Νικόλα Σαμψών…
Ήθελα να γράψω πολλά για σένα σήμερα που είναι το Μνημόσυνο σου…
Και νόμιζα ότι μπορούσα…
Ναι μπορώ, όταν απευθύνομαι σε τρίτους και εξιστορώ την ζωή σου, τους αγώνες σου, τα «πιστεύω» σου, τα μαρτύρια σου και τέλος την απαξίωση που ένιωσες…
Αλλά εγώ να πω σε σένα, για σένα τι ;;;
Τι έκανα εγώ για να έχω το ανάστημα να σταθώ δίπλα σου και να μιλήσω για σένα ;
Μήπως από παιδί, με ένα πιστόλι στο χέρι πολέμησα τον Άγγλο Αποικιοκράτη Κατακτητή;
Μήπως από έφηβος εκτελούσα προδότες-συνεργάτες των Άγγλων και έμενα εκεί χωρίς να φοβάμαι;
Μήπως καταδικάστηκα από Αγγλικό Δικαστήριο «δις εις θάνατον» για την πατριωτική δράση μου και αντί να βάλω τα κλάματα, ξεκίνησα τον Γολγοθά μου ευθυτενής και χαμογελαστός;
Μήπως βασανίστηκα με κλασσικές μεσαιωνικές αγγλοσαξωνικές μεθόδους να προδώσω τους συντρόφους μου και δεν λύγισα;
Μήπως φυλακίστηκα μαζί με τρομοκράτες του Ι.R.A. σε άθλιες φυλακές υψίστης ασφαλείας στην Βρετανία;
Μήπως ως άντρας προστάτευα με τα όπλα τους ομοεθνείς μου από την Τουρκοκυπριακή ανταρσία;
Μήπως μου ζήτησαν τις υπηρεσίες μου κατά το Πραξικόπημα, τότε που αυτοί «που είχαν συμφωνήσει να αναλάβουν, έκαναν πίσω» και μπροστά στον κίνδυνο να ξεσπάσει Εμφύλιος σπαραγμός με αντεκδικήσεις μεταξύ ανδρών της ΕΟΚΑ Β’ και «Μακαριακών» και «Ακελικών», δέχθηκα κάνοντας ότι μπορούσα για να τον αποτρέψω;
Μήπως φυλακίστηκα γιατί δεν αποκάλυψα ποιοι χάρηκαν με το Πραξικόπημα και έμεινα φυλακή μέχρι που η ασθένεια μου έτρωγε βαθιά τα σωθικά μου;
Μήπως απαξιώθηκα από πρώην φίλους και εχθρούς γιατί όλοι πλέον χρειάστηκαν ένα εξιλαστήριο θύμα;
Μήπως στερήθηκα την οικογένειά μου και τους προκάλεσα τόσο πόνο με τον μοναχικό πατριωτικό αγώνα μου;
Όχι Νικόλα Σαμψών…
Τίποτα από όλα αυτά δεν έκανα, τίποτα από όλα αυτά δεν υπέστην για να έχω το ηθικό ανάστημα να μιλήσω για σένα…
Ένα μόνο θα πω: «Νιώθω περήφανος που είμαι Έλληνας για έναν ακόμα λόγο: γατί ήσουν και Εσύ!».
Ήθελα να γράψω πολλά για σένα σήμερα που είναι το Μνημόσυνο σου…
Και νόμιζα ότι μπορούσα…
Ναι μπορώ, όταν απευθύνομαι σε τρίτους και εξιστορώ την ζωή σου, τους αγώνες σου, τα «πιστεύω» σου, τα μαρτύρια σου και τέλος την απαξίωση που ένιωσες…
Αλλά εγώ να πω σε σένα, για σένα τι ;;;
Τι έκανα εγώ για να έχω το ανάστημα να σταθώ δίπλα σου και να μιλήσω για σένα ;
Μήπως από παιδί, με ένα πιστόλι στο χέρι πολέμησα τον Άγγλο Αποικιοκράτη Κατακτητή;
Μήπως από έφηβος εκτελούσα προδότες-συνεργάτες των Άγγλων και έμενα εκεί χωρίς να φοβάμαι;
Μήπως καταδικάστηκα από Αγγλικό Δικαστήριο «δις εις θάνατον» για την πατριωτική δράση μου και αντί να βάλω τα κλάματα, ξεκίνησα τον Γολγοθά μου ευθυτενής και χαμογελαστός;
Μήπως βασανίστηκα με κλασσικές μεσαιωνικές αγγλοσαξωνικές μεθόδους να προδώσω τους συντρόφους μου και δεν λύγισα;
Μήπως φυλακίστηκα μαζί με τρομοκράτες του Ι.R.A. σε άθλιες φυλακές υψίστης ασφαλείας στην Βρετανία;
Μήπως ως άντρας προστάτευα με τα όπλα τους ομοεθνείς μου από την Τουρκοκυπριακή ανταρσία;
Μήπως μου ζήτησαν τις υπηρεσίες μου κατά το Πραξικόπημα, τότε που αυτοί «που είχαν συμφωνήσει να αναλάβουν, έκαναν πίσω» και μπροστά στον κίνδυνο να ξεσπάσει Εμφύλιος σπαραγμός με αντεκδικήσεις μεταξύ ανδρών της ΕΟΚΑ Β’ και «Μακαριακών» και «Ακελικών», δέχθηκα κάνοντας ότι μπορούσα για να τον αποτρέψω;
Μήπως φυλακίστηκα γιατί δεν αποκάλυψα ποιοι χάρηκαν με το Πραξικόπημα και έμεινα φυλακή μέχρι που η ασθένεια μου έτρωγε βαθιά τα σωθικά μου;
Μήπως απαξιώθηκα από πρώην φίλους και εχθρούς γιατί όλοι πλέον χρειάστηκαν ένα εξιλαστήριο θύμα;
Μήπως στερήθηκα την οικογένειά μου και τους προκάλεσα τόσο πόνο με τον μοναχικό πατριωτικό αγώνα μου;
Όχι Νικόλα Σαμψών…
Τίποτα από όλα αυτά δεν έκανα, τίποτα από όλα αυτά δεν υπέστην για να έχω το ηθικό ανάστημα να μιλήσω για σένα…
Ένα μόνο θα πω: «Νιώθω περήφανος που είμαι Έλληνας για έναν ακόμα λόγο: γατί ήσουν και Εσύ!».
ΠΗΓΗ: ΜΑΧΗ, ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ εφημ. της Κύπρου, 7.5.2017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου