Μια από της χρυσές στιγμές της τουρκικής διπλωματίας ήταν αναμφίβολα ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος και η ουδετερότητα που κατάφερε να διατηρήσει από την αρχή μέχρι και λίγο πριν τη λήξη του πολέμου όταν και κήρυξε επίσημα πόλεμο (23/2/1945) στη Ναζιστική Γερμανία.
Παρά την τριμερή συμφωνία που είχε υπογράψει η Τουρκία με τη Μ. Βρετανία και την Γαλλία (1939), καθώς επίσης και το Βαλκανικό Σύμφωνο (1934), η Τουρκία υπό την κυβέρνηση Ινονού κατάφερε να διαφυλάξει την ακεραιότητά της εν συνόλω, δεν ενεπλάκη στον πόλεμο, κράτησε ίση απόσταση από τους Συμμάχους και την ΕΣΣΔ, ενώ παράλληλα συνεργαζόταν οικονομικά με τον Άξονα (παροχή μετάλλων και χρωμίου για κατασκευή όπλων). Στο έδαφος της αλλωστε αλώνιζαν οι κατασκοποι και του Άξονα και των Συμμαχων και η πλάστιγγα της σιωπηρής βοήθειας της Τουρκίας ανα περίπτωση έγερνε προς αυτόν που έδινε τα πιο πολλά...
Ο φουκαράς ο Μεταξάς πάλεψε να μην επηρεαστούν τα ελληνικα συμφέροντα στην περιοχή από αυτην την Συμφωνία με τους Συμμάχους αλλά κανείς δεν γνωρίζει τι έγινε πίσω από κλειστές πόρτες.
Σίγουρα εγιναν διαβουλευσεις σαν αυτές που έκανε π Κάϊζερ λίγο πριν τον Α' ΠΠ και με τον Κωνσταντίνο Α' με σκοπό την ουδετερότητα της Ελλάδας αλλά ταυτόχρονα και με τους Τούρκους και Βούλγαρους για να πολεμήσουν μαζί του στο πλευρό του με δέλεαρ ελληνικά εδάφη.
.jpg)
Ο χαρακτηρισμός «Επιτήδειος Ουδέτερος» που είχε αποδώσει ο Webber G. Frank με το ομότιτλο βιβλίο του στην Τουρκία αποκτά διαχρονική αξία, καθώς στα πρόθυρα ενός πιο εκτεταμένου πολέμου, η Τουρκία φαίνεται να διατηρεί για ακόμη μια φόρα μια ψυχρή αλλά καθόλου απερίσκεπτη ουδετερότητα. Αν και μέλος του ΝΑΤΟ ήδη από το 1952, η Τουρκία ποτέ δεν έγινε ενεργό μέλος αυτού που αποκαλούμε «Δύση». Μάλιστα, από την άνοδο του Ερντογάν στην εξουσία η Τουρκία παρουσιάζει έντονη ισλαμοποίηση απαξιώνοντας την διαδικασία εκδυτικισμού στην οποία δειλά δειλά είχε αρχίσει να εισέρχεται από τον προηγούμενο αιώνα κλείνοντας το μάτι στην Ευρώπη.
Τα τελευταία έτη η Τουρκία διεκδικεί την πρωτοκαθεδρία ως περιφερειακή δύναμη στην Ανατολική Μεσόγειο και την ευρύτερη Μέση Ανατολή. Η έντονη εμπλοκή της στον Πόλεμο της Συρίας, οι συνεχείς διπλωματικές και πολιτικές συγκρούσεις με την Ελλάδα, καθώς και η πρόσφατες αποφάσεις που έλαβε σχετικά με τΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΡΩΣΙΑ ΤΟΥ ΠΟΥΤΙΝ, δείχνουν μια ρεαλιστική αναθεωρητική δύναμη που δρα με μόνο γνώμονα το κρατικό και πολιτικό συμφέρον της.
Εντύπωση προκαλεί σε πολλούς το ότι ενώ η Τουρκία έχει εμπλακεί σε αρκετούς περιφερειακούς και μη πολέμους εν προκειμένω υιοθετεί μια στάση που ομοιάζει σε αυτή του Πόντιου Πιλάτου, κοινώς «νίπτει τας χείρας της». Πως αντιμετωπίζει το δίλημμα ΔΥΣΗ ή ΡΩΣΙΑ; Η Τουρκία δεν είναι φίλη με καμία από τις δύο αυτές δυνάμεις είναι όμως μέλος του ΝΑΤΟ και περιστασιακός εταίρος ή και σύμμαχος ακόμη της Ρωσίας, όταν αυτό προστάζει το τουρκικό συμφέρον.
Αυτή η ίση απόσταση, την οποία φαίνεται να κρατά η Τουρκία, της δίνει το περιθώριο να διαλέξει το στρατόπεδο του νικητή λίγο πριν τη λήξη της καθε κρίσης, όπως ακριβώς έκανε και στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Και μην ξεχνάμε ότι εχει ενα μεγάλο χαρτί ΤΑ ΣΤΕΝΑ!
Η εφαρμογή της Σύμβασης του Μοντρέ (1936) προβλέπει, βάσει του άρθρου 19, ότι σε περίοδο πολέμου και ενώ η Τουρκία δεν βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση, μπορεί να κλείσει τα Στενά για τα πολεμικά πλοία που ανήκουν στις εμπόλεμες χώρες. Πράγμα το οποίο σημαίνει ότι μπορούν να περάσουν από τα Στενά πολεμικά πλοία μη εμπλεκόμενων κρατών (π.χ. γαλλικά). Επιπλέον, τα πολεμικά πλοία των παρευξείνιων χωρών, των οποίων η βάση τους είναι στην Μαύρη Θάλασσα και βρίσκονται εκτός, διατηρούν το δικαίωμα να επιστρέψουν σε αυτή (αρ.19).
Αυτα κάνει, ακολουθώντας πάντα τα προστάγματα της Βυζαντινής Διπλωματίας (που την κληρονομησε αυτή αντί για εμάς) και βγαίνει κερδισμένη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου