ΤΟ ΑΥΤΟΣΧΕΔΙΟ ΠΑΙΔΙΚΟ ΠΑΤΙΝΙ ΜΟΥ

Όσο γίνονταν βαθυστόχαστες αναλύσεις στο Facebook την παγκόσμια κατάσταση, εγώ σκεφτόμουν πιό απλοϊκά πράγματα.

Όλα ξεκίνησαν με την αναρτησή μου για τα παιγνίδια που κάναμε παιδιά. Τότε μου ήλθε στο μυαλό το πατίνι μου....

Το αυτοσχέδιο παιδικό μου πατίνι...

Πως το κατασκευάζαμε και με τι κόπο βρίσκαμε τα απαραίτητα υλικά; Εκεί ήταν και η δυσκολία.

Βασικά υλικά έπρεπε πρώτα να βεθούν οι ξύλινες τάβλες απαραίτητο υλικό για τον σκελετό του πατινιού.

Άν βρίσκαμε καμιά σανίδα φαρδιά αλλά ρετάλι, πεταμένη έξω από τα δύο ξυλουργεία της γειτονιάς, ευλαβικά την μαζεύαμε και κατευθείαν στο πεζοδρόμιο έξω από το σπίτι για κατασκευές.

Το κυριώτερο όμως ήταν τα δύο δυσεύρετα ή μάλλον για να ακριβολογήσω πολύτιμα «ρουλεμαν» (χωρίς ρόδα δεν τσούλαγε το πατίνι). Με αυτην την αναρτηση θέλω να πω στους νεαρούς γονείς που έχουν μικρά παιδιά, γυρίζοντας σε ένα όχι και τόσο προϊστορικό παρελθόν, πως τρεις σανίδες και δύο ρουλεμάν χάριζαν τόση χαρά, χωρίς Jumbo, χωρίς παιχνιδότοπους.

Πηγαίναμε στα μηχανουρφεία στην ψαρόσκαλα και ζητούσαμε από τους μηχανουργούς αν είχαν παλιά ρουλεμαν που αντικατεστησαν κάπουσε ένα μηχάνημα όταν του έκαναν επισκευή. Τυχερός αυτός που εύρισκε ρουλεμάν να μην του λείπει μπίλλια και ακόμα πιο τυχερός αυτός που τα εύρισκε και τα δύο που χρειαζόταν σε ίδιο μέγεθος.

Αγγαρεύαμε τους πάντες πατεράδες, αδέλφια και φίλους τους μεγαλύτερης ηλικίας, να βοηθήσουν στην κατασκευή σαν περισσότερο γνωρίζοντες.

Το αποτέλεσμα ένα δίτροχο ή τρίτροχο όχημα χωρίς μηχανή, χωρίς πεντάλ και χωρίς σέλα ή άλλο κάθισμα, στο οποίο ο οδηγός στέκεται όρθιος με το ένα πόδι του επάνω στο σανίδι που ενώνει τα δύο ρουλεμάν τους ενώ με το άλλο πόδι δίνει ώθηση ώστε να μετακινείται το πατίνι και τα χέρια στο τιμόνι.

Το τιμόνι κατασκευαζόταν από ένα οριζόντιο σανίδι, το οποίο επιτρέπει στην κάθετη σανίδα να γυρίζει πότε δεξιά και πότε αριστερά και πότε ίσια. Τέλος στα πατίνια μας καρφώναμε στην πίσω ρόδα και ένα είδους φρένου από χοντρό πετσι σόλας ή ένα σανιδάκι που ναι μεν ελεύθερο δεν ακούμπαγε το ρουλεμάν αλλά αν καθόσουν με το ένα πόδι σου πάνω του, γινόταν φρένο, η ασφάλεια μας δηλαδή σε κατηφορικά μέρη για να μην φάμε τα μούτρα μας.

Το οποίο φρένο ενεργοποιείται όταν το πατάει ο οδηγός με το πόδι του.

Σαν τελείωνε η κατασκευή το κάθε παιδί το διακοσμούσε με τον δικό του τρόπο την ξύλινη πρόσοψη με δεκάρες, καπάκια από αναψυχτικά ή μπυρες. αυτοκόλλητα με ποδοσφαιριστές ή και με διάφορα σχέδια που ζωγράφιζε με έντονα χρώματα.

Αγαπημένες μας πίστες , εμένα του Καταλυματία του Καζάκα του Ανεμίδη του Τσαντζαρίδη, ήταν ο μιακρύς ελαφρά κατηφορικός δρόμος της οδού Χρυσοστόμου Σμύρνης στην Ευγένεια που ξεκινούσε από το ψιλικατζίδικο του Διογένη και τέλειωνε στο 8ο Δημοτικό Σχολείο. Άλλοι αγαπημένοι χώροι για το πατίνι, οι πλακοστρωμένες πλατείες όπως η Πλατεία Ευγενείας και ασφαλτοδρομένοι δρόμοι, στις γειτονιές μας όπου γίνονταν επικοί αγώνες. Αποφεύγαμε τα μέρη που είχαν χωματένους δρόμους ή χωμάτινη επίστρωση γιατί ήταν εμπόδιο στην ταχύτητα κι όλο και κάποια πέτρα φράκαρε το ελαττωματικό σε κάθε περίπτωση ρουλεμάν του πατινιού.

Δύσκολα μπορούν να ξεχάσουν οι γείτονιες τον ντόρο που έκαναν σαν έτρεχαν ομαδικά στον κατήφορο και τα γαυγίσματα από τα τρομαγμενα σκυλιά που δεν έλεγαν να ηρεμήσουν.

ΡΕ ΤΙ ΘΥΜΗΘΗΚΑ.... ΑΞΕΧΑΣΤΕΣ ΕΠΟΧΕΣ...

(δεν εχω καμμια φωτο μου με το πατίνι μου. Βρήκα μια στο διαδίκτυο, ενός πιτσιρικά της εποχής μου πάνω-κάτω, με ένα πατίνι περίπου σαν το δικό μου (εμένα δεν είχε κάθισμα) για να πάρετε μια ιδέα)

ΚΩΣΤΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