ΜΑΥΡΟΣΚΟΥΦΗΣ

ΜΑΥΡΟΣΚΟΥΦΗΣ
XX ΤΘΜ - XXIV ΤΘΤ - ΧΧVI EMA

Πέμπτη 28 Δεκεμβρίου 2017

Σήμερα διενεργήθηκε για λογαριασμό της εφημερίδας "Η ΜΑΧΗ - FREE PRESS" μια σύντομη δημοσκόπηση στην εορταστική οδό Λήδρας, από τις 12.00 - 15.00
Το δείγμα αποτελείτο από περαστικούς (άνδρες μόνο) ηλικίας 18-69 ετών από διάφορα κοινωνικά στρώματα. Η επιλογή μόνο ανδρών ήταν λόγω της φύσεως της ερώτησης που κατά βάσιν οι γυναίκες δεν μπορούν να αξιολογήσουν.
Το δείγμα αποτελείτο από:
********************
ΗΛΙΚΙΕΣ: 
18-38     92 ατομα
39-58   258 ατομα
59-69     50 ατομα
********************
ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΑ:
Κυβερν. Υπάλληλος 76 ατομα
Ιδιωτ. Υπάλληλος   167 ατομα
Επιχειρηματίας        69 ατομα 
Εισοδηματίας           14 ατομα 
Ανεργος                    74 ατομα
*******************

Η ερώτηση της δημοσκόπησης ήταν ΜΙΑ και ΜΟΝΑΔΙΚΗ:
"Πόσο εμπιστοσύνη έχετε στην ΕΛ.ΔΥ.Κ., ως δύναμη αποτροπής των Τουρκικών επεκτατικών επιδιώξεων στο νησί;"
ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ:
Πολύ Μεγάλη 34% (136/400)
Μεγάλη           39% (157/400)
Μέτρια            12% (47/400)
Καθόλου         15% (60/400)
ΔΞ/ΔΑ               0% (0/400)
********************

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Καθίσταται σαφές ότι πλέον με τον πιό κατηγορηματικό τρόπο οι Κύπριοι πολίτες, θεωρούν την ΕΛΔΥΚ σοβαρό αποτρεπτικό παράγοντα της Τουρκικής επεκτατικής απειλής. Όταν το 73% την θεωρεί από Πολύ Μεγάλη έως Μεγάλη, σημαίνει ότι η ευθύνη στις πλάτες του Διοικητή της Σχη ΠΖ Προκόπη Μαυραγάνη είναι μεγάλη. Σημαίνει όμως και κάτι ακόμα...
Οτι νιώθει την ΕΛΔΥΚ του Συνταγματάρχη Μαυραγάνη και των Αντισυνταγματαρχών Διοικητών των Μηχανοκίνητων Ταγμάτων της, ως μια ασφάλεια, κάπου που μπορούν να ακουμπήσουν. Τα Ιστορικά στοιχεία για την ΕΛΔΥΚ του Σταυρουλόπουλου το 1974, ίσως να συνηγόρησαν σε αυτό, αλλά σίγουρα τα αποτελέσματα της Εκπαίδευσης των Ελδυκαρίων τα τελευταία χρόνια δεν έχουν περάσει απαρατήρητα από τον Κυπριακό Ελληνισμό. Ξεκάθαρη απόδειξη η δημοσκόπηση.

από τον Κώστα Δημητριαδη 

Το "κύκνειο άσμα" ενός ...πελλοκαλαμαρά!

