Είμαι και εγώ αγανακτισμένος... Αλλά πρώτα με τον εαυτό μου!

Θυμάμαι, μικρός ακόμα...

Άνθρωπους του μόχθου, που καθημερινά πήγαιναν στην δουλειά τους, έφερναν τον επιούσιο στο μη κλειδαμπαρωμένο και με διάπλατες πόρτες ανοιχτό, σπίτι τους...
Άνθρωπους που δεν έτρεχαν σαν τρελλοί να προλάβουν "τις δουλειές" και πάντα είχαν λίγο χρόνο γιά τον καφενέ, το κομμωτήριο, γιά το γήπεδο τη Κυριακή...
Άνθρωπους που πάρολο που διέμεναν στο κέντρο της Αθήνας, όταν τους έκανε κέφι το βραδάκι, το έκοβαν ποδαράτο μέχρι την Ομόνοια να δουν τα συντριβάνια και να πιούν και κανένα καφεδάκι ή να δροσιστούν με κανένα "υποβρύχιο"....
Άνθρωπους που πάντα τους έμενε κάνα φράγκο να το καταθέσουν στο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο γιά τις δύσκολες μέρες και μάθαιναν αυτή την διαδικασία και στα παιδιά τους...
Άνθρωποι που χαίρονταν με μικρά πράγματα, καθημερινά όπως π.χ. ο κυρ-Βασίλης "πήρε τηλεόραση" και έτσι θα μπορούμε να πηγαίνουμε να δούμε τον "Αγνωστο Πόλεμο", την "Μάχη" και το "Πέυτον Πλέης"....
Άνθρωποι που η Κυριακή γιά αυτούς είχε ένα νόημα....
Πρωινό ξύπνημα, η γυναίκα με τα παιδιά στην εκκλησία, ο άντρας πίνει τον καφέ του αφού πήγε στο περίπτερο στην πλατεία να πάρει εφημερίδα - συνήθως την "Απογευματινή" - και το μεσημέρι η μάνα να μαγειρεύει "μοσχαράκι γιουβέτσι" ή "κοτόπουλο με πατάτες στον φούρνο", μιά λυτρωση στον ουρανίσκο από τα όσπρια και τα ζυμαρικά όλης της εβδομάδας....
Και στο μεσημεριανό τραπέζι μετά την προσευχή η μάνα να λέει "φάτε όλο το φαί σας αν θέλετε να πάτε το βράδυ στο σινεμά της γειτονιάς" ή "αν θέλεις να σε αφήσω να πας με τον πατέρα σου στο γήπεδο" (διότι και σε αυτό αποφάσιζε η μάνα...)

Και πέρασαν τα χρόνια....

Ήλθε μιά εποχή που κάποιοι την ονόμασαν ...Μεταπολίτευση!
Και ξαφνικά οι άνθρωποι του μόχθου που ζούσαν μέσα σε ένα περιβάλλον ασφάλειας και γλυκειάς ρουτίνας, κοιτώντας μόνο την δουλειά τους, άλλαξαν ιδιότητα.....
Έγιναν "αντιστσιακοί"".... Ναί 10.000.000 "αντιστασιακοί"....
Κάποιοι από αυτούς σταμάτησαν να πηγαίνουν στον κυρ-Σεραφείμ τον μπαρμπέρη, και άφησαν μούσια και μαλλιά....
Αλλάζοντας ιδιότητα και από άνθρωποι του μόχθου μετεξελίχθηκαν σε "αντιστασιακούς", άλλαξαν ταυτόχρονα και όνειρα....
"Ο κόσμος πάει μπροστά" έλεγαν...
Σιγά-σιγά δεν ήταν αρκετό να ζουν μιά ήσυχη ζωή - αναζήτησαν μιά έντονη ζωή !!!!

Και το Κυριακάτικο τραπέζι με το ψητό από τον φούρνο του κυρ-Βαγγέλη στην γωνία αντκαταστάθηκε με ένα "κοψίδι" στα Βλάχικα, ή ένα ψαράκι στην Χαραυγή...
Πρόοδος....
Αυτή είναι ζωή, όχι αυτό που ζούσαμε χθές!

Και τα χρόνια περνούσαν και τόσο οι "αντιστασιακοί" γίνονταν πιό "αντιστασικοί"....
Ο κυρ-Λεφτέρης που καθημερινά δούλευε στην Βιομηχανία Υφασμάτων, τώρα πιά από τις 12 το μεσημέρι είναι στο σπίτι του... Ο γιός του που είναι φίλος μου, μου είπε ότι τώρα πιά ο μπαμπάς του δεν είναι εργοδηγός στις αυτόματες μηχανές ραφής, αλλά έγινε ... πως μου το είπε; .... αααα έγινε Συνδικαλιστής! Φροντίζει λέει αυτοί που έχουν την Βιομηχανία να μην "καταπιέζουν" αυτούς που εργάζονται σε αυτή...
"Ωραία δουλειά" είπα μέσα μου... Κάτι σαν "Ρομπεν των Δασών" που είδαμε και στην έγχρωμη πιά τηλεόραση που πήρε ο πατέρας του....
Υπήρχε όμως κάτι που μου φαινόταν περίεργο... Ο πατέρας του ήταν εργάτης... Ο δικός μου υποτίθεται καταστηματάρχης....
Ο πατέρας μου πήγαινε στο μαγαζάκι του με το λεωφορείο, ο πατέρας του πήρε αυτοκίνητο...
Εμείς από το 1970 που πήραμε τηλεόραση.. είχαμε μιά "SIERA" - αυτή ήταν η μάρκα της - που όταν έκανε "χιόνια" ο πατέρας της έριχνε δυό φάπες στα πλάγια (όπως έκανε με εμένα όταν του έλεγα ψέμματα γιά κάτι όταν ΄μουν μικρός), και ερχόταν στα ίσια της! Και ήταν και ασπρόμαυρη...
Ο πατέρας του φίλου μου του Συνδικαλιστή, είχε πάρει έγχρωμη....

Θυμάμαι μιά μέρα που θέλησα να πάμε σπίτι του να δούμε μιά έγχρωμη αστυνομική ταινία με τον Κλίντ Ιστγουντ μας είπε με σαδιστικό χαμόγελο..
"Μάγκες η ταινία αναβλήθηκε, γιατί μιλάει ο Αντρέας σήμερα...."

Και τα χρόνια περνούσαν...

Κάποια στιγμή μπήκαμε όλοι σε αυτόν τον χορό της ευδαιμονίας, με τα δύο αυτοκίνητα, με τις διακοπές μας κάθε καλοκαίρι στα νησιά, με τις 3 τηλεοράσεις - μία στο κάθε δωμάτιο του νεοαποκτειθέντος διαμερίσματός μας, χάρη στο Δάνειο που μας έδωσαν από την Τράπεζα - με τα Video μας, τα CD Player μας, τα DVD μας, τα Home Cinema μας, τα τέσσερα κινητά τηλέφωνα της οικογένειας- που κατήργησαν το σταθερό τηλέφωνο του σπιτιού, που άλλωστε κάποτε ο ελεεινός ο ΟΤΕ είχε κάνει 2 χρόνια να μας το βάλει.....

Τι ωραία ζωή.... Ότι θέλουμε κάνουμε.... Μάθαμε και σκί... Για να πηγαίνουμε στην Αράχωβα το χειμώνα...

Και ξαφνικά...
Ξαφνικά οι άνθρωποι που ζούσαν άνετα, που ζούσαν πλέον μέσα σε ένα περιβάλλον αυξανόμενης ανασφάλειας αλλά παρόλα ταύτα ευδαιμονούσαν, κοιτώντας μόνο την καλοπέρασή τους, άλλαξαν ιδιότητα.....
Έγιναν "αγανακισμένοι".... Ναί 10.000.000 "αγανακτισμένοι"....

