ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΓΙΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΑΝΑ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Της Γυναίκας που γιορτάζεται στις 8 Μαρτίου ετησίως, αξίζει να υπενθυμιστούν οι αγώνες που δίνει η γυναίκα ανά τα χρόνια

- έως και σήμερα - προκειμένου να διεκδικήσει το δικαίωμα σε ένα από τα βασικότερα αγαθά και αναπόσπαστο κομμάτι της δημοκρατίας για τον άνθρωπο: Την ελευθερία. Ελευθερία βούλησης, ελευθερία λόγου, ελευθερία στην εργασία, δικαίωμα ψήφου κλπ.

Η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας δεν είναι μια γιορτή, είναι μια υπενθύμιση για όλες εκείνες τις φορές που απαξιώθηκε η γυναικεία υπόσταση αλλά και για εκείνες που μέσα από συλλογικούς και σκληρούς αγώνες,  εκτιμήθηκε. Είναι μια υπενθύμιση για την μάχη που έχουν δώσει τα κινήματα για τα δικαιώματα των γυναικών.  Όλα ξεκίνησαν στις 8 Μαρτίου το 1857 στην Νέα Υόρκη, όταν εκατοντάδες εργάτριες εργοστασίου κλωστοϋφαντουργίας, διαδήλωναν για ευνοϊκότερες συνθήκες εργασίας.
Έπειτα το 1908, 15.000 γυναίκες διαδήλωσαν στους δρόμους της Νέας Υόρκης με κίνητρο το δικαίωμα ψήφου, μείωση εργασιακών ωραρίων αλλά και υψηλότερους μισθούς.
Ένα χρόνο αργότερα και ύστερα από παρότρυνση της φεμινίστρια και αρχηγού του γυναικείου τμήματος του Σοσιαλιστικού Δημοκρατικού Κόμματος της Γερμανίας, Κλάρα Ζέτκλιν, καθιερώθηκε παγκοσμίως η Ημέρα της Γυναίκας.
Στην Αμερική, το αίτημα για την καθιέρωση της ημέρας αυτή έγινε δεκτό το 1975.
Μέτα την επικράτηση της Οκτωβριανής Επανάστασης ο Βλάντιμιρ Λένιν πείστηκε από την μπολσεβίκα Αλεξάνδρα Κολλοντάι να καθιερώσει την Ημέρα της Γυναίκας ως επίσημη αργία.

Ένα από τα δικαιώματα που προσπάθησε η γυναίκα να διεκδικήσει και αγωνίστηκε για να αποκτήσει είναι το δικαίωμα στην ψήφο.
Στην Ελλάδα, επί δεκαετίες οι γυναίκες αγωνίζωνταν προκειμένου να αποκτήσουν την πρόσβαση στην κάλπη.
Η αρχή έγινε στις 11 Φεβρουαρίου του 1934 όπου δόθηκε το εκλογικό δικαίωμα σε κάποιες γυναίκες, με την προϋπόθεση ότι έχουν συμπληρώσει τα 30 έτη και διέθεταν απολυτήριο Δημοτικού. Από τις 2.655 γυναίκες στην κάλπη πλησίασαν οι τελικά μόνο 439 γυναίκες. Μάλιστα γνωστή ηθοποιός η Μαρίκα Κοτοπούλη, αρνήθηκε την ευκαιρία να ψηφίσει τονίζοντας χαρακτηριστικά ότι ψήφο θέλουν μόνο όσες είναι άσχημες και όσες δεν θέλουν να κάνουν παιδιά.
Το δικαίωμα ψήφου στις βουλευτικές εκλογές για τις γυναίκες θεσπίστηκε στις 28 Μαΐου του 1952. Εν τέλει όμως δεν συμμετείχαν στις εκλογές του Νοέμβρη καθώς οι εκλογικοί κατάλογοι δεν είχαν ενημερωθεί. Ωστόσο το 1953 σε επαναληπτική εκλογή στην Θεσσαλονίκη εξελέγη η πρώτη γυναίκα βουλευτής, Ελένη Σκούρα του Κόμματος “Ελληνικός Συναγερμός”. Μαζί με την Βιργινία Ζάννα από το “Κόμμα των Φιλελεύθερων” υπήρξε από τις πρώτες υποψήφιες για βουλευτικό αξίωμα. Στις 19 Φεβρουαρίου του 1956, οι γυναίκες κατάφεραν να συμμετάσχουν κανονικά στις εκλογές, όπου η Λίνα Τσάλδαρη της ΕΡΕ με την Βάσω Θανασέκου της “Δημοκρατικής ‘Ενωσης” εκλέχτηκαν στην Βουλή.
Τα πολιτικά δικαιώματα των γυναικών μπήκαν πρώτη φορά στο επίκεντρο χάρις το φεμινιστικό κίνημα με σημαντικότερη μορφή την Καλλιρόη Παρρέν, δημοσιογράφο και εκδότρια του περιοδικού “Εφημερίς των Κυριών” και μια από τις πρώτες Ελληνίδες φεμινίστριες.

Το δικαίωμα στην ψήφο αποτέλεσε κίνητρο για “αιματηρούς” αγώνες πριν έναν αιώνα στην Βρετανία.Στις 6 Φεβρουαρίου του 1918 το βρετανικό κοινοβούλιο υιοθέτησε τον “Νόμο του 1918 για λαϊκή εκπροσώπηση” όπου γυναίκες άνω των 30 μετέβησαν στην κάλπη για να ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα.
Ωστόσο χρειάστηκε μια δεκαετία για να αποκτήσουν οι γυναίκες το δικαίωμα του εκλέγειν, κανονικά, σε ηλικία 21 ετών.
Το 1918 ακολούθησαν και άλλες χώρες όπως η Αυστρία και η Γερμανία στο δικαίωμα ψήφου των γυναικών.  Οι σουφραζέτες (υποτιμητικός όρος που επινοήθηκε από την Daily Mail το 1906 για να χαρακτηρίσει τις γυναίκες, μέλη του κινήματος για το δικαίωμα της γυναίκας στην ψήφο) οι οποίες είναι μέλη της οργάνωσης Κοινωνική και Πολιτική Ένωση Γυναικών και ακτιβίστριες, κατάφεραν να με την δράση τους να αλλάξουν όλα τα δεδομένα για τις γυναίκες και το δικαίωμα στην ψήφο. Οι ίδιες κυρίως κατέφευγαν σε πιο ριζοσπαστικές και βίαιες μεθόδους όπως εμπρησμούς, σπάσιμο βιτρινών, βόμβες κτλπ. Το πιο χαρακτηριστικό γεγονός που αφορά την δράση τους ήταν η βομβιστική επίθεση στην κατοικία του πρωθυπουργού Ντέιβιντ Λόιντ Τζορτζ το 1913. Οι γυναίκες αυτές προέρχονταν από αστικά στρώματα, ωστόσο η Έμελιν Πανκχερστ, ηγέτιδα του βρετανικού αυτού κινήματος των σουφραζέτων επιστράτευε γυναίκες της εργατική τάξης του εργοστασίου κλωστοϋφαντουργίας.
Οι γυναίκες έδωσαν το παρόν στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο με την Έμελι Πανκχερστ να καλεί τις συναγωνίστριες της να συμμετέχουν στον αγώνα του πολέμου. Στο τέλους του πολέμου υιοθετήθηκαν και οι πρώτες μεταρρυθμίσεις για ίσα δικαιώματα, ενώ μάλιστα και σύμφωνα με ιστορικούς η συμμετοχή στον πόλεμο συνέβαλε – κυρίως – στην υιοθέτηση του νόμου του 1918.

 Η συμβολή των γυναικών επεκτάθηκαν και στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Κατά τα χρόνια της επίθεσης από τους Ιταλούς και της ναζιστική κατοχής. Το 1940 – 1944 οι γυναίκες συμμετείχαν ενεργά ως αντάρτισσες στον εθνοαπελευθερωτικό αγώνα και μέσω της αντίστασης του ΕΑΜ προχώρησαν σε μαζική δράση.
Το 1944 ήταν η πρώτη φορά που πραγματοποιήθηκε ψήφισμα από γυναίκες για την εκλογή εθνικού συμβουλίου. Το δικαίωμα δόθηκε με διάταγμα της Κυβέρνησης του Βουνού και αναδείχθηκαν ως αντιπρόσωποι στο Ελληνικό Συμβούλιο 5 γυναίκες.
Δύο χρόνια μετά ιδρύθηκε η Πανελλήνια Ομοσπονδία Γυναικών από 35 γυναικείου συλλόγους και οργανώσεις. Το Πρώτο Πανελλήνιο Συνέδριο της ΠΟΓ παραδόθηκε στην Βουλή με διακήρυξη για τα ίσα πολιτικά δικαιώματα και στα δύο φύλα. Η ΠΟΓ έμεινε ενεργή επί δύο έτη συγκεντρώνοντας δεκάδες χιλιάδες γυναίκες.

Σήμερα ίσως να μην πραγματοποιούνται επαναστατικοί και ολοκληρωτικοί αγώνες αλλά ανά τον κόσμο ακόμα υπάρχουν άνθρωποι που ενώνουν τις φωνές του για ίσα δικαιώματα. Κατά καιρούς οργανώνονται σποραδικές διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες ενάντια στην πολιτική του Αμερικανού Προέδρου Ντόναλντ Τραμπ συνεχίζονται στις ΗΠΑ ανά τακτά χρονικά διαστήματα.
Άλλο πρόσφατο γεγονός είναι η διαμαρτυρίες στην Κωνσταντινούπολη όπου πραγματοποιήθηκαν διαδηλώσεις για “ελευθερία αλλά και διαδηλώσεις προς μνήμην της Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας. Διότι ακόμη και σήμερα οι γυναίκες στον Δυτικό Κόσμο αντιμετωπίζουν ακόμη την μάστιγα των έμφυλων διαφορών.
Ακόμη χειρότερη είναι η κατάσταση στην Ανατολή και στον Ισλαμικό Κόσμο, για αυτό το λόγο η Ημέρα της Γυναίκας δεν θα έπρεπε να λαμβάνεται υπόψιν ως μια γιορτή αλλά υπενθύμιση για τους παραπάνω αγώνες αλλά και ακόμα περισσότερους, όπως επίσης περισσότερα και ίσα δικαιώματα και σεβασμό, που θα πρέπει να αποκτήσουν οι γυναίκες σε όλες τις χώρες του χάρτη, αντί για τριαντάφυλλα.