Για όλα τα ωραία πράγματα υπάρχει μια πολλά υποσχόμενη αρχή και ένα γλυκόξινο (σαν την σως στα νάγκετς των McDonalds) τέλος.
Ξεκίνησα, ορεξάτος στις αρχές του περασμένου Μαΐου, την ταπεινή  αρθρογραφία μου στην εβδομαδιαία εφημερίδα Η ΜΑΧΗ, που ανήκει σε δύο πολύ προσφιλή μου πρόσωπα, τα παιδιά του «άτρωτου» μαχητή των ιδανικών της Ελευθερίας και της Ένωσης, του αείμνηστο και σφόδρα αδικημένου από τους ανθρώπους – ελπίζω όχι από τον Θεό – Νίκου Σαμψών, την Μίνα και τον Σωτήρη.
Βασικά η ιδέα ήταν της Μίνας και δεν γνωρίζω αν μετάνιωσε ποτέ για αυτήν, αλλά «
γέγονε γέγονε»… μιας και τα λάθη είναι ανθρώπινα.
Ήλθα λοιπόν στην όμορφη και εσωτερικά αλληλέγγυα ομάδα της «Μάχης» να προσθέσω τις ιδέες μου, στην αρθρογραφία του.
Αμέσως μου έκαναν την εξαιρετική τιμή να μου αφιερώσουν το «σαλόνι» της εφημερίδας, τις μεσαίες δηλαδή σελίδες 20 και 21, στις οποίες προσέδωσα και όνομα στήλης, παρμένο από τον όρκο των Αθηναίων Εφήβων «Αμυνώ δε και μόνος…» (το «…και μετά πολλών» δεν το πρόσθεσα, μιάς και αποδείχθηκε προφητική η εκούσια απάλειψή του.
Το πρώτο μου άρθρο ήταν αν θυμάμαι καλά, το  «Γιατί δεν φοβόμαστε τους Τούρκους» που ήταν η ιστορική αναδρομή στα έργα και τις ημέρες του τουρκικού στρατού εισβολής κατά τους Αττίλα Ι και ΙΙ και την πανθομολογούμενη ανικανότητα που έδειξαν τότε να ανταποκριθούν με την ισχύ ενός σύγχρονου στρατού. Αποδείκνυα δηλαδή με πολύ αδιάσειστα στοιχεία, ότι η επιτυχία του εγχειρήματος των Τούρκων τότε, ήταν απλά και μόνο λόγω της δικής μας Προδοσίας από πλευράς Χουντικών και των επελθόντων Πολιτικών και της ανικανότητας μερίδας των υπηρετούντων τότε στο νησί Αξιωματικών.
Στην αμέσως επόμενη έκδοση, το άρθρο μου πραγματευόταν την απλή συλλογιστική μου που έδινε την απάντηση στο ερώτημα «Γιατί δεν ανοίγει ο Φάκελος της Κύπρου». Με λόγια απλά, απόρροια μια εξίσου απλής αλλά απόλυτα τεκμηριωμένης συλλογιστικής, παρουσίαζα στον αναγνώστη της ΜΑΧΗΣ που δεν θα μπορούσε να γνωρίζει, τα «πικρά μυστικά» που έκρυβε αυτός ο «Φάκελος» ο οποίος θεωρώ ακόμα και σήμερα δεν θα ανοίξει με κρατική πρωτοβουλία ΠΟΤΕ.
Στην τρίτη αρθρογραφία μου, ανέπτυξα με τον πιο απλό και κατανοητό τρόπο, την έμφυτη Ελληνική Μισαλλοδοξία, αυτή που κάνει έναν μαχητή του ’74, αντί να παλεύει να αναγνωριστεί η θυσία των συμπολεμιστών του στον ατυχή τότε και προδομένο πόλεμο, να μάχεται καθημερινά να μην αναγνωριστεί η θυσία …των άλλων μαχητών! Άλλη μια πληγή, που εγώ την συναντώ καθημερινά στο νησί.
Το αμέσως επόμενο άρθρο μου, αφορούσε το ισοζύγιο στρατιωτικών δυνάμεων Ελλήνων και Τούρκων πάνω στο νησί. Σκοπός μου ήταν να καταδείξω, με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο, ότι το 2017 δεν είμαστε στην κατάσταση του 1974 ούτε από πλευράς έμψυχου, αλλά πολύ περισσότερο ούτε από πλευράς πολεμικού υλικού. Εκμεταλλευόμενοι τον τρόμο και την κατάπτωση που δημιούργησε το 1974 στους σημερινούς 65αρηδες και που μεταλαμπαδεύτηκε και στα παιδιά τους, οι εκάστοτε πολιτικοί προωθούσαν έντεχνα, τον φόβο του «Τούρκου μπαμπούλα» που καραδοκεί να κάνει μια μπουκιά και το υπόλοιπο – ελεύθερο ακόμα – κομμάτι του νησιού. Και αυτό με σκοπό να δικαιολογήσουν, λογικά αδικαιολόγητες υποχωρήσεις που κάνουν στις ατέρμονες διαπραγματεύσεις τους με τους Τούρκους, προκειμένου δήθεν να βρουν λύση στο Εθνικό Θέμα. Με το άρθρο μου λοιπόν αποδόμησα ένα ένα όλα αυτά τα επιχειρήματα, αποδεικνύοντας ότι οι στρατιωτικοί συσχετισμοί σήμερα είναι επαρκείς όχι μόνο για την διαφύλαξη της ακεραιότητας της Κυπριακής Δημοκρατίας στην σημερινή της δομή και επικράτεια, αλλά και για το τόλμημα ακόμα ακόμα της «απελευθέρωσης»!
Την αμέσως επόμενη εβδομάδα, με το άρθρο μου έκανα μια έκκληση προς τους παλαιούς αγωνιστές της ΕΟΚΑ να μην παραδώσουν τα όπλα στον κομματισμό, που θα τους αναγκάσει να υποστηρίξουν ακόμα και στρεβλές πολιτικές, που δεν θα συνάδουν με τις ιδέες για τις οποίες χύθηκε το αίμα του αγώνα 1955-1959. Αυτό σαν άρθρο ίσως να χτύπησε άσχημα στα αυτιά κάποιων αγωνιστών, που να θεώρησαν «ιεροσυλία» ένας νεώτερος εκείνων στην ηλικία και μάλιστα και «καλαμαράς» (γιατί ο «καλαμαράς» θα είναι για πάντα και για όλους «ο καλαμαράς»), ήλθε να τους κάνει υποδείξεις για την στάση που θα πρέπει να κρατήσουν απέναντι στα Κυπριακά Πολιτικά Κόμματα. Κι όμως το έγραψα σαν άρθρο, γιατί θεωρούσα και θεωρώ, ότι εκεί εδράζεται η κακοδαιμονία της Κυπριακή πολιτικής ζωής και της κοινωνίας στο νησί γενικώτερα.
Ακολούθησε άρθρο μου, που ήταν μια πρότασή μου, προς την πολιτική ηγεσία του τόπου, να σκληρύνει την στάση της απέναντι στις αδιάλλακτες τουρκοκυπριακές και κατά βάσιν τουρκικές (μην γελιόμαστε) απαιτήσεις στις διάφορες συζητήσεις. Παράθετα σε κείνη την έκδοση ένα κομμάτι από άρθρο Τούρκου που αναφερόταν στην Εισβολή και την ανικανότητα του Τουρκικού Στρατού να αντιπαρατεθεί όπου έβρισκε αντίσταση, κάτι που πράττει και στην πολιτική σκακιέρα. Επισήμαινα ότι οι τούρκοι είναι μαέστροι στην «υψηλή διπλωματία» και «άσοι στις μπλόφες» οποτεδήποτε συναντήσουν σκληρή στάση απέναντί τους και το τεκμηρίωνα με ιστορικά στοιχεία. Ελπίζω να κάποιος που έπρεπε, να το διάβασε, να βοήθησα λίγο την σκέψη του.