Τι και αν οι 8 στους 10 από αυτούς είχαν ψηφίσει αυτούς που κάποτε τους χάριζαν με δανεικά την ευδαιμονία;

Τώρα ήταν "αγανακτισμένοι"... Και ανάμεσα σε αυτούς και εγώ!
Πως έρχεσαι ρε Κύριε και με ξυπνάς από το υπέροχο όνειρό μου;
Πως έρχεσαι ρε Τραπεζίτη και μου παίρνεις πίσω το σπίτι; Ξέχασες που πλακωνόσουν με τον Τραπεζίτη της άλλης Τράπεζας γιά το ποιός θα μου δώσει το Δάνειο;
Πως έρχεσαι ρε TOYOTA και μου παίρνεις το Τζίπ; Ξέχασες που ήλθα στην Έκθεσή σου γιά να πάρω ένα οικογενειακό αυτοκίνητο και φαγώθηκε ο Υπεύθυνος Πωλήσεων ότι ένα Τζίπ ήταν ότι πρέπει γιά μένα;
Και εσύ κυρία στο Τηλέφωνο από το Πολυκατάστημα των Ηλεκτρικών Ειδών τι εννοείς όταν μου λες ότι αν δεν πληρώσω την δόση, θα μου πάρεις την 50αρα τηλεόραση πλάσμα και το home cinema;

Αγανακτισμένος και εγώ ΝΑΙ - αλλά γιά άλλο λόγο απο τους υπόλοιπους 9.999.999 συμπατριώτες μου!
Αγανακτισμένος γιατί πίστεψα σε ανθρώπους "κούφιους" και "κενούς" και άφησα τον εαυτό μου να αλλάξει...
Από εκεί που ήμουν ευχαριστημένος με μιά επίσκεψη στην Μπουάτ του Γιάννη Αργύρη στην Πλάκα, ζήτησα... μπουζούκια, night club... Κι όχι πίσω πίσω... Πρώτο τραπέζι πίστα παρακαλώ!!!!
Από εκεί που μιά ωραία ταινία στο σινεμά της γειτονιάς μου το Σαββατόβραδο με έκανε να νιώθω όμορφα και να μιλάω γιά αυτήν με την γυναίκα μου επί ώρες ...αναζήτησα υπέροχα Σαββατοκύριακα στην Αράχωβα και στην Μύκονο! Και όσο γιά μετρητά;
Ας είναι καλά οι 5 πιστωτικές μου Κάρτες... Τι καλά που είχα κάνει (σκεφτόμουν) που δεν τις έστειλα πίσω στις ισάριθμες Τράπεζες που μου τις έστειλαν χωρίς να με ρωτήσουν...
Από εκεί που πλέον το Seat μου, δεν με ικανοποιούσε πιά γιατί δεν τόνιζε την προσωπικότητά μου και αναζήτησα "ενισχυτικά της" με βάση τα Μεταπολιτευτικά πρότυπα στο Τζίπ... εεεε τότε καλά να πάθω!!!!

Δεν είμαι αγανακτισμένος μόνο με τους ΑΛΛΟΥΣ...
Ειμαι ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΣ πρώτα από όλα με τον εαυτό μου....
Γιατί αυτοί τους οποίος εγώ επέλεξα να με κυβερνούν με έκαναν σαν τα μούτρα τους!!!!

Οπότε εγώ δεν μουντζώνω ΜΟΝΟ προς την Βουλή... αλλά και προς τον καθρέφτη μου!

Πάντα με πιάνει μιά θλίψη τις Κυριακές... γιατί θυμάμαι πάντα την μυρωδιά από το ψητό της μητέρας μου... Πάντα!!!!

(ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΥ ΑΝΕΧΘΗΚΑΤΕ ΤΙΣ ΧΩΡΙΣ ΑΡΧΗ ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ ΑΝΟΗΣΙΕΣ ΜΟΥ)