Για όλα τα ωραία
πράγματα υπάρχει μια πολλά υποσχόμενη αρχή και ένα γλυκόξινο (σαν την σως στα
νάγκετς των McDonalds) τέλος.
Ξεκίνησα, ορεξάτος στις αρχές του περασμένου Μαΐου, την ταπεινή αρθρογραφία μου στην εβδομαδιαία εφημερίδα Η ΜΑΧΗ, που ανήκει σε δύο πολύ προσφιλή μου πρόσωπα, τα παιδιά του «άτρωτου» μαχητή των ιδανικών της Ελευθερίας και της Ένωσης, του αείμνηστο και σφόδρα αδικημένου από τους ανθρώπους – ελπίζω όχι από τον Θεό – Νίκου Σαμψών, την Μίνα και τον Σωτήρη.
Βασικά η ιδέα ήταν της Μίνας και δεν γνωρίζω αν μετάνιωσε ποτέ για αυτήν, αλλά «ὅ γέγονε γέγονε»… μιας και τα λάθη είναι ανθρώπινα.
Ήλθα λοιπόν στην όμορφη και εσωτερικά αλληλέγγυα ομάδα της «Μάχης» να προσθέσω τις ιδέες μου, στην αρθρογραφία του.
Αμέσως μου έκαναν την εξαιρετική τιμή να μου αφιερώσουν το «σαλόνι» της εφημερίδας, τις μεσαίες δηλαδή σελίδες 20 και 21, στις οποίες προσέδωσα και όνομα στήλης, παρμένο από τον όρκο των Αθηναίων Εφήβων «Αμυνώ δε και μόνος…» (το «…και μετά πολλών» δεν το πρόσθεσα, μιάς και αποδείχθηκε προφητική η εκούσια απάλειψή του.
Το πρώτο μου άρθρο ήταν αν θυμάμαι καλά, το «Γιατί δεν φοβόμαστε τους Τούρκους» που ήταν η ιστορική αναδρομή στα έργα και τις ημέρες του τουρκικού στρατού εισβολής κατά τους Αττίλα Ι και ΙΙ και την πανθομολογούμενη ανικανότητα που έδειξαν τότε να ανταποκριθούν με την ισχύ ενός σύγχρονου στρατού. Αποδείκνυα δηλαδή με πολύ αδιάσειστα στοιχεία, ότι η επιτυχία του εγχειρήματος των Τούρκων τότε, ήταν απλά και μόνο λόγω της δικής μας Προδοσίας από πλευράς Χουντικών και των επελθόντων Πολιτικών και της ανικανότητας μερίδας των υπηρετούντων τότε στο νησί Αξιωματικών.
Στην αμέσως επόμενη έκδοση, το άρθρο μου πραγματευόταν την απλή συλλογιστική μου που έδινε την απάντηση στο ερώτημα «Γιατί δεν ανοίγει ο Φάκελος της Κύπρου». Με λόγια απλά, απόρροια μια εξίσου απλής αλλά απόλυτα τεκμηριωμένης συλλογιστικής, παρουσίαζα στον αναγνώστη της ΜΑΧΗΣ που δεν θα μπορούσε να γνωρίζει, τα «πικρά μυστικά» που έκρυβε αυτός ο «Φάκελος» ο οποίος θεωρώ ακόμα και σήμερα δεν θα ανοίξει με κρατική πρωτοβουλία ΠΟΤΕ.
Στην τρίτη αρθρογραφία μου, ανέπτυξα με τον πιο απλό και κατανοητό τρόπο, την έμφυτη Ελληνική Μισαλλοδοξία, αυτή που κάνει έναν μαχητή του ’74, αντί να παλεύει να αναγνωριστεί η θυσία των συμπολεμιστών του στον ατυχή τότε και προδομένο πόλεμο, να μάχεται καθημερινά να μην αναγνωριστεί η θυσία …των άλλων μαχητών! Άλλη μια πληγή, που εγώ την συναντώ καθημερινά στο νησί.