Την επόμενη φορά σίγουρα θα έγινα δυσάρεστος σε όλους τους κομματικούς εγκάθετους. Το άρθρο μου είχε τίτλο «Τα κόμματα και ο τρόπος λειτουργίας τους σήμερα αποτελούν γάγγραινα για την Δημοκρατία». Αντιλαμβάνεστε ότι προσπαθώντας να αναδείξω την πολιτική του ρουσφετιού, του βολέματος, του ψεύτικου χαμόγελου, των ανεκπλήρωτων υποσχέσεων, των βυζαντινού στυλ ραδιουργιών, που σε καμιά περίπτωση δεν έχουν σχέση με την Δημοκρατία και το πώς αυτή ορίζει την λειτουργία και τους σκοπούς της ύπαρξης των κομμάτων, έγινα πλήρως αντιπαθής σε πολλούς. Ο «πελλός του καντουνιού», που καλά μεν τα λέει, αλλά «δεν πρέπει να τα λέει!!!»
Και φθάνουμε σε μια ημερομηνία σταθμό στα «σοκαριστικού τίτλου άρθρα μου» με το άρθρο «Αγκάλιασε τον βιαστή της μάνας σου ρε, τι σου ζητάμε;» που για λόγους άλλους πέραν της θέλησής μου, άλλαξε κατά το τύπωμα της εφημερίδας σε «Ο ραγιάς δεν γεννιέται αλλά γίνεται»! Παρά ταύτα, ήταν ένα σκληρό άρθρο, που δεν θα χαροποίησε πολλούς της συμπολίτευσης (της αριστεροδέξιας και καθ’όλα «αδέξιας»), αλλά ενδεχόμενα και της μωσαϊκού τύπου αντιπολίτευσης.
Με το άρθρο αυτό προσπαθούσα να σταματήσω την ρητορική που επικρατούσε εκείνο τον καιρό με τις διαπραγματεύσεις στην Ελβετία, μεταξύ Αναστασιάδη και Ακιντζί (του οποίου το όνομα ειρήσθω εν παρόδω, στα  τούρκικα σημαίνει «σημαδιακά» Επιδρομέας), η οποία προσπαθούσε να βάλει μέσα στο «
mixer» της λήθης, όλα τα γεγονότα του 1974 αλλά και πιο πριν, του 1963, της σφαγής του Κοντεμένου, στα οποία πρωταγωνιστικό ρόλο στις σφαγές και τις ωμότητες κατά των Ελλήνων του νησιού είχαν, οι εμφανιζόμενοι σήμερα σαν αδέλφια, τουρκοκύπριοι! Γεγονότα και καταστάσεις που τις αποδέχεται και τις παραδέχεται μέχρι και ο Σενέρ Λεβέντ στην «Άφρικα». Με αυτό προσπάθησα να τονίσω ότι καλό να κοιτάμε μπροστά, αλλά να έχουμε πάντα και την φωτιά από πίσω μας να μας φωτίζει τον δρόμο…
Τα επόμενα άρθρα μου καταπιάστηκαν με ιστορικά γεγονότα που στην Κύπρο είτε διαστρεβλώθηκαν εσκεμμένα, είτε παρέμειναν στην ημι-πληροφόρηση που σημαίνει ημιμάθεια και που αντιστοιχεί στην χειρότερη μορφή αμάθειας, δηλαδή σαν το τι και πως έγινε το Πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1974, Ποιοι πολέμησαν κατά την Τουρκική Εισβολή, Τι σημασία είχαν Μάχες όπως η Μάχη της υπεράσπισης του Στρατοπέδου της ΕΛΔΥΚ ή την η Μάχη στον Άγιο Παύλο Λευκωσίας, τι έδειξε η μοναδική αρματομαχία που έγινε στην Κυπριακή γη και πολλά τέτοια ιστορικά θέματα όπου από την αντίδραση των αναγνωστών έγινε αντιληπτό ότι εκτός από γενικότητες είχαν «μαύρα μεσάνυχτα».
Και φτάνουμε σε μια Κυριακή όπου ο τίτλος του άρθρου ήταν «Ποιος θα καθήσει την Τουρκία στο σκαμνί (για τα εγκλήματα πολέμου);». Με αυτό το άρθρο τελείως τεχνοκρατικά ανάλυσα τους όρους, «Αιχμάλωτος Πολέμου», «Αδήλωτος Αιχμάλωτος Πολέμου», «Αγνοούμενος», «Εγκληματίας Πολέμου», «Διεθνές Δικαστήριο για Εγκληματίες Πολέμου» και όλο το νομικό καθεστώς που τους διέπει. Κι όλα αυτά με βάση το γεγονός των δυσκολιών που δημιουργούν οι κατοχικές δυνάμεις στην Δ.Ε.Α., αλλά και το πρόσφατο γεγονός του ταυτοποιηθέντα Ελδυκάριου Παπαδόπουλου, που τα οστά του βρέθηκαν σε θέση που ήταν ξεκάθαρο ότι εκτελέστηκε εν ψυχρώ ενώ ήταν δεμένος πισθάγκωνα με τα κορδόνια από τα άρβυλά του, γεγονός που περίτρανα καταδεικνύει «Έγκλημα Πολέμου» για το οποίο και με ευθύνη δικής μας, κανείς δεν πρόκειται να πληρώσει…
Ακολούθησαν συνεντεύξεις από τον Αντγο ε.α. Φοίβο Κλόκκαρη, που μου ανέλυε και δι’ εμού ενημέρωνε σε τι περιπέτειες οδηγούν οι διαπραγματεύσεις υπό τον κ.Αναστασιάδη, συνέντευξη του Νομικού κ.Πάνου Ιωαννίδη της «Κίνησης για Ελευθερία και Δικαιοσύνη» όπου μου ανέλυε την αναγκαιότητα της διατήρησης της σημερινής μορφής με τον ίδιο θεσμικό ρόλο της Κυπριακής Δημοκρατίας και την ορατή πλέον πιθανότητα να καταργηθεί
de jure με μια συμφωνία στην βάση της ΔΔΟ καθώς και συνεντεύξεις των κ.κ. Ανδρέα Παπαχαραλάμπους, Δημάρχου Στροβόλου και Χρίστου Χρίστου, Προέδρου του ΕΛΑΜ και Υποψηφίου για το αξίωμα της Κ.Δ. στις επόμενες εκλογές του Ιανουαρίου.
Και έκλεισα αυτήν την πορεία μου κοινωνικά άρθρα που απασχολούν την Κυπριακή κοινωνία (και όχι μόνο) με τους προβληματισμούς του «Τι να ψηφίσω στις Προεδρικές Εκλογές;» ή του «Όλα πάνε καλά ή μήπως όχι;» ή με το άρθρο της προηγούμενης Κυριακής με τίτλο «Σκοτώνουν τα άλογα ακόμα και πριν γεράσουν!» που ήταν μια τσεκουριά στην κελλέ του συστήματος που θέλει τους άνεργους με εξαιρετικά προσόντα στην ακόμα δημιουργική ηλικία των 45-50+ ετών, με εξαιρετική εμπειρία να μην βρίσκουν εργασία… με μόνο κριτήριο την ημερομηνία γέννησής του, τώρα στα χρόνια της μισητής Νέας Τάξης Πραγμάτων και της καθόλα εμετικής Παγκοσμιοποίησης.
Η κατάληξη αυτού του τελευταίου άρθρου μου στην εφημερίδα Η ΜΑΧΗ, που ίσως διαβάζετε τώρα, είναι η φράση μου που την εννοώ πλέον με όλη την δύναμη της ψυχής μου:
«
Koυμπάροι, εγώ σας τα είπα όλα και με λεπτομέρειες και στοιχεία. Ότι είχα να σας πω, σας το είπα, χωρίς να κρύψω κάτι και χωρίς να έχω κομματικές, πολιτικές ή άλλες σκοπιμότητες. Ο Θεός πλέον να σας φωτίσει, για τις αποφάσεις σας που θα πάρετε και τις επιλογές σας και τώρα και στο μέλλον».

Ο Πειραιώτης Καλαμαράς, που ήλθε πριν από εννέα μήνες στο νησί και πολλοί θεώρησαν ότι μπήκε ως ταύρος σε υαλοπωλείο, καταθέτει την πένα του και μεταθέτει πλέον την ευθύνη σε σας, στην λογική σας, αλλά και στον πατριωτισμό σας, όπως και στην αγάπη σας για την οικογένειά σας.
Σας ευχαριστώ για την τιμή που μου κάνατε να με διαβάζετε – κάποιοι ανελλιπώς – κάθε Κυριακή, όπως και τους ιδιοκτήτες της ΜΑΧΗΣ για την εμπιστοσύνη με την οποία με περιέβαλλαν όλους αυτούς τους 8 μήνες.
ΕΡΡΩΣΘΕ ΚΑΙ ΕΥΔΑΙΜΟΝΕΙΤΕ…
ΚΩΝ.Α.ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ

(αρθρο που δημοσιευθηκε στην εφημ. ΜΑΧΗ-FREE PRESS στις 24/12/2017)

Πέμπτη 14 Δεκεμβρίου 2017

Σκοτώνουν τα άλογα, ακόμα και πριν γεράσουν!

Θυμάμαι πριν από χρόνια όταν είδα την ταινία «Σκοτώνουν τα άλογα σαν γεράσουν», (πρωτότυπος τίτλος «They Shoot Horses, Don't They?») που ήταν ένα δράμα παραγωγής 1969 σε σκηνοθεσία Σίντνεϊ Πόλακ. Η ταινία είναι βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Χόρας Μακ Κόι, την οποία διασκεύασαν για τη μεγάλη οθόνη οι Τζέιμς Πόου και Ρόμπερτ Ε. Τόμπσον.

Θυμάμαι μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση. Για πολύ καιρό την έφερνα στο μυαλό μου και θυμάμαι ότι κάποιες δυνατές στιγμές της, τις χρησιμοποίησα πολλές φορές σε εκθέσεις μου στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο, ιδίως σε αυτές τις  γνωστές, περίπλοκου θέματος, που μας έβαζε ο αείμνηστος καθηγητής μας, ο Νίκος Ρήγας, ο μόνος υπεύθυνος που φταίει για την μανία μου να γράφω, γενικώς και ειδικώς.
Λοιπόν, κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει, ότι ο τίτλος αυτής της ταινίας θα ήταν μια πικρή γεύση που ενδεχόμενα κάποιος πάνω της, θα μπορούσε να χτίσει την απογοήτευση του γιά την κοινωνία και τους ανθρώπους. Από ένας τίτλος ταινίας, με τις γνωστές «στους επαΐοντες», διδαχές του γαλλικού υπαρξισμού, γίνεται μια πραγματικότητα, που βιώνει κάποιος της ηλικίας των 50+, όταν προσπαθεί να κάνει κάτι, ώστε να ζει με αξιοπρέπεια την ζωή του.
Μα τα 50+ θα πει κάποιος, δεν είναι ηλικία που κάποιος μπορεί να θεωρηθεί γερασμένος… Σωστά! Γι’ αυτό λέμε ότι πλέον έγινε η υπέρβαση…
«Σκοτώνουν τα άλογα …πριν γεράσουν»!
Ζούμε μια κοινωνία, σκληρά ανταγωνιστική, μια κοινωνία βιτρίνας.
Όλοι τρέχουν… τρέχουν… τρέχουν… να προλάβουν τι ;;;
Δεν έχει σημασία. Τρέχουν… Γιατί έτσι επιβάλλουν οι κανόνες!
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Τελειώνεις το δημοτικό, μετά το γυμνάσιο και μετά το λύκειο. Το όραμα του γονιού, να δει το παιδί του «επιστήμονα»!
Και επιστήμονας γίνεσαι μόνο στο Πανεπιστήμιο.
Και σε στέλνουν στο Πανεπιστήμιο. Και το τελειώνεις.
Αλλά πλέον πολλοί, στον ανταγωνιστικό αυτό χώρο της αγοράς εργασίας, αυτοί που πήραν πτυχίο στο Πανεπιστήμιο…
Οπότε πρέπει να συνεχίσουν να σπουδάζουν για να μπορέσουν να πάρουν και το μεταπτυχιακό!
Και “
surprise-surprise” όταν το παίρνουν… ανακαλύπτουν με μεγάλη έκπληξη και απογοήτευση, ότι δεν είναι πλέον ούτε αυτό αρκετό.
Νέος αγώνας… Πλέον για Διδακτορικό…
Νέο δάνειο ο πατέρας στην Τράπεζα, νέες προκαταβολές μισθών η μητέρα από  την Υπηρεσία της, για να καλυφθούν τα έξοδα του Διδακτορικού. Είναι μακριά και αυτή η Αγγλία ρε γαμώτο!
Κάποια στιγμή, το παίρνουν. Και το βγάζουν πάρα πολλές φωτοτυπίες πριν το κορνιζάρουν, μιας και θα είναι συνημμένο σε όλα τα
Application Forms, στην αναζήτηση εργασίας.
Και ξεκινούν…
Η ηλικία περίπου 26-27 κι αν είσαι άνδρας με την υποχρέωση της Στρατιωτικής θητείας, τότε γεμάτα 28 χρονών.
Εμπειρία; … μηδέν! Περγαμηνές; … να γεμίσεις ένα τοίχο κάδρα! Όλα με χρυσές κορνίζες αν είσαι λίγο του “
show”, σκουρόχρωμες σοβαρές αν είσαι των τύπων.
Τους ρωτούν, σχεδόν σε όλα τα
interviews που πάνε, σε όλες τις εταιρείες που αναφέρουν στην ιστοσελίδα τους, όλα τα γραφεία ευρέσεως εργασίας και αγγελιών:
- Έχετε εμπειρία;
Τι εμπειρία να έχει ο έρμος κυρά μου…; Πότε να την αποκτήσει; Και που; 20-21 χρόνια Ακαδημαϊκές Σπουδές! Άντε και ένα, ενάμιση χρόνο στο Στρατό, συν τα έξι χρόνια μέχρι να τους πάει πρώτη φορά «καροτσάκι» και «κλαίγοντας», η μάνα τους στο σχολείο… να τα 28-29 χρόνια και χωρίς να χρησιμοποιήσω για να κάνω τον υπολογισμό κομπιουτεράκι.
- Αααα δεν έχετε εμπειρία…!!! επαναλαμβάνει η ψυχαναγκαστική νεαρά που παίρνει την συνέντευξη κατ’ εντολήν του Διευθυντή Προσωπικού της Εταιρείας.
Πώς να έχουν εμπειρία ρε χριστιανή μου, πάλι τα ίδια θα λέμε;
Συμπληγάδες αυτές οι ερωτήσεις περί σπουδών σε συνάρτηση με την εμπειρία.
Κι αν κοιτούν να αποφύγουν τον βράχο που τους έρχεται από δεξιά, το πιο πιθανό είναι να τους έλθει η «σφαλιάρα» από τα αριστερά!
Αλλά έχω γίνει υπέρ το δέον αρνητικός.
Κάποια στιγμή, αν δεν υπάρξει κανένα μεγάλο «ατύχημα», όλο και κάποιος επιχειρηματίας θα αποφασίσει να τους προσλάβει!
Με ένα μισθουλάκο έτσι κι έτσι, αλλά είναι μια αρχή!
Άλλωστε θα έχουν και
companys car και companys mobile.
Και ξεκινούν… Και ρίχνονται με όλη τους την ψυχή στην δουλειά!

Θέλουν να αποκτήσουν αυτό που τους λείπει… Η εμπειρία.
Αυτή η άτιμη η εμπειρία…
Και θέλουν να τα μάθουν όλα. Όλα.
Ποιος θα πάει στο εξωτερικό για λογαριασμός της εταιρείας;
Ποιος θα οργανώσει το
team του γραφείου;
Ποιος θα συναντήσει στις διαπραγματεύσεις με τους πελάτες, τον κύριο Διευθυντή;
Σε όλα πρώτοι…
Όπως στο Δημοτικό, που ο δάσκαλος ρωτούσε ποιός ξέρει κάτι και εκείνοι με τον δείκτη να δείχνει τον …Θεό, φώναζαν «εγώ κύριε», «εγώ κύριε», «να πω εγώ κύριε;»…
Και περνούν τα χρόνια.
Και έρχονται οι προαγωγές. Και η εμπειρία, αναλόγως της θέσης, μεγαλώνει, μεγαλώνει, μεγαλώνει…
Και νέες προαγωγές…
Όλα αρχίζουν να φαίνονται τόσο εύκολα πλέον.
Κάθε δυσκολία, την αντιμετωπίζουν με μια άνεση, προϊόν της εμπειρίας που απέκτησαν μαζί με τις πρώτες άσπρες τρίχες και την ελαφρά καραφλίτσα…
Όλοι τους θαυμάζουν.
Οι πιο νέοι τους φθονούν. Σκέφτονται ότι κάποια στιγμή πρέπει να πάρουν την θέση τους, όπως σκέφτονταν και αυτοί κάποτε. Και αρχίζουν τα τραβήγματα των χαλιών κάτω από τα πόδια…
Αλλά η εμπειρία, τους κάνει δυνατούς.
Τα χρόνια περνούν σαν νερό. Πότε ήταν που βρίσκονταν στην ηλικία των 30 και πότε έφτασαν στα 50;
Και δώσε του να προσθέτουν πρακτικές γνώσεις και εμπειρία.
Με τόση εμπειρία, με τόσες γνώσεις, με τόσες σπουδές δεν τους κουνάει τίποτα…
Τίποτα;
Μόνο οι οικονομικές συγκυρίες, ίσως. Μόνο το κακό οικονομικό περιβάλλον.
Και έρχεται μια περίοδος κρίσης.
Οικονομική κρίση. Η εταιρεία δεν πάει καλά…
Προχωρεί σε απολύσεις…
Κάποια στιγμή βρίσκονται με ένα χαρτί απόλυσης στο χέρι…
50 χρόνων σε αναζήτηση εργασίας…
Η αποζημείωση και το πλεονάζον, τους συντηρούν για κάποιο χρονικό διάστημα.
Οι υποχρεώσεις πολλές, ανάλογες της «μισθάρας» που είχαν…
Ποιος το περίμενε ότι θα βρίσκονταν χωρίς δουλειά. Κανείς…
Και να τώρα, όλη μέρα μπροστά στους υπολογιστές, στις ιστοσελίδες των πολλών γραφείων ευρέσεως εργασίας…
Τρείς σελίδες βιογραφικό…
Σπουδές, εργασιακή εμπειρία, άλλα τυπικά προσόντα, ξένες γλώσσες…
Τρεις σελίδες βιογραφικό…
Και να μια δουλειά, ακριβώς ότι έκαναν μέχρι την ημέρα που έχασαν την δουλειά τους!
Διαβάζουν ξανά και ξανά, τις προδιαγραφές της θέσης.
Ναι ναι, ίδια ακριβώς καθήκοντα, ίδια ακριβώς εργασία!
Ώπα… τι λέει εκεί στο τέλος;
Ηλικία από 30-40 ετών!
Μπα, λάθος θα έκαναν, σκέφτονται.
Πρώτον, ζητούν εμπειρία. Που να την βρει ο άλλος την εμπειρία στα 30 του;
Η μόνη εμπειρία που μπορεί να έχει σε αυτήν την ηλικία, είναι από το τάβλι στα φοιτητικά μπαράκια!
Κλείνουν το ραντεβού για το
interview.
Και πάνε. Περιμένουν υπομονετικά στην ουρά, πίσω από τα νεαρά παιδιά, που και αυτά θέλουν να ξεκινήσουν τον εργασιακό τους βίο, με όνειρα και όρεξη, σαν αυτήν που είχαν και εκείνοι κάποτε πριν μια εικοσαετία!
Τους υποδέχεται μια νεαρά δεσποινίς, με το βιογραφικό τους μπροστά της.
Προσπαθεί να τους κάνει να νιώσουν άνετα λέγοντας το αμίμητο:
- Εντυπωσιακό βιογραφικό.
Και αφού το συζητούν λίγο και αυτοί, νιώθοντας βέβαια κάπως άβολα, καθότι πρώτη φορά μετά από μία 20ετία συνεντευξιαζόμενοι, έρχεται η ώρα της απογοήτευσης που εκφράζεται με την εξής ατάκα:
- Έχετε ένα μεγάλο συν, αλλά και ένα μεγάλο πλην…
- Σας ακούω, απαντούν με μια σχετική πλέον άνεση, απόρροια της εμπειρίας και της αντίληψης ότι απέναντί τους έχουν ένα νεαρό κορίτσι, που πιθανότατα έχει εντυπωσιαστεί από το τρισέλιδο βιογραφικό τους…
- Το συν είναι η εντυπωσιακές σπουδές σας σε συνδυασμό με την μεγάλη εμπειρία σας!
- Και το πλην; τολμούν να ρωτήσουν, σίγουροι ότι θα είναι κάτι απλά τυπικό.
- Το πλην, είναι η ηλικία σας! τους απαντά. Η ηλικία σας. Είστε 50 ετών.
Αυτό που οι ίδιοι πίστευαν ως πλεονέκτημα για τον εαυτό τους, αποδεικνύεται ένα σημαντικό μειονέκτημα, σε σχέση με τους νεαρούς που συνωστίζονταν για να δώσουν και αυτοί συνέντευξη.
Η ωριμότητα της σκέψης, η γνώση με την εμπειρία μαζί, δεν είναι πλέον ένα τρανό πλεονέκτημα, αλλά ένας λόγος απόρριψης της υποψηφιότητάς τους για την Θέση…
Χαιρετούν ευγενικά – άλλωστε τι φταίει η κοπέλα; - και βγαίνουν στον δρόμο.
Πνίγονται. Θέλουν να ανασάνουν…
Να περπατήσουν μόνοι στον δρόμο, μαζί με άλλους …αλλά μόνοι!

