Γιατί ΔΕΝ ανοίγει επί 43 χρόνια ο “ΦΑΚΕΛΟΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ”;

Του Κώστα Δημητριάδη (επιλεγόμενος "Μαυροσκούφης")
(αρθρογράφος της εφημ. Η ΜΑΧΗ - Κύπρου)

Τα πράγματα είναι απλά. Οι κυβερνώντες σε Ελλάδα και Κύπρο δεν μίλησαν ποτέ για πόλεμο και γι’ αυτό ακόμα και σήμερα δεν κάνουν λόγο για αδήλωτους αιχμαλώτους πολέμου αλλά για «αγνοούμενους», ενώ κανονικά θα έπρεπε να τους λένε «αγνοημένους» που είναι και ο πιο σωστός όρος.

Υπάρχουν έγγραφα του 1995, ήτοι 21 χρόνια μετά από την Εισβολή, όπου το ΓΕΕΘΑ απαντάει επισήμωςστον αείμνηστο Στρατηγό ε.α. και ηρωικό πολεμιστή της Κύπρου Δημήτριο Μπίκο, ότι ουδέποτε στα χρόνια που παρήλθαν κηρύχτηκε επισήμως πόλεμος και γι’ αυτό ουδέποτε αναφέρθηκε κανείς σε πόλεμο. Δεν έγινε πόλεμος λοιπόν στην Κύπρο το 1974 κι ας υπήρχαν 250.000 ξεριζωμένοι και τόσες χιλιάδες νεκροί μόνο από την Ελληνική πλευρά! Όπως βέβαια κι από την Τουρκική πλευρά. Αυτοί πως σκοτώθηκαν; Μάλλον «ομαδικά» σκοντάψανε σε καμιά πέτρα ή έπεσαν στο μπάνιο τους και έσπασαν τα κεφάλια τους; Ή σκοτώθηκαν στο κυνήγι;

Είναι ξεκάθαρο εν πρώτοις ότι αλλοίωσαν την ιστορία. Σαν να μην έφτανε όμως αυτό, έριξαν στους στρατιώτες που υπηρετούσαν στην Κύπρο εκείνη την εποχή, το ανάθεμα για το πραξικόπημα που προκάλεσε όσα συνέβησαν αργότερα. Σαν να οργανώσαν οι 20άρηδες στρατιώτες που υπηρετούσαν την θητεία τους στο νησί το τουλάχιστον ατυχές και εκ του αποτελέσματος προδοτικό πραξικόπημα.

Παρά τις εντολές όμως από την πολιτική ηγεσία κατά πρώτο λόγο και έπειτα τη στρατιωτική ηγεσία της Ελλάδος να μην χτυπήσουν τους Τούρκους, όταν αυτοί προήλαυναν κατά τη διάρκεια της εκεχειρίας, κάποιοι πολέμησαν προσπαθώντας να τους σταματήσουν παρά τις περί του αντιθέτου εκδοθείσες διαταγές.

Ήταν πολλοί αυτοί που ήταν πιστοί στο στρατιωτικό και πατριωτικό τους καθήκον και φυσικά αντιστάθηκαν πολεμώντας γενναία. Όμως η συνέχεια ποιά ήταν;

Τόσο η πολιτική όσο και η στρατιωτική ηγεσία μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στην Ελλάδα,έβγαλαν αποφάσεις με τις οποίες αλλοίωσαν κυριολεκτικά την ιστορία, αλλοίωσαν τα γεγονότα, με αποτέλεσμα να πετάξουν στα σκουπίδια τους ήρωες αξιωματικούς, αυτούς που έδωσαν την ψυχή τους για την πατρίδα, αποστρατεύοντας τους ως Αντισυνταγματάρχες, Συνταγματάρχες ή στην καλύτερη περίπτωση Ταξιάρχους. Κάποιους άλλους όμως που συνέπεσε να είναι απλά «σωματικά μόνο παρόντες» στην Κύπρο τον Ιούλιο και τον Αύγουστο του 1974, τους ανέβασαν σε ανώτατα αξιώματα.

Αυτό επετεύχθη ως εξής. Τον Νοέμβριο του 1974 ο Αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων Στρατηγός Διονύσιος Αρμπούζης, ο οποίος αντικατέστησε τον Στρατηγό Γρηγόριο Μπονάνο από τον Αύγουστο του ίδιου χρόνου και ο Αρχηγός Στρατού Ξηράς Αντγος Ιωάννης Ντάβος εκδίδουν μία διαταγή, σύμφωνα με την οποία έπρεπε όλες οι εκθέσεις πολεμικής δράσης των Αξιωματικών, Ανθυπασπιστών και Μονίμων Υπαξιωματικών – οι οποίες συντάχθηκαν  αμέσως μετά το τέλος του πολέμου, από αυτούς που ήταν παρόντες και έβλεπαν τι κάνει ή τι ΔΕΝ κάνει ο καθένας – να καταστραφούν (!!!) και να συνταχθούν καινούργιες!

Ποιοι όμως θα συνέτασσαν τις νέες εκθέσεις;;;

Οι Αξιωματικοί που ήρθαν στην Κύπρο μετά τον πόλεμο! Μπορεί να ήταν πολύ καλοί Αξιωματικοί, αλλά όταν γινόταν ο πόλεμος στην Κύπρο, αυτοί ήταν στην Καλαμάτα, στην Πρέβεζα, στην Ξάνθη, σε νησιά… Που γνώριζαν τι έχει γίνει κατά τη διάρκεια του πολέμου; Έλεγε η διαταγή λοιπόν να μην υποβληθούν στο Αρχηγείο οι παλιές εκθέσεις, να καταστραφούν με μέριμνα των συντακτών τους και να συνταχθούν καινούριες, ενώ όσες από τις παλιές εκθέσεις είχαν καταχωρηθεί ήδη στα ατομικά έγγραφα των Αξιωματικών, να διαγραφούν βάσει της παρούσης διαταγής.

Δηλαδή με μια διαταγή του τότε ΑΕΔ και του Α/ΓΕΣ που σίγουρα εκπορεύθηκε από τον ΥΠ.ΕΘ.Α. Ευάγγελο Αβέρωφ-Τοσίτσα, αλλοιώνουν την Ιστορία. Το μόνο για το οποίο νοιάζονταν όσοι συνέλαβαν και έδωσαν τη συγκεκριμένη  διαταγή ήταν να κουκουλώσουν το έγκλημα το οποίο είχε διαπραχθεί ώστε σε πολλές περιπτώσεις να μην γίνουν γνωστές οι πράξεις και ενέργειες προδοτικού χαρακτήρα όχι πλέον από τους Χουντικούς αλλά από τους αντικαταστάτες τους ...Δημοκράτες. Επειδή όμως οι μνήμες ήταν ακόμα νωπές κάποιοι Αξιωματικοί αποφάσισαν να απευθυνθούν στη Δικαιοσύνη. Τι γίνεται λοιπόν;

Τον Μάρτιο του 1975, με νωπά ακόμα τα σημάδια του Πολέμου, του Θανάτου και του Ολέθρου, βγαίνουν δύο Υπουργικές Αποφάσεις. Η μία από τον Υπουργό Εθνικής Άμυνας Ευάγγελο Αβέρωφ-Τοσίτσα και η άλλη από τον Υπουργό Δικαιοσύνης Κώστα Στεφανάκη, που επικυρώνονται από το Υπουργικό Συμβούλιο και αμέσως μετά από τη τεράστια πλειοψηφία του Κυβερνώντος Κόμματος στην Βουλή και είναι έκτοτε Νόμος του Κράτους, οι οποίες λένε:
«Για να μην διαταραχθούν οι διεθνείς σχέσεις της χώρας, αναστέλλεται η ποινική δίωξη κατά απάντων των υπευθύνων της κυπριακής τραγωδίας»! 
Ο μεν Αβέρωφ το έκανε για τους στρατιωτικούς που ευθύνονταν, ο δε Στεφανάκης για τους πολιτικούς. Δηλαδή σε αυτούς δεν μπορεί να κάνει κάποιος μήνυση, δεν μπορεί να τους οδηγήσει στη Δικαιοσύνη και αυτό ισχύει ακόμα και σήμερα. Από τότε καμία κυβέρνηση και κανένα κόμμα δεν ζήτησε να αρθεί αυτή η απόφαση του αίσχους. Γι’ αυτό και σε κάθε ομιλία μου επιμένω να λέω ότι όλοι έχουν συγκαλύψει αυτό το έγκλημα.

Ένας σύλλογος βετεράνων με την ονομασία «ΒΕΤΕΡΑΝΟΙ ΚΥΠΡΟΥ 1974» στις 11 Νοεμβρίου 2008 έκανε μια  προσφυγή στον Υπουργό Εθνικής Άμυνας Ευάγγελο Μεϊμαράκη, με κοινοποίηση στους Προέδρους της Δημοκρατίας της Ελλάδας και της Κύπρου, Κάρολο Παπούλια και Δημήτρη Χριστόφια, αντίστοιχα, στον Πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή (νεώτερο), στον Πρόεδρο της Βουλής των Ελλήνων Δημήτρη Σιούφα και σε όλους τους αρχηγούς κομμάτων, καθώς και στον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, Γεώργιο Σανιδά. Ζήτησε λοιπόν αυτός ο Σύλλογος να αρθεί αυτός ο Νόμος του 1975 για να μπορέσουν όσο ακόμα τα μέλη του είναι εν ζωή και βέβαια όσο είναι εν ζωή κάποιοι από τους υπεύθυνους, να προσφύγουν στη Δικαιοσύνη και να πουν ότι ο τάδε δεν έκανε το καθήκον του. Αυτά θα τα έλεγαν οι βετεράνοι που ήταν εκεί αυτόπτες μάρτυρες. Αν πηγαίναν όμως στη Δικαιοσύνη, αυτός που θα κατηγορούσαν θα αναγκαζόταν κατά την απολογία του να αμυνθεί και θα έλεγε «εγώ δεν έκανα αυτό που έπρεπε, γιατί με διέταξε ο τάδε». Έτσι σιγά-σιγά θα ξετυλιγόταν το κουβάρι των ενόχων, θα άνοιγε αναγκαστικά ο Φάκελος της Κύπρου και θα έβγαιναν στο φως τα στοιχεία και φυσικά όλη η αλήθεια.

Η απάντηση που πήρε αυτός ο Σύλλογος Βετεράνων από την κυβέρνηση μέσω του τότε Υφυπουργού Εθνικής Άμυνας Κωνσταντίνου Τασούλα ήταν η εξής: «Οι λόγοι που επέβαλαν αυτή την απόφαση του 1975 συνεχίζουν να συντρέχουν ως σήμερα και ως εκ τούτου κρίνεται επάναγκες η συνέχιση της ισχύος της απόφασης αυτής». Ναι, 43 χρόνια μετά ισχύει αυτή η απόφαση και δεν μπορεί κανείς Πολεμιστής της Κύπρου 1974 να πάει στη Δικαιοσύνη.

Να πως κλειδώθηκε ο φάκελος της Κύπρου. Η δικαιολογία περί «μη διατάραξης των διεθνών σχέσεων της χώρας» που μόνο ως γελοία μπορεί να χαρακτηριστεί. Πρόκειται για υποτίμηση της νοημοσύνης μας.

Το ίδιο έπραξε και η Κυπριακή Βουλή, που ασχολήθηκε με μια έρευνα όπου δεν κλήθηκαν να καταθέσουν Αξιωματικοί, Υπαξιωματικοί και Οπλίτες του Ελληνικού Στρατού, που υπηρετούσαν στην Κύπρο το κρίσιμο διάστημα, ούτε διπλωμάτες, ούτε πολιτικοί…
Έκαναν μια έρευνα «πασάλειμμα» που μόνο σκοπό εκ του αποτελέσματος είχε, να ρίξει ευθύνες στον Γρίβα που είχε αποβιώσει από τον Ιανουάριο του ’74, στον Νίκο Σαμψών για να δικαιολογήσει την άδικη και νομικά αστήρικτη φυλάκισή του και τους Χουντικούς Αξιωματικούς, πρωταίτιους του Πραξικοπήματος. Μέχρις εκεί. Λες και η εισβολή ξεκίνησε στις 20 Ιουλίου και τελείωσε στις 22 Ιουλίου 1974…

Τόλμησαν δε, να αφήσουν υπόνοιες ότι ο ΗΡΩΑΣ της Κερύνειας Ανχης (ΠΖ) Παύλος Κουρούπης, Διοικητής του 251 Τ.Π., μέχρι σήμερα αγνοούμενος, ότι …ήταν προδότης, βασιζόμενοι σε μια τελείως φαιδρή μαρτυρία ενός ετοιμοθάνατου ανθρώπου!
Λες και τους Προδότες θα τους βρεις ανάμεσα στους Πεσόντες ή στους Αγνοούμενους!

Και για να τα συνδέσουν με έναν τελείως ερασιτεχνικό τρόπο με την δράση της ΕΟΚΑ Β’ (που ειρήσθω εν παρόδω εκείνη την εποχή ήταν «ξεδοντιασμένη», με όλα τα βασικά της στελέχη στις Φυλακές του «καθεστώτος Μακαρίου»), τα μέλη της Διερευνητικής Επιτροπής της Βουλής, προερχόμενα εκ του ΔΗΚΟ, της ΕΔΕΚ και του ΑΚΕΛ, προσπάθησαν να βρουν στοιχεία που να εμπλέκουν γνωστούς αντιφρονούντες στην πολιτική Μακαρίου, για να τους χρησιμοποιήσουν σαν εξιλαστήρια θύματα στο «Κατηγορώ» τους!

Και θεώρησαν ως πιο «ασφαλές» για αυτούς να τα ρίξουν ΟΛΑ στις πλάτες του Αγωνιστή της Ελευθερίας της Κύπρου, τον Νίκο Σαμψών, αποδεχόμενοι μια «καταφανώς ελεεινού τύπου κατασκευασμένη μαρτυρία», που τον εμφάνιζε λίγο προ του Πραξικοπήματος να βρίσκεται με τον Λαμπράκη (του Δ.Ο.Λ.), στον Πόρο. Και με βάση αυτό να προωθήσουν στην Κυπριακή κοινή γνώμη το συμπέρασμα, ότι ο Σαμψών με τον Λαμπράκη και τους Χουντικούς, έκαναν το Πραξικόπημα. Κι ας υπήρχαν μάρτυρες που ήταν έτοιμοι να καταθέσουν ότι ο Νίκος Σαμψών ήταν στην Κύπρο, την ίδια χρονική στιγμή που «ο μάρτυρας» κατέθετε ότι τον είδε στον Πόρο. Όλους αυτούς τους θεώρησαν αναξιόπιστους! Αξιόπιστος ΜΟΝΟ ο μάρτυρας που εξυπηρετούσε το «σενάριο μη επιστημονικής φαντασίας» που χρησιμοποιήθηκε για το «πόπολο» !!! Και ας υπήρχαν άλλοι μάρτυρες που αναφέρουν ότι ο Νίκος Σαμψών δέχθηκε να ορκιστεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας, επειδή αυτοί που είχαν αρχικά συμφωνήσει με τους Πραξικοπηματίες, τελικά έκαναν πίσω την τελευταία στιγμή. Και δέχθηκε ασμένως να αναλάβει ο Νίκος ο Σαμψών, με μόνη σκέψη του να αποτρέψει τις πράξεις αντεκδίκησης που ήταν δυνατό να ξεσπάσουν ανάμεσα στους κυνηγημένους από το «καθεστώς» Γριβικούς και τους Μακαριακούς πραιτωριανούς του Εφεδρικού! Και ας υπάρχουν τα αποδεσμευμένα έγγραφα του State Department που αναφέρουν ξεκάθαρα την οργίλη αντίδραση του Kissinger όταν έμαθε ότι ορκίσθηκε Πρόεδρος ο Σαμψών, τον οποίο ο ίδιος δεν τον ήθελε, διότι τον θεωρούσε άτομο που δεν μπορούσε να ελέγξει [το αναφέρει ο ίδιος σε συνομιλία με συνεργάτες του: “… This guy Sampson is not a good idea. He is too extremist and he is not under our or Bonanos’ control…” (Docs DoS. period 1966-1975, volume Turkey-Greece-Cyprus, doc. #107)].

Και βέβαια αυτή η συγκεκριμένη Επιτροπή, με τα συμπεράσματά της, ήταν σαν να αποφάνθηκε ότι η Εισβολή τελείωσε την 22α Ιουλίου 1974 και όχι στις 18 Αυγούστου 1974!!!
Για αυτήν την Επιτροπή… «Αττίλας ΙΙ» δεν υπήρξε ποτέ! 
ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ θα έπρεπε να διερευνήσουν και να αναφέρουν:

Το ποιος είπε βάζοντας ιταμό όρο στον Kissinger για να στηρίξει την Κυπριακή πλευρά στις διαπραγματεύσεις της Γενεύης: Ναι θα στηρίξω τον κ. Κληρίδη στις διαπραγματεύσεις, αν με διαβεβαιώσετε ότι μετά τις εχθροπραξίες, θα φροντίσετε να επιστρέψω στο νόμιμο αξίωμά μου, του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας! (έβαζε όρους για να στηρίξει τον διπλωματικό αγώνα της Κύπρου)

το ποιος έδωσε εντολή την 14/8/74 στον Α/ΓΕΕΦ Υπτγο Καραγιάννη: Βασική σας μέριμνα θα πρέπει να είναι, να διασωθεί το στράτευμα και όχι η πόλις (ενν. την Αμμόχωστο)!

το ποιος και πολύ περισσότερο το γιατί είπε δημόσια το γνωστό: Η Κύπρος κείται μακράν (και τι πολιτικο-στρατιωτικές συνέπειες είχε αυτή η φράση!)

το ποιος είπε στον Κληρίδη: Aν επιτεθούν οι Τούρκοι είστε μόνοι σας. Αφήστε τους να προχωρήσουν… , λαμβάνοντας την γεμάτη έκπληξη ερώτηση ως απάντηση από τον Κληρίδη «μα τι την περάσατε την Κύπρο κ. Πρόεδρε, τα χωράφια του πατέρα σας;»

το ποιος είπε σε απάντηση επιστολής φίλου του: Δυστυχώς η Κύπρος θυσιάστηκε για να αποκατασταθεί η Δημοκρατία στην Ελλάδα.

γιατί ο Καραμανλής απάντησε: «Άλλος ο Μαύρος, άλλος εγώ» στην επισήμανση του Κληρίδη ότι ο Γ. Μαύρος δήλωσε «Αν η Ελλάς κληθεί να πολεμήσει ή να ταπεινωθεί, θα προτιμήσει να πολεμήσει»!

Επαναλαμβάνω κλείνοντας με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο, ότι αν η Δημοκρατία της Μεταπολίτευσης σε Ελληνικό και ελεύθερο Κυπριακό Κράτος, θεωρούσε ότι για την Κυπριακή Τραγωδία την ευθύνη την είχε ΜΟΝΟ η Χούντα, είχε κάθε έννομο συμφέρον να ανοίξει τον Φάκελο σε Ελλάδα και σε Κύπρο από την πρώτη στιγμή.
Να είχε δικάσει και να είχε καταδικάσει τους Υπευθύνους, τους Ανίκανους, τους Προδότες, ώστε να μην είχαμε φαιδρότητες όπως του Γκιζίκη που απολάμβανε μέχρι που πέθανε, τα προνόμια του Προέδρου της Δημοκρατίας!!!
Όμως όχι… Ακόμα και αυτόν τον Ιωαννίδη, τον καταδίκασε για την συμμετοχή του στο Πραξικόπημα της 21ης  Απριλίου 1967, για το Πολυτεχνείο, ΑΛΛΑ ΠΟΤΕ ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ που οδήγησε στην Εισβολή!

ΠΗΓΗ: Εφημ. ΜΑΧΗ, 14.5.2017.