Δεν ελπίζω πια στους Δημοκράτες.....

Δουλεύω από μικρό παιδί....
Οτι κατάφερα, το κατάφερα με σκληρή δουλειά και την αξία μου....
Μεγάλη βοήθεια για μενα ήταν να ξέρω ότι είχα συμπαραστάτη μου τον πατέρα μου και αυτό μου έδινε την σιγουριά ότι δεν θα ήμουν ξεκρέμαστος στην "στραβή".....
Ομως δούλευα δουλευα και δουλεύω...
Χωρίς ωράρια....
Ακόμα και όταν δούλευα σαν διευθυντικό στέλεχος στην Henkel Ελλάς, πρώτος πήγαινα στο γραφείο μου, τελευταίος έφευγα....
Κατάφερα και έφτιαξα μια μικρή περιουσία με σκοπό να την δώσω στα παιδιά μου... κατά τα Ελληνικά πρότυπα....
Και ήλθε η κρίση... Και με βρήκε "ανοιχτό" με επενδύσεις από όλες τις μεριές...
Και εξ αιτίας της κρίσης οι επενδύσεις δεν απέδωσαν....
Και βρέθηκα σε μια κατάσταση που όλο το οικοδόμημα της ζωής μου να κινδυνεύει να καταρρεύσει...
Για μένα δεν με νοιάζει.... Εχω ζήσει στην ζωή πράγματα που άλλοι θέλουν 3 ζωές να τα ζήσουν....
Εγώ ζω και σε μια μικρή γκαρσονιέρα όπως τώρα καλή ώρα, αρκεί να έχω το γραφείο μου τον υπολογιστή μου τα βιβλία μου το πικ-απ μου τους δίσκους μου και ένα καναπέ να κλείνω τα μάτια μου κάθε φορά που ο Μορφέας θέλει να παίξει τάβλι.....
Αααα τώρα πλέον θέλω μαζί και τον φίλο μου τον Φοίβο.
Πλέον νοιάζομαι για το μέλλον των παιδιών μου....
Διότι πλέον το πρότυπο για αυτά είναι τελείως αρνητικό... Να βλέπουν τον πατέρα τους να αγωνίζεται από μικρό παιδί και να αρκεί μια πολιτική απόφαση ενός άεργου πορφυρογέννητου πράκτορα, προδότη ή απλώς ηλίθιου (δεν έχει σημασία) να καταστρέψει τα πάντα....
Είναι κρίμα για αυτά τα παιδιά να ζυμώνονται στα πρώτα παραγωγικά τους χρόνια μεσα στον μηδενισμό....
Μεσα στον μηδενισμό και την ισοπέδωση του "Και συ που αγωνίζεσαι τόσα χρόνια τι κατάλαβες;;;;"
Αυτό που ήθελα πάντα να αποφύγω,,,
Προσπαθώ απεγνωσμένα να βρω μια λύση, μια λύση που δεν έρχεται...
Μόνο για αυτό το ψαλλίδισμα των φτερών των όνειρων της νέας γενιάς, τους αξίζει κρέμασμα... Θάνατος παραδειγματικός... Θάνατος επώδυνος....
Ποιός θα το κάνει;;;;
Σίγουρα ΟΧΙ ένας Δημοκρατικά εκλεγμένος άρχοντας.....