Άλλωστε ΜΟΝΟΙ είναι...
Όλοι όσοι τάχα ενδιαφέρονταν να βοηθήσουν, να πουν μια καλή κουβέντα σε κάποιον εν δυνάμει εργοδότη, έπεσαν "ένα σκαλοπάτι" και πλέον το γύρισαν στις ευχές...
- "Εύχομαι να βρεις μια δουλειά"! τους λένε πλέον...
Για να μπουν μπροστά και να εγγυηθούν για αυτούς, πλέον ούτε κουβέντα...
Άλλωστε ποτέ δεν το εννοούσαν...
- "Έκαστος την πάρτη του, αδελφέ..." έλεγαν τα μάτια τους, αλλά εκείνοι άκουγαν το στόμα τους. Και πίστευαν και ήλπιζαν...
Είναι εύκολο να υπόσχεσαι ότι νάναι και ακόμα πιό εύκολο να υπόσχεσαι ξέροντας ότι δεν θα κρατήσεις την υπόσχεσή σου... Εύκολο, αλλά ανέντιμο...
Αυτοί ήταν οι τόσοι γνωστοί, οι τόσοι φίλοι, οι τόσοι αυτοαποκαλούμενοι "αδελφοί"...
Πικραίνονται... και πνίγονται...
Πνίγονται. Με αυτές τις σκέψεις περνούν μπροστά από ένα μπαράκι…
Μπαίνουν να πιούν ένα ποτό. Τους χρειάζεται ένα ποτό…
Στην πόρτα, ένα χαρτί: ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΜΠΑΡΜΑΝ
Σκέφτονται… Βγάζουν το Βιογραφικό τους από την τσέπη…
Το διαβάζουν, με σπουδή… Σαν να το διάβαζαν πρώτη φορά… Κι ας το έγραψαν οι ίδιοι!
Το διαβάζουν και ξαφνικά σε μια στιγμή απόγνωσης, το τσαλακώνουν και το πετάνε στα σκουπίδια, δίπλα από τον πάγκο του μπαρ.
- Θέλω ένα ούζο σκέτο και να ρωτήσω για την θέση που ζητάτε του μπάρμαν!
Ο μπάρμαν πίσω από τον πάγκο, ρωτά σχεδόν αδιάφορα:
- Για τον γιό σου;
Ρουφούν τότε το ούζο με μιάς, αφήνουν το χαρτονόμισμα των 5 ευρώ στον πάγκο και κάνουν μεταβολή για να βγουν έξω…
Το πλατάνι απ’ έξω ρίχνει τα φύλλα του… Γεμίζουν το πεζοδρόμιο…
Προχωρούν αργά… Προς τα πού;
Ακολουθούν τον δρόμο… τον δρόμο που οδηγεί εκεί που σκοτώνουν τα άλογα πριν γεράσουν…

Εκεί που σκοτώνουν τα άλογα ακόμα και πριν γεράσουν!

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Α. ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ 13/12/2017

ΑΧ ΒΡΕ ΕΛΛΗΝΑ!!!

Πόσες φορές δεν κάθησα να σου γράψω Έλληνα… και δεν έβρισκα πως να ξεκινήσω.
Πόσες φορές δεν έχεις ιδέα…
Από πού να ξεκινήσω και που να διαβώ με την πένα μου!
Τα κατορθώματα σου, στην γη μοναδικά. Ναι μοναδικά.
Κατορθώματα και καλά και κακά.
Γιατί θέλει προσπάθεια να κάνεις και το μέγιστο κακό.
Επιτεύγματα και Καταστροφές.
Και ξέρεις Έλληνα κάτι;
Είναι το
DNA σου τέτοιο! Και κυνηγάει και τον Βορειοηπειρώτη και τον Σαλονικιό και τον Εβρίτη, και τον Κερκυραίο και τον Πελοπονήσιο και τον Αθηναίο και τον Κρητικό και τον Χιώτη και τον Κύπριο.
Πολλές φορές, άνοιξα την «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους» και ένιωσα να κάνω σκωτσέζικο ντους.
Από την μια άνισες Μάχες που έδειχνες το μεγαλείο της ψυχής σου, την μαγκιά σου, τον τσαμπουκά σου, τον αντριλίκι σου… και από την άλλη την ψοφοδεή πλευρά σου!
Αυτή που έγλυφε κατακτητές, κατέδιδε στους εχθρούς τους συντρόφους, έδειχνε κρυφά μονοπάτια στον εχθρό…
Κουράστηκα ρε Έλληνα. Ειλικρινά κουράστηκα.
Σε μελετώ πάντα. Κάθε σου βήμα. Και ξέρεις ανακάλυψα πολλά για σένα.
Πρώτα από όλα κατάλαβα ότι εσύ που ανακάλυψες την Δημοκρατία, δεν σου ταιριάζει σαν Πολίτευμα. Ναι σωστά άκουσες…
Και ξέρεις γιατί;
Γιατί την θεωρείς ισότιμη της Αναρχίας.
Κάνεις κάτι παράνομο, σου κάνει κάποιος μια παρατήρηση και αμέσως η απάντηση είναι «Δημοκρατία έχουμε»! Ποια Δημοκρατία έχουμε; Αυτήν που καταπατάει τα δικά μου δικαιώματα για να μπορείς να κάνεις ότι βλακεία θέλεις και να νιώθεις «ελεύθερος δημοκράτης»;
Αν κάποιος πει κάτι αρνητικό για σένα, αμέσως εκνευρίζεσαι! Η μόνιμη επωδός είναι : «Ποιος σου έδωσε το δικαίωμα να μιλάς για το άτομό μου;» ενώ όταν εσύ πεις κάτι αρνητικό ή κριτικάρεις κάποιον και εκείνος αντιδράσει, αμέσως θα πεις: «στις Δημοκρατίες δεν υπάρχει λογοκρισία»!
Πετάς μια μπανανόφλουδα στον δρόμο γιατί πληρώνεις στον δήμο να έχει οδοκαθαριστές και αν κάποιος σου κάνει παρατήρηση, απαντάς ότι το κάνεις γιατί αν παντού είναι καθαρά, δεν θα χρειάζονται οδοκαθαριστές και δεν θέλεις να χάσουν την δουλειά τους. Αλτρουϊστής δηλαδή! Την απάντηση την έχεις πάντα έτοιμη.
Έχεις στο μυαλό σου ένα συγκεκριμένο Κυβερνητικό μοντέλο. Οτιδήποτε άλλο είναι μπούρδες. Και είσαι έτοιμος να χαλάσεις τις σχέσεις σου ακόμα και με φίλους που σε αγαπούν, γιατί δεν συμμερίζονται το δικό σου Κυβερνητικό μοντέλο.
Βέβαια καθημερινά, βρίζεις το Σύστημα. Το σύστημα των βολεψάκηδων, των γνωστών, των κολλητών…
Μόλις δεις όμως κλήση (τίκετ) στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου σου, αμέσως σκέφτεσαι ποιόν αστυνομικό γνωρίζεις αν η κλήση είναι από τροχαίο ή ποιόν δημοτικό σύμβουλο γνωρίζεις αν η κλήση είναι από δημοτικό αστυνομικό, για να στην «σβήσει»!
Βρίζεις γιατί το Εθνικό Σύστημα Υγείας της χώρας σου σε στέλνει για εξετάσεις μετά από ένα χρόνο, επειδή Κύριος οίδε πόσοι «γνωστοί γιατρών» σε …προσπέρασαν παράνομα στην λίστα, αλλά μόλις βρεις γιατρό που ήσασταν κάποτε συμμαθητές, κατευθείαν του κλαίγεσαι για να σε βάλει μπροστά μπροστά επικαλούμενος την παιδική σας φιλία… ασχέτως αν τον είχες ταράξει στις καρπαζιές τότε γιατί ήταν σπασίκλας!
Δεν πας σε μια παρουσίαση βιβλίου, γιατί λες «ποιος σηκώνεται από τον καναπέ τώρα;» αλλά θα πας στον Ρέμο να τον γεμίσεις γαρύφαλλα λες και είναι Επιτάφιος! Και θα κάτσεις μέχρι το πρωΐ… ξεχνώντας ότι έχεις και μια δουλειά και αυτός ο «ελεεινός» ο προϊστάμενος, δεν θέλει να αργείς!
Μουντζώνεις με την ψυχή σου όταν βλέπεις ένα αντιπαθή πολιτικό στην τηλεόραση, αλλά αν τυχόν και τον συναντήσεις όταν κάνεις την βόλτα σου, θα στριμωχθείς να του σφίξεις το χέρι!
Και φτάνουμε στο σημείο κλειδί…
Το πώς ψηφίζεις!


Ένας λόγος που επιμένω Έλληνα ότι δεν σου ταιριάζει η Δημοκρατία σαν πολίτευμα, είναι το γεγονός ότι δεν ξέρεις να ψηφίζεις.
Δεν ξέρεις να ψηφίζεις σημαίνει ότι δεν ξέρεις πώς να ψηφίσεις, ποιόν να ψηφίσεις, γιατί να τον ψηφίσεις…
Θα σου φέρω ένα παράδειγμα.
Κάποτε τα πολύ παλιά τα χρόνια, όταν οι κάτοικοι των Αθηνών είχαν την πατέντα του Δημοκρατικού Πολιτεύματος, κάθε φορά που ψήφιζαν, έκαναν και μια «πατάτα».
Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η ψηφοφορία για τον Αριστείδη τον Δίκαιο.
Κάποιος ψήφισε να εξοριστεί ισοβίως από τον τόπο του, πράγμα άκρως ατιμωτικό για την τότε εποχή. Να στερηθεί το δικαίωμά του να ζει στον τόπο του.
Κι όμως ο άλλος το ψήφισε. Κάποιος τότε σκέφτηκε «μα καλά κάποιον λόγο θα έχει!». Και πήγε και τον ρώτησε.
- Γιατί ψήφισες να εξοριστεί ο Αριστείδης με το να γράψεις το όνομά του στο όστρακο; (όστρακο = το ψηφοδέλτιο της εποχής)
Η απάντηση ήταν: «Γιατί βαρέθηκα να ακούω όλους να τον αποκαλούν ΔΙΚΑΙΟ»!
Και ο Αριστείδης… εξορίστηκε!
Και πάμε στα νεώτερα χρόνια. Και βλέπουμε την μία τετραετία ο Καραμανλής ο πρεσβύτερος να παίρνει 55% και να ανακηρύσσεται ΘΕΟΣ
Την επόμενη τετραετία βλέπουμε να πέφτει στο 40% ώστε την αμέσως επόμενη ο κύριος αντίπαλός του εκλέγεται με 46% και να του παίρνει τον Θρόνο του Θεού, αλλά όχι στην Βασιλεία των Ουρανών αλλά στον μάταιο κόσμο των ανθρώπων.
Ο νέος Θεός, ονόματι Ανδρέας Παπανδρέου, αφού την επόμενη τετραετία πέφτει στο 40%, περιμένει την αμέσως επόμενη, για να δει πλέον τον αντίπαλό του που ακούει στο όνομα Μητσοτάκης να παίρνει 44% και να γίνεται πλέον αυτός Θεός.
Περνά ξανά ο καιρός και ο Μητσοτάκης βλέπει με λύπη του έναν πρώην αρχιερέα (της λεγόμενης διαπλοκής) ονόματι Σημίτη να παίρνει πιά αυτός το 44% !!!
Άντε να δούμε λες από μέσα σου. Κι όμως, περνάει περνάει η μέλισσα με τα μελισσόπουλα και με τα κλεφτόπουλα και μετά από άλλη μια τετραετία, έρχεται ένας νέος Σωτήρ, που ακούει στο όνομα Κώστας Καραμανλής ο νεώτερος και παίρνει αυτός πια το 44%...
Τι είναι αυτό το 44% ρε Έλληνα.  Σαν το αγαπημένο σου νούμερο είναι. Να το παίξεις στο τζόκερ μπας και δεις «άσπρη μέρα», γιατί όταν το βγάζεις στις εκλογές μας στέλνεις στον Καιάδα όπου πάντα μας σώνει την «τελευταία στιγμή» ο λεγόμενος «Θεός της Ελλάδας».
Και μετά τον Καραμανλή τον νεώτερο, νάτος ο έτερος Καππαδόκης. Ονομάζεται Γιωργάκης. Όχι στο επώνυμο. Στο όνομα. Κι αυτό γιατί λόγω της έμφυτης βλακείας του δεν κατάφερε να γίνει ποτέ Γιώργος. Αλλά εσύ Έλληνα, το δίνεις αυτού πλέον το 44%... Πάλι 44%....
Λες και είναι ένα κλειστό
Club αυτοί οι ψηφοφόροι και κάθε φορά αποφασίζουν ποιόν θα ψηφίζουν μονοκούκι!
Αλλά και σύ Γιωργάκη δεν φτούρησες… Κλάταρες νωρίς νωρίς…
Και στην θέση σου ήλθε ο άλλος, μετά ο άλλος και τώρα ο ΑΡΧΙΨΕΥΤΗΣ των τριών Ηπείρων και πέντε Θαλασσών, ονόματι Τσίπρας.
Και τον ψήφισες και με τα δύο σου χέρια.
Και την πάτησες. Γιατί μιάς και αποφάσισες ότι είσαι «κοψωχέρης» δηλαδή από αυτούς που μετά τις εκλογές λένε «τι βλακεία που ψήφισα τον τάδε ή τον δείνα» και καταλήγουν «δεν μου κοβόταν καλύτερα το χέρι;» τι ήθελες να ψηφίσεις και με τα δύο σου χέρια;
Όταν ψηφίζεις με το ένα χέρι, λες «δεν μου κοβόταν το χέρι την ώρα που τον ψήφιζα!» και το πολύ πολύ να χάσεις το ένα χέρι.
Αλλά όταν ψηφίζεις και με τα δυό σου χέρια κάποιον… την πάτησες, αν σου βγει «σάπιο το καρπούζι»! Θα πρέπει να αρχίσεις να εκπαιδεύεσαι να πιάνεις το πιρούνι με τα πόδια…
Και ξέρεις γιατί γίνονται όλα αυτά…
Για δύο λόγους: είσαι επιρρεπής προς την καλοπέραση και δεν έχεις υπομονή.
Είναι σαν να χτίζεις ένα σπίτι.
Προσλαμβάνεις έναν εργολάβο που σου λέει ότι κάνει πολλή καλή δουλειά.
Συμφωνείς να του δώσεις την εργολαβία και του δίνεις τα σχέδια που θέλεις.
Εεε εκείνος φέρνει τις σκαλωσιές του, τις μπετονιέρες του, τις παλέττες με τα τσιμέντα, με τα τούβλα, ξεφορτώνει το φορτηγό την άμμο, φέρνει τα καλούπια του.
Και ξεκινάει.
Ξυπνάς ένα πρωΐ, βλέπεις τον κακό χαμό στο οικόπεδο που χτίζεις και αρχίζεις: «
Mα τι κάνεις εδώ χριστιανέ μου; Χάλια τα έκανες! Γέμισες τον τόπο παλέττες. Τι είναι αυτά τα τσιμέντα έξω. Τι είναι αυτά τα ξύλα; Τι είναι αυτά τα πεταμένα νάϋλον;
Άσε άσε δεν κάνεις καλή δουλειά!
Και τον σταματάς και ψάχνεις για καινούργιο εργολάβο…
Αυτό κάνεις. Και για αυτό δεν έχεις ακόμα σπίτι…
Αν πέσεις στα χέρια κανενός «πονηρού» εργολάβου που σε κατάλαβε τι «σπαστικός» είσαι  και χωρίς υλικά, όλο κάνει ότι κατασκευάζει κάτι, αλλά αποτέλεσμα  μηδέν, αρκούμενος που χαίρεσαι να βλέπεις το οικόπεδο καθαρό… Άντε να χάσεις καμμιά τετραετία ή πενταετία αν χτίζεις στην Κύπρο.
Απλά δεν καταλαβαίνεις ότι εσύ χάνεις χρόνο, ενώ όλοι οι γείτονές σου εκμεταλλεύονται μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο.
Αυτός είσαι Έλληνα…
Φτηνός στα λάχανα και ακριβός στις λαχανίδες…
Εγώ δεν θα στο ξαναπώ. Μην κολλάς στις λέξεις.
Η Δημοκρατία θέλει μυαλό για να λειτουργήσει.
Είναι κάτι σαν κι αυτό που έλεγε και η γιαγιά μου: «τα μεταξωτά βρακιά, θέλουν κι επιδέξιους πισινούς»!
Να το θυμάσαι αυτό.
Και να το θυμηθείς τι σου είπα, την επόμενη φορά που θα με πεις …φασίστα!
Γιατί μάλλον είσαι πιο φασίστας από ότι νομίζεις…

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ "ΜΑΧΗ-FREE PRESS" ΤΗΝ 10/12/2017