ΕΥΘΥΝΕΣ ΠΛΑΣΤΗΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ ΤΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ ΣΤΗΝ Μ.ΑΣΙΑ- Αλήθειες και ψέμματα

 ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΑΣ

Επειδή βλέπω στο διαδίκτυο πολλές αναφορές για δήθεν "δειλία" του Πλαστήρα που έγινε "δήθεν" η αιτία της κατάρρευσης του Μετώπου τον Αύγουστο του 1922 στην Μικρά Ασία (!!!) οφείλω να βάλω τα πράγματα στην θέση τους:

.

Η ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΠΛΑΣΤΗΡΑ ΓΙΑ ΔΕΙΛΙΑ...

Κατά την επίθεση των Τούρκων την 13/26 Αυγούστου 1922 στην περιοχή της εξέχουσας του Αφιόν Καραχισάρ συνέβησαν κάποιες καταστάσεις που οι κυνηγηθέντες υπό της Επαναστατικής Κυβέρνησης Πλαστήρα-Γονατά, Αξιωματικοί κατηγόρησαν ευθέως τον Πλαστήρα για δειλία και απείθεια σε διαταγή ανωτέρου.

Όπως φαίνεται και στον χάρτη με την διάταξη των Μονάδων Ελλήνων και Τούρκων θα διαπιστώσει κανείς στο δεξιό της εξέχουσας του Αφιόν ένα κενό μήκους 10 χλμ και βάθους 3,5 χλμ στην περιοχή της χαράδρας "Τσάϊ Χισάρ". Από εκεί διείσδυσαν οι Τούρκοι και βρέθηκαν στα νώτα της αμυντικής μας διάταξης με το Ιππικό τους, εκτελώντας υποδειγματικά την κλασσική Τουρκική τακτική να δραστηριοποιούνται στα νώτα μας.

Λοιπόν φέρεται την άμυνα σε αυτό το κενό ότι έπρεπε να καλύψει το 5/42 Σ.Ε. του Πλαστήρα κατόπιν διαταγής του Δκτή της IV Μεραρχίας Υποστρατηγου Δημαρά (ο οποίος αργότερα συνελήφθη αιχμάλωτος στο Αλή Βεράν). Χρησιμοποιούν μάλιστα τα εξής ψευδώνυμα "Βελισσάριος", "Αρματιστής" κλπ:

1. Tην επίσημη έκθεση του Διοικητή της IV Μεραρχίας Υποστρατήγου Δημαρά:

"Κρίνω αναγκαίον να αναφέρω ενταύθα, ότι μέχρι σήμερον αγνοώ πού ήχθη το Απόσπασμα Πλαστήρα κατά την νύκτα τής 14ης προς τήν 15ην Αυγούστου. Ένεκα της μη παρουσίας του Αποσπάσματος Πλαστήρα εις την εν λόγω θέσιν του, παρέμεινεν ακάλυπτος εν μέρει ή Μεραρχία μου από Νότου. Της περιστάσεως ταύτης επωφεληθείς ό εχθρός ενήργησε τήν κατ' αυτής αιφνιδιαστικήν επίθεσιν κατά τήν πρωίαν τής 15ης Αυγούστου. Η εκ του αιφνιδιασμού τούτου επελθούσα σύγχυσις της Μεραρχίας ήτο απερίγραπτος. Τμήματα και Σχηματισμοί, χωρίς να βάλλωνται και άνευ διαταγής τινος, έλάμβανον λοξήν διά τών χαραδρών κατεύθυνσιν προς Βορειοδυσμάς, συγκλίνοντες προς το Ρεσίλ — Τεπέ"..

2. To πόρισμα της 2ης Ανακριτικής Επιτροπής που συνεστήθη για να εξετάσει τους λόγους και τις αιτίες από Στρατιωτική άποψη του εγκλωβισμού των Ελληνικών Δυνάμεων στο Αφιόν Καραχισάρ:

"Μετά την άπόφασιν τοΰ Στρατηγού Τρικούπη περί συμπτύξεως τών Μεραρχιών του, ο Συνταγματάρχης Πλαστήρας έλαβε διαταγήν του Υποστρατήγου Δημαρά, Διοικητού της IV Μεραρχίας, την 16ην ωραν τής 14ης Αυγούστου να προκαλύψη κατά την νύκτα δια του Αποσπάσματός του, την IV Μεραρχίαν από Νότου, εγκαθιστάμενος επί τών Νοτίως του Κιοπρουλου υψωμάτων. Ό Πλαστήρας, καίτοι λαβών την διαταγήν ταύτην, δεν συνεμορφώθη προς αυτήν. Δεν έγκατεστάθη εις τά Νοτίως τοΰ Κιοπρουλοΰ υψώματα. Έφθασεν εκεί και αντιπαρήλθεν εκείθεν, κατευθυνθείς εις τόν Σιδηρ. Σταθμόν τού Μπάλ —: Μαχμούτ. Η πράξις του αύτη αποτελεί βαρύτατον παράπτωμα και απέβη ολέθρια διά τον Ελληνικον Στρατόν. Η ανυπακοή του εκείνη και ή ανταρσία του έσχον τρομακτικάς συνεπείας, διότι εξ αυτών διελύθη και συνετρίβη η IV Μεραρχία και επηκολούθησεν ή καταστροφή και ή αιχμαλωσία του μεγαλυτέρου μέρους τοΰ Α' Σώματος Στρατού και ολοκλήρου τοΰ Β' Σώματος Στράτου".

3. Aρθρο του ε.α. Υποστρατήγου κ. Ν. Τσίπουρα:

"Οι λόγοι της μή εκτελέσεως υπό του Πλαστήρα της ανωτέρω προς αυτόν διαταγής τής IV Μεραρχίας είναι άγνωστοι, διότι ούτος απέφυγε μέχρι σήμερον νά απολογηθή. Εις την Έκθεσίν του αναγράφει, ότι δέν παρέμεινεν εις τά Νοτίως του Κιοπρουλοΰ υψώματα, διότι εύρεν εγκατεστημένα επ’ αυτών Τμήματα του Αποσπάσματος Λούφα. Η δικαιολογία του όμως αύτη δέν ευσταθεί".

4. το Σύγγραμμα του ε.α. Αντιστράτηγου κ. Κ. Κανελλόπουλου:

"Η μη συμμόρφωσις του Συνταγματάρχου Πλαστήρα προς την δοθείσαν αυτώ διαταγήν, επέφερε την πρωίαν της επομένης ημέρας την καταστροφήν της IV Μεραρχίας.

Ερωτάται δέ: ΔιατΙ δεν έξετέλεσε την διαταγήν ταύτην τής Μεραρχίας του; Η παρουσία Τμημάτων του Αποσπάσματος Λούφα εις τά υψώματα, άτινα είχεν έντολήν νά καταλάβη ούτος, αποτελεί πενιχράν δικαίολογίαν και διά νεαρόν ακόμη και άπειρον αξιωματικόν.

Ο αιφνιδιασμός ούτος της IV Μεραρχίας και αι εξ αυτού τρομακτικαί συνέπειαι δια τα Α' και Β' Σώματα Στράτου οφείλονται αποκλειστικώς εις το βαρύτατον σφάλμα του Συνταγματάρχου Πλαστήρα, και είς την ανυπακοήν αυτού προς την διαταγήν τής προϊσταμένης του IV Μεραρχίας, και ουχί εις την τουρκικήν επιθετικότητα."

ΠΟΣΟ ΑΛΗΘΕΙΑ ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ;;;;;

ΗΤΑΝ ΑΛΗΘΕΙΑ "ΔΕΙΛΟΣ" Ο ΠΛΑΣΤΗΡΑΣ ;;;;

Μιλαμε λοιπον για το ατυχημα του Κιοπρουλου.

Ο Πλαστηρας ειχε πολεμησει απεγνωσμενα στις 13/14 Αυγουστου στο Καλετζικ, οπου ειχε δεχθει το κυριο βαρος της τρομερης τουρκικης επιθεσης: Ενω ειχε στη διαθεση του 2.300 ανδρες και γυρω στα 10 ορειβατικα πυροβολα, δεχτηκε επιθεση απο δυο τουρκικες Μεραρχιες (11η και 5η ) και 70 πυροβολα (!!!) Πολεμησε απεγνωσμενα κατα πολλαπλασιων εχθρων, αντεξε, υποχωρησε τελευταιος στις 18:00 της 14 Αυγουστου, και υπεστη τεραστιες απωλειες. Το ενα τριτο των ανδρων του ηταν νεκροι και τραυματιες, μεσα σε 36 ωρες(!)

Καθως η IV Mεραρχια υποχωρει, ο Δημαρας διατασσει το 5/42 να εγκατασταθει ως οπισθοφυλακη στο Κιοπρουλου για να καλυψει την υποχωρηση. Δηλαδη αναθετει τα καθηκοντα της οπισθοφυλακης σε εκεινο το Συνταγμα που ειχε σηκωσει το κυριο βαρος της αμυνας, ειχε υποχωρησει τελευταιο και ειχε κυριολεκτικα αποδεκατιστει (!!!!).

Φυσικα η αλλοπροσαλλη διαταγη δεν ηταν εκτελεσιμος. Ο Πλαστηρας ηξερε οτι οι ανδρες του ηταν στα προθυρα της καταρρευσης, λογω των τεραστιων απωλειων, και χρειαζοταν χρονο για να τους συνειφερει. Φθανει στο Κιοπρουλου. Εκει βρισκει το αποσπασμα Λουφα, στον οποιο ειχαν επισης ανατεθει τα υψωματα, λογω κακου συντονισμου του Επιτελείου. Αυτο βολευει τον Πλαστηρα. Αφηνει τον Λουφα στο Κιοπρουλου, και αυτος διανυκτερευει λιγο βορειοδυτικοτερα, στο σιδηροδρομικο σταθμο του Μπαλ Μαχμουτ, δινοντας χρονο στους εξαντλημενους ανδρες του να αναπαυθουν και να συνελθουν.

Ο Λουφας ομως δέχεται την καθυστερημένη διαταγή απαγκίστρωσης από τον χώρο και φευγει και αυτος και έτσι τα υψωματα μενουν ακαλυπτα. Καποια τουρκικα τμηματα που ειχαν τεθει σε πορεια την αυγη της 15ης Αυγουστου το αντεληφθησαν, «ειδαν φως και μπηκαν μεσα», επιασαν καταλληλες θεσεις και αρχισαν να βαλλουν κατα της IV Mεραρχιας.

ΠΟΣΟ ΜΕΓΑΛΑ ΗΤΑΝ ΤΕΛΟΣ ΠΑΝΤΩΝ ΤΑ ΤΟΥΡΚΙΚΑ ΤΜΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΑΙΦΝΙΔΙΑΣΑΝ ΤΟΝ ΔΗΜΑΡΑ;

Απο την ιδια την εκθεση του προκυπτει οτι δεν ηταν μεγαλα, καποιες εμπροσθοφυλακες ηταν, και παντως πολυ ασθενεστερα απο την IV Mεραρχια. Ενας ικανοτερος Μεραρχος, θα το ειχε αντιμετωπισει. Ο Δημαρας ομως απεμεινε με 1.000 ανδρες σε λιγα λεπτα , ενω η υπολοιπη Μεραρχια τραπηκε σε ατακτη φυγη και σκορπιστηκε στους πεντε ανεμους! Ο Δημαρας κυριολεκτικα εχασε τη μπαλλα, και ειναι λογικο να θελει να αποσεισει τις τεραστιες ευθυνες του, γιατί έχασε τον έλεγχο της Μεραρχίας του.

Φυσικα ο Πλαστηρας δε ειναι αμοιρος ευθυνων. Δεν ειδοποιησε την ΙV Mεραρχια οτι δεν μπορει να εκτελεσει τη διαταγη, ωστε ο Δημαρας να λαβει τα μετρα του και να μην αιφνιδιαστει. Αλλα και ο Δημαρας δεν ειχε στειλει συνδεσμους, ως οφειλε, για να επικοινωνει εγκαιρως.

Αναφερεται στο κειμενο που κατηγορεί τον Πλαστήρα τι γραφει ο Κ. Κανελλοπουλος, αξιωματικος 3ου Γραφειου του Α ΣΣ το 1922, μια πραγματι σοβαρη πηγη. Ομως ο Κανελλοπουλος λεει και κατι αλλο στην έκθεσή του που σκόπιμα ( ;;; ) αποκρύπτεται:

"Ημείς νομίζομεν, οτι ή μη ύπ' αύτού έκτέλεσις τής διαταγής τής IV Μεραρχίας όφείλεται εις ψυχολογικα αίτια. Διότι, ειναι γνωστόν, δτι το Σύνταγμά του, αγωνισθέν έπι διήμερον κατα ύπερτέρων έχθρικών δυνάμεων, υπεστη μεγάλας άπωλείας. Άναγκασθεν ειτα να. ύποχωρήση, ύπό την πίεσιν του έχθρου,εφθασε κατάκοπον, έν ήμιδιαλύσει καl μέ μειωμένον τό ηθικόν του εις τα Νοτίως τοϋ Κιοπρουλου ύψώματα. 'Άνδρες αύτου μεμονωμένοι, η κατα μικρας όμάδας έπλανώντο κατα. τας άπογεuματινας ωρας τής 14ης Αύγούστου άνα την πεδιάδα τού Άφιόν - Καραχισάρ. Τα πλήγματα, ατινα έδέχθη καί αί άπώλειαι, ας τουτο ύπέστη, ήσαν αί μεγαλύτεραι, άφ' ης έπολέμει έν Μικρα Άσία, καl είχον ίσως συντρίψει τό αριστον αλλοτε ηθικόν αύτου και του Διοικητου του.'Υπό την πίεσιν τών γεγονότων τούτων, φαίνεται, οτι ή σκέψις του Διοικητού τού 5/42 Συντ/ματος Εύζώνων, Συνταγματάρχου Πλαστήρα επαυσε να λειτουργει όρθώς και οτι τα νευρα καl ή θέλησίς του ειχον καμφθη. Ή παρουσία τών Τμημάτων τού 'Αποσπάσματος Λούφα είς τα Νοτίως τού Κιουπρουλου ύψώματα ύπηρξεν ή σανις σωτηρίας, έπί τής όποίας προσεκολλήθη ούτος, λησμονήσας την έντολήν, ήν είχε καί την ευθύνην, ην άνελάμβανε δια. την άσφάλειαν τής IV Μεραρχίας".

Κανενας δολος ή δειλια λοιπον.

Ο Πλαστηρας, ευρισκομενος υπο τεραστια ψυχολογικη πιεση, λογω των βαρυτατων απωλειων του, διεπραξε αθελα του ενα σοβαρο σφαλμα στο Κιοπρουλου, του οποιου οι συνεπειες πολλαπλασιαστηκαν και εγιναν τρομερες λογω της απιστευτης ΑΝΙΚΑΝΟΤΗΤΑΣ του Υποστρατηγου Δημαρα. Αυτο ομως ουδολως αναιρει την κατα τα αλλα λαμπρη πολεμικη του δραση.

Και που ακούστηκε μιά ολόκληρη Στρατιά να καταρρέει επειδή ένας αντισυνταγματάρχης δεν εκλεισε ενα κενό και πέρασαν απο αυτό μερικές εκατοντάδες (μικρός πάντως αριθμός) τούρκων ιππέων;;;; Ολο το αχανές μέτωπο από τις Σάρδεις της παλαιάς γραμμής Μιλν μέχρι την εξέχουσα του Αφιόν, ήταν γεματο κενά... Γεμάτο... Το λένε όλες οι αναφορές!

Και γιατί στο Αφιόν είχαμε εξέχουσα και δεν ευθυγραμμίσαμε το μέτωπο απέναντι στους Τούρκους;

Ποιός θα απαντήσει σε αυτά τα ερωτήματα;

Φταίει ίσως ο Πλαστήρας και για αυτά;

Ψάχνοντας στο διαδικτυο βρίσκω και τα εξής σχόλια.

"Η μη εκτέλεση από το Πλαστήρα της αποστολής που του ανατέθηκε από τη IV Μεραρχία είναι γεγονός πέρα κάθε αμφισβητήσεως. Το ότι η μη εκτέλεση της παραπάνω αποστολής συνέβαλε στη προσβολή της IV Μεραρχίας το πρωί της 15ης Αυγούστου από τις εμπροσθοφυλακές των Τουρκικών Μεραρχιών που προωθούνταν προς βορρά, είναι και αυτό γεγονός. Δυστυχώς όμως κύριε Πρωτοπαπαδάκη μια Στρατιά 200.000 ανδρών ποτέ δεν ηττάται, δεν συντρίβεται και δεν διαλύεται επειδή ένας συνταγματάρχης δεν εκτέλεσε την αποστολή του. Ούτε μια μεραρχία, η IV Μεραρχία εν προκειμένω, δεν διαλύεται επειδή έπεσαν μερικές τουφεκιές. Βεβαίως για το ότι έπεσαν τουφεκιές, ευθύνεται ο Πλαστήρας που δεν προκάλυψε τη IV Μεραρχία στα υψώματα νότια του Κιουπρουλού όπως καθόριζε η αποστολή του. Η IV Μεραρχία όμως, δεν διαλύθηκε επειδή έπεσαν τουφεκιές. Διαλύθηκε επειδή ο μέραρχος - κατά την άποψή μου - ήταν τελείως ανεπαρκής. Δεν μπορεί να διαλυθεί ένας σχηματισμός 12.000 ανδρών και ο Μέραρχος να μείνει με 500 ή 1000 μόνο. Μόνο αν ένας μέραρχός είναι ανίκανος μπορεί να χάσει τη Μεραρχία του. Και ο Δημαράς έχασε τη Μεραρχία του επειδή δεν την ήλεγχε. Και αυτό είναι γεγονός αναμφισβήτητο. Είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον να μελετήσει κάποιος το τι συνέβαινε στο επιτελείο της IV Μεραρχίας το πρωί της 14ης Αυγούστου και στο πως ο Τρικούπης οδηγήθηκε να εκδόσει διαταγή συμπτύξεως υπό το φως της ημέρας και με τις μονάδες του σε επαφή με τον εχθρό. Και είναι ενδιαφέρον το τι έπραξε ο Δημαράς από την ώρα που έλαβε τη διαταγή του Τρικούπη. Και ειδικότερα τι μέτρα ελέγχου έλαβε για να συντονίσει τη σύμπτυξη της μεραρχίας του. Και τι έπραξε σαν μέραρχος προκειμένου τα τμήματά του και ειδικά αυτά που συγκρατούσαν τον εχθρό και θα συμπτύσσονταν τελευταία και κατά τη διάρκεια της νύκτας, να οδηγηθούν στις θέσεις τους.

Δεν είναι του παρόντος να αναπτύξω το ζήτημα του τι έγινε και δεν έγινε εκείνες τις μέρες στη περιοχή του Αφιόν. Αλλά οι πολιτικές ευθύνες στην επιλογή της ηγεσίας της Στρατιάς Μικράς Ασίας και των μεγάλων μονάδων αυτής, είναι αναμφισβήτητες. Όπως είναι τεράστιες επίσης – και απαράγραπτες - οι ευθύνες των τότε πολιτικών ηγεσιών για ότι δυσάρεστο συνέβαινε στο μέτωπο και αυτές έχωναν το κεφάλι στην άμμο για να μη βλέπουν.

Ο πόλεμος, είναι – κυρίαρχα – πολιτικό ζήτημα. Και αν χαθεί ένας πόλεμος, η ευθύνη είναι πολιτική και όχι ενός συνταγματάρχη.

Για την ήττα και τη καταστροφή ευθύνεται αποκλειστικά η τότε πολιτική ηγεσία, οι 3 αρχιστράτηγοι που αυτή επέλεξε καθώς και οι ηγεσίες των μεγάλων σχηματισμών και μονάδων που αυτή τοποθέτησε. Δεν χάνεται ένας πόλεμος επειδή ένας συνταγματάρχης έδειξε ανυπακοή ή έκανε λάθος. Φταίνε αυτοί που διευθύνουν το πόλεμο. Η πολιτική ηγεσία είναι αυτή που τοποθέτησε ως διοικητές της Μικρασιατικής Στρατιάς δύο αξιωματικούς τελείως ακατάλληλους για αυτό το έργο. Ο Παπούλας απέτυχε το Δεκέμβριο του 1920 και παρέμεινε στη θέση του. Απέτυχε και το Μάρτιο του 1921 και παρέμεινε αμετακίνητος. Απέτυχε τον Ιούλιο και τον Αύγουστο του 1921 και συνέχισε να παραμένει στη θέση του. Και τον Μάιο του 1922 έφεραν το Χατζανέστη που είχε φύγει συνταγματάρχης το 1915, ως αντιστράτηγο και αρχιστράτηγο, μετά από 7 χρόνια απουσίας από όλες τις μεγάλους αγώνες του στρατού. Ένα αξιωματικό τελείως ακατάλληλο για το αξίωμα που του ανέθεσαν και ακολουθούμενο από κακό παρελθόν. Και το πλέον τραγικό όλων, διορίζουν στις 21 Αυγούστου αρχιστράτηγο το Τρικούπη που έχει αιχμαλωτιστεί από τους Τούρκους. Το διορισμό του ο Τρικούπης θα τον πληροφορηθεί από το Κεμάλ.

Αποφράδα ημέρα ήταν όλη η περίοδος που η μετανοεμβριανή πολιτική ηγεσία διαχειρίστηκε το μείζον ζήτημα που αφορούσε την ύπαρξη του Μικρασιατικού Ελληνισμού. Ποια πολιτική ηγεσία μπορεί να διαχειρίζεται ένα τόσο τεράστιας σημασίας εθνικό ζήτημα και να ανέχεται - ή ακόμη και να υποθάλπει - την ύπαρξη 18.000 λιποτακτών, 17.000 ανυπότακτων, 8 χιλιάδων αδειούχων που δεν επέστρεφαν από τις άδειες τους και την αντιπολεμική προπαγάνδα στο εσωτερικό και στο μέτωπο που διέλυε το ηθικό σε συνδυασμό με το αίσθημα μόνωσης και εγκατάλειψης που αισθάνονταν οι αξιωματικοί και οι οπλίτες της Στρατιάς;. Θα μπορούσα να γράψω πολλά για αυτά τα ζητήματα, αλλά δεν είναι του παρόντος.

Δεν μπορούμε τις ανοησίες, τα λάθη και τις ανεπάρκειες της υπεύθυνης πολιτειακής και πολιτικής ηγεσίας και των Χατζανέστη Τρικούπη και Δημαρά να τα ξεπλένουμε με την ανυπακοή του Πλαστήρα.

Το πρωί της 14ης Αυγούστου 1922, ο Δημαράς διέθετε 5 Συντάγματα πεζικού. Τα οργανικά της μεραρχίας του (8ο, 11ο και 35ο), το 5/42 Ευζώνων της ΧΙΙΙ μεραρχίας και το 26ο της ΙΧ μεραρχίας υπό τον ήρωα Καλιαγκάκη (θα τραυματιστεί κατά τη μάχη του Χαμούρκιοϊ – Ιλμπουλάκ, θα διακομιστεί μέχρι και το Αλή Βεράν, όπου θα εγκαταληφθεί και θα ακολουθήσει τη τύχη άλλων 2.000 τραυματιών – θα τους αποτελειώσουν οι Τούρκοι).

Από τα παραπάνω Συντάγματα, αυτά που δοκιμάστηκαν περισσότερο και είχαν τις μεγαλύτερες απώλειες κατά τη 13η και 14η Αυγούστου, ήταν το 5/42 ΣΕ και το 35ο Σύνταγμα. Αυτά που ειδοποιήθηκαν αμέσως από το Δημαρά για τη σύμπτυξη, τους απεστάλη η σχετική διαταγή και απαγκιστρώθηκαν πρώτα από τη τοποθεσία, ήταν τα οργανικά του Συντάγματα (9, 11, 35). Αυτό που ειδοποιήθηκε τελευταίο και μέσω «σπασμένου τηλεφώνου» ήταν το 5/42 ΣΕ. Τελικά το σύνολο της IV Μεραρχίας συμπτύχθηκε υπό τη κάλυψη του 5/42 ΣΕ που παρέμεινε επί του Κ.Α. Καμελάρ μέχρι το τελευταίο φως και όταν όλοι γύρω του είχαν φύγει και του 26ου του Καλιαγκάκη που είχε εγκατασταθεί στο Μουτατίμπ Νταγ.

Ποια έπρεπε να προκαλύψουν τη IV Μεραρχία στα υψώματα νότια της στενωπού Κιουπρουλού;

Κατά τη ορθή και λογική στρατιωτική σκέψη, τα λιγότερο δοκιμασθέντα συντάγματα και αυτά που έφυγαν πρώτα. Δηλαδή το 8ο και 11ο (απαγκιστρώθηκαν στις 12:30). Αλλά ο Δημαράς «διέταξε» να προκαλύψουν τη μεραρχία του αυτά που έφυγαν τελευταία από Μικρό Καλετζίκ και αυτό που δοκιμάστηκε περισσότερο όλων. Δηλαδή το 26ο και το 5/42 ΣΕ (το 5/42 απαγκιστρώθηκε στις 18:30). Η σύμπτυξη όμως - και ειδικά η απαγκίστρωση κατά την ημέρα και υπό τη πίεση του εχθρού - είναι η δυσκολότερη επιχείρηση και ως εκ τούτου απαιτείται οι διοικήσεις να λαμβάνουν πολλά και αυστηρά μέτρα ελέγχου και συντονισμού για να επιτύχουν την όσο το δυνατό πιο ομαλή είσοδο των μονάδων στη νέα τοποθεσία και ειδικά αυτών που απαγκιστρώνονται τελευταίες. Ειδικότερα θα πρέπει να λαμβάνουν μέτρα για την αποκατάσταση στενού συνδέσμου με τις μονάδες τους.

Τι έπραξε επί του ζητήματος αυτού ο Δημαράς;

Απολύτως ουδέν. Έστειλε τη διαταγή του πολύ αργά στο Πλαστήρα μέσω τρίτου οργάνου και δεν έλαβε κανένα μέτρο για να αποκαταστήσει σύνδεσμο και επαφή με το 5/42 ΣΕ. Διέθετε μια Ημιλαρχία με 80 καβαλαραίους και αξιωματικούς στο επιτελείο του, αλλά δεν χρησιμοποίησε τίποτε για να συνδεθεί με το Ευζωνικό Σύνταγμά και να το οδηγήσει στις προβλεπόμενες από τη διαταγή του θέσεις. Αρκέστηκε στο ότι είχε εκδόσει μια διαταγή που δεν είχε καμιά επιβεβαίωση ότι την είχε λάβει ο Πλαστήρας. Αργότερα έγραψε στην έκθεσή του ότι αγνοεί που πήγε ο Πλαστήρας.

Προσωπικά πιστεύω ότι Δημαράς είχε ξεγράψει το Πλαστήρα.

Σχετικά τώρα με τον αιφνιδιασμό της IV Μεραρχίας το πρωί της 15ης Αυγούστου: Ο Δημαράς ενημερώθηκε στις 03:00 το πρωί της 15ης Αυγούστου από αξιωματικό του επιτελείου του Α’ Σώματος ότι ο Πλαστήρας δεν βρισκόταν στα υψώματα νότια του Κιουπρουλού, αλλά στο σιδηροδρομικό σταθμό του Μπαλ Μαχμούτ μαζί με τμήματα της VII Μεραρχίας. Έστειλε μια ομάδα καβαλαραίων να βρουν το Πλαστήρα, αλλά η ομάδα δεν επέστρεψε. Για ποιο λόγο δεν ανησύχησε ο Δημαράς και δεν άρχισε να ψάχνεται για το τι συνέβαινε με τη προκάλυψη που είχε ορίσει νότια του Κιουπρουλού; Για ποιο λόγο εξέδωσε διαταγή στις 04:00 της 15ης Αυγούστου για τη κίνηση της Μεραρχίας του, την οποία έστελνε και στο Πλαστήρα, αλλά δεν γνώριζε που αυτός βρισκόταν; Ερωτήματα που παραμένουν αναπάντητα.

Οπωσδήποτε για τον αιφνιδιασμό που υπέστη ο Δημαράς έχει ευθύνη ο Πλαστήρας. Αλλά και ο Καλιαγκάκης επειδή και αυτός δεν κατέλαβε επακριβώς τις θέσεις που του καθορίζονταν. Για την ακρίβεια είχε ταχθεί 3 χλμ ανατολικότερα. Αλλά για το Καλιαγκάκη δεν μιλάει κανένας. Έχει τεράστιες ευθύνες ο Δημαράς για το συνωστισμό την αταξία τη σύγχυση και την απώλεια των οργανικών δεσμών που επικράτησαν στη Μεραρχία του στη περιοχή του Κιουπρουλού. Αλλά για τον αιφνιδιασμό και τη διάλυση μιας μονάδας, η ευθύνη είναι αποκλειστικά του διοικητή της και δεν μεταβιβάζεται. Διαχρονικά ισχύει «ο διοικητής ευθύνεται για ότι πράττει ή παραλείπει να πράξει η μονάδα του». Το ότι ο Δημαράς έχασε τη μεραρχία του και μετά το Αλή Βεράν πιάστηκε και αιχμάλωτος, αποτελεί όνειδος για Έλληνα ανώτατο αξιωματικό.

Σε καμιά περίπτωση δεν είμαι απολογητής του Πλαστήρα. Έδειξε ανυπακοή στο πεδίο της μάχης και αυτό δεν τον τιμά. Κανένας αξιωματικός δεν έχει δικαίωμα επιλογής στην εκτέλεση της αποστολής που του αναθέτουν παρα το ελαφρυντικό για αυτόν γεγονός της ύπαρξης άλλου τμήματος στον τομέα που διτάχθη να καλύψει. Αλλά δυστυχώς κατά τη μετανοεμβριανή περίοδο τα κρούσματα μη εκτέλεσης της αποστολής στη Μικρά Ασία είναι πάρα πολλά. Έχει σημασία όμως, ότι μέσα στο γενικό χαμό, στη γενική φυγή και στο απόλυτο όνειδος, κάποιες μεγάλες μονάδες διατήρησαν τη συνοχή και τη πειθαρχία τους. Και δύο από αυτές ήταν η Ανεξάρτητη Μεραρχία και το 5/42 Σύνταγμα Ευζώνων, ένα Σύνταγμα που παρότι αποδεκατισμένο έμεινε και έδωσε την τελευταία μάχη στο έδαφος της ελληνικής Ιωνίας στον Σταυρό πλησίων της Ερυθραίας."

ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΣΑΦΕΣ ΠΛΕΟΝ.... ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΤΟΤΕ !!!

ΑΝΤΕ ΓΙΑΤΙ ΒΑΡΕΘΗΚΑ ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΩ ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΡΑΜΜΕΝΗ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΑ ΓΥΑΛΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ...

- Παρακαλώ να μην κοινοποιηθεί καθότι δεν ενδιαφερομαι να μπω σε στείρα αντιπαράθεση με κανένα Βελισσάριο ή Αρματιστή ή όποιον άλλο κατα την γνωμη μου "φιλοΒασιλικό-κολλημένο" που θα θέλει να στηλιτεύσει τον "βενιζελικό" Πλαστήρα προς όφελος ανίκανων κάποιων λίγων "Κωνσταντινικών" ανίκανων αξιωματικών, χρησιμοποιώντας μάλιστα ως "πηγή" τον ΑΧΡΗΣΤΟ ΣΤΡΑΤΗΓΟ ΝΙΚΟΛΑΟ ΤΡΙΚΟΥΠΗ! Ευχαριστώ.

(Β΄ ΜΕΡΟΣ) Κύπρος 1974 Ολόκληρη η αλήθεια

Η ΑΝΤΑΡΣΙΑ ΣΤΟ ΘΩΡΗΚΤΟ ΑΒΕΡΩΦ (1941)

 ΠΡΙΝ 82 ΧΡΟΝΙΑ ΠΕΡΙΠΟΥ ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ...

"Η Ανταρσία του Θ/Κ Γεώργιος Αβέρωφ"

ΤΟ ΝΕΟ ΒΙΒΛΙΟ ΠΟΥ ΓΡΑΦΩ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΠΟΥ ΕΠΙΣΗΣ ΕΙΝΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ ΜΕ ΤΙΤΛΟ "ΗΤΤΗΜΕΝΟΙ ΝΙΚΗΤΕΣ", ΠΡΑΓΜΑΤΕΥΕΤΑΙ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΝΕΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΟΥΛΙΟ ΤΟΥ 1939 ΕΩΣ ΤΟΝ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟ ΤΟΥ 1945.

ΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΣΕΛΙΔΕΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΟΥ ΕΜΦΑΝΙΖΟΝΤΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ, ΑΛΛΑ ΓΝΩΣΤΑ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΛΙΓΩΤΕΡΟ ΓΝΩΣΤΑ. ΕΝΑ ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ Η "ΑΝΤΑΡΣΙΑ ΤΟΥ Θ/Κ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΑΒΕΡΩΦ|, ΠΟΥ Η ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΝΑΥΤΙΚΟΥ ΔΙΕΤΑΞΕ ΤΟ ΠΛΗΡΩΜΑ ΤΟΥ ΝΑ ΤΟ ΒΥΘΙΣΕΙ ΣΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ, ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΣΕΙ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΩΝ  ΓΕΡΜΑΝΩΝ, ΠΟΥ ΣΕ ΛΙΓΕΣ ΩΡΕΣ ΘΑ ΕΜΠΑΙΝΑΝ ΩΣ ΚΑΤΑΚΤΗΤΕΣ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ.

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΝΤΑΡΣΙΑΣ ΤΟΥ Θ/Κ Γ.ΑΒΕΡΩΦ ΤΟ 1941:

Το θωρηκτό ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΑΒΕΡΩΦ το 1940, ξαναθυμήθηκε το ένδοξο παρελθόν του: Έγινε πάλι η ναυαρχίδα.

Στις 28 Οκτωβρίου, ο αντιναύαρχος Επαμεινώνδας Καββαδίας ειδοποιήθηκε από τους πρώτους. Ξημέρωνε, όταν ανέβαινε στον «Αβέρωφ», όπου ήδη κυμάτιζε το σήμα του ως αρχηγός στόλου. Βρήκε να τον περιμένει το τηλεγράφημα που πληροφορούσε τον στόλο για την κήρυξη του πολέμου. Το ανακοίνωσε στο πλήρωμα. Ένα ουρανόμηκες «ζήτω» από το κατάστρωμα της παλαιάς ναυαρχίδας του Παύλου Κουντουριώτη, υποδέχτηκε την ανακοίνωση. Τον Απρίλιο του 1941, ο «Αβέρωφ» βρισκόταν εγκατεστημένος στον όρμο, ακοίμητος φρουρός με τα πυροβόλα του, προσφέροντας αντιαεροπορική προστασία στον ναύσταθμο και στο αεροδρόμιο της Ελευσίνας.

Οι Γερμανοί χτύπησαν στις 6 Απριλίου του 1941. Η σύμπτυξη του ελληνικού στρατού στο αλβανικό μέτωπο ξεκίνησε στις 13 Απριλίου. Η συνθηκολόγηση υπογράφτηκε στη Λάρισα στις 21 Απριλίου του 1941. Η τελετή ξανάγινε στη Θεσσαλονίκη, στις 24 του μήνα, έπειτα από απαίτηση του Μουσολίνι να παρίστανται και Ιταλοί στην παράδοση. Την ίδια μέρα, ο βασιλιάς και η κυβέρνηση αποχωρούσαν από την ελληνική πρωτεύουσα. Η απαγκίστρωση των Βρετανών πραγματοποιήθηκε αιματηρή από τις 21 ως τις 29 του μήνα, καθώς βυθίστηκαν 26 πλοία γεμάτα στρατιώτες. Τα πέντε από αυτά ήταν νοσοκομειακά. Οι Γερμανοί μπήκαν στην Αθήνα στις 27 Απριλίου του 1941. Στον ναύσταθμο, το δράμα είχε ήδη πάρει τέλος.

*****

Απρίλιο του 1941, ο ασυρματιστής του «Αβέρωφ» έγραφε στο ημερολόγιό του:

«Έχουμε φτάσει στον όρμο για να καλύψουμε με τα πυροβόλα μας το αεροδρόμιο και τον ναύσταθμο. Σαν ασυρματιστής, δεν είχα μάχιμη θέση αλλά, όταν οι άλλοι πολεμούσαν, εγώ χωνόμουν κάτω από το γραφείο, παρέα με τον ασύρματο, μια και πια είχα αποκτήσει ‘‘τοίχο με θέα’’. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, στις 16 του μήνα, Μεγάλη Τετάρτη, ήρθε ένα μήνυμα που μόνο καλό δεν ήταν. Να βυθίσουμε το σκαρί μας, να μην πέσει στα χέρια του εχθρού. Να ’ναι καλά ο (σημαιοφόρος) Ηλιομαρκάκης και ο ιερέας που ξεσήκωσαν το πλήρωμα να μη γίνει δεκτή η εντολή. Ο Ηλιομαρκάκης με διέταξε να στείλω μήνυμα στην αγγλική κορβέτα ‘‘Salvia’’ να μας βοηθήσει (να διαφύγουμε), μιας κι ήταν κοντά».

Η εντολή να καταβυθισθεί ο «Αβέρωφ» ήρθε ως μοναδική λύση καθώς οι Γερμανοί είχαν ποντίσει μαγνητικές νάρκες στον δίαυλο καθιστώντας ανέφικτη την έξοδο. Ορισμένοι όμως αξιωματικοί, ο ιερέας του πλοίου αρχιμανδρίτης Παπανικολόπουλος κι ένα μέρος του πληρώματος που ξεσήκωσε ο σημαιοφόρος Ηλιομαρκάκης, αρνήθηκαν να εκτελέσουν την διαταγή. Επέμεναν ότι ο «Αβέρωφ» μπορούσε να συνεχίσει τον πόλεμο.

*****

Μεγάλη Πέμπτη, 17 Απριλίου, και ήμουν εκεί: Ο κυβερνήτης, πλοίαρχος Ι. Βλαχόπουλος, πετάχτηκε στο Γενικό Επιτελείο Ναυτικού να δει, τι γινόταν. Ήταν περίεργος άνθρωπος. Στον «Αβέρωφ» διατηρούν ακόμα τα σακιά με το «χώμα από την πατρίδα». Έφερνε ένα τέτοιο σακί κάθε φορά που ο «Αβέρωφ» ήταν να αποπλεύσει. Στον γυρισμό, το άδειαζε σ’ ένα μεγάλο κιβώτιο στ’ αμπάρι. Έφερνε καινούριο χώμα στο επόμενο ταξίδι. Σήμερα, μάλλον τα είχε χαμένα. Κι όσο έλειπε, ο «Αβέρωφ» έμελλε να γνωρίσει την πιο πρωτότυπη στα παγκόσμια χρονικά ανταρσία: Οι αντάρτες ήθελαν να πολεμήσουν!

Παρακολουθούσα τη «γενική συνέλευση» στο 1ο υπόστρωμα. Το καρέ των αξιωματικών ξεχείλιζε κόσμο που έφτανε ως μπροστά στην ανοιχτή πόρτα του διαμερίσματος του ναυάρχου. Δεν πίστευα στα μάτια και τ’ αφτιά μου.

«Αυτό λέγεται ανταρσία», ούρλιαζε ο ύπαρχος.

«Εσείς κάνετε ανταρσία: Εναντίον της πατρίδος», φώναζε ο σημαιοφόρος Ηλιομαρκάκης.

«Λες προδότη τον ναύαρχο;», αντέτεινε ο ύπαρχος.

«Όχι. Εκείνος θέλει να μας σώσει. Εμείς διαλέγουμε να πεθάνουμε».

«Είναι αυτοκτονία να βγείτε. Θα πέσετε στις νάρκες».

«Έτσι, θα βυθιστούμε και θα έχει εκτελεστεί η εντολή του ναυάρχου», μπήκε στη μέση ο ιερέας.

«Αν βγείτε, οι Γερμανοί θα σας αιχμαλωτίσουν».

«Κανένας δεν αιχμαλωτίζει τον ‘‘Αβέρωφ’’. Μας προστατεύει ο Κουντουριώτης», απάντησε σταθερά ο πλωτάρχης Δαμηλάτης.

«Και ο Ύψιστος», συμπλήρωσε ο ιερέας.

Οι ζητωκραυγές έπεισαν τον ύπαρχο ότι ματαιοπονούσε. «Ο απόπλους είναι καθαρή αυτοκτονία», μουρμούρισε. Πήρε μαζί του υπαξιωματικούς και ναύτες που δεν ήθελαν να παραμείνουν κι αποβιβάστηκε. Στο 1ο υπόστρωμα, ο ενθουσιασμός περίσσευε.

«Σήμα από το ‘‘Salvia’’», ανέφερε ο ασυρματιστής.

Του Ηλιομαρκάκη γελούσαν και τα μουστάκια, καθώς το διάβασε φωναχτά:

«Δίαυλος, επί του παρόντος, ελεύθερος από νάρκες».

Χειροκροτήματα και ζητωκραυγές κάλυψαν τα λόγια του. Χύθηκαν στις θέσεις τους περιμένοντας το σκοτάδι. Άναστρη νύχτα ήχησε ο σαλπιγκτής αναχώρηση. Μέσα σε καπνούς και τις ανταύγειες των βομβών, με πλήρη συσκότιση, ο σκούρος όγκος του θωρηκτού «Γ. Αβέρωφ», κινιόταν πάλι προς τη δόξα. Ο σαλπιγκτής εξακολουθούσε να σαλπίζει:

«Εις τάξιν απάρσεως».

Ο ασυρματιστής δούλευε υπερωρίες. Το ένα μετά το άλλο κατέφθαναν τα σήματα από τη στεριά να σταματήσουμε. Ο Ηλιομαρκάκης τα διάβαζε και τα έδινε για αρχειοθέτηση. Στη γέφυρα, ο κυβερνήτης της ανάγκης, πλωτάρχης πυροβολικού Παναγιώτης Δαμηλάτης, είχε ζητήσει να τον ενοχλήσουν μόνο αν κάποιο σήμα ήταν διαφορετικό. Ναύσταθμος, Πέραμα, Ψυτάλλεια έμειναν πίσω. Ανοιχτήκαμε στο πέλαγος. Πρέπει να είμαστε κοντά στις Φλέβες, όταν σημειώθηκε αναταραχή μες στο σκοτάδι. Ανέβηκα να δω.

«Μηχανές κράτει».

Μια βενζινάκατος μας πλησίαζε. Ο πλωτάρχης Δανηλάτης άφησε τη γέφυρα και κατέβηκε στο κατάστρωμα. Η ματιά του έδειχνε αδιόρατη ανησυχία αλλά οι κινήσεις του ήταν σταθερές και αποφασιστικές. Ο Βλαχόπουλος! Ναι. Ο πλοίαρχος Βλαχόπουλος ερχόταν να διεκδικήσει το πλοίο του. Ο πλωτάρχης Δανηλάτης στάθηκε προσοχή μπροστά του. Τον χαιρέτησε με σεβασμό. Και του παρέδωσε το ξίφος του απολογούμενος:

«Έπραξα το καθήκον μου, όπως η συνείδησή μου το επέβαλλε».

Ο Βλαχόπουλος γέλασε:

«Κράτα το. Έφερα καινούριο χώμα από την πατρίδα. Κατεύθυνσις Σούδα».

Πανζουρλισμός. Ζητωκραυγές στο σκοτάδι από αλαλάζοντες αντάρτες, νόμιμους πια. Πρωί Μεγάλης Παρασκευής πιάσαμε Σούδα.

«Ένα λιμάνι χωρίς λιμάνι», έγραφε ο ασυρματιστής.

Ήταν κι άλλα πλοία εκεί.

Μεγάλο Σάββατο, 19 Απριλίου του 1941, μια τεράστια νηοπομπή ξεκίνησε από τη Σούδα. Ο αγέρωχος «Αβέρωφ» προστάτευε τη μια πλευρά της, το αγγλικό καταδρομικό «Carlisle» την άλλη. Η καταγραφή στο ημερολόγιο γέφυρας αναφέρει:

«Δεχόμεθα συνεχείς επιθέσεις βομβαρδιστικών αεροσκαφών και τορπιλοπλάνων τας οποίας αποκρούομεν δια των πυροβόλων μας».

Κυριακή του Πάσχα, 20 Απριλίου του 1941, φτάσαμε σώοι στην Αλεξάνδρεια. Ως την Πρωτομαγιά, είχαν μαζευτεί εκεί 17 ελληνικά πλοία: 210 αξιωματικοί, 2.944 ναύτες.

Τα αρχαία τορπιλοβόλα «Σφενδόνη», «Νίκη» και «Ασπίς» ανέλαβαν να περιπολούν στην Αλεξάνδρεια. Είχαν ναυπηγηθεί το 1906 και δεν άντεχαν για κάτι παραπάνω. Ο νεανίας «Αβέρωφ», του 1910, ανέλαβε πολεμική δράση. Ήταν 16 Μαΐου, όταν πιάσαμε Πορτ Σάιντ. Είπα να κατέβω. Θα τον αντάμωνα ξανά στον Πόρο.

Το θωρηκτό βρέθηκε στη Βομβάη των αγγλικών Ινδιών. Επισκευάστηκε κι ανέλαβε συνοδός νηοπομπών. Όταν, στις 7 Δεκεμβρίου του 1941, οι Γιαπωνέζοι βομβάρδισαν το Περλ Χάρμπορ και μπήκαν στον πόλεμο, ο «Αβέρωφ» επέστρεψε στη Βομβάη για να ενισχύσει την αντιαεροπορική της άμυνα. Μέσα σε λίγους μήνες, είχε διανύσει 8.850 επικίνδυνα μίλια. Στα 1942, μετακόμισε στο Πορτ Σάιντ κι εντάχθηκε στην εκεί αντιαεροπορική άμυνα. Το 1944, κίνησε πάλι για την Ελλάδα...

ΑΠΕΙΘΑΡΧΗΣΕ Ο ΚΑΤΣΙΜΗΤΡΟΣ ΣΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΠΑΠΑΓΟΥ;

 Τις Μερες αυτες θα βγουν αρκετοι "επαΐοντες ιστορικοι αναλυτες" της οκας, ιδεοληπτικοι ανιστορητοι η και εντεταλμενοι Αριστερο-φιλελεδες και θα προσπαθησουν να διαστρέβλωσουν την ιστορικη αληθεια ενω θα υπαρξουν ακομη περισοτεροι "παπαγαλοι" που θα χαψουν και θα προωθουν τις ανοησιες τους.

Το γνωστο δηλαδη παραμυθι οτι ταχα η "ηττοπαθης" Ελληνικη Ηγεσια Μεταξα-Παπαγου δεν πιστεψε ποτε στη Νικη και ειχε αποφασισει και διεταξε την 8η Μεραρχια του Κατσιμητρου να ριξει μονο μερικες τουφεκιες στην Ηπειρο για να σωσει τα προσχηματα και να υποχωρισει στη Γραμμή Αραχθος-Ζυγος Μετσοβου, παραχωρόντας εθνικο εδαφος στον εχθρο ενω τη κατασταση εσωσε ταχα ο "απειθαρχος" Κατσιμητρος που παρακουσε τη διαταγη και εμεινε και εδωσε την Μαχη στη γραμμη ΕΛΑΙΑ-ΚΑΛΑΜΑ σωζοντας τελικα τη τιμη των Ελληνικων Όπλων ...

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΟΗΣΙΑ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΠΛΑΣΤΟΓΡΑΦΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΗΡΩΙΚΟ ΕΠΟΣ ΤΟΥ 40 ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΚΥΡΙΟΙ ΑΣΧΕΤΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ ΤΗΣ ΜΠΑΡΟΥΦΑΣ ....

ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ

Το ΓΕΣ, που παρακολουθούσε συνεχώς την κατάσταση στην Αλβανία, εκτίμησε – ορθώς – ότι η κυρία προσπάθεια των Ιταλών θα κατευθυνόταν προς την Ήπειρο και όχι προς τη Δυτική Μακεδονία και τη Θεσσαλονίκη. Εκτίμησε δηλαδή ότι ο Κατσιμήτρος και οι Ηπειρώτες του θα δεχόντουσαν το κύριο βάρος της ιταλικής επιθέσεως. Στις 24 Αυγούστου αποστέλλονται στον Κατσιμήτρο νέες οδηγίες επιχειρήσεων, στο τέλος των οποίων αναγράφεται:

«Αναγνωρίζεται η δυσχερής θέσις εις την οποία ευρίσκεται η Μεραρχία. Η Κυβέρνησις δεν αναμένει βεβαίως παρά της Μεραρχίας νίκας, δεδομένης της αριθμητικής υπεροχής του αντιπάλου, αναμένει όμως εκ ταύτης να σώσει την τιμήν των ελληνικών όπλων. Και προς τούτο δύναται ο διοικητής της Μεραρχίας να θέσει τα δυνάμεις αυτής όπως αυτός νομίζει καλύτερον».

Η διαταγή αυτή ειναι το σημειο οπου πατουν οι διαφοροι σημερα δολοφονοι της ιστοριας και μιλουν για «ηττοπαθή» Ηγεσία, η οποία ήθελε απλώς να «πέσουν μερικές τουφεκιές για την τιμή των όπλων». Πρόκειται όμως για προφανή διαστρέβλωση της πραγματικότητας. Οι επικριτές της Ηγεσίας αποσιωπούν εσκεμμένως ότι ο Παπάγος εξέδωσε στις 16 Σεπ 1940, διαταγή στην οποία, μεταξύ των άλλων, καθορίζει ότι:

«Η τιμή των ελληνικών όπλων απαιτεί όπως οιονδήποτε τμήμα σε οιανδήποτε κατάστασιν και αν ευρεθεί, οφείλει να πολεμήσει μέχρι και του τελευταίου ανδρός και του τελευταίου φυσιγγίου».

Η φράση ότι «δεν αναμένονται από την Μεραρχία νίκες», σε συνδυασμό με την πρωτοβουλία που παρεσχέθη στον διοικητή της, κάλυπτε πλήρως τον Κατσιμήτρο ό,τι και αν έκανε. Αφέθηκε λοιπόν στον Μέραρχο η απόφαση, γιατί κανείς δεν γνώριζε τι συμβαίνει στον τομέα του καλύτερα από εκείνον. Ο Αρχιστράτηγος του είχε απόλυτη εμπιστοσύνη και αυτό προκύπτει από προσωπική επιστολή με ημερομηνία 22 Αυγ 1940, στην οποία του έγραφε:

«Αγαπητέ Κατσιμήτρο, (…) Επιθυμώ να γνωρίζεις ότι τόσον η Κυβέρνησις όσον και εγώ σε περιβάλλομεν μετ’ απολύτου εμπιστοσύνης και πλήρους εκτιμήσεως. (…) Σε ασπάζομαι εγκαρδίως. Αλέξανδρος Παπάγος.»

Θα πρέπει εξαρχής να επισημανθεί ότι οι αρθρογραφούντες περί της «απείθειας» του Κατσιμήτρου –που προφανώς κάτι άκουσαν, κάτι διάβασαν- ξεκινούν από την λανθασμένη άποψη ότι το Σχέδιο του Γενικού Στρατηγείο προέβλεπε παραχώρηση εθνικού εδάφους. Η πραγματικότητα είναι ότι τα Σχέδια ΙΒα και ΙΒβ προέβλεπαν προωθημένη άμυνα, χωρίς παραχώρηση εθνικού εδάφους. Η απόφαση αυτή του Παπάγου απεδείχθη από το αποτέλεσμα επιτυχέστατη, διότι απέκρουσε τον εισβολέα κατά το δυνατό πλησιέστερα προς τα ελληνοαλβανικά σύνορα και κάλυψε πλήρως τη γενική επιστράτευση και τη στρατηγική συγκέντρωση των ελληνικών δυνάμεων.

Ο Κατσιμήτρος δεν ήταν απλώς ένας ικανότατος στρατηγός. Ήταν δεμένος με τη Μεραρχία του αλλά και με τη γη της Ηπείρου. Από το 1938, που ανέλαβε τη διοίκηση της VIIIης Μεραρχίας είχε αφιερωθεί στο να καταστήσει την Ήπειρο αληθινό προμαχώνα. Στο πλαίσιο της ελευθερίας αποφάσεως που του παρείχαν το Σχέδιο Επιχειρήσεων και οι Οδηγίες του Γενικού Στρατηγείου, επέλεξε να αμυνθεί επί της Γραμμής ΕΛΑΙΑ-ΚΑΛΑΜΑΣ. Δεν παρέβη καμία διαταγή, ούτε θα τις παρέβαινε αν συμπτυσσόταν στη Γραμμή ΑΡΑΧΘΟΣ-ΖΥΓΟΣ ΜΕΤΣΟΒΟΥ. Την απόφασή του αυτή την ανέφερε στο ΓΕΣ, κατά τα προβλεπόμενα, και εγκρίθηκε. Έτσι γίνεται στο Στρατό. Κανείς δεν κάνει του κεφαλιού του.

Τις παραμονές της ιταλικής επιθέσεως τηλεφωνεί στον αρμόδιο επιτελή του ΓΕΣ, στον οποίο λέγει τα εξής:

«Αναφέρατε παρακαλώ στον κ. Αρχηγόν του ΓΕΣ ότι, η προσωπική μου γνώμη είναι ότι αύριον την πρωίαν ή κατά τη διάρκεια της νυκτός 27 προς 28 Οκτωβρίου θα έχωμεν ιταλικήν επίθεσιν. Η Μεραρχία θα εκτελέσει το καθήκον της προς την πατρίδα, συμφώνως προς τας διαταγάς και οδηγίας του Γενικού Επιτελείου. Δύναμαι να βεβαιώσω υπευθύνως τον κ. Αρχηγόν ΓΕΣ – και τονίζω τούτο ιδιαιτέρως – ότι δεν θα περάσουν οι Ιταλοί από το Καλπάκι.»

Τι πιο προφανές; Ο ίδιος ο Κατσιμήτρος, πρώτον λέγει ότι θα εφαρμόσει τις διαταγές και οδηγίες του Γενικού Επιτελείου, και δεύτερον αναφέρει την απόφασή του στους προϊσταμένους του. Πόσο άσχετος ή εμπαθής πρέπει να είναι κάποιος για να τον χαρακτηρίσει ως «απείθαρχο».

Εαν ο Ιωαννης Μεταξας ειχε προαποφασισει την παραδοση της χωρας στους Ιταλους ειχε το ποιο ατρανταχτο αλλοθι να το πραξει οταν απο το 1936 που ανελαβε τα ηνια βρηκε μια χωρα απροετοιμαστη και στρατιωτικα διαλυμενη δε θα εμπαινε απο τοτε λοιπον στο κοπο να την οργανωσει να την προπαρασκευασει και να την εξοπλισει ξοδευοντας τεραστια για την εποχη εκεινη ποσα για την κατασκευη φαραωνικων οχυρωματικων εργων οπως τα Οχυρα Μεταξα, την αγορα οπλισμου και μεσων και για τους τρεις κλαδους των Ενοπλων Δυναμεων, την ιδρυση των ναυπηγειων στο Σκαραμαγκα, τη ναυπηγηση εκει νεων αντιτορπιλικων, ουτε θα εβαζε τον Κατσιμητρο και τον Μαυρογιαννη να οχυρωνουν την γραμμη Eλαιας-Kαλαμα απο το 1938 κλπ κλπ κλπ !!!

Και βεβαια οταν μετα την σκληρη μαχη της Πινδου τα γκεσεμια του Ιταλικου Στρατου, η Μεραρχια Τζουλια διερρηξε την αμυνα του Δαβακη και βρεθηκε στη Βωβουσα στις πορτες του Μετσοβου απειλωντας τον Κατσιμητρο με συντριβη και ολο τον Ελληνικο Στρατο με κυκλωση και ολοκληρωτικη Ηττα, δεν θα εκανε το παν να στειλει αμεσα τους Στρατηγους Βραχνο και Στανωτα με τις δυναμεις τους να σωσουν τη κατασταση !!!

Θα αφηνε τον χρονο να περασει αγοραζοντας μονο λιγα παλιοντουφεκα για τα ματια του κοσμου, ξοδευοντας ολο αυτο το χρημα για τη προβολη του καθεστώτος του, ταϊζοντας ημετερους και τον εαυτο του - οπως κανουν οι σημερινοι - και οταν θα ερχοταν η ωρα θα ελεγε ενα ολοστρογγυλο ΝΑΙ δηλωντας στον Ελληνικο λαο οτι υπαρχει τεραστιο χασμα δυναμεων, οπως εκαναν καποιοι αλλοι στα ιμια το 1996 !!! Αλλωστε για αυτον θα ηταν ευκολοτερο καθως δεν θα ειχε μπροστα του εκλογες για να φοβηθει το πολιτικο κοστος !!

Μιλώντας για την Ηγεσία,λοιπον οφείλουμε να αναφερθούμε και στη στάση της ανωτάτης πολιτικής ελιτ της χώρας την κρίσιμη στιγμή..

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ», παλιός πολέμιος του Ι. Μεταξά, που επανειλημμένως στο παρελθόν του είχε επιτεθεί σκληρά με την αρθρογραφία του εγραψε..

«Καὶ ἔφθασε τότε ἡ μεγάλη στιγμή. Εἴκοσι ὀκτὼ Ὀκτωβρίου, Δευτέρα, τρεῖς τὸ πρωί. Ὁ Μεταξᾶς, μόνος, κοιμᾶται. Τὸ τηλέφωνον. Μία ὁμιλία. Ὁ Γκράτσι. Γύρω του δὲν ἔχει κανένα. Δὲν ἔχει κἂν τὸ γραφεῖον του, δὲν ἔχει ἕνα κλητῆρα. Κανένα. Ἡ ὑπηρεσία, ὅπως ὅλη ἡ Ἑλλὰς τὴν ὥραν ἐκείνην, κοιμᾶται. Πρὸς στιγμήν, ἂς κρατήσωμεν τὴν ἀναπνοήν μας, διότι ἐδῶ πλησιάζομεν τὸν μεγαλύτερον σταθμὸν τῆς Ἑλληνικῆς Ἱστορίας. Ἡ Ἰταλικὴ Αὐτοκρατορία, μὲ τὰ σαράντα ὀκτώ της ἑκατομμύρια, μὲ τὸν πλοῦτον της, μὲ τοὺς στρατούς της, μὲ τὰ ἀεροπλάνα της, μὲ τὰ ἅρματά της, ἐξύπνησε αἰφνιδιαστικῶς ἕνα ἄνθρωπον καὶ τοῦ ἐζήτησε ἐντὸς τριῶν ὡρῶν τὴν Ἑλλάδα. Καὶ ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς εἶπεν: Ὄχι. Ἀμέσως, ἄνευ συζητήσεως, ἄνευ ἐνδοιασμοῦ. Δὲν εἶπεν «ὄχι» ἁπλῶς. Ἐντὸς λεπτοῦ, ὅπως ἐξύπνησεν αὐτὸς, ἐντὸς λεπτοῦ ἐξύπνησε τὴν Ἑλλάδα. Διαταγαί, σχέδια, τηλεφωνήματα, γενικὴ ἐπιστράτευσις, κήρυξις Στρατιωτικοῦ Νόμου, ἐπιτάξεις, προκηρύξεις, ἀγγέλματα… ἔγιναν πρὶν ἀνατείλη ὁ ἥλιος καί, ὅταν ἀνέτειλε, ἤδη ἐμάχετο ἡ Ἑλλάς.»

Ο Ελευθεριος Βενιζέλος σε επιστολή του από το Παρίσι προς τον πρώην υπουργό-του Λουκά Ρούφο, στις 9 Μαρτιου 1936 (9 ημέρες προ του θανάτου του) γράφει μεταξύ άλλων:

«Δεν είναι ανάγκη να σου είπω πόσο ζωηρά είναι η χαρά μου διότι ο Βασιλεύς απεφάσισε (…) να αναθέσει το υπουργείον των Στρατιωτικών εις τον Μεταξάν». Καταλήγει δε με την φράση: «Από μέσα από την καρδιά αναφωνώ: Ζήτω ο Βασιλεύς.»

Ο Παναγιωτης Κανελλόπουλος στο βιβλίο του «ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ»:

«Πρέπει να είμεθα χωρίς άλλο ευγνώμονες εις τον Ιωάννην Μεταξά διότι είπε ολομόναχος στο σκοτάδι της νυκτός το μέγα ΟΧΙ. Λέγουν όσοι αντιμετωπίζουν με εμπάθειαν και αυτά τα ανάγλυφα γεγονότα της Ιστορίας, ότι το ΟΧΙ δεν το είπεν ο Μεταξάς, ότι το είπεν ο λαός. Ναι, το είπεν ο λαός, αλλά αφού το είχεν ειπεί ο Μεταξάς. Ο ατυχής και συμπαθής Εμμανουέλε Γκράτσι εξύπνησε την 3ην πρωϊνήν τον Μεταξάν και όχι τον Ελληνικόν λαόν. Εάν έλεγεν ο Μεταξάς ΝΑΙ, πώς θα έλεγεν ΟΧΙ ο Ελληνικός λαός, που θα εξυπνούσε αργότερα; Θα το έλεγε βέβαια μέσα του και θα το εξεδήλωνε έμπρακτα, όταν θα οργάνωνε μυστικά την αντίστασή του. Αλλά το Βορειοηπειρωτικόν έπος δεν θα εγράφετο ποτέ. Ας είμεθα λοιπόν τίμιοι απέναντι της Ιστορίας. Το μεγάλο ΟΧΙ είναι πράξις του Ιωάννου Μεταξά».

Οσο για τον ελληνικο λαο ειδειξε τα αιθηματα του οταν τον εχασε με την πανδημη παρουσια του στη κηδεια του Ηγετη του και με τα τραγουδια του

ΓΙΑΤΙ Ο ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΕΤΑΞΑΣ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΦΥΓΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΕΣΗ;

Ο Ιωάννης Μεταξάς, ο Κυβερνήτης της Ελλάδος στην μεγάλη κι ένδοξη περίοδο του Ελληνοϊταλικού Πολέμου που μετά από λίγο θα γινόταν Ελληνογερμανικός, πέθανε από οξεία αμυγδαλίτιδα και θα είναι ο πρώτος και μοναδικός εν ενεργεία Πρωθυπουργός παγκόσμια που θα χάσει την ζωή του από αυτήν την ασθένεια...

Πέθανε σε μια κρίσιμη στιγμή για την Ιστορία, σε μια καμπή που τα αποκαλυφθέντα αρχεία δείχνουν ότι ήταν κοντά σε μια συμφωνία για την μεσολάβηση της Γερμανίας στον τερματισμό του πολέμου στα βορειοηπειρωτικά βουνά με εδαφικά οφέλη για την Ελλάδα και αποφυγή της γερμανικής επέμβασης...

Ως ιστορικός μελετητής είμαι πεπεισμένος ότι κάποιοι δεν το ήθελαν αυτό... Ονόματα δεν λέμε.... κοκκινόκωλοι είναι....

Και φρόντισαν ο Κυβερνήτης να βγει από την μέση...

Αυτό πιστεύω...

Ο Χίτλερ βλέποντας ότι και η πολυδιαφημισμένη Εαρινη Επίθεση του Μουσσολίνι, έληξε και αυτή με οικτρή αποτυχία όπως και οι προηγούμενες και έχοντας ετοιμαστεί για να εισβάλει στην Ρωσία πριν το καλοκαίρι, θεώρησε ότι ένα αγκάθι όπως η Ελλάδα στα μετόπισθεν του από όπου οι Αγγλοι θα μπορούσαν με τα αεροπλάνα τους να χτυπήσουν τις πολύτιμες για αυτόν πετρελαιοπηγές στο Πλοέστι της Ρουμανίας, αποφάσισε να βολιδοσκοπήσει την Ελληνική Κυβέρνηση αν ήταν διατεθειμένη να προχωρή σε παύση των εχθροπραξιών στην Βόρειο Ηπειρο και να αποδεχθεί αυστηρή ουδετερότητα έναντι των εμπλεκομένων Συμμάχων και Αξονα. Εβαλε τον Φον Κανάρη που είχε μακρινές ελληνικές ρίζες όπως μαρτυρεί και το ονομα του, να βρει κάποιον να μιλήσει - εκτός της διπλωματικής οδού, που την θεωρούσε μη "στεγανή" και γεμάτη ρουφιάνους και διπλούς πράκτορες - στην Ελληνική Κυβέρνηση. Ο Κανάρης ευρισκόμενος στην Μαδρίτη για συνομιλίες με τον Στρατηγό Φρανκο (ήθελε να τον πείσει να επιτρέψει στους Γερμανούς να επιτεθούν στο βρετανικό Γιβραλταρ μέσω Ισπανίας), το συζήτησε με τον Πρέσβη του. Εκείνος αβέθεσε την "δουλειά" στον Ούγγρο απόστρατο Ακόρντα ο οποίος πλησίασε τον Πρέσβη της Ελλάδος στην Ισπανία κ.Αργυρόπουλο. Η πρόταση ήταν η εξης:

- Αμεση παύση των εχθροπραξιών στην Βορειο Ηπειρο.

- Η Ελλάς κηρύσσει την Ελληνική Επικράτεια υπό αυστηράν ουδετερότητα.

- Η Ελλάς διατηρεί και προχωρεί στην προσάρτηση στο Ελληνικό Κράτος όσων εδαφών κατέλαβε δια των όπλων από την 28/10/1940 κι μετά, μέχρι την υπογραφή της Συμφωνίας.

- Μεταξύ των αντιμαχομένων (Ελλήνων και Ιταλών) δύνανται να παρεμβληθούν γερμανικά στρατεύματα (όπως οι ΟΗΕδες στην Κύπρο στην "νεκρή ζώνη").

Ο Αργυρόπουλος μετέφερε ο ιδιος αυτά στον Μεταξά που φάνηκε να τον ευχαρίστησαν.

Ακολούθως ο κ. Μπέρινγκερ μορφωτικός ακόλουθος της γερμανικής πρεσβείας στην Αθήνα και επίσης φίλος του Φον Κανάρη, βολιδοσκόπησε τον στενό συνεργάτη και Υπουργό Ασφαλείας του Μεταξά κ.Μανιαδάκη, προσφέροντας τους ίδιους όρους με αυτούς που πρόσφερε ο Ακόρντα στον Αργυρόπουλο.

Σε ερώτηση του Μανιαδάκη "Αν ο Χίτλερ είχε την δυνατότητα να επιβάλλει αυτην την Συμφωνία στους Ιταλούς και τον Μουσσολίνι", έλαβε θετική απάντηση από τον γερμανό.

Οταν ο Μανιαδάκης το είπε στον Μεταξά, εκείνος χαμογέλασε και είπε "ας περιμένουμε τότε λίγο ακόμα να κερδίσουμε ακόμα λίγα εδάφη"...

Δυστυχώς αυτό που φοβόταν ο Χίτλερ, ότι η πρόταση θα διέρεε και θα την μάθαιναν οι Άγγλοι... έγινε!

Οι Αγγλοι το έμαθαν και σκεπτόμενοι ότι θα έχαναν την Συμμαχία της Ελλάδας με ότι αυτό συνεπάγετο, έδρασαν άμεσα και δραστικά.

Δεν είναι γνωστό αν ο αγγλόφιλος Βασιλέας Γεώργιος Β' ήταν γνώστης όλων αυτών - πράγμα που θα δικαιολογούσε την διαρροή!

ΙΩΑΝΝΗ ΜΕΤΑΞΑ ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΟ "ΟΧΙ" ΚΑΙ ΓΙΑ ΟΛΑ...

Σε ευχαριστούμε που μας έδειξες τν δρόμο να οδηγηθούμε στα μονοπάτια των προγόνων μας....

ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ Κώστα Δημητριάδη ΜΕ ΤΟΝ Τάσο Λεκάκη ΓΙΑ ΤΟ Κ...

Το Κυπριακό από το 1915 έως την εισβολή. Μακάριος-Γρίβας-Γεωρκάτζης-Παπα...

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ 17 Ιουνίου 1919, σφαγή των Ελλήνων στο Αϊδίνι

 ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ 17 Ιουνίου 1919, σφαγή των Ελλήνων στο Αϊδίνι. Όταν οι Τούρκοι αντιλήφθηκαν ότι οι άνδρες του Σχοινά ήταν λίγοι, αναθάρρησαν και επιτέθηκαν κατά της πόλης.

Μετά από τρεις μέρες σκληρών μαχών με τους άτακτους τσέτες Τούρκους, ο Συνταγματάρχης Σχοινάς (καταδικάστηκε στο Στρατοδικείο για λιποταξία ενώπιον του εχθρού και ανικανότητα) δίνει εντολή να αποχωρήσει ο Ελληνικός Στρατός και να εγκαταλείψει τους 8.000 Έλληνες του Αϊδινίου στη μοίρα τους, η πλειονότητα των οποίων εξολοθρεύτηκε.
Την πόλη υπερασπίστηκε μια διλοχία Ευζώνων υπο τον Ταγματαρχη Λαμπρακη που μέσα στην ταραχή του ξέχασε να ειδοποιήσει να υποχωρήσουν ο Σχοινάς καθώς και οι τοπικοί Πρόσκοποι, αφού το 4ο Σύνταγμα Πεζικού τους είχε πλέον εγκαταλείψει . Επί τρίωρο πολεμούσε η διλοχία των Ευζώνων υπό τον Λαμπράκη, τελικά διέσπασαν τον κλοιό κι έφθασαν δυτικά της πόλης. Ο δρόμος ήταν ανοιχτός, μπορούσαν να φύγουν. Όσοι είχαν γλυτώσει από την σφαγή στους πρόποδες των Τράλλεων φώναζαν στην Διλοχία «Πού φεύγετε; Πού μας αφήνετε;» Κι ο Λαμπράκης δεν φεύγει. Μένει κι αναχαιτίζει, για μια ακόμη φορά, τους Τούρκους.
ΟΙ Πρόσκοποι επιπλέον, με τον τοπικό έφορο Αϊδινίου έχουν πάρει μέρος στην υπεράσπιση της πόλης. Οι μεγαλύτεροι αρπάζουν τα όπλα και πολεμούν μαζί με τους στρατιώτες, οι μικρότεροι μεταφέρουν πολεμοφόδια, παίρνουν τους τραυματίες και μεταδίδουν μηνύματα. Μόνο το θέαμα των μικρών αυτών ηρώων, με τα γυμνά γόνατα, θα έπρεπε να εμψυ­χώσει τον Σχοινά. Κι όμως φεύγει, αφήνοντας αυτός, ένας Ανωτερος αξιωματικός τους μικρούς προσκόπους να καλύψουν την υποχώρηση του. Πολλοί από τους Προσκόπους έπεσαν την ώρα της μάχης. Τυχεροί όσοι σκοτώθηκαν, οι υπόλοιποι υποβλήθηκαν στα μαρτυρία των δημίων του Ατναν Μεντερές κι οδηγήθηκαν ανατολικά της πόλης, στις όχθες του Εύδωνος ποταμού, που έγινε κι ο τόπος του μαρτυρίου τους. Ζήτησε ο Μεντερές από τον Έφορο Αυγερίδη να ασπασθεί το Ισλάμ και να κλείσει το θέμα εκεί για όλους, αλλα αυτός αρνήθηκε απαντώντας με ένα σκέτο ”Ζήτω η Ελλάς ”
Όλα αυτά τα παιδιά του Προσκοπισμού τα ακολούθησε η ίδια μοίρα . Ο Αυγερίδης κομματιάζεται, ο Φιλοκτήτης Αργυράκης γδέρνεται κυριολεκτικά, ο Βεϊνόγλου αποκεφαλίζεται, κανείς δεν γλυτώνει. Τόση ήταν η μανία των Τούρκων, που και νεκρούς ακόμη τους βασανίζουν. Παλουκώνουν τα πτώματα τους τα ευνουχίζουν επιδίδονται σ’ ένα όργιο φρικιαστικό — όργιο, που δεν μπορεί να συλλάβει ο ανθρώπινος νους. Κι όταν, δυο ημέρες αργότερα, οι Έλληνες στρατιώτες ξαναπαίρνουν το Αϊδίνι, δεν μπορούν να κρύψουν τη συγκίνηση τους. Με δακρυσμένα μάτια, οι σκληροτράχηλοι Έλληνες πολεμιστές, σηκώνουν στην αγκαλιά τους τα τυραννισμένα πτώματα των μικρών ηρώων για να τα θάψουν.
Για την ιστορία να θυμίσουμε ότι οι Ιταλοί συνέδραμαν με την απάθεια τους της σφαγή των Προσκόπων του Αϊδινίου παραμένοντας αμέτοχοι στα φυλάκια τους .
Οι Τούρκοι κατέλαβαν το Αϊδίνι και κατέσφαξαν πάνω από 1000 άμαχους.
Γυναίκες, πόδια, γέροι, νήπια βρέθηκαν κατακρεουργημένοι με βγαλμένα τα μάτια και με τα σπλάχνα τους περασμένα στο λαιμό τους.
Πολλοί στρατιώτες που είχαν απομονωθεί και συνελήφθησαν τραυματισμένοι, άλλοι ευνουχίστηκαν και τα μόρια τους τα τοποθέτησαν στο στόμα του, αφήνοντας τους να πεθάνουν από αιμορραγία και άλλους τους έψησαν ζωντανούς στους φούρνους της πόλης.



Βίασαν γυναίκες και παιδιά ανεξαιρέτως ηλικίας...
Η πόλη έβγαζε μια βρώμα από καμμένο ξύλο και καμμένη σάρκα.
Αυτοί ήταν πάντα οι Τουρκοι!
Σε λίγο θα έπεφτε πάνω τους όμως ο "Κεραυνός" Κονδύλης με τους Θεσσαλούς τσολιάδες τους και δεν θα άφηνε τούρκικο ρουθούνι παρότι οι Τούρκοι αποτραβήχτηκαν σαν δειλοί στην Ιταλική Ζώνη ευθύνης.
Οι άνδρες του Κονδύλη, μετά από διαταγη του Διοικητή τους και παρά τις σφοδρές αντιδράσεις των Ιταλών, πέρασαν στη Ιταλική Ζώνη ευθυνης κι ενώ οι Τσέτες και οι θρασύδειλοι άνδρες του πρώην Οθωμανικού Στρατού δεν τους περίμεναν, έπεσαν πάνω τους και τους τσάκισαν και πήραν εκδίκηση για λογαρασμό των άτυχων θυματων τους στο Αϊδίνι. Δεν έμεινε ρουθούνι Τούρκικο....

Μίνα και Σωτήρη, το ΔΗ.ΣΥ. δεν είναι για σας...

Μίνα και Σωτήρη, σας φιλώ!

Ηθελα να σας γράψω αυτά τα δύο λόγια, σήμερα ήδη 3 μέρες μετα τις εσωκομματικές εκλογές στον Δημοκρατικό Συναγερμό, με πιο ήρεμη σκέψη και χωρίς τις εκρηκτικές εκφράσεις πικρίας για το αποτέλεσμα...

Σας το έχω πει εδώ και καιρό, ότι το σημερινό ΔΗ.ΣΥ. δεν είναι το ΔΗΣΥ του Γλαύκου Κληρίδη και του Γιαννάκη Μάτση. Τίποτα δεν θυμίζει το ΔΗ.ΣΥ. με προμετωπίδα την ελληνική σημαία και το "την Πατρίδα ούκ ελάττω παραδώσω"!

Στο είχα πει και σε σένα Μίνα, όταν εκτέθηκες για την θέση της βουλεύτριας του κόμματος, θυμάσαι;
Κορίτσι μου, σε δέχθηκαν τότε σαν υποψήφια γιατί χρειάζονταν εκείνη την δεδομένη στιγμή το επώνυμό σου, ένα Πατριωτικό επώνυμο, για να μαζέψουν στο "μαντρί" τους συνεχώς μειούμενους "αμετανόητους" και "δυσαρεστημένους" Συναγερμικούς της "παλιάς φρουράς" που έδειχναν ροπή να μεταπηδήσουν στο ΕΛΑΜ και κάποιοι στην ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ.
Αλλά η γραμμή ήταν να μην ψηφιστείς... Οπως και δεν ψηφίστηκες...
Υπήρχαν άλλοι να προωθηθούν, όπως και προωθήθηκαν...
Εγινε αυτό που λένε "έπεσε συρμα"!



Το ίδιο συνέβη και προχθές με τον Σωτήρη.
Κανένας στο σημερινό ΔΗ.ΣΥ. δεν θέλει έναν Σαμψών σε αυτό το κόμμα.
Ένα κόμμα που διέγραψε την λέξη ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ...
Ένα κόμμα που προβεβλημένα στελέχη του βλέπουν την ελληνική σημαία και βγάζουν σπυριά, λες και θα έλθει η Ελλάδα και οι έλληνες πολιτικοί να τους πάρει το βουλευτιλίκι και τις Mercedes...
Eνα κόμμα που αρχίζει να καλοβλέπει την ιδέα της συμβίωσης με τους Τ/Κ ακόμα κι αν στον κατεχόμενο Βορρά η πλειοψηφία δεν είναι Τ/Κ παρά  καραΤούρκοι έποικοι μεταφερθέντες από τα υψίπεδα της Ανατολίας...
Ενα κόμμα που πρώην Πρόεδρος του είπε ότι σκοπός του είναι να κοπεί ο ομφάλιος λώρος με τις Μητέρες Πατρίδες ...που για τους Κύπριους, Μητέρα Πατρίδα είναι η Ελλάδα!
Ένα κόμμα που πρώην Πρόεδρος του αποκάλεσε τους Ελλαδίτες που βρίσκονται στην Κύπρο ως ..."επισκέπτες!"

Πες μου στο Θεό σου, αν ήταν Πρόεδρος ο Γιαννάκης ο Μάτσης, πέραν από τον Γλαύκο Κληρίδη, υπήρχε περίπτωση να ακούγονταν τέτοια πράγματα στον Συναγερμό; Θα ακούγονταν ποτέ, τέτοια αδιανόητα πράγματα για αυτό που αντιπροσώπευε κάποτε ο Συναγερμός και που μπροστά τους ο αλήστου μνήμης Δημήτριος Νενέκος θα φάνταζε "υπερπατριώτης";;;

Στο είπαν ξεκάθαρα αδελφέ!
Ο Συναγερμός άλλαξε. Έγινε μοντέρνος. Ακολουθεί τα χνάρια της Ν.Δ. του Μητσοτάκη στην Ελλάδα και αυτό είναι το μόνο που δέχεται ως προσφορά από την παλαι ποτε "Μητέρα Πατρίδα"..
Και θέλει μοντέρνα στελέχη να αναρριχώνται στην Ηγεσία του...
Εσύ Σαμψών είσαι παλαιολιθικός, απολίθωμα, "καπνικαρέα" πως να στο πω να το καταλάβεις;;;
Αντιπροσωπεύεις μια εποχή που για το κόμμα πέρασε ανεπιστρεπτί...
Κι αν πηγαίνουν ακόμα υποκριτικά και μόνο για την αυτοπροβολή τους, κατά την άποψη μου, στα Μνημόσυνα της ΕΟΚΑ είναι γιατί δεν μπορούν να κατέβουν από το Πάνθεον των Ελλήνων Κυπρίων Αθανάτων, ο Γρηγόρης με τον Ευαγόρα και με μια βρεγμένη σανίδα να τους μαυρίσουν... αντε να μην πω τι...!!!
Που ακούστηκε εν έτει 2023 να μιλάει κανείς για ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ και ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥΣ;
Τα έλεγε και ο Γ.Κολοκασσίδης αυτά στις πρόσφατες Προεδρικές και στην καταμέτρηση των ψηφων βρήκε μόνο τις ψήφους της οικογένειας του και μερικών λίγων "αμετανόητων οπισθοδρομικών" σαν τον γράφοντα!

Επανένωση ρε, επανένωση κι ας μην είναι η Κύπρος βάζο που έσπασε και θέλει γόμμα να κολλήσει, επανένωση και ας είμαστε δύο κρατίδια, αρκεί το καθένα να βολεύει τους δικούς του και η ζωή να συνεχίζεται!
"Να τα βρούμε με τους Τούρκους, τι εχουμε να χωρίσουμε;" Αλλωστε το χώμα που είχε βαφτεί κόκκινο δεν υπάρχει πια, γιατι περασε απο πάνω του το νέο highway που οδηγεί στις τουριστικές μονάδες της κατεχόμενης Κερύνειας που τις προτιμούν όλοι αυτοί που συνωστίζονται στα οδοφράγματα τα Σαββατοκύριακα και τα τριήμερα!

Ξέρω σε κουρασα και σε πίκρανα με αυτα που εγραψα...
Ναι πριν 3 μέρες ήμουν πιο καυστικός. Ίσως υπέρ το δέον...
Τώρα που πιο νηφάλια αναλύω το τι εγινε θα σου πω:
ΚΑΛΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΚΛΕΧΘΗΚΕΣ...
ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ ΘΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΕΙΣ ΕΝΑΣ ΣΑΜΨΩΝ!
Αδελφέ, θα αποκτούσες έλκος στο στομάχι καθώς θα συνειδητοποιούσες ότι θα προσπαθούσαν να σε κάνουν κάποιοι σαν τα μούτρα τους εκεί μέσα, αντί να τους αλλάξεις εσύ... Πίστεψε με!

Αστους στην πορεία τους, εγώ δεν θα ξανασχοληθώ μαζι τους.
Ασχολήθηκα γιατί ασχολήθηκαν ο Σωτήρης και η Μίνα...
Εξέλειπαν πλέον οι λόγοι για περαιτέρω αναφορά μου σε αυτούς.

"Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΤΟΥΣ ΕΛΕΗΣΕΙ ΠΟΥ ΛΕΓΑΝ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΛΙΟΙ..."

Δια χειρός Κώστα Μαυροσκούφη 9/5/2023

ΠΡΟΕΔΡΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ - ΚΥΠΡΟΣ 2023

Εκεινη και Εκεινος - Κωνσταντινος Β' - Εργα και ημερες του