Το αμέσως επόμενο άρθρο μου, αφορούσε το ισοζύγιο στρατιωτικών δυνάμεων Ελλήνων και Τούρκων πάνω στο νησί. Σκοπός μου ήταν να καταδείξω, με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο, ότι το 2017 δεν είμαστε στην κατάσταση του 1974 ούτε από πλευράς έμψυχου, αλλά πολύ περισσότερο ούτε από πλευράς πολεμικού υλικού. Εκμεταλλευόμενοι τον τρόμο και την κατάπτωση που δημιούργησε το 1974 στους σημερινούς 65αρηδες και που μεταλαμπαδεύτηκε και στα παιδιά τους, οι εκάστοτε πολιτικοί προωθούσαν έντεχνα, τον φόβο του «Τούρκου μπαμπούλα» που καραδοκεί να κάνει μια μπουκιά και το υπόλοιπο – ελεύθερο ακόμα – κομμάτι του νησιού. Και αυτό με σκοπό να δικαιολογήσουν, λογικά αδικαιολόγητες υποχωρήσεις που κάνουν στις ατέρμονες διαπραγματεύσεις τους με τους Τούρκους, προκειμένου δήθεν να βρουν λύση στο Εθνικό Θέμα. Με το άρθρο μου λοιπόν αποδόμησα ένα ένα όλα αυτά τα επιχειρήματα, αποδεικνύοντας ότι οι στρατιωτικοί συσχετισμοί σήμερα είναι επαρκείς όχι μόνο για την διαφύλαξη της ακεραιότητας της Κυπριακής Δημοκρατίας στην σημερινή της δομή και επικράτεια, αλλά και για το τόλμημα ακόμα ακόμα της «απελευθέρωσης»!
Την αμέσως επόμενη εβδομάδα, με το άρθρο μου έκανα μια έκκληση προς τους παλαιούς αγωνιστές της ΕΟΚΑ να μην παραδώσουν τα όπλα στον κομματισμό, που θα τους αναγκάσει να υποστηρίξουν ακόμα και στρεβλές πολιτικές, που δεν θα συνάδουν με τις ιδέες για τις οποίες χύθηκε το αίμα του αγώνα 1955-1959. Αυτό σαν άρθρο ίσως να χτύπησε άσχημα στα αυτιά κάποιων αγωνιστών, που να θεώρησαν «ιεροσυλία» ένας νεώτερος εκείνων στην ηλικία και μάλιστα και «καλαμαράς» (γιατί ο «καλαμαράς» θα είναι για πάντα και για όλους «ο καλαμαράς»), ήλθε να τους κάνει υποδείξεις για την στάση που θα πρέπει να κρατήσουν απέναντι στα Κυπριακά Πολιτικά Κόμματα. Κι όμως το έγραψα σαν άρθρο, γιατί θεωρούσα και θεωρώ, ότι εκεί εδράζεται η κακοδαιμονία της Κυπριακή πολιτικής ζωής και της κοινωνίας στο νησί γενικώτερα.
Ακολούθησε άρθρο μου, που ήταν μια πρότασή μου, προς την πολιτική ηγεσία του τόπου, να σκληρύνει την στάση της απέναντι στις αδιάλλακτες τουρκοκυπριακές και κατά βάσιν τουρκικές (μην γελιόμαστε) απαιτήσεις στις διάφορες συζητήσεις. Παράθετα σε κείνη την έκδοση ένα κομμάτι από άρθρο Τούρκου που αναφερόταν στην Εισβολή και την ανικανότητα του Τουρκικού Στρατού να αντιπαρατεθεί όπου έβρισκε αντίσταση, κάτι που πράττει και στην πολιτική σκακιέρα. Επισήμαινα ότι οι τούρκοι είναι μαέστροι στην «υψηλή διπλωματία» και «άσοι στις μπλόφες» οποτεδήποτε συναντήσουν σκληρή στάση απέναντί τους και το τεκμηρίωνα με ιστορικά στοιχεία. Ελπίζω να κάποιος που έπρεπε, να το διάβασε, να βοήθησα λίγο την σκέψη του.
Την επόμενη φορά σίγουρα θα έγινα δυσάρεστος σε όλους τους κομματικούς εγκάθετους. Το άρθρο μου είχε τίτλο «Τα κόμματα και ο τρόπος λειτουργίας τους σήμερα αποτελούν γάγγραινα για την Δημοκρατία». Αντιλαμβάνεστε ότι προσπαθώντας να αναδείξω την πολιτική του ρουσφετιού, του βολέματος, του ψεύτικου χαμόγελου, των ανεκπλήρωτων υποσχέσεων, των βυζαντινού στυλ ραδιουργιών, που σε καμιά περίπτωση δεν έχουν σχέση με την Δημοκρατία και το πώς αυτή ορίζει την λειτουργία και τους σκοπούς της ύπαρξης των κομμάτων, έγινα πλήρως αντιπαθής σε πολλούς. Ο «πελλός του καντουνιού», που καλά μεν τα λέει, αλλά «δεν πρέπει να τα λέει!!!»
