Το βιβλίο του Κώστα Δημητριάδη «Τότε που ήλθαν οι Βάρβαροι» το είχα ήδη
διαβάσει, προτού ο αγαπητός Κώστας με τιμήσει, καλώντας με «να το
παρουσιάσω».
Εάν με είχε προσκαλέσει προηγουμένως, το πιθανότερο θα ήταν «να τον ευχαριστήσω, αλλά να αρνηθώ», όχι μόνον επειδή υπάρχουν πολλοί πιο ειδικοί από μένα, αλλά και επειδή, παλαιότερα είχα αρνηθεί παρόμοιο ρόλο προς πολύ αγαπημένη Συγγραφέα, που έφυγε από τη ζωή και που -ίσως- η αποδοχή της πρόσκλησης να μου στοίχιζε…
Όμως, το βιβλίο το είχα ήδη διαβάσει… Και τα συναισθήματα μου ήταν τέτοια, που απάντησα αμέσως θετικά, υπενθυμίζοντας απλώς στον Κώστα «το στυλ μου»… Και ο Κώστας, ευγενέστατα, διακινδύνευσε να μου πει «πες ότι θέλεις και όπως το θέλεις»!!
Στην επόμενη λίγη ώρα και πάντα με επίκεντρο το βιβλίο, θα προσπαθήσω να αξιοποιήσω αυτή την ευχέρεια, ελπίζοντας πως δεν θα κουράσω.
Άρχισα να διαβάζω -για 2η φορά- το βιβλίο, έχοντας ήδη αποφασίσει πως ΔΕΝ πρόκειται για «ένα συνηθισμένο, καλό βιβλίο, που σηκώνει παρουσίαση με αποσπάσματα και σχόλια», αλλά «για ένα κείμενο ψυχής, φορτωμένο αλήθειες και διδάγματα» και, συνεπώς, ο παρουσιαστής ΕΝΑ ΜΟΝΟ ΠΡΑΓΜΑ δικαιούται: Να δώσει συνέχεια στην εντιμότητα του Συγγραφέα και να προσπαθήσει να μεταδώσει τα συναισθήματα, τα συμπεράσματα και τα μηνύματα που γεννά αυτό το έργο.
Όπως κυλούσαν ξανά οι σελίδες, κάθε προσωπική μου εμπειρία και εικόνα (ακόμα και η πιο μακρινή), ζωντάνεψε και πήρε η καθεμιά τη θέση της ΜΕΣΑ στο κείμενο, μέχρι του σημείου που άρχισα να ανησυχώ…!!
Ταυτίστηκα με τον κεντρικό ήρωα του βιβλίου (τον αφηγητή), που μπορούσε να ήταν οποιοσδήποτε που έζησε τα γεγονότα του ’74 και μετά ξενιτεύτηκε…
Ταυτίστηκα με τον αγαθό Πατέρα του αφηγητή, που βόλευε την αδυναμία (και πιθανή δειλία του) πίσω από την «επίπλαστη σιγουριά του κατεστημένου», αλλά και με τον χαρισματικό Θείο του αφηγητή, που -ενώ αγαπούσε όλους τους γύρω του- δεν δίσταζε να μιλά σταράτα, να ενεργεί παλικαρίσια, να προβλέπει σοφά τις εξελίξεις και να συμβουλεύει, όσους είχαν τα αυτιά τους ανοιχτά για να καταλάβουν…
Ταυτίστηκα με τη Μάνα του αφηγητή, που -ενώ τον φρόντιζε σαν μικρό παιδί και λαχταρούσε για την ασφάλεια του- τον έστελνε ξανά στη φωτιά με την ευχή της, αλλά και με την αγαπημένη του αφηγητή, που -παρά την παρθενική της σεμνότητα- φρόντισε «να πάει να τον βρει στο χαράκωμα για να του δώσει το πρώτο ερωτικό φιλί», φοβούμενη -ίσως- πως δεν θα τον ξανάβλεπε...
Ταυτίστηκα με τον άσχετο Διοικητή, με όσους πρόδωσαν τη στολή τους και με όσους λιποτάχτησαν με ηλίθιες προφάσεις…
Ταυτίστηκα με τους γενναίους Αξιωματικούς, Υπαξιωματικούς και Φαντάρους της ΕΦ, που κατάλαβαν την Προδοσία, αναζητούσαν ανύπαρκτες ενισχύσεις και συνέχιζαν τον αγώνα μέχρις εσχάτων, αλλά και με τους ΕΛΔΥΚΑΡΙΟΥΣ… Τους ΚΑΛΑΜΑΡΑΔΕΣ, που -για μένα- ο χαρακτηρισμός αποτελεί Τίτλο Τιμής και που στον ηρωισμό και στην αυτοθυσία τους, όπως και στην παλικαριά των Ακριτικών Τμημάτων της ΕΦ, οφείλεται η διάσωση της Πρωτεύουσας…
Ταυτίστηκα με τους Αιχμαλώτους και όσους τους περίμεναν να επιστρέψουν, πολλοί μάταια…
Εδώ σημειώνω, πως όλα τα ονόματα πεσόντων που αναφέρονται στο βιβλίο, είναι ονόματα Υπαρκτών Ελλήνων Ηρώων του 1974, της Ελλάδας και της Κύπρου αδιακρίτως. ΗΣΑΝ ΠΟΛΛΟΙ, πάρα πολλοί… Και ο καθένας τους χάραξε την δική του, προσωπική σελίδα ηρωισμού και αυτοθυσίας, στην αιματηρή Ιστορία της Κύπρου και του Ελληνισμού…
Ταυτιζόμουν διαρκώς με τον αφηγητή και τα όσα τον βασάνιζαν, για τα όσα επιμαρτύρησε και βίωσε πριν και κατά το Πραξικόπημα, την Εισβολή, τις μάχες, το ξεγλίστρημα από τον Θάνατο, τις κακουχίες στα χέρια των Τούρκων, τον έρωτα του για την καλή του, αλλά ιδιαίτερα, όποτε αναλογιζόταν «την κατάρα του Φανατισμού και της Διχόνοιας…».
Απορεί, θυμώνει και θλίβεται (ο σεμνός Πατριώτης που αφηγείται) για την ολέθρια δύναμη αυτής της εθνικής κατάρας, που -ακόμα και μέσα στις κακουχίες της αιχμαλωσίας- διχάζει τους Έλληνες!!
Κι εμείς, διαβάζοντας το βιβλίο και έχοντας τις δικές μας θύμησες και βιώματα από ΠΡΙΝ το ’74 (μέχρι και σήμερα ΔΥΣΤΥΧΩΣ), νοιώθουμε την ίδια απορία, τον ίδιο θυμό και την ίδια θλίψη…
ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΛΗΞΕΙ -η οδυνηρή αναδρομή του αφηγητή- στις αδυσώπητες διαπιστώσεις. Όπου πλέον, όχι απλώς «δεν χαρίζεται σε κανένα», αλλά -με πλήρη τεκμηρίωση- παίρνει όσους πρέπει- ο Διάολος…:
Τους δόλιους Ξένους Αρχιτέκτονες της Συμφοράς… Τους δωσίλογους Πολιτικούς… Τους προδότες Στρατιωτικούς… Τους ριψάσπιδες «παραθεριστές του Τροόδους» την ώρα του μεγάλου κακού… Τους «Ήρωες των Μετόπισθεν» και τους «κατά φαντασία Τουρκοφάγους»… Τους υπεύθυνους για τον παροπλισμό και την εγκατάλειψη των Τμημάτων και κάθε αδίκαστο υπόλογο για την μεγάλη Τραγωδία…
Την ίδια ώρα, ο αφηγητής εξαιρεί τους αγνούς Πατριώτες (που αφελώς πείσθηκαν ότι «το Πραξικόπημα αφορούσε την ΕΝΩΣΗ της Κύπρου με την Ελλάδα»), αλλά και εξαίρει τους άδολους Αξιωματικούς και Στρατιώτες (της Ελλάδας και της Κύπρου) που έπραξαν το καθήκον τους και που είτε σκοτώθηκαν, είτε λαβώθηκαν, είτε ακόμα τους περιμένουμε, είτε -εάν ατύχησαν να σωθούν και ζουν ακόμα- είναι «οι σεμνοί και οι διαρκώς μελαγχολικοί», διότι απλώς ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΠΟΤΕ ΝΑ ΞΕΧΑΣΟΥΝ….
Ο αφηγητής στέκεται και «στο εξιλαστήριο θύμα», τον άδικα κυνηγημένο 8ήμερο Πρόεδρο… Ο οποίος παρανόμησε, αποδεχόμενος την Προεδρία από τους Πραξικοπηματίες, για να ΜΗΝ ΓΙΝΕΙ ΕΜΦΥΛΙΟ ΜΑΚΕΛΙΟ… Ως Νομικός και ως άνθρωπος, χαρακτηρίζω εκείνη την ενέργεια ως ΕΝΤΙΜΗ ΠΑΡΑΝΟΜΙΑ, που ΔΙΕΣΩΣΕ μεγάλο αριθμό ανωνύμων και επωνύμων, πολλοί εκ των οποίων είτε συνέχισαν να είναι «επώνυμοι» μέχρι το τέλος της ζωής τους είτε συνεχίζουν να είναι επώνυμοι, μέχρι και σήμερα…
Ήμουν αυστηρός με τις διαπιστώσεις και απλώς θα πω, ότι «προσωπικά, συμφωνώ με τα συμπεράσματα και τις διαπιστώσεις, που ο Συγγραφέας έβαλε στο στόμα του αφηγητή…».
ΑΥΤΗ ήταν η εμπειρία μου -Κυρίες & Κύριοι- μελετώντας το βιβλίο… Ένοιωθα «μέσα στο βιβλίο και βίωνα το κάθε στιγμιότυπο της κάθε σελίδας….».
Μέσα σ’ ένα περιβάλλον, όπου, για να ξεχωρίσεις τα στοιχεία μυθοπλασίας από τα αυθεντικά ιστορικά γεγονότα, πρέπει να είσαι προσεχτικός… Αλλιώς, εύκολα μπορείς να δεχτείς τα πάντα, ως πραγματικά γεγονότα...
Ιδιαίτερα, εάν έχεις διαβάσει και τα δύο προηγούμενα βιβλία του Κώστα Δημητριάδη για την Κύπρο του ’74, το βιβλίο «Η Μεγάλη Προδοσία» και το βιβλίο «Αυτοί που τίμησαν την Στολή τους», συμπληρωμένα από ένα 3ο προηγούμενο βιβλίο (που επιμελήθηκε ο Κώστας), με τίτλο «Το Χρονικό της Μάχης του Στρατοπέδου της ΕΛΔΥΚ».
Οι λεπτομερείς και ακριβείς παραστάσεις του βιβλίου «Τότε που ήλθαν οι Βάρβαροι», δένουν (με συνέπεια) με το περιεχόμενο και των τριών έργων που προηγήθηκαν και -ΩΣ ΕΝΑ ΕΝΙΑΙΟ ΣΥΝΟΛΟ- πιστεύω ότι αποτελούν μια «ικανή βιβλιοθήκη» για την Κυπριακή Τραγωδία του ΄74… Διάβασες τα 4 αυτά βιβλία, δεν χρειάζεσαι περισσότερα!!
Η ακριβής γνώση των γεγονότων, η πειστική τεκμηρίωση, η συνεπής αντικειμενικότητα και η συγγραφική συνοχή, επιβάλλουν ένα ειλικρινές
«ΕΥΓΕ» προς τον Συγγραφέα, μαζί με την καθολική προτροπή «αποκτήστε και διαβάστε αυτό το έργο». ΚΑΙ εσείς ΚΑΙ τα Παιδιά σας ΚΑΙ τα Εγγόνια σας…
Σκόπιμα, δεν έχω αναφερθεί ονομαστικά στους πολλούς υπαρκτούς Ήρωες (της Ελλάδας και της Κύπρου), γιατί δεν θα ήξερα «από πού ν’ αρχίσω και πού να τελειώσω». Επιτρέψετε μου μόνο μία εξαίρεση, της οποίας «η σεμνότητα με συγκλόνισε από καιρό»:
Την ηρωίδα Καλλιόπη Αβραάμ… Την σεβαστή Γιαγιά της ΕΛΔΥΚ, που ζούσε περισσότερες ώρες στο Στρατόπεδο παρά στο σπίτι της, φροντίζοντας σαν Παιδιά της τους ΕΛΔΥΚΑΡΙΟΥΣ, που είχαν έλθει για να σκοτωθούν στο Νησί μας…
Για τη Γιαγιά Καλλιόπη, έγραψε η εγγονή της φέτος τον Αύγουστο:
“Σαν σήμερα γιαγιάκα μου, 14 Αυγούστου 1974, μόλις βρήκες ευκαιρία, άφησες για λίγο τα παιδιά σου της ΕΛΔΥΚ που τόσο αγαπούσες και περπάτησες μέχρι την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου στον Άγιο Δομέτιο. Κοινώνησες, επέστρεψες βιαστικά πίσω και έμεινες μαζί τους μέχρι τέλους....16 Αυγούστου έφυγες για πάντα, μαζί με τα παιδιά σου !! Φύγατε τελευταίοι ... εσύ με 39 λεβέντες!! Δεν προλάβατε... ο θάνατος σας βρήκε στην σχολή Γρηγορίου!! ΑΙΩΝΙΑ ΣΑΣ Η ΜΝΗΜΗ!!”
Η εγγονή (που μνημονεύει την Γιαγιά Καλλιόπη) δεν είναι άλλη, από την αγαπημένη του Κώστα Δημητριάδη, την Κυρία Ζωή Χριστοφή.
Αιώνια και Δοξασμένη η Μνήμη όλων των Ηρώων και όλων των Ηρωίδων που οι Βάρβαροι σκότωσαν, βίασαν, έσφαξαν μπροστά στα μάτια τους Γονείς, Συντρόφους και Παιδιά ή τους άφησαν με την τραγική απορία «πού είναι ο Γιος μου, που είναι ο Άντρας μου, που είναι οι Αγνοούμενοι μου;;»…
Πραγματικά, πολύ μικρός ο Τόπος μας για μια τόσο μεγάλη συμφορά, που ΔΕΝ ΞΕΧΝΙΕΤΑΙ όσες 10ετίες κι αν περάσουν!!
Όμως, διαβάζοντας το έργο «Τότε που ήλθαν οι Βάρβαροι», το μυαλό ΔΕΝ παγιδεύεται μέσα στο κείμενο… ΜΟΙΡΑΙΑ, ταξιδεύει και στο παρελθόν, αλλά πλανάται με αγωνία και στο μέλλον:
ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ, το μυαλό ανατρέχει στη Μικρασιατική Καταστροφή του 1922, για δύο -κυρίως- λόγους, έναν ουσιαστικό και… έναν άλλο:
Ο ουσιαστικός λόγος είναι, το τραγικό «κοινό χαρακτηριστικό» που έχουν μεταξύ τους η Μικρασιατική Καταστροφή του ’22 και η Κυπριακή Καταστροφή του ’74: Η Διχόνοια…
Δεν θα πω πολλά, παρά μόνον πώς, για τη Μικρασιατική Εκστρατεία και Καταστροφή του ‘22, έχουμε μια ακόμα μοναδική μυθιστορία του Κώστα Δημητριάδη, το βιβλίο του «Το όνειρο πνίγηκε στον Σαγγάριο».
Και σ’ αυτό το έργο, ΧΩΡΙΣ δογματικές αγκυλώσεις και ΧΩΡΙΣ ο Συγγραφέας να χαρίζεται «ούτε στον Βενιζέλο, ούτε στον Κωνσταντίνο» (όπως ΔΕΝ χαρίζεται -στη συγγραφή του για το ’74- ούτε στον Μακάριο ούτε στον Γρίβα), αλλά και ΧΩΡΙΣ να αποκλείει (ο Συγγραφέας) τα όποια λάθη των ηγετών να ΜΗΝ ήσαν πραγματικά λάθη αλλά «λάθη» (σε εισαγωγικά, δηλαδή θεληματικά), ο Κώστας Δημητριάδης επιτυγχάνει ΟΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ και με το βιβλίο που παρουσιάζουμε σήμερα:“Να πείσει για την αντικειμενικότητα του και να κερδίσει τον σεβασμό του αναγνώστη, όχι μόνο ως Συγγραφέας, αλλά και ως ευσυνείδητος Ερευνητής.”Ο «άλλος λόγος», που το μυαλό παραλληλίζει τις «Δύο Καταστροφές», είναι συμπτωματικός και ίσως ρομαντικός: Είναι το γεγονός, ότι «και οι δύο αυτές Τραγωδίες του Ελληνισμού (του ’22 και του ’74) προξενήθηκαν ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΕΧΘΡΟ και ολοκληρώθηκαν (και οι 2) κατά τον μήνα Αύγουστο». Τον μήνα, που υποτίθεται πως είναι «η περίοδος της ηρεμίας και ξεκούρασης»!!
Κυρίες & Κύριοι, Αγαπητοί Φίλοι,
Επιτρέψετε μου να ολοκληρώσω, απευθυνόμενος προς τον Συγγραφέα:
Κώστα Δημητριάδη, σε ευχαριστώ γιατί μιλάς και αισθάνεσαι για τη Λευκωσία, την Κερύνεια, τη Μόρφου και κάθε γωνιά της Κύπρου, όπως ακριβώς μιλάς και αισθάνεσαι για την Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, την Ήπειρο, την Πελοπόννησο και κάθε γωνιά του Ελληνισμού. Σε ευχαριστώ, γιατί νοιώθεις για την Αμμόχωστο που γέννησε εμένα, όπως ακριβώς νοιώθεις για τον Πειραιά που γέννησε εσένα. Σε ευχαριστώ, γιατί πονάς και πικραίνεσαι για την Κύπρο μας, όπως ακριβώς πονάς και πικραίνεσαι για την Ελλάδα μας. Και σε ευχαριστώ, για την εντιμότητα της πέννας και της ψυχής σου.
ΜΕ ΜΙΑ ΚΟΥΒΕΝΤΑ, «σε ευχαριστώ που είσαι Έλληνας, φίλε μου»…
Ο Θεός μαζί σου, Κώστα, και με όσους αγαπάς, όπως και μαζί με όλους εσάς που βρίσκεστε απόψε εδώ. Να είστε πάντα καλά, σας ευχαριστώ πολύ. ΠΑΝΟΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ - Νομικός, κατά την ομιλία του στην παρουσίαση του βιβλίου στην Λευκωσία στις 10 Οκτωβρίου 2019
"Κώστα Μαυροσκούφη, διαβάζοντας το βιβλίο σου ξύπνησαν μνήμες που έχω ζήσει, ήμουν εκεί εκείνες τις μαύρες μέρες, τα γεγονότα που περιγράφεις και τα ονόματα και όλα όσα αναφέρεις είναι πέρα για πέρα αληθινά. Αυτό το βιβλίο δεν είναι ένα μυθιστόρημα, είναι ΙΣΤΟΡΊΑ. είναι η αλήθεια που κάποιοι προσπάθησαν για χρόνια να κρύψουν και να παραποιήσουν με ζήλο, μη διστάζοντας να ρίξουν λάσπη στους υπερασπιστές της Κερύνειας ιδιαίτερα στον διοικητή του 251 Ανχη (ΠΖ) Παύλο Κουρούπη, χίλια Μπράβο σου Κώστα, καλοτάξιδο το βιβλίο σου."
ΜΑΙΡΗ ΚΟΥΡΟΥΠΗ - σύζυγος του έως σήμερα ΗΡΩΑ αγνοούμενου Διοικητού του 251 ΤΠ της Κερύνειας, Αντισυνταγματάρχη (ΠΖ) Παύλου Κουρούπη.
Εάν με είχε προσκαλέσει προηγουμένως, το πιθανότερο θα ήταν «να τον ευχαριστήσω, αλλά να αρνηθώ», όχι μόνον επειδή υπάρχουν πολλοί πιο ειδικοί από μένα, αλλά και επειδή, παλαιότερα είχα αρνηθεί παρόμοιο ρόλο προς πολύ αγαπημένη Συγγραφέα, που έφυγε από τη ζωή και που -ίσως- η αποδοχή της πρόσκλησης να μου στοίχιζε…
Όμως, το βιβλίο το είχα ήδη διαβάσει… Και τα συναισθήματα μου ήταν τέτοια, που απάντησα αμέσως θετικά, υπενθυμίζοντας απλώς στον Κώστα «το στυλ μου»… Και ο Κώστας, ευγενέστατα, διακινδύνευσε να μου πει «πες ότι θέλεις και όπως το θέλεις»!!
Στην επόμενη λίγη ώρα και πάντα με επίκεντρο το βιβλίο, θα προσπαθήσω να αξιοποιήσω αυτή την ευχέρεια, ελπίζοντας πως δεν θα κουράσω.
Άρχισα να διαβάζω -για 2η φορά- το βιβλίο, έχοντας ήδη αποφασίσει πως ΔΕΝ πρόκειται για «ένα συνηθισμένο, καλό βιβλίο, που σηκώνει παρουσίαση με αποσπάσματα και σχόλια», αλλά «για ένα κείμενο ψυχής, φορτωμένο αλήθειες και διδάγματα» και, συνεπώς, ο παρουσιαστής ΕΝΑ ΜΟΝΟ ΠΡΑΓΜΑ δικαιούται: Να δώσει συνέχεια στην εντιμότητα του Συγγραφέα και να προσπαθήσει να μεταδώσει τα συναισθήματα, τα συμπεράσματα και τα μηνύματα που γεννά αυτό το έργο.
Όπως κυλούσαν ξανά οι σελίδες, κάθε προσωπική μου εμπειρία και εικόνα (ακόμα και η πιο μακρινή), ζωντάνεψε και πήρε η καθεμιά τη θέση της ΜΕΣΑ στο κείμενο, μέχρι του σημείου που άρχισα να ανησυχώ…!!
Ταυτίστηκα με τον κεντρικό ήρωα του βιβλίου (τον αφηγητή), που μπορούσε να ήταν οποιοσδήποτε που έζησε τα γεγονότα του ’74 και μετά ξενιτεύτηκε…
Ταυτίστηκα με τον αγαθό Πατέρα του αφηγητή, που βόλευε την αδυναμία (και πιθανή δειλία του) πίσω από την «επίπλαστη σιγουριά του κατεστημένου», αλλά και με τον χαρισματικό Θείο του αφηγητή, που -ενώ αγαπούσε όλους τους γύρω του- δεν δίσταζε να μιλά σταράτα, να ενεργεί παλικαρίσια, να προβλέπει σοφά τις εξελίξεις και να συμβουλεύει, όσους είχαν τα αυτιά τους ανοιχτά για να καταλάβουν…
Ταυτίστηκα με τη Μάνα του αφηγητή, που -ενώ τον φρόντιζε σαν μικρό παιδί και λαχταρούσε για την ασφάλεια του- τον έστελνε ξανά στη φωτιά με την ευχή της, αλλά και με την αγαπημένη του αφηγητή, που -παρά την παρθενική της σεμνότητα- φρόντισε «να πάει να τον βρει στο χαράκωμα για να του δώσει το πρώτο ερωτικό φιλί», φοβούμενη -ίσως- πως δεν θα τον ξανάβλεπε...
Ταυτίστηκα με τον άσχετο Διοικητή, με όσους πρόδωσαν τη στολή τους και με όσους λιποτάχτησαν με ηλίθιες προφάσεις…
Ταυτίστηκα με τους γενναίους Αξιωματικούς, Υπαξιωματικούς και Φαντάρους της ΕΦ, που κατάλαβαν την Προδοσία, αναζητούσαν ανύπαρκτες ενισχύσεις και συνέχιζαν τον αγώνα μέχρις εσχάτων, αλλά και με τους ΕΛΔΥΚΑΡΙΟΥΣ… Τους ΚΑΛΑΜΑΡΑΔΕΣ, που -για μένα- ο χαρακτηρισμός αποτελεί Τίτλο Τιμής και που στον ηρωισμό και στην αυτοθυσία τους, όπως και στην παλικαριά των Ακριτικών Τμημάτων της ΕΦ, οφείλεται η διάσωση της Πρωτεύουσας…
Ταυτίστηκα με τους Αιχμαλώτους και όσους τους περίμεναν να επιστρέψουν, πολλοί μάταια…
Εδώ σημειώνω, πως όλα τα ονόματα πεσόντων που αναφέρονται στο βιβλίο, είναι ονόματα Υπαρκτών Ελλήνων Ηρώων του 1974, της Ελλάδας και της Κύπρου αδιακρίτως. ΗΣΑΝ ΠΟΛΛΟΙ, πάρα πολλοί… Και ο καθένας τους χάραξε την δική του, προσωπική σελίδα ηρωισμού και αυτοθυσίας, στην αιματηρή Ιστορία της Κύπρου και του Ελληνισμού…
Ταυτιζόμουν διαρκώς με τον αφηγητή και τα όσα τον βασάνιζαν, για τα όσα επιμαρτύρησε και βίωσε πριν και κατά το Πραξικόπημα, την Εισβολή, τις μάχες, το ξεγλίστρημα από τον Θάνατο, τις κακουχίες στα χέρια των Τούρκων, τον έρωτα του για την καλή του, αλλά ιδιαίτερα, όποτε αναλογιζόταν «την κατάρα του Φανατισμού και της Διχόνοιας…».
Απορεί, θυμώνει και θλίβεται (ο σεμνός Πατριώτης που αφηγείται) για την ολέθρια δύναμη αυτής της εθνικής κατάρας, που -ακόμα και μέσα στις κακουχίες της αιχμαλωσίας- διχάζει τους Έλληνες!!
Κι εμείς, διαβάζοντας το βιβλίο και έχοντας τις δικές μας θύμησες και βιώματα από ΠΡΙΝ το ’74 (μέχρι και σήμερα ΔΥΣΤΥΧΩΣ), νοιώθουμε την ίδια απορία, τον ίδιο θυμό και την ίδια θλίψη…
ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΛΗΞΕΙ -η οδυνηρή αναδρομή του αφηγητή- στις αδυσώπητες διαπιστώσεις. Όπου πλέον, όχι απλώς «δεν χαρίζεται σε κανένα», αλλά -με πλήρη τεκμηρίωση- παίρνει όσους πρέπει- ο Διάολος…:
Τους δόλιους Ξένους Αρχιτέκτονες της Συμφοράς… Τους δωσίλογους Πολιτικούς… Τους προδότες Στρατιωτικούς… Τους ριψάσπιδες «παραθεριστές του Τροόδους» την ώρα του μεγάλου κακού… Τους «Ήρωες των Μετόπισθεν» και τους «κατά φαντασία Τουρκοφάγους»… Τους υπεύθυνους για τον παροπλισμό και την εγκατάλειψη των Τμημάτων και κάθε αδίκαστο υπόλογο για την μεγάλη Τραγωδία…
Την ίδια ώρα, ο αφηγητής εξαιρεί τους αγνούς Πατριώτες (που αφελώς πείσθηκαν ότι «το Πραξικόπημα αφορούσε την ΕΝΩΣΗ της Κύπρου με την Ελλάδα»), αλλά και εξαίρει τους άδολους Αξιωματικούς και Στρατιώτες (της Ελλάδας και της Κύπρου) που έπραξαν το καθήκον τους και που είτε σκοτώθηκαν, είτε λαβώθηκαν, είτε ακόμα τους περιμένουμε, είτε -εάν ατύχησαν να σωθούν και ζουν ακόμα- είναι «οι σεμνοί και οι διαρκώς μελαγχολικοί», διότι απλώς ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΠΟΤΕ ΝΑ ΞΕΧΑΣΟΥΝ….
Ο αφηγητής στέκεται και «στο εξιλαστήριο θύμα», τον άδικα κυνηγημένο 8ήμερο Πρόεδρο… Ο οποίος παρανόμησε, αποδεχόμενος την Προεδρία από τους Πραξικοπηματίες, για να ΜΗΝ ΓΙΝΕΙ ΕΜΦΥΛΙΟ ΜΑΚΕΛΙΟ… Ως Νομικός και ως άνθρωπος, χαρακτηρίζω εκείνη την ενέργεια ως ΕΝΤΙΜΗ ΠΑΡΑΝΟΜΙΑ, που ΔΙΕΣΩΣΕ μεγάλο αριθμό ανωνύμων και επωνύμων, πολλοί εκ των οποίων είτε συνέχισαν να είναι «επώνυμοι» μέχρι το τέλος της ζωής τους είτε συνεχίζουν να είναι επώνυμοι, μέχρι και σήμερα…
Ήμουν αυστηρός με τις διαπιστώσεις και απλώς θα πω, ότι «προσωπικά, συμφωνώ με τα συμπεράσματα και τις διαπιστώσεις, που ο Συγγραφέας έβαλε στο στόμα του αφηγητή…».
ΑΥΤΗ ήταν η εμπειρία μου -Κυρίες & Κύριοι- μελετώντας το βιβλίο… Ένοιωθα «μέσα στο βιβλίο και βίωνα το κάθε στιγμιότυπο της κάθε σελίδας….».
Μέσα σ’ ένα περιβάλλον, όπου, για να ξεχωρίσεις τα στοιχεία μυθοπλασίας από τα αυθεντικά ιστορικά γεγονότα, πρέπει να είσαι προσεχτικός… Αλλιώς, εύκολα μπορείς να δεχτείς τα πάντα, ως πραγματικά γεγονότα...
Ιδιαίτερα, εάν έχεις διαβάσει και τα δύο προηγούμενα βιβλία του Κώστα Δημητριάδη για την Κύπρο του ’74, το βιβλίο «Η Μεγάλη Προδοσία» και το βιβλίο «Αυτοί που τίμησαν την Στολή τους», συμπληρωμένα από ένα 3ο προηγούμενο βιβλίο (που επιμελήθηκε ο Κώστας), με τίτλο «Το Χρονικό της Μάχης του Στρατοπέδου της ΕΛΔΥΚ».
Οι λεπτομερείς και ακριβείς παραστάσεις του βιβλίου «Τότε που ήλθαν οι Βάρβαροι», δένουν (με συνέπεια) με το περιεχόμενο και των τριών έργων που προηγήθηκαν και -ΩΣ ΕΝΑ ΕΝΙΑΙΟ ΣΥΝΟΛΟ- πιστεύω ότι αποτελούν μια «ικανή βιβλιοθήκη» για την Κυπριακή Τραγωδία του ΄74… Διάβασες τα 4 αυτά βιβλία, δεν χρειάζεσαι περισσότερα!!
Η ακριβής γνώση των γεγονότων, η πειστική τεκμηρίωση, η συνεπής αντικειμενικότητα και η συγγραφική συνοχή, επιβάλλουν ένα ειλικρινές
«ΕΥΓΕ» προς τον Συγγραφέα, μαζί με την καθολική προτροπή «αποκτήστε και διαβάστε αυτό το έργο». ΚΑΙ εσείς ΚΑΙ τα Παιδιά σας ΚΑΙ τα Εγγόνια σας…
Σκόπιμα, δεν έχω αναφερθεί ονομαστικά στους πολλούς υπαρκτούς Ήρωες (της Ελλάδας και της Κύπρου), γιατί δεν θα ήξερα «από πού ν’ αρχίσω και πού να τελειώσω». Επιτρέψετε μου μόνο μία εξαίρεση, της οποίας «η σεμνότητα με συγκλόνισε από καιρό»:
Την ηρωίδα Καλλιόπη Αβραάμ… Την σεβαστή Γιαγιά της ΕΛΔΥΚ, που ζούσε περισσότερες ώρες στο Στρατόπεδο παρά στο σπίτι της, φροντίζοντας σαν Παιδιά της τους ΕΛΔΥΚΑΡΙΟΥΣ, που είχαν έλθει για να σκοτωθούν στο Νησί μας…
Για τη Γιαγιά Καλλιόπη, έγραψε η εγγονή της φέτος τον Αύγουστο:
“Σαν σήμερα γιαγιάκα μου, 14 Αυγούστου 1974, μόλις βρήκες ευκαιρία, άφησες για λίγο τα παιδιά σου της ΕΛΔΥΚ που τόσο αγαπούσες και περπάτησες μέχρι την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου στον Άγιο Δομέτιο. Κοινώνησες, επέστρεψες βιαστικά πίσω και έμεινες μαζί τους μέχρι τέλους....16 Αυγούστου έφυγες για πάντα, μαζί με τα παιδιά σου !! Φύγατε τελευταίοι ... εσύ με 39 λεβέντες!! Δεν προλάβατε... ο θάνατος σας βρήκε στην σχολή Γρηγορίου!! ΑΙΩΝΙΑ ΣΑΣ Η ΜΝΗΜΗ!!”
Η εγγονή (που μνημονεύει την Γιαγιά Καλλιόπη) δεν είναι άλλη, από την αγαπημένη του Κώστα Δημητριάδη, την Κυρία Ζωή Χριστοφή.
Αιώνια και Δοξασμένη η Μνήμη όλων των Ηρώων και όλων των Ηρωίδων που οι Βάρβαροι σκότωσαν, βίασαν, έσφαξαν μπροστά στα μάτια τους Γονείς, Συντρόφους και Παιδιά ή τους άφησαν με την τραγική απορία «πού είναι ο Γιος μου, που είναι ο Άντρας μου, που είναι οι Αγνοούμενοι μου;;»…
Πραγματικά, πολύ μικρός ο Τόπος μας για μια τόσο μεγάλη συμφορά, που ΔΕΝ ΞΕΧΝΙΕΤΑΙ όσες 10ετίες κι αν περάσουν!!
Όμως, διαβάζοντας το έργο «Τότε που ήλθαν οι Βάρβαροι», το μυαλό ΔΕΝ παγιδεύεται μέσα στο κείμενο… ΜΟΙΡΑΙΑ, ταξιδεύει και στο παρελθόν, αλλά πλανάται με αγωνία και στο μέλλον:
ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ, το μυαλό ανατρέχει στη Μικρασιατική Καταστροφή του 1922, για δύο -κυρίως- λόγους, έναν ουσιαστικό και… έναν άλλο:
Ο ουσιαστικός λόγος είναι, το τραγικό «κοινό χαρακτηριστικό» που έχουν μεταξύ τους η Μικρασιατική Καταστροφή του ’22 και η Κυπριακή Καταστροφή του ’74: Η Διχόνοια…
Δεν θα πω πολλά, παρά μόνον πώς, για τη Μικρασιατική Εκστρατεία και Καταστροφή του ‘22, έχουμε μια ακόμα μοναδική μυθιστορία του Κώστα Δημητριάδη, το βιβλίο του «Το όνειρο πνίγηκε στον Σαγγάριο».
Και σ’ αυτό το έργο, ΧΩΡΙΣ δογματικές αγκυλώσεις και ΧΩΡΙΣ ο Συγγραφέας να χαρίζεται «ούτε στον Βενιζέλο, ούτε στον Κωνσταντίνο» (όπως ΔΕΝ χαρίζεται -στη συγγραφή του για το ’74- ούτε στον Μακάριο ούτε στον Γρίβα), αλλά και ΧΩΡΙΣ να αποκλείει (ο Συγγραφέας) τα όποια λάθη των ηγετών να ΜΗΝ ήσαν πραγματικά λάθη αλλά «λάθη» (σε εισαγωγικά, δηλαδή θεληματικά), ο Κώστας Δημητριάδης επιτυγχάνει ΟΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ και με το βιβλίο που παρουσιάζουμε σήμερα:“Να πείσει για την αντικειμενικότητα του και να κερδίσει τον σεβασμό του αναγνώστη, όχι μόνο ως Συγγραφέας, αλλά και ως ευσυνείδητος Ερευνητής.”Ο «άλλος λόγος», που το μυαλό παραλληλίζει τις «Δύο Καταστροφές», είναι συμπτωματικός και ίσως ρομαντικός: Είναι το γεγονός, ότι «και οι δύο αυτές Τραγωδίες του Ελληνισμού (του ’22 και του ’74) προξενήθηκαν ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΕΧΘΡΟ και ολοκληρώθηκαν (και οι 2) κατά τον μήνα Αύγουστο». Τον μήνα, που υποτίθεται πως είναι «η περίοδος της ηρεμίας και ξεκούρασης»!!
Κυρίες & Κύριοι, Αγαπητοί Φίλοι,
Επιτρέψετε μου να ολοκληρώσω, απευθυνόμενος προς τον Συγγραφέα:
Κώστα Δημητριάδη, σε ευχαριστώ γιατί μιλάς και αισθάνεσαι για τη Λευκωσία, την Κερύνεια, τη Μόρφου και κάθε γωνιά της Κύπρου, όπως ακριβώς μιλάς και αισθάνεσαι για την Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, την Ήπειρο, την Πελοπόννησο και κάθε γωνιά του Ελληνισμού. Σε ευχαριστώ, γιατί νοιώθεις για την Αμμόχωστο που γέννησε εμένα, όπως ακριβώς νοιώθεις για τον Πειραιά που γέννησε εσένα. Σε ευχαριστώ, γιατί πονάς και πικραίνεσαι για την Κύπρο μας, όπως ακριβώς πονάς και πικραίνεσαι για την Ελλάδα μας. Και σε ευχαριστώ, για την εντιμότητα της πέννας και της ψυχής σου.
ΜΕ ΜΙΑ ΚΟΥΒΕΝΤΑ, «σε ευχαριστώ που είσαι Έλληνας, φίλε μου»…
Ο Θεός μαζί σου, Κώστα, και με όσους αγαπάς, όπως και μαζί με όλους εσάς που βρίσκεστε απόψε εδώ. Να είστε πάντα καλά, σας ευχαριστώ πολύ. ΠΑΝΟΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ - Νομικός, κατά την ομιλία του στην παρουσίαση του βιβλίου στην Λευκωσία στις 10 Οκτωβρίου 2019
"Κώστα Μαυροσκούφη, διαβάζοντας το βιβλίο σου ξύπνησαν μνήμες που έχω ζήσει, ήμουν εκεί εκείνες τις μαύρες μέρες, τα γεγονότα που περιγράφεις και τα ονόματα και όλα όσα αναφέρεις είναι πέρα για πέρα αληθινά. Αυτό το βιβλίο δεν είναι ένα μυθιστόρημα, είναι ΙΣΤΟΡΊΑ. είναι η αλήθεια που κάποιοι προσπάθησαν για χρόνια να κρύψουν και να παραποιήσουν με ζήλο, μη διστάζοντας να ρίξουν λάσπη στους υπερασπιστές της Κερύνειας ιδιαίτερα στον διοικητή του 251 Ανχη (ΠΖ) Παύλο Κουρούπη, χίλια Μπράβο σου Κώστα, καλοτάξιδο το βιβλίο σου."
ΜΑΙΡΗ ΚΟΥΡΟΥΠΗ - σύζυγος του έως σήμερα ΗΡΩΑ αγνοούμενου Διοικητού του 251 ΤΠ της Κερύνειας, Αντισυνταγματάρχη (ΠΖ) Παύλου Κουρούπη.
Το νέο βιβλίο του Κωνσταντίνου Δημητριάδη, το ιστορικό μυθιστόρημα «Τότε που
ήρθαν οι βάρβαροι» με έστειλε πίσω στα μεσάνυκτα της 19ης Ιουλίου 1974 όταν
με τον βαθμό του ΔΕΑ (ΜΧ) βρέθηκα με τμήμα του μάχιμου λόχου Διοικήσεως
του 70ου Τάγματος Μηχανικού στην Κερύνεια. Η Διοίκηση Μηχανικού ΓΕΕΦ
μας είχε στείλει να ναρκοθετήσουμε την ακτή 5 Μίλι, δυτικά της Κερύνειας.
Το βράδυ εκείνο αντιλήφθηκα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Ο τοπικός διοικητής
του 3ου ΤΣ ακύρωσε την διαταγή! «Πέστε να κοιμηθείτε, ήρθατε προληπτικώς»!
Η ανάγνωση του μυθιστορήματος από την αρχή ως το τέλος ήταν οδυνηρή.
Ξανάζησα όλα όσα περάσαμε και μαρτυρήσαμε, ξανάζησα όλα εκείνα τα
αναπάντητα «γιατί» που έχουν πλέον εξηγηθεί με μία μόνο λέξη: Προδοσία!
Το ευρηματικό συγγραφικό τέχνασμα του Κώστα Δημητριάδη να χρησιμοποιεί
ως αφηγητή τον στρατιώτη πεζικού Ανδρέα Γεωργιάδη ο οποίος πηγαίνει από
μονάδα σε μονάδα, πάντα στην πρώτη γραμμή του μετώπου, να καταγράφει και
να αφηγείται γεγονότα, διαλόγους και σκέψεις των πρωταγωνιστών του ιστορικού μυθιστορήματος θα ισχυριστώ ότι, πλην της αιχμαλωσίας, θα ταίριαζε σε μας του
Μηχανικού που κατά την διάρκεια της εισβολής ναρκοθετώντας σε διάφορα
μέτωπα είδαμε και ακούσαμε πολλά!
Τι έχει να προσφέρει ένα ιστορικό μυθιστόρημα που αναφέρεται στις πικρές μέρες του 1974, μετά από 45 χρόνια και με περισσότερα από 120 βιβλία να έχουν γραφτεί για την τουρκική εισβολή; Τι έχει να προσφέρει ένα μυθιστόρημα με υπαρκτά πρόσωπα, καταγεγραμμένα γεγονότα, σκέψεις και λόγια των πολεμιστών των ημερών εκείνων αλλά και μία τολμηρή και χωρίς δισταγμούς καταγραφή και ανάλυση συμπεριφορών και πράξεων των ηγετών της εποχής; Απλούστατα το 500 σελίδων βιβλίο, ξεφεύγοντας από το τυπικό και την αυστηρότητα μιας ιστοριογραφίας, δίνει την δυνατότητα στον αναγνώστη, μέσα από την πιο ευκολοδιάβαστη και συναρπαστική μυθοπλασία, να αναζητήσει την αλήθεια, να συνδέσει τα γεγονότα με τα καταγεγραμμένα πλέον τεκμήρια και να προσπαθήσει να απαντήσει στα βασανιστικά «γιατί» μίας εθνικής καταστροφής ή οποία μας πονά και μας απειλεί μέχρι σήμερα. Κλείνοντας την νοερή περιδιάβαση στις μέρες του Ιουλίου Αυγούστου του 1974 που προκάλεσε η ανάγνωση του βιβλίου θέλω να αποτίσω ταπεινά φόρο τιμής στον πατριώτη, αείμνηστο, αντισυνταγματάρχη ΜΧ Διοικητή Μηχανικού ΓΕΕΦ Δημήτριο Δημακόπουλο ο οποίος μέσα σε 3 μήνες πριν την εισβολή μετέτρεψε το 70 ΤΜΧ από τάγμα οικοδόμων σε ετοιμοπόλεμη μονάδα, μας έστειλε εγκαίρως και ασφαλώς στα πιθανά πολεμικά μέτωπα από το βράδυ της Παρασκευής 19/7/1974 και πραγματοποίησε ταχύτατη και επιτυχή επιστράτευση με αποτέλεσμα από το βράδυ του Σαββάτου 20/7/1974 να ενισχυθούμε με τους εφέδρους μας. Μακριά από προδοσίες και συνωμοσίες ο Αν/χης Δημακόπουλος προσπάθησε να εφαρμόσει κατά γράμμα τα Σχέδια Αμύνης Κύπρου. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΣΑΝΤΑΜΑΣ - Πολιτικός Μηχανικός, βετεράνος εφ.Ανθλγός του 70 ΤΜΧ το καλοκαίρι του 1974
"Κων/νε διάβασα με μεγάλη προσοχή το βιβλίο σου , κάποιες αφηγήσεις του Ήρωά σου τις διάβασα και τις ξαναδιάβασα και ήταν όπως ακριβώς τις είχα ακούσει από πολλά άτομα που έζησαν την φρίκη των βιασμών κοριτσιών , δολοφονίες και αιχμαλωσία αμάχων αλλά και αυτών που πολέμησαν , που τραυματίστηκαν , που αιχμαλωτίστηκαν και γύρισαν . Εκείνα τα πρώτα χρόνια που ψάχναμε ζωές . Εκείνα τα πρώτα χρόνια που υπήρχε ελπίδα για επιζώντες αιχμαλώτους. Εκείνα τα χρόνια που επιτήδειοι εκμεταλλεύτηκαν την αγωνία και τον πόνο μας γιατί Πατρίδα , Υπουργοί και Στρατηγοί δεν είχαν , όπως έλεγαν στοιχεία για να μας ενημερώσουν αλλά κατανοούσαν την τραγωδία μας … εκείνα τα κρίσιμα για , εν ζωή αδήλωτους αιχμαλώτους , χρόνια που δεν είχε διάθεση η Δημοκρατική πλέον Πατρίδα μας να τους διεκδικήσει και σου μιλώ για τον Ελδυκάριο Βασίλη Σμυρλή τον μοναδικό καταγεγραμμένο αιχμάλωτο από τον Διεθνή Ερυθρό Σταυρό αφημένο στα αζήτητα της όπως και όλους τους άλλους . Πικρές οι αλήθειες της αφήγησης του Ηρωά σου , πραγματικά τα γεγονότα που αφηγείται και αποκαθιστά αλήθειες που επιμελώς στα χρόνια που ακολούθησαν κάποιοι διαφοροποίησαν σπιλώνοντας μνήμες και τιμές γενναίων μας . Τα περισσότερα από αυτά τα γνωρίζω από αφηγήσεις ανθρώπων που τα έζησαν και θα συμφωνήσω με την κυρία Μαίρη Κουρούπη δεν είναι ένα μυθιστόρημα το βιβλίο σου είναι Ιστορία. Πιστεύω ότι όποιος Έλληνας ενδιαφέρεται να μάθει για την εισβολή και τον Τιτάνιο αγώνα Ανδρών του Ελληνικού Στρατού και όλων των Γενναίων μας από την Κερύνεια μέχρι και την πτώση του στρατοπέδου της ΕΛΔΥΚ που χωρίς όπλα και βοήθεια αντιμετώπισαν τον εισβολέα μόνοι και προδομένοι θα πρέπει να το διαβάσουν."
ΕΛΕΝΗ ΓΡΙΒΑ - αδελφή του έως σήμερα ΗΡΩΑ αγνοούμενου Δεκανέα (ΕΜ) της ΕΛΔΥΚ, Χρίστου Γρίβα.
Τι έχει να προσφέρει ένα ιστορικό μυθιστόρημα που αναφέρεται στις πικρές μέρες του 1974, μετά από 45 χρόνια και με περισσότερα από 120 βιβλία να έχουν γραφτεί για την τουρκική εισβολή; Τι έχει να προσφέρει ένα μυθιστόρημα με υπαρκτά πρόσωπα, καταγεγραμμένα γεγονότα, σκέψεις και λόγια των πολεμιστών των ημερών εκείνων αλλά και μία τολμηρή και χωρίς δισταγμούς καταγραφή και ανάλυση συμπεριφορών και πράξεων των ηγετών της εποχής; Απλούστατα το 500 σελίδων βιβλίο, ξεφεύγοντας από το τυπικό και την αυστηρότητα μιας ιστοριογραφίας, δίνει την δυνατότητα στον αναγνώστη, μέσα από την πιο ευκολοδιάβαστη και συναρπαστική μυθοπλασία, να αναζητήσει την αλήθεια, να συνδέσει τα γεγονότα με τα καταγεγραμμένα πλέον τεκμήρια και να προσπαθήσει να απαντήσει στα βασανιστικά «γιατί» μίας εθνικής καταστροφής ή οποία μας πονά και μας απειλεί μέχρι σήμερα. Κλείνοντας την νοερή περιδιάβαση στις μέρες του Ιουλίου Αυγούστου του 1974 που προκάλεσε η ανάγνωση του βιβλίου θέλω να αποτίσω ταπεινά φόρο τιμής στον πατριώτη, αείμνηστο, αντισυνταγματάρχη ΜΧ Διοικητή Μηχανικού ΓΕΕΦ Δημήτριο Δημακόπουλο ο οποίος μέσα σε 3 μήνες πριν την εισβολή μετέτρεψε το 70 ΤΜΧ από τάγμα οικοδόμων σε ετοιμοπόλεμη μονάδα, μας έστειλε εγκαίρως και ασφαλώς στα πιθανά πολεμικά μέτωπα από το βράδυ της Παρασκευής 19/7/1974 και πραγματοποίησε ταχύτατη και επιτυχή επιστράτευση με αποτέλεσμα από το βράδυ του Σαββάτου 20/7/1974 να ενισχυθούμε με τους εφέδρους μας. Μακριά από προδοσίες και συνωμοσίες ο Αν/χης Δημακόπουλος προσπάθησε να εφαρμόσει κατά γράμμα τα Σχέδια Αμύνης Κύπρου. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΣΑΝΤΑΜΑΣ - Πολιτικός Μηχανικός, βετεράνος εφ.Ανθλγός του 70 ΤΜΧ το καλοκαίρι του 1974
"Κων/νε διάβασα με μεγάλη προσοχή το βιβλίο σου , κάποιες αφηγήσεις του Ήρωά σου τις διάβασα και τις ξαναδιάβασα και ήταν όπως ακριβώς τις είχα ακούσει από πολλά άτομα που έζησαν την φρίκη των βιασμών κοριτσιών , δολοφονίες και αιχμαλωσία αμάχων αλλά και αυτών που πολέμησαν , που τραυματίστηκαν , που αιχμαλωτίστηκαν και γύρισαν . Εκείνα τα πρώτα χρόνια που ψάχναμε ζωές . Εκείνα τα πρώτα χρόνια που υπήρχε ελπίδα για επιζώντες αιχμαλώτους. Εκείνα τα χρόνια που επιτήδειοι εκμεταλλεύτηκαν την αγωνία και τον πόνο μας γιατί Πατρίδα , Υπουργοί και Στρατηγοί δεν είχαν , όπως έλεγαν στοιχεία για να μας ενημερώσουν αλλά κατανοούσαν την τραγωδία μας … εκείνα τα κρίσιμα για , εν ζωή αδήλωτους αιχμαλώτους , χρόνια που δεν είχε διάθεση η Δημοκρατική πλέον Πατρίδα μας να τους διεκδικήσει και σου μιλώ για τον Ελδυκάριο Βασίλη Σμυρλή τον μοναδικό καταγεγραμμένο αιχμάλωτο από τον Διεθνή Ερυθρό Σταυρό αφημένο στα αζήτητα της όπως και όλους τους άλλους . Πικρές οι αλήθειες της αφήγησης του Ηρωά σου , πραγματικά τα γεγονότα που αφηγείται και αποκαθιστά αλήθειες που επιμελώς στα χρόνια που ακολούθησαν κάποιοι διαφοροποίησαν σπιλώνοντας μνήμες και τιμές γενναίων μας . Τα περισσότερα από αυτά τα γνωρίζω από αφηγήσεις ανθρώπων που τα έζησαν και θα συμφωνήσω με την κυρία Μαίρη Κουρούπη δεν είναι ένα μυθιστόρημα το βιβλίο σου είναι Ιστορία. Πιστεύω ότι όποιος Έλληνας ενδιαφέρεται να μάθει για την εισβολή και τον Τιτάνιο αγώνα Ανδρών του Ελληνικού Στρατού και όλων των Γενναίων μας από την Κερύνεια μέχρι και την πτώση του στρατοπέδου της ΕΛΔΥΚ που χωρίς όπλα και βοήθεια αντιμετώπισαν τον εισβολέα μόνοι και προδομένοι θα πρέπει να το διαβάσουν."
ΕΛΕΝΗ ΓΡΙΒΑ - αδελφή του έως σήμερα ΗΡΩΑ αγνοούμενου Δεκανέα (ΕΜ) της ΕΛΔΥΚ, Χρίστου Γρίβα.
"Χαιρετίζω τον Άντρο Γεωργιάδη (και μέσα από αυτόν, τον Κώστα Δημητριάδη και όλους τους ήρωες – θανόντες και ζώντες)
Ευχαριστώ τον Άντρο Γεωργιάδη, για τη διήγησή του, την απλή, την αντικειμενική, την απονήρευτη σκέψη του…. Μέχρι που η σκέψη έγινε ερωτηματικά…..
Να σου πω Άντρο, μια κι εγώ σε γνώρισα τόσο καλά, μέσω του βιβλίου, τι ένιωσα, τι σκέφτηκα και τι αναρωτήθηκα. Κι αυτό, για να καταλάβεις τι μου προκάλεσε το διάβασμα.
Αρχικά, εσύ, ο πατέρας σου και ο θείος Μιλτιάδης, θείος όλων μας πλέον, μας βάλατε στο σπίτι σας και είδαμε τα γεγονότα της 15ης Ιουλίου, σφαιρικά, πλήρως και ανεπιτήδευτα. Τι σήμαιναν για όλους. Γιατί όπως είπε ο καλός μας φίλος Κώστας Δημητριάδης «Η Ιστορία διδάσκει, πως κανείς δεν διδάσκεται από αυτήν.» Μάθαμε πως κάποιοι προσπάθησαν πολύ, προκειμένου να κάνουν καλά τη δουλειά «ξένων αφεντάδων». Κάποιοι ήταν απλά ηθικά λίγοι και θανατηφόρα ανεπαρκείς….
Όπως και να έχει, όταν διαπράττονταν δολοφονικά λάθη, κάποιοι άλλοι, «εραστές» της γης της Κύπρου, πολέμησαν, αυτοσχεδίασαν πολεμώντας, έπεσαν, σηκώθηκαν, έπεσαν κι έμειναν εκεί, πολεμώντας να εμποδίσουν να μολυνθεί το άγιο χώμα, από την τούρκικη μπότα.
Είδα μέσα από τα μάτια σου, τις πρώτες μάχες, που ήταν καθοριστικές. Ήταν αφοπλιστικός ο τρόπος της περιγραφής σου, αναφορικά με την αυταπάρνηση των νέων παιδιών να δεχθούν, αυτό που ένας ψυχρός θεατής θα αποκαλούσε «αναπόφευκτο». Την προέλαση των τούρκων σε εδάφη ζεστά από το αίμα των πολεμιστών, την απίστευτη βαρβαρότητα, την άξεστη πρωτόγονη τακτική τους, όταν πολεμούσαν σε έναν πόλεμο που …δεν τους αφορούσε……
Ένοιωσα από τα λεγόμενά σου, πως εκείνο που ξεχωρίζει τον ΗΡΩΑ από τον απλό άνθρωπο είναι Η ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ Η ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΞΕΠΕΡΝΑ ΤΟ ΕΝΣΤΙΚΤΟ ΤΗΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ.
Λίγο μεροληπτικά – όπως θα μπορούσες να μου καταλογίσεις – ένοιωσα το σπαραγμό σου για τα παλικάρια της Α’ΜΚ, που ήταν η μόνη βοήθεια που έστειλε η μητροπολιτική Ελλάδα και που λειτούργησαν σαν ένα σώμα, όπου και όποτε τους ζητήθηκε. Κι όταν ο θείος Μιλτιάδης περιέγραψε τον Μανωλά, τον Μακρογκίκα και τον Άγγελό μου, ήταν σαν να τους έβλεπα.
Είδα τον τότε τχη Αλευρομάγειρο να συντονίζει ένα χάος και φαντάστηκα – ταπεινά πάντα – τον όρκο που έδωσαν, ο ίδιος και οι συμπολεμιστές του, στα Φυλακισμένα Μνήματα.
Έκλαψα, όπως έκλαψες κι εσύ και κλαις ακόμη τα παλικάρια της ΕΛΔΥΚ, για την άνιση, αυτοκτονική, επική τελευταία τους μάχη. Έτσι έκλαιγε και ο Γιάννης ο Κόλλιας (ο τελευταίος αξιωματικός που βγήκε από το στρατόπεδο) όταν μας το διηγείτο μια βραδιά.
Έκλαψε ένα ολόκληρο ακροατήριο όταν ο ΜΕΓΑΣ, ο ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΣ Σταυρουλόπουλος είπε την πρώτη φορά που μίλησε στην παρουσίαση του βιβλίου του, δακρυσμένος: «ΚΥΡΙΟΙ, ΔΕΝ ΗΤΤΗΘΗΚΑΜΕ! ΠΡΟΔΩΘΗΚΑΜΕ!!!».
Ίσως, να αντιλαμβάνομαι σε κάποιο βαθμό την απόφασή σου να φύγεις, ίσως και όχι. Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να αποχωριστώ τον θείο Μιλτιάδη. Ίσως όμως και να μην μπορούσα πια να μιλώ για την προδοσία……
Όπου κι αν είσαι, θάθελα να σου πω πως για μας είσαι ένα παράδειγμα. Και δεν είναι κούφια λόγια. Και θα καταχραστώ πιθανόν και σκέψεις άλλων… Κάποιοι από μας, προλάβαμε και ταξιδέψαμε από το αεροδρόμιο της Λευκωσίας, κάναμε μπάνιο στις θάλασσες της Αμμοχώστου και λουστήκαμε από τον ήλιο της Κερύνειας. Αγαπήσαμε και αγαπάμε κάθε σπιθαμή κυπριακής ελληνικής γης, είτε ελεύθερης, είτε κατεχόμενης. Όλοι και όλες έχουμε αφήσει ένα κομμάτι μας εκεί.
Και εσύ αδερφέ μου Κώστα, σε πείσμα της πεζότητας των καιρών και των ανίερων συμφερόντων, μείνε εκεί. Στις σκέψεις και τις αξίες αυτές. Ευχαριστούμε για τη γνώση και τα τόσο γλαφυρά συναισθήματα.
Και τελειώνοντας την κατάχρηση του χρόνου – αλλά δεν θα μπορούσα να γράφω λιγότερα γι αυτό το συγκλονιστικό ανάγνωσμα – να επαναλάβω λεγόμενα του πατέρα μου: «Θα πας στο νησί μας, παιδί μου, όταν θα μπορεί το αεροπλάνο να προσγειωθεί στη Λευκωσία. Γιατί αυτό το αεροδρόμιο είναι δικό μας. Δικό μας! Ακούς ;»"
ΚΛΑΙΡΗ ΑΒΡΑΜΙΔΗ - κόρη του αείμνηστου Άγγελου Αβραμίδη, Υποδιοικητή της Α’ Μ.Κ., που εστάλη στην Κύπρο με την αποστολή “Νίκη” (Νοράτλας) και υπερασπίσθηκε το Διεθνές Αεροδρόμιο Λευκωσίας
Ευχαριστώ τον Άντρο Γεωργιάδη, για τη διήγησή του, την απλή, την αντικειμενική, την απονήρευτη σκέψη του…. Μέχρι που η σκέψη έγινε ερωτηματικά…..
Να σου πω Άντρο, μια κι εγώ σε γνώρισα τόσο καλά, μέσω του βιβλίου, τι ένιωσα, τι σκέφτηκα και τι αναρωτήθηκα. Κι αυτό, για να καταλάβεις τι μου προκάλεσε το διάβασμα.
Αρχικά, εσύ, ο πατέρας σου και ο θείος Μιλτιάδης, θείος όλων μας πλέον, μας βάλατε στο σπίτι σας και είδαμε τα γεγονότα της 15ης Ιουλίου, σφαιρικά, πλήρως και ανεπιτήδευτα. Τι σήμαιναν για όλους. Γιατί όπως είπε ο καλός μας φίλος Κώστας Δημητριάδης «Η Ιστορία διδάσκει, πως κανείς δεν διδάσκεται από αυτήν.» Μάθαμε πως κάποιοι προσπάθησαν πολύ, προκειμένου να κάνουν καλά τη δουλειά «ξένων αφεντάδων». Κάποιοι ήταν απλά ηθικά λίγοι και θανατηφόρα ανεπαρκείς….
Όπως και να έχει, όταν διαπράττονταν δολοφονικά λάθη, κάποιοι άλλοι, «εραστές» της γης της Κύπρου, πολέμησαν, αυτοσχεδίασαν πολεμώντας, έπεσαν, σηκώθηκαν, έπεσαν κι έμειναν εκεί, πολεμώντας να εμποδίσουν να μολυνθεί το άγιο χώμα, από την τούρκικη μπότα.
Είδα μέσα από τα μάτια σου, τις πρώτες μάχες, που ήταν καθοριστικές. Ήταν αφοπλιστικός ο τρόπος της περιγραφής σου, αναφορικά με την αυταπάρνηση των νέων παιδιών να δεχθούν, αυτό που ένας ψυχρός θεατής θα αποκαλούσε «αναπόφευκτο». Την προέλαση των τούρκων σε εδάφη ζεστά από το αίμα των πολεμιστών, την απίστευτη βαρβαρότητα, την άξεστη πρωτόγονη τακτική τους, όταν πολεμούσαν σε έναν πόλεμο που …δεν τους αφορούσε……
Ένοιωσα από τα λεγόμενά σου, πως εκείνο που ξεχωρίζει τον ΗΡΩΑ από τον απλό άνθρωπο είναι Η ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ Η ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΞΕΠΕΡΝΑ ΤΟ ΕΝΣΤΙΚΤΟ ΤΗΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ.
Λίγο μεροληπτικά – όπως θα μπορούσες να μου καταλογίσεις – ένοιωσα το σπαραγμό σου για τα παλικάρια της Α’ΜΚ, που ήταν η μόνη βοήθεια που έστειλε η μητροπολιτική Ελλάδα και που λειτούργησαν σαν ένα σώμα, όπου και όποτε τους ζητήθηκε. Κι όταν ο θείος Μιλτιάδης περιέγραψε τον Μανωλά, τον Μακρογκίκα και τον Άγγελό μου, ήταν σαν να τους έβλεπα.
Είδα τον τότε τχη Αλευρομάγειρο να συντονίζει ένα χάος και φαντάστηκα – ταπεινά πάντα – τον όρκο που έδωσαν, ο ίδιος και οι συμπολεμιστές του, στα Φυλακισμένα Μνήματα.
Έκλαψα, όπως έκλαψες κι εσύ και κλαις ακόμη τα παλικάρια της ΕΛΔΥΚ, για την άνιση, αυτοκτονική, επική τελευταία τους μάχη. Έτσι έκλαιγε και ο Γιάννης ο Κόλλιας (ο τελευταίος αξιωματικός που βγήκε από το στρατόπεδο) όταν μας το διηγείτο μια βραδιά.
Έκλαψε ένα ολόκληρο ακροατήριο όταν ο ΜΕΓΑΣ, ο ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΣ Σταυρουλόπουλος είπε την πρώτη φορά που μίλησε στην παρουσίαση του βιβλίου του, δακρυσμένος: «ΚΥΡΙΟΙ, ΔΕΝ ΗΤΤΗΘΗΚΑΜΕ! ΠΡΟΔΩΘΗΚΑΜΕ!!!».
Ίσως, να αντιλαμβάνομαι σε κάποιο βαθμό την απόφασή σου να φύγεις, ίσως και όχι. Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να αποχωριστώ τον θείο Μιλτιάδη. Ίσως όμως και να μην μπορούσα πια να μιλώ για την προδοσία……
Όπου κι αν είσαι, θάθελα να σου πω πως για μας είσαι ένα παράδειγμα. Και δεν είναι κούφια λόγια. Και θα καταχραστώ πιθανόν και σκέψεις άλλων… Κάποιοι από μας, προλάβαμε και ταξιδέψαμε από το αεροδρόμιο της Λευκωσίας, κάναμε μπάνιο στις θάλασσες της Αμμοχώστου και λουστήκαμε από τον ήλιο της Κερύνειας. Αγαπήσαμε και αγαπάμε κάθε σπιθαμή κυπριακής ελληνικής γης, είτε ελεύθερης, είτε κατεχόμενης. Όλοι και όλες έχουμε αφήσει ένα κομμάτι μας εκεί.
Και εσύ αδερφέ μου Κώστα, σε πείσμα της πεζότητας των καιρών και των ανίερων συμφερόντων, μείνε εκεί. Στις σκέψεις και τις αξίες αυτές. Ευχαριστούμε για τη γνώση και τα τόσο γλαφυρά συναισθήματα.
Και τελειώνοντας την κατάχρηση του χρόνου – αλλά δεν θα μπορούσα να γράφω λιγότερα γι αυτό το συγκλονιστικό ανάγνωσμα – να επαναλάβω λεγόμενα του πατέρα μου: «Θα πας στο νησί μας, παιδί μου, όταν θα μπορεί το αεροπλάνο να προσγειωθεί στη Λευκωσία. Γιατί αυτό το αεροδρόμιο είναι δικό μας. Δικό μας! Ακούς ;»"
ΚΛΑΙΡΗ ΑΒΡΑΜΙΔΗ - κόρη του αείμνηστου Άγγελου Αβραμίδη, Υποδιοικητή της Α’ Μ.Κ., που εστάλη στην Κύπρο με την αποστολή “Νίκη” (Νοράτλας) και υπερασπίσθηκε το Διεθνές Αεροδρόμιο Λευκωσίας
Το κυπριακό σημάδεψε έντονα τη γενιά μου,
Από μικρά παιδιά, μαθητές Γυμνασίου, στην έναρξη του ηρωικού αντιαποικιακού, αντιιμπεριαλιστικού - απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ συλλάβαμε αμέσως το νόημα του αγώνα και νοιώσαμε ότι ήρθε επιτέλους η στιγμή να ξεσκεπάσουμε την άθλιά αγγλική πολιτική αφού ενώ υποτίθεται ότι μας υμνούσε με το «Οι ήρωες πολεμούσαν σαν Έλληνες» του 40-44, φτάσαμε σύντομα στο «φερθείτε απέναντι στους Έλληνες σαν να βρίσκεστε σε κατεχόμενη χώρα» του Δεκέμβρη του 1944...
Και μετά από αυτό πάλι με την «ευγενική φροντίδα» των Άγγλων στον βροτολοιγό εμφύλιο του 1946-49 ο οποίος διέλυσε πλήρως την Ελλάδα και σκίασε τις λαμπρές σελίδες του 1940-41 στα πολεμικά μέτωπα και την μοναδική σε έκταση και βάθος Εθνική αντίσταση του 1941-44 ενάντια στην τριπλή ναζιστική και φασιστική κατοχή Γερμανών – Ιταλών και Βουλγάρων...
Κατεβήκαμε λοιπόν στους δρόμους της Αθήνας και όλης της Ελλάδας, χωρίς καμιά καθοδήγηση αλλά με μονή ώθηση να μοιάσουμε στα ηρωικά νιάτα και τους μαθητές της Κύπρου που έδιναν αθάνατα ραπίσματα στο ξεφτιλισμένο πρόσωπο της άλλοτε κραταιάς γηραιάς Αλβιόνος….
Είχαμε πολλούς λόγους γι αυτό.
Ο Σάββας Παύλου [1], κορυφαία πνευματική προσωπικότητα της Κύπρου, που μας αποχαιρέτησε πρόωρα πριν τρία χρόνια, είχε αντιληφθεί και ένα άλλο νόημα του ξεσηκωμού των Κυπρίων ενάντια στην αποικιοκρατία καθώς και το νόημα της συμπαράστασης του Ελληνικού Λαού.
Έγραφε «..έξη χρόνια μετά τον εμφύλιο [σ.σ. ο οποίος βαραίνει όλες τις πλευρές] ο Κυπριακός αγώνας κατόρθωσε να ενώσει τους Έλληνες, αριστερούς και δεξιούς σε έναν κοινό πατριωτικό αντιιμπεριαλιστικό σκοπό…»
Ο Κωνσταντίνος Δημητριάδης, ένας γνήσιος Πειραιώτης πατριώτης, κομματικά ανένταχτος, αλλά πολιτικά ενταγμένος στις αρχές της φιλοπατρίας – ελευθερίας- δημοκρατίας [και γι αυτό ίσως και πολύ παρεξηγημένος από τους άσχετους που δεν συγχωρούν τους ανεξαρτήτους κομματικά δημοκρατικούς πατριώτες…] εραστής της αλήθειας, μιας πολύ νεότερης από εμάς γενιάς έβαλε στόχο της ζωή του να βρει αυτή την αλήθεια, μέσα από τις δαιδαλώδεις αλληλοσυγκρουόμενες και εν πολλοίς ψευτοαληθοφανείς διηγήσεις και συγγραφείσες περιγραφές των τραγικών γεγονότων του 1974,
Έχει γράψει μέχρι το σημερινό τρία βιβλία για τα τότε γεγονότα και επίσης ένα για την τραγική απώλεια της Μικράς Ασίας.
Η αντικειμενική επιτυχία των βιβλίων του αποδεικνύεται στο ότι συγκέντρωσε κριτικές με πλήθος επαίνων αλλά επίσης και με πλήθος επικρίσεων….
Σήμερα μας προσφέρει ένα θαυμάσιο ιστορικό μυθιστόρημα όπου, pima vista, θα πούμε ότι είναι το πληρέστερο από όλα τα προηγούμενα ως προς τον στόχο που έχει βάλει δηλαδή την περιγραφή της αλήθειας και - χωρίς να είμαστε ειδικοί - πιστεύουμε ότι έχει και πλούσιες λογοτεχνικές αρετές οι οποίες είχαν φανεί και στα προηγούμενα βιβλία του.
Λέμε πληρέστερο γιατί με την μυθιστορηματική περιγραφή του προσπαθεί να μεταφέρει το κλίμα που επικρατούσε πρό και κατά την τραγική εκείνη εποχή χωρίς ο ίδιος να αφήνει να εννοηθεί ότι τάσσεται με καμία από τις καταστάσεις που περιγράφει. Πιστεύουμε ότι αυτό θα το αντιληφθούν οι αναγνώστες του βιβλίου , αδιάφορο αν κάποιοι που δεν θα το αντιληφθούν, θα του επιτεθούν εκ νέου.
Χρησιμοποιώντας ένα λογοτεχνικό τρύκ, κάτι που έκανε και για το βιβλίο του για την Μικρά Ασία, επιλέγει ως κεντρικό του ήρωα έναν κληρωτό Κύπριο στρατιώτη προ του Ιουλίου του 1974, και μέσω της προσωπικής του αφήγησης αλλά και μέσα στο οικογενειακό και φιλικό του περιβάλλον, αφήνει να εξελιχτούν όλα τα γεγονότα από το προδοτικό πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου μέχρι και την επάνοδο του από την αιχμαλωσία του στην Τουρκία .
Για τα τότε γεγονότα έχω διαβάσει πάνω από 500 βιβλία Ελλήνων και Τούρκων, Θα σταθώ σε δυο τουρκικά, το «Απόφαση –Απόβαση» το Αλη Μπιραντ και το «ο πασάς και ο στρατηγός» ενός τούρκου δημοσιογράφου, που ουσιαστικά είναι το πολεμικό ημερολόγιο του στρατηγού Ντεμιρελ, διοικητού των στρατευμάτων εισβολής. Από ελληνικής πλευράς θα σταθώ στο βιβλίο του Ταξιάρχου Γεωργίου Σέργη «Η μάχη της Κύπρου» που εκδοθηκε το 1995. Δεν αρνούμαι ότι υπάρχουν και άλλα σημαντικά. Όμως τα δυο βιβλία του Στρατηγού Ντεμιρελ [που μεταφέρθηκε μυθιστορηματικά από τούρκο δημοσιογράφο μετά τον θάνατο του στρατηγού] και το βιβλίο του Ταξιάρχου Σέργη τα θεωρώ τα πλεον αντικειμενικά, αν και του τούρκου δημοσιογράφου [δηλαδή του Ντεμιρελ] δεν μπορούσε να ελέγξουμε πλήρως την αξιοπιστία, όπως και την διαφαινόμενη προσπάθεια του να «απαλύνει κάπως» την τουρκική βαρβαρότητα.
Όποιος διαβάσει το βιβλίο του Κωνσταντίνου Δημητριάδη θα έχει ουσιαστικά πλήρη εικόνα της τραγωδίας, έστω και αν δεν γνωρίζει πρόσωπα και καταστάσεις που αναφέρονται στο βιβλίο.
Θα σταθώ ιδιαίτερα στο κεφάλαιο της αιχμαλωσίας στην Τουρκία.
Ίσως είναι και το πιο ενδιαφέρον γιατί είναι από τις ελάχιστες περιγραφές και το πιο σκοτεινό κεφάλαιο που από μόνο του έπρεπε να οδηγήσει της Τουρκία στο δικαστήριο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.. Μου θυμίζει ένα βιβλίο που διάβασα Εύελπις στην βιβλιοθήκη της Σχολής «Αιχμάλωτος στα χέρια των Τούρκων» αναφερόμενο στην Μικρά Ασία [του Σπανομανώλη].
Ε! λοιπόν, ότι διάβασα τότε Εύελπις 17 χρόνων για την συμπεριφορά των τούρκων το ξαναδιάβασα στο βιβλίο του Δημητριάδη. Ακριβώς η ίδια απάνθρωπη συμπεριφορά……
Ας είναι και αυτό προς γνώσιν των πολιτικών μας αλλά και του Ελληνικού Λαού και ιδιαίτερα όσων προσπαθούν να ωραιοποιήσουν την σύγχρονη Τουρκία,Θα ήθελα κλείνοντας να ευχαριστήσω τον Κωνσταντίνο Δημητριάδη για αυτή την μεγάλη του προσφορά και να προτρέψω όπως το βιβλίο διαβαστεί από τους αρμοδίους πολιτικούς και στρατιωτικούς μας, αλλά και τους απλούς πολίτες,
Μόνο κέρδος θα έχουν[1] μεταφέρω εδω απόσπασμα από την διαθήκη του Σάββα Παύλου και τις εντολές για την κηδεία του . «….Μόνο ένα πράγμα θα ζητήσω. Το φέρετρο να είναι καλυμμένο με την ελληνική σημαία. Παλιά, την εποχή των πολιτικών μου δραστηριοτήτων μιλούσα ότι μαζί με την ελληνική σημαία θα ήθελα και μια μαυροκόκκινη άλλη, ένδειξη των αντιεξουσιαστικών μου πεποιθήσεων και του πολιτικού μου ριζοσπαστισμού. Ανοησίες. Στην Κύπρο η ελληνική σημαία τα λέει όλα, είναι η πιο αντιεξουσιαστική και ριζοσπαστική πράξη. Στον θανατόπνοο τουρκικό επεκτατισμό, στη δουλοφροσύνη, στη μιζέρια και στην κακομοιριά, στην κουτοπονηριά των νεοκυπρίων και στην αλλοτρίωση πολλών Ελλαδιτών, στις πλεκτάνες των Άγγλων και του διεθνούς παράγοντα, η ελληνική σημαία συμπυκνώνει την έννοια της αντίστασης, της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας. Μόνον, λοιπόν, αυτά. Η ελληνική σημαία και η νεκρώσιμος ακολουθία της Ορθοδόξου ημών Εκκλησίας…..»
Αθήνα 6 Σεπτεμβρίου 2019ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΛΕΥΡΟΜΑΓΕΙΡΟΣ Αντγος ε.α. -Επίτιμος Γεν.Επιθ.Στρατού -
Διοικητής 336 ΤΕ και επικεφαλής των δυνάμεων αμύνης ΒΔ Λευκωσίας κατά τον “Αττίλα ΙΙ”
Από μικρά παιδιά, μαθητές Γυμνασίου, στην έναρξη του ηρωικού αντιαποικιακού, αντιιμπεριαλιστικού - απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ συλλάβαμε αμέσως το νόημα του αγώνα και νοιώσαμε ότι ήρθε επιτέλους η στιγμή να ξεσκεπάσουμε την άθλιά αγγλική πολιτική αφού ενώ υποτίθεται ότι μας υμνούσε με το «Οι ήρωες πολεμούσαν σαν Έλληνες» του 40-44, φτάσαμε σύντομα στο «φερθείτε απέναντι στους Έλληνες σαν να βρίσκεστε σε κατεχόμενη χώρα» του Δεκέμβρη του 1944...
Και μετά από αυτό πάλι με την «ευγενική φροντίδα» των Άγγλων στον βροτολοιγό εμφύλιο του 1946-49 ο οποίος διέλυσε πλήρως την Ελλάδα και σκίασε τις λαμπρές σελίδες του 1940-41 στα πολεμικά μέτωπα και την μοναδική σε έκταση και βάθος Εθνική αντίσταση του 1941-44 ενάντια στην τριπλή ναζιστική και φασιστική κατοχή Γερμανών – Ιταλών και Βουλγάρων...
Κατεβήκαμε λοιπόν στους δρόμους της Αθήνας και όλης της Ελλάδας, χωρίς καμιά καθοδήγηση αλλά με μονή ώθηση να μοιάσουμε στα ηρωικά νιάτα και τους μαθητές της Κύπρου που έδιναν αθάνατα ραπίσματα στο ξεφτιλισμένο πρόσωπο της άλλοτε κραταιάς γηραιάς Αλβιόνος….
Είχαμε πολλούς λόγους γι αυτό.
Ο Σάββας Παύλου [1], κορυφαία πνευματική προσωπικότητα της Κύπρου, που μας αποχαιρέτησε πρόωρα πριν τρία χρόνια, είχε αντιληφθεί και ένα άλλο νόημα του ξεσηκωμού των Κυπρίων ενάντια στην αποικιοκρατία καθώς και το νόημα της συμπαράστασης του Ελληνικού Λαού.
Έγραφε «..έξη χρόνια μετά τον εμφύλιο [σ.σ. ο οποίος βαραίνει όλες τις πλευρές] ο Κυπριακός αγώνας κατόρθωσε να ενώσει τους Έλληνες, αριστερούς και δεξιούς σε έναν κοινό πατριωτικό αντιιμπεριαλιστικό σκοπό…»
Ο Κωνσταντίνος Δημητριάδης, ένας γνήσιος Πειραιώτης πατριώτης, κομματικά ανένταχτος, αλλά πολιτικά ενταγμένος στις αρχές της φιλοπατρίας – ελευθερίας- δημοκρατίας [και γι αυτό ίσως και πολύ παρεξηγημένος από τους άσχετους που δεν συγχωρούν τους ανεξαρτήτους κομματικά δημοκρατικούς πατριώτες…] εραστής της αλήθειας, μιας πολύ νεότερης από εμάς γενιάς έβαλε στόχο της ζωή του να βρει αυτή την αλήθεια, μέσα από τις δαιδαλώδεις αλληλοσυγκρουόμενες και εν πολλοίς ψευτοαληθοφανείς διηγήσεις και συγγραφείσες περιγραφές των τραγικών γεγονότων του 1974,
Έχει γράψει μέχρι το σημερινό τρία βιβλία για τα τότε γεγονότα και επίσης ένα για την τραγική απώλεια της Μικράς Ασίας.
Η αντικειμενική επιτυχία των βιβλίων του αποδεικνύεται στο ότι συγκέντρωσε κριτικές με πλήθος επαίνων αλλά επίσης και με πλήθος επικρίσεων….
Σήμερα μας προσφέρει ένα θαυμάσιο ιστορικό μυθιστόρημα όπου, pima vista, θα πούμε ότι είναι το πληρέστερο από όλα τα προηγούμενα ως προς τον στόχο που έχει βάλει δηλαδή την περιγραφή της αλήθειας και - χωρίς να είμαστε ειδικοί - πιστεύουμε ότι έχει και πλούσιες λογοτεχνικές αρετές οι οποίες είχαν φανεί και στα προηγούμενα βιβλία του.
Λέμε πληρέστερο γιατί με την μυθιστορηματική περιγραφή του προσπαθεί να μεταφέρει το κλίμα που επικρατούσε πρό και κατά την τραγική εκείνη εποχή χωρίς ο ίδιος να αφήνει να εννοηθεί ότι τάσσεται με καμία από τις καταστάσεις που περιγράφει. Πιστεύουμε ότι αυτό θα το αντιληφθούν οι αναγνώστες του βιβλίου , αδιάφορο αν κάποιοι που δεν θα το αντιληφθούν, θα του επιτεθούν εκ νέου.
Χρησιμοποιώντας ένα λογοτεχνικό τρύκ, κάτι που έκανε και για το βιβλίο του για την Μικρά Ασία, επιλέγει ως κεντρικό του ήρωα έναν κληρωτό Κύπριο στρατιώτη προ του Ιουλίου του 1974, και μέσω της προσωπικής του αφήγησης αλλά και μέσα στο οικογενειακό και φιλικό του περιβάλλον, αφήνει να εξελιχτούν όλα τα γεγονότα από το προδοτικό πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου μέχρι και την επάνοδο του από την αιχμαλωσία του στην Τουρκία .
Για τα τότε γεγονότα έχω διαβάσει πάνω από 500 βιβλία Ελλήνων και Τούρκων, Θα σταθώ σε δυο τουρκικά, το «Απόφαση –Απόβαση» το Αλη Μπιραντ και το «ο πασάς και ο στρατηγός» ενός τούρκου δημοσιογράφου, που ουσιαστικά είναι το πολεμικό ημερολόγιο του στρατηγού Ντεμιρελ, διοικητού των στρατευμάτων εισβολής. Από ελληνικής πλευράς θα σταθώ στο βιβλίο του Ταξιάρχου Γεωργίου Σέργη «Η μάχη της Κύπρου» που εκδοθηκε το 1995. Δεν αρνούμαι ότι υπάρχουν και άλλα σημαντικά. Όμως τα δυο βιβλία του Στρατηγού Ντεμιρελ [που μεταφέρθηκε μυθιστορηματικά από τούρκο δημοσιογράφο μετά τον θάνατο του στρατηγού] και το βιβλίο του Ταξιάρχου Σέργη τα θεωρώ τα πλεον αντικειμενικά, αν και του τούρκου δημοσιογράφου [δηλαδή του Ντεμιρελ] δεν μπορούσε να ελέγξουμε πλήρως την αξιοπιστία, όπως και την διαφαινόμενη προσπάθεια του να «απαλύνει κάπως» την τουρκική βαρβαρότητα.
Όποιος διαβάσει το βιβλίο του Κωνσταντίνου Δημητριάδη θα έχει ουσιαστικά πλήρη εικόνα της τραγωδίας, έστω και αν δεν γνωρίζει πρόσωπα και καταστάσεις που αναφέρονται στο βιβλίο.
Θα σταθώ ιδιαίτερα στο κεφάλαιο της αιχμαλωσίας στην Τουρκία.
Ίσως είναι και το πιο ενδιαφέρον γιατί είναι από τις ελάχιστες περιγραφές και το πιο σκοτεινό κεφάλαιο που από μόνο του έπρεπε να οδηγήσει της Τουρκία στο δικαστήριο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.. Μου θυμίζει ένα βιβλίο που διάβασα Εύελπις στην βιβλιοθήκη της Σχολής «Αιχμάλωτος στα χέρια των Τούρκων» αναφερόμενο στην Μικρά Ασία [του Σπανομανώλη].
Ε! λοιπόν, ότι διάβασα τότε Εύελπις 17 χρόνων για την συμπεριφορά των τούρκων το ξαναδιάβασα στο βιβλίο του Δημητριάδη. Ακριβώς η ίδια απάνθρωπη συμπεριφορά……
Ας είναι και αυτό προς γνώσιν των πολιτικών μας αλλά και του Ελληνικού Λαού και ιδιαίτερα όσων προσπαθούν να ωραιοποιήσουν την σύγχρονη Τουρκία,Θα ήθελα κλείνοντας να ευχαριστήσω τον Κωνσταντίνο Δημητριάδη για αυτή την μεγάλη του προσφορά και να προτρέψω όπως το βιβλίο διαβαστεί από τους αρμοδίους πολιτικούς και στρατιωτικούς μας, αλλά και τους απλούς πολίτες,
Μόνο κέρδος θα έχουν[1] μεταφέρω εδω απόσπασμα από την διαθήκη του Σάββα Παύλου και τις εντολές για την κηδεία του . «….Μόνο ένα πράγμα θα ζητήσω. Το φέρετρο να είναι καλυμμένο με την ελληνική σημαία. Παλιά, την εποχή των πολιτικών μου δραστηριοτήτων μιλούσα ότι μαζί με την ελληνική σημαία θα ήθελα και μια μαυροκόκκινη άλλη, ένδειξη των αντιεξουσιαστικών μου πεποιθήσεων και του πολιτικού μου ριζοσπαστισμού. Ανοησίες. Στην Κύπρο η ελληνική σημαία τα λέει όλα, είναι η πιο αντιεξουσιαστική και ριζοσπαστική πράξη. Στον θανατόπνοο τουρκικό επεκτατισμό, στη δουλοφροσύνη, στη μιζέρια και στην κακομοιριά, στην κουτοπονηριά των νεοκυπρίων και στην αλλοτρίωση πολλών Ελλαδιτών, στις πλεκτάνες των Άγγλων και του διεθνούς παράγοντα, η ελληνική σημαία συμπυκνώνει την έννοια της αντίστασης, της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας. Μόνον, λοιπόν, αυτά. Η ελληνική σημαία και η νεκρώσιμος ακολουθία της Ορθοδόξου ημών Εκκλησίας…..»
Αθήνα 6 Σεπτεμβρίου 2019ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΛΕΥΡΟΜΑΓΕΙΡΟΣ Αντγος ε.α. -Επίτιμος Γεν.Επιθ.Στρατού -
Διοικητής 336 ΤΕ και επικεφαλής των δυνάμεων αμύνης ΒΔ Λευκωσίας κατά τον “Αττίλα ΙΙ”
“Κύριε Δημητριαδη,
Σχεδόν ολοκλήρωσα το βιβλίο σας που το προμηθεύτηκα από τον από παλιό φίλο Γ.Γιαννακενα στο Ζάππειο.
Δεν θα κάνω ούτε κριτική, ούτε βιβλιοπαρουσίαση.
Θα σας γράψω μονο 2 λόγια.
Στην αρχή όταν είδα τον τίτλο ως μυθιστόρημα είχα ένα ενδοιασμό για το κείμενο.
ΟΜΩΣ με αυτό τον αριστοτεχνικό τρόπο μας παραθέτετε:
α·Το μεγαλείο και την πολεμική αρετή των Διοικητών, των Αξιωματικών και των Οπλιτών που πολέμησαν ηρωικά και μόνοι.
β. Τους επίορκους που πέταξαν τα όπλα και δεν πολέμησαν.
γ. Την προδοσία και του προδότες οι οποίοι ήσαν και είναι διαχρονικοί και όχι της δεδομένης περιόδου του πραξικοπήματος και της εισβολής, αλλά και πολύ πριν από αυτά τα γεγονότα και έως της σημερον.
δ.Τους αγνούς Έλληνες και Ιδεολόγους που παντα πίστευαν και πιστευουν και θα πιστεύουν ες αεί, στην αιώνια Ελλάδα.
ΤΕΛΟΣ ΩΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΣ ΝΑ ΤΟΝΙΣΩ ΟΤΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΘΕΣΗ ΤΩΝ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ ΑΠΟ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΙΑΚΗΣ ΠΛΕΥΡΑΣ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΑΤΕ ΣΤΙΣ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΣ ΣΑΣ ΟΡΟΥΣ ΚΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΥΣ ΠΟΥ ΣΤΗΡΙΖΟΝΤΑΙ ΣΤΗ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΟΡΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΤΑΚΤΙΚΗ.
ΘΕΡΜΑ ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ”
Γ. ΓΙΑΓΚΟΥ - Υπτγος (ε.α.)
Σχεδόν ολοκλήρωσα το βιβλίο σας που το προμηθεύτηκα από τον από παλιό φίλο Γ.Γιαννακενα στο Ζάππειο.
Δεν θα κάνω ούτε κριτική, ούτε βιβλιοπαρουσίαση.
Θα σας γράψω μονο 2 λόγια.
Στην αρχή όταν είδα τον τίτλο ως μυθιστόρημα είχα ένα ενδοιασμό για το κείμενο.
ΟΜΩΣ με αυτό τον αριστοτεχνικό τρόπο μας παραθέτετε:
α·Το μεγαλείο και την πολεμική αρετή των Διοικητών, των Αξιωματικών και των Οπλιτών που πολέμησαν ηρωικά και μόνοι.
β. Τους επίορκους που πέταξαν τα όπλα και δεν πολέμησαν.
γ. Την προδοσία και του προδότες οι οποίοι ήσαν και είναι διαχρονικοί και όχι της δεδομένης περιόδου του πραξικοπήματος και της εισβολής, αλλά και πολύ πριν από αυτά τα γεγονότα και έως της σημερον.
δ.Τους αγνούς Έλληνες και Ιδεολόγους που παντα πίστευαν και πιστευουν και θα πιστεύουν ες αεί, στην αιώνια Ελλάδα.
ΤΕΛΟΣ ΩΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΣ ΝΑ ΤΟΝΙΣΩ ΟΤΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΘΕΣΗ ΤΩΝ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ ΑΠΟ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΙΑΚΗΣ ΠΛΕΥΡΑΣ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΑΤΕ ΣΤΙΣ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΣ ΣΑΣ ΟΡΟΥΣ ΚΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΥΣ ΠΟΥ ΣΤΗΡΙΖΟΝΤΑΙ ΣΤΗ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΟΡΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΤΑΚΤΙΚΗ.
ΘΕΡΜΑ ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ”
Γ. ΓΙΑΓΚΟΥ - Υπτγος (ε.α.)
"Τι ξέρουμε μέχρι σήμερα για την τουρκική εισβολή στην Κύπρο; Τα πάντα. Δηλαδή όσα μας έχουν σερβίρει. Ότι η κακιά χούντα πρόδωσε την Κύπρο και ήρθε ο καλός Καραμανλής και τα διόρθωσε. Ότι η επίσης κακιά χούντα είχε αφήσει την Εθνική Φρουρά άοπλη. Ότι μόλις αποκαταστάθηκε η δημοκρατία στην Ελλάδα έγινε εκεχειρία, την οποία σεβάστηκαν οι Τούρκοι κ.λπ. κ.λπ. Είναι έτσι όμως; Έχουν πει ότι είναι δύσκολο να διαβάζει κανείς ιστορία. Ίσως έχουν δίκιο. Οι μονότονες αφηγήσεις, η ατέλειωτη παράθεση ημερομηνιών, Διασκέψεων, Αποφάσεων κ.λπ. κουράζουν και ενίοτε απωθούν. Και πράγματι, σε μεγάλο ποσοστό έτσι είναι. Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο, με τα βιβλία του κ. Δημητριάδη. Είχα την τύχη να τα διαβάσω όλα και έχω ξεκάθαρη γνώμη. Με μία στρωτή αφήγηση, χωρίς άλματα πίσω - μπρος και το σπουδαιότερο, χωρίς σοβαροφάνεια και επιστημονικοφάνεια, παρουσιάζει την ιστορία με απόλυτη προσήλωση στην αλήθεια, χρησιμοποιώντας, όπως πάντα, την σωστή στρατιωτική ορολογία. Είναι σαν να διαβάζεις της γιαγιάς τα παραμύθια, που όμως, μόνο παραμύθια δεν είναι, καίτοι ο ίδιος χαρακτηρίζει το έργο του ως «Ιστορικό μυθιστόρημα». Ένα παραμύθι που το αφηγείται ο μετανάστης σήμερα στην Αυστραλία Άντρος Γεωργιάδης, που τότε πολέμησε με το 251 ΤΠ αντιμετωπίζοντας την τουρκική εισβολή στις ακτές της Κερύνειας. Με το 251 ΤΠ! Το Τάγμα του Αντισυνταγματάρχου Παύλου Κουρούπη, που ήταν από τους πρώτους νεκρούς της εισβολής… Το τελευταίο βιβλίο του κ. Δημητριάδη με τίτλο: «Τότε που ήλθαν οι βάρβαροι…» (Εκδ. Πελασγός. Ι. Γιαννάκενα), τολμά και αγγίζει θέματα ταμπού. Θέματα, τα οποία σχεδόν απαγορεύεται να αγγίξεις, διότι αν το κάνεις, διαπράττεις… προδοσία. Και διαπράττεις, προδοσία, διότι τολμάς και λες ότι σάμπως τα πράγματα δεν έγιναν έτσι όπως μας τα παρουσιάζει η προπαγάνδα, 45 χρόνια τώρα. Σάμπως μερικοί «Εθνάρχες», δεν ήταν και τόσο «Εθνάρχες». Μέσα από το βιβλίο, ξαναθυμόμαστε τον όρκο της «Φανερωμένης», που καταπατήθηκε. Ρίχνεται επί τέλους φως, στα περίφημα γεγονότα της Κοφίνου της 15ης Νοεμβρίου του 1967, που οδήγησαν στην απόσυρση της περίφημης Μεραρχίας από την Κύπρο. Ποιοί τα προκάλεσαν και με ποιόν σκοπό; Μέσα από μία «ζωηρή» συζήτηση, μεταξύ του πατέρα του Άντρου Νεόφυτου και του γυναικάδελφού του (κουνιάδου) Μιλτιάδη, ξεδιπλώνεται γλαφυρότατα όλη η σύγχρονη ιστορία της Κύπρου. Πόσοι γνωρίζουν ότι ο Μακάριος είχε εγκαταλείψει στο έλεος της την Εθνική Φρουρά (ΕΦ), ενώ αντιθέτως είχε δημιουργήσει το «Εφεδρικό Σώμα» (ΕΣ), για να προφυλάξει το πολίτευμα από αυτούς που το επιβουλεύονταν…. Και ενώ η ΕΦ είχε εγκαταλειφθεί το ΕΣ, ήταν πλήρως επανδρωμένο και άρτια εξοπλισμένο με τελευταίου τύπου τσεχοσλοβάκικα όπλα. Πόσοι γνωρίζουν ότι ο διοικητής του Συντάγματος της Κερύνειας απαγόρευσε στον υπολοχαγό του Μηχανικού να στρώσει ναρκοπέδια την νύχτα της 20 προς 21 Ιουλίου στα παράλια της Κερύνειας ενώ είχε έλθει εκεί γι’ αυτό τον σκοπό με διαταγή του ΓΕΕΦ; Είναι γεγονός, ότι κάτι κινήθηκε εκείνο το βράδυ στην Κύπρο. Είναι όμως επίσης γεγονός, ότι κάτι άλλο το φρέναρε. Τα γεγονότα εξελίσσονται βραδύτατα από πλευράς τούρκων, οι οποίοι μπροστά τους έχουν μόνο το 251 Τάγμα Πεζικού του Κουρούπη και 3 Μονάδες καταδρομών, οι οποίοι περιέργως εκτελούν αποστολές πεζικού (επίθεση, άμυνα κ.λπ.) και όχι καταδρομικές ενέργειες (προσβολές στόχων, ενέδρες κ.λπ.). Είναι χαρακτηριστικό, ότι και οι τρεις αυτές μονάδες, αποσύρθηκαν την δεύτερη μέρα (21 Ιουλίου), αφού ουδέποτε αφίχθηκαν τα αναμενόμενα 3 Τάγματα Πεζικού, όπως είχε σχεδιασθεί, για αντικατάστασή τους, ενώ επί δύο ημέρες το 251 ΤΠ ενεργούσε αυτοβούλως χωρίς οδηγίες ή ενισχύσεις. Και ξαφνικά, στις 23 Ιουλίου, υπογράφεται εκεχειρία, η οποία όμως για μεν τους Τούρκους σημαίνει «Προχωρείτε» για δε του Έλληνες «Όπλα δεσμευμένα και μην προκαλείτε». Ούτε αυτό το ξέραμε. Ο κ. Δημητριάδης, δια στόματος του στρατιώτη Γεωργιάδη, παραθέτει 24 αμείλικτα ερωτήματα, στα οποία, φευ, ουδέποτε θα δοθεί πειστική απάντηση, ενώ ο Μιλτιάδης, θείος του Γεωργιάδη, αναρωτιέται: «Λέω, μήπως κάποιοι αποφάσισαν να διχοτομήσουν την Κύπρο και είπαν στους Τούρκους ‘’ορμάτε’’ και στους δικούς μας ‘’μην αντιδράτε;’’» και λίγο παρακάτω: «Κάποιοι δικοί μας ενήργησαν σαν να μην ήθελαν οι Τούρκοι ν’ αποτύχουν». Δύστυχε θείε Μιλτιάδη! Ποιος θα σου πει την αλήθεια; Αλήθεια πόσοι από μας γνωρίζουν ότι κατόπιν εντολής «άνωθεν» επεστράφη στους Τούρκους και μάλιστα άνευ ανταλλαγμάτων το καταληφθέν από της ΕΛΔΥΚ στρατόπεδο της ΤΟΥΡΔΥΚ; Μέχρι και το Λαντ Ρόβερ του Αρχηγού του ΓΕΕΦ ανατινάχθηκε αλλά η παγία εντολή ήταν μία λέξη. Μία μαγική λέξη: «Αυτοσυγκράτηση». Αν αυτό δεν είναι προδοσία, τότε τι; Και οι απορίες του Άντρου συνεχίζονται βουνό μεν, αναπάντητες δε: «Και τους (εξ΄ Ελλάδος) Καταδρομείς πού τους έβαλαν;». Και απαντά οι θείος Μιλτιάδης: «Άντρο αυτό δεν μου άρεσε. Τους έβαλαν εφεδρεία στο ΓΕΕΦ. Αντί να τους στείλουν τα βράδια σε καταδρομικές επιχειρήσεις στα μετόπισθεν των Τούρκων τους έβαλαν… εφεδρεία, που σημαίνει ‘’κάθισε εκεί σε μια μεριά και θα δούμε’’». Και βέβαια, πάντα ισχύει αυτό που έλεγε η γιαγιά του Άντρου: «Ο Τούρκος και γεφύρι σαν γενεί πάνω του μην πατήσεις». Πολύ περισσότερο μη γίνεις… κουμπάρος του ή χορέψεις ζεϊμπέκικο μαζί του…. Μερικές καυτές ερωτήσεις, που ουδείς τολμά να ξεστομίσει, όμως ο κ.Δημητριάδης δεν φοβάται να βροντοφωνάξει: α. «Πού πήγαν οι 50.000 Ελληνοκύπριοι που μπορούσαν να κρατήσουν όπλο, αλλά εξαφανίστηκαν πάνω στο Τρόοδος;» β. Πώς σκοτώθηκε ο διοικητής της 173 ΜΑ/ΤΠΒ, αντισυνταγματάρχης Μανώλης Χατζηδάκης; Ποιος οδήγησε την τουρκική αεροπορία πάνω από το σπίτι, ανάμεσα σε τόσα άλλα, που βρισκόταν οι Χατζηδάκης; γ. Πώς εξηγείται η στάση των «ειρηνευτών» ΟΗΕδων: (1). Να διευκολύνουν του Τούρκους να περάσουν την διάβαση της Αγύρτας; (2). Οι Καναδοί ΟΗΕδες να χτυπούν μαζί με τους Τούρκους τους λοκατζήδες μας στο αεροδρόμιο της Λευκωσίας; (3). Να κατευθύνουν του Τούρκους πάνω στον Χατζηδάκη; Και ξανά και ξανά το ερώτημα: «Ποιοί μας πούλησαν;», αλλά και πώς μπλέχτηκε ο Σαμψών σε όλα αυτά; Θα απαντήσει κάποιος στο ερώτημα, πώς ενώ οι ήρωες πολεμούσαν με ελάχιστα πυρομαχικά με νύχια και με δόντια να κρατήσουν του Τούρκους, βρέθηκαν στην Αρχιεπισκοπή (!!!), στο Εφεδρικό και στο Μετόχι του Κύκκου (!!!) χιλιάδες σφαίρες για τσέχικα όπλα; Θα βουλώσουν επιτέλους τα στόματα όσων ισχυρίζονται ότι οι εξ’ Ελλάδος Αξιωματικοί και Στρατιώτες δεν πολέμησαν στην Κύπρο; Θα τους βοηθήσει σ΄ αυτό το ξέσπασμα του Άντρου, που είδαν πολλά τα μάτια του, αλλά θα τους προβληματίσει (θα τους προβληματίσει άραγε;) ότι κάποιοι «ήταν μιλημένοι και ήθελαν τους Τούρκους να πετυχαίνουν την αποστολή τους»; Ποιοι άραγε; Θα πει κάποιος στο αιχμάλωτο λοχία ΕΛΔΥΚάριο, ότι έχει άδικο όταν λέει: «Κάποιοι ‘’δικοί μας’’ ήθελαν να καταληφθεί το στρατόπεδο»; Εκείνες τις τραγικές ημέρες ακούστηκε, μέσα στα χιλιάδες ψέματα, ότι οι Τούρκοι είχαν αποκλείσει την Κύπρο από θαλάσσης. Όμως ο λοκατζής συνταγματάρχης Παπαποστόλου, έκανε ανενόχλητος βόλτες στη Μεσόγειο με το οχηματαγωγό «Ρέθυμνο», μεταφέροντας το 573 ΤΠ και 500 Κυπρίους φοιτητές που πήγαιναν στην Κύπρο να πολεμήσουν. Και οι απορίες να διατυπώνονται σωρηδόν. Και οι απαντήσεις να μην έρχονται. Όπως: «Ποιος διέταξε να εκκενωθεί χωρίς αντίσταση η Αμμόχωστος;» Αυτοί που τρέμουν την υπεροπλία της Τουρκίας, ας διαβάσουν τον τρόπο που η ψυχή νικάει την ύλη, όταν ένα απαρχαιωμένο αντιαρματικό, σταματά τα υπερσύγχρονα τουρκικά άρματα. Έχουμε ακούσει για ηρωισμούς Ελλήνων στις διάφορες μάχες. Για τον λοχαγό του Μηχανικού Σωτήρη Σταυριανάκο τι έχουμε ακούσει; Πώς όμως πολέμησε και πώς περιφρόνησε όλους τους κανόνες της μάχης αυτός ο ήρωας; Διότι, σε κανένα στρατιωτικό εγχειρίδιο δεν αναφέρεται ότι σκαρφαλώνεις στο τούρκικο άρμα, βουτάς τον οδηγό από την ανοιχτή θυρίδα και τον σέρνεις έξω, και τον εκτελείς. Εκτός και αν είσαι ο Σταυριανάκος. Και βέβαια, δεν περιμέναμε τους τούρκους να μας επιβεβαιώσουν ότι ο Μακάριος κάλεσε την εγγυήτρια δύναμη Τουρκία να επέμβει στην Κύπρο. Θα πρέπει όμως να ξαναπούμε, ότι η Εθνική Φρουρά είχε τελείως εγκαταλειφθεί από τον Μακάριο και ότι οι Λοκατζήδες επί παραδείγματι πολέμησαν με απαρχαιωμένα και προβληματικά όπλα. Τα στεν, τα μαρτίνια, τα μπρέν, οι όλμοι που δεν έσκαγαν, τα άρματα που καννιβαλίζαμε, οι τορπιλάκατοι με την μειωμένη ταχύτητα, οι ασύρματοι που δεν λειτουργούσαν, ήταν όλα ευθύνη του «εις και μόνος». Του Μακάριου… Από όλη την αφήγηση καταρρίπτεται και ακόμη ένας μύθος. Δεν υπήρξε «Αττίλας Ι» και «Αττίλας ΙΙ», αφού την εκεχειρία της 22 Ιουλίου 1974 μόνο οι Έλληνες εφάρμοσαν, ενώ οι Τούρκοι την χρησιμοποίησαν για να προωθήσουν και πολύ μάλιστα, τις θέσεις τους. Και γιατί να πιστέψουμε τον Δημητριάδη; Ίσως αναρωτηθούν μερικοί. Μα δεν τα βγάζει από την κοιλιά του ο άνθρωπος. Όσα γράφει είναι επιτομή των όσων κατά καιρούς κρυφά έχουν δει το φως (ή το ημίφως) της δημοσιότητας. Τέλος, εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα «Συμπεράσματα και οι Διαπιστώσεις», του συγγραφέα, που συνοψίζονται στην φράση: «Δικαιολογίες δεν χωρούν για κανένα τους… Είτε χουντικούς, είτε Μεταπολιτευτικούς πολιτικούς, είτε για τον Αρχιεπίσκοπο. Η πατρίδα μου διχοτομήθηκε, ο μισός λαός της προσφυγοποιήθηκε, θρηνήσαμε χιλιάδες θύματα, αλλά με ευθύνη όλων των Κυβερνήσεων μετά το 1974, δεν τιμωρήθηκε κανείς! Απολύτως κανείς… Γιατί Θεέ μου;». Εντυπωσιάζει το γεγονός ότι μετά την Μεταπολίτευση και για μεγάλο διάστημα, πρωτοπαλίκαρα της χούντας παρέμειναν στα καίρια πόστα τους. Γιατί άραγε; Αυτοί δεν ήταν προδότες; Ίσως όχι… Όλα «εξετάσθηκαν» επιδερμικά. Με «μαύρο πρόβατο», μόνο την Χούντα. Όλοι τα άλλα έγιναν καλά. Και ότι η «Κύπρος κείται μακράν» ήταν σωστό, και ότι η Εθνοφρουρά είχε μείνει άοπλη και ανοργάνωτη ήταν άνευ σημασίας και ότι ουδέν πολεμικό σχέδιο εφαρμόστηκε ήταν φυσιολογικό και ότι χιλιάδες «χέρια» ανέβηκαν στο Τρόοδος αποφεύγοντας να πολεμήσουν ήταν αναμενόμενο και η επίκληση των εγγυητριών δυνάμεων για επέμβαση στη Κύπρο, ήταν περίπου επιβεβλημένο. Ψέματα, ψέματα, ψέματα Και για να κλείσουμε. Όποιος θέλει να συνεχίσει να ζει και να νανουρίζεται με το παραμύθι που του σερβίρεται από την Μεταπολίτευση και δώθε και να κοιμάται μακαρίως, καλύτερα να μη διαβάσει το βιβλίο, διότι δεν θα ξανακοιμηθεί. Αν όμως κάποιος θέλει να μάθει την αλήθεια, πρέπει να αγοράσει το βιβλίο και να το έχει κάτω από το προσκέφαλό του, για να μη «ξανακοιμηθεί»… ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΠΟΛΩΣΗΣ - Υπτγος ε.α.
"Αγαπητέ φίλε Κώστα
Στο έχω ξαναπεί κι άλλες φορές ότι η δουλειά που έχεις κάνει εσύ για το 74 είναι η πιο ακριβής πιο λεπτομερής και πιο αντικειμενική που έχω διαβάσει μέχρι σήμερα διότι όπως γνωρίζεις σαν βετεράνος του πολέμου πέραν του ότι γνωρίζω πρόσωπα και πράγματα τα οποία τα έζησα έψαξα και εγώ πολύ από τη μεριά μου το θέμα.
Πραγματικά νιώθω πολύ ωραία γνωρίζοντας τα φιλικά σου αισθήματα προς το πρόσωπό μου μιας και είσαι ένας άνθρωπος ο οποίος ενδιαφέρθηκε να μάθει την αλήθεια και μόνο αυτή και να τη μοιράσει σε όλο τον κόσμο.
Το νέο σου βιβλίο πραγματικά αν και έζησα εκείνη την εποχή, με καθήλωσε και με έκανε ακόμα μία φορά να αναλογιστώ πως πραγματικά οι Τούρκοι δεν κέρδισαν τον πόλεμο αλλά εμείς το χάσαμε και τον χάσαμε όπως το λες από προδοσία και από ανικανότητα, παρά τον ηρωικό αγώνα των λίγων ενάντια στους πολλούς.
Σε ευχαριστώ και πάλι για αυτό σου το έργο που τιμάει τη μνήμη των νεκρών μας και δίνει και σε μας που κοιτάξαμε τον Αττίλα στα μάτια την ικανοποίηση ότι ο αγώνας μας δεν θα ξεχαστεί."
ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΣ - βετεράνος Λοχίας (ΠΖ) της ΕΛΔΥΚ, μαχητής στην Μάχη του Κιόνελι.
Στο έχω ξαναπεί κι άλλες φορές ότι η δουλειά που έχεις κάνει εσύ για το 74 είναι η πιο ακριβής πιο λεπτομερής και πιο αντικειμενική που έχω διαβάσει μέχρι σήμερα διότι όπως γνωρίζεις σαν βετεράνος του πολέμου πέραν του ότι γνωρίζω πρόσωπα και πράγματα τα οποία τα έζησα έψαξα και εγώ πολύ από τη μεριά μου το θέμα.
Πραγματικά νιώθω πολύ ωραία γνωρίζοντας τα φιλικά σου αισθήματα προς το πρόσωπό μου μιας και είσαι ένας άνθρωπος ο οποίος ενδιαφέρθηκε να μάθει την αλήθεια και μόνο αυτή και να τη μοιράσει σε όλο τον κόσμο.
Το νέο σου βιβλίο πραγματικά αν και έζησα εκείνη την εποχή, με καθήλωσε και με έκανε ακόμα μία φορά να αναλογιστώ πως πραγματικά οι Τούρκοι δεν κέρδισαν τον πόλεμο αλλά εμείς το χάσαμε και τον χάσαμε όπως το λες από προδοσία και από ανικανότητα, παρά τον ηρωικό αγώνα των λίγων ενάντια στους πολλούς.
Σε ευχαριστώ και πάλι για αυτό σου το έργο που τιμάει τη μνήμη των νεκρών μας και δίνει και σε μας που κοιτάξαμε τον Αττίλα στα μάτια την ικανοποίηση ότι ο αγώνας μας δεν θα ξεχαστεί."
ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΣ - βετεράνος Λοχίας (ΠΖ) της ΕΛΔΥΚ, μαχητής στην Μάχη του Κιόνελι.
Κωστα τελειωσα το βιβλιο και σου γραφω τις εντυπώσεις μου.
Δεν ξερω αν θα μακρυγωρήσω αλλά ήταν τόσα αυτα που μου έβγαλε διαβαζοντας το.
Με το που άνοιξα το βιβλίο και ξεκινησα να το διαβάζω, απο τις πρώτες αραδες στην κυριολεξία χωθηκα μέσα.
Ναι μπορεί οι κύριοι πρωταγωνιστές να μην είναι υπαρκτα πρόσωπα , αλλά στο πρόσωπο του Στρατιωτη Ανδρεα Γεωργιαδη, του θείο του και της οικογένειας του , καθρεφτίζονταν τα αληθινα, τα πραγματικα γεγονότα, όπως αυτα καταγραφηκαν απο ανθρώπους που έμειναν και πολεμησαν.
Τα γεγονότα πρίν κατα και μετα την εισβολή.
Την προδοσία, τη διχόνοια, που ακόμα και μέσα στα τούρκικα μπουντρουυμια και τρωγοντας βασιλικό ξύλο, συνεχιζε να υπαρχει.
Είδα μέσα απο τα ματια του Αντρεα, τις αγωνιώδεις προσπαθειες του 251 και του άξιου Διοικητη του να σταματήσει με ότι είχε την αποβίβαση, γνωρίζοντας οτι είναι μόνος και προδομένος. Κι όμως αυτόν τον γενναίο αξιωματικό κάποιοι παπατζήδες πήγαν να τον βγάλουν προδότη.
Περασε απο μπροστα μου ο Κατούντας, ο Μπιτσάκης, ο Χατζηδακης, ο Μπουτος , οι ανδρες του Μηχανικού που δε τους αφησαν να εκτελεσουν την αποστολη τους , ο Σταυρουλόπουλος με τα παλλικαρια της ΕΛΔΥΚ , η Α ΜΚ, το 336 με τον 1/211, αλλα τόσων και τόσων αλλων γνωστων και αγνωστων που με τις πράξεις τους, κανουν τον Ραμπο και τον καθε Ράμπο, να μοιαζει με καρικατουρα.
Τις αλλοπρόσαλλες διαταγές, την ηλιθιότητα(📷
σε όλα τα επίπεδα της ιεραρχίας, που έφεραν το αποτελεσμα η Κύπρος να είναι ακρωτηριασμενη ακόμα μεχρι σημερα.
Το βρωμικο ρόλο του εθνικουυ κεντρου αλλα και του εγωπαθουυς και αρχομανή Μακαριου που με την ελεεϊνή του ομιλια αλλα και τις ενεργειες του προ της εισβολής έβαλε και αυτός τα χερια του για να το τελικό αποτέλεσμα, ριχνοντας το αναθεμα στο νεκρό ήδη Γρίβα αλλα και στον “άτρωτο” γιατί ετσι τους βόλευε ωστε να μη θιχτουν οι ιερες αγελάδες που άκουγαν στο ονομα ΑΕΔ, Αβερωφ, Καραμανλής, Μακαριος.
Τελειωνοντας θα τολμήσω μια σύγκριση με το σήμερα,με τη μόνη διαφορα οτι ο Τουρκος είναι ήδη μέσα.Ή Κυπρος κειται μακραν για το αποκαλούμενο εθνικό κέντρο, ακομα υπαρχει ο διαχωρισμός καλαμαρά και κυπραίου, λες και η Κύπρος είναι ξεχωριστό εθνος.
Χρόνια και χρονια κατοχης δεν μας έβαλε δράμι μυαλό και τωρα τρεχουμε και κάνουμε απέλπιδες εκκλησεις στους διεθνείς οργανισμους (αληθεια θυμαστε το βρωμικο ρόλο των ΟΗΕδων;) ωστε να κανουν “ντα” τον τουρκο για να σεβαστεί το διεθνες δίκαιο λες και 45 χρόνια το σεβόταν και τωρα θυμήθηκε να το παραβιάσει.
Τέλος θελω να σε ευχαριστησω προσωπικα για ακομα μια φορα και είναι τιμη μου που σε γνωριζω και προσωπικά
Η ερευνα σου παντα ακεραια, παντα ακομματιστη , παντα δικαιη εκεί που πρέπει και αμείλικτη πρός ολους τους πρωταγωνιστες της περιόδου, είναι ο φακελλος της Κύπρου που το Ελληνικό κρατος και ο Ελληνισμός εν γενει δεν τόλμησαν να ανοιξουν ποτέ.
Δυστυχώς η αλήθεια ποναει αλλά όσοι απο εμας εχουμε ιχνος συνειδησης πρέπει να την αποδεχόμαστε.
ΙΩΑΝΝΗΣ ΑΡΑΜΠΑΤΖΗΣ - Αρχιλοχίας (ΠΒ)
Δεν ξερω αν θα μακρυγωρήσω αλλά ήταν τόσα αυτα που μου έβγαλε διαβαζοντας το.
Με το που άνοιξα το βιβλίο και ξεκινησα να το διαβάζω, απο τις πρώτες αραδες στην κυριολεξία χωθηκα μέσα.
Ναι μπορεί οι κύριοι πρωταγωνιστές να μην είναι υπαρκτα πρόσωπα , αλλά στο πρόσωπο του Στρατιωτη Ανδρεα Γεωργιαδη, του θείο του και της οικογένειας του , καθρεφτίζονταν τα αληθινα, τα πραγματικα γεγονότα, όπως αυτα καταγραφηκαν απο ανθρώπους που έμειναν και πολεμησαν.
Τα γεγονότα πρίν κατα και μετα την εισβολή.
Την προδοσία, τη διχόνοια, που ακόμα και μέσα στα τούρκικα μπουντρουυμια και τρωγοντας βασιλικό ξύλο, συνεχιζε να υπαρχει.
Είδα μέσα απο τα ματια του Αντρεα, τις αγωνιώδεις προσπαθειες του 251 και του άξιου Διοικητη του να σταματήσει με ότι είχε την αποβίβαση, γνωρίζοντας οτι είναι μόνος και προδομένος. Κι όμως αυτόν τον γενναίο αξιωματικό κάποιοι παπατζήδες πήγαν να τον βγάλουν προδότη.
Περασε απο μπροστα μου ο Κατούντας, ο Μπιτσάκης, ο Χατζηδακης, ο Μπουτος , οι ανδρες του Μηχανικού που δε τους αφησαν να εκτελεσουν την αποστολη τους , ο Σταυρουλόπουλος με τα παλλικαρια της ΕΛΔΥΚ , η Α ΜΚ, το 336 με τον 1/211, αλλα τόσων και τόσων αλλων γνωστων και αγνωστων που με τις πράξεις τους, κανουν τον Ραμπο και τον καθε Ράμπο, να μοιαζει με καρικατουρα.
Τις αλλοπρόσαλλες διαταγές, την ηλιθιότητα(📷
σε όλα τα επίπεδα της ιεραρχίας, που έφεραν το αποτελεσμα η Κύπρος να είναι ακρωτηριασμενη ακόμα μεχρι σημερα.Το βρωμικο ρόλο του εθνικουυ κεντρου αλλα και του εγωπαθουυς και αρχομανή Μακαριου που με την ελεεϊνή του ομιλια αλλα και τις ενεργειες του προ της εισβολής έβαλε και αυτός τα χερια του για να το τελικό αποτέλεσμα, ριχνοντας το αναθεμα στο νεκρό ήδη Γρίβα αλλα και στον “άτρωτο” γιατί ετσι τους βόλευε ωστε να μη θιχτουν οι ιερες αγελάδες που άκουγαν στο ονομα ΑΕΔ, Αβερωφ, Καραμανλής, Μακαριος.
Τελειωνοντας θα τολμήσω μια σύγκριση με το σήμερα,με τη μόνη διαφορα οτι ο Τουρκος είναι ήδη μέσα.Ή Κυπρος κειται μακραν για το αποκαλούμενο εθνικό κέντρο, ακομα υπαρχει ο διαχωρισμός καλαμαρά και κυπραίου, λες και η Κύπρος είναι ξεχωριστό εθνος.
Χρόνια και χρονια κατοχης δεν μας έβαλε δράμι μυαλό και τωρα τρεχουμε και κάνουμε απέλπιδες εκκλησεις στους διεθνείς οργανισμους (αληθεια θυμαστε το βρωμικο ρόλο των ΟΗΕδων;) ωστε να κανουν “ντα” τον τουρκο για να σεβαστεί το διεθνες δίκαιο λες και 45 χρόνια το σεβόταν και τωρα θυμήθηκε να το παραβιάσει.
Τέλος θελω να σε ευχαριστησω προσωπικα για ακομα μια φορα και είναι τιμη μου που σε γνωριζω και προσωπικά
Η ερευνα σου παντα ακεραια, παντα ακομματιστη , παντα δικαιη εκεί που πρέπει και αμείλικτη πρός ολους τους πρωταγωνιστες της περιόδου, είναι ο φακελλος της Κύπρου που το Ελληνικό κρατος και ο Ελληνισμός εν γενει δεν τόλμησαν να ανοιξουν ποτέ.
Δυστυχώς η αλήθεια ποναει αλλά όσοι απο εμας εχουμε ιχνος συνειδησης πρέπει να την αποδεχόμαστε.
ΙΩΑΝΝΗΣ ΑΡΑΜΠΑΤΖΗΣ - Αρχιλοχίας (ΠΒ)
Έχω μόλις τελειώσει το διάβασμα ενός μοναδικού βιβλίου που εξιστορεί με την μορφή ιστορικού μυθιστορήματος τα γεγονότα πραξικοπήματος και τουρκικής έισβολής ! Κατ ουσία πρόκειται για εξιστόρηση των πραγματικών γεγονότων απο μία μελετημένη και αντικειμενική σκοπιά ! Συγχαίρω τον συγγραφέα του βιβλίου Κωνσταντίνο Δημητριάδη για το επίπονο έργο του και την προσφορά μιάς αντικειμενικής και καθ όλα σφαιρικής παρουσίασης της αλήθειας για ενημέρωση κάθε μελετητή και σ όποιον θέλει πραγματικά να αποκτήσει αληθινή γνώση των γεγονότων της σκοτεινής αυτής περιόδου !ΠΑΜΠΗΣ ΠΥΘΑΡΙΔΗΣ - βετεράνος πολεμιστής του 1974
Νέα κριτική για το βιβλίο μου
"Φίλε Κώστα τελείωσα το βιβλίο σου σχετικά με την εισβολή στην Κύπρο.
Είναι το μοναδικό τόλμημα σε ιστορικό μυθιστόρημα για εκείνη την εποχή που δεν την γνώριζα.
Έχεις κάνει κανονικό ψυχογράφημα των Ελληνων της Κύπρου το οποίο μπορεί να μην τους αρέσει εξ ολοκλήρου, καθώς και των Ελλαδιτών που βρέθηκαν εκεί. Είσαι αμείλικτος και ενώ ο αναγνώστης ταυτίζεται με τον ήρωα ταυτόχρονα ντρέπεται για τον προδότη από οπουδή- ποτε προέρχεται.
Τα συναισθήματα ανάμεικτα.
Η χαρά της σπίθας της ελληνικής ψυχής που καίει μέσα στον Έλληνα αιώνια και μαζί η πίκρα και η απογοήτευση που δείχνει ότι εάν είμαστε ενωμένοι δεν μπορεί να νικηθούμε, όσοι και να είναι οι εχθροί, αυτό είναι που με τρελαίνει. Θέλαμε λίγο να τους πετάξουμε στην θάλασσα, απίστευτο και όμως αληθινό μέσα από τα γεγονότα. Οι βάρβαροι, όσα χρόνια και να περάσουν πάντα ίδιοι τίποτα καλύτερο δεν έχουν να δείξουν, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για θέμα ηττημένων και αιχμαλώτων πολέμου.
Ελπίζω να γίνει το βιβλίο σου ανάρπαστο από τις επερχόμενες γενιές και να διδάξει την αληθινή ιστορία. Συγχαρητήρια!!!"
ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΑΛΟΒΥΡΝΑΣ
"Φίλε Κώστα τελείωσα το βιβλίο σου σχετικά με την εισβολή στην Κύπρο.
Είναι το μοναδικό τόλμημα σε ιστορικό μυθιστόρημα για εκείνη την εποχή που δεν την γνώριζα.
Έχεις κάνει κανονικό ψυχογράφημα των Ελληνων της Κύπρου το οποίο μπορεί να μην τους αρέσει εξ ολοκλήρου, καθώς και των Ελλαδιτών που βρέθηκαν εκεί. Είσαι αμείλικτος και ενώ ο αναγνώστης ταυτίζεται με τον ήρωα ταυτόχρονα ντρέπεται για τον προδότη από οπουδή- ποτε προέρχεται.
Τα συναισθήματα ανάμεικτα.
Η χαρά της σπίθας της ελληνικής ψυχής που καίει μέσα στον Έλληνα αιώνια και μαζί η πίκρα και η απογοήτευση που δείχνει ότι εάν είμαστε ενωμένοι δεν μπορεί να νικηθούμε, όσοι και να είναι οι εχθροί, αυτό είναι που με τρελαίνει. Θέλαμε λίγο να τους πετάξουμε στην θάλασσα, απίστευτο και όμως αληθινό μέσα από τα γεγονότα. Οι βάρβαροι, όσα χρόνια και να περάσουν πάντα ίδιοι τίποτα καλύτερο δεν έχουν να δείξουν, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για θέμα ηττημένων και αιχμαλώτων πολέμου.
Ελπίζω να γίνει το βιβλίο σου ανάρπαστο από τις επερχόμενες γενιές και να διδάξει την αληθινή ιστορία. Συγχαρητήρια!!!"
ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΑΛΟΒΥΡΝΑΣ
"Το διάβασα με πολύ ενδιαφέρον. Καλογραμμένο, κρατά τον αναγνώστη σε εγρήγορση, και μας θυμίζει γεγονότα που ζήσαμε ή ακούσαμε από πρώτο χέρι. Προσφέρει στην αποκατάσταση και εξισορρόπηση της ιστορικής αλήθειας, αφού μάλιστα στο τέλος, δίκην "πορίσματος", αναφέρει τις απόψεις του συγγραφέα για τα ιστορικά γεγονότα που περιγράφει.
Δεδομένου ότι το Κυπριακό ούτε ξεκίνησε αλλά και μήτε τελείωσε (όπως λένε οι τούρκοι και οι τουρκόφιλοι) το 1974, ελπίζω να βοηθήσει τους συμπατριώτες-μας (Κύπριους και Ελλαδίτες) να βρίσκονται έτοιμοι να αποκρούσουν τα χειρότερα, αλλά και να υποβοηθηθούν στα καλύτερα. Μιμούμενοι τους Αγωνιστές και αποφεύγοντας τα ίδια λάθη της διχόνοιας αλλά και της ηττοπάθειας."
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΙΩ. ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ
Δεδομένου ότι το Κυπριακό ούτε ξεκίνησε αλλά και μήτε τελείωσε (όπως λένε οι τούρκοι και οι τουρκόφιλοι) το 1974, ελπίζω να βοηθήσει τους συμπατριώτες-μας (Κύπριους και Ελλαδίτες) να βρίσκονται έτοιμοι να αποκρούσουν τα χειρότερα, αλλά και να υποβοηθηθούν στα καλύτερα. Μιμούμενοι τους Αγωνιστές και αποφεύγοντας τα ίδια λάθη της διχόνοιας αλλά και της ηττοπάθειας."
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΙΩ. ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ
“Αγαπητέ κύριε Δημητριάδη,
Δεν έχω δει πιό ολοκληρωμένη και πιό κοντά στην απόλυτη πραγματικότητα εξιστόρηση των γεγονότων του 1974 στην Κύπρο, από αυτήν που διάβασα στο βιβλίο σας "ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΗΛΘΑΝ ΟΙ ΒΑΡΒΑΡΟΙ" έστω και υπό το πρίσμα ενός μυθιστορήματος!
Ειλικρινά σας απευθύνω συγχαρητήρια για την δουλειά σας.
Παρακαλώ για δικούς μου προσωπικούς λόγους να μην ανακοινώσετε το όνομα μου, μόνο την ιδιότητά μου.”
Σ.Α. Συνταγματάρχης ε.α.
Δεν έχω δει πιό ολοκληρωμένη και πιό κοντά στην απόλυτη πραγματικότητα εξιστόρηση των γεγονότων του 1974 στην Κύπρο, από αυτήν που διάβασα στο βιβλίο σας "ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΗΛΘΑΝ ΟΙ ΒΑΡΒΑΡΟΙ" έστω και υπό το πρίσμα ενός μυθιστορήματος!
Ειλικρινά σας απευθύνω συγχαρητήρια για την δουλειά σας.
Παρακαλώ για δικούς μου προσωπικούς λόγους να μην ανακοινώσετε το όνομα μου, μόνο την ιδιότητά μου.”
Σ.Α. Συνταγματάρχης ε.α.
"Αδελφέ μου Κώστα, διάβασα το βιβλίο σου μονορούφι! Ξαναέζησα τις στιγμές και του ΑΤΤΙΛΑ Ι και του ΑΤΤΙΛΑ ΙΙ. Αυτά τα αισθήματα που δεν θα σβήσουν ποτέ από τη μνήμη μου. Δεν θα αναφερθώ στο τι είδαν τα μάτια μου, μιάς και ο φακός, είτε στις φωτογραφίες, είτε σε βίντεο, έχει δώσει σε πολλούς να καταλάβουν τι συνέβη και το βιβλίο σου, παρ' ότι μυθιστορηματικό, αντικατοπτρίζει τις στιγμές και τα γεγονότα σαν αψευδής μάρτυρας. Το βιβλίο σου με έκανε να θυμηθώ και να ξαναζήσω και τις άλλες αισθήσεις και προσλαμβάνουσες παραστάσεις μου. Κατ' αρχάς οι ήχοι.... ο ήχος των αεροπλάνων με τα πολυβόλα τους, ο ήχος των αεροπλάνων μετά τη βύθιση με τον ήχο της βόμβας που σκάει, ο ήχος του μπαράζ πυροβολικού από τις 187 και 189 σε όλο τον ΑΤΤΙΛΑ Ι, ο ήχος του καλασνικοφ μου, ο ήχος του 30αριού πάνω στο τεθωρακισμένο μου.... Και η μυρωδιά της μπαρούτης, η μυρωδιά του πηγμένου αίματος, η μυρωδιά των πρώτων νεκρών, η σκόνη από το σκάσιμο των όλμων αναμεμιγμένο με τον ιδρώτα και το σάλιο μας, όπου μασούσαμε τη σκόνη και τη μισή τη φτύναμε και την άλλη μιση την καταπίναμε....
Σε ευχαριστώ Κώστα μου. Η μνήμη, η προσωπική και ιστορική, είναι ότι χρειαζόμαστε για να παραμείνουμε ακλόνητοι και αταλάντευτοι και να μην παραδοθούμε στους Αττίλες και στους νεοκύπριους δοσίλογους αδελφοποιητούς τους."ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ - εφ.Ανθυπίλαρχος της 21ης ΕΑΝ το 1974
Σε ευχαριστώ Κώστα μου. Η μνήμη, η προσωπική και ιστορική, είναι ότι χρειαζόμαστε για να παραμείνουμε ακλόνητοι και αταλάντευτοι και να μην παραδοθούμε στους Αττίλες και στους νεοκύπριους δοσίλογους αδελφοποιητούς τους."ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ - εφ.Ανθυπίλαρχος της 21ης ΕΑΝ το 1974
"Τότε που ήλθαν οι βάρβαροι. Αδερφε Κώστα, το βιβλίο σου δεν μπόρεσα να το αφήσω από τα χέρια μου αν δεν το τελείωνα. Περα από την δυνατή πλοκή που στηρίζεται σε αληθινά γεγονότα, με ταξίδεψε στο μαύρο καλοκαίρι του 1974 και ένιωσα σαν να ήμουν εκεί. Τα συναισθήματα ανάμεικτα και εξηγούμαι: σε κάποιες φάσης του ταξιδιού μου μέσα από τις σελίδες του βιβλίου ένιωσα συγκίνηση. Μεγάλη συγκίνηση. Σε κάποιες άλλες φάσεις ένιωσα θυμό, πίκρα και οργή για αυτούς που φάνηκαν ανεπαρκείς στα καθήκοντά τους και ανίκανοι να επωμιστούν το βάρος των ευθυνών τους. Και μιλώ ιδιαίτερα για αυτούς που αν έκαναν σωστά τη δουλειά τους (εννοώ πολιτική και στρατιωτική ηγεσία) το αποτέλεσμα θα ήταν διαφορετικό και δεν θα είχαμε σήμερα το 37% κατεχόμενο στη νήσο. Δεν θα ηθελα να επεκταθώ περισσότερο για να μην κουράσω...
Τελειώνοντας θα έλεγα, ότι ακόμα και ένας άσχετος όταν διαβάσει το βιβλίο θα βγάλει τα συμπέρασματα του ως προς το τι έγινε τότε και ποσο μεγάλη ήταν η προδοσία.
Το συστήνω ανεπιφύλακτα σε κάθε Ελληνίδα και κάθε Έλληνα είτε στην μητροπολιτική Ελλάδα είτε στην Κύπρο.”ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ
Τελειώνοντας θα έλεγα, ότι ακόμα και ένας άσχετος όταν διαβάσει το βιβλίο θα βγάλει τα συμπέρασματα του ως προς το τι έγινε τότε και ποσο μεγάλη ήταν η προδοσία.
Το συστήνω ανεπιφύλακτα σε κάθε Ελληνίδα και κάθε Έλληνα είτε στην μητροπολιτική Ελλάδα είτε στην Κύπρο.”ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ
“Τότε που ήρθαν οι βάρβαροι...
Το νέο βιβλίο του Κωνσταντίνου Δημητριάδη που με ένα μοναδικά ζωντανό και αφηγηματικό τρόπο παρουσιάζει τις αλήθειες και τα σκληρά γεγονότα του 1974 και της προδομένης πατρίδας μας. Μέσα από την προσωπική ιστορία του ήρωα του, ο Κωνσταντίνος Δημητριάδης μας παρουσιάζει την πραγματικότητα εκείνης της μαύρης εποχής τόσο στην Κύπρο όσο και στην Ελλάδα και είναι ένα βιβλίο που πρέπει όλοι όσοι ψάχνουν την αλήθεια, όποια και αν είναι αυτή, να διαβάσουν.Συγχαρητήρια Κώστα Δημητριάδη. Συνέχισε αυτό που κάνεις με το ίδιο πάθος αλλά και την ίδια αντικειμενικότητα που σε χαρακτηρίζει.”
ΜΙΝΑ ΣΑΜΨΩΝ - κόρη του αείμνηστου “άτρωτου” της ΕΟΚΑ Νίκου Σαμψών.
Το νέο βιβλίο του Κωνσταντίνου Δημητριάδη που με ένα μοναδικά ζωντανό και αφηγηματικό τρόπο παρουσιάζει τις αλήθειες και τα σκληρά γεγονότα του 1974 και της προδομένης πατρίδας μας. Μέσα από την προσωπική ιστορία του ήρωα του, ο Κωνσταντίνος Δημητριάδης μας παρουσιάζει την πραγματικότητα εκείνης της μαύρης εποχής τόσο στην Κύπρο όσο και στην Ελλάδα και είναι ένα βιβλίο που πρέπει όλοι όσοι ψάχνουν την αλήθεια, όποια και αν είναι αυτή, να διαβάσουν.Συγχαρητήρια Κώστα Δημητριάδη. Συνέχισε αυτό που κάνεις με το ίδιο πάθος αλλά και την ίδια αντικειμενικότητα που σε χαρακτηρίζει.”
ΜΙΝΑ ΣΑΜΨΩΝ - κόρη του αείμνηστου “άτρωτου” της ΕΟΚΑ Νίκου Σαμψών.
"Στο έχω ξαναπεί, μετατρέπεις με "επικίνδυνη" ευκολία τη μυθιστορηματική αφήγηση σε εικόνα... Είναι η 2η φορά, μετά "Το ονειρο πνίγηκε στο Σαγγάριο", που καβάλησα τη χρονομηχανή σου... Το ιστορικο μυθιστορημα, στο ξαναειπα, σου πάει... Αναμένω το επόμενο...😊"
ΝΙΚΟΣ Κ.
ΝΙΚΟΣ Κ.
"Το τελευταία σου Μυθιστόρημα για το 1974, υπήρξε εξαιρετικό τόσο λογοτεχνικά με εξαιρετικό λόγο και πλοκή, εικόνες και συναίσθημα, όσο και ιστορικά, προσπαθείς να δώσεις την μεγάλη εικόνα καθαρή.
Η αλήθεια πρέπει να αναζητείται, να γράφεται, να λέγεται και να παλεύεται ανοιχτά στην Κοινωνία.
Και εσύ αγαπητέ μου Κώστα την μοιράζεις τίμια και τεκμηριωμένα.
Έστω και αν διαφωνώ σε κάποια σημεία.
Το βιβλίο σου αυτό το προτείνω ανεπιφύλακτα στον οποιοδήποτε φίλο και φίλη σε Ελλάδα και Κύπρο που θέλει να νιώσει το παλμό των νέων ανθρώπων που πολέμησαν το 1974 στην Μεγαλόνησο.
Έχουν ψυχή και αίμα οι λέξεις σου.Συγχαρητήρια αγαπητέ μου φίλε."
ΓΙΑΝΝΗΣ ΞΥΔΗΣ
Η αλήθεια πρέπει να αναζητείται, να γράφεται, να λέγεται και να παλεύεται ανοιχτά στην Κοινωνία.
Και εσύ αγαπητέ μου Κώστα την μοιράζεις τίμια και τεκμηριωμένα.
Έστω και αν διαφωνώ σε κάποια σημεία.
Το βιβλίο σου αυτό το προτείνω ανεπιφύλακτα στον οποιοδήποτε φίλο και φίλη σε Ελλάδα και Κύπρο που θέλει να νιώσει το παλμό των νέων ανθρώπων που πολέμησαν το 1974 στην Μεγαλόνησο.
Έχουν ψυχή και αίμα οι λέξεις σου.Συγχαρητήρια αγαπητέ μου φίλε."
ΓΙΑΝΝΗΣ ΞΥΔΗΣ
"Φίλε μου Κώστα το βιβλίο σου "Τότε που ήλθαν οι βάρβαροι" είναι με δυο λέξεις, συναρπαστικό και καθηλωτικό. Ο αναγνώστης μυημένος η μη στα ιστορικά γεγονότα του πραξικοπήματος και της εισβολής μπορεί μέσα από το ιστορικό σου μυθιστόρημα να μάθει πολλές αλήθειες, ηρωικές αλλά και προδοτικές και να διαμορφώσει τα συμπεράσματα του για την περίοδο. Επίσης μέσα από αυτό το πόνημα το οποίο απευθύνεται κυριολεκτικά σε όλους, μπορεί ο αναγνώστης να "κινητοποιηθεί" και να ψάξει την αλήθεια του γιατί οι Τούρκοι έφτασαν να καταλάβουν τα 4/10 ενός Ελληνικού νησιού. Το βιβλίο σου διαβάζεται απνευστί και εύκολα θα μπορούσε να ήταν σενάριο μιας επιτυχημένης ταινίας. Συνέχισε έτσι, αναμένουμε τα επόμενα βιβλία σου."
ΑΝΤ. ΚΑΖΑΜΙΑΣ
ΑΝΤ. ΚΑΖΑΜΙΑΣ
"Τότε που ήλθαν οι βάρβαροι.... Είναι εκπληκτικό το πως ένα μυθιστόρημα, πλαισιωμένο από διασταυρωμένα ιστορικά στοιχεία και γεγονότα, όχι απλώς σου διδάσκει άγνωστες πτυχές της νεότερης ιστορίας μας αλλά σε κάνει μέρος αυτής....
Σε κάνει να το ζεις ωσαν να είσαι εκεί... Για άλλη μια φορά, τα συναισθήματα που σου εγείρει η ανάγνωση αυτού, ή μάλλον και αυτού, του βιβλίου είναι ανάμεικτα....
Περηφάνια αλλά και ντροπή....
Χαρά, μα συνάμα και λύπη.... Ίσως αυτό να είναι και η απόδειξη του επιτυχημένου εγχειρήματος...
Ιστορικώς ορθό και ως διήγημα άγγιγμα ψυχής....
Για άλλη μια φορά σε ευχαριστώ προσωπικά, για αυτό το όμορφο και μεγάλο μάθημα Ιστορίας....
Εύχομαι να φτάσει όσο ψηλά του αξίζει!
ΧΑΡΑΛ. ΑΜΒΡΟΣΙΑΔΗΣ
Σε κάνει να το ζεις ωσαν να είσαι εκεί... Για άλλη μια φορά, τα συναισθήματα που σου εγείρει η ανάγνωση αυτού, ή μάλλον και αυτού, του βιβλίου είναι ανάμεικτα....
Περηφάνια αλλά και ντροπή....
Χαρά, μα συνάμα και λύπη.... Ίσως αυτό να είναι και η απόδειξη του επιτυχημένου εγχειρήματος...
Ιστορικώς ορθό και ως διήγημα άγγιγμα ψυχής....
Για άλλη μια φορά σε ευχαριστώ προσωπικά, για αυτό το όμορφο και μεγάλο μάθημα Ιστορίας....
Εύχομαι να φτάσει όσο ψηλά του αξίζει!
ΧΑΡΑΛ. ΑΜΒΡΟΣΙΑΔΗΣ
“Ένα ακόμη βιβλίο, από την αστείρευτη πνευματική φαρέτρα του Κωνσταντίνου Δημητριάδη, το βιβλίο αυτό, όντας η μυθιστορηματική αποδοσις του βιβλίου " Κύπρος 1974, Η Μεγάλη Προδοσία ", κυριολεκτικά σε...καθηλώνει και μέσα από τις σελίδες του, νοιώθεις, βλέπεις, και ζεις ως αναγνώστης την κάθε του σελίδα, ως ο ίδιος να είσαι εκεί... εκείνο το προδομένο καλοκαίρι του 1974...
Όταν οι βάρβαροι πάτησαν τα ιερά χώματα της εσχατιάς του ελληνισμού...της Κύπρου μας...
Σας ευχαριστώ κύριε Δημητριάδη που μέσα από τα βιβλία σας, έμαθα, ομολογώ, αρκετά άγνωστα για εμένα γεγονότα...”
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
Όταν οι βάρβαροι πάτησαν τα ιερά χώματα της εσχατιάς του ελληνισμού...της Κύπρου μας...
Σας ευχαριστώ κύριε Δημητριάδη που μέσα από τα βιβλία σας, έμαθα, ομολογώ, αρκετά άγνωστα για εμένα γεγονότα...”
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
“Εχθές τελείωσα την ανάγνωση του νέου σας βιβλίου και θα ήθελα να σας πω ότι και αυτό όπως και το προηγούμενο για την Μικρασιατική Καταστροφή με κατασυγκίνησε.
H εναλλαγή τον συναισθημάτων ήταν διάχυτη .
Θαυμασμός και Δόξα για την γενναιότητα αυτών των λίγων πατριωτών που πολέμησαν εκείνες τις δύσκολες μέρες του 1974, πίκρα και αηδία για τους ριψάσπιδες που φεύγανε στο Τρόοδος για να σώσουν το τομάρι τους, ωσάν να μην ζούσαν αυτοί εκεί και περίμεναν να τους υπερασπίσουν κάποιοι άλλοι, τα λεγόμενα «κοροΐδα».
Μεγάλο αποτροπιασμό για τους αξιωματικούς αυτούς που εσκεμμένα απέτρεπαν την υπεράσπιση του πάτριου εδάφους, πότε λέγοντας ότι είναι δήθεν άσκηση των Τούρκων και πότε στέλνοντας την βοήθεια που ερχόταν για υπεράσπιση, στην Ρόδο . Πως μπορεί να λέγονται αυτοί μέλη του ένδοξου Ελληνικού Στρατού όταν Πρόδωσαν καταφανέστατα και με τόσο ξεδιάντροπο τρόπο τους λίγους αγωνιστές Κύπριους και Ελλαδίτες σε αυτόν τον άνισο αγώνα ; Πως μπορεί να συνέχισει να λέγεται Έλληνας Αξιωματικός, ο Συνταγματάρχης Νικολαιδης, αυτός που εγκατέλειψε τους συμπολεμιστές τους και τους στρατιώτες του και να πάει να αγναντεύει από τα μετόπισθεν τον άνισο αγώνα των υπερασπιστών του Στρατοπέδου της ΕΛΔΥΚ με τον ηρώα Διοικητή του, αείμνηστο Ταξίαρχο Σταυρουλόπουλο;
Με το βιβλίο σας αυτό ήταν σαν να ζούσαμε εκείνες τις μέρες του αγώνα μπροστά μας . Τρομερά περιγραφικό και επεξηγηματικό για κάθε πτυχή των γεγονότων εκείνων των ημερών. Μας δείξατε για μια ακόμα φορά τα αποτελέσματα που έχει ο Εθνικός Διχασμός και τα δεινά που ακολουθούν πάντα μετά από τις εμφύλιες διαμάχες. [...] Τέλος κάποια ερωτήματα που εύγλωττα μου δημιουργούνται.
- Πως μπορεί να λέγεται Δημοκρατία αυτό το πολίτευμα που μετά την αποκατάσταση του διατηρεί στις τάξεις του Ελληνικού Στρατού όλους αυτούς που πρωτοστάτησαν στην Προδοσία της Κύπρου μας ;
- Τι είδους πολίτευμα είναι αυτό που με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου, που ισχύει έως και ΣΗΜΕΡΑ, απαλλάσσει από τις ευθύνες όλους τους Πολιτικούς και Στρατιωτικούς που ενεπλάκησαν εκείνες τις μέρες;
- Πως γίνεται κανένας πολιτικός αυτής της χώρας να μην θέλει να ανοίξει αυτός ο περιβόητος «Φάκελος της Κύπρου» ώστε κάποτε να λάμψει η αλήθεια για τα θλιβερά γεγονότα και να αποδοθούν οι ευθύνες εκεί που πρέπει;
- Πως μπορεί να λέγεται «Εθνάρχης» (Κωνσταντίνος Καραμανλής) ένας πολιτικός όταν ήταν ο πρωταγωνιστής της προδοτικής συμφωνίας Λονδίνου – Ζυρίχης του 1959 (Ακουσον – Ακουσον με 18% του πληθυσμού να έχει Αντιπρόεδρο η Τουρκική Μειονότητα) και αυτός που είπε ότι η Κύπρος «Κείται Μακράν» το 1974;
Τέλος σας ευχαριστούμε για την αναζήτηση της Ιστορικής αλήθειας και για την αντικειμενικότητα στην εξιστόρηση των γεγονότων.
Σας εύχομαι το καταπληκτικό αυτό βιβλίο να το δούμε κάποια στιγμή να γίνεται σήριαλ στην tv η ταινία στον Κινηματογράφο.
Ο Θεός και η Παναγιά μας να σας έχουν καλά, γιατί η Ελλάδα και η Κύπρος μας, έχουν την ανάγκη γνήσιων πατριωτών όπως είστε εσείς.”
ΓΙΑΝΝΗΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ
H εναλλαγή τον συναισθημάτων ήταν διάχυτη .
Θαυμασμός και Δόξα για την γενναιότητα αυτών των λίγων πατριωτών που πολέμησαν εκείνες τις δύσκολες μέρες του 1974, πίκρα και αηδία για τους ριψάσπιδες που φεύγανε στο Τρόοδος για να σώσουν το τομάρι τους, ωσάν να μην ζούσαν αυτοί εκεί και περίμεναν να τους υπερασπίσουν κάποιοι άλλοι, τα λεγόμενα «κοροΐδα».
Μεγάλο αποτροπιασμό για τους αξιωματικούς αυτούς που εσκεμμένα απέτρεπαν την υπεράσπιση του πάτριου εδάφους, πότε λέγοντας ότι είναι δήθεν άσκηση των Τούρκων και πότε στέλνοντας την βοήθεια που ερχόταν για υπεράσπιση, στην Ρόδο . Πως μπορεί να λέγονται αυτοί μέλη του ένδοξου Ελληνικού Στρατού όταν Πρόδωσαν καταφανέστατα και με τόσο ξεδιάντροπο τρόπο τους λίγους αγωνιστές Κύπριους και Ελλαδίτες σε αυτόν τον άνισο αγώνα ; Πως μπορεί να συνέχισει να λέγεται Έλληνας Αξιωματικός, ο Συνταγματάρχης Νικολαιδης, αυτός που εγκατέλειψε τους συμπολεμιστές τους και τους στρατιώτες του και να πάει να αγναντεύει από τα μετόπισθεν τον άνισο αγώνα των υπερασπιστών του Στρατοπέδου της ΕΛΔΥΚ με τον ηρώα Διοικητή του, αείμνηστο Ταξίαρχο Σταυρουλόπουλο;
Με το βιβλίο σας αυτό ήταν σαν να ζούσαμε εκείνες τις μέρες του αγώνα μπροστά μας . Τρομερά περιγραφικό και επεξηγηματικό για κάθε πτυχή των γεγονότων εκείνων των ημερών. Μας δείξατε για μια ακόμα φορά τα αποτελέσματα που έχει ο Εθνικός Διχασμός και τα δεινά που ακολουθούν πάντα μετά από τις εμφύλιες διαμάχες. [...] Τέλος κάποια ερωτήματα που εύγλωττα μου δημιουργούνται.
- Πως μπορεί να λέγεται Δημοκρατία αυτό το πολίτευμα που μετά την αποκατάσταση του διατηρεί στις τάξεις του Ελληνικού Στρατού όλους αυτούς που πρωτοστάτησαν στην Προδοσία της Κύπρου μας ;
- Τι είδους πολίτευμα είναι αυτό που με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου, που ισχύει έως και ΣΗΜΕΡΑ, απαλλάσσει από τις ευθύνες όλους τους Πολιτικούς και Στρατιωτικούς που ενεπλάκησαν εκείνες τις μέρες;
- Πως γίνεται κανένας πολιτικός αυτής της χώρας να μην θέλει να ανοίξει αυτός ο περιβόητος «Φάκελος της Κύπρου» ώστε κάποτε να λάμψει η αλήθεια για τα θλιβερά γεγονότα και να αποδοθούν οι ευθύνες εκεί που πρέπει;
- Πως μπορεί να λέγεται «Εθνάρχης» (Κωνσταντίνος Καραμανλής) ένας πολιτικός όταν ήταν ο πρωταγωνιστής της προδοτικής συμφωνίας Λονδίνου – Ζυρίχης του 1959 (Ακουσον – Ακουσον με 18% του πληθυσμού να έχει Αντιπρόεδρο η Τουρκική Μειονότητα) και αυτός που είπε ότι η Κύπρος «Κείται Μακράν» το 1974;
Τέλος σας ευχαριστούμε για την αναζήτηση της Ιστορικής αλήθειας και για την αντικειμενικότητα στην εξιστόρηση των γεγονότων.
Σας εύχομαι το καταπληκτικό αυτό βιβλίο να το δούμε κάποια στιγμή να γίνεται σήριαλ στην tv η ταινία στον Κινηματογράφο.
Ο Θεός και η Παναγιά μας να σας έχουν καλά, γιατί η Ελλάδα και η Κύπρος μας, έχουν την ανάγκη γνήσιων πατριωτών όπως είστε εσείς.”
ΓΙΑΝΝΗΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ
“Τελικά τέλειωσα το διάβασμα του βιβλίου του αγαπητού μου Κων/νου "Τότε που ήλθαν οι βάρβαροι" ... Η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύτηκα να το διαβάσω σε σύντομο χρονικό διάστημα, όχι ότι είναι δύσκολο στο διάβασμα αλλά επειδή για κάποιο που έζησε εκείνη την περίοδο είναι βασανιστικό.. ξυπνούν μνήμες και αναβιώνουν εφιάλτες... ο Κων/νος με την πένα του σε κάνει να το ξαναζείς... του εύχομαι κάποια μέρα να βρεθεί ένας παραγωγός και να γίνει σενάριο για ταινία... Μεταφέρει εικόνες της εποχής δίχως αλατοπίπερο και ιδεολογική μεροληψία.. δίχως φόβο και πάθος.. ξεσκεπάζει τους προδότες έστω κι αν είναι "Ιστορικό μυθιστόρημα" μπορεί να ήταν κάλλιστα τα βιώματα του πρωταγωνιστή του βιβλίου του Αντρέα Γεωργιάδη, λέει τα σύκα σύκα και την σκάφη σκάφη...
«Θάρσει. Λέγων τ' αληθές ου σφαλεί ποτέ» όπως είπε και ο παππούς Σοφοκλής...
Ένα βιβλίο που θα πρέπει το Υπουργείο Άμυνας να το αγοράσει και να το βάλει σε όλες τις βιβλιοθήκες των στρατοπέδων, το Υπουργείο Παιδείας σε όλες τις βιβλιοθήκες των Γυμνασίων, Λυκείων και Πανεπιστημίου Κύπρου και τέλος πάντων να το διαβάσουν όλοι οι Έλληνες της Κύπρου...
Καλό ταξείδι να έχει φίλε και αδελφέ Κων/νε το "Τότε που ήλθαν οι βάρβαροι"... ένας ύμνος για τους προδομένους Ήρωες της ΕΛΔΥΚ και της ΕΦ που έπεσαν το 74 για την υπεράσπιση της Κύπρου.. και ένας κόλαφος για τους ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΡΙΨΆΣΠΙΔΕΣ...”
ΒΑΣΙΛΗΣ ΧΑΣΚΑΣ
«Θάρσει. Λέγων τ' αληθές ου σφαλεί ποτέ» όπως είπε και ο παππούς Σοφοκλής...
Ένα βιβλίο που θα πρέπει το Υπουργείο Άμυνας να το αγοράσει και να το βάλει σε όλες τις βιβλιοθήκες των στρατοπέδων, το Υπουργείο Παιδείας σε όλες τις βιβλιοθήκες των Γυμνασίων, Λυκείων και Πανεπιστημίου Κύπρου και τέλος πάντων να το διαβάσουν όλοι οι Έλληνες της Κύπρου...
Καλό ταξείδι να έχει φίλε και αδελφέ Κων/νε το "Τότε που ήλθαν οι βάρβαροι"... ένας ύμνος για τους προδομένους Ήρωες της ΕΛΔΥΚ και της ΕΦ που έπεσαν το 74 για την υπεράσπιση της Κύπρου.. και ένας κόλαφος για τους ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΡΙΨΆΣΠΙΔΕΣ...”
ΒΑΣΙΛΗΣ ΧΑΣΚΑΣ
“Φίλε Κώστα
έχω τελειώσει εδώ και καιρό την ανάγνωση του βιβλίου, μάλιστα συνέπεσε να είναι Αύγουστος σε ημερομηνίες που έτρεχαν τα γεγονότα τότε.
Δεν θα γράψω πολλά, απλά θα πω ότι κατάφερες να πάρεις τις αποστάσεις, να περιγράψεις τα γεγονότα και να αποδόσεις τις ευθύνες.”
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΝΑΣΤΟΣ
έχω τελειώσει εδώ και καιρό την ανάγνωση του βιβλίου, μάλιστα συνέπεσε να είναι Αύγουστος σε ημερομηνίες που έτρεχαν τα γεγονότα τότε.
Δεν θα γράψω πολλά, απλά θα πω ότι κατάφερες να πάρεις τις αποστάσεις, να περιγράψεις τα γεγονότα και να αποδόσεις τις ευθύνες.”
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΝΑΣΤΟΣ
“Μόλις τελείωσα τη μελέτη του νέου βιβλίου του Κώστα Δημητριάδη. Όπως και στο προηγούμενο μυθιστόρημα του, ο τρόπς γραφης είναι απλός κατανοητος και μεστός σε ουσία χωρις να ειναι βαρετος λόγω των πολλων σελιδων του. Παρουσιαζει τα γεγονότα αντικειμενικά λαμβάνοντας υποψη όλες τισ παραμέτρους και φυσικά στο τέλος δεν χαρίζεται σε κανεναν-οπως ακριβώς και στο προηγούμενο βιβλίο του. Εξάλλου τα γεγονότα τα γνωρίζει από πρώτο χέρι λόγω της ενασχόλησης του με το θέμα της Εισβολης στην Κύπρο. Δεν θα αναφερθώ στα σττρατιωτικα γεγονότα - τα εχει περιγραψει στο προηγουμενο Βιβλίο του Κύπρος η μεγάλη προδοσία. Οι στρατιωτικοί που το διάβασαν σχολίασαν σχεδόν όλοι ότι τα γεγονότα είναι πολυ κοντά στην αλήθεια οπως τα περιγράφει ο Κωστας. Αυτο που έκανε εντύπωση είναι αυτό που γραφει ο φίλος Κωστας στη σελιδα 15 του βιβλίου του - τα γεγονότα πρέπει να τα περιγραφουν αυτοί που τα έζησαν και όχι οι πολιτικοι διοτι τα αναλυουν οπως τους συμφέρει αλλά ούτε και οι δημοσιογράφοι διότι αρκετοί από αυτούς δεν είναι αντικειμενικοι και διαπλεκονται με τους πολιτικούς!Μπραβο φίλε Κώστα για την επισήμανση αυτή, μπράβο για το βιβλίο, μπράβο για την ερευνά σου, εύγε για τον κόπο σου, συγχαρητηρια για το τελικό αποτέλεσμα!
ΥΓ: Άργησα λίγο στην κριτική λόγω του μεγαλου όγκου του βιβλίου και για κανένα άλλο λόγο!”
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΝΟΥΤΣΟΣ
ΥΓ: Άργησα λίγο στην κριτική λόγω του μεγαλου όγκου του βιβλίου και για κανένα άλλο λόγο!”
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΝΟΥΤΣΟΣ
“Τελικά τελείωσα το διάβασμα του βιβλίου του αγαπητού Κωνσταντίνου, Τότε που ήλθαν οι Βάρβαροι.
Με έχουν ξυπνησει μνήμες και αναβιώνουν εφιάλτες.
Ετυχε να ζήσω και εγώ καταστάσεις, όχι φυσικά αυτά που έζησε ο Άνδρος Γεωργιάδης..
Η καταγωγή μου φίλε Κωνσταντίνε όπως γνωρίζεις είναι από τον Άγιο Γεώργιο Κερύνειας.
Ολη η περιγραφή που έκανες στο ιστορικό μυθιστόρημα είναι αληθινή. Μεταφέρεις εικόνες εκείνης της εποχής χωρίς αλατοπιπερο.
Γραφεις τα συμβάντα χωρίς καμία ιδεολογική μεροληψία.
Λες τα σύκα σύκα καί την σκάφη σκάφη.
Οπωσδηποτε το βιβλίο σου πρέπει να βρεθεί σε όλες τις βιβλιοθήκες Ελλάδας καί Κύπρου για να το διαβάσουν όλοι για να μάθουν ποιοι ήταν οι προδότες καί ποιοί οι Ήρωες.
Συγχαρητηρια φίλε μου. Ευχομαι να σού δίνει δύναμη ο θεός να συνεχίσεις το έργο σου.”
ΒΑΣΙΛΗΣ ΣΟΦΟΥ - βετεράνος του 251 ΤΠ
Με έχουν ξυπνησει μνήμες και αναβιώνουν εφιάλτες.
Ετυχε να ζήσω και εγώ καταστάσεις, όχι φυσικά αυτά που έζησε ο Άνδρος Γεωργιάδης..
Η καταγωγή μου φίλε Κωνσταντίνε όπως γνωρίζεις είναι από τον Άγιο Γεώργιο Κερύνειας.
Ολη η περιγραφή που έκανες στο ιστορικό μυθιστόρημα είναι αληθινή. Μεταφέρεις εικόνες εκείνης της εποχής χωρίς αλατοπιπερο.
Γραφεις τα συμβάντα χωρίς καμία ιδεολογική μεροληψία.
Λες τα σύκα σύκα καί την σκάφη σκάφη.
Οπωσδηποτε το βιβλίο σου πρέπει να βρεθεί σε όλες τις βιβλιοθήκες Ελλάδας καί Κύπρου για να το διαβάσουν όλοι για να μάθουν ποιοι ήταν οι προδότες καί ποιοί οι Ήρωες.
Συγχαρητηρια φίλε μου. Ευχομαι να σού δίνει δύναμη ο θεός να συνεχίσεις το έργο σου.”
ΒΑΣΙΛΗΣ ΣΟΦΟΥ - βετεράνος του 251 ΤΠ
“Είναι ένα πολύ καλό βιβλίο, και σε επαινώ.
Και ειλικρινά με υπερηφάνεια τό χουμίζω (δλδ το παινεύω)!”
ΘΩΜΑΣ ΤΣΕΝΤΙΔΗΣ - βετεράνος του 1/211 ΤΠ
Και ειλικρινά με υπερηφάνεια τό χουμίζω (δλδ το παινεύω)!”
ΘΩΜΑΣ ΤΣΕΝΤΙΔΗΣ - βετεράνος του 1/211 ΤΠ
“Μόλις τελείωσα το βιβλίο σου “Τότε που ήλθαν οι βάρβαροι” .
Κατ΄αρχάς ευχαριστώ πολύ για την άμεση αποστολή του βιβλίου, το διάβασα απνευστί .
Δεν μπορώ να σχολιάσω τα γεγονότα απο στρατιωτικής πλευράς γιατί μου λείπουν οι εξεζητημένες γνώσεις (αυτό το έκαναν στρατιωτικοί εα με πολύ εύστοχο τρόπο).
Μπορώ όμως να πω ότι διάβασα ένα ολοκληρωμένο μυθιστόρημα το οποίο απ΄οτι καταλαβαίνω στηρίζεται σε μαρτυρίες ανθρώπων (παιδιών τότε) οι οποίοι πολέμησαν για την Ελληνική Σημαία στην Κύπρο .
Η πρόταση η δική μου θα ήταν το συγκεκριμένο βιβλίο να υπήρχε σε κάθε σχολική βιβλιοθήκη στην Κύπρο αλλά και στην Ελλάδα για να μαθαίνουν τα παιδιά μας την πραγματική ιστορία αλλά και τι έκαναν οι πατεράδες τους και οι παππούδες τους στην Κύπρο το 1974 κάτι που οι πολιτικοί δεν θέλουν να το θυμούνται και θα φροντίσουν μετά απο χρόνια να φτιάξουν μία άλλη ιστορία παραποιημένη.
ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ για την επιμονή σου και το πάθος σου για την ιστορική αλήθεια.”
ΣΤΑΥΡΟΣ ΧΡΟΝΗΣ
Κατ΄αρχάς ευχαριστώ πολύ για την άμεση αποστολή του βιβλίου, το διάβασα απνευστί .
Δεν μπορώ να σχολιάσω τα γεγονότα απο στρατιωτικής πλευράς γιατί μου λείπουν οι εξεζητημένες γνώσεις (αυτό το έκαναν στρατιωτικοί εα με πολύ εύστοχο τρόπο).
Μπορώ όμως να πω ότι διάβασα ένα ολοκληρωμένο μυθιστόρημα το οποίο απ΄οτι καταλαβαίνω στηρίζεται σε μαρτυρίες ανθρώπων (παιδιών τότε) οι οποίοι πολέμησαν για την Ελληνική Σημαία στην Κύπρο .
Η πρόταση η δική μου θα ήταν το συγκεκριμένο βιβλίο να υπήρχε σε κάθε σχολική βιβλιοθήκη στην Κύπρο αλλά και στην Ελλάδα για να μαθαίνουν τα παιδιά μας την πραγματική ιστορία αλλά και τι έκαναν οι πατεράδες τους και οι παππούδες τους στην Κύπρο το 1974 κάτι που οι πολιτικοί δεν θέλουν να το θυμούνται και θα φροντίσουν μετά απο χρόνια να φτιάξουν μία άλλη ιστορία παραποιημένη.
ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ για την επιμονή σου και το πάθος σου για την ιστορική αλήθεια.”
ΣΤΑΥΡΟΣ ΧΡΟΝΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου