του Κωνσταντίνου Α. Δημητριάδη
Ήταν 1η
του Απρίλη, της ΕΟΚΑ η αρχή,
που ακούστηκε στην Κύπρο, η φωνή του «Διγενή»!
Και στον ήχο στης φωνής του, έτρεξε η λεβεντιά,
για να δώσουνε τη μάχη, εις της Κύπρου τα βουνά!
63 χρόνια από την έναρξη, 59 από την λήξη του ένοπλου αγώνα των Κυπρίων, εναντίον της Αγγλικής Αυτοκρατορίας και της Αποικιοκρατίας που αυτή συμβόλιζε.
63 χρόνια από τότε, που μια χούφτα άοπλοι – όπως οι πρόγονοι της Φυλής τους του 1821 στον Μοριά – ξεσηκώθηκαν με το δικαίωμα που έχει και ο τελευταίος από τα περίπου 8 δισεκατομμύρια κατοίκους αυτού του πλανήτη, για Ελευθερία και Αυτοδιάθεση.
Έχοντας σιχαθεί την Εγγλέζικη ράτσα που πολλές φορές τους κορόϊδεψε, καλώντας τους να τους συνδράμουν σε όλους τους αγώνες του Αγγλικού Στέμματος, με την απατηλή υπόσχεση της παροχής του δικαιώματος της «Ένωσης τους με την Μητέρα Ελλάδα» μετά την «τελική νίκη», αυτοί οι λίγοι – που στην πορεία έγιναν πολλοί – ξεσηκώθηκαν.
Δεν υπολόγισαν κινδύνους, δεν μέτρησαν δυνάμεις, με υποτυπώδη οπλισμό, αλλά με μια «πύρινη καρδιά» έδωσαν όλη την ψυχή τους, την ακραιφνώς Ελληνική ψυχή τους, στον αγώνα.
Στάθηκαν αγέρωχοι και χαμογελαστοί μπροστά στα Αγγλικά ικριώματα στις φυλακές, ένιωσαν την λευτεριά να τους πλημμυρίζει καθώς ο αυχένας τους έσπαγε, όταν το σώμα τους πέφτοντας στο κενό του χώρου της θυσίας τους, συγκρατείτο από την θηλειά της αγχόνης, οδηγώντας τους στο Πάνθεον των Αθανάτων Ελλήνων.
Στάθηκαν ανυποχώρητοι στον Όρκο τους μέσα στα Κρατητήρια-Κολαστήρια των Αποικιοκρατών στην Κοκκινοτριμιθιά, στο Πυρρόϊ και αλλού.
Και ήλθε το 1959, τότε που οι Άγγλοι βλέποντας ότι δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα με αυτούς τους «πελλούς» που αποχαιρετούσαν αυτόν τον κόσμο ψάλλοντας τους πρώτους στίχους του « Ύμνου προς την Ελευθερία» του Διονυσίου Σολωμού, στους ρυθμούς του Νικόλαου Μάντζαρου, αποφάσισαν να κάνουν ένα βήμα πίσω…
που ακούστηκε στην Κύπρο, η φωνή του «Διγενή»!
Και στον ήχο στης φωνής του, έτρεξε η λεβεντιά,
για να δώσουνε τη μάχη, εις της Κύπρου τα βουνά!
63 χρόνια από την έναρξη, 59 από την λήξη του ένοπλου αγώνα των Κυπρίων, εναντίον της Αγγλικής Αυτοκρατορίας και της Αποικιοκρατίας που αυτή συμβόλιζε.
63 χρόνια από τότε, που μια χούφτα άοπλοι – όπως οι πρόγονοι της Φυλής τους του 1821 στον Μοριά – ξεσηκώθηκαν με το δικαίωμα που έχει και ο τελευταίος από τα περίπου 8 δισεκατομμύρια κατοίκους αυτού του πλανήτη, για Ελευθερία και Αυτοδιάθεση.
Έχοντας σιχαθεί την Εγγλέζικη ράτσα που πολλές φορές τους κορόϊδεψε, καλώντας τους να τους συνδράμουν σε όλους τους αγώνες του Αγγλικού Στέμματος, με την απατηλή υπόσχεση της παροχής του δικαιώματος της «Ένωσης τους με την Μητέρα Ελλάδα» μετά την «τελική νίκη», αυτοί οι λίγοι – που στην πορεία έγιναν πολλοί – ξεσηκώθηκαν.
Δεν υπολόγισαν κινδύνους, δεν μέτρησαν δυνάμεις, με υποτυπώδη οπλισμό, αλλά με μια «πύρινη καρδιά» έδωσαν όλη την ψυχή τους, την ακραιφνώς Ελληνική ψυχή τους, στον αγώνα.
Στάθηκαν αγέρωχοι και χαμογελαστοί μπροστά στα Αγγλικά ικριώματα στις φυλακές, ένιωσαν την λευτεριά να τους πλημμυρίζει καθώς ο αυχένας τους έσπαγε, όταν το σώμα τους πέφτοντας στο κενό του χώρου της θυσίας τους, συγκρατείτο από την θηλειά της αγχόνης, οδηγώντας τους στο Πάνθεον των Αθανάτων Ελλήνων.
Στάθηκαν ανυποχώρητοι στον Όρκο τους μέσα στα Κρατητήρια-Κολαστήρια των Αποικιοκρατών στην Κοκκινοτριμιθιά, στο Πυρρόϊ και αλλού.
Και ήλθε το 1959, τότε που οι Άγγλοι βλέποντας ότι δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα με αυτούς τους «πελλούς» που αποχαιρετούσαν αυτόν τον κόσμο ψάλλοντας τους πρώτους στίχους του « Ύμνου προς την Ελευθερία» του Διονυσίου Σολωμού, στους ρυθμούς του Νικόλαου Μάντζαρου, αποφάσισαν να κάνουν ένα βήμα πίσω…
Αφού
φρόντισαν τα από το 1878 «κεκτημένα τους», ως εσαεί Δεσπότες του τόπου,
παραχώρησαν μια «αγχωμένη αυτοδιάθεση» φροντίζοντας να δεσμεύσουν με τις
Συμφωνίες που προετοίμασαν προσεκτικά, τον Κυπριακό Ελληνισμό σε μια πορεία
ώστε στο μέλλον να μην επιτύχει, ακόμα κι αν την αποζητήσει, την Ένωσή του με
την Μητέρα Πατρίδα. Και το βασικό τους «εργαλείο» σε αυτήν τους την ανέντιμη
πολιτική, μια πολιτική που έδειξε ότι δεν ήξεραν να χάνουν, ήταν δυστυχώς
«όργανα» της Ελλαδικής και Κυπριακής πολιτικής σκηνής.
«Όργανα» που αποδέχθηκαν την είσοδο της Τουρκίας – από το παράθυρο – στις Συμφωνίες, ως ισότιμη (!!!) συνομιλήτρια. Και με αυτό το Σχέδιο, εξαΰλωσαν το όραμα για «Ένωση» και το κατρακύλησαν στα «σκαλιά της ντροπής», οδηγώντας το στην διάτρητη από ασαφείς εγγυήσεις, Ανεξαρτησία!
Κάποιοι το αποδέχθηκαν, κάποιοι όχι… Και όταν δόθηκε η ευκαιρία, όταν πλέον φαινόταν ξεκάθαρα ότι η Τουρκία κρατούσε «όμηρο» την Κύπρο, απειλώντας την συχνά-πυκνά με στρατιωτική εισβολή κάποιοι ξεκίνησαν έναν νέο αγώνα, πιστοί στο «Ένωσις και μόνο Ένωσις» αντιμαχόμενοι σε έναν παράλογο εμφύλιο, όσους αρκέστηκαν στην ρεαλιστική (!!!) λύση του Ανεξάρτητου Κράτους.
Από εκεί και πέρα, τα γεγονότα είναι γνωστά.
Αποδυνάμωση του πολιτικοκοινωνικού εθνικού ιστού στο νησί, διχασμός, μίσος, μισαλλοδοξία, προδοσίες…
Έρχονται πλέον σήμερα, οι περισσότεροι απόντες στον Εθνικό Αγώνα της ΕΟΚΑ, που σε πολλές περιπτώσεις συμπορεύτηκαν με τον Αποικιοκράτη σε μια ιδιότυπη ανίερη «προδοτική» Συμμαχία, για να στηλιτεύσουν αυτόν τον αγώνα και να σπιλώσουν τους μπροστάρηδες αγωνιστές του.
Και ομιλώ ευθέως για τους εκπροσώπους της Κυπριακής Αριστεράς, μιας ιδιότυπης Αριστεράς που κυκλοφορεί με Mercedes, ζει σε βίλλες, κάνει τουρισμό σε πανάκριβα θέρετρα της Εσπερίας, αλλά ταυτόχρονα «μάχεται» (!!!) για το δίκιο του Εργάτη. Μιας καλοβολεμένης ελίτ στην σημερινή Κυπριακή κοινωνία με ανθελληνικά και κομμουνιστική ρητορική.
Και το κακό θα τελείωνε εκεί αν σε αυτήν την προσπάθειά τους δεν εύρισκαν ευφάνταστους συνοδοιπόρους της πάλαι ποτέ «πατριωτικής πλευράς», που σε ένα κρεσέντο ενός ιδιότυπου και αρρωστημένου «ρεαλισμού» διαλαλούν ότι «…ίσως ο αγώνας του ’55-’59 δεν έπρεπε να γίνει…», αναζητώντας δείγματα ύπαρξης «Κυπριακού (!!!) Έθνους» φτύνοντας στους τάφους των Κυπρίων ΗΡΩΩΝ της Φυλής μας.
Και βρίσκουν σε αυτήν την προσπάθειά τους οπαδούς, οι οποίοι δεν είναι μόνο ανιστόρητοι, αλλά κύρια κατευθυνόμενοι από το πάθος τους για μια χλιδάτη ζωή χωρίς αγώνες και θυσίες.
Κάποιους, που κρίνοντες από τα λάθη, τις παραλείψεις και την ανικανότητα των διαχειριστών της εξουσίας από την Τουρκική Εισβολή του 1974 και μετά, αναπολούν την ασφάλεια που παρείχε – έστω χωρίς Ελευθερία – η Αγγλική Αποικιοκρατία, ένα καθεστώς που αποστερούσε στους Κυπρίους αυτό το δικαίωμα που είχαν κατακτήσει μέχρι και οι ημιάγριοι Ζουλού…
Όχι Κύριοι…
Ο Αγώνας του 1955-1959 ήταν ένας αγώνας ΙΕΡΟΣ, ένας αγώνας που ανύψωσε τον άνθρωπο, που εκθείασε τον Κύπριο και τον κατέταξε εθνικά στην ίδια βαθμίδα με τον Έλληνα της Αγίας Λαύρας του ‘21, τον Έλληνα της Μακεδονίας των αρχών του περασμένου αιώνα, τον Έλληνα των νησιών στους Βαλκανικούς, τον Έλληνα της Βορείου Ηπείρου στον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, τον Έλληνα του Γράμμου και του Βίτσι στον Συμμοριτοπόλεμο…
Το ότι βρέθηκαν «απάτριδες προδότες» που μεθόδευσαν ή και πίεσαν και εξεβίασαν (Καραμανλής-Αβέρωφ), για την αποδοχή των Συμφωνιών Ζυρίχης και Λονδίνου, δεν σημαίνει ότι ο αγώνας του Αυξεντίου, του Καραολή, του Μάτση, του Δράκου, του Λένα, του Παλληκαρίδη, έγινε «επί ματαίω»…
Το ότι βρέθηκαν ανόητοι επίορκοι αξιωματικοί, που «άνοιξαν την κερκόπορτα» στον Τούρκο το 1974, συνεπικουρούμενοι από την ακούσια ή εκούσια συνδρομή των αντιπάλων τους, δεν σημαίνει ότι ο Κόσιης, ο Σαμψών και τόσοι άλλοι που βασανίστηκαν απάνθρωπα, σε βαθμό που ανέδειξε την ανθρώπινη αντοχή στον πόνο, ότι πόνεσαν και κουβάλησαν ανήκεστο βλάβη της υγείας τους πάνω στο κορμί τους, για έναν αγώνα «που δεν έπρεπε να είχε γίνει»… επειδή το λένε κάποιοι που φόρεσαν «κουκούλες» ευρισκόμενοι τότε στην μισερή υπηρεσία του Άγγλου Αποικιοκράτη.
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΗΣ Ε.Ο.Κ.Α. ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΑΓΝΟΤΕΡΟ, ΟΤΙ ΟΜΟΦΟΤΕΡΟ, ΟΤΙ ΠΙΟ ΛΕΒΕΝΤΙΚΟ ΚΑΙ ΘΕΙΟ, ΕΧΕΙ ΝΑ ΕΠΙΔΕΙΞΕΙ Ο ΚΥΠΡΙΑΚΟΣ ΛΑΟΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟΝ ΤΙΜΟΥΜΕ ΕΥΛΑΒΙΚΑ ΣΤΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ…
Γιατί είναι φωτεινός φάρος για τις γενιές που θα έλθουν και που θα είναι αυτές που θα μας οδηγήσουν στην ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ!
αναρτήθηκε στην εφημερίδα Η ΜΑΧΗ της 8/4/2018
«Όργανα» που αποδέχθηκαν την είσοδο της Τουρκίας – από το παράθυρο – στις Συμφωνίες, ως ισότιμη (!!!) συνομιλήτρια. Και με αυτό το Σχέδιο, εξαΰλωσαν το όραμα για «Ένωση» και το κατρακύλησαν στα «σκαλιά της ντροπής», οδηγώντας το στην διάτρητη από ασαφείς εγγυήσεις, Ανεξαρτησία!
Κάποιοι το αποδέχθηκαν, κάποιοι όχι… Και όταν δόθηκε η ευκαιρία, όταν πλέον φαινόταν ξεκάθαρα ότι η Τουρκία κρατούσε «όμηρο» την Κύπρο, απειλώντας την συχνά-πυκνά με στρατιωτική εισβολή κάποιοι ξεκίνησαν έναν νέο αγώνα, πιστοί στο «Ένωσις και μόνο Ένωσις» αντιμαχόμενοι σε έναν παράλογο εμφύλιο, όσους αρκέστηκαν στην ρεαλιστική (!!!) λύση του Ανεξάρτητου Κράτους.
Από εκεί και πέρα, τα γεγονότα είναι γνωστά.
Αποδυνάμωση του πολιτικοκοινωνικού εθνικού ιστού στο νησί, διχασμός, μίσος, μισαλλοδοξία, προδοσίες…
Έρχονται πλέον σήμερα, οι περισσότεροι απόντες στον Εθνικό Αγώνα της ΕΟΚΑ, που σε πολλές περιπτώσεις συμπορεύτηκαν με τον Αποικιοκράτη σε μια ιδιότυπη ανίερη «προδοτική» Συμμαχία, για να στηλιτεύσουν αυτόν τον αγώνα και να σπιλώσουν τους μπροστάρηδες αγωνιστές του.
Και ομιλώ ευθέως για τους εκπροσώπους της Κυπριακής Αριστεράς, μιας ιδιότυπης Αριστεράς που κυκλοφορεί με Mercedes, ζει σε βίλλες, κάνει τουρισμό σε πανάκριβα θέρετρα της Εσπερίας, αλλά ταυτόχρονα «μάχεται» (!!!) για το δίκιο του Εργάτη. Μιας καλοβολεμένης ελίτ στην σημερινή Κυπριακή κοινωνία με ανθελληνικά και κομμουνιστική ρητορική.
Και το κακό θα τελείωνε εκεί αν σε αυτήν την προσπάθειά τους δεν εύρισκαν ευφάνταστους συνοδοιπόρους της πάλαι ποτέ «πατριωτικής πλευράς», που σε ένα κρεσέντο ενός ιδιότυπου και αρρωστημένου «ρεαλισμού» διαλαλούν ότι «…ίσως ο αγώνας του ’55-’59 δεν έπρεπε να γίνει…», αναζητώντας δείγματα ύπαρξης «Κυπριακού (!!!) Έθνους» φτύνοντας στους τάφους των Κυπρίων ΗΡΩΩΝ της Φυλής μας.
Και βρίσκουν σε αυτήν την προσπάθειά τους οπαδούς, οι οποίοι δεν είναι μόνο ανιστόρητοι, αλλά κύρια κατευθυνόμενοι από το πάθος τους για μια χλιδάτη ζωή χωρίς αγώνες και θυσίες.
Κάποιους, που κρίνοντες από τα λάθη, τις παραλείψεις και την ανικανότητα των διαχειριστών της εξουσίας από την Τουρκική Εισβολή του 1974 και μετά, αναπολούν την ασφάλεια που παρείχε – έστω χωρίς Ελευθερία – η Αγγλική Αποικιοκρατία, ένα καθεστώς που αποστερούσε στους Κυπρίους αυτό το δικαίωμα που είχαν κατακτήσει μέχρι και οι ημιάγριοι Ζουλού…
Όχι Κύριοι…
Ο Αγώνας του 1955-1959 ήταν ένας αγώνας ΙΕΡΟΣ, ένας αγώνας που ανύψωσε τον άνθρωπο, που εκθείασε τον Κύπριο και τον κατέταξε εθνικά στην ίδια βαθμίδα με τον Έλληνα της Αγίας Λαύρας του ‘21, τον Έλληνα της Μακεδονίας των αρχών του περασμένου αιώνα, τον Έλληνα των νησιών στους Βαλκανικούς, τον Έλληνα της Βορείου Ηπείρου στον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, τον Έλληνα του Γράμμου και του Βίτσι στον Συμμοριτοπόλεμο…
Το ότι βρέθηκαν «απάτριδες προδότες» που μεθόδευσαν ή και πίεσαν και εξεβίασαν (Καραμανλής-Αβέρωφ), για την αποδοχή των Συμφωνιών Ζυρίχης και Λονδίνου, δεν σημαίνει ότι ο αγώνας του Αυξεντίου, του Καραολή, του Μάτση, του Δράκου, του Λένα, του Παλληκαρίδη, έγινε «επί ματαίω»…
Το ότι βρέθηκαν ανόητοι επίορκοι αξιωματικοί, που «άνοιξαν την κερκόπορτα» στον Τούρκο το 1974, συνεπικουρούμενοι από την ακούσια ή εκούσια συνδρομή των αντιπάλων τους, δεν σημαίνει ότι ο Κόσιης, ο Σαμψών και τόσοι άλλοι που βασανίστηκαν απάνθρωπα, σε βαθμό που ανέδειξε την ανθρώπινη αντοχή στον πόνο, ότι πόνεσαν και κουβάλησαν ανήκεστο βλάβη της υγείας τους πάνω στο κορμί τους, για έναν αγώνα «που δεν έπρεπε να είχε γίνει»… επειδή το λένε κάποιοι που φόρεσαν «κουκούλες» ευρισκόμενοι τότε στην μισερή υπηρεσία του Άγγλου Αποικιοκράτη.
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΗΣ Ε.Ο.Κ.Α. ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΑΓΝΟΤΕΡΟ, ΟΤΙ ΟΜΟΦΟΤΕΡΟ, ΟΤΙ ΠΙΟ ΛΕΒΕΝΤΙΚΟ ΚΑΙ ΘΕΙΟ, ΕΧΕΙ ΝΑ ΕΠΙΔΕΙΞΕΙ Ο ΚΥΠΡΙΑΚΟΣ ΛΑΟΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟΝ ΤΙΜΟΥΜΕ ΕΥΛΑΒΙΚΑ ΣΤΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ…
Γιατί είναι φωτεινός φάρος για τις γενιές που θα έλθουν και που θα είναι αυτές που θα μας οδηγήσουν στην ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ!
αναρτήθηκε στην εφημερίδα Η ΜΑΧΗ της 8/4/2018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου