"Τελευταία, ακούω όλο και περισσότερους Έλληνες να αυτοπροσδιορίζονται ως εθνικιστές. Ημαρτον!

Εθνικιστές; Τι λέτε ρε...;

Μεγάλωσα και ανδρώθηκα υφιστάμενος συχνά περιθωριοποίηση και στοχοποίηση για τις ιδέες και τις απόψεις μου, που μιλούσαν για έθνος, πατρίδα, αξιοπρέπεια, δικαιοσύνη, ηθική. Μιλούσα, φώναζα για συμφεροντολογία, για γραικυλισμό, για ανικανότητα και αδιαφορία, για παχυδερμισμό και ωχαδερφισμό αλλά δεν με άκουγε κανείς. Γιατί; 

Γιατί νοιάζονταν μόνο να διοριστούν στο δημόσιο, να κάνουν "μπίζνες στα Βαλκάνια", να παίξουν στο χρηματιστήριο, να αγοράσουν καινούργιο αμάξι, να πάρουν καλύτερο κινητό. 

Τους έλεγα για Περικλή Γιαννόπουλο, για Ίωνα Δραγούμη, για Παύλο Μελά, για Λεωνίδα, για Κωνσταντίνο Παλαιολόγο κι αυτοί μου απαντούσαν με Σάκη Ρουβά, με Άννα Βίσση, με Λάκη Λαζόπουλο και με Τζιμπούρ και Τζιμπρίλ. 

Όταν πουλιόταν φέτα-φέτα το όνομα κι η ιστορία της Μακεδονίας έμεινα μόνος να φωνάζω. Όταν βάλανε στο τσεπάκι την σημαία στα Ίμια έτρεχα μόνος μου στις κηδείες των πεσόντων και φώναζα για προδοσία. Όταν ξεπουλήθηκε ο Οτσαλάν φώναζα μόνος για την ξεφτίλα. Η μόνιμη επωδός σε κάθε συζήτηση ήταν: "είσαι ακραίος" κι ας έλεγα αυτονόητα πράγματα, "είσαι φασίστας" κι ας τους ζητούσα επιχειρήματα και διάλογο, "είσαι χουντικός" κι ας το μόνο που 'χα γνωρίσει ήταν η ένδοξη "Αλλαγή"...

Και τώρα, που έγινε η θάλασσα γιαούρτι, γίνανε εν μία νυκτί όλοι εθνικιστές; Όσο έγινα κι εγώ Εσκιμώος! 

Όχι ρε δεν είστε εθνικιστές! 

Νεοβαλκάνιοι υπήκοοι παραμένετε, που βρήκατε ένα αποκριάτικο άρμα να σκαρφαλώσετε και να βγάλετε τα απωθημένα σας γιατί σας βάλανε το χέρι στην τσέπη! 

Τώρα το θυμηθήκατε τάχαμου το Έθνος το Ελληνικό, που σας βάλανε χέρι στο πορτοφόλι και σας κόψανε την καλοπέραση! Και στην πραγματικότητα δεν θέλετε αυτό που οδηγούσε τον αγώνα των Ελλήνων Εθνικιστών πάντα, δηλαδή ένα σοβαρό, ισχυρό, δίκαιο εθνικό κράτος και μια νέα λαμπρή θέση για τον Ελληνισμό και τους Έλληνες στον κόσμο. Το μόνο που θέλετε είναι να μην αλλάξει τίποτα από αυτό το σάπιο και σκωροφαγωμένο συστηματάκι που σας έτρεφε βολεμένους τόσα χρόνια. Η πάρτη σας, σας νοιάζει και πάλι μόνο! 

Εμένα όμως και χτες και σήμερα και αύριο θα με νοιάζει μόνο η "πάτρη" και το έθνος, η τιμή στο χθες, ο αγώνας στο σήμερα και η οφειλή στο αύριο! Ούτε συναγωνιστές δεν είστε, ούτε καν αγωνιστές! Γιατί ο αγωνιστής δεν παλεύει για τον εαυτούλη του, αλλά για κάτι ανώτερο και ευρύτερο. Υπήκοοι ήσασταν και υπήκοοι παραμένετε. Μόνο που τώρα παρατήσατε αυτούς που σας τάιζαν ως χτες και πασχίζετε να βρείτε νέους τροφείς. Όποιος σας τάξει τα περισσότερα θα σας έχει.

Αυτοί είστε, αυτούς αξίζετε!

Σαπίστε εκεί που είστε!"

(του φίλου Γιάννη Χ.)