!
Όσο για τους προηγούμενους "μάγους" που Κυβέρνησαν τα προηγούμενα χρόνια και που πήραν ένα πλαστό (και το ήξεραν) έλλειμμα και μετά από 5 χρόνια εξαθλίωσης του Έλληνα τον έφεραν μπροστά στο "ΟΝΕΙΡΟ" το 2020 να βρεθεί εκεί από όπου ξεκίνησαν ΟΛΑ... εεε αυτοί τουλάχιστον δεν δικαιούνται όχι μόνο να ομιλούν αλλά ούτε καν να εμφανίζονται δημόσια... Για να είμαστε ξηγημένοι....
Ο 'Ελληνας έχει χαζέψει από τις συνεχείς σφαλιάρες και είναι πρόθυμος να ψηφίσει ότι τον απαλλάξει έστω προσωρινά από την επόμενη φάπα....
Όμως ξεχνά ένα πράγμα...
'Οτι Εθνική Υπερηφάνεια με το χέρι ανοιχτό δίκην επαίτη δεν γίνεται....
Και την επόμενη μέρα θα βγεί ακόμα μια φορά αληθινός ο ιδρυτής της Fiat, ο Agnelli που είχε πει "Μην βρίζετε την Αριστερά γιατί πολλές φορές είναι χρήσιμη. καθότι μπορεί και περνάει νόμους και περιορισμούς που η Δεξιά δεν θα τα κατάφερνε ποτέ".....
ΥΓ καλό θα ήταν να μάθουμε κάποια στιγμή ποιοί πολιτικοί έστειλαν λεφτά έξω αυτό το διήμερο, δεξιοί, αριστεροί και ποταμίσιοι... Ακούτε πρόβατα ;;;;
ΚΩΣΤΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ


Πέμπτη 25 Ιουνίου 2015

ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΑΛΕΞΗ.... ΤΗΝ ΠΑΤΗΣΑΜΕ !!!


Είναι ξεκάθαρο ότι η ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά εγκλώβησε την Ελληνική πλέον Κυβέρνηση σε ανούσιες μαγκιές που διήρκεσαν σε ένα διαπραγματευτικό αλαλούμ 5 μηνών....

Σε αυτούς τους πέντε μήνες η ήδη παραπαίουσα Ελληνική Οικονομία που στηριζόταν ΜΟΝΟ σε φόρους και περικοπές στις Κοινωνικές Υπηρεσίες και στις Αμυντικές Δαπάνες, έφτασε στον απόλυτο στραγγαλισμό.
Πολλες δεκάδες δις έφυγαν στο εξωτερικό, πολλές δεκάδες δις αποσύρθηκαν απο τις Τράπεζες και παραχώθηκαν στα στρώματα των κρεββατιών, κανείς δεν ξοδεύει δεκάρα παρά μόνον τα απαραίτητα... και η αγορά στέγνωσε !!
Πλέον ούτε οι 100 δόσεις στα ληξιπρόθεσμα δεν μπορούν να εξυπηρετηθούν...
Οι ελεύθεροι επαγγελματίες κλείνουν ο ένας μετά τον άλλο και όσοι καταφέρνουν να κρατηθούν ανοικτοί γίνονται μπαταχτσήδες στους ιδιους τους, τους υπαλλήλους καθυστερώντας μισθούς που έχουν σαν αποτέλεσμα με την σειρά τους να μην πληρώνουν λογαριασμούς ΔΕΚΟ, Κοινόχρηστα, να παραδίδουν πινακίδες, να μην περνούν ΚΤΕΟ να μην πληρώνουν Ασφάλιστρα, να ξεγράφουν τα παιδιά τους από τα Αγγλικά και πάει λέγοντας....
Οι ανθρωποι του ΣΥΡΙΖΑ χωρίς να θέλω να αμφισβητήσω τις προθέσεις τους, με έναν άτσαλο τρόπο αντί να διαπραγματευθούν το mail Χαρδούβελη από την αρχή άρχισαν τα "θα χορέψετε, θα πειτε κι ενα τραγούδι", "ξεκινάμε την διαπραγματευση από την αρχή" κλπ κλπ....
Και αφού δεχθηκαν να παίξουν το παιγνίδι σκληρά, τουλάχιστον ας το έπαιζαν...
Ξέροντας οτι θα ηταν καταστροφικό για την Ευρωζώνη η αποχώρηση της Ελλάδας από αυτην - παρότι οι Ευρωπαίοι το επαιζαν άνετοι αλλά ο κώλος τους το ξέρει - έπρεπε να εκβιασουν....
Αλλα να εκβιασουν αταλαντευτα χωρίς να αφήνουν τον χρόνο να περνάει....
Εκαναν λοιπόν ένα βαλς (ενα βημα μπρος ενα βημα πισω) με ακαθόριστη πορεία των βημάτων, που όταν πήγαινε να τελειώσει η μουσική, ο Μπαρουφάκης που ήθελε να το παίξει "παίχτης" έδινε το σύνθημα για επαναληψη του μουσικού κομματιού....
Και φτάσαμε σήμερα μετα πέντε ολόκληρους μήνες να έχουμε
- μια οικονομία που μόνο με οικονομίες του 4ου (όχι του 3ου) κόσμου μπορεί να συγκριθεί
- αναζωπύρωση του σαδισμού που υπάρχει έμφυτος στους Γότθους Κέλτες κλπ απόγονους τους εξ Εσπερίας
- τα μέτρα που ηταν αιτία να πέσει η συγκυβέρνηση Πολύφημου-Turkoglu, να αγωνιζόμαστε να γίνουν αποδεκτά στο δεκαπλάσιο !!!!
- ΓΕΝΙΚΩΣ ΝΑ ΜΗΝ ΚΙΝΕΙΤΑΙ ΦΥΛΛΟ ΣΤΗΝ ΑΓΟΡΑ....
Καποιες "μαγκιες" που εκδηλώθηκαν σε ταξίδια απελπισίας στον γενικώς αφερέγγυο περί τα οικονομικά Πούτιν (θυμηθείτε την Κύπρο) αντί να προβληματίσει Ευρωπαίους και Αμερικάνους τους πείσμωσε ακόμα περισσότερο εναντίον μας....
Τελικά θέλουν όχι μόνο να ταπεινώσουν τον Τσίπρα που είπε πολλά προεκλογικά, αλλά να του τρίψουν την μούρη στο χώμα και να κάνουν το "πρωτη φορά αριστερά" να είναι το Πρώτη και Τελευταία....
Και να τον αναγκάσουν να στραφεί εναντίον της ίδιας της κάστας που τον εξέλεξε ώστε να επιβεβαιωθεί η ρήση του ιδρυτή της Fiat, Agnelli που έλεγε οτι υπάρχει και η "χρήσιμη αριστερά", δηλαδή η "Αριστερά που περνάει νόμους που δεν θα μπορούσε ποτέ να τους περάσει η Δεξιά"....
Με αυτά και αυτά και με τους παπαγάλους των media να έχουν δώσει ένα φοβερό κρεσέντο από τεχνητό σασπένς, εχουμε φτάσει να βλέπουμε ανούσια νομοσχέδια να προσπαθούν να περάσουν από την Βουλή για την Ιθαγένεια (αντί για Υπηκοοτητα που ακόμα δεν εχουν μαθει να ξεχωρίζουν οι "ταβερνιάρηδες" της νέας Κυβέρνησης), για την Λαθρομετανάστευση, για τα Σχολεία και την Παιδεία γενικώτερα και άλλες αλλαγές που σε αντίθεση με τα Οικονομικά, συνάδουν με τον αφελληνιστικό προφίλ τους....
Δεν εχω ελπίδες στον Θεό της Ελλάδας πλέον γιατί φοβάμαι βλέποντας την μαλακία που μας δέρνει εμάς τους ανίκανους απόγονους ενδόξων προγόνων, μας σιχάθηκε κι αυτός....
Και αυτόματα έρχεται ένα χαμόγελο στα χείλη όταν βλέπεις φωτογραφίες αρμάτων μάχης....
Θα μου πείτε δεν γίνονται πλέον αυτά....
Ναι αυτά έλεγε και ο Κανελλόπουλος το 1967 όταν καληνυχτιζε την συζυγό του και έπεφτε να κοιμηθεί ανέμελος εκείνο το βράδυ της 20 προς 21 Απριλίου....
Καλο σας απόγευμα....
ΚΩΣΤΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ

Παρασκευή 29 Μαΐου 2015

ΩΔΗ ΣΤΟΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟ

        ΦΟΡΟΣ ΤΙΜΗΣ ΣΤΟΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Στην μνήμη σου, ανάξιο χέρι τολμάει σήμερα να θέσει την γραφίδα του, να γράψει για σένα Κωσταντίνε, τολμώντας να αφηγηθεί την ιστορία σου.
Σαν πρωτοείδες το φώς του ήλιου, μαζί με το ουράνιο τόξο που βγαίνει μόνο στον καθρέφτη του Βόσπορου, στις 9 του Φλεβάρη του 1404, η μάνα σου η αρχοντοπούλα Ελένη, κόρη του Σέρβου άρχοντα Δραγάτση που διαφέντευε τις Σέρρες και δισεγγόνα του αυτοκράτορα Μιχαήλ Η΄ του Παλαιολόγου, αναθάρρησε ευτυχισμένη, πως θα΄χε επιτέλους ένα γιό ολόδικό της, μια και τα τρία μεγαλύτερα αδέρφια σου, ο Ιωάννης, ο Θεόδωρος κι ο Αντρόνικος είχανε γράψει την μοίρα τους δίπλα στον άρχοντα πατέρα σου, τον αφέντη Μανουήλ που καθόταν στον πολύπαθο θρόνο της Βασιλεύουσας.
Μάταιη η ελπίδα της αποδείχτηκε ύστερα, αφού οι μοίρες, την μέρα που γεννήθηκες σου κλήρωσαν αγκάθινο στεφάνι. Μήτε τα μικρότερα αδέρφια σου που ακολούθησαν, ο Δημήτρης κι ο Θωμάς, θα παρηγορούσαν την έρμη την μάνα σου, μιας και αυτοί φοβισμένοι από την μοίρα της γενιάς τους τράβηξαν δρόμο με τους ισχυρούς της Δύσης και τους κατακτητές της Ανατολής. Η κυρά Ελένη, που η τύχη της την έφερε στο θρόνο της Πόλης πλάϊ στον σώφρονα πατέρα σου τον κυρ Μανουήλ, θα τέλειωνε την ζωή της χήρα και καλόγρια να διακονεύει γηροκομείο στο μοναστήρι του Αη Γιάννη στις 23 Μαρτίου 1450, αγιασμένη από την εκκλησία μας με τ΄ όνομα «Αγία Υπομονή».
Ο σοφός και ικανός πατέρας σου Μανουήλ Β΄ των Παλαιολόγων, κατάφερε να ανατρέψει το πραξικόπημα του εξαδέλφου του Ιωάννη Ζ΄ και να κρατήσει το βυζαντινό θρόνο ζωντανό, κάνοντας στην αρχή ειρήνη με τον Βαγιαζήτ. Κι όταν ο καιρός ήρθε κι ο Βαγιαζήτ έπεσε από το σπαθί του Ταμερλάνου, πρόβλεψε και στήριξε τον γυιό του Μωάμεθ Α΄ και κράτησε ειρήνη. Είχε κι αυτός καταλάβει ότι η αυτοκρατορία θα κρατιότανε μόνο στην ελληνική χερσόνησο και στήριξε τα δεσποτάτα της Πελοποννήσου και της Θεσσαλονίκης βάζοντας άρχοντες εκεί τα αδέρφια σου Θεόδωρο και Ανδρόνικο.
Αλλά στα ύστερά του, νικημένος από την υγεία και τα γηρατειά του, επέτρεψε στον φιλοπόλεμο αδερφό σου τον Ιωάννη να διαφεντεύει το βασίλειο στο όνομά του και μόλις πριν πεθάνει πρόλαβε ν΄ αποτρέψει τον πόλεμο με τον Μουράτ που πολιόρκησε την Πόλη και δόξα τω Θεώ που τον έπλασε ανυπόμονο ώστε να τα παρατήσει μπρός στα τείχη της.
Είχε σοφία ο πατέρας σου και πρόλαβε να σου την περάσει. Με διαμελισμένο το βασίλειό του, σου έδωσε ορθά να καταλάβεις πως μόνο η ένωση των εκκλησιών θα έσωνε το λιγοστό Βυζάντιο. Λόγιος βαθυστόχαστος, αναζήτησε να βρει το ήθος της επερχόμενης δύναμης των Οθωμανών και μέχρι σήμερα τα λόγια του προκαλούν αναταραχή στον κόσμο:
“…Δείξε μου τι νέο έφερε ο Μωάμεθ και εκεί θα βρεις μόνον πράγματα διαβολικά και απάνθρωπα, όπως η διαταγή του να διαδοθεί η πίστη που κήρυττε με το σπαθί. Ο Θεός δεν ευχαριστείται με το αίμα – και το να μην πράττεις λογικά είναι αντίθετο με τη φύση του Θεού. Η πίστη γεννιέται από την ψυχή, όχι από το σώμα. Όποιος θα οδηγήσει κάποιον στην πίστη χρειάζεται την ικανότητα να μιλά καλά και να επιχειρηματολογεί κατάλληλα, χωρίς βία και απειλές. Για να πείσει κανείς μια λογική ψυχή, δεν χρειάζεται ισχυρό χέρι, όπλα οποιουδήποτε είδους, ή άλλους τρόπους για να απειλεί κάποιον με θάνατο….”
Ο Θεός να τον αναπαύσει, συγχωρέθηκε νικημένος από εγκεφαλικό στις 14 Ιουλίου 1425, ησυχασμένος καλόγερος με το όνομα «Ματθαίος».
Ο αδερφός σου Ιωάννης, που τον διαδέχτηκε στον θρόνο, είχε την πρόθεση του πατέρα σου μα δεν είχε την δύναμη του λόγου του. Εσύ όμως Κωνσταντίνε, είχες από μικρός την πείρα και την σύνεση να διαφεντεύεις.
Κι ενώ εκείνος πάλευε στη Φερράρα να πείσει της Δύσης τους αφέντες να ενώσουν τις προσπάθειες σε μια σταυροφορία σωτηρίας του Βυζάντιου, προσφέροντας ακόμα και τα πρωτοτόκια της ορθοδοξίας, εσύ έβλεπες τον κίνδυνο μπροστά σου, διαφεντεύοντας ήδη στο όνομά του τις υποθέσεις του κράτους στην Πόλη.
Είχες μια δύναμη παράξενη. Κάποια από τις μοίρες που σου τάξανε αγκάθινο στεφάνι, στην έδωσε αντίδωρο στο δράμα που σε περίμενε. Το νιώθανε όλοι δίπλα σου. Εκεί στην Πάτρα που πολέμησες και την λευτέρωσες μετά από πολιορκία, εκεί που νεαρός διαφέντεψες τα Καλάβρυτα, εκεί που με τ΄ αδέρφια σου λευτερώσατε την Πελοπόννησο.
Στήριγμα του πατέρα σου από μικρός και τώρα του αδερφού σου, απέτρεψες δίκαια τον μικρό σας αδερφό Δημήτριο που πήγε να εκμεταλλευτεί την απουσία σας και να σηκώσει κίνημα στην Πόλη και να προσκυνήσει τον Σουλτάνο το 1442. Αυτά τα δύο μικρά αδέρφια σας, ο Δημήτρης κι ο Θωμάς, θες γιατί ήτανε οι μικρότεροι της γενιάς σας, θες γιατί ζήλευαν, θες γιατί δεν ένιωσαν του ελληνισμού τον κίνδυνο, μίσησαν και μισήθηκαν στο έρμο βασίλειο που πασχίζατε να ορθοποδήσετε.
Κι όταν ο αυτοκράτορας αδερφός τον Οκτώβρη του 1443, σου ανάθεσε να διαφεντέψεις στον Μυστρά, εκεί στο κάστρο της οικογενειακής σου ρίζας, εκεί που έβγαινε το φάντασμα του σπαρτιάτη Λεωνίδα και σε τρόμαζε μικρό τις νύχτες αλλά τις συντρόφευε πιστά σαν αντρώθηκες, δεν δίστασες να δώσεις σχεδόν όλη σου την περιουσία για να περιχαρακώσεις τον Μοριά με τείχος στο Εξαμίλι. Ούτε δίστασες να προχωρήσεις ως την Βοιωτία και την Φωκίδα. Έστω κι αν ήξερες πως έβαζες αγκάθι στο μάτι του Μουράτ, που γρήγορα κατέβασε στρατό και σας περιόρισε πάλι στον Μοριά με υποτελή συνθήκη που μοιραία την δέχτηκες.
Μα βλέπεις, είναι της μοίρας τα γραμμένα που δεν ξεγράφουν ότι κι αν κάνεις στην ζωή σου. Και από μικρός, αν και αφέντης, μόνο και άκληρο σε θέλησαν αυτές. Να αγαπήσεις και να ερωτευτείς βαθιά κι απελπισμένα, μα απόγονο παιδί να μην χαρείς. Κι ότι κι αν προσπαθήσεις, στο τέλος να χάνεται στα μάτια σου μπροστά κι εσύ να πονάς μονάχος βλέποντάς το.
Έτσι έγινε και με την Μανταλένα, την πρώτη σου αγάπη. Κόρη του Τόκκο, του άρχοντα της Ηπείρου και των Ιονίων, την γνώρισες στα 24 σου χρόνια εκεί στα 1428, και σε μάγεψε. Έζησες μαζί της την αγάπη για δύο χρόνια, στεφανωμένη και βαφτισμένη «Θεοδώρα» στο κάστρο στην Γλαρέντζα και στο Χλεμούτσι. Και πάνω που ονειρεύτηκες ένα παιδί να σας χαρίσει ο Θεός, ήρθε πάνω στην γέννα της η μοίρα σου η κακιά να την κλέψει κι αυτήν και το παιδί μες στην κοιλιά της. Εκεί στον τάφο της στο Σαντομέρι της Ωλενίας κοντά στην Αχαΐα, έθαψες μαζί της και της αγάπης το φτερούγισμα.
Έτσι έγινε και δέκα χρόνια αργότερα, όταν υπέκυψες στην πίεση του φίλου σου –κι έπειτα χρονογράφου σου- Γεώργιου Σφραντζή να σε προξενέψει με την αρχοντοπούλα Κατερίνα, την θυγατέρα του φράγκου Ντορίνο που διαφέντευε την Λέσβο και την Λήμνο, τους προμαχώνες της Προποντίδας. Από το χέρι σε πήρε με το ζόρι ο «καλαμαράς» και πήγατε στης Μυτιλήνης το λιμάνι στου Άγιου Νικολάου την γιορτή μέσα στο καταχείμωνο του 1440 για να ζητήσεις το χέρι της. Και έδειξε πρόσκαιρα να σου χαμογελάει η τύχη Κωνσταντίνε, σαν την αντίκρισες, διψασμένος από το δεκάχρονο πένθος σου. Στο ίδιο κάστρο της Μυτιλήνης την παντρεύτηκες τον επόμενο Αύγουστο, εκεί την άφησες να διαφεντεύει δίπλα στον πατέρα της, ενώ εσύ αρμένιζες μια κατά τον Μυστρά και μια κατά την Πόλη, να στηρίξεις το βασιλιά και αδερφό σου.
Μα δεν ήταν γραφτό. Στον χρόνο επάνω, αφού χάρηκες το μαντάτο της εγκυμοσύνης της, κίνησες με λαχτάρα να την παραλάβεις από την Μυτιλήνη και να την πάς στην Πόλη να γεννήσει το παιδί σας. Μα μόλις έβαλες πλώρη με την συνοδεία σου, του Μουράτ ο στόλος που παραμόνευε, σας έσπρωξε στης Λήμνου το απάγκιο, αφού σας έβαλε μπροστά με τα κανόνια του. Λαχτάρησε η πριγκίπισσα κι αρρώστησε. Και εκεί όπου την άφησες να αναρρώσει στο Παλιόκαστρο της Λήμνου, φεύγοντας για την Πόλη, εκεί απέβαλλε και άφησε την στερνή της πνοή λίγες μέρες μετά. Η άδικη μοίρα σου, σ΄ έντυνε χήρο για δεύτερη φορά με τον ίδιο τραγικό τρόπο, μόλις στα 38 σου χρόνια.
Αυτή η κακορίζικη η μοίρα, που πρόσκαιρα έκανε πως σε ξεχνούσε, μα πάντα έβρισκε τρόπο να σου θυμίζει με πόνο το ριζικό που έμελλε στην ζωή σου…...
Κι έτσι, αφού απόσωσες του αδερφού σου το βασίλειο που κινδύνεψε από το χέρι το αδερφικό, γύρισες πίσω στο Μυστρά, μόνος όσο ποτέ, να αφιερωθείς στου κλήρου σου το πρόσταγμα και να κρατήσεις όρθια την Πελοπόννησο, με σπαρτιάτικη γενναιότητα και απόκοσμη σωφροσύνη.
Κι εκεί, στο Μυστρά, περιορισμένος από του Μουράτ τα λεφούσια, αναθάρρησες. Πήρες την δύναμη να αναστήσεις τον τόπο, να ενώσεις χωριά και πόλεις, να σμιλέψεις των φράγκων αρχόντων στην Κορώνη και την Μεθώνη τις σκληρόκαρδες βουλές και να κρατήσεις τα πόδια του Βυζάντιου όρθια σε πείσμα των άσχημων καιρών που βίωνε η πατρίδα σου.
Εκεί στον Μυστρά σε βρήκε το μαντάτο, η γραφή του φίλου σου Φραντζή. Ο αδερφός σου πέθανε από την λύπη του στις 31 Οκτωβρίου 1448, μόλις έμαθε πως οι σταυροφορίες που τόσο αγωνίστηκε να γίνουν για να σώσουν το Βυζάντιο, εισέπραξαν την χαριστική βολή στο Κοσσυφοπέδιο. Ο Ούγγρος Ουνιάδης είχε ηττηθεί στην Βάρνα το 1444 και εκεί στο στενό οροπέδιο ο Σέρβος Μπράνκοβιτς υπέκυπτε οριστικά στις ορδές των Οθωμανών κι άφηνε εκτεθειμένη όλη την Ανατολή της αυτοκρατορίας. Ο Ιωάννης δεν το άντεξε. Χήρος κι αυτός, που έχασε στην πανούκλα του 1439 την αγαπημένη του Μαρία την Μεγαλοκομνηνή, την τρίτη του γυναίκα και παρηγοριά του αφού οι δύο προηγούμενες αποδείχτηκαν πιότερο ξένες και παντρεμένες στα συμφέροντα των οίκων που κατάγονταν. Κι έτσι μονάχος, απογοητευμένος, άφησε το στέμμα του Μεγάλου Κωνσταντίνου, το σκήπτρο του Ιουστινιανού και το δακτυλίδι του Θεοδόσιου, καυτά στα χέρια σου.
Στον Μυστρά, στην Λακωνική γη που γέννησε μόνο ορκισμένους στον τιμημένο θάνατο βασιλιάδες, ανήμερα των Φώτων του 1449, πάνω στον σμιλεμένο πέτρινο δικέφαλο του Οίκου των Παλαιολόγων, μέσα στην πετρόχτιστη εκκλησία του Αγίου Δημητρίου, γονάτισες και χρίστηκες ως «Κωνσταντίνος ΙΑ’ ελέω Θεού Αυτοκράτωρ των Ρωμαίων». Το ακάνθινο στεφάνι φορέθηκε βαθιά στην κεφαλή σου και ο Γολγοθάς σου έδειχνε πλέον ρότα για την Πόλη, σηκώνοντας σταυρό αβάσταχτο το ίδιο σου το σκήπτρο.
Στην Βασιλεύουσα, στερνό προμαχώνα μιας Αυτοκρατορίας που κάποτε διαφέντευε ορίζοντες μα τώρα με το ζόρι λίγες φλούδες ελληνικής γης, το μεγαλείο είχε δώσει τόπο στην διαφθορά, η δόξα στην ίντριγκα και η αρχοντιά στον ξεπεσμό.
Με την ύστερη συμφωνία της Φερράρας, εκείνη που απεγνωσμένα υπέγραψε ο αδερφός σου, ο ξακουστός Πάπας της Ρώμης, όρισε τον εαυτό του μόνο απόστολο επί της γης και όλες τις εκκλησίες του Χριστού και τα βασίλεια τους υποτακτικές στο θέλημά του. Την ίδια την βασιλική της Αγίας Σοφίας, την όριζαν τώρα παπικοί. Όλοι οι άρχοντες που τόλμησαν να υψώσουν ανάστημα στην περίφημη ένωση, εξορίστηκαν, φυλακίστηκαν ή εξουδετερώθηκαν χαρακτηρισμένοι ως ανθενωτικοί. Το ίδιο και οι πατριάρχες κι οι δεσπότες της ορθόδοξης Εκκλησίας.
Ειρωνικά ο πάπας, στην πρώτη –και όχι στερνή- σου έκκληση για βοήθεια, έστειλε τον πρώην μητροπολίτη της Ρωσίας και τώρα χρισμένο καρδινάλιο, τον Ισίδωρο, με μόνο διακόσιους πολεμιστές. Σ΄ αντάλλαγμα στον όρισε Πατριάρχη Κωσταντινούπολης, σπιούνο επίσημο μέσα στον κόρφο σου.
Μα εσύ Κωνσταντίνε, που ανατράφηκες στα δύσκολα, δεν λύγισες από αυτά. Θαρρείς κι η Μεγαλόχαρη σου έδινε δύναμη κάθε φορά που προσκυνούσες στις Βλαχέρνες την εικόνα Της. Θαρρείς, σε μια δραματικά ρομαντική σου σκέψη, θεώρησες πως η Πόλη θα κρατήσει όρθια την Ιστορία που κληρονόμησε.
Πάσχισες πολύ για να την αναστήσεις. Με τα στερνά αργυρά «υπέρπυρα» που έκοψες σαν νόμισμα με τ΄ όνομά σου, έκανες όλους τους κάτοικους της βασιλεύουσας να σε μάθουν με το μικρό σου όνομα. «Κυρ-Κωνσταντή» σε αποκαλούσανε στα γιαπιά που έστησες στα τείχη για να τα αναστυλώσεις. Το ίδιο σε φώναζαν κι οι ψαράδες με τους μούτσους που διόρθωσαν και σήκωσαν την αλυσίδα του Βοσπόρου για να φυλάξει το λιμάνι. Έτσι σε έμαθαν κι οι επτακόσιοι Γενουάτες του άρχοντα Τζιουστινιάνη που σύντρεξε πιότερο από την λεβεντιά του παρά από την προσταγή του πάπα να στηρίξει την άμυνα της Πόλης.
Κι όταν απέναντι στην Ανδριανούπολη, ανέβηκε στο θρόνο ο φιλόδοξος γυιός του Μουράτ, ο βαφτισμένος στ΄ όνομα του παππού του Μωάμεθ ο Β΄, στα 1451, ήξερες πολύ καλά πως η αναμέτρηση πλησίαζε. Κι αν κάτι σ΄ έκανε να αμφιβάλλεις, σαν σήκωσε ο έφηβος Οθωμανός το κάστρο Ρούμελι Χισάρ στο Βόσπορο μέσα σ΄ ένα χειμώνα, σιγούρεψε τον κίνδυνο που πλέον απειλούσε την ύστερη φλούδα γης των Ελλήνων μοιραίων απογόνων του Βυζαντίου.
Στην Δύση, στ΄ αρχοντικά των ισχυρών όλοι σε γνώρισαν και όλοι σε κολάκεψαν. Μα λόγια παχιά δεν χόρτασαν ποτέ κανέναν. Με άδεια χέρια γονάτισες παρακαλώντας να προστρέξουν στο ύστατο φρούριο της Χριατιανοσύνης που βασίλευες. Με άδεια χέρια επέστρεψες, με παραφουσκωμένες κι ανεκπλήρωτες υποσχέσεις.
Και για άλλη μια φορά η μοίρα σου, θα σε ξεγελούσε με ένα στερνό προξενιό, με την αρχόντισσα Μάρα, την χήρα του Μουράτ και θυγατέρα του Γιώργη Μπράνκοβιτς των Σέρβων, που οι ψίθυροι έλεγαν πως επηρέασε τον νεαρό γυιό του Μωάμεθ υπέρ των Χριστιανών. Μα ή ίδια απέρριψε το προξενιό, θεωρώντας πως μια και είχε περάσει τα πενήντα της χρόνια, δεν θα έδινε στον αυτοκράτορα παιδιά. Κι έτσι γύρισε και καλογέρεψε δίπλα στον πατέρα της, στερώντας ίσως την τελευταία ελπίδα για διάσωση της Πόλης.
Ήσουν ο πρώτος των στερνών, που έμελλαν να γεύονται της Δύσης τις υποσχέσεις και της Ευρώπης τα φιλέματα. Όλοι οι απόγονοι που ορκίστηκαν στο έθνος που παρέδωσες, τα ίδια εισέπραξαν και με όμοια άδεια χέρια βρεθήκανε στο τέλος. Κληρονομιά από την μοίρα σου την κακορίζικη Κωνσταντίνε, που μέχρις σήμερα μας βασανίζει.
Μα εκεί που η νομοτέλεια των ισχυρών ορίζει τον αφανισμό, εκεί η αντρειοσύνη δίνει σ΄ αυτόν που θα χαθεί το μεγαλείο να μείνει αθάνατος μέσα από το χαμό του. Κι αυτή κληρονομιά από παππούδες βασιλιάδες που έμαθαν να στέκονται σε Θερμοπύλες και να χαρίζουν αιώνια δόξα κι ατέρμονη ιστορία στο έθνος που υπηρέτησαν.
Μ΄ αυτό το θάρρος, την σιγουριά του απελπισμένου και του Χάρου την κρύα πνοή, αντίκρισες τα στίφη του μελλούμενου πορθητή, να πλησιάζουν τα τείχη της Κωσταντινούπολης εκείνο το ψυχρό πρωινό στις 6 Απριλίου του 1453.
(Το έχει η μέρα φαίνεται, στην ίδια ημερομηνία, αυτής της πατρίδας να της χτυπούν την πόρτα οι εχθροί της, ζητώντας γη και ύδωρ, κληρονομιά κι αυτή από την μοίρα του στερνού αυτοκράτορά της).
Με την ίδια ψυχραιμία είδες τον στόλο του Μωάμεθ να κάνει «υπερνεώλκηση» και να περνάει στον Κεράτιο 70 καράβια για να σου πάρει τις πλάτες του Βόσπορου.
Με την ίδια ελπίδα χάρηκες που έφερνε εκείνο το τρελόπαιδο ο Φλαντανελάς τρία Γενουάτικα πλοία στις 20 Απριλίου, σαν πέρασε αλώβητος τον στόλο των Οθωμανών.
Με την ίδια απελπισμένη σιγουριά αλλά και πίστη, στάθηκαν δίπλα σου 3000 ρωμιοί πολεμιστές, αντάμα με 700 Γενουάτες και 1200 ξένους, που προστρέξανε βλέποντας την ανάγκη σου, φτηνό κι ειρωνικό αντάλαγμα των δυτικών στις παρακλήσεις σου.
Μα το ήξερες. Μοναδικός σου σύμμαχος ήταν τα αρχαία τείχη με τον περίβολο και τις πολεμίστρες. Αυτά που κράτησαν πολλούς επίβουλους κατακτητές στο παρελθόν.
Κι ήξερες πως η πίστη όλων είχε κλονιστεί, με κείνες τις έριδες που θέλανε πιστούς της χριστιανικής εκκλησίας χωρισμένους σε στρατόπεδα.
Με σύνεση και περισσή στρατιωτική πείρα, έταξες τους λιγοστούς στις θέσεις τους.
Στην πύλη των Πηγών έβαλες τον Θεόφιλο τον ξάδερφό σου με τους γενναίους του. Δίπλα του τον Φίλιππο Κονταρίνι να φυλάει την Χρυσή Πύλη. Από δίπλα τον Γενοβέζο Μανουήλ με τους δικούς του μέχρι τα θαλάσσια τείχη. Σ΄αυτά όρισες το στερνοπούλι των Καντακουζηνών τον Δημήτριο να αποτρέψει τον εμβολισμό.
Στο Μιρίανδρο έταξες τον Τζιουστινιάνι με τους Γενουάτες του να σου συντρέξει άμεσα και αυτούς να τους συντρέξουν οι αδερφοί Μπογκιάρντι. Στις Βλαχέρνες έβαλες τον Βενετό βάΐλο Μιννότο και δίπλα του ο Τεόντορο Καρίστο, στρατοπέδευσε μαζί με τους άντρες του στο τμήμα των τειχών μεταξύ της πύλης Καλιγαρίας και του Θεοδοσιανού τείχους.
Ο αρχιεπίσκοπος Λεονάρδος μαζί με τους αδελφούς Λανγκάσκο ήταν πίσω από την τάφρο στο σημείο που κατέληγε στον Κεράτιο. Τα θαλάσσια τείχη φυλάσσονταν από την πλευρά της Προποντίδας από τον Τζιάκομο Κονταρίνι, ο οποίος αμυνόταν στην περιοχή του Στουδίου.
Δίπλα του υπήρχε ένα τμήμα από Έλληνες καλόγερους. Στο λιμάνι του Ελευθερίου ήταν ο πρίγκιπας Ορχάν με τους Τούρκους του, ενώ στο ανατολικό παράλιο της Προποντίδας εγκαταστάθηκαν άντρες της καταλανικής παροικίας υπό τον Περέ Χούλια.
Ο καρδινάλιος Ισίδωρος με 200 τοξότες υπεράσπιζε το ακρωτήριο της ακρόπολης. Τις ακτές του Κερατίου κόλπου φύλασσαν 700 Βενετοί και Γενοβέζοι ναύτες υπό τον Γκαμπριέλε Τρεβιζάνο. Στον Αλβίζο Ντιέντο παραχωρήθηκε η διοίκηση των πλοίων που ήταν στον κόλπο.
Μέσα στην πόλη υπήρχαν δύο αποσπάσματα ως εφεδρεία: ένα υπό τον Λουκά Νοταρά, που στάθμευε στην συνοικία της Πέτρας, και το άλλο, υπό τον Νικηφόρο Παλαιολόγο, κοντά στην εκκλησία των Αγίων Αποστόλων.
Για σένα Κωνσταντίνε, κράτησες το πιο αδύναμο σημείο. Με την φρουρά των ανακτόρων στάθηκες στο Μεσοτοίχιο, μπροστά στο ρέμα του Λύκου κι έκανες βίγλα την πύλη του Αγίου Ρωμανού. Απέναντί σου στήθηκε κι ο γόνος του Οθωμανικού θρόνου με τους γενίτσαρούς του και την μπομπάρδα του Ουρβανού.
Για 6 μέρες έριχνε κανονιές ο Μωάμεθ και γκρέμισε την Χαρίσια Πύλη. Την νύχτα όμως, οι πολεμιστές σου Κωνσταντίνε έβαζαν πηλοφόρι στην πλάτη και γίνονταν κτιστάδες κι εσύ πρωτομάστορας. Και το πρωί έβρισκε τα τείχη σηκωμένα και τον πολιορκητή να ουρλιάζει.
Στις 12 Απριλίου, έφεραν το στόλο τους από την Καλλίπολη και τον αγκυροβόλησαν απέναντι από το Διπλοκιόνιο. Τα βυζαντινά κανόνια δεν τα έφταναν στις βολές τους.
Αυτό είδε κι αναθάρρησε ο Μωάμεθ και διέταξε επίθεση το βράδυ στις 18 Απρίλη μπροστά σου στο Μεσοτοίχιο. Αλλά ο Τζιουστινιάνης στάθηκε γερά και στήριξε την άμυνά σου. Το πρωί βρήκε πάνω από 200 νεκρούς και άθικτους τους υπερασπιστές της Πόλης.
Κι έβαλε να πάρουν πλάτες στην θάλασσα, στις 22 Απριλίου, περνώντας τα καράβια με τροχούς στην όχθη του Βοσπόρου, κάτω από τα τείχη. Αλλά κι εκεί γευτήκανε το υγρό πύρ –παλιά συνταγή βυζαντινή- και κλείστηκαν απέναντι.
Μα ότι δεν καταφέρνει του εχθρού το όπλο, το καταφέρνει η απελπισία του αποκλεισμένου.
Ξέχασες Κωνσταντίνε, πως την Πόλη σου υπεράσπιζαν ξένοι, αλλόφυλοι, που είχαν πατριώτες απέναντι που στήριζαν τον εχθρό σου. Κι έτσι ξέσπασαν σε καυγάδες κατηγορώντας ο ένας τον άλλον για προδότη.
Ξέχασες στον αχό της καθημερινής μάχης, πως τα ίδια ταλαίπωρα κορμιά πολεμούσαν ακάματα το πρωί και έχτιζαν το βράδυ.
Ξέχασες πως η πείνα δεν περιφρονείται από τους απελπισμένους και γονατίζει τους θαρραλέους.
Μα δεν ξέχασες πως η πίστη χαλυβδώνει τους ανίσχυρους.
Πάνω στα τείχη, σαν από θαύμα απόκοσμο, ενωμένοι οι οπαδοί των φράγκων και του πάπα, ενώσανε την ύστατη ώρα την προσευχή τους με τους μέχρι πριν λίγο άσπονδους εχθρούς της ορθοδοξίας.
Με δακρυσμένα μάτια, λιτανεύουν τις εικόνες των Αγίων και τα λάβαρα της δοξασμένης αυτοκρατορίας.
Και είναι τόσο ισχυρή η φωνή τους, που δίνει μια δύναμη παράξενη σε όσους πήγαν να λυγίσουν.
Και ήταν αρκετή για σε χαλυβδώσει Κωνσταντίνε, στον τελευταίο πειρασμό σου. Αυτόν, που ο αντίχριστος τόλμησε ακόμη και στον ίδιο Τον Θεάνθρωπο να δοκιμάσει. Για σένα διάλεξε ένα χρυσόβουλο από τον ίδιο τον Μωάμεθ, να σου χαρίζει πλούτη, εξουσία και σιγουριά για το βιός και την οικογένειά σου.
Μα ποιό βιός? Αυτό που κουτσουρέψανε οι Φράγκοι άρχοντες που βύζαξαν τον Μοριά? Ποιά οικογένεια? Αυτήν που πένθησε πριν καλά γιορτάσει? Ποιά αρχοντιά? Σε πόλη φάντασμα ενός παραμυθιού με σκλάβους κάτοικους?
Ήτανε περιττός για σένα ο πειρασμός. Ίσα για να σου δώσει την ευκαιρία, να γράψεις με την σειρά σου ξανά την ίδια απάντηση που έδωσε ο πρόγονός σου στον Ξέρξη, εκεί στις Θερμοπύλες, για να περάσει κι αυτή στην ανεξίτηλη γραφή της Ιστορίας:
“Τὸ δὲ τὴν πόλιν σοὶ δοῦναι οὔτ' ἐμὸν ἐστίν οὔτ' ἄλλου τῶν κατοικούντων ἐν ταύτῃ• κοινῇ γὰρ γνώμῃ πάντες αὐτοπροαιρέτως άποθανοῦμεν καὶ οὐ φεισόμεθα τῆς ζωῆς ἡμῶν.”
Στις 28 του Μάη, τα νταούλια χτύπησαν ασταμάτητα στου Μωάμεθ το στρατόπεδο. Οι ιμάμηδες αλάλαζαν στα στίφη των Οθωμανών νηστεία, λουτρό και προσευχή. Ζύγωνε η μεγάλη ώρα.
Το βράδυ, μετά τον εσπερινό, λαός πολύς μαζεύτηκε στην Αγιά Σοφιά κι οι δεσποτάδες λειτούργησαν δέηση παρακλητική στην Θεοτόκο. Ανάμεσά τους κι εσύ, χωρίς τα διακριτικά του αξιώματός σου, ίσος στον ίσο, στάθηκες στο πλατύσκαλο της ωραίας πύλης και ζήτησες συγχώρεση από όλους. Ψύχωσες με τα λόγια σου και τον πιο απελπισμένο εκείνης της νύχτας, θυμίζοντας σαν παραμύθι την κληρονομιά που έσερνε το γένος από αιώνες και κάθε τόσο ζήταγε εξόφληση. Κι ύστερα φόρεσες την πανοπλία σου, καβάλησες την άσπρη σου φοράδα και χάθηκες στο σκοτεινό μονοπάτι που οδηγεί στην Πύλη του Αγίου Ρωμανού.
Πριν ξημερώσει η αποφράδα μέρα, οι μπασιμπουζούκοι σκαρφάλωναν τα τείχη. Κι ακάματο σε βρήκε το ξημέρωμα της 29ης Μαΐου, να γκρεμίζεις ασταμάτητα εχθρούς.
Μέχρι που, με ειρωνεία, η μοίρα που έγραψε την τύχη σου σ΄ αυτόν τον μάταιο κόσμο, σου θύμισε την στερνή της γραφή.
Πίσω από την παραβιασμένη Κερκόπορτα λίγοι γενίτσαροι αναστάτωσαν τους συμπολεμιστές σου. Κι ένα βέλος βρήκε στο στήθος τον Τζιουστινιάνη και σύγχυσαν τους Γενουάτες που τον απέσυραν από την μάχη τραυματισμένο. Ήτανε αρκετά για να κλονίσουν το ηθικό όλων αυτών που επί 54 μερόνυχτα υπεράσπιζαν τα τείχη της βασιλεύουσας.
Η μια φωνή έφερε την άλλη πάνω στα τείχη κι ο πανικός μεταδόθηκε στους ξενυχτισμένους υπερασπιστές. Στο ξημέρωμά της εκείνη η γρουσούζα Τρίτη, άφηνε μια κραυγή που πάγωνε την ίδια την Ιστορία στο άκουσμά της: «Η Πόλις εάλω».


Ήταν εκείνο το ξημέρωμα, που άφηνες την ύστατη πολεμική κραυγή σου, χωμένος μέσα στα στίφη των γενίτσαρων, ζητώντας κάποιον χριστιανό να σου πάρει το κεφάλι.
Δεν ξέρω ποιόν αντίκρισαν τα μάτια σου Κωνσταντίνε την στερνή σου ώρα. Ποια λεπίδα λύτρωσε το μαρτύριο της ζωής σου και τι είδαν τα μάτια σου πριν σφαλίσουν. Στην στερνή ώρα του ανθρώπου, μόνο ο Θεός που απολογείται η ψυχή του, γνωρίζει, κρίνει και δικαιώνει.
Γνωρίζω μόνο αυτό που έγραψε ο Σφραντζής στην γλώσσα της εποχής σου, χρονογραφώντας τις δραματικές ώρες της Άλωσης:
«Ο βασιλεύς οὖν ἀπαγορεύσας ἐαυτόν, ἰστάμενος βαστάζων σπάθην και ἀσπίδα, είπε λόγον λύπης άξιον "οὐκ έστί τις τῶν χριστιανῶν τοῦ λαβεῖν τήν κεφαλήν μου ἀπ΄ ἐμοῦ;" ἦν γάρ μονώτατος ἀπολειφθείς. τότε είς τῶν Τούρκων δούς αὐτῷ κατά πρόσωπον καί πλήξας, καί αὐτός τῷ Τούρκῳ ἐτέραν ἐχαρίσατο' τῶν ὁπισθεν δ΄ἐτέρος καιρίαν δούς πληγήν, ἔπεσε κατά γῆς' οὐ γάρ ῄδεισαν ὃτι ὁ βασιλεύς ἐστιν, ἀλλ΄ ὡs κοινόν στρατιώτην τοῦτον θανατώσαντες ἀφῆκαν.
Πλείονας κεφαλάς τῶν άναιρεθέντων ἔπλυναν, εἰ τύχοι καί τήν βασιλικήν γνωρίσωσι, καί οὐκ ἡδυνήθησαν γνωρίσαι αὐτήν, εἰ μή τό τεθνεώς πτῶμα τοῦ Βασιλέως εὐρόντες ὄ ἐγνώρισαν ἐκ τῶν βασιλικῶν περικνημίδων, ή και πεδίλων ένθα, χρυσοί ἀετοί ἦσαν γεγραμμένοι, ὡs ἔθος ὑπῆρχε τοῖς βασιλεύσι».


Μα πάνω από όλα, ας μου συγχωρέσει η σεπτή σου μνήμη, να πιστέψω κι εγώ τον θρύλο που σε τύλιξε στην δόξα της τραγικότερης ώρας του γένους που έπεσε στους ώμους σου.
Αυτό τον θρύλο, που γλύκανε στην παρηγοριά του γενιές αμέτρητες ως σήμερα και κράτησε ζωντανό το καντήλι στον άγνωστο τάφο σου. Εκεί που σε ασφάλισε μαρμαρωμένο ένας άγγελος Κυρίου, με την προσταγή πως σαν σημάνει η ώρα να σε ξυπνήσει. Να σταθείς και πάλι στην καβάλα στην φάρα σου την ασπροποδαράτη και κτύπο – κτύπο να αποδιώξεις το άπιστο μιλέτι ως την Κόκκινη Μηλιά.
Στις 29 Μαΐου 1453, ένας κεραυνός σταμάτησε το χρονόμετρο του γένους.
Χιλιάδες γεννήθηκαν και πέθαναν, παντρεύοντας την απελπισία με την μάταια προσμονή. Και άλλες τόσες χιλιάδες έζησαν του γένους την ανάσταση, πλασμένη μέσα από την ιστορία που άφησες και γιγαντωμένη από τον θρύλο που σε κράτησε ζωντανό. Και άλλοι τόσοι, έπεσαν στα τείχη που τους όρισε η μοίρα του καθενός, παραδειγματισμένοι στ΄ όραμα της δικής σου θυσίας, Κωνσταντίνε.
Οι σύγχρονοι και ίσως έσχατοι καιροί, μας επιφύλαξαν ξανά προκλήσεις.
Ίσως να στάθηκες τυχερότερος στου χρόνου το διάβα, Κωνσταντίνε, να τελειωθείς σε μια εποχή που άρχιζε η σήψη των εθνών. Και ευλογημένος που δεν βίωσες τριγμούς λαών και συνειδήσεων. Στις μέρες σου οι άρχοντες ζούσαν και πέθαιναν για την πίστη τους και την επικράτηση της φυλής που ηγούνταν.
Σ΄ αυτές που ακολούθησαν το θάνατό σου, οι λαοί πλανεύτηκαν από ιδέες και οι άρχοντες ξέπεσαν. Οι βαριές πανοπλίες των ιπποτών της εποχής σου, αντικαταστάθηκαν από ελαφρύτερους ηγήτορες και φτάσανε στις μέρες μας, να μην υπάρχουν ή τουλάχιστον να μην διακρίνονται. Μα το χειρότερο, στις μέρες μας, ακόμη κι όσοι μπαίνουν μπροστά και κάνουν τον ηγέτη, άλλον έχουν αφέντη πέρα από το θεό που προσκυνάνε.
Τις γραφές αντικατέστησαν εικόνες άϋλες και πλάνες. Τις σχέσεις των ανθρώπων τις καθορίζουν σύρματα και κεραίες. Την δύναμη των ισχυρών ζυγιάζουν νούμερα λογιστικά και χάρτινο χρυσάφι. Κι οι πόλεμοι πια δεν γίνονται για φλούδες γης προγονικές να τις εξουσιάσουν άνθρωποι, μα για τα σπλάχνα της που ξερνάνε καύσιμο για τις μηχανές που εξουσιάζουν τους ανθρώπους. Και η δική σου ιστορία Κωνσταντίνε, πέρασε σε κιτάπια που τα σύγχρονα χέρια βαριούνται να φυλλομετρήσουν κι ίσως ραθυμούν να εκτιμήσουν την αξία της.
Μόνο σε τούτη την γωνιά της γης, κάτι σμιλεμένα αγάλματα με την μορφή σου, κάποια καντήλια που ακόμη ανάβουν σε πείσμα των ψυχρών ανέμων, κάποια γεροντικά στόματα που ακόμη λένε παραμύθια στα παιδιά, συνεχίζουν να θυμούνται και να προσεύχονται.
Σ΄ αυτό τον τόπο, που οι απόγονοί σου Κωνσταντίνε, συνεχίζουν να αντιμάχονται το δίκαιο των ισχυρών, στοιχειώνει ακόμη το παράδειγμά σου. Μαζί με άλλα παλιότερα, κοινών προγόνων προσταγές, πυρώνουν τις καρδιές στην παγωμάρα ενός χειμώνα των ψυχών σ΄ όλο τον κόσμο.
Και οι γενιές που ανατρέφονται, όσο αδύναμες κι αν τις ορίζουν οι λογικές εκτιμήσεις της σύγχρονης εποχής, όσο και αν εκτιμούνε σίγουρη την νάρκη που επέβαλλαν οι μοντέρνες μηχανές που παράγουν ηγέτες και όχλους, γνωρίζουνε καλά το συστατικό που κυλάει στις φλέβες τους, γιατί το μπόλιασες και συ με το δικό σου αίμα.
Γνωρίζουν, άρχοντα Κωνσταντίνε, πως όταν η περίσταση το απαιτήσει, η επιλογή στον πειρασμό θα είναι αρνητική. Λακωνική όπως τα λόγια σου στον αλαζόνα εισβολέα, μοιραία περήφανη κι η πράξη που θα τα ακολουθήσει.
Κι ίσως αυτό να πρότρεψε και μένα αυτή την ανοιξιάτικη μέρα του Μάη, μετά από πεντακόσια εξήντα δύο χρόνια, να τολμήσω να ιστορήσω τούτη την γραφή στο όνομά σου. Χοή, σπονδή, μνημόσυνο, μα πάνω απ΄ όλα χρέος ανεξόφλητο, τάμα στην μνήμη της θυσίας σου και αναπαμός στην δίκαια ψυχή σου που έπραξε τα οφειλόμενα της φυλής στην ώρα που η μοίρα της το ζήτησε.
Με μιαν ευχή κι υπόσχεση λακωνική, κλίνω το γόνυ ευλαβικά στην σεπτή μορφή σου Κωνσταντίνε Δραγάτση των Παλαιολόγων, όπως την έμαθα στα παραμύθια που γέμισαν τα παιδικά μου όνειρα από το στόμα των γερόντων που μου την διηγήθηκαν:
«Του χρόνου, στην Κόκκινη Μηλιά»……!!!



Παρασκευή 23 Ιανουαρίου 2015

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΟΥΚΙΔΗΣ


Έχω βαρεθεί τα τελευταία χρόνια να βλέπω όλο και περισσότερους αναθεωρητές (δήθεν) της Νεώτερης Ελληνικής Ιστορίας να απαξιώνουν πρόσωπα και γεγονότα, εκμεταλλευόμενοι το γεγονός ότι ο περισσότερος κόσμος ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΙΣΤΟΡΙΑ και βεβαια δεν διαβάζει...
Μέχρι και ο Χορός του Ζαλόγγου μπήκε στο μικροσκόπιο των αναθεωρητών αυτών οι οποίοι πλέον λένε ευθέως ότι αυτό που γνωρίζουμε ως η θυσία των γυναικών του Σουλίου στο Ζάλογγο δεν έλαβε χώρα ποτέ...
Δεν χρειάζονται αποδείξεις οι αναθεωρητές, που με βάση την μπουρδολογία τους αναζητούν 5' δημοσιότητας...
Αρκεί να σπείρουν αμφιβολίες για ένα γεγονός... Τέλος... Έγιναν διάσημοι...
Ετσι δεν έγινε σφαγή στην Σμύρνη, έτσι δεν υπήρξε Λοχίας Ιτσιος στο πολυβολείο Π8 των Οχυρών, έτσι ο Παλαιών Πατρών Γερμανός δεν ύψωσε κανένα λάβαρο την 25η Μαρτίου του 1821, έτσι δεν υπήρξε κανένας Μπικάκης στα υψώματα Κολοκασίδη στην Κύπρο το 1974...
Είπαμε... Πετάνε μια κουβέντα, μιά λέξη πχ είναι μυθοπλασία, λαϊκή παράδοση κλπ και νομίζουν ότι το αποκαθηλώνουν ως γεγονός...
Από αυτό δεν θα μπορούσε να ξεφύγει και ο Εύζωνας Κωνσταντίνος Κουκίδης...
"Ανύπαρκτο πρόσωπο" λένε... οι αναζητητές 5' δημοσιοτητας για την βλακεία που τους διακατέχει...
"Δημιούργημα των Εγγλέζων για λόγους προπαγάνδας" λένε κάποιοι άλλοι πιό πονηροί μιας και γνωρίζουν ότι υπάρχουν "πηγές" που πιστοποιούν την ύπαρξή του...
Λοιπόν ρεμάλια...
Κάτω τα χέρια από τον Κουκίδη γιατί και υπαρκτό πρόσωπο ήταν (παιδί Ποντίων προσφύγων) και αυτό που λέμε ότι έκανε, όντως το έκανε...
Και που φαίνεται αυτό; Ποιός το βεβαιώνει; 



Πέραν του ότι ασχολήθηκαν μαζί του Γερμανοί μεταπολεμικοί ιστορικοί που πιστοποίησαν την ύπαρξη του και την ηρωϊκή ιστορία του υπάρχουν και οι παρακάτω μαρτυρίες:

Η εφημερίδα Daily Mail δημοσίευσε στις 9 Ιουνίου 1941, σε δημοσίευμα με τίτλο «A Greek carries his flag to the death» (Ένας Έλληνας φέρει την σημαία του έως τον θάνατο) γράφει: «Ο Κώστας Κουκίδης, Έλληνας στρατιώτης ο οποίος φρουρούσε το εθνικό σύμβολο των Ελλήνων πάνω στην Ακρόπολη, τυλιγμένος με την Γαλανόλευκη, εφόρμησε στο κενό και αυτοκτόνησε (27/4/1941)»

ΕΠΙΣΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΗΡΩΙΚΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΤΟΥ ΗΡΩΑ ΦΡΟΥΡΟΥ ΤΗΣ ΑΚΡΟΠΟΛΕΩΣ ΕΓΡΑΨΑΝ ....

1ον Μια προσωπική έρευνα του αντιστασιακού Χαράλαμπου Ρούπα, η οποία δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Το Βήμα της Αιγιαλείας» (12 Μαΐου 2006):
«Εγώ και οι φίλοι μου, περίεργοι και αργόσχολοι συνταξιούχοι, αρχίσαμε να ψάχνουμε στην Πλάκα μέσα στα παραδοσιακά ταβερνάκια και καφενεία, μήπως βρούμε κάποιο γεροντάκι που να μάς έλεγε κάτι το σχετικό. Όλοι γνώριζαν το περιστατικό, αλλά μάς έλεγαν, “άκουσα… μού είπαν…”, δηλαδή αυτά πού γνωρίζαμε κι εμείς. Τελικά, ψάχνοντας και κάνοντας με υπομονή την έρευνά μας, βρήκαμε μία γριούλα που μάς είπε: “Πηγαίνετε κάτω στου Μακρυγιάννη (μάς είπε περίπου την διεύθυνση), κι εκεί ζει ένας πρώην τσαγκάρης. Αυτός είναι ο γιος τού παγοπώλη ο οποίος με το καροτσάκι του πήρε τον νεκρό στρατιώτη, και τον επήγε στο Α’ Νεκροταφείο και τον έθαψε”.
Τελικά, συναντήσαμε τον γερο-τσαγκάρη. Δυσκολευθήκαμε όμως να τού δώσουμε να καταλάβει το τι θέλαμε να μας πει, διότι ούτε άκουγε, κι ούτε έβλεπε καλά. Στο τέλος, συγκινημένος, μάς είπε: “Εκείνη την ημέρα είχαμε κλεισθεί στα σπίτια μας, όπως κι όλη η Αθήνα. Εγώ τότε ήμουν 16 χρονών. Ακούσαμε στον δρόμο μία γριά που στρίγκλιζε. Πεταχτήκαμε τότε στον δρόμο δύο-τρεις, για να δούμε το τι συμβαίνει, και τότε είδαμε το τραγικό αυτό θέαμα: Ένα χιλιοστραπατσαρισμένο πτώμα ντυμένο στο χακί και μία σημαία γύρω του ματωμένη. Χαρτιά, πορτοφόλι κλπ. δεν βρέθηκαν επάνω του, εκτός από ένα δελτάριο που έγραφε το όνομά του. Το δελτάριο το κράτησε ένας φίλος τού πατέρα μου. Επειδή ο πατέρας μου κι εγώ μοιράζαμε κολώνες πάγου στα σπίτια, είχαμε ένα καρότσι. Το έβαλαν το παλληκάρι μέσα μαζί με την σημαία, το σκέπασαν με μία κουβέρτα και το πήγαν μαζί με τον φίλο του στο Α΄ Νεκροταφείου και το έθαψαν.
Εκεί βρήκαν έναν παπά και του είπαν τι είχε συμβεί. Αυτός τούς πήγε σε έναν ανοικτό τάφο, τύλιξαν το παλληκάρι με ό,τι είχε μείνει από την σημαία, είπε και δύο-τρία λόγια ο παπάς και το παράχωσαν. Εκείνο όμως που πρέπει να σας τονίσω, αυτό το τραγικό περιστατικό από στόμα σε στόμα το είχε μάθει όλη η Αθήνα. Ο πατέρας μου φοβήθηκε και δεν με πήρε μαζί του. Εάν πήγαινα κι εγώ, τότε θα σας υπέδειχνα που ακριβώς είναι παραχωμένο το παλληκάρι. Τον πατέρα μου, τον έχασα τον Ιανουάριο τού 1942 στην μεγάλη πείνα.”».!!!
2ονΣύμφωνα με την ιστορική έρευνα τού αντιστασιακού ερευνητή Κώστα Γ. Κωστοπούλου: «Ο Ήρωας Στρατιώτης, χτυπώντας πάνω στα βράχια, στην διαδρομή τής πτώσεώς του στον γκρεμό από τον βράχο τής Ακροπόλεως, όταν τελικά κατατρακυλώντας, έπεσε στην οδό Θρασύλλου στην Πλάκα, είχε πολτοποιηθεί και η στολή του ήταν καταξεσκισμένη. Όταν τον περιμάζεψαν δύο-τρεις κάτοικοι τής Πλάκας, δεν βρήκαν τίποτε επάνω του εκτός από ένα τσαλακωμένο ταχυδρομικό δελτάριο στο οποίο έγραφε πολύ κακογραμμένα το όνομα τού παραλήπτη: ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΟΥΚΙΔΗΣ. Αυτά τα στοιχεία είχαν καταθέσει δύο γέροντες (επιζώντες ακόμη) σχετικά με το ανωτέρω περιστατικό».
3ονΤο Λεύκωμα «Έπεσαν για τη ζωή», του ΚΚΕ: «Τη στιγμή που άλλοι έδιναν γη και ύδωρ στους χιτλερικούς, ο Έλληνας στρατιώτης, πιστός στα πατριωτικά ιδανικά, προτίμησε να αυτοκτονήσει τυλιγμένος με τη γαλανόλευκη, πέφτοντας από τον ιερό βράχο της Ακρόπολης, παρά ν’ ανεβάσει στον ιστό τη σβάστικα».
4ονΟ Νίκολας Χάμοντ (Nicolas Hammond), καθηγητής τού Πανεπιστημίου τού Κέμπριτζ, αξιωματικός Ειδικών Επιχειρήσεων Καΐρου στην Ελλάδα κατά την Κατοχή, γράφει: «Την 27ην Απριλίου 1941, λίγο προτού χαράξει, όλα ήσαν κλειστά. Τότε έμαθα ότι οι Γερμανοί διέταξαν τον φρουρό τής Ακροπόλεως να κατεβάσει το ελληνικό σύμβολο. Πράγματι, εκείνος την υπέστειλε. Τυλίχθηκε με αυτήν και αυτοκτόνησε, πέφτοντας από τον βράχο…».
5ονΜια αναφορά του λογοτέχνη Μενέλαου Λουντέμη στο διήγημά του «Τα άλογα του Κουπύλ», που γράφτηκε τον Οκτώβριο του 1944: «…την κατέβασε, τυλίχθηκε μέσα κι έπεσε χωρίς ηρωισμούς απ’ το βράχο».
6ονΟ τότε Αρχιεπίσκοπος Χρύσανθος, στα απομνημονεύματά του, αναφέρει ότι: «Ο Έλλην φρουρός τής Ελληνικής σημαίας επί τής Ακροπόλεως, μή θελήσας νά παραστή μάρτυς τού θλιβερού θεάματος τής αναρτήσεως τής εχθρικής σημαίας, ώρμησεν εκ τής Ακροπόλεως κρημνισθείς καί εφονεύθη. Εκάθησα στό γραφείον μου περίλυπος μέχρι θανάτου καί δακρύων…». 9. Από το βιβλίο «Μυστική Ακρόπολη» του Ιωάννη Γιαννόπουλου, παρατίθενται ακόμα κάποιες μαρτυρίες.
7ονΟ Κυριάκος Γιαννακόπουλος, παιδί ακόμη, πουλούσε τσιγάρα στην Πλάκα, γεννημένος πριν ένδεκα χρόνια στο Θησείο. Έτυχε την στιγμή της θυσίας να στρέψει το βλέμμα του προς την Ακρόπολη: «Την ώρα ακριβώς που έπεφτε το παιδί με την σημαία τυλιγμένο και κτυπούσε στους βράχους. Έκανα να τρέξω προς τα εκεί και δεν μπορούσα. Ναι προσπάθησα, να πάω και εγώ εκεί… Το παιδί… τρέξανε, χάλασε ο κόσμος, έγινε σεισμός εκείνη την ώρα που είδαν το παιδί, όλος ο κόσμος αναστατώθηκε. Πού να πάω εγώ παιδάκι τότε, να χωθώ, εκεί μέσα στην στοά της Ακροπόλεως, να μαζέψω… να προσφέρω τι; Απλώς πήρα τα πράγματά μου και έφυγα. Σκοτώθηκε εκείνη την ώρα. Κτύπησε στους βράχους και εκτινάχθηκε. Το θυμάμαι, το βλέπω σαν να το βλέπω τώρα. Αυτό το πράγμα δεν πρόκειται να φύγει ποτέ από τα μάτια μου, μόνο όταν πεθάνω!».
8ον Ο Στάθης Αρβανίτης, μικρό παιδί κι αυτός, θυμάται: «Ήμουνα τότε επτά χρονών. Μέναμε ακριβώς κάτω απ’ την Ακρόπολη. Εκείνη την ημέρα στις 27 Απριλίου -μια ημέρα ηλιόλουστη με καθαρότατο ουρανό- ο πατέρας μου είχε απαγορέψει και στον αδελφό μου και στην μητέρα μου να βγούνε απ’ το σπίτι. Εγώ ήμουνα στην ταράτσα και έπαιζα με το αυτοκινητάκι μου. Ξαφνικά βλέπω ένα σώμα, μάλλον πρέπει να ‘τανε τσολιάς, να πέφτει από την Ακρόπολη και να χτυπιέται στους βράχους. Κατέβηκα κάτω και το ανέφερα στον πατέρα μου, ο οποίος μέσα στην σύγχυση την στιγμή που έμπαιναν οι Γερμανοί, κάπως δεν με πίστεψε. Μετά 15 ημέρες έρχεται και μου λέει: “Μικρέ είχες δίκιο. Το είπε το BBC.”».
Στην κατοχή όλοι οι γείτονες ξέρανε το γεγονός του Κ Κουκίδη και αφήνανε εκεί στον βράχο κάτω απ την σπηλιά ένα εικονισματάκι μ ένα καντήλι που λέγανε «για τον τσολιά που έπεσε με την σημαία την ημέρα που μπήκανε οι Γερμανοί».

ΚΩΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΟΥΚΙΔΗΣ ΑΘΑΝΑΤΟΣ !!!!