Και φθάνουμε σε μια ημερομηνία σταθμό στα «σοκαριστικού τίτλου άρθρα μου» με το άρθρο «Αγκάλιασε τον βιαστή της μάνας σου ρε, τι σου ζητάμε;» που για λόγους άλλους πέραν της θέλησής μου, άλλαξε κατά το τύπωμα της εφημερίδας σε «Ο ραγιάς δεν γεννιέται αλλά γίνεται»! Παρά ταύτα, ήταν ένα σκληρό άρθρο, που δεν θα χαροποίησε πολλούς της συμπολίτευσης (της αριστεροδέξιας και καθ’όλα «αδέξιας»), αλλά ενδεχόμενα και της μωσαϊκού τύπου αντιπολίτευσης.
Με το άρθρο αυτό προσπαθούσα να σταματήσω την ρητορική που επικρατούσε εκείνο τον καιρό με τις διαπραγματεύσεις στην Ελβετία, μεταξύ Αναστασιάδη και Ακιντζί (του οποίου το όνομα ειρήσθω εν παρόδω, στα τούρκικα σημαίνει «σημαδιακά» Επιδρομέας), η οποία προσπαθούσε να βάλει μέσα στο «mixer» της λήθης, όλα τα γεγονότα του 1974 αλλά και πιο πριν, του 1963, της σφαγής του Κοντεμένου, στα οποία πρωταγωνιστικό ρόλο στις σφαγές και τις ωμότητες κατά των Ελλήνων του νησιού είχαν, οι εμφανιζόμενοι σήμερα σαν αδέλφια, τουρκοκύπριοι! Γεγονότα και καταστάσεις που τις αποδέχεται και τις παραδέχεται μέχρι και ο Σενέρ Λεβέντ στην «Άφρικα». Με αυτό προσπάθησα να τονίσω ότι καλό να κοιτάμε μπροστά, αλλά να έχουμε πάντα και την φωτιά από πίσω μας να μας φωτίζει τον δρόμο…
Τα επόμενα άρθρα μου καταπιάστηκαν με ιστορικά γεγονότα που στην Κύπρο είτε διαστρεβλώθηκαν εσκεμμένα, είτε παρέμειναν στην ημι-πληροφόρηση που σημαίνει ημιμάθεια και που αντιστοιχεί στην χειρότερη μορφή αμάθειας, δηλαδή σαν το τι και πως έγινε το Πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1974, Ποιοι πολέμησαν κατά την Τουρκική Εισβολή, Τι σημασία είχαν Μάχες όπως η Μάχη της υπεράσπισης του Στρατοπέδου της ΕΛΔΥΚ ή την η Μάχη στον Άγιο Παύλο Λευκωσίας, τι έδειξε η μοναδική αρματομαχία που έγινε στην Κυπριακή γη και πολλά τέτοια ιστορικά θέματα όπου από την αντίδραση των αναγνωστών έγινε αντιληπτό ότι εκτός από γενικότητες είχαν «μαύρα μεσάνυχτα».
Και φτάνουμε σε μια Κυριακή όπου ο τίτλος του άρθρου ήταν «Ποιος θα καθήσει την Τουρκία στο σκαμνί (για τα εγκλήματα πολέμου);». Με αυτό το άρθρο τελείως τεχνοκρατικά ανάλυσα τους όρους, «Αιχμάλωτος Πολέμου», «Αδήλωτος Αιχμάλωτος Πολέμου», «Αγνοούμενος», «Εγκληματίας Πολέμου», «Διεθνές Δικαστήριο για Εγκληματίες Πολέμου» και όλο το νομικό καθεστώς που τους διέπει. Κι όλα αυτά με βάση το γεγονός των δυσκολιών που δημιουργούν οι κατοχικές δυνάμεις στην Δ.Ε.Α., αλλά και το πρόσφατο γεγονός του ταυτοποιηθέντα Ελδυκάριου Παπαδόπουλου, που τα οστά του βρέθηκαν σε θέση που ήταν ξεκάθαρο ότι εκτελέστηκε εν ψυχρώ ενώ ήταν δεμένος πισθάγκωνα με τα κορδόνια από τα άρβυλά του, γεγονός που περίτρανα καταδεικνύει «Έγκλημα Πολέμου» για το οποίο και με ευθύνη δικής μας, κανείς δεν πρόκειται να πληρώσει…
Ακολούθησαν συνεντεύξεις από τον Αντγο ε.α. Φοίβο Κλόκκαρη, που μου ανέλυε και δι’ εμού ενημέρωνε σε τι περιπέτειες οδηγούν οι διαπραγματεύσεις υπό τον κ.Αναστασιάδη, συνέντευξη του Νομικού κ.Πάνου Ιωαννίδη της «Κίνησης για Ελευθερία και Δικαιοσύνη» όπου μου ανέλυε την αναγκαιότητα της διατήρησης της σημερινής μορφής με τον ίδιο θεσμικό ρόλο της Κυπριακής Δημοκρατίας και την ορατή πλέον πιθανότητα να καταργηθεί de jure με μια συμφωνία στην βάση της ΔΔΟ καθώς και συνεντεύξεις των κ.κ. Ανδρέα Παπαχαραλάμπους, Δημάρχου Στροβόλου και Χρίστου Χρίστου, Προέδρου του ΕΛΑΜ και Υποψηφίου για το αξίωμα της Κ.Δ. στις επόμενες εκλογές του Ιανουαρίου.
Και έκλεισα αυτήν την πορεία μου κοινωνικά άρθρα που απασχολούν την Κυπριακή κοινωνία (και όχι μόνο) με τους προβληματισμούς του «Τι να ψηφίσω στις Προεδρικές Εκλογές;» ή του «Όλα πάνε καλά ή μήπως όχι;» ή με το άρθρο της προηγούμενης Κυριακής με τίτλο «Σκοτώνουν τα άλογα ακόμα και πριν γεράσουν!» που ήταν μια τσεκουριά στην κελλέ του συστήματος που θέλει τους άνεργους με εξαιρετικά προσόντα στην ακόμα δημιουργική ηλικία των 45-50+ ετών, με εξαιρετική εμπειρία να μην βρίσκουν εργασία… με μόνο κριτήριο την ημερομηνία γέννησής του, τώρα στα χρόνια της μισητής Νέας Τάξης Πραγμάτων και της καθόλα εμετικής Παγκοσμιοποίησης.
Η κατάληξη αυτού του τελευταίου άρθρου μου στην εφημερίδα Η ΜΑΧΗ, που ίσως διαβάζετε τώρα, είναι η φράση μου που την εννοώ πλέον με όλη την δύναμη της ψυχής μου:
«Koυμπάροι, εγώ σας τα είπα όλα και με λεπτομέρειες και στοιχεία. Ότι είχα να σας πω, σας το είπα, χωρίς να κρύψω κάτι και χωρίς να έχω κομματικές, πολιτικές ή άλλες σκοπιμότητες. Ο Θεός πλέον να σας φωτίσει, για τις αποφάσεις σας που θα πάρετε και τις επιλογές σας και τώρα και στο μέλλον».
Ο Πειραιώτης Καλαμαράς, που ήλθε πριν από εννέα μήνες στο νησί και πολλοί θεώρησαν ότι μπήκε ως ταύρος σε υαλοπωλείο, καταθέτει την πένα του και μεταθέτει πλέον την ευθύνη σε σας, στην λογική σας, αλλά και στον πατριωτισμό σας, όπως και στην αγάπη σας για την οικογένειά σας.
Σας ευχαριστώ για την τιμή που μου κάνατε να με διαβάζετε – κάποιοι ανελλιπώς – κάθε Κυριακή, όπως και τους ιδιοκτήτες της ΜΑΧΗΣ για την εμπιστοσύνη με την οποία με περιέβαλλαν όλους αυτούς τους 8 μήνες.
ΕΡΡΩΣΘΕ ΚΑΙ ΕΥΔΑΙΜΟΝΕΙΤΕ…
ΚΩΝ.Α.ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ
(αρθρο που δημοσιευθηκε στην εφημ. ΜΑΧΗ-FREE PRESS στις 24/12/2017)
Ξεκίνησα, ορεξάτος στις αρχές του περασμένου Μαΐου, την ταπεινή αρθρογραφία μου στην εβδομαδιαία εφημερίδα Η ΜΑΧΗ, που ανήκει σε δύο πολύ προσφιλή μου πρόσωπα, τα παιδιά του «άτρωτου» μαχητή των ιδανικών της Ελευθερίας και της Ένωσης, του αείμνηστο και σφόδρα αδικημένου από τους ανθρώπους – ελπίζω όχι από τον Θεό – Νίκου Σαμψών, την Μίνα και τον Σωτήρη.
Βασικά η ιδέα ήταν της Μίνας και δεν γνωρίζω αν μετάνιωσε ποτέ για αυτήν, αλλά «ὅ γέγονε γέγονε»… μιας και τα λάθη είναι ανθρώπινα.
Ήλθα λοιπόν στην όμορφη και εσωτερικά αλληλέγγυα ομάδα της «Μάχης» να προσθέσω τις ιδέες μου, στην αρθρογραφία του.
Αμέσως μου έκαναν την εξαιρετική τιμή να μου αφιερώσουν το «σαλόνι» της εφημερίδας, τις μεσαίες δηλαδή σελίδες 20 και 21, στις οποίες προσέδωσα και όνομα στήλης, παρμένο από τον όρκο των Αθηναίων Εφήβων «Αμυνώ δε και μόνος…» (το «…και μετά πολλών» δεν το πρόσθεσα, μιάς και αποδείχθηκε προφητική η εκούσια απάλειψή του.
Το πρώτο μου άρθρο ήταν αν θυμάμαι καλά, το «Γιατί δεν φοβόμαστε τους Τούρκους» που ήταν η ιστορική αναδρομή στα έργα και τις ημέρες του τουρκικού στρατού εισβολής κατά τους Αττίλα Ι και ΙΙ και την πανθομολογούμενη ανικανότητα που έδειξαν τότε να ανταποκριθούν με την ισχύ ενός σύγχρονου στρατού. Αποδείκνυα δηλαδή με πολύ αδιάσειστα στοιχεία, ότι η επιτυχία του εγχειρήματος των Τούρκων τότε, ήταν απλά και μόνο λόγω της δικής μας Προδοσίας από πλευράς Χουντικών και των επελθόντων Πολιτικών και της ανικανότητας μερίδας των υπηρετούντων τότε στο νησί Αξιωματικών.
Στην αμέσως επόμενη έκδοση, το άρθρο μου πραγματευόταν την απλή συλλογιστική μου που έδινε την απάντηση στο ερώτημα «Γιατί δεν ανοίγει ο Φάκελος της Κύπρου». Με λόγια απλά, απόρροια μια εξίσου απλής αλλά απόλυτα τεκμηριωμένης συλλογιστικής, παρουσίαζα στον αναγνώστη της ΜΑΧΗΣ που δεν θα μπορούσε να γνωρίζει, τα «πικρά μυστικά» που έκρυβε αυτός ο «Φάκελος» ο οποίος θεωρώ ακόμα και σήμερα δεν θα ανοίξει με κρατική πρωτοβουλία ΠΟΤΕ.
Στην τρίτη αρθρογραφία μου, ανέπτυξα με τον πιο απλό και κατανοητό τρόπο, την έμφυτη Ελληνική Μισαλλοδοξία, αυτή που κάνει έναν μαχητή του ’74, αντί να παλεύει να αναγνωριστεί η θυσία των συμπολεμιστών του στον ατυχή τότε και προδομένο πόλεμο, να μάχεται καθημερινά να μην αναγνωριστεί η θυσία …των άλλων μαχητών! Άλλη μια πληγή, που εγώ την συναντώ καθημερινά στο νησί.
Το αμέσως επόμενο άρθρο μου, αφορούσε το ισοζύγιο στρατιωτικών δυνάμεων Ελλήνων και Τούρκων πάνω στο νησί. Σκοπός μου ήταν να καταδείξω, με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο, ότι το 2017 δεν είμαστε στην κατάσταση του 1974 ούτε από πλευράς έμψυχου, αλλά πολύ περισσότερο ούτε από πλευράς πολεμικού υλικού. Εκμεταλλευόμενοι τον τρόμο και την κατάπτωση που δημιούργησε το 1974 στους σημερινούς 65αρηδες και που μεταλαμπαδεύτηκε και στα παιδιά τους, οι εκάστοτε πολιτικοί προωθούσαν έντεχνα, τον φόβο του «Τούρκου μπαμπούλα» που καραδοκεί να κάνει μια μπουκιά και το υπόλοιπο – ελεύθερο ακόμα – κομμάτι του νησιού. Και αυτό με σκοπό να δικαιολογήσουν, λογικά αδικαιολόγητες υποχωρήσεις που κάνουν στις ατέρμονες διαπραγματεύσεις τους με τους Τούρκους, προκειμένου δήθεν να βρουν λύση στο Εθνικό Θέμα. Με το άρθρο μου λοιπόν αποδόμησα ένα ένα όλα αυτά τα επιχειρήματα, αποδεικνύοντας ότι οι στρατιωτικοί συσχετισμοί σήμερα είναι επαρκείς όχι μόνο για την διαφύλαξη της ακεραιότητας της Κυπριακής Δημοκρατίας στην σημερινή της δομή και επικράτεια, αλλά και για το τόλμημα ακόμα ακόμα της «απελευθέρωσης»!
Την αμέσως επόμενη εβδομάδα, με το άρθρο μου έκανα μια έκκληση προς τους παλαιούς αγωνιστές της ΕΟΚΑ να μην παραδώσουν τα όπλα στον κομματισμό, που θα τους αναγκάσει να υποστηρίξουν ακόμα και στρεβλές πολιτικές, που δεν θα συνάδουν με τις ιδέες για τις οποίες χύθηκε το αίμα του αγώνα 1955-1959. Αυτό σαν άρθρο ίσως να χτύπησε άσχημα στα αυτιά κάποιων αγωνιστών, που να θεώρησαν «ιεροσυλία» ένας νεώτερος εκείνων στην ηλικία και μάλιστα και «καλαμαράς» (γιατί ο «καλαμαράς» θα είναι για πάντα και για όλους «ο καλαμαράς»), ήλθε να τους κάνει υποδείξεις για την στάση που θα πρέπει να κρατήσουν απέναντι στα Κυπριακά Πολιτικά Κόμματα. Κι όμως το έγραψα σαν άρθρο, γιατί θεωρούσα και θεωρώ, ότι εκεί εδράζεται η κακοδαιμονία της Κυπριακή πολιτικής ζωής και της κοινωνίας στο νησί γενικώτερα.
Ακολούθησε άρθρο μου, που ήταν μια πρότασή μου, προς την πολιτική ηγεσία του τόπου, να σκληρύνει την στάση της απέναντι στις αδιάλλακτες τουρκοκυπριακές και κατά βάσιν τουρκικές (μην γελιόμαστε) απαιτήσεις στις διάφορες συζητήσεις. Παράθετα σε κείνη την έκδοση ένα κομμάτι από άρθρο Τούρκου που αναφερόταν στην Εισβολή και την ανικανότητα του Τουρκικού Στρατού να αντιπαρατεθεί όπου έβρισκε αντίσταση, κάτι που πράττει και στην πολιτική σκακιέρα. Επισήμαινα ότι οι τούρκοι είναι μαέστροι στην «υψηλή διπλωματία» και «άσοι στις μπλόφες» οποτεδήποτε συναντήσουν σκληρή στάση απέναντί τους και το τεκμηρίωνα με ιστορικά στοιχεία. Ελπίζω να κάποιος που έπρεπε, να το διάβασε, να βοήθησα λίγο την σκέψη του.
Την επόμενη φορά σίγουρα θα έγινα δυσάρεστος σε όλους τους κομματικούς εγκάθετους. Το άρθρο μου είχε τίτλο «Τα κόμματα και ο τρόπος λειτουργίας τους σήμερα αποτελούν γάγγραινα για την Δημοκρατία». Αντιλαμβάνεστε ότι προσπαθώντας να αναδείξω την πολιτική του ρουσφετιού, του βολέματος, του ψεύτικου χαμόγελου, των ανεκπλήρωτων υποσχέσεων, των βυζαντινού στυλ ραδιουργιών, που σε καμιά περίπτωση δεν έχουν σχέση με την Δημοκρατία και το πώς αυτή ορίζει την λειτουργία και τους σκοπούς της ύπαρξης των κομμάτων, έγινα πλήρως αντιπαθής σε πολλούς. Ο «πελλός του καντουνιού», που καλά μεν τα λέει, αλλά «δεν πρέπει να τα λέει!!!»
Και φθάνουμε σε μια ημερομηνία σταθμό στα «σοκαριστικού τίτλου άρθρα μου» με το άρθρο «Αγκάλιασε τον βιαστή της μάνας σου ρε, τι σου ζητάμε;» που για λόγους άλλους πέραν της θέλησής μου, άλλαξε κατά το τύπωμα της εφημερίδας σε «Ο ραγιάς δεν γεννιέται αλλά γίνεται»! Παρά ταύτα, ήταν ένα σκληρό άρθρο, που δεν θα χαροποίησε πολλούς της συμπολίτευσης (της αριστεροδέξιας και καθ’όλα «αδέξιας»), αλλά ενδεχόμενα και της μωσαϊκού τύπου αντιπολίτευσης.
Με το άρθρο αυτό προσπαθούσα να σταματήσω την ρητορική που επικρατούσε εκείνο τον καιρό με τις διαπραγματεύσεις στην Ελβετία, μεταξύ Αναστασιάδη και Ακιντζί (του οποίου το όνομα ειρήσθω εν παρόδω, στα τούρκικα σημαίνει «σημαδιακά» Επιδρομέας), η οποία προσπαθούσε να βάλει μέσα στο «mixer» της λήθης, όλα τα γεγονότα του 1974 αλλά και πιο πριν, του 1963, της σφαγής του Κοντεμένου, στα οποία πρωταγωνιστικό ρόλο στις σφαγές και τις ωμότητες κατά των Ελλήνων του νησιού είχαν, οι εμφανιζόμενοι σήμερα σαν αδέλφια, τουρκοκύπριοι! Γεγονότα και καταστάσεις που τις αποδέχεται και τις παραδέχεται μέχρι και ο Σενέρ Λεβέντ στην «Άφρικα». Με αυτό προσπάθησα να τονίσω ότι καλό να κοιτάμε μπροστά, αλλά να έχουμε πάντα και την φωτιά από πίσω μας να μας φωτίζει τον δρόμο…
Τα επόμενα άρθρα μου καταπιάστηκαν με ιστορικά γεγονότα που στην Κύπρο είτε διαστρεβλώθηκαν εσκεμμένα, είτε παρέμειναν στην ημι-πληροφόρηση που σημαίνει ημιμάθεια και που αντιστοιχεί στην χειρότερη μορφή αμάθειας, δηλαδή σαν το τι και πως έγινε το Πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1974, Ποιοι πολέμησαν κατά την Τουρκική Εισβολή, Τι σημασία είχαν Μάχες όπως η Μάχη της υπεράσπισης του Στρατοπέδου της ΕΛΔΥΚ ή την η Μάχη στον Άγιο Παύλο Λευκωσίας, τι έδειξε η μοναδική αρματομαχία που έγινε στην Κυπριακή γη και πολλά τέτοια ιστορικά θέματα όπου από την αντίδραση των αναγνωστών έγινε αντιληπτό ότι εκτός από γενικότητες είχαν «μαύρα μεσάνυχτα».
Και φτάνουμε σε μια Κυριακή όπου ο τίτλος του άρθρου ήταν «Ποιος θα καθήσει την Τουρκία στο σκαμνί (για τα εγκλήματα πολέμου);». Με αυτό το άρθρο τελείως τεχνοκρατικά ανάλυσα τους όρους, «Αιχμάλωτος Πολέμου», «Αδήλωτος Αιχμάλωτος Πολέμου», «Αγνοούμενος», «Εγκληματίας Πολέμου», «Διεθνές Δικαστήριο για Εγκληματίες Πολέμου» και όλο το νομικό καθεστώς που τους διέπει. Κι όλα αυτά με βάση το γεγονός των δυσκολιών που δημιουργούν οι κατοχικές δυνάμεις στην Δ.Ε.Α., αλλά και το πρόσφατο γεγονός του ταυτοποιηθέντα Ελδυκάριου Παπαδόπουλου, που τα οστά του βρέθηκαν σε θέση που ήταν ξεκάθαρο ότι εκτελέστηκε εν ψυχρώ ενώ ήταν δεμένος πισθάγκωνα με τα κορδόνια από τα άρβυλά του, γεγονός που περίτρανα καταδεικνύει «Έγκλημα Πολέμου» για το οποίο και με ευθύνη δικής μας, κανείς δεν πρόκειται να πληρώσει…
Ακολούθησαν συνεντεύξεις από τον Αντγο ε.α. Φοίβο Κλόκκαρη, που μου ανέλυε και δι’ εμού ενημέρωνε σε τι περιπέτειες οδηγούν οι διαπραγματεύσεις υπό τον κ.Αναστασιάδη, συνέντευξη του Νομικού κ.Πάνου Ιωαννίδη της «Κίνησης για Ελευθερία και Δικαιοσύνη» όπου μου ανέλυε την αναγκαιότητα της διατήρησης της σημερινής μορφής με τον ίδιο θεσμικό ρόλο της Κυπριακής Δημοκρατίας και την ορατή πλέον πιθανότητα να καταργηθεί de jure με μια συμφωνία στην βάση της ΔΔΟ καθώς και συνεντεύξεις των κ.κ. Ανδρέα Παπαχαραλάμπους, Δημάρχου Στροβόλου και Χρίστου Χρίστου, Προέδρου του ΕΛΑΜ και Υποψηφίου για το αξίωμα της Κ.Δ. στις επόμενες εκλογές του Ιανουαρίου.
Και έκλεισα αυτήν την πορεία μου κοινωνικά άρθρα που απασχολούν την Κυπριακή κοινωνία (και όχι μόνο) με τους προβληματισμούς του «Τι να ψηφίσω στις Προεδρικές Εκλογές;» ή του «Όλα πάνε καλά ή μήπως όχι;» ή με το άρθρο της προηγούμενης Κυριακής με τίτλο «Σκοτώνουν τα άλογα ακόμα και πριν γεράσουν!» που ήταν μια τσεκουριά στην κελλέ του συστήματος που θέλει τους άνεργους με εξαιρετικά προσόντα στην ακόμα δημιουργική ηλικία των 45-50+ ετών, με εξαιρετική εμπειρία να μην βρίσκουν εργασία… με μόνο κριτήριο την ημερομηνία γέννησής του, τώρα στα χρόνια της μισητής Νέας Τάξης Πραγμάτων και της καθόλα εμετικής Παγκοσμιοποίησης.
Η κατάληξη αυτού του τελευταίου άρθρου μου στην εφημερίδα Η ΜΑΧΗ, που ίσως διαβάζετε τώρα, είναι η φράση μου που την εννοώ πλέον με όλη την δύναμη της ψυχής μου:
«Koυμπάροι, εγώ σας τα είπα όλα και με λεπτομέρειες και στοιχεία. Ότι είχα να σας πω, σας το είπα, χωρίς να κρύψω κάτι και χωρίς να έχω κομματικές, πολιτικές ή άλλες σκοπιμότητες. Ο Θεός πλέον να σας φωτίσει, για τις αποφάσεις σας που θα πάρετε και τις επιλογές σας και τώρα και στο μέλλον».
Ο Πειραιώτης Καλαμαράς, που ήλθε πριν από εννέα μήνες στο νησί και πολλοί θεώρησαν ότι μπήκε ως ταύρος σε υαλοπωλείο, καταθέτει την πένα του και μεταθέτει πλέον την ευθύνη σε σας, στην λογική σας, αλλά και στον πατριωτισμό σας, όπως και στην αγάπη σας για την οικογένειά σας.
Σας ευχαριστώ για την τιμή που μου κάνατε να με διαβάζετε – κάποιοι ανελλιπώς – κάθε Κυριακή, όπως και τους ιδιοκτήτες της ΜΑΧΗΣ για την εμπιστοσύνη με την οποία με περιέβαλλαν όλους αυτούς τους 8 μήνες.
ΕΡΡΩΣΘΕ ΚΑΙ ΕΥΔΑΙΜΟΝΕΙΤΕ…
ΚΩΝ.Α.ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ
(αρθρο που δημοσιευθηκε στην εφημ. ΜΑΧΗ-FREE PRESS στις 24/12/2017)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου