ΟΜΙΛΙΑ ΠΑΝΟΥ ΙΩΑΝΝΙΔΗ

Η ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ

του Κώστα Δημητριάδη

«Τότε που ήλθαν οι Βάρβαροι»Από τον Νομικό κ. Πάνο Ιωαννίδη, την παρελθούσα Πέμπτη 10 Οκτωβρίου 2019, στις 7.00 μ.μ. στο Δημαρχείο Στροβόλου, με οικοδεσπότη τον Δήμαρχο κ. Ανδρέα Παπαχαραλαμπους.

ΠΑΝΟΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ:
Κυρίες και Κύριοι, Αγαπητοί Φίλοι, θερμό ευχαριστώ για την αποψινή παρουσία σας.

Το βιβλίο του Κώστα Δημητριάδη «Τότε που ήλθαν οι Βάρβαροι» το είχα ήδη διαβάσει, προτού ο αγαπητός Κώστας με τιμήσει, καλώντας με «να το παρουσιάσω».

Εάν με είχε προσκαλέσει προηγουμένως, το πιθανότερο θα ήταν «να τον ευχαριστήσω, αλλά να αρνηθώ», όχι μόνον επειδή υπάρχουν πολλοί πιο ειδικοί από μένα, αλλά και επειδή, παλαιότερα είχα αρνηθεί παρόμοιο ρόλο προς πολύ αγαπημένη Συγγραφέα, που έφυγε από τη ζωή και που -ίσως- η αποδοχή της πρόσκλησης να μου στοίχιζε…

Όμως, το βιβλίο το είχα ήδη διαβάσει… Και τα συναισθήματα μου ήταν τέτοια, που απάντησα αμέσως θετικά, υπενθυμίζοντας απλώς στον Κώστα «το στυλ μου»… Και ο Κώστας, ευγενέστατα, διακινδύνευσε να μου πει «πες ότι θέλεις και όπως το θέλεις»!!

Στην επόμενη λίγη ώρα και πάντα με επίκεντρο το βιβλίο, θα προσπαθήσω να αξιοποιήσω αυτή την ευχέρεια, ελπίζοντας πως δεν θα κουράσω.

Άρχισα να διαβάζω -για 2η φορά- το βιβλίο, έχοντας ήδη αποφασίσει πως ΔΕΝ πρόκειται για «ένα συνηθισμένο, καλό βιβλίο, που σηκώνει παρουσίαση με αποσπάσματα και σχόλια», αλλά «για ένα κείμενο ψυχής, φορτωμένο αλήθειες και διδάγματα» και, συνεπώς, ο παρουσιαστής ΕΝΑ ΜΟΝΟ ΠΡΑΓΜΑ δικαιούται: Να δώσει συνέχεια στην εντιμότητα του Συγγραφέα και να προσπαθήσει να μεταδώσει τα συναισθήματα, τα συμπεράσματα και τα μηνύματα που γεννά αυτό το έργο.

Όπως κυλούσαν ξανά οι σελίδες, κάθε προσωπική μου εμπειρία και εικόνα (ακόμα και η πιο μακρινή), ζωντάνεψε και πήρε η καθεμιά τη θέση της ΜΕΣΑ στο κείμενο, μέχρι του σημείου που άρχισα να ανησυχώ…!!

Ταυτίστηκα με τον κεντρικό ήρωα του βιβλίου (τον αφηγητή), που μπορούσε να ήταν οποιοσδήποτε που έζησε τα γεγονότα του ’74 και μετά ξενιτεύτηκε…

Ταυτίστηκα με τον αγαθό Πατέρα του αφηγητή, που βόλευε την αδυναμία (και πιθανή δειλία του) πίσω από την «επίπλαστη σιγουριά του κατεστημένου», αλλά και με τον χαρισματικό Θείο του αφηγητή, που -ενώ αγαπούσε όλους τους γύρω του- δεν δίσταζε να μιλά σταράτα, να ενεργεί παλικαρίσια, να προβλέπει σοφά τις εξελίξεις και να συμβουλεύει, όσους είχαν τα αυτιά τους ανοιχτά για να καταλάβουν…

Ταυτίστηκα με τη Μάνα του αφηγητή, που -ενώ τον φρόντιζε σαν μικρό παιδί και λαχταρούσε για την ασφάλεια του- τον έστελνε ξανά στη φωτιά με την ευχή της, αλλά και με την αγαπημένη του αφηγητή, που -παρά την παρθενική της σεμνότητα- φρόντισε «να πάει να τον βρει στο χαράκωμα για να του δώσει το πρώτο ερωτικό φιλί», φοβούμενη -ίσως- πως δεν θα τον ξανάβλεπε...

Ταυτίστηκα με τον άσχετο Διοικητή, με όσους πρόδωσαν τη στολή τους και με όσους λιποτάχτησαν με ηλίθιες προφάσεις…

Ταυτίστηκα με τους γενναίους Αξιωματικούς, Υπαξιωματικούς και Φαντάρους της ΕΦ, που κατάλαβαν την Προδοσία, αναζητούσαν ανύπαρκτες ενισχύσεις και συνέχιζαν τον αγώνα μέχρις εσχάτων, αλλά και με τους ΕΛΔΥΚΑΡΙΟΥΣ… Τους ΚΑΛΑΜΑΡΑΔΕΣ, που -για μένα- ο χαρακτηρισμός αποτελεί Τίτλο Τιμής και που στον ηρωισμό και στην αυτοθυσία τους, όπως και στην παλικαριά των Ακριτικών Τμημάτων της ΕΦ, οφείλεται η διάσωση της Πρωτεύουσας…

Ταυτίστηκα με τους Αιχμαλώτους και όσους τους περίμεναν να επιστρέψουν, πολλοί μάταια…

Εδώ σημειώνω, πως όλα τα ονόματα πεσόντων που αναφέρονται στο βιβλίο, είναι ονόματα Υπαρκτών Ελλήνων Ηρώων του 1974, της Ελλάδας και της Κύπρου αδιακρίτως. ΗΣΑΝ ΠΟΛΛΟΙ, πάρα πολλοί… Και ο καθένας τους χάραξε την δική του, προσωπική σελίδα ηρωισμού και αυτοθυσίας, στην αιματηρή Ιστορία της Κύπρου και του Ελληνισμού…

Ταυτιζόμουν διαρκώς με τον αφηγητή και τα όσα τον βασάνιζαν, για τα όσα επιμαρτύρησε και βίωσε πριν και κατά το Πραξικόπημα, την Εισβολή, τις μάχες, το ξεγλίστρημα από τον Θάνατο, τις κακουχίες στα χέρια των Τούρκων, τον έρωτα του για την καλή του, αλλά ιδιαίτερα, όποτε αναλογιζόταν «την κατάρα του Φανατισμού και της Διχόνοιας…».

Απορεί, θυμώνει και θλίβεται (ο σεμνός Πατριώτης που αφηγείται) για την ολέθρια δύναμη αυτής της εθνικής κατάρας, που -ακόμα και μέσα στις κακουχίες της αιχμαλωσίας- διχάζει
τους Έλληνες!!

Κι εμείς, διαβάζοντας το βιβλίο και έχοντας τις δικές μας θύμησες και βιώματα από ΠΡΙΝ το ’74 (μέχρι και σήμερα ΔΥΣΤΥΧΩΣ), νοιώθουμε την ίδια απορία, τον ίδιο θυμό και την ίδια θλίψη…

ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΛΗΞΕΙ -η οδυνηρή αναδρομή του αφηγητή- στις αδυσώπητες διαπιστώσεις. Όπου πλέον, όχι απλώς «δεν χαρίζεται σε κανένα», αλλά -με πλήρη τεκμηρίωση- παίρνει όσους πρέπει- ο Διάολος…:

Τους δόλιους Ξένους Αρχιτέκτονες της Συμφοράς… Τους δωσίλογους Πολιτικούς… Τους προδότες Στρατιωτικούς… Τους ριψάσπιδες «παραθεριστές του Τροόδους» την ώρα του μεγάλου κακού… Τους «Ήρωες των Μετόπισθεν» και τους «κατά φαντασία Τουρκοφάγους»… Τους υπεύθυνους για τον παροπλισμό και την εγκατάλειψη των Τμημάτων και κάθε αδίκαστο υπόλογο για την μεγάλη Τραγωδία…

Την ίδια ώρα, ο αφηγητής εξαιρεί τους αγνούς Πατριώτες (που αφελώς πείσθηκαν ότι «το Πραξικόπημα αφορούσε την ΕΝΩΣΗ της Κύπρου με την Ελλάδα»), αλλά και εξαίρει τους άδολους Αξιωματικούς και Στρατιώτες (της Ελλάδας και της Κύπρου) που έπραξαν το καθήκον τους και που είτε σκοτώθηκαν, είτε λαβώθηκαν, είτε ακόμα τους περιμένουμε, είτε -εάν ατύχησαν να σωθούν και ζουν ακόμα- είναι «οι σεμνοί και οι διαρκώς μελαγχολικοί», διότι απλώς ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΠΟΤΕ ΝΑ ΞΕΧΑΣΟΥΝ….

Ο αφηγητής στέκεται και «στο εξιλαστήριο θύμα», τον άδικα κυνηγημένο 8ήμερο Πρόεδρο… Ο οποίος παρανόμησε, αποδεχόμενος την Προεδρία από τους Πραξικοπηματίες, για να ΜΗΝ ΓΙΝΕΙ ΕΜΦΥΛΙΟ ΜΑΚΕΛΙΟ…

Ως Νομικός και ως άνθρωπος, χαρακτηρίζω εκείνη την ενέργεια ως ΕΝΤΙΜΗ ΠΑΡΑΝΟΜΙΑ, που ΔΙΕΣΩΣΕ μεγάλο αριθμό ανωνύμων και επωνύμων, πολλοί εκ των οποίων είτε συνέχισαν να είναι «επώνυμοι» μέχρι το τέλος της ζωής τους είτε συνεχίζουν να είναι επώνυμοι, μέχρι και σήμερα…

Ήμουν αυστηρός με τις διαπιστώσεις και απλώς θα πω, ότι «προσωπικά, συμφωνώ με τα συμπεράσματα και τις διαπιστώσεις, που ο Συγγραφέας έβαλε στο στόμα του αφηγητή…».

ΑΥΤΗ ήταν η εμπειρία μου -Κυρίες & Κύριοι- μελετώντας το βιβλίο… Ένοιωθα «μέσα στο βιβλίο και βίωνα το κάθε στιγμιότυπο της κάθε σελίδας….».

Μέσα σ’ ένα περιβάλλον, όπου, για να ξεχωρίσεις τα στοιχεία μυθοπλασίας από τα αυθεντικά ιστορικά γεγονότα, πρέπει να είσαι προσεχτικός… Αλλιώς, εύκολα μπορείς να δεχτείς τα πάντα, ως πραγματικά γεγονότα...

Ιδιαίτερα, εάν έχεις διαβάσει και τα δύο προηγούμενα βιβλία του Κώστα Δημητριάδη για την Κύπρο του ’74, το βιβλίο «Η Μεγάλη Προδοσία» και το βιβλίο «Αυτοί που τίμησαν την Στολή τους», συμπληρωμένα από ένα 3ο προηγούμενο βιβλίο (που επιμελήθηκε ο Κώστας), με τίτλο «Το Χρονικό της Μάχης του Στρατοπέδου της ΕΛΔΥΚ».

Οι λεπτομερείς και ακριβείς παραστάσεις του βιβλίου «Τότε που ήλθαν οι Βάρβαροι», δένουν (με συνέπεια) με το περιεχόμενο και των τριών έργων που προηγήθηκαν και -ΩΣ ΕΝΑ ΕΝΙΑΙΟ ΣΥΝΟΛΟ- πιστεύω ότι αποτελούν μια «ικανή βιβλιοθήκη» για την Κυπριακή Τραγωδία του ΄74… Διάβασες τα 4 αυτά βιβλία, δεν χρειάζεσαι περισσότερα!!

Η ακριβής γνώση των γεγονότων, η πειστική τεκμηρίωση, η συνεπής αντικειμενικότητα και η συγγραφική συνοχή, επιβάλλουν ένα ειλικρινές «ΕΥΓΕ» προς τον Συγγραφέα, μαζί με την καθολική προτροπή «αποκτήστε και διαβάστε αυτό το έργο». ΚΑΙ εσείς ΚΑΙ τα Παιδιά σας ΚΑΙ τα Εγγόνια σας…

Σκόπιμα, δεν έχω αναφερθεί ονομαστικά στους πολλούς υπαρκτούς Ήρωες (της Ελλάδας και της Κύπρου), γιατί δεν θα ήξερα «από πού ν’ αρχίσω και πού να τελειώσω». Επιτρέψετε μου μόνο μία εξαίρεση, της οποίας «η σεμνότητα με συγκλόνισε από καιρό»:

Την ηρωίδα Καλλιόπη Αβραάμ… Την σεβαστή Γιαγιά της ΕΛΔΥΚ, που ζούσε περισσότερες ώρες στο Στρατόπεδο παρά στο σπίτι της, φροντίζοντας σαν Παιδιά της τους ΕΛΔΥΚΑΡΙΟΥΣ, που είχαν έλθει για να σκοτωθούν στο Νησί μας…
Για τη Γιαγιά Καλλιόπη, έγραψε η εγγονή της φέτος τον Αύγουστο:
<< Σαν σήμερα γιαγιάκα μου, 14 Αυγούστου 1974, μόλις βρήκες ευκαιρία, άφησες για λίγο τα παιδιά σου της ΕΛΔΥΚ που τόσο αγαπούσες και περπάτησες μέχρι την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου στον Άγιο Δομέτιο. Κοινώνησες, επέστρεψες βιαστικά πίσω και έμεινες μαζί τους μέχρι τέλους....16 Αυγούστου έφυγες για πάντα, μαζί με τα παιδιά σου !! Φύγατε τελευταίοι ... εσύ με 39 λεβέντες!! Δεν προλάβατε... ο θάνατος σας βρήκε στην σχολή Γρηγορίου!! ΑΙΩΝΙΑ ΣΑΣ Η ΜΝΗΜΗ!! >>
Η εγγονή (που μνημονεύει την Γιαγιά Καλλιόπη) δεν είναι άλλη, από την αγαπημένη του Κώστα Δημητριάδη, την Κυρία Ζωή Χριστοφή.

Αιώνια και Δοξασμένη η Μνήμη όλων των Ηρώων και όλων των Ηρωίδων που οι Βάρβαροι σκότωσαν, βίασαν, έσφαξαν μπροστά στα μάτια τους Γονείς, Συντρόφους και Παιδιά ή τους άφησαν με την τραγική απορία «πού είναι ο Γιος μου, που είναι ο Άντρας μου, που είναι οι Αγνοούμενοι μου;;»…

Πραγματικά, πολύ μικρός ο Τόπος μας για μια τόσο μεγάλη συμφορά, που ΔΕΝ ΞΕΧΝΙΕΤΑΙ όσες 10ετίες κι αν περάσουν!!

Όμως, διαβάζοντας το έργο «Τότε που ήλθαν οι Βάρβαροι», το μυαλό ΔΕΝ παγιδεύεται μέσα στο κείμενο… ΜΟΙΡΑΙΑ, ταξιδεύει και στο παρελθόν, αλλά πλανάται με αγωνία και στο μέλλον:

ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ, το μυαλό ανατρέχει στη Μικρασιατική Καταστροφή του 1922, για δύο -κυρίως- λόγους, έναν ουσιαστικό και… έναν άλλο:

Ο ουσιαστικός λόγος είναι, το τραγικό «κοινό χαρακτηριστικό» που έχουν μεταξύ τους η Μικρασιατική Καταστροφή του ’22 και η Κυπριακή Καταστροφή του ’74: Η Διχόνοια…

Δεν θα πω πολλά, παρά μόνον πώς, για τη Μικρασιατική Εκστρατεία και Καταστροφή του ‘22, έχουμε μια ακόμα μοναδική μυθιστορία του Κώστα Δημητριάδη, το βιβλίο του «Το όνειρο πνίγηκε στον Σαγγάριο».

Και σ’ αυτό το έργο, ΧΩΡΙΣ δογματικές αγκυλώσεις και ΧΩΡΙΣ ο Συγγραφέας να χαρίζεται «ούτε στον Βενιζέλο, ούτε στον Κωνσταντίνο» (όπως ΔΕΝ χαρίζεται -στη συγγραφή του για το ’74- ούτε στον Μακάριο ούτε στον Γρίβα), αλλά και ΧΩΡΙΣ να αποκλείει (ο Συγγραφέας) τα όποια λάθη των ηγετών να ΜΗΝ ήσαν πραγματικά λάθη αλλά «λάθη» (σε εισαγωγικά, δηλαδή θεληματικά), ο Κώστας Δημητριάδης επιτυγχάνει ΟΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ και με το βιβλίο που παρουσιάζουμε σήμερα:
<< Να πείσει για την αντικειμενικότητα του και να κερδίσει τον σεβασμό του αναγνώστη, όχι μόνο ως Συγγραφέας, αλλά και ως ευσυνείδητος Ερευνητής. >>

Ο «άλλος λόγος», που το μυαλό παραλληλίζει τις «Δύο Καταστροφές», είναι συμπτωματικός και ίσως ρομαντικός: Είναι το γεγονός, ότι «και οι δύο αυτές Τραγωδίες του Ελληνισμού (του ’22 και του ’74) προξενήθηκαν ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΕΧΘΡΟ και ολοκληρώθηκαν (και οι 2) κατά τον μήνα Αύγουστο». Τον μήνα, που υποτίθεται πως είναι «η περίοδος της ηρεμίας και ξεκούρασης»!!

ΑΥΤΑ, για το παρελθόν…. ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ, ήδη λέχθηκε, ότι «διαβάζοντας το βιβλίο, το μυαλό πλανάται με αγωνία»… Και προσθέτω:

Απεύχομαι «οι εξελίξεις που ΤΩΡΑ μεθοδεύονται για τον Τόπο μας να εξελιχθούν σε γεγονότα, που να αποτελέσουν το θέμα ενός επόμενου βιβλίου του Κώστα Δημητριάδη…».

Και εννοώ, την καταστροφική προοπτική μιάς «κατάληξης», που να ΔΙΑΛΥΕΙ το κυρίαρχο, διεθνώς αναγνωρισμένο και ευρωπαϊκό Κράτος της Κυπριακής Δημοκρατίας που υπάρχει, και να το ΑΝΤΙΚΑΘΙΣΤΑ με ένα -ανύπαρκτο και παράνομο- ομοσπονδιακό δήθεν μόρφωμα, ΠΟΥ ΘΑ ΔΙΕΠΕΤΑΙ από εθνικές μειοδοσίες (που ονομάστηκαν «συγκλίσεις»), όπως λ.χ. <<η ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ των Ενόπλων Δυνάμεων, η δυνατότητα ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ κάθε απόφασης με ΒΕΤΟ, το 50-50% επί πάσης εξουσίας και κυριαρχίας στο Έδαφος, στον Αέρα και στη Θάλασσα και όλα τα υπόλοιπα απαράδεκτα>>… ΚΑΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ, υπό τον μανδύα μιας ΔΙΕΘΝΩΣ ΑΠΟΚΡΟΥΣΤΕΑΣ «ΔΙΕΥΘΕΤΗΣΗΣ», που ούτε καν «οικονομικά βιώσιμη» θα είναι και που θα καταρρεύσει αμέσως, γιατί ΑΥΤΟΣ είναι ο σκοπός: ΝΑ ΓΙΝΕΙ, ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΕΙ…

Στο μεταξύ, η Πλειοψηφία Πληθυσμού στο Νησί ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥΡΚΙΚΗ και οι Τούρκοι θα προτείνουν Δημοψήφισμα «για να βγουν ΔΗΘΕΝ τα δύο -ξεκρέμαστα πλέον- κρατίδια από το Διεθνές Χάος που θα ευρίσκονται»…

ΚΑΙ ΤΟΤΕ, η τουρκική πλειοψηφία θα ψηφίσει «Προσάρτηση ολόκληρου του Νησιού μας στην Τουρκία», επαληθεύοντας την «Ανάκτηση της Νήσου Κύπρου» των Νιχάτ Ερίμ και Ισμαήλ Τάνσου του ’56-’57, καθώς και τις προτροπές του «Στρατηγικού Βάθους» του Αχμέτ Νταβούτογλου του ‘90.

ΓΙ’ ΑΥΤΟ, προτού ξαναμιλήσουν οι “ηγέτες” μας για Διζωνική, Δικοινοτική Ομοσπονδία, ή για «επανένωση» αντί για ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ, ή να ενθαρρύνουν κι άλλους Πρόσφυγες στην «ομηρία» αντί στην ΑΣΦΑΛΗ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ, ή να ανοίξουν κι άλλες διόδους παρανομίας αντί να ΣΦΡΑΓΙΣΟΥΝ όλα τα Οδοφράγματα, ΠΡΟΤΟΥ -με λίγα λόγια- εξαφανίσουν την αξιοπρέπεια όλων μας και ΔΙΑΛΥΣΟΥΝ Κράτος+Λαό, ας ρωτήσουν πρώτα όλους αυτούς τους Προέδρους και Υπουργούς που μας ενθαρρύνουν για Διζωνική, Δικοινοτική Ομοσπονδία, ΕΑΝ διάβασαν τις 10.000 σελίδες του Σχεδίου που απορρίφθηκε το 2004 -διότι περί αυτού πρόκειται- και ΕΑΝ θα το εφάρμοζαν στην δική τους Πατρίδα…

ΔΕΝ ΡΩΤΟΥΝ ΟΜΩΣ(!!), γιατί γνωρίζουν την απάντηση: «Για ποιο λόγο να διαβάσουμε αυτά που θα πάθετε;; Αφού ΕΣΕΙΣ ΟΙ ΙΔΙΟΙ -οι “ηγέτες” του Τόπου- ΖΗΤΑΤΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΖΗΤΟΥΝ ΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΣΑΣ, γιατί εμείς να έχουμε διαφορετική συμπεριφορά…»;;

ΓΙ’ ΑΥΤΟ και οι “ηγέτες” μας, ΟΥΤΕ ρωτούν ΟΥΤΕ αντιδρούν… ΜΟΝΟ σκύβουν…

ΟΠΟΙΟΣ δε ψάχνει να βρεί «ΔΔΟ που να έχει σωστό περιεχόμενο», η απερίφραστη απάντηση είναι ότι «ψάχνει να βρεί ΠΟΡΝΗ, που να είναι παρθένα…»!!

ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΑΡΑΚΑΛΕΣΩ, ιδιαίτερα όσους γεννήθηκαν μετά το ’74, όλα αυτά «να ΜΗΝ τα ακούμε σαν Παραμύθι», διότι:

Σαν Παραμύθι ακούγαμε για «Τούρκικη Εισβολή» και έγινε… Ή για «Εποικισμό ολόκληρης της Αμμοχώστου» και πάει να γίνει... Ή για «Κατάληψη και της κυπριακής ΑΟΖ» και ήδη άρχισε… Αλλά, και σαν Παραμύθι ακούμε για «τους κινδύνους που απειλούν το Αιγαίο, τη Θράκη και ολόκληρη την Ελλάδα»…

ΛΕΤΕ, Κυρίες & Κύριοι, οι Έλληνες να ΜΗΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑΜΕ ΝΑ ΠΡΟΒΛΕΨΟΥΜΕ;; ΟΥΤΕ πριν από την Καταστροφή του ‘22, ΟΥΤΕ πριν από την Καταστροφή του ’74, ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ (πριν από μια Νέα Καταστροφή), ΚΑΙ ΝΑ ΕΞΟΥΔΕΤΕΡΩΣΟΥΜΕ ΕΓΚΑΙΡΑ αυτές τις κατάρες…;;

ΒΕΒΑΙΩΣ μπορούσαμε και ΒΕΒΑΙΩΣ μπορούμε!! ΑΛΛΑ εμείς, επιλέγουμε «να ζούμε ο καθένας στον δικό του, ΚΟΜΜΑΤΙΚΟ μικρόκοσμο και… να μισούμε ο ένας τον άλλον». ΚΑΙ το ’22 -- ΚΑΙ το ’74 -- ΚΑΙ ΤΩΡΑ… ΚΑΙ ο Θεός να φυλάξει.

ΟΛΑ, όσα ο Κώστας Δημητριάδης καταθέτει στο βιβλίο του «Τότε που ήλθαν οι Βάρβαροι» βοούν και διδάσκουν, ΠΩΣ «όσα ακούγαμε σαν Παραμύθι συνέβησαν με τραγικές συνέπειες», ΠΩΣ «οι Τούρκοι επιτίθενται ΜΟΝΟΝ όταν ο αντίπαλος είναι άοπλος ή προδομένος ή και τα δύο» ΚΑΙ ΠΩΣ «όσα ακούμε σήμερα και τα θεωρούμε Παραμύθι, οι Ξένοι Βάρβαροι και οι Ντόπιοι Εφιάλτες επιδιώκουν να τα πραγματώσουν…».

ΕΚΤΟΣ ΕΑΝ, όλοι εμείς, αλλάξουμε Ήθος & Ύφος, ΕΑΝ -για τα Εθνικά μας Ζητούμενα- αρχίσουμε να ενεργούμε με το μυαλό και την καρδιά μας (και ΟΧΙ με την κομματική μας ταυτότητα) ΚΑΙ ΕΑΝ αρχίσουμε να διεκδικούμε σωστά «τα ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ, που έχουν και τα υπόλοιπα 500 εκατομμύρια Ευρωπαίοι Συμπολίτες μας»… ΕΑΝ ΔΗΛΑΔΗ ΑΠΟΦΑΣΙΣΟΥΜΕ, ότι «είμαστε υπόλογοι ΜΟΝΟΝ προς τον Τόπο μας και τα Παιδιά μας και προς κανέναν άλλον…».

ΕΑΝ, αυτά μας μάθαιναν (εκείνοι που όφειλαν να μας τα διδάξουν, όταν γεννήθηκε το Κράτος μας) και όχι να μας καταντήσουν φανατικούς προσωπολάτρες, να μας διχάσουν και να μας χαραμίσουν τη Ζωή μας με τους συνεχιστές τους, ΣΗΜΕΡΑ δεν θα χρειαζόταν «να παρουσιάσουμε αυτό το βιβλίο…». Γιατί, απλούστατα, ΔΕΝ θα είχαν συμβεί όλα εκείνα, που αποτέλεσαν την αιτία της συγγραφής του…

Γι’ αυτό και ειλικρινά απεύχομαι «να χρειαστεί η συγγραφή ενός νέου βιβλίου, με θέμα τα όσα -ό μη γένοιτο- θα προκύψουν, από μια νέα καταστροφική εξέλιξη». Διότι, εάν χρειαστεί ένα τέτοιο βιβλίο, η συγγραφή του θα πρέπει να γίνει ΕΚΤΟΣ ΚΥΠΡΟΥ, γιατί ΟΥΤΕ ο Συγγραφέας, αλλά ΟΥΤΕ και κανένας από εμάς θα ευρίσκεται πλέον σ’ αυτό το Νησί…

ΑΥΤΗ είναι η δική μου η αγωνία για το μέλλον, όπως επιβεβαιώθηκε διαβάζοντας το βιβλίο «Τότε που ήλθαν οι Βάρβαροι».

Κυρίες & Κύριοι, Αγαπητοί Φίλοι,
Επιτρέψετε μου να ολοκληρώσω, απευθυνόμενος προς τον Συγγραφέα:
Κώστα Δημητριάδη, σε ευχαριστώ γιατί μιλάς και αισθάνεσαι για τη Λευκωσία, την Κερύνεια, τη Μόρφου και κάθε γωνιά της Κύπρου, όπως ακριβώς μιλάς και αισθάνεσαι για την Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, την Ήπειρο, την Πελοπόννησο και κάθε γωνιά του Ελληνισμού. Σε ευχαριστώ, γιατί νοιώθεις για την Αμμόχωστο που γέννησε εμένα, όπως ακριβώς νοιώθεις για τον Πειραιά που γέννησε εσένα. Σε ευχαριστώ, γιατί πονάς και πικραίνεσαι για την Κύπρο μας, όπως ακριβώς πονάς και πικραίνεσαι για την Ελλάδα μας. Και σε ευχαριστώ, για την εντιμότητα της πέννας και της ψυχής σου.
ΜΕ ΜΙΑ ΚΟΥΒΕΝΤΑ, «σε ευχαριστώ που είσαι Έλληνας, φίλε μου»…
Ο Θεός μαζί σου, Κώστα, και με όσους αγαπάς, όπως και μαζί με όλους εσάς που βρίσκεστε απόψε εδώ.
Να είστε πάντα καλά, σας ευχαριστώ πολύ.