Ακούω διάφορους τύπους, πολύ πιο δημοκράτες από μένα – έτσι φαίνεται – να μιλούν συνεχώς για την ανάγκη ύπαρξης των Πολιτικών Κομμάτων στον σύγχρονο Δημοκρατικό βίο κάθε κοινωνίας και με πιάνει αλλεργία. Και αυτό γιατί, όλα αυτά που εμφανίζουν ως προτερήματα της ύπαρξης των κομμάτων, στην πραγματικότητα είναι η περιγραφή των αιτίων της καταστροφής μας.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Τι είναι το Πολιτικό Κόμμα;
Θεωρητικά πάντα, με την έννοια πολιτικό κόμμα μπορούμε να ορίσουμε μια οργανωμένη ομάδα ατόμων με στόχο την προώθηση συγκεκριμένων θέσεων, η οποία μπορεί να οδηγήσει στην ανάληψη της διακυβέρνησης μιας χώρας. Τα πολιτικά κόμματα (θεωρητικά πάντα) έχουν μεγάλη σημασία για τη λειτουργία του πολιτεύματος. Αποτελούν μέσο διασύνδεσης του πολίτη με τους φορείς Διακυβέρνησης αλλά και αντίστροφα είναι οι δίαυλοι μέσα από τους οποίους οι φορείς αυτοί ενημερώνονται για τα αιτήματα των πολιτών. Η σχέση μεταξύ πολιτικής εξουσίας – πολιτών επηρεάζεται, όπως θα δούμε, και από άλλες οργανώσεις πολιτών, τις ομάδες πίεσης και συμφερόντων.
Το πολιτικό κόμμα έχει κάποια βασικά χαρακτηριστικά που το διαφοροποιούν από άλλες οργανώσεις. Συγκεκριμένα το πολιτικό κόμμα:
• Έχει στόχο την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας ή έστω τη συμμετοχή σε αυτή και την εφαρμογή του προγράμματός του. Αυτή είναι η βασική διαφορά του κόμματος από άλλες ομάδες συμφερόντων – πίεσης που επιζητούν, κυρίως, να επηρεάσουν την πολιτική εξουσία.
• Αποτελεί οργάνωση με μέλη που είναι επίσημα εγγεγραμμένα και διαθέτουν «κομματική ταυτότητα». Έτσι, το κόμμα διακρίνεται από ευρύτερα κοινωνικά κινήματα (π.χ. φεμινιστικό κίνημα, ειρηνιστικό, οικολογικό κτλ.)
• Έχει ιδεολογική βάση (π.χ. φιλελεύθερη, συντηρητική, ριζοσπαστική, εθνικιστική ή διεθνιστική, κομμουνιστική ή σοσιαλιστική ιδεολογία κτλ.).
Τα κόμματα κάθε χώρας συγκροτούν το κομματικό σύστημα. Ανάλογα με τον αριθμό των κομμάτων που λειτουργούν σε μια δημοκρατία, διακρίνουμε τα εξής κομματικά συστήματα:
α) Μονοκομματικό σύστημα: ένα μόνο κόμμα μονοπωλεί την άσκηση της πολιτικής εξουσίας (π.χ. το κομμουνιστικό κόμμα στη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας).
β) Πολυκομματικό σύστημα: περισσότερα από δύο κόμματα διεκδικούν την εξουσία και συνήθως συνεργάζονται σχηματίζοντας πολυκομματικές κυβερνήσεις, όπως συμβαίνει στην Ιταλία, Γερμανία και αλλού.
Όταν στην πολιτική σκηνή κυριαρχούν δύο κόμματα που εναλλάσσονται στην εξουσία, υπάρχει το λεγόμενο φαινόμενο του δικομματισμού, όπως για παράδειγμα στην Αγγλία το συντηρητικό και το εργατικό κόμμα, στις Η.Π.Α. το ρεπουμπλικανικό και το δημοκρατικό κόμμα κτλ.
Το Σύνταγμα αναγνωρίζει στους Έλληνες πολίτες το δικαίωμα της ελεύθερης ίδρυσης πολιτικών κομμάτων και της ελεύθερης συμμετοχής σε αυτά (άρθρο 29 Σ.). Ως όρο ίδρυσης κόμματος το Σύνταγμα θέτει την εξυπηρέτηση του δημοκρατικού πολιτεύματος. Αυτό σημαίνει ότι ένα κόμμα μπορεί να ασκήσει την πολιτική εξουσία μόνον εφόσον σέβεται και εφαρμόζει τους συνταγματικούς κανόνες.
Η ελεύθερη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος πάντως μπορεί να γίνει προβληματική, αν η εσωτερική οργάνωση των κομμάτων είναι αυταρχική. Το δικαίωμα του πολίτη για ενεργητική συμμετοχή στο πολιτικό γίγνεσθαι προϋποθέτει δημοκρατική εσωτερική οργάνωση των κομμάτων, τέτοια που να δημιουργεί ευνοϊκές προϋποθέσεις για την ανάπτυξη πολιτικής δράσης από τα κομματικά μέλη.
«Τα κόμματα έχουν δικαίωμα στην οικονομική τους ενίσχυση από το Κράτος για τις εκλογικές και λειτουργικές τους δαπάνες, όπως νόμος ορίζει» (άρθρο 29 παρ. 2 Σ.) Το κράτος δηλαδή ενισχύει οικονομικά τα κόμματα, ανάλογα με την εκλογική τους δύναμη. Διασφαλίζει έτσι την ανεξαρτησία τους από ιδιωτικά συμφέροντα.
Καινοτόμος είναι η συνταγματική διάταξη που προβλέπει τη δυνατότητα συμμετοχής των νέων στα τμήματα νέων των κομμάτων. Έτσι, προωθείται η ενεργός συμμετοχή του πολίτη στην πολιτική, πριν ακόμα αποκτήσει το δικαίωμα της ψήφου.
Είπαμε όμως, όλα αυτά «θεωρητικά». Ας πάμε λίγο πιο βαθιά στην θεωρία των Πολιτικών Κομμάτων.
Επίσης τα κόμματα πέραν της ιδεολογίας του, αναλόγως της στάσης τους ως προς την υφιστάμενη Κυβέρνηση διακρίνονται σε φιλοκυβερνητικά ή συμπολιτευόμενα και σε αντιπολιτευόμενα. Παλιότερα και ειδικά στην Ελλάδα του 19ου αιώνα είχαμε και κόμματα που αυτοονομάζονταν «Γαλλικό», «Ρωσικό» και «Αγγλικό» διότι τα συμφέροντα των εγχώριων κοινωνικών ομάδων που αντιπροσώπευαν, συνδέονταν με τα συμφέροντα της αντίστοιχης χώρας, με τα οποία θεωρούσαν έπρεπε να συμπλεύσουν για να ευοδωθούν.
Αυτός λοιπόν είναι ο ορισμός των Κομμάτων.
Πιο ακριβής ορισμός της έννοιας του κόμματος δεν μπορεί να υπάρξει, μιας και αρκετοί κοινωνιολόγοι, συνταγματολόγοι και άλλοι πολιτικοί ερευνητές που εξετάζουν το θέμα από διαφορετικές απόψεις, αδυνατούν να δώσουν έναν κοινό ορισμό, για όλες τις μορφές ύπαρξης ενός πολιτικού κόμματος.
Και χωρίς να έχουν μπει καν στον πυρήνα του ορισμού.
Γιατί είναι πολύ ενδιαφέρον να ψάξουμε λίγο την αριθμητική πορεία των Κομμάτων. Τότε θα αντιληφθούμε ότι από τα 3 κόμματα της Ελληνικής Πολιτείας και του Βασιλείου της Ελλάδος (το 1828 και 1832 αντίστοιχα), φθάσαμε αισίως στα 152 (!!!) κόμματα, κινήματα και συνασπισμούς, στα χρόνια του Μνημονίου (2016)…
Στην Κύπρο αντίθετα τα υπάρχοντα αναγνωρισμένα κόμματα είναι συνολικά 14 από τα οποία μόνο τα 8 εκπροσωπούνται στην Κυπριακή Βουλή.
Τώρα που συμφωνήσαμε με τους ορισμούς και τα αριθμητικά στοιχεία θα σας πάω στους λόγους για τους οποίους αντιπαθώ σφοδρά την πολιτική παρουσία των κομμάτων στη διαχρονική πορεία του τόπου.
Λοιπόν από τα βασικά προαπαιτούμενα της ύπαρξης των κομμάτων είναι οι εξής παράμετροι:
1.Ως όρο ίδρυσης κόμματος το Σύνταγμα θέτει την εξυπηρέτηση του δημοκρατικού πολιτεύματος. Mάλιστα. Πόσες φορές δεν βλέπουμε – ιδίως τα τελευταία χρόνια – τα ίδια τα κόμματα να υπονομεύουν την Δημοκρατία; Πόσες φορές δεν είδαμε να παρακάμπτουν τις Δημοκρατικές διαδικασίες προκειμένου να πετύχουν με ιδιοτέλεια τον σκοπό τους; Πόσες φορές δεν είδαμε να έχουν κάνει «κουρέλι» το Σύνταγμα, με βάση το οποίο υπάρχουν προκειμένου να επιτύχουν τους ΑΝΤΕΘΝΙΚΟΥΣ και ΑΝΤΙΛΑΪΚΟΥΣ ΣΚΟΠΟΥΣ ΤΟΥΣ;
Πόσες φορές τα κόμματα δεν σέβονται και δεν τηρούν τους Συνταγματικούς κανόνες; Πόσες φορές θα πρέπει να δούμε κόμματα όπως πχ ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελληνική Δημοκρατία να εξαπατούν τον Λαό, να εκλέγονται με υποσχέσεις εκ διαμέτρου αντίθετες από αυτό που τελικά πράττουν καταστρατηγώντας το «πνεύμα» της Δημοκρατικής εκλογής, όπως αυτή καθορίζεται από το Σύνταγμα;
Ή ο ΔΗΣΥ στην Κυπριακή Δημοκρατία, που από την μια τα μέλη της ηγετικής του ομάδα εμφανίζονται οι Ηρακλείς του Πατριωτικού χώρου, ενός χώρου που δημιουργήθηκε με φυντάνια των αγωνιστών της ΕΟΚΑ και της «Ενωτικής Παράταξης» και σήμερα συναγωνίζονται σε ραγιαδισμό, κόμματα Διεθνιστικά όπως πχ το Α.Κ.Ε.Λ., με το οποίο μάλιστα συμπορεύονται;
Αν ο υποψήφιος Πρόεδρος που υποστηρίχθηκε ως πρώην Πρόεδρος του από το ΔΗ.ΣΥ., εν χορό μετά των υποψηφίων βουλευτών του – πολλώ δε μάλλον και διά του νέου Αρχηγού του - στην προβλεπόμενη προεκλογική τους εκστρατεία, ενημέρωναν τους εν δυνάμει ψηφοφόρους τους ότι σκοπεύουν να δώσουν τα πάντα στην Τουρκοκυπριακή πλευρά προκειμένου να τους πιστώσει η Ιστορία μια λύση στο Κυπριακό πρόβλημα, παρότι αυτό κατά βάσιν είναι πρόβλημα δημιουργηθέν από Στρατιωτική Εισβολή και Κατοχή, ποιος Συναγερμικός θα τους ψήφιζε, πέραν αυτών των οπαδών της νέας «νοοτροπίας» που λέει «τα δίνουμε όλα προκειμένου να μην έχουμε πόλεμο»; Και πολύ περισσότερο αν τους ενημέρωνε προκαταβολικά ότι σε αυτήν τους την πορεία ήταν διατεθειμένοι να συμμαχήσουν και να συνεργασθούν με τους Κομμουνιστές του ΑΚΕΛ… με αυτούς δηλαδή που από το πρωί μέχρι το βράδυ τους καθυβρίζουν ως «φασίστες» ;
Κάποιος μπορεί να μου πει ότι ο εκλεγείς Πρόεδρος που προτάθηκε από τον ΔΗΣΥ, είχε δείξει τις διαθέσεις του από την περίοδο της εμφάνισης του Σχεδίου Ανάν θα απαντήσω ότι δεν θα ήταν κατά κανένα τρόπο περίεργο να έχει αλλάξει γνώμη βλέποντας την αδιαλλαξία των Τούρκων και Τουρκοκυπρίων, αλλά και το αποτέλεσμα του τότε Δημοψηφίσματος.
Ο Τσίπρας στην Ελληνική Δημοκρατία πχ, εξελέγη για να «σκίσει τα Μνημόνια», «να κάνει μονομερή διαγραφή του Χρέους» και «να μην δοθεί κανένα σπίτι στα χέρια Τραπεζίτη». Και υποσχόμενος αυτά… τελικά υπόγραψε και 4ο Μνημόνιο και «αλυσόδεσε» την Ελλάδα να σέρνει το άρμα των Διεθνών Τοκογλύφων μέχρι το 2060, χωρίς να του έχει δεσμευτεί κανείς ότι θα του διαγράψει μέρος του Χρέους προκειμένου αυτό να είναι εξυπηρετήσιμο και βέβαια επιτρέποντας σε κάθε Τραπεζίτη να κατάσχει τα σπίτια που ανήκουν σε ληξιπρόθεσμους οφειλέτες !
Δεν είναι αυτό κατάφωρη παραβίαση του συντάγματος; Δεν αποτελεί αυτό εξαπάτηση του λαού και σε ελληνικό και σε κυπριακό κράτος, από τους ηγέτες του; Εξόφθαλμη εξαπάτηση… αισχρή εξαπάτηση…
2. Οπωσδήποτε η εσωτερική οργάνωση των κομμάτων δεν θα έπρεπε να είναι αυταρχική. Το δικαίωμα του πολίτη για ενεργητική συμμετοχή στο πολιτικό γίγνεσθαι προϋποθέτει δημοκρατική εσωτερική οργάνωση των κομμάτων, όπου καθένας θα μπορεί τηρώντας απόλυτα το καταστατικό του κόμματος να λέει την άποψη του και την κριτική του, στα κομματικά όργανα. Μάλιστα. Ποιο κομματικό Στέλεχος στα Κυβερνητικά Κόμματα σε Ελληνική και Κυπριακή Δημοκρατία μπορεί να βγει και να κάνει κριτική στην πολιτική …την επαναλαμβάνω ξεδιάντροπη πολιτική που εξασκεί πάνω στον τόπο του και τον λαό του αυτός που θεωρείται ο θεσμικός ηγέτης του τόπου; Τα παραδείγματα των διαγραφών στην Ελληνική Βουλή στελεχών (βουλευτών) που δεν ακολούθησαν την κομματική γραμμή είναι άπειρα. Από όλα τα Κόμματα… Ποιος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να πει «Δεν ψηφίζω αυτά που η Κυβέρνηση μας καλεί να ψηφίσουμε, διότι εμείς υποσχεθήκαμε ότι θα κάνουμε ακριβώς τα αντίθετα από αυτά!»;
Ποιος βουλευτής ή μεγαλοστέλεχος του Κυβερνητικού Κόμματος στην Κύπρο θα μπορούσε να σκεφθεί να μην ψηφίσει τον λεγόμενο «Νόμο Ακιντζί»; Μια δύο περιπτώσεις ήταν κατ’ εμέ «στάχτη στα μάτια» !
Όπως και σε ότι αφορά αυτήν την ρημάδα την διαπραγμάτευση με τους Τούρκους… Που θα βρεθεί αυτός που θα εναντιωθεί λέγοντας σε κομματόσκυλα και μη «πως μπορούμε να ξεπουλάμε (τελικά ναι, εμείς οι ίδιοι) την Πατρίδα προκειμένου ο α’ εργολάβος ή ο β’ μεγαλοκαταστηματάρχης να κάνουν μετά από μια «άρπα-κόλα» λύση «business» με τους Τούρκους»;
Την επόμενη μέρα τον έχει φάει το «μαύρο σκοτάδι» από Πολιτική και ενδεχόμενα επαγγελματική άποψη. Και βέβαια και αυτός θα στοχοποιηθεί από τους πολιτικούς του αντιπάλους εντός κόμματος αλλά και φιλικά του πρόσωπα, για να πιεστεί αυτός να αλλαξοπιστήσει ως προς το Εθνικό ή άλλο θέμα για το οποίο αντιδρά.
3. Τα κόμματα δεν πρέπει να έχουν οικονομικές δοσοληψίες – εν κρυπτώ – με οικονομικούς παράγοντες. Η διαπλοκή του Κράτους με τους Πολίτες, εξ αιτίας της πελατειακής σχέσης που είχε αναπτυχθεί την τελευταία χρόνια, έχει κάνει τα κόμματα έρμαιο των διαθέσεων των χρηματοδοτών τους, πράγμα ΠΑΡΑΝΟΜΟ. Και αυτή η διαπλοκή είναι πυραμίδα. Ξεκινάει από τους «οικονομικούς καρχαρίες» που συνήθως χρηματοδοτούν όλα τα κόμματα, για να εξασφαλίζουν δουλειές με το Δημόσιο και ταυτόχρονα να μην αντιδρά η αντιπολίτευση και καταλήγουμε με τους «φτωχοδιάβολους» που χωρίς να διαθέτουν τα τυπικά προσόντα, προσπαθούν να βολέψουν μέλη της οικογένειάς τους ή και τους ίδιους σε κάποια θεσούλα στον Κρατικό Μηχανισμό, υπερπηδώντας το εμπόδιο αυτών που τα διαθέτουν και μένουν «εκτός νυμφώνος».
* Μα καλά τι σχέση μπορεί να έχουν όλα αυτά με την Δημοκρατία;
* Σε ποια Δημοκρατία ο πολίτης πρέπει να φοβάται το κόμμα;
* Σε ποια Δημοκρατία ο Λαός εξαπατάται τόσο ξεδιάντροπα χωρίς καμιά κύρωση για αυτούς που υπεξαίρεσαν δολίως την ψήφο του ;
* Σε ποια Δημοκρατία ο απατεώνας πολιτικός προστατεύεται από το υπόλοιπο Πολιτικό Σύστημα των Κομμάτων που σε αγαστή συνεργασία τον κρατά στο απυρόβλητο και το ακαταδίωκτο παρ΄ όλες τις ανομίες του ;
* Σε ποια Δημοκρατία το Κυβερνών κόμμα κινούμενο μακράν των πλαισίων των προεκλογικών του υποσχέσεων φθάνει στο σημείο να πράττει ακριβώς τα αντίθετα και δεν υφίσταται μηχανισμός καθαίρεσης του από τη εξουσία (πχ μέσω ενός Συνταγματικού Δικαστηρίου) ;
* Σε ποια Δημοκρατία οι πολιτικοί μπαίνουν φτωχοί στο Πολιτικό Σύστημα και ξάφνου γίνονται πάμπλουτοι χωρίς να τους ελέγχει κανείς ή μάλλον οι ελεγκτές να είναι και οι ελεγχόμενοι ταυτόχρονα ;
* Σε ποια Δημοκρατία οι πολιτικοί είναι υποχρεωμένοι να δηλώνουν μόνο «ΤΙ ΕΣΧΟΝ» αλλά κανείς δεν τους ελέγχει για το «ΠΟΘΕΝ» - όπως γίνεται για τον τελευταίο φορολογούμενο πολίτη;
* Σε ποια Δημοκρατία η σύμπραξη «με τον εχθρό σου» προκειμένου να μπορέσεις να ικανοποιήσεις τις αλλοπρόσαλλες επιδιώξεις σου θεωρείται «πολιτικά και ηθικά πρέπουσα» ;
- ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ, ΑΠΕΧΘΑΝΟΜΑΙ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ…ΜΕ ΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΤΟΥΣ ΜΟΡΦΗ!
- ΑΠΕΧΘΑΝΟΜΑΙ ΤΗΝ ΚΟΜΜΑΤΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΟΣΚΥΛΑ…
Και μην βρεθεί κάνεις να μου μιλήσει περί «Περικλέους» γιατί αν ζούσε ο Περικλής θα τους είχε εξορίσει για βίαιη παραβίαση των κανόνων αυτής ταύτης της δημοκρατίας και της έννομης τάξης…
Κ.ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ ο επιλεγόμενος "Μαυροσκούφης"
(αρθρογράφος της εφημ. Η ΜΑΧΗ - Κύπρου)
Θεωρητικά πάντα, με την έννοια πολιτικό κόμμα μπορούμε να ορίσουμε μια οργανωμένη ομάδα ατόμων με στόχο την προώθηση συγκεκριμένων θέσεων, η οποία μπορεί να οδηγήσει στην ανάληψη της διακυβέρνησης μιας χώρας. Τα πολιτικά κόμματα (θεωρητικά πάντα) έχουν μεγάλη σημασία για τη λειτουργία του πολιτεύματος. Αποτελούν μέσο διασύνδεσης του πολίτη με τους φορείς Διακυβέρνησης αλλά και αντίστροφα είναι οι δίαυλοι μέσα από τους οποίους οι φορείς αυτοί ενημερώνονται για τα αιτήματα των πολιτών. Η σχέση μεταξύ πολιτικής εξουσίας – πολιτών επηρεάζεται, όπως θα δούμε, και από άλλες οργανώσεις πολιτών, τις ομάδες πίεσης και συμφερόντων.
Το πολιτικό κόμμα έχει κάποια βασικά χαρακτηριστικά που το διαφοροποιούν από άλλες οργανώσεις. Συγκεκριμένα το πολιτικό κόμμα:
• Έχει στόχο την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας ή έστω τη συμμετοχή σε αυτή και την εφαρμογή του προγράμματός του. Αυτή είναι η βασική διαφορά του κόμματος από άλλες ομάδες συμφερόντων – πίεσης που επιζητούν, κυρίως, να επηρεάσουν την πολιτική εξουσία.
• Αποτελεί οργάνωση με μέλη που είναι επίσημα εγγεγραμμένα και διαθέτουν «κομματική ταυτότητα». Έτσι, το κόμμα διακρίνεται από ευρύτερα κοινωνικά κινήματα (π.χ. φεμινιστικό κίνημα, ειρηνιστικό, οικολογικό κτλ.)
• Έχει ιδεολογική βάση (π.χ. φιλελεύθερη, συντηρητική, ριζοσπαστική, εθνικιστική ή διεθνιστική, κομμουνιστική ή σοσιαλιστική ιδεολογία κτλ.).
Τα κόμματα κάθε χώρας συγκροτούν το κομματικό σύστημα. Ανάλογα με τον αριθμό των κομμάτων που λειτουργούν σε μια δημοκρατία, διακρίνουμε τα εξής κομματικά συστήματα:
α) Μονοκομματικό σύστημα: ένα μόνο κόμμα μονοπωλεί την άσκηση της πολιτικής εξουσίας (π.χ. το κομμουνιστικό κόμμα στη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας).
β) Πολυκομματικό σύστημα: περισσότερα από δύο κόμματα διεκδικούν την εξουσία και συνήθως συνεργάζονται σχηματίζοντας πολυκομματικές κυβερνήσεις, όπως συμβαίνει στην Ιταλία, Γερμανία και αλλού.
Όταν στην πολιτική σκηνή κυριαρχούν δύο κόμματα που εναλλάσσονται στην εξουσία, υπάρχει το λεγόμενο φαινόμενο του δικομματισμού, όπως για παράδειγμα στην Αγγλία το συντηρητικό και το εργατικό κόμμα, στις Η.Π.Α. το ρεπουμπλικανικό και το δημοκρατικό κόμμα κτλ.
Το Σύνταγμα αναγνωρίζει στους Έλληνες πολίτες το δικαίωμα της ελεύθερης ίδρυσης πολιτικών κομμάτων και της ελεύθερης συμμετοχής σε αυτά (άρθρο 29 Σ.). Ως όρο ίδρυσης κόμματος το Σύνταγμα θέτει την εξυπηρέτηση του δημοκρατικού πολιτεύματος. Αυτό σημαίνει ότι ένα κόμμα μπορεί να ασκήσει την πολιτική εξουσία μόνον εφόσον σέβεται και εφαρμόζει τους συνταγματικούς κανόνες.
Η ελεύθερη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος πάντως μπορεί να γίνει προβληματική, αν η εσωτερική οργάνωση των κομμάτων είναι αυταρχική. Το δικαίωμα του πολίτη για ενεργητική συμμετοχή στο πολιτικό γίγνεσθαι προϋποθέτει δημοκρατική εσωτερική οργάνωση των κομμάτων, τέτοια που να δημιουργεί ευνοϊκές προϋποθέσεις για την ανάπτυξη πολιτικής δράσης από τα κομματικά μέλη.
«Τα κόμματα έχουν δικαίωμα στην οικονομική τους ενίσχυση από το Κράτος για τις εκλογικές και λειτουργικές τους δαπάνες, όπως νόμος ορίζει» (άρθρο 29 παρ. 2 Σ.) Το κράτος δηλαδή ενισχύει οικονομικά τα κόμματα, ανάλογα με την εκλογική τους δύναμη. Διασφαλίζει έτσι την ανεξαρτησία τους από ιδιωτικά συμφέροντα.
Καινοτόμος είναι η συνταγματική διάταξη που προβλέπει τη δυνατότητα συμμετοχής των νέων στα τμήματα νέων των κομμάτων. Έτσι, προωθείται η ενεργός συμμετοχή του πολίτη στην πολιτική, πριν ακόμα αποκτήσει το δικαίωμα της ψήφου.
Είπαμε όμως, όλα αυτά «θεωρητικά». Ας πάμε λίγο πιο βαθιά στην θεωρία των Πολιτικών Κομμάτων.
Επίσης τα κόμματα πέραν της ιδεολογίας του, αναλόγως της στάσης τους ως προς την υφιστάμενη Κυβέρνηση διακρίνονται σε φιλοκυβερνητικά ή συμπολιτευόμενα και σε αντιπολιτευόμενα. Παλιότερα και ειδικά στην Ελλάδα του 19ου αιώνα είχαμε και κόμματα που αυτοονομάζονταν «Γαλλικό», «Ρωσικό» και «Αγγλικό» διότι τα συμφέροντα των εγχώριων κοινωνικών ομάδων που αντιπροσώπευαν, συνδέονταν με τα συμφέροντα της αντίστοιχης χώρας, με τα οποία θεωρούσαν έπρεπε να συμπλεύσουν για να ευοδωθούν.
Αυτός λοιπόν είναι ο ορισμός των Κομμάτων.
Πιο ακριβής ορισμός της έννοιας του κόμματος δεν μπορεί να υπάρξει, μιας και αρκετοί κοινωνιολόγοι, συνταγματολόγοι και άλλοι πολιτικοί ερευνητές που εξετάζουν το θέμα από διαφορετικές απόψεις, αδυνατούν να δώσουν έναν κοινό ορισμό, για όλες τις μορφές ύπαρξης ενός πολιτικού κόμματος.
Και χωρίς να έχουν μπει καν στον πυρήνα του ορισμού.
Γιατί είναι πολύ ενδιαφέρον να ψάξουμε λίγο την αριθμητική πορεία των Κομμάτων. Τότε θα αντιληφθούμε ότι από τα 3 κόμματα της Ελληνικής Πολιτείας και του Βασιλείου της Ελλάδος (το 1828 και 1832 αντίστοιχα), φθάσαμε αισίως στα 152 (!!!) κόμματα, κινήματα και συνασπισμούς, στα χρόνια του Μνημονίου (2016)…
Στην Κύπρο αντίθετα τα υπάρχοντα αναγνωρισμένα κόμματα είναι συνολικά 14 από τα οποία μόνο τα 8 εκπροσωπούνται στην Κυπριακή Βουλή.
Τώρα που συμφωνήσαμε με τους ορισμούς και τα αριθμητικά στοιχεία θα σας πάω στους λόγους για τους οποίους αντιπαθώ σφοδρά την πολιτική παρουσία των κομμάτων στη διαχρονική πορεία του τόπου.
Λοιπόν από τα βασικά προαπαιτούμενα της ύπαρξης των κομμάτων είναι οι εξής παράμετροι:
1.Ως όρο ίδρυσης κόμματος το Σύνταγμα θέτει την εξυπηρέτηση του δημοκρατικού πολιτεύματος. Mάλιστα. Πόσες φορές δεν βλέπουμε – ιδίως τα τελευταία χρόνια – τα ίδια τα κόμματα να υπονομεύουν την Δημοκρατία; Πόσες φορές δεν είδαμε να παρακάμπτουν τις Δημοκρατικές διαδικασίες προκειμένου να πετύχουν με ιδιοτέλεια τον σκοπό τους; Πόσες φορές δεν είδαμε να έχουν κάνει «κουρέλι» το Σύνταγμα, με βάση το οποίο υπάρχουν προκειμένου να επιτύχουν τους ΑΝΤΕΘΝΙΚΟΥΣ και ΑΝΤΙΛΑΪΚΟΥΣ ΣΚΟΠΟΥΣ ΤΟΥΣ;
Πόσες φορές τα κόμματα δεν σέβονται και δεν τηρούν τους Συνταγματικούς κανόνες; Πόσες φορές θα πρέπει να δούμε κόμματα όπως πχ ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελληνική Δημοκρατία να εξαπατούν τον Λαό, να εκλέγονται με υποσχέσεις εκ διαμέτρου αντίθετες από αυτό που τελικά πράττουν καταστρατηγώντας το «πνεύμα» της Δημοκρατικής εκλογής, όπως αυτή καθορίζεται από το Σύνταγμα;
Ή ο ΔΗΣΥ στην Κυπριακή Δημοκρατία, που από την μια τα μέλη της ηγετικής του ομάδα εμφανίζονται οι Ηρακλείς του Πατριωτικού χώρου, ενός χώρου που δημιουργήθηκε με φυντάνια των αγωνιστών της ΕΟΚΑ και της «Ενωτικής Παράταξης» και σήμερα συναγωνίζονται σε ραγιαδισμό, κόμματα Διεθνιστικά όπως πχ το Α.Κ.Ε.Λ., με το οποίο μάλιστα συμπορεύονται;
Αν ο υποψήφιος Πρόεδρος που υποστηρίχθηκε ως πρώην Πρόεδρος του από το ΔΗ.ΣΥ., εν χορό μετά των υποψηφίων βουλευτών του – πολλώ δε μάλλον και διά του νέου Αρχηγού του - στην προβλεπόμενη προεκλογική τους εκστρατεία, ενημέρωναν τους εν δυνάμει ψηφοφόρους τους ότι σκοπεύουν να δώσουν τα πάντα στην Τουρκοκυπριακή πλευρά προκειμένου να τους πιστώσει η Ιστορία μια λύση στο Κυπριακό πρόβλημα, παρότι αυτό κατά βάσιν είναι πρόβλημα δημιουργηθέν από Στρατιωτική Εισβολή και Κατοχή, ποιος Συναγερμικός θα τους ψήφιζε, πέραν αυτών των οπαδών της νέας «νοοτροπίας» που λέει «τα δίνουμε όλα προκειμένου να μην έχουμε πόλεμο»; Και πολύ περισσότερο αν τους ενημέρωνε προκαταβολικά ότι σε αυτήν τους την πορεία ήταν διατεθειμένοι να συμμαχήσουν και να συνεργασθούν με τους Κομμουνιστές του ΑΚΕΛ… με αυτούς δηλαδή που από το πρωί μέχρι το βράδυ τους καθυβρίζουν ως «φασίστες» ;
Κάποιος μπορεί να μου πει ότι ο εκλεγείς Πρόεδρος που προτάθηκε από τον ΔΗΣΥ, είχε δείξει τις διαθέσεις του από την περίοδο της εμφάνισης του Σχεδίου Ανάν θα απαντήσω ότι δεν θα ήταν κατά κανένα τρόπο περίεργο να έχει αλλάξει γνώμη βλέποντας την αδιαλλαξία των Τούρκων και Τουρκοκυπρίων, αλλά και το αποτέλεσμα του τότε Δημοψηφίσματος.
Ο Τσίπρας στην Ελληνική Δημοκρατία πχ, εξελέγη για να «σκίσει τα Μνημόνια», «να κάνει μονομερή διαγραφή του Χρέους» και «να μην δοθεί κανένα σπίτι στα χέρια Τραπεζίτη». Και υποσχόμενος αυτά… τελικά υπόγραψε και 4ο Μνημόνιο και «αλυσόδεσε» την Ελλάδα να σέρνει το άρμα των Διεθνών Τοκογλύφων μέχρι το 2060, χωρίς να του έχει δεσμευτεί κανείς ότι θα του διαγράψει μέρος του Χρέους προκειμένου αυτό να είναι εξυπηρετήσιμο και βέβαια επιτρέποντας σε κάθε Τραπεζίτη να κατάσχει τα σπίτια που ανήκουν σε ληξιπρόθεσμους οφειλέτες !
Δεν είναι αυτό κατάφωρη παραβίαση του συντάγματος; Δεν αποτελεί αυτό εξαπάτηση του λαού και σε ελληνικό και σε κυπριακό κράτος, από τους ηγέτες του; Εξόφθαλμη εξαπάτηση… αισχρή εξαπάτηση…
2. Οπωσδήποτε η εσωτερική οργάνωση των κομμάτων δεν θα έπρεπε να είναι αυταρχική. Το δικαίωμα του πολίτη για ενεργητική συμμετοχή στο πολιτικό γίγνεσθαι προϋποθέτει δημοκρατική εσωτερική οργάνωση των κομμάτων, όπου καθένας θα μπορεί τηρώντας απόλυτα το καταστατικό του κόμματος να λέει την άποψη του και την κριτική του, στα κομματικά όργανα. Μάλιστα. Ποιο κομματικό Στέλεχος στα Κυβερνητικά Κόμματα σε Ελληνική και Κυπριακή Δημοκρατία μπορεί να βγει και να κάνει κριτική στην πολιτική …την επαναλαμβάνω ξεδιάντροπη πολιτική που εξασκεί πάνω στον τόπο του και τον λαό του αυτός που θεωρείται ο θεσμικός ηγέτης του τόπου; Τα παραδείγματα των διαγραφών στην Ελληνική Βουλή στελεχών (βουλευτών) που δεν ακολούθησαν την κομματική γραμμή είναι άπειρα. Από όλα τα Κόμματα… Ποιος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να πει «Δεν ψηφίζω αυτά που η Κυβέρνηση μας καλεί να ψηφίσουμε, διότι εμείς υποσχεθήκαμε ότι θα κάνουμε ακριβώς τα αντίθετα από αυτά!»;
Ποιος βουλευτής ή μεγαλοστέλεχος του Κυβερνητικού Κόμματος στην Κύπρο θα μπορούσε να σκεφθεί να μην ψηφίσει τον λεγόμενο «Νόμο Ακιντζί»; Μια δύο περιπτώσεις ήταν κατ’ εμέ «στάχτη στα μάτια» !
Όπως και σε ότι αφορά αυτήν την ρημάδα την διαπραγμάτευση με τους Τούρκους… Που θα βρεθεί αυτός που θα εναντιωθεί λέγοντας σε κομματόσκυλα και μη «πως μπορούμε να ξεπουλάμε (τελικά ναι, εμείς οι ίδιοι) την Πατρίδα προκειμένου ο α’ εργολάβος ή ο β’ μεγαλοκαταστηματάρχης να κάνουν μετά από μια «άρπα-κόλα» λύση «business» με τους Τούρκους»;
Την επόμενη μέρα τον έχει φάει το «μαύρο σκοτάδι» από Πολιτική και ενδεχόμενα επαγγελματική άποψη. Και βέβαια και αυτός θα στοχοποιηθεί από τους πολιτικούς του αντιπάλους εντός κόμματος αλλά και φιλικά του πρόσωπα, για να πιεστεί αυτός να αλλαξοπιστήσει ως προς το Εθνικό ή άλλο θέμα για το οποίο αντιδρά.
3. Τα κόμματα δεν πρέπει να έχουν οικονομικές δοσοληψίες – εν κρυπτώ – με οικονομικούς παράγοντες. Η διαπλοκή του Κράτους με τους Πολίτες, εξ αιτίας της πελατειακής σχέσης που είχε αναπτυχθεί την τελευταία χρόνια, έχει κάνει τα κόμματα έρμαιο των διαθέσεων των χρηματοδοτών τους, πράγμα ΠΑΡΑΝΟΜΟ. Και αυτή η διαπλοκή είναι πυραμίδα. Ξεκινάει από τους «οικονομικούς καρχαρίες» που συνήθως χρηματοδοτούν όλα τα κόμματα, για να εξασφαλίζουν δουλειές με το Δημόσιο και ταυτόχρονα να μην αντιδρά η αντιπολίτευση και καταλήγουμε με τους «φτωχοδιάβολους» που χωρίς να διαθέτουν τα τυπικά προσόντα, προσπαθούν να βολέψουν μέλη της οικογένειάς τους ή και τους ίδιους σε κάποια θεσούλα στον Κρατικό Μηχανισμό, υπερπηδώντας το εμπόδιο αυτών που τα διαθέτουν και μένουν «εκτός νυμφώνος».
* Μα καλά τι σχέση μπορεί να έχουν όλα αυτά με την Δημοκρατία;
* Σε ποια Δημοκρατία ο πολίτης πρέπει να φοβάται το κόμμα;
* Σε ποια Δημοκρατία ο Λαός εξαπατάται τόσο ξεδιάντροπα χωρίς καμιά κύρωση για αυτούς που υπεξαίρεσαν δολίως την ψήφο του ;
* Σε ποια Δημοκρατία ο απατεώνας πολιτικός προστατεύεται από το υπόλοιπο Πολιτικό Σύστημα των Κομμάτων που σε αγαστή συνεργασία τον κρατά στο απυρόβλητο και το ακαταδίωκτο παρ΄ όλες τις ανομίες του ;
* Σε ποια Δημοκρατία το Κυβερνών κόμμα κινούμενο μακράν των πλαισίων των προεκλογικών του υποσχέσεων φθάνει στο σημείο να πράττει ακριβώς τα αντίθετα και δεν υφίσταται μηχανισμός καθαίρεσης του από τη εξουσία (πχ μέσω ενός Συνταγματικού Δικαστηρίου) ;
* Σε ποια Δημοκρατία οι πολιτικοί μπαίνουν φτωχοί στο Πολιτικό Σύστημα και ξάφνου γίνονται πάμπλουτοι χωρίς να τους ελέγχει κανείς ή μάλλον οι ελεγκτές να είναι και οι ελεγχόμενοι ταυτόχρονα ;
* Σε ποια Δημοκρατία οι πολιτικοί είναι υποχρεωμένοι να δηλώνουν μόνο «ΤΙ ΕΣΧΟΝ» αλλά κανείς δεν τους ελέγχει για το «ΠΟΘΕΝ» - όπως γίνεται για τον τελευταίο φορολογούμενο πολίτη;
* Σε ποια Δημοκρατία η σύμπραξη «με τον εχθρό σου» προκειμένου να μπορέσεις να ικανοποιήσεις τις αλλοπρόσαλλες επιδιώξεις σου θεωρείται «πολιτικά και ηθικά πρέπουσα» ;
- ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ, ΑΠΕΧΘΑΝΟΜΑΙ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ…ΜΕ ΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΤΟΥΣ ΜΟΡΦΗ!
- ΑΠΕΧΘΑΝΟΜΑΙ ΤΗΝ ΚΟΜΜΑΤΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΟΣΚΥΛΑ…
Και μην βρεθεί κάνεις να μου μιλήσει περί «Περικλέους» γιατί αν ζούσε ο Περικλής θα τους είχε εξορίσει για βίαιη παραβίαση των κανόνων αυτής ταύτης της δημοκρατίας και της έννομης τάξης…
Κ.ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ ο επιλεγόμενος "Μαυροσκούφης"
(αρθρογράφος της εφημ. Η ΜΑΧΗ - Κύπρου)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου