ΓΡΑΦΕΙ Ο
Κωνσταντίνος Δημητριάδης
Όταν ξεκίνησα το 1984 την έρευνα μου για την Κυπριακή Τραγωδία, δεν φανταζόμουν ποτέ ότι μετά από 32 ολόκληρα χρόνια που σχεδόν την τελείωσα, θα είχα βλαστημήσει την ώρα και την στιγμή που την ξεκίνησα! Πρώτον γιατί απέκτησα - χωρίς να έχω πολεμήσει τότε - τα ίδια προβλήματα στον ψυχισμό μου, όπως κι αυτοί που πολέμησαν τότε…, που πολέμησαν πραγματικά...
Δεύτερον γιατί διαπίστωσα με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο, ότι η Ελλάς ναι μεν προορίζεται να ζήσει και θα ζήσει, αλλά μέσα σε διχασμούς, σπαραγμούς και καταστροφές... Σε μια ατέρμονα επανάληψη της Ιστορίας της, που αποδεικνύει ότι είμαστε απευθείας απόγονοι των Αρχαίων ημών προγόνων. Με τις έριδες μας, την δίψα μας για προβολή και τις μισαλλοδοξίες μας!
Και εξηγούμαι. Εγώ προσωπικά λόγω ηλικίας δεν πολέμησα το 1974, ούτε κάποιος από τους κοντινούς συγγενείς μου, ώστε να μπορεί κάποιος να με κατηγορήσει για ιδιοτέλεια και έλλειψη αντικειμενικότητας...Δεν είμαι κομματικό στέλεχος πουθενά είτε στην μητροπολιτική Ελλάδα είτε στην Κύπρο και έχω κατατάξει τον εαυτό μου πολιτικά στους ανένταχτους πατριώτες, έτσι ώστε να μην μπορεί κανείς να μου προσάψει κομματικές ή απλά ιδεοπολιτικές σκοπιμότητες σε ότι αφορά τα συμπεράσματα της έρευνας μου, σε σχέση με τους κύριους πρωταγωνιστές, Στρατιωτικούς ή Πολιτικούς, της τότε εποχής.
Εγώ έχω την κύρια δουλειά μου, μια οικογενειακή επιχείρηση που ξεκινάει την πορεία της από το 1947, έχω περάσει από την θέση ανώτατου διευθυντικού στελέχους σε Αμερικάνικη και Γερμανική Πολυεθνική, έτσι ώστε κανείς να μην σκεφθεί ότι η έρευνά μου έγινε για βιοποριστικούς λόγους, για να βγάλω «μεροκάματο» δηλαδή. Όλα τα έξοδα αυτής της έρευνας επιβάρυναν εμένα προσωπικά και ήταν το κόστος των εμμονών μου, που δημιουργήθηκαν με αφετηρία τον πατριωτισμό μου και την αγάπη μου για την Ιστορική Αλήθεια και μόνον...
Σε αυτήν την μακρά πορεία μου, προσπάθησα να κρατώ ΜΟΝΟ και να χρησιμοποιώ τα στοιχεία τα οποία διασταυρώνονται έτσι ώστε ο λόγος μου, τα γραπτά μου, να μην μπορούν να καταρριφθούν από όποιον μπορεί να νιώθει ότι θίγεται, είτε ο ίδιος, είτε κάποιος συγγενής του ή πολύ περισσότερο το πολιτικό ή στρατιωτικό ίνδαλμα του. Και πιστεύω ότι αυτό σε πάρα πολύ μεγάλο βαθμό το κατάφερα. Τουλάχιστον οι κριτικές που έλαβα και εγώ και το βιβλίο μου, «ΚΥΠΡΟΣ 1974 – Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ» μου αναγνώριζαν ανάμεσα στα πολλά θετικά και την «πρωτόγνωρη σφαιρική αντικειμενικότητα». Προσπάθησα πέραν πάσης αμφιβολίας να στοιχειοθετήσω τα «ΚΑΤΗΓΟΡΩ» μου όπως θα έκανε μια ανεξάρτητη ανακριτική επιτροπή, που θα διερευνούσε τον γνωστό πια σε όλους, «Φάκελο της Κύπρου».
Χωρίς κανένα σεβασμό σε «ιερές αγελάδες», άτομα δηλαδή του Πολιτικού, του Πολιτειακού, του Διπλωματικού ή του Στρατιωτικού κατεστημένου σε μητροπολιτική Ελλάδα και Κύπρο.
Τόλμησα να σκιαγραφήσω με τα στοιχεία που συνέλεξα όλα αυτά τα χρόνια, την πορεία, τα αίτια, τις αφορμές και τους πρωταγωνιστές της μέγιστης αυτής προδοσίας, γενικά κατά του Ελληνισμού και ειδικά κατά της Κύπρου, όπως εμφανίστηκαν με τα στοιχεία μπροστά μου! Έφερα στο φως άγνωστες καταστάσεις και ενέργειες, όλες διασταυρωμένες με ένα και μόνο σκοπό: NA ΜΑΘΟΥΝ ΟΛΟΙ ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΤΟ 1974 ΣΕ ΚΥΠΡΟ, ΑΓΚΥΡΑ, ΟΥΑΣΙΓΚΤΟΝ ΚΑΙ ΑΘΗΝΑ! Γιατί είναι τουλάχιστον περίεργο σε ολόκληρη τη μητροπολιτική Ελλάδα να μην έχει τιμωρηθεί ποτέ ΚΑΝΕΙΣ για την Κυπριακή Προδοσία (μέχρι και ο Ιωαννίδης φυλακίστηκε για άλλες κατηγορίες και όχι για τον ρόλο του στο Πραξικόπημα κατά του Μακαρίου που άνοιξε την πόρτα στους Τούρκους). Το Ελληνικό Κράτος δεν τόλμησε! Μάλλον δεν βόλευε να τολμήσει!
Εις δε την Κύπρο, ο μόνος που δικάστηκε ήταν ο Νίκος Σαμψών, διότι δέχθηκε να είναι ο δοτός Πρόεδρος της πολιτικής κατάστασης που δημιουργήθηκε μετά το Πραξικόπημα, βλέποντας ότι οι προοριζόμενοι για αυτό το αξίωμα την τελευταία στιγμή έκαναν πίσω. Λες και αυτός έκανε το Πραξικόπημα…
Όμως παρόλο τον κόπο, τον χρόνο, τα έξοδα, προκειμένου να ολοκληρώσω αυτήν την έρευνα, οφείλω να ομολογήσω ότι με πίκραναν πολλές συμπεριφορές, δείγμα της αλλοπρόσαλλης ιδιοσυγκρασίας μας ως λαός. Για να γίνω πιο σαφής στην Μάχη της Λευκωσίας αναφέρθηκα στην Μάχη του Αγ. Παύλου και στην Μάχη του Στρατοπέδου της ΕΛΔΥΚ. Στην πρώτη αναφέρθηκα αναλυτικά στον αγώνα του Αντιστρατήγου εα Δημητρίου Αλευρομάγειρου όπου ως επικεφαλής, κατόπιν διαταγής του Συνταγματάρχη Αζίνα (Διοικητή της αρμόδιας ΑΤΔ), των Δυνάμεων του 336 ΤΕ της Αμμοχώστου και του 1/211 ΤΠ της Λευκωσίας, κράτησε τα όρια της «πράσινης γραμμής» του Young, στα προ της Εισβολής όρια, κατά τον «Αττίλα ΙΙ».
Και αμέσως άρχισαν οι αντιδράσεις:
- Yπερτονίζεται η προσφορά του Αλευρομάγειρου!
- Εμάς δεν μας αναφέρει κανείς!
Έφτασαν σε σημείο κάποιοι να αναφέρουν ότι ο Ταγματάρχης τότε Δ. Αλευρομάγειρος, δεν πολέμησε παρά ήταν στο υπόγειο του Λήδρα Πάλας και «έπινε τα ουίσκια του»! Λάσπη…
Κι όλα αυτά γιατί; Γιατί κάποιοι φαντάζονται ΔΑΦΝΕΣ που δήθεν τους αναλογούν, σε έναν πόλεμο που χάσαμε… Σε έναν πόλεμο που ηττηθήκαμε…
Ο Στρατηγός Αλευρομάγειρος, πάντα ταπεινός, όποτε μιλάει για εκείνο το φοβερό τριήμερο, αναφέρει τους Κύπριους Μαχητές του, χωρίς να διαχωρίζει τάγματα ή λόχους, 336 ή 1/211… Μιλάει για τα λιοντάρια του χωρίς να εξαιρεί κανέναν… Απλά η μοίρα του επικεφαλής είναι ΠΑΝΤΑ αν τα πράγματα στο τέλος πάνε καλά, να πάρει το μεγαλύτερο μέρος της όποιας τιμής μπορεί να υπάρξει και αν γίνει το αντίθετο, να πάρει το «ανάθεμα» και την «ρετσινιά» του ανίκανου!
Εγώ έχω την κύρια δουλειά μου, μια οικογενειακή επιχείρηση που ξεκινάει την πορεία της από το 1947, έχω περάσει από την θέση ανώτατου διευθυντικού στελέχους σε Αμερικάνικη και Γερμανική Πολυεθνική, έτσι ώστε κανείς να μην σκεφθεί ότι η έρευνά μου έγινε για βιοποριστικούς λόγους, για να βγάλω «μεροκάματο» δηλαδή. Όλα τα έξοδα αυτής της έρευνας επιβάρυναν εμένα προσωπικά και ήταν το κόστος των εμμονών μου, που δημιουργήθηκαν με αφετηρία τον πατριωτισμό μου και την αγάπη μου για την Ιστορική Αλήθεια και μόνον...
Σε αυτήν την μακρά πορεία μου, προσπάθησα να κρατώ ΜΟΝΟ και να χρησιμοποιώ τα στοιχεία τα οποία διασταυρώνονται έτσι ώστε ο λόγος μου, τα γραπτά μου, να μην μπορούν να καταρριφθούν από όποιον μπορεί να νιώθει ότι θίγεται, είτε ο ίδιος, είτε κάποιος συγγενής του ή πολύ περισσότερο το πολιτικό ή στρατιωτικό ίνδαλμα του. Και πιστεύω ότι αυτό σε πάρα πολύ μεγάλο βαθμό το κατάφερα. Τουλάχιστον οι κριτικές που έλαβα και εγώ και το βιβλίο μου, «ΚΥΠΡΟΣ 1974 – Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ» μου αναγνώριζαν ανάμεσα στα πολλά θετικά και την «πρωτόγνωρη σφαιρική αντικειμενικότητα». Προσπάθησα πέραν πάσης αμφιβολίας να στοιχειοθετήσω τα «ΚΑΤΗΓΟΡΩ» μου όπως θα έκανε μια ανεξάρτητη ανακριτική επιτροπή, που θα διερευνούσε τον γνωστό πια σε όλους, «Φάκελο της Κύπρου».
Χωρίς κανένα σεβασμό σε «ιερές αγελάδες», άτομα δηλαδή του Πολιτικού, του Πολιτειακού, του Διπλωματικού ή του Στρατιωτικού κατεστημένου σε μητροπολιτική Ελλάδα και Κύπρο.
Τόλμησα να σκιαγραφήσω με τα στοιχεία που συνέλεξα όλα αυτά τα χρόνια, την πορεία, τα αίτια, τις αφορμές και τους πρωταγωνιστές της μέγιστης αυτής προδοσίας, γενικά κατά του Ελληνισμού και ειδικά κατά της Κύπρου, όπως εμφανίστηκαν με τα στοιχεία μπροστά μου! Έφερα στο φως άγνωστες καταστάσεις και ενέργειες, όλες διασταυρωμένες με ένα και μόνο σκοπό: NA ΜΑΘΟΥΝ ΟΛΟΙ ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΤΟ 1974 ΣΕ ΚΥΠΡΟ, ΑΓΚΥΡΑ, ΟΥΑΣΙΓΚΤΟΝ ΚΑΙ ΑΘΗΝΑ! Γιατί είναι τουλάχιστον περίεργο σε ολόκληρη τη μητροπολιτική Ελλάδα να μην έχει τιμωρηθεί ποτέ ΚΑΝΕΙΣ για την Κυπριακή Προδοσία (μέχρι και ο Ιωαννίδης φυλακίστηκε για άλλες κατηγορίες και όχι για τον ρόλο του στο Πραξικόπημα κατά του Μακαρίου που άνοιξε την πόρτα στους Τούρκους). Το Ελληνικό Κράτος δεν τόλμησε! Μάλλον δεν βόλευε να τολμήσει!
Εις δε την Κύπρο, ο μόνος που δικάστηκε ήταν ο Νίκος Σαμψών, διότι δέχθηκε να είναι ο δοτός Πρόεδρος της πολιτικής κατάστασης που δημιουργήθηκε μετά το Πραξικόπημα, βλέποντας ότι οι προοριζόμενοι για αυτό το αξίωμα την τελευταία στιγμή έκαναν πίσω. Λες και αυτός έκανε το Πραξικόπημα…
Όμως παρόλο τον κόπο, τον χρόνο, τα έξοδα, προκειμένου να ολοκληρώσω αυτήν την έρευνα, οφείλω να ομολογήσω ότι με πίκραναν πολλές συμπεριφορές, δείγμα της αλλοπρόσαλλης ιδιοσυγκρασίας μας ως λαός. Για να γίνω πιο σαφής στην Μάχη της Λευκωσίας αναφέρθηκα στην Μάχη του Αγ. Παύλου και στην Μάχη του Στρατοπέδου της ΕΛΔΥΚ. Στην πρώτη αναφέρθηκα αναλυτικά στον αγώνα του Αντιστρατήγου εα Δημητρίου Αλευρομάγειρου όπου ως επικεφαλής, κατόπιν διαταγής του Συνταγματάρχη Αζίνα (Διοικητή της αρμόδιας ΑΤΔ), των Δυνάμεων του 336 ΤΕ της Αμμοχώστου και του 1/211 ΤΠ της Λευκωσίας, κράτησε τα όρια της «πράσινης γραμμής» του Young, στα προ της Εισβολής όρια, κατά τον «Αττίλα ΙΙ».
Και αμέσως άρχισαν οι αντιδράσεις:
- Yπερτονίζεται η προσφορά του Αλευρομάγειρου!
- Εμάς δεν μας αναφέρει κανείς!
Έφτασαν σε σημείο κάποιοι να αναφέρουν ότι ο Ταγματάρχης τότε Δ. Αλευρομάγειρος, δεν πολέμησε παρά ήταν στο υπόγειο του Λήδρα Πάλας και «έπινε τα ουίσκια του»! Λάσπη…
Κι όλα αυτά γιατί; Γιατί κάποιοι φαντάζονται ΔΑΦΝΕΣ που δήθεν τους αναλογούν, σε έναν πόλεμο που χάσαμε… Σε έναν πόλεμο που ηττηθήκαμε…
Ο Στρατηγός Αλευρομάγειρος, πάντα ταπεινός, όποτε μιλάει για εκείνο το φοβερό τριήμερο, αναφέρει τους Κύπριους Μαχητές του, χωρίς να διαχωρίζει τάγματα ή λόχους, 336 ή 1/211… Μιλάει για τα λιοντάρια του χωρίς να εξαιρεί κανέναν… Απλά η μοίρα του επικεφαλής είναι ΠΑΝΤΑ αν τα πράγματα στο τέλος πάνε καλά, να πάρει το μεγαλύτερο μέρος της όποιας τιμής μπορεί να υπάρξει και αν γίνει το αντίθετο, να πάρει το «ανάθεμα» και την «ρετσινιά» του ανίκανου!
Ο Τχης (ΠΖ) το 1974 Δ.Αλευρομάγειρος, υποδέχεται στο αρχηγείο του στον Αγ.Δομέτιο, τον προεδρεύοντα της ΚΔ κ.Γλαυκο Κληρίδη συνοδευόμενο από τον Α/ΓΕΕΦ Υπτγο Καραγιάννη και Δκτή ΙΙΙ ΑΤΔ Σχη Αζίνα.
Ε λοιπόν, έτυχε στον Αγ. Παύλο ο Αλευρομάγειρος να είναι επικεφαλής αυτών που άντεξαν, δηλαδή των ανδρών του 336 ΤΕ που διοικούσε και του 1ου Λόχου του 211 ΤΠ, που έσωσε την Λευκωσία στον «Αττίλα 1», αλλά που έδρασε αυτό και ο Διοικητής του, ο γνωστός «Μαυρόγιαννος» υπό τον Αλευρομάγειρο στον «Αττίλα 2». Δηλαδή κανείς δεν απαξίωσε τον αγώνα του 1/211 ΤΠ, απλά όλοι αναφέρθηκαν στον επικεφαλής όλων που ήταν ο Δημήτρης Αλευρομάγειρος.
Ένα δεύτερο παράδειγμα «κλασσικής Ελληνικής μισαλλοδοξίας» είναι το 2ο βιβλίο που έγραψα με τίτλο «Το Χρονικό της Μάχης της ΕΛΔΥΚ 14-16/8/74», το οποίο γράφτηκε με βάση την λεπτομερή μαρτυρία του τελευταίου Στρατοπεδάρχη της ΕΛΔΥΚ Ταξιάρχου εα σήμερα, Παναγιώτη Σταυρουλόπουλου, του «πατέρα» των ΕΛΔΥΚαρίων που πολέμησαν το τριήμερο 14-16/8/74 υπερασπίζοντας το Στρατόπεδό τους στο χώρο δυτικά του Αγ. Δομετίου.
Εκεί γνώρισα την ύπαρξη του όρου «ΝΤΟΥΦΕΚΑΛΕΥΡΗ». Τι σημαίνει «ντουφεκαλεύρης»; Αυτός που ενώ διηγείται στον περίγυρό του – και όχι μόνο - επί 43 χρόνια «κατορθώματα» του σε Μάχες που έχει δημιουργήσει ο ίδιος στο μυαλό του, με την εμφάνιση της μαρτυρίας του πραγματικού πρωταγωνιστή… νιώθει να αποκαθηλώνεται! Να μαραίνονται οι «κατά φαντασίαν δάφνες» του.
Και ο «Τουρκοφάγος» πλέον αποκαλύπτεται ότι την είχε «κοπανήσει» όταν οι συμπολεμιστές του μάχονταν, ή στην καλύτερη περίπτωση «δεν ήταν ποτέ εκεί» (ίσως και για λόγους πέραν της δικής του θέλησης). Και ενώ εμφάνιζε στον περίγυρό του φωτογραφίες του από τότε, ζωσμένος στα φυσεκλίκια και τις χειροβομβίδες, από την μαρτυρία αποδεικνύεται ότι …την ίδια χρονική στιγμή των μαχών, εκείνος ή ήταν παρατηρητής στα γύρω υψώματα από την μάχη, ή 15 χλμ στα μετόπισθεν ή υπηρεσία στα θέρετρα των Αξιωματικών. Και από αντίδραση, αρχίζει να διαβάλει έναν ΗΡΩΑ και την Μαρτυρία του! Έναν ΗΡΩΑ που οι ίδιοι οι συνάδελφοι του που πολέμησαν τον αποκαλούν «πατέρα» τους, διότι εξαιτίας εκείνου και της κρίσης του, έζησαν τότε και ζουν μέχρι και σήμερα.
Υπάρχουν βέβαια τέλος και οι Άθλιοι. Όχι του Β. Ουγκώ, αλλά των Ταγμάτων που δεν άντεξαν ούτε μισή ώρα και διαλύθηκαν στην εμφάνιση των Τούρκικων αρμάτων, αλλά που μετά το ’74 τα στελέχη τους δημιούργησαν μια ψευδή στρεβλή ιστορία, με την ευγενική χορηγία της πολικο-κομματικής καμαρίλας. Λοιπόν όλοι αυτοί οι ευφάνταστοι και ανιστόρητοι τύποι, δέχθηκαν πλήγμα από την ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΩΝ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ, κάποιου που στην δύση του βίου του, δεν ζήτησε ούτε τιμές, ούτε αξιώματα, ούτε το έκανε «για τα ριάλια» (όπως με εγκληματική κακία κάποιοι τον κατηγόρησαν, ενώ γνώριζαν ότι ο ίδιος εξ αρχής αποποιήθηκε όλα τα δικαιώματα συγγραφής), αλλά απλά ήθελε να μαθευτεί η αλήθεια για τους γενναίους και αδικαίωτους άντρες του, που πολλοί έκρυβαν.
«Υπερτονίστηκε η προσφορά της ΕΛ.ΔΥ.Κ.» κραυγάζουν μερικοί… Μάλιστα. Προφανώς θεωρούν ότι να πολεμάς 3 μέρες, 1 εναντίον 22 πάνοπλων Τούρκων και να αντέχεις, είναι ασήμαντο πράγμα. Να πολεμούν ασταμάτητα 318 λεβέντες εναντίων 6.900 Τούρκων με άρματα, πυροβολικό και αεροπορία. Και να αντέχουν 60 ώρες. Και να λυγίζουν μόνο όταν σταματά να τους υποστηρίζει το Πυροβολικό της Ε.Φ.! Μάλιστα. Ασήμαντο πράγμα να χάνεις κοντά 90 άνδρες σε αυτήν την Μάχη – η οποία διδάσκεται στην Βρετανική Στρατιωτική Ακαδημία ως «Η πιο άνιση Μάχη των τελευταίων χρόνων» – ενώ οι απώλειες των Ταγμάτων των …ντουφεκαλεύρηδων που αντιδρούν και που «άντεξαν» μόνο μισή ώρα στην επίθεση των Τούρκων, να είναι 6 ή 8 εν συνόλω άνδρες!
Ο Ταξχος ε.α. Παναγιώτης Σταυρουλόπουλος παραλαμβάνει στο Στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ στην Μαλούντα Τιμητικό Αναμνηστικό από τον ΠτΔ κ.Νίκο Αναστασιάδη παρόντος του τ.Δκτή της Σχη (ΠΖ) Εμμ.Θεοδώρου
Γυρνώντας στις γειτονιές του Αγ. Παύλου ή στον Αγ. Ανδρέα Λευκωσίας, οι κάτοικοι θα σου πουν ότι το ’74 στον 2ο Αττίλα, μας έσωσε ο «Αλευρομάγειρας»!
Περιδιαβαίνοντας τις γειτονιές του δυτικού Αγ. Δομετίου, οι κάτοικοι θα σου πουν ότι το ’74 στον 2ο Αττίλα μας έσωσαν τα παλληκάρια της ΕΛΔΥΚ, που κράτησαν τους Τούρκους μέχρι λίγο πριν ξεκινήσει η εκεχειρία…
Και αυτοί κυρίες και κύριοι είναι οι ΚΡΙΤΕΣ όλων… και των Γενναίων και των Ντουφεκαλεύρηδων! Γιατί η Ιστορική Αλήθεια είναι ΜΙΑ, είτε το θέλουν μερικοί, είτε όχι!
ΠΗΓΗ: εφημ. «Μάχη», 21.5.2017